De Airspeed A.S.51 & A.S.85 'Horsa'

De Airspeed A.S.51 'Horsa' zal de meest gebouwde Britse transport zwever worden. De A.S.51 wordt ontwikkeld gedurende 1940 onder de Specificatie X.26/40. Er worden zeven prototypen gebouwd, vijf door Airspeed en twee door Fairey. Op 12 september 1940 wordt de eerste proefvlucht gemaakt met een Horsa achter een Whitley bommenwerper. De eerste militaire actie ziet de A.S.51 als 2 Horsa's worden ingezet voor een commando-raid op de 'zwaar water centrale' nabij Rjukan, Noorwegen. Twee Halifaxen en Horsa's, bemand door een groep vrijwilligers van de Royal Engineers vertrekken op 19 november 1942 vanaf een Schots vliegveld. Helaas gaan beidde zwevers verloren en één Halifax. Van de eerste Horsa worden de negen overlevenden, van de 17 inzittenden, vergiftigt of doodgeschoten door de Duitsers. Van de tweede Horsa komen bij de crash drie om en de anderen worden op bevel van Hitler vermoord. De volgende operatie voor de Horsa komt op 10 juli 1943, als 27 A.S.51 toestellen als onderdeel van 140 zwevers, Waco Hadrians en Horsa's, worden ingezet tijdens de invasie van Sicillië. Niet alleen de Halifax wordt gebruikt als sleeptoestel, ook de Short Stirling wordt hier onder andere voor ingezet. Deze zweefvliegtuigen konden meer man meenemen dan een Waco zweefvliegtuig, deze werden voornamelijk gebruikt door de Britse luchtlandingstroepen.

Technische gegevens: A.S.51, Horsa Mk I

Bemanning: 2 & 20 à 25 manschappen, Spanwijdte: 26.8 m, Lengte: 20.4 m, Hoogte: 5.9 m

Leeggewicht: 3797 kg, Startgewicht: 7031 kg, Zweefsnelheid: 161 km per uur

Technische gegevens: A.S.58, Horsa Mk II (opendraaiende neus)

Bemanning: 2 & 20 à 25 manschappen, Spanwijdte: 26.8 m, Lengte: 20.7 m, Hoogte: 6.2 m

Leeggewicht: 3797 kg, Startgewicht: 7144 kg, Zweefsnelheid: 161 km per uur

Totaal aantal gebouwd: 3792 (2231 Mk I's & 1561 Mk II's)

Bron: http://www.strijdbewijs.nl/

24-01-2008 om 00:00 geschreven door Geranimo  

101st Airborne Division in de Tweede Wereldoorlog

Het 101st Airborne Division komt voort uit de 101st Infantry Division, dat een geschiedenis kent dat terug voert tot de Amerikaanse Burgeroorlog. Als luchtlandings divisie wordt het actief op 16 augustus 1942 onder het commando van Major-General William Carey Lee, met als assistent Brigadier-General Don F. Pratt. Opleidingen worden gedaan in onder andere Toccoa, Georgia. Hier zijn slopende marsen de heuvel Currahee op. Deze indiaanse naam zal de strijdkreet worden van de manschappen van het 506th Parachute Infantry Regiment (PIR), wat zoveel betekend als; 'We Stand Alone'. Als verdere gevechtseenheden naast de 506th PIR van de 101st, zijn ondergebracht het; 501st en 502nd PIR. Als ondersteuning worden het 327nd Glider Infantry Regiment, het 81st Airborne Anti-Aircraft and Anti-Tank Battalion en vier artilleriebataljons (377th en 463rd Parachute Field Artillery en het 907th en 321st Glider Field Artillery) toegevoegd. In Fort Bragg wordt samen met de 82nd Airborne Division getraind in het parachute springen. In juni 1943 verplaatst het 101st zich naar Tennesee. Hier wordt geoefend in massasprongen en met zweefvliegtuigen.

THE SCREAMING EAGLE

(S.R.Loboda)

We have a rendez-vous with destiny.

Our strength and courage strike the spark,

That will always make men free.

Jump right down through the skies of blue,

keep your eyes on the job to be done.

We're the men of the hundred first,

we'll fight till the battle is won.

Screaming Eagles diving from the sun,

striking boldly from the air.

Now is it time to jump.

Look out below !

Stand up ! Hook up !

Screaming Eagles, go !

In augustus 1943 is het 101st uitgegroeid tot een formidabele gevechtsmachine. Via New York vertrekt de eenheid dan naar Liverpool. Na aankomst in Engeland is het met de trein naar Newbury, hun basis en hoofdkwartier. Hier worden de manschappen verder getraind in voorbereiding op de invasie van Europa.

6 JUNI 1944, D-DAY

Samen met het 82nd Airborne zal het 101st landen op het schiereiland Cotentin. Taak van het 101st is het bewaken van de flanken naar UTAH Beach en voorkomen dat Duitse versterkingen de kust kunnen bereiken, tevens is het taak om artillerie geschut in het achterland uit te schakelen. Vlak voor vertrek naar Normandië wordt, door ziekte, generaal Lee vervangen door generaal Pratt. Op 5 juni bezoekt de Opperbevelhebber Dwight Eisenhower de manschappen van het 101st Airborne Division, en motiveert de 'Eaglemen' door hen op het hart te drukken dat het welslagen van D-Day afhangt van de inzet en vastberadenheid van de luchtlandingstroepen.

In de avond van de 5de juni gaan de manschappen van het 101st aan boord van hun C-47 of zweefvliegtuig. Bij het naderen van de Normandische kust is een gordijn van afweervuur. Vele transportvliegtuigen moeten hun zwever los laten als hun C-47 getroffen wordt. Zwevers en C-47's storten in het kanaal en in de landerijen van Frankrijk. Maar de meeste piloten vliegen volhardend door op zoek naar hun dropping zone (DZ) en landing zone (LZ). Door het intens afweervuur worden de formaties verbroken en gaan de piloten hoger en sneller vliegen. De berekende corridor wordt van enkele kilometers, geleidelijk 20 kilometer breed. De troepen springen in verspreide 'sticks' over een enorm uitgestrekt gebied.

Het is onmogelijk een grote eenheid na de landing te groeperen. Overal vechten kleine groepjes van verschillende onderdelen met Duitsers, vaak in man tot man gevecht.

De paratroepers van het 82nd en 101st doorstaan die nacht vele doodsangsten. Vele verdrinken in ondergelopen gebieden of komen om door Duits vuur terwijl ze nog in het vliegtuig zitten of aan hun parachute hangen.

Generaal Pratt die nog maar net het commando voert over het 101st komt om als zijn zweefvliegtuig neerstort. Nabij de crashplaats wordt een monument geplaatst, welke te vinden is op de kruising van de D 129 (richting Turqueville) en de D329 (richting Hiesville) nabij La Croix Pan. Zijn plaats wordt ingenomen door Major-General Maxwell Taylor.

Twee opvallende acties in de eerste dagen na D-Day mogen niet onvermeld blijven. Bij het krieken van de dag op de 6de juni blijkt een batterij nabij Ste-Marie-du-Mont, op het landgoed Brécourt Manor, Utah Beach te bestoken met vier 105 mm kanonnen. Easy Company, onderdeel van 506th PIR, 101st Airborne Division krijgt de opdracht deze kanonnen uit te schakelen.

Elf man onder leiding van Luitenant Dick Winters nemen in een strakke actie drie kanonnen in en blazen deze op. De vierde wordt onschadelijk gemaakt door Lt. Speirs, van Dog Company, en 5 extra man. Bij de actie zijn 15 Duitse paratroepers (die de wapens bedienden) gedood, verschillende gewond en 12 krijgsgevangen genomen. Winters zijn eenheid heeft vier gesneuvelde mannen en twee gewonden. De plaats is te vinden aan de eerste afslag links op de D 14, iets ten noorden van Ste-Marie-du-Mont

De andere actie betrof de aanval op Carentan. Deze aanval door het 502nd Parachute Infantry Regiment wordt op de millimeter uitgevochten. Lieutenant-Colonel Robert Cole leidt in een frontale aanval zijn manschappen Carentan binnen. Met een bajonet aanval in man tot man gevecht weten zijn mannen de slag te winnen. Het is de eerste Amerikaanse aanval met de bajonet uitgevoerd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Cole deed op 6 juni al van zich spreken door met een aantal manschappen van 502nd PIR en 3rd Battalion 'Exit 3' van Utah Beach te bezetten. Tijdens een vuurgevecht werden 75 terugtrekkende Duitsers gedood op de weg die nu 'Blair Road' heet.

Ook Luitenant Winters is met zijn Easy Company in de voorste aanval op Carentan aanwezig, waarbij Winters licht gewond raakt aan zijn been. Beide mannen worden voorgedragen voor het Congressional Medal of Honor. Daar er maar één man per divisie voor deze hoge onderscheiding in aanmerking kan komen, wordt gekozen voor Lt.-Col. Cole.

Op 18 september komt Luitenant Kolonel Robert Cole om tijdens operatie Market-Garden. De Medal of Honor heeft hij dan nog niet in ontvangst mogen nemen. Zijn moeder neemt deze postuum in ontvangst op 30 oktober 1944 uit handen van Major-General Jonathan W. Anderson. Het graf van Cole is te vinden op de begraafplaats Margraten in Limburg.

Verder ontvangen de meeste onderdelen van het 101st Airborne Division het Presidential Unit Citation voor de inzet om Carentan in te nemen.

17 SEPTEMBER 1944, MARKET-GARDEN

Na een korte rustperiode, na D-Day, in Engeland wordt het 101st versterkt en getraind voor ‘Operation Market-Garden’. De DZ voor het 101st is Veghel, nabij Eindhoven. Als onderdeel van het 1st Allied Airborne Army, zou dit de grootste luchtlanding operatie tot dan worden. Terwijl de eerste ‘sticks’springen boven Nederland, vertrekken de laatste vliegtuigen Engeland. Anders dan in de nacht van 5 op 6 juni 1944, D-Day, blijven de piloten met hun transporttoestellen nu strak op koers ondanks het Duitse afweervuur. De drie Parachute Infantry Regiments, 501st, 502nd en 506th hebben als doel de bruggen bij Eindhoven, Son en St Oedenrode. Het 506th is net te laat bij de brug bij Son, deze is opgeblazen, maar de brug bij Eindhoven valt wel in hun handen. Ook de andere bruggen vallen in de handen van de para’s van het 101st Airborne Division.

Op de derde dag na de landing verschijnen Duitse bommenwerpers die Eindhoven treffen waarbij 200 burgers omkomen. Veghel wordt ook zwaar getroffen door Duitse artillerie. ‘Hells Highway', de huidige N265, wordt een paar maal afgesneden door de Duitsers, maar de para’s weten iedere keer de vijand terug te dringen. Het is een lange en uitputtende strijd.

Een opvallende actie is op 29 oktober 1944, als 6 man van het 501st PIR een patrouille uitvoeren. In twee rubberboten steken ze de Rijn over nabij Renkum. Overdag houden de mannen zich schuil langs de weg tussen Arnhem en Ede. De nacht daarop worden 32 Duitse manschappen krijgsgevangen gemaakt en meegenomen de Rijn over. Voor het observeren van Duitse stellingen en het gevangen nemen van de Duitsers, ontvangt Captain Hugo Sims jr. het Distinguished Service Cross.

Van de op 17 september gedropte 13.112 man, zijn er 2356 uitgeschakeld op 27 september. In 10 dagen zijn 373 gedood, 1436 gewond en 547 vermist. Er worden 3511 Duitse krijgsgevangenen gemaakt. Als het 101st op 28 november 1944 wordt terug getrokken, hebben ze een doorbraak door de Duitsers naar Antwerpen voorkomen. Nog onwetend wat hen te wachten staat in de Ardennen, gaan de manschappen voor hun rust en versterking naar Mourmelon, Frankrijk.

‘THE BATTLE OF THE BULGE’

Terwijl het 101st Airborne Division tot rust komt in Mourmelon, nabij Reims, breekt het Duitse leger half december door de Belgische Ardennen, in de hoop door te stoten naar (wellicht) Antwerpen. Op 18 december wordt het 101st met 11.000 man naar Bastogne gezonden. Deze weten omsingelt door acht Duitse divisies stand te houden. Het is een op en neer gaand gevecht. Door het personeel tekort bij het 101st worden zelf de koks en klerken ingezet om te vechten. In de bevroren ruïne van Bastogne worden de para’s gehinderd door loopgraaf-voet en andere bevriezingsverschijnselen, maar de mannen houden stand. Het 101st is zo verbeten dat Brigadier-General Anthony C. MacAuliffe het voorstel van Duitse zijde dat het 101st zich maar overgeeft , dit afdoet met ‘Nuts!’. Als eindelijk op 26 december 1944 de Amerikaanse 4th Armoured Division contact maakt met het 101st, lijkt de zwaarste strijd gestreden. Vol ongeloof zien de oorlogscorrespondenten de ravage aan en noemen de chaos ‘Alamo of Europe’. Zelf geven de mannen van het 101st zich de titel: ‘Battered Bastards of the Bastogne Bastion’.

Vanuit de verdediging gaat het 101ste in de aanval en bestormen Foy en Noville en een aantal kleinere stadjes ten noorden van Bastogne. 19 januari 1945 (de verliezen zijn dan 3460 man) ontvangt het 504th PIR een Presidential Unit Citation Streamer en ontvangt de gehele 101st Airborne Division het Distinguished Unit Citation voor hun inzet, heldenmoed en vastberadenheid uit handen van generaal Eisenhower. Uniek in de Amerikaanse krijgsmacht, daar meestal een onderdeel van een regiment dit ontvangt.

NAAR HET ADELAARSNEST

Eind april 1945 stormt het 101st door de Beierse Alpen. In Buchloe, nabij Landsberg wordt een werkkamp ontdekt met strompelende lijken. Uitgemergelde mannen waar geen leven meer in lijkt te wonen. Hier realiseren de mannen van het 101st zich, waarom ze vechten in Europa. De divisie pakt ondertussen verschillende kopstukken uit politiek-en militaire gezag van het verschrompelde Derde Rijk, zoals; Robert Ley, Julius Streicher, Xavier Schwartz, Luftwaffe Feldmarschall Albert Kesselring en SS General Berger. Via Berchtesgarden (waar de schatten 'van' Göring worden gevonden) gaat het naar Hitlers zomersverblijf. Hier bereikt het 506th PIR als eerste van de geallieerden het Adelaarsnest. Onderdelen van het 101st worden daarna gestationeerd in de Oostenrijke Alpen, iets over de grens met Duitsland. Op 1 augustus 1945 gaat het 101st naar Frankrijk. Met de bedoeling weer de training op te pakken en zich gereed te maken voor de strijd in Azië. Maar als Japan 10 dagen later capituleert is de oorlog eindelijk over voor het 101st Airborne Division.

HET SCHOUDEREMBLEEM

Het originele schouderembleem werd geaccepteerd op 23 mei 1923 als het 101st een infanterie divisie is. Op een zwart schild staat in profiel een schreeuwende ‘Bald Eagle’ afgebeeld. Op 28 augustus 1942 wordt boven het schild in een halve cirkel, het woord ‘Airborne’ toegevoegd als de divisie een luchtlandingseenheid wordt. Het originele 101st heeft een geschiedenis die terugvoert naar de Amerikaanse Burgeroorlog. Het zwarte schild herinnert aan de ‘Iron Brigade’ van Company C, de ‘Eau Claire Eagles’ van het 8th Wisconsin Regiment. Deze bezaten een mascotte, een adelaar genaamd ‘Old Abe’. De legende wil dat een Chippewa indiaan, Chief Sky, een kuiken ruilde voor een zak koren in 1861. Een ander kocht het dier voor $5, en schonk het aan Company C, 8th Wisconsin Regiment. De adelaar werd vervoerd op een schild en maakte als zodanig 36 veldslagen mee, waarbij het dier gewond raakte bij Vicksburg en de Slag om Corinth. Het 101st Airborne Division adopteerde ook een adelaar en noemde het dier ‘Young Abe’. Als de divisie op training is in Tennessee sterft de vogel helaas in Fort Bragg.

Bron:(http://www.strijdbewijs.nl/)

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Geranimo  

Geschiedenis van het 101ste Airborne (deel 4)

Their mission was to root out both the Taliban and al-Qaeda, Osama bin Laden’s network of terror. The brigade distinguished itself by swiftly toppling the Taliban and freeing the Afghans from tyranny—a feat never before accomplished in Afghan history.

In March 2003, the 101st continued to fight the global war on terror with a deployment to Iraq, this time in support of Operation Iraqi Freedom. The division stood out not only during the war against Iraqi dictator Saddam Hussein, but even more so after the war when the division quickly converted from a fighting ethos into a successful humanitarian program in Mosul, Iraq. Upon returning from Iraq in 2004, the division swiftly changed gears and became one of the first divisions to implement Army transformation.

The 101st Airborne Division was called back to Iraq in August 2005.

While the majority of the division replaced the 42nd Infantry Division and assumed responsibility for northern Iraq as Task Force Band of Brothers, the 2nd and 4th Brigade Combat Teams were assigned to Task Force Baghdad, led by the 4th Infantry Division. With the division dispersed across the country, the mission remained the same—continue to train Iraqi security forces, extinguish insurgency, and establish democracy in Iraq.

Since its inception in 1942, the 101st continues to demonstrate its hallmark professionalism, which distinguished the mighty division from other fighting units more than 60 years ago. Today it stands alone as the most powerful force of its kind—a capable deterrent to any force that poses a threat to the United States, always ready and willing to embark on its next “rendezvous with destiny.”

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Geranimo  

Geschiedenis van het 101ste Airborne (deel 3)

The 101st had been deactivated at the end of World War II. However, the unit, less its airborne status, had been reactivated twice, once as a training division between 1948 and 1954 at Camp Breckenridge, Ky., and again at Fort Jackson, S.C., to train basic infantry recruits.

In 1956, the division was to again regain its combat and airborne status under the new “Pentomic Army Division” concept. The new division was organized into five airborne battle groups, each organized into five infantry companies. Ultimately, the pentomic concept proved unworkable and unsustainable. Between

1962 and 1964, the Army scrapped the pentomic concept and opted to the change to a brigade structure.

The new structure, based on three infantry battalions per brigade, provided for strategically deployable separate brigades, to defend U.S. interests worldwide. The first test of this concept came in 1965.

Because of the growing threat to the Republic of South Vietnam, the 1st Brigade of the 101st Airborne Division was deployed to Vietnam in July. They fought in Vietnam for 26 months, and in

December 1967, the remainder of the 101st Airborne Division was deployed to Vietnam, leaving Fort Campbell empty of a combat division.

During the absence of the 101st Airborne Division from 1967 to 1972, Fort Campbell became the home of the United States Army Training Center. More than 240,000 entry-level Soldiers received basic and advanced infantry training at Fort Campbell before receiving assignments around the world as individual replacements. Additionally, the 6th Infantry Division—a specially trained unit formed to provide assistance with civil disturbances—was also activated and stationed at Fort Campbell during these years.

The end of the Vietnam War did not assure the return of the 101st to Fort Campbell. While in Vietnam, the division organization changed dramatically, from an “Airborne” organization to an “Airmobile”

organization. Hundreds of helicopters and warrant officers had been added to the division, requiring extensive airfield and the need for additional officer’s quarters throughout the installation.

After a period of uncertainty and debate, it was finally decided Fort Campbell would be upgraded to accommodate the needs of the returning division rather move it elsewhere.

Sometime after the Vietnam War was over, the division switched its designation from “Airmobile” to “Air Assault.” This change reflected the changing mission of the division, from guerrilla war in Southeast

Asia to high intensity combat on the battlefields of Europe, or anywhere else.

Throughout the 1970s and 1980s, Fort Campbell kept up with the demanding changes and support requirements of the air assault division and in the process, became home to two other highly specialized and strategically deployable units: the 5th Special Forces Group (Airborne) and the 160th Special Operations Aviation Regiment (Airborne). The 101st Corps Support Group—an XVIII Airborne

Corps logistics unit, designed to support the division in combat—was also assigned to Fort Campbell in order to be in close proximity to the unit.

Fort Campbell proved throughout the 1990s to be an exceptional installation, capable of supporting the training, deployment and family needs of the finest and most elite contingency forces in the U.S. Army. In January 1991, the 101st once again had a “rendezvous with destiny” with a deployment in support of

Operation Desert Shield/Desert Storm, the deepest combat air assault into enemy territory in the history of the world.

Miraculously, the 101st sustained no Soldiers killed in action and captured thousands of enemy prisoners during the 100-hour war. In addition to major operations, Fort Campbell Soldiers have also supported humanitarian relief efforts in Rwanda and Somalia, and supplied peacekeepers to Bosnia, Haiti and Kosovo.

The United States was called to war after the Sept. 11, 2001 terrorist attacks on the World Trade Center and the Pentagon. The Soldiers of the 101st Airborne Division answered the call. The division deployed the 3rd Brigade to Afghanistan in support of Operation Enduring Freedom.

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Geranimo  

Geschiedenis van het 101ste Airborne (deel 2)

Before the end of World War II, the 20th Armored Division converted to a combat division, completed its training and deployed overseas to fight as a combat unit in Europe. All totaled, Camp Campbell trained and deployed more than one quarter of all armored Soldiers who fought in the Army’s armored divisions.

The 101st had many successes during World War II. They led the way on D-Day in the night drop prior to the invasion and during the Battle of the Bulge, when the 101st was surrounded at Bastogne and ordered to surrender to the German army, Brig. Gen. Anthony McAuliffe famously replied, “To the German commander: Nuts!—The American commander,” and the Screaming Eagles fought on until the siege was lifted.

One unusual mission performed at Camp Campbell during the war years was that of providing a prisoner of war camp. Victory in North Africa in 1942 netted an unplanned capture of a quarter of a million German soldiers, mostly from the famed Africa-Corps. Prisoners here were segregated between three stockades by rank and by Nazi vs. Anti-Nazi sympathies.

Many German officers and NCOs were utilized in post support details, while many of the enlisted German soldiers were available for hire on a daily basis to local farmers and dairies. A small POW cemetery located in the southeast corner of the former Clarksville Base stands as a reminder of this era.

For their valiant efforts and heroic deeds during World War II, the 101st Airborne Division was awarded four campaign streamers and two Presidential Unit Citations. However, victory in 1945 led to the inevitable demobilization of the 8 million-man force and it appeared the fate of Camp Campbell, like so many of other wartime contingency mobilization and training camps, was to close and be consigned to the memory of history.

International tension between the United States and the Soviet Union, what became known as the “Cold War,” intervened in the expected fate of Camp Campbell. Location, transportation, infrastructure, and the existence of a large airfield made the location ideal for one of the nation’s top-secret nuclear weapons storage and modification facilities.

Thirteen of these facilities were required and built upon 5,000 acres in the southeast corner of the camp. Underground tunnels, storage areas and work areas were burrowed into the rolling limestone and the area was separated from the camp by four fences, including an electrified fence. The facility was operated by both the military Armed Forces Special Weapons Project and the civilian Atomic Energy Commission. The presence of such a secure and secret facility almost demanded the occupation of the camp by an elite military force.

As if by coincidence, the 11th Airborne Division, then an occupation force in Japan, was transferred to take permanent occupation of the camp. They arrived in May 1949. To recognize the now permanent status of the camp, on April 15, 1950 Camp Campbell was officially changed to Fort Campbell.

While assigned to Fort Campbell, the 11th Airborne Division was tasked to provide one of its airborne regiments in support of UN forces in Korea during 1950-53. The 187th Airborne Regimental

Combat Team fought valorously in Korea and participated in the only two combat parachute assaults of the war.

Many of the memorialized facilities on Fort Campbell were named for combat heroes of this regiment. The regiment returned to Fort Campbell and remained here as part of the 11th Airborne Division until it was tasked to rotate to Europe in support of expanding commitments for the stationing of U.S. troops on

European soil in support of NATO. Once again, the population of Fort Campbell dwindled and the fate of the fort became uncertain.

This uncertainty dissipated in September 1956 with the activation of an experimental division. The division was activated to test developing Army concepts for a division capable of surviving and fighting on the anticipated nuclear battlefield of the Cold War era. The colors of this new division were to be those of the 101st Airborne Division.

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Geranimo  

Geschiedenis van 101ste Airborne (deel 1)

The 101st Airborne Division (Air Assault) is an air assault division of the United States Army. Nicknamed the “Screaming Eagles,” the 101st has consistently distinguished itself by demonstrating the highest standards of military professionalism since its activation on Aug. 15, 1942. On Aug. 19 of that year, the first commander, Maj. Gen. William C. Lee, promised his new recruits that although the new division had no history, it would soon have a “rendezvous with destiny.” As a division, the 101st has never failed that prophecy.

General Order number five, which gave birth to the division, reads:

“The 101st Airborne Division, activated at Camp Claiborne., has no history, but it has a rendezvous with destiny. Like the early American pioneers whose invincible courage was the foundation stone of this nation, we have broken with the past and its traditions in order to establish our claim to the future.

Due to the nature of our armament, and the tactics in which we shall perfect ourselves, we shall be called upon to carry out operations of far-reaching military importance and we shall habitually go into action when the need is immediate and extreme.

Let me call your attention to the fact that our badge is the great American eagle. This is a fitting emblem for a division that will crush its enemies by falling upon them like a thunderbolt from the skies.

The history we shall make, the record of high achievement we hope to write in the annals of the American Army and the American people, depends wholly and completely on the men of this division. Each individual, each officer and each enlisted man, must therefore regard himself as a necessary part of a complex and powerful instrument for the overcoming of the enemies of the nation. Each, in his job, must realize that he is not only a means, but an indispensable means for obtaining the goal of victory. It is, therefore, not too much to say that the future itself, in whose molding we expect to have our share, is in the hands of the Soldiers of the 101st Airborne Division.”

The origins of Fort Campbell go back to the Army mobilization for World War II. As it became apparent to Army planners in the late 1930s that war was a very dangerous possibility, surveys were conducted to locate potential sites for mobilization and training camps should the Army need to rapidly expand. One such potential site was identified between Hopkinsville, Ky., and Clarksville, Tenn. Army planners felt the site would provide adequate space and infrastructure to build a camp supporting the training of 14,000 Soldiers associated with an armored division and 9,000 support Soldiers.

Plans were made for such a camp in early 1940. However, since the U.S. remained neutral throughout 1940 and most of 1941, building funds were not authorized. The bombing of Pearl Harbor on Dec. 7, 1941 changed all of that. Funds were authorized for the purchase of 105,000 acres of land at a cost of $4 million, and construction began two months later in March of 1942. The camp was ready for occupation in four short months. Over 21 million square feet of billets, warehouses, classrooms and motor pools were built at a cost of $35 million.

After a spirited public debate about what to name the new mobilization and training camp, it became Camp Campbell, named after William Bowen Campbell, a former Tennessee governor and a Civil War Union brigadier general. Initially the new camp was thought to be located in Tennessee because the majority of the land was located on the Tennessee side of the state-line. However, after further review, it was later changed to Kentucky because the U.S. Post Office building was located on the Kentucky side of the state line. The official designation became Camp Campbell, Ky., in August 1942 by General Order from the war department.

The purpose of the wartime camp was to provide a training and mobilization base for a new type of Army organization—the armored division. The 12th Armored Division began its training here in September 1942 and the 14th Armored Division followed. The 20th Armored Division also served here, providing basic training for armored Soldiers to be replacements in other armored divisions already deployed overseas.

Bron voor alle delen: http://www.campbell.army.mil/newinternet2/index.asp

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Geranimo