Gebruik onderstaande aangepaste zoekmachine om meer info te vinden!
Aangepast zoeken
Gegroet beste bezoeker mijn bedoeling is om u zoveel mogelijk informatie te verstrekken ivm de 101ste luchtlandingsdivisie tijdens WO2. Ik probeer een overzicht te geven van enkele artikels over dit onderwerp die verspreid staan op het internet. Het meeste van deze informatie heb ik dan ook van een andere site gehaald. Het is niet mijn bedoeling om plagiaat te plegen, wel om u via deze links naar deze sites te brengen zodat u zich verder kan informeren. Veel lees en misschien ook hobbyplezier.
Een van de meest spectaculaire militaire innovaties van de Tweede Wereldoorlog vormen de luchtlandingstroepen.
Deze troepen, doorgaans bestaand uit lichtbewapende infanterie, worden door de lucht aangevoerd met transportvliegtuigen of zweefvliegtuigen en landen achter de vijandelijke linies.
Nagenoeg onmisbaar binnen dit concept zijn de parachutisten.
Zij nemen meestal het voortouw in luchtlandingsoperaties.
Het element van verrassing speelt een belangrijke rol bij de inzet van luchtlandingstroepen.
Begonnen wordt meestal met het afwerpen, achter de vijandelijke linies, van parachutisten bij één of meer strategische punten als vliegvelden en bruggen, eventueel voorafgegaan door een luchtaanval om de verdediging te verzwakken.
De parachutisten vormen een bruggehoofd en maken zo de verdere aanvoer van troepen door de lucht of over land mogelijk.
De M1A1 is de laatste productieversie van de Thompson SMG of de Tommy Gun. De M1 versie onderging enkele vereenvoudigingen om de kostprijs van het wapen te drukken. Hierdoor ging de kostprijs van $200 in 1939 naar $45 in 1944. Kenmerkend aan de Thompson M1A1 is het beschermde achtervizier door twee driehoekige vinnen. De M1A1 had een gewicht van 4,8 kg en een stokmagazijn van of 20 of 30 .45 ACP patronen. De maximale reikwijdte was 150 meter. Dit wapen werd voornamelijk gebruikt door onderofficieren en officieren, maar het werd zeker ook gebruikt door de soldaten.
Deze Engels geproduceerde mijn werd gedragen door paratroepers van de 82ste en 101ste luchtlandingsdivisies tijdens de landing in Normandië. Doordat ze niet zo groot was kon ze rond het been worden gebonden. De mijn kon veel schade aanbrengen aan samengetroepte soldaten, ook kon ze de rupsbanden van een tank opblazen. De mijn werd voornamelijk van op een afstand tot ontploffing gebracht.
De M1911 is een single-action, semi-automatisch pistool in kaliber .45 ACP ontworpen door John Moses Browning. De standaard ladercapaciteit bedraagt 7 patronen in een single-stack verwijderbare lader. (Het was mogelijk om 1 kogel in de kamer te brengen en vervolgens 7 kogels in de lader te steken zo had men 8 kogels ipv 7)Het pistool was het standaard dienstpistool van het Amerikaanse leger van 1911 tot 1985, en wordt nog steeds gebruikt door sommige troepen. De originele benaming in 1940 was Automatic Pistol, Caliber .45, M1911 voor het oorspronkelijk model of Automatic Pistol, Caliber .45, M1911A1 voor de M1911A1, ontworpen in 1924. Deze benaming werd veranderd naar Pistol, Caliber .45, Automatic, M1911A1 tijdens het vietnamtijdperk. Het Amerikaanse leger kocht in totaal ongeveer 2,7 miljoen exemplaren aan.
Het wapen had een innoverend vergrendelingssysteem. De slede wordt namelijk door twee nokken aan de loop vergrendeld. Zo wordt het repeteermechanisme genoeg vertraagd om geen gasverlies te veroorzaken. Dit type van vergrendeling is tot de dag van vandaag het standaard vergrendelingssysteem in pistolen.
Vroege geschiedenis en testen
Het idee voor de M1911 stamt uit de late jaren 1890, toen het Amerikaanse leger op zoek ging naar een semi-automatisch pistool om de verschillende revolvers die toen in dienst waren te vervangen. Het Amerikaanse leger wisselde in die periode tegen groot tempo van wapens en na de adoptie van nog verschillende revolvermodellen culmineerde dit alles toch in het in dienst nemen van de M1911 na de eeuwwisseling.
Hiram S. Maxim had in de jaren 1880 al een zelfladend pistool ontworpen, maar was eerder bezig met het ontwerp van machinegeweren. Desalniettemin werden de principes die hij ontwikkelde toch gebruikt in verschillende semi-automatische pistolen ontworpen tussen 1890 en 1900. Deze ontwerpen trokken de aandacht van verschillende legers om een vervanging te vinden voor hun revolvers. In de Verenigde Staten leidde dit tot een formele test in 1899.
In 1899 en begin 1900 werd een eerste test gehouden, en bedrijven als Mauser (met de C96 "Broomhandle"), Mannlicher (met de Steyr-Mannlicher M1894) en Colt (met de Colt M1900) dienden een ontwerp in. Dit leidde tot de aankoop van 1000 DWM Luger pistolen, gekamerd in 7,65 mm Luger. Deze pistolen werden ingezet bij troepentesten, maar er waren al snel problemen met de stopkracht van het patroon. DWM kreeg dezelfde klacht ook van andere legers en ontwikkelde daarom een grotere variant van de 7,65 patroon, namelijk de 9 mm Luger. 50 nieuwe wapens in dit kaliber werden getest in 1903.
Tijdens de Filipijns-Amerikaanse Oorlog tegen de Moro guerrillastijders ondervonden de Amerikaanse strijdkrachten problemen met de .38 Long Colt die toen standaard was. Dit patroon was niet voldoende krachtig voor junglegevechten. De Moro's hadden een zeer hoge moraal en waren vaak onder invloed van drugs om gevoelens van pijn en angst te onderdrukken tijdens aanvallen. Daarom schakelde het leger terug op de oudere M1873 revolvers in .45 Colt omdat deze meer stopkracht had. Door de problemen met de .38 Long Colt werden tijdelijk terug nieuwe M1873 revolvers naar de Fillipijnen gestuurd in 1902.
Generaal William Crozier werd Chief of Ordnance of the Army in 1901.
Na de Thompson-LaGarde pistoolkaliber efficiëntietests in 1904 concludeerde Kolonel John T. Thompson dat een nieuw pistoolkaliber niet kleiner dan .45 zou mogen zijn en dat het wapen bij voorkeur semi-automatisch moest zijn. Dit leidde tot testen in 1906 waaraan 6 wapenfabrikanten meededen.
Van 1907 tot 1911 werden veldtesten gehouden om te beslissen tussen Colt en Savage. Tussen elke ronde brachten beide fabrikanten verbeteringen aan ten opzichte van hun initieel ontwerp, wat leidde tot een finale test voor de uiteindelijke adoptie. Een van de test in 1910 was een sessie waarbij 6000 patronen in elk pistool geschoten werden. Het ontwerp van Colt voltooide dit zonder fouten, terwijl het Savage model 37 storingen had.
Dienstgeschiedenis
Na het succes gedurende de tests, werd het Colt ontwerp formeel aangenomen op 29 maart 1911 door het Amerikaanse leger. De Navy en de Marines volgden in 1913. Oorspronkelijk werd het pistool enkel door Colt gebouwd, maar door de grote vraag gedurende Wereldoorlog I werd de productie uitgebreid naar de staatsbestuurde Springfield Armory.
Ervaringen op het slagveld leidden tot enkele kleine externe veranderingen in 1924. Dit model kreeg de naam M1911A1. Veranderingen waren onder andere een kortere trekker, een langere greepveiligheid, een gebogen mainspring housing, een bredere korrel, een kortere haan en eenvoudigere greepplaten. Intern veranderde niets en onderdelen zijn en blijven uitwisselbaar.
Tweede Wereldoorlog
In de jaren voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog steeg de vraag naar het pistool sterk. Tijdens deze oorlog werden ongeveer 1,9 miljoen stuks aangekocht door de Amerikaanse overheid. Om aan deze grote vraag te kunnen voldoen werd de productie opgesplitst over verschillende fabrieken. In totaal werd zoveel geproduceerd dat na 1945 de Amerikaanse overheid geen nieuwe exemplaren meer bestelde, maar onderdelen uit voorraad gebruikte. Indien nodig kon een nieuw pistool samengesteld worden uit andere pistolen, en kon het een nieuw verflaagje krijgen in het arsenaal.
Voor Wereldoorlog II uitbrak werd een klein aantal M1911 pistolen gebouwd onder licentie in Noorwegen door de Kongsberg Vaapenfabrikk (deze pistolen zijn nu bekend als de Kongsberg Colt). Gedurende de Duitse bezetting van Noorwegen ging de productie van deze pistolen gewoon door. Duitse troepen gebruikten ook M1911 pistolen die buitgemaakt werden op Amerikaanse soldaten en werden aangeduid met "Pistole 660(a)". Het M1911 platform vormde ook de basis voor de Argentijnse Ballester-Molina en bepaalde Spaanse Star en Llama pistolen na 1922. De Colt werd voornamelijk gebruikt door officieren en onderofficieren, maar soldaten kregen de mogelijkheid om ook een Colt aan te schaffen, de meesten deden dit dan ook. Het werd al vlug duidelijk dat een paratroeper nood had aan een verdedigingswapen zodra hij geland was. De meeste geweren werden in speciale zakken gestoken om de para niet te kwetsen bij het springen. De para had dus tijd nodig om zijn wapen te assembleren vooraleer hij zich kon verdedigen, in sommige gevallen dook er onmiddellijk na de landing een vijand op, de Colt bracht dan redding.
Vervanging
Na de Tweede Wereldoorlog bleef de M1911 in dienst gedurende de Koreaanse Oorlog en de Vietnamoorlog. Zelfs tijdens Operatie Desert Storm gebruikten sommige Amerikaanse eenheden nog dit pistool.
Toch werd al tijdens de jaren 70 duidelijk dat de M1911 begon te verouderen. Ook kwam er druk van de NAVO om over te schakelen op de NAVO-standaard: 9x19mm Parabellum. Daarom begon de Joint Service Small Arms Program van de U.S. Air Force met de testen om een nieuw pistool in de NAVO-standaard 9x19mm aan te kopen. Na testen kwam de Beretta 92S-1 als winnaar uit de bus. Deze uitslag werd betwist door de U.S. Army (de landcomponent van het Amerikaanse leger) en zij besloten hun eigen testen te houden (de XM9-testen) in 1981. Dit leidde tot de adoptie van de Beretta 92F op 14 Januari 1985. Tegen de late jaren 80 kwam de productie op dreef ondanks een controversiële XM9-hertest en een aparte XM10 herconfirmatie. Deze kwamen er na klachten van scheuren in het frame van de Beretta en een gevaarlijke kans op het loslaten van de slede wat tot verschillende ongevallen leidde. Hierdoor werd een update doorgevoerd naar de Beretta 92FS zodat de gebruiker betere bescherming genoot.
Tegen de vroege jaren 1990 waren de meeste M1911'en vervangen door M9's (de militaire benaming voor de Beretta 92FS), hoewel een beperkt aantal nog steeds in gebruik is door enkele speciale eenheden. Onder andere de United States Marine Corps bleef de M1911 gebruiken voor de MEU(SOC) en verkenningseenheden, hoewel de Marines ook 50.000 M9 pistolen aankochten.
De United States Special Operations Command (USSOCOM) schreef nieuwe testen om de M1911 te vervangen door een ander .45 ACP pistool (in strijd met de NAVO-standaard). Deze proeven staan bekend als de Offensive Handgun Weapon System (OHWS) proeven. Deze hadden tot resultaat dat de inzending van Heckler & Koch het haalde, zodat zij de MK23 Mod 0 Offensive Handgun Weapon System mochten leveren. Hiervoor moesten ze onder andere het Colt OHWS verslaan, een zwaar aangepaste M1911. Als reden voor het afwijken van de NAVO-standaard wordt het gebrek aan stopkracht van de 9 mm kogel van de M9 aangehaald.
Huidig gebruik
De M1911A1 is voor veel politie-eenheden in de Verenigde Staten nog steeds het pistool bij uitstek. Veel militaire en ordediensten blijven de (soms sterk aangepaste) M1911A1 verkiezen vanwege het grotere stopvermogen van de .45 ACP kogel, en de superieure ergonomie en het groter gebruiksgemak in vuurgevechten. De politie van Tacoma, Washington uit de VS schreef in 2001 geschiedenis door als eerste zone terug over te stappen op een pistool dat ze meer dan 50 jaar eerder hadden afgeschreven.
De M1911 en zijn varianten zijn ook bij het gewone publiek extreem populair voor zowel sport als recreatie. Dit leidde tot de ontwikkeling van vele aftermarket onderdelen. Het groeiend aantal producenten is een indicator van de stijgende populariteit van de M1911.
Ander gebruik
Colt's M1911 pistolen werden ook gebruikt door de Royal Navy in kaliber .455 Webley Automatic. Deze pistolen werden hierna overgedragen aan de Royal Air Force als reservewapen bij een crash in vijandelijk gebied. Noorwegen gebruikte de Kongsberg Colt, welke gekenmerkt werd door een unieke sledevangpal. Argentinië en Spanje produceerden ook verschillende modellen van M1911.
Het Braziliaanse IMBEL (Indústria de Material Bélico do Brasil) maakt nog steeds verschillende varianten voor het leger en de ordediensten.
Het Griekse leger gebruikt nog steeds de M1911 als standaard dienstpistool. Deze Wereldoorlog II-productie pistolen werden vanaf 1946 geschonken als wapenhulp tegen de communistische expansie.
Het Koninklijk Thais leger gebruikt Amerikaanse M1911 pistolen die als militaire hulp geschonken werden tijdens het Vietnamtijdperk.
Het Chinese bedrijf Norinco exporteert een M1911A1-kloon voor civiele doeleinden. De import in de VS werd in 1993 verboden als onderdeel van een handelssanctie.
Het Mauser geweer M 1898. kal. 7.92 mm, is genoemd naar de beroemde Duitse vuurwapenontwerper Peter Paul Mauser die het model in 1898 ontwierp als opvolger voor het Gewehr 88. Zijn broer, die ook vuurwapens ontwierp en waarmee hij zijn fabriek jaren daarvoor begon, was toen al dood. Het was het standaardgeweer voor de Duitse strijdkrachten in de Eerste Wereldoorlog. Er waren naast Mauser echter nog vele andere producenten die dit wapen in licentie vervaardigden, zoals Haenel en Schilling, die later ook wapens met hetzelfde systeem bouwden. De Mauser is een vijfschots grendelgeweer en in de literatuur wordt het als het meest succesvolle ontwerp omschreven omdat dit grendelsysteem steviger en betrouwbaarder was; het liep onder andere minder snel vast dan de tot dan toe gebruikte systemen. Voor de productie werd staal van de beste kwaliteit gebruikt. Het weegt 4,100 kg en meet 1,25 meter. De snelheid van het projectiel bedraagt 742 m/s en het had een gesloten magazijn, wat belangrijk was in de loopgraven. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog was dit het standaardgeweer bij de Duitse strijdkrachten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Mauser Kar98k gebruikt. De k staat voor kurz, dat kort betekent. De belangrijkste wijziging was namelijk dat de loop aanzienlijk werd ingekort. Kar is de afkorting van Karabiner. Prototypes hiervan waren echter al vóór en tijdens de Eerste Wereldoorlog in gebruik bij de Duitse cavalerie.
Bij dit geweer hoorde een lange bajonet model 1898 van 52 cm of een brede bajonet, model 98/05 ook wel slagersmes genoemd. Hoewel er bajonetcharges bekend zijn uit de Eerste Wereldoorlog is hij toch niet zo vaak gebruikt. Het is met een bajonet op het geweer namelijk erg moeilijk om te richten en het brengt ook problemen met zich mee om zich te verplaatsen in de soms smalle loopgrachten. De bajonet werd wel vaak gebruikt als slagwapen om prikkeldraadversperringen op te ruimen.
De MG34 of Maschinengewehr 34 is een Duits machinegeweer dat werd geïntroduceerd vanaf 1934 en gebruikt in alle Duitse gelederen tijdens de Spaanse burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog. De MG34 wordt gezien als het eerste moderne machinegeweer dat samen met de MG30 qua functionaliteit ver vooruit was op zn tijdgenoten.
Ontwikkeling
De ontwikkeling van machinegeweren startte pas goed na het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duitsland mocht na het Verdrag van Versailles echter geen wapens meer ontwikkelen maar deed dit toch en schreef een specificatie uit naar een volledig universeel machinegeweer (Einheitsmaschinengewehr). Duitse bedrijven vestigden zich in Zwitserland waar Rheinmetall hun ontwerp MG30 Solothurn verkocht kreeg aan de Zwitsers. Eenmaal de Duitse oorlogsindustrie pas goed op gang kwam kwamen deze bedrijven zich opnieuw vestigen in Duitsland en werden gesteund door het nazi-regime om hun opgedane kennis verder te ontwikkelen. Zowel Rheinmetall als Mauser Werke werkten vanaf 1929 aan een machinegeweer en stelde hun prototypes in 1932 voor aan de aankoopdienst van het Duits leger (Heereswaffenamt). Deze laatste besloot dat geen van beide ontwerpen voldeed aan al hun eisen, alhoewel de prototypes een goede functionaliteit bevatte. De Heereswaffenamt besloot het bedrijf Rheinmetall de opdracht te geven om een volledig nieuw project op te starten met de vraag om de goede functionaliteit van voorgaande prototypes als basis te gebruiken in het ontwerp dat later de MG34 zou worden. Majoor Ritter von Weber werd aangesteld als de projectleider bij het Duits leger en Louis Stange kreeg de leiding bij Rheinmetall. Het bedrijf Mauser Werke kreeg compensaties voor de elementen die uit hun prototype werden gebruikt. Het ontwerp van de Maschinengewehr 34 of MG34 staat officieel toegewezen aan hoofdingenieur Louis Stange van Rheinmetall doch de meeste elementen in de MG34 werden bedacht door Heinrich Vollmer van het bedrijf Mauser Werke. Vollmer kwam om het idee om de elementen van handwapens LMG32, de MG13 Dreyse en de MG30 Solothurn samen te voegen tot een werkend geheel.
Technische gegevens
De MG34 kon 800 à 900 schoten per minuut afhandelen over een maximum schietbereik van 1200 meter als infanterie machinegeweer of 3500 m als luchtafweerwapen. De MG34 gebruikte 7,92 mm x 57 mm (7,9 mm Mauser, ook wel 8 mm Mauser genoemd) munitie die in een kogelmagazijn/trommel of op een kogelband zat. De kogelmagazijn/trommel werd gebruikt in de luchtafweeropstelling of wanneer de MG34 snelle bewegingen onderging op een voertuig. De kogelband was nuttig in de andere opstellingen en vereiste een extra persoon om de kogelband aan te leggen en vast te houden. De kogelbanden bestonden uit een enkelvoudige strip met 50 kogelschoten of een opgerolde strip met 300 (sommige bronnen zeggen 250) kogelschoten. De kogelmagazijnen/trommels bestonden uit 50 kogelrondes (de zgn. Gurttrommel 34) of een dubbele kogeltrommel met een capaciteit van 75 kogelrondes. De MG34 operator of z'n helper had altijd reservelopen en een asbest handschoen bij zich om de loop elke 250 à 300 schoten te veranderen. De MG34 was duur in materiaalkost daar het 49 kg staal vereiste en de productie ervan vergde veel tijdrovend maatwerk waardoor men de toenemende vraag van het steeds uitbreidende Duits leger nauwelijks of niet aankon. Het machinegeweer bleek gevoelig te zijn voor vuil en stof maar toch werd het machinegeweer algemeen zeer goed aanvaard en aanzien als één van de betere machinegeweren van die tijd.
Opstel mogelijkheden
De MG34 kon worden opgesteld in verschillende uitvoeringen:
MG34 + tweepoot: de lichtste uitvoering met een gewicht van 12,1 kg. Hiermee was het machinegeweer aanzienlijk lichter dan zn tijdgenoten en één van de hoofdredenen waarom hij zo populair was.
MG34 + driepoot 6,75 kg: de medium uitvoering met een gewicht van 18,85 kg. Er was ook een adapter beschikbaar om een kleinere versie van luchtafweeropstelling te maken.
MG34 + driepoot Dreibein 34: een zware uitvoering met een gewicht van 23,6 kg. Met deze uitvoering kon men een vaste luchtafweeropstelling maken.
MG34 + driepoot Lafette 34: de zwaarste opstelling met een gewicht van 35,7 kg. De MG34 werd op een driepoot met accessoires zoals schokdempers, een speciaal mechanisme om te vuren en een periscoop zodat men vanuit een verdoken positie kon schieten.
Varianten en evolutie
Er bestond een variant op de MG34, de MG34/41. Deze variant werd aangevraagd nadat de eerste frontervaringen in het begin van de Tweede Wereldoorlog hadden aangetoond dat een hogere vuursnelheid een betere verspreiding van de kogels gaf. De MG34/41 had een vuursnelheid van 1200 kogels per minuut (tegen 800 à 900 bij de MG34) en woog 14 kg, iets meer dan de originele MG34 versie (12,1 kg). Er werd een beperkt aantal MG34/41 machinegeweren geproduceerd.
De MG34 was de basis voor de MG40. Tegen het einde van de jaren 30 was het plan om het ontwerp en de productie van de MG34 te vereenvoudigen. In plaats van precisie maatstukken werd nu het principe van voorgedrukte elementen toegepast. De loop van de MG42 had nu bijgevolg een vierkante vorm waardoor het niet kon worden gebruikt in de geschutskoepels van de tanks en andere pantservoertuigen, die de de MG34 bleef gebruiken.
De MG34 was ook de basis voor het ontwerp van een nieuw anti-vliegtuiggeschut, de MG81. De MG81 kon de kogelbanden aannemen van elke zijde en in de versie MG81Z (Z staat voor een Duitse afkorting van zwilling: tweeling), werden twee machinegeweren parallel naast elkaar gemonteerd en aangestuurd met een enkele trekker.
Dienstjaren
De MG34 werd tijdens de 30er jaren gebruikt als het hoofdwapen voor de Duitse infanterie en fungeerde als een verdedigingswapen voor vliegtuigen en tanks. Als tankgeschut was de MG34 uitgevoerd met een zwaardere loop en een bepantserd loopomhulsel zonder de luchtgaten. De MG34 werd gebruikt door de Duitsers in hun Legioen Condor die aan de zijde stonden van Generaal Francisco Franco en zn nationalisten tijdens de Spaanse burgeroorlog. Elke infanterie-eenheid had een MG34 en was daarmee de belangrijkste vuurkracht daar elke infanteriesoldaat, uitgezonderd de leider, een K98k geweer droeg. Het MG34 team gaf in normale omstandigheden dekkingsvuur aan de flanken wanneer hun mede infanteriesoldaten hun doel naderden. De MG34 met Lafette 34 werd gebruikt in de zware compagnieën en waren een cruciaal onderdeel in defensieve opstellingen. In de loop van 1942 werden 300 stuks van de MG34/41, een variant op de MG34 geleverd aan de Duitse soldaten die aan het Oostfront vochten. Alhoewel de Luftwaffe de MG34 afkeurde als vliegtuiggeschut, schreef deze laatste tijdens het laatste deel van de Tweede Wereldoorlog een handleiding voor de MG34. Het machinegeweer werd dan ook gebruikt als een gronddefensiewapen op luchtbases en door de Fallschirmjager-eenheden en Duitse paracommandotroepen (allen onderdelen van de Luftwaffe). De Duitse marine (Kriegmarine) gebruikte de MG34 ook. De MG34 wordt aanzien als het eerste moderne machinegeweer dat samen met de MG30 vooruitstrevend was op vlak vuursnelheid en draagbaarheid door een enkel persoon. De MG34 bleef tot het einde van de Tweede Wereldoorlog in actieve dienst van het Duits leger. Na de Tweede Wereldoorlog werd de MG34 nog gebruikt in Portugal, waar het bekend stond als de Metralhadora m/945, en Israël, Tsjecho-Slowakije, Frankrijk en een aantal landen in Afrika.
Van Wikipedia( klik op de foto) en eigen aanvullingen
De Luger is een semi-automatisch pistool ontworpen door Georg Luger. Hij baseerde zich hiervoor op het C93 pistool van Hugo Borchardt. Beiden, Luger en Borchardt, werkten voor de Deutsche Waffen- und Munitionsfabriken (DWM). De Luger was uiteindelijk kleiner en lichter dan het onhandige en pistoolontwerp van Borchardt. De officiële benaming van het pistool was "Selbstladepistole Parabellum", afgeleid van het telegramadres van DWM (Parabellum is een onderdeel van de Latijnse spreuk 'Si vis pacem, para bellum' wat zoveel betekent als 'Hij die vrede wil, bereidt zich voor op oorlog' of parabellum staat ook voor de tijdsaanduiding tussen de 2 wereldoorlogen). De naam "Luger" is vooral buiten Duitsland blijven hangen en als niet-officiële naam aan het wapen verbonden gebleven.
Er bestaan verschillende variaties van het Luger pistool. De eerste Luger is ontstaan uit een Zwitserse beproeving van het Borchardt pistool. De op- en aanmerkingen op het Borchardt C-93 ontwerp resulteerden in een reeks van modificaties die door Luger gedeponeerd zijn en vervolgens tot het Zwitserse Luger hebben geleid. De Zwitserse Luger is gekamerd voor 7,65mm Parabellum munitie en werd door het Zwitserse leger in 1900 geaccepteerd. Diverse varianten volgden elkaar in Zwitserland op, het model 1900, 1900/06 en 1906/29.
In 1904 nam de Duitse marine het model 1904 in gebruik, een Parabellum met een looplengte van 15cm en een in twee standen verstelbaar vizier. Het Duitse leger volgde in 1908 met de acceptatie van de P08, gevolgd door een artillerieversie van het pistool in 1913, wat onder de naam "Lange Pistole 08" of LP08 in gebruik werd genomen. Alhoewel Nederland al tussen 1900 en 1905 diverse tests met de Luger had uitgevoerd werd het wapen niet door het Nederlandse leger in gebruik genomen. Wel werd het wapen als Model 1911 door het KNIL in gebruik genomen en later als Pistool Automatisch, Nr. 1, door de Nederlandse marine. Ook de USA heeft voor 1908 enkele acceptatietests met het wapen uitgevoerd. Voor een van de tests in 1907 werd een Luger-variant in het kaliber .45 ACP ontwikkelt.
De P08 en LP08 werden geproduceerd door DWM en het arsenaal in Erfurt. In 1930 ging de productie van DWM over naar Mauser in Oberndorf am Neckar, die het wapen tot 1942 produceerden. Het arsenaal in Erfurt stopte na de Eerste Wereldoorlog met produceren en de machines verhuisden naar Simson in Suhl. Tot rond 1934 produceerde Simson een beperkte serie pistolen. Na de inbeslagname van de Simsonfabriken gebruikte de firma Heinrich Krieghoff de machines en gegevens van Simson om een eigen P08-productielijn op te zetten. Krieghoff produceerde vervolgens tot 1945 een beperkte serie P08's voor de Duitse luftwaffe.
In 1942 werd de productie bij Mauser gestopt omdat zijn opvolger, de Walther P-38, betrouwbaarder en goedkoper was. Desondanks bleef het wapen in Duitsland tot het einde van de oorlog en lang erna in gebruik.
Onder het DDR regime werden vele P08 pistolen gerenoveerd en ze bleven tot ver in de jaren 70 in gebruik. Ook Noorwegen maakte tot in de jaren 80 gebruik van de P08. Na de oorlog zijn bij Mauser in Oberndorf, onder Frans bevel, nog een aantal P08's geassembleerd die door de Franse overheid in gebruik werden genomen.
Het wapen kende na de Tweede Wereldoorlog enkele heroplevingen. In 1969 werd door Interarms, USA de mogelijkheid bekeken om het wapen opnieuw op de markt te brengen. Mauser besloot een nieuwe versie van het Parabellum pistool te ontwikkelen wat in de USA via Interarms werd verkocht. Dit pistool, de "Mauser Parabellum", werd tot 1997 door Mauser geleverd, de laatste jaren vooral in beperkte verzamelaars- en herdenkingsoplagen. Een Amerikaanse variant van de Luger werd in de jaren 80 en 90 uit roestvrijstaal gemaakt door de firma Aimco, later Orimar. Deze pistolen werden zowel onder de naam 'Aimco', 'Mitchell Arms' en 'Orimar' op de markt gebracht.
De Parabellum was het eerste pistool dat 9mm parabellum patronen gebruikte. Dit kaliber is tot vandaag het meest gebruikte voor pistolen en is een directe afgeleide van het 7.63mm Borchardt kaliber en het ervan afgeleide 7.65mm parabellum kaliber. Bovendien is de Luger ongetwijfeld het meest herkenbare pistool ter wereld door zijn aparte vormgeving. De schuine hoek van de handgreep, de gestroomlijnde vorm, de afsluiter die als kniegewricht functioneert met zijn opvallende knoppen: Ze zorgen allemaal voor een wapen wat prestaties wegzet die door moderne pistolen slechts met moeite kunnen worden verbeterd.
De vele varianten, contracten, leveranciers en gebruikers maken het een geliefd wapen bij verzamelaars.
Bron: Wikipedia(klik op de foto)en eigen aanvullingen
De M1 Carbine.30 kaliber was een licht geweer met 15 kogels per lader, ook is er een langere lader ontwikkeld en deze kan 30 patronen bevatten. (Deze werd NOOIT gebruikt in WO2) Het voordeel van het geweer is dat het een compact en semi-automatisch wapen is. Het werd ontwikkeld door Winchester. Hoewel de M1 Carbine ook wel vaak de 'Baby Garand' wordt genoemd is hij echter niet van dezelfde ontwikkelaar. Het wapen werd ontwikkeld om de Colt .45 te vervangen maar dit is echter nooit gebeurd. De M1 Carbine was en is nog altijd een zeer populair wapen, er werden meer M1 Carbines geproduceerd in WO2 dan de populaire M1 Garand.
Er bestaat ook een model met inklapbare kolf: de M1A1 Carbine, dit model werd ontwikkeld voor de paratroepen(niet voor de soldaten die via zweefvliegtuigen kwamen)en later ook gehanteerd door tankpersoneel. In de laatste jaren van de oorlog werden er verbeteringen aangebracht. Er werd een bajonet (M4 Bayonet, deze werd pas eind 1945 intensief gebruikt dus NIET in Normandië of Nederland) ontwikkeld en van het eerst L-sight werd een verstelbaar vizier gemaakt. Er werden tussen einde 1941 en midden 1945 zo'n 6 221 220 M1 Carbines geproduceerd door verschillende fabrikanten.
De Garand M1 is een semi-automatisch geweer dat vooral zijn diensten bewees tijdens de Tweede Wereldoorlog bij het Amerikaanse leger. Men noemt het dan ook wel eens 'The rifle that won the war.' De Amerikaanse generaal Patton was dan ook zeer te spreken over de 'M1 Garand' rifle.
Het 'U.S. Rifle, Caliber 30-06, M1' was het resultaat van experiment en ontwikkeling door John Garand in de Springfield Armory fabriek in de jaren '20 en '30. Het geweer werd op 9 januari 1936 in gebruik genomen door het leger. John Garand ontwikkelde het wapen zodat het goed geschikt was voor massaproductie. De eerste grote productie van M1 Garands kwam van de band gerold eind 1937. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de M1 geproduceerd door 2 fabrikanten: Springfield Armory en Winchester Repeating Arms Company. Winchester had voor de oorlog al een contract gekregen voor een klein aantal M1's op 4 april 1939, maar werd later nog verschillende contracten aangeboden om het wapen tijdens de oorlog te produceren. WRA maakte vanaf dan tot de productie in 1945 stopte zo'n 513 880 M1 Garand Rifles. SA maakte de Garand vanaf z'n ingebruikname tot de productie in 1957 werd stopgezet. Aan het eind van de oorlog werden een zo'n 4 028 375 M1's geprduceerd. Er zijn ook 2 scherpschutterversies van de M1 Garand ontwikkeld, de M1C en de M1D. Deze zijn niet veel gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog in vergelijking met het meest populaire scherpschuttergeweer, de M1903A4. Het wapen werd later nog gebruikt in de Korea-oorlog en in kleine maten in de Vietnam-oorlog.
Zoals ieder wapen had de Garand M1 zijn gebreken. De lader bevatte slechts 8 patronen die geladen werden door middel van een soort 'clip' dat in het geweer werd geduwd. Om de kogels te laden moest men de ontvanger van de Garand openhouden en de clip erin duwen, liet men te vroeg los was je vinger redelijk ernstig toegetakeld, dit noemde men een 'Garandthumb'. De kogels waren van het kaliber 0.30 inch. In tegenstelling tot wat vele videogames beweren kon de Garand wel in het midden van clip herladen worden. Een ander nadeel was dat de 'clip' automatisch werd uitgeworpen wanneer de laatste kogel was afgevuurd. Dit uitwerpen veroorzaakte een luid 'ping-geluid' waardoor de vijand wist dat de schutter zijn wapen moest herladen. Dit was ook het grote nadeel van het wapen toen het nog in minieme maten in de Vietnam-oorlog werd gebruikt, wanneer de clip er uitsprong verraadde de soldaat hierdoor meestal zijn positie in de jungle.
De Thompson pistoolmitrailleur, meestal Tommygun genoemd, is een machinepistool dat gebruikt werd in de Tweede Wereldoorlog door de Amerikanen. Het was ook het voorbeeld voor de Russische PPSh-41. De Thompson werd geïntroduceerd in 1919 door generaal John T. Thompson. Hij begon een onderzoek in 1915 naar een 1-persoons licht machinegeweer voor het Amerikaanse leger. De Eerste Wereldoorlog bleef duren en het aantal slachtoffers bleef stijgen. Omdat Thompson ook in het leger had gediend wist hij dat er meer vuurkracht nodig was om de oorlog te bëeindigen.
Na de Eerste Wereldoorlog werd de Thompson meteen in productie genomen voor het herbewapenen van de reservetroepen in de Verenigde Staten. Ook de Amerikaanse maffia heeft een groot aandeel in de geschiedenis van de Thompson gehad. Het was in de jaren 30 het favoriete gangsterwapen en daardoor kwam het ook dat er in 1932 in Chicago dagelijks meer dan 20 mensen mee werden omgebracht.
De Thompson gebruikt .45 ACP als munitie, en was toch relatief zwaar. Daarom ging men op zoek naar een vervanger, wat de Grease Gun werd.
De Tommygun werd ook wel Chicago typewriter en Chicago piano genoemd. Die bijnamen had hij gekregen, omdat hij vaak in Chicago door de gangsters in de jaren '20 en '30 werd gebruikt. Een andere benaming is burp-gun.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
