Altijd bekijks met Arcil. Als het niet is omdat het zo' n mooi, lief,
jong of vrolijk hondje is, dan is het wel omdat het zo'n ongehoorzaam
hondje is. Vandaag was dat laatste het geval en dat zal wel niet de
laatste keer zijn. Gisteren was voor Arcil niet zo'n gezellige dag,
want de baasjes hadden clubkampioenschappen tafeltennis. Tussendoor
zijn ze wel steeds even naar huis gegaan om Arcil uit te laten en eten
te geven, maar het grootste gedeelte van de dag was Arcil alleen. Dat
moest vandaag goedgemaakt worden en dus zijn ze weer naar de Loonse en
Drunense Duinen gegaan. Het was prachtig wandelweer. Aan het begin van
de wandeling Arcil even gepaaid met een paar koekjes met het verzoek
terug te komen als ze hem riepen, en daarna ging het los. En ja hoor,
hij kwam steeds keurig even kijken of de baasjes wel doorliepen en als
hij wat verder achterbleef kwam hij snel weer aanrennen om te zorgen
dat hij weer bij de baasjes in de buurt kwam. De baasjes keken
elkaar eens aan, "het is toch wel een lief, gehoorzaam hondje". Tja, je
moet nooit de dag prijzen voor het avond is.
Dat was lachen, vanmiddag. Heb ik de baasjes mooi in de maling genomen.
Eerst ben ik steeds teruggekomen als ze me riepen en dan kreeg ik weer
een koekje en gingen ze me knuffelen en vertellen hoe goed ik wel niet
was. Maar ja, van dat geknuffel en die koekjes krijg je ook genoeg. Dus
toen ben ik me maar eens lekker gaan uitleven. Er waren lekker veel
hondjes om mee te spelen en achterna te zitten. Als ik dan te ver ging
riepen ze weer, maar ik deed net of ik ze niet hoorde. Er waren ook 2
hele leuke beagles, die heb ik zo hard achterna gezeten dat ik een boom
niet zag. Ik heb heel even met m'n kop geschud en ben weer doorgegaan
met rennen. De baasjes wilden toch even kijken of er niks kapot was,
want het ging wel heel hard, maar ze konden me mooi niet pakken. Heel
veel mensen hadden het gezien en gingen de baasjes helpen me te vangen.
Toen ben ik toch maar heel even gestopt. Toen ze zagen dat ik nog heel
was, mocht ik weer weg. Toen moest ik kiezen om of de baasjes te volgen
of de beagles achterna te gaan. Toen ben ik lekker achter de beagles
aangegaan, want ik heb toch een penning met mijn naam en hun (mobiele)
telefoonnummer erop gekregen, zodat als ik verdwaald ben andere mensen
de baasjes kunnen bellen waar ik ben. Gelijk maar eens geprobeerd of
het werkte. Maar de baasjes lieten me niet ver uit hun gezichtsveld
raken en, nadat ze hulp hadden gekregen van een meneer die me een
brokje gaf hebben ze me aangelijnd. Maar het was best wel grappig, de
baasjes maar roepen, "Kom dan" of "Hier" of gewoon "Arcil" of een
combinatie daarvan. Het halve bos weet nu hoe ik heet. 't Vrouwtje
zat op een gegeven moment op haar hurken (raar woord) met een koekje en
riep; "Alsjeblieft Arcil, kom nou" en al die mensen maar kijken. Maar,
die meneer met dat brokje, daar ben ik mooi ingetrapt. We hadden heel
wat bekijks. Er was ook een mevrouw, die zei; "dat is zeker een
Drentsche Patrijs?" Waarom ze dat nou zo zei, begrijp ik niet.
Verderop mocht ik weer los, toen er niet zoveel hondjes meer liepen.
Ineens zagen de baasjes, eerder dan ik, dezelfde beagles weer, want ik werd,
voordat ik er erg in had, weer aan de lijn gedaan. En toen zeiden die
mensen ook nog; "Kijk, daar heb je dat ongehoorzame hondje weer". Toen we onderweg naar huis waren, hoorde ik de baasjes nog iets mompelen over puberteit.
Zo af en toe krijgt Arcil een Kong. Het vrouwtje stopt er dan allerlei lekkere
dingen in (brokjes die in worst vastgeplakt zitten en lekker stevig aangestampt). De bedoeling is dan dat Arcil dat eruit ziet te krijgen en daar het
liefst zo lang mogelijk over doet. Dat is de bedoeling van het vrouwtje
tenminste. Hij krijgt hem in de bench en dat weet-ie ook, want als het vrouwtje
met de Kong aan komt lopen, sprint Arcil al naar de bench en gaat keurig zitten
wachten om vervolgens de Kong aan te vallen. Als het deurtje van de bench open is komt Arcil na verloop van tijd naar buiten om met Kong en al op de plaid naast de bench te gaan liggen.
Naarmate er meer uit de Kong gepeuterd is, komt Arcil steeds wat verder de kamer ingeschoven.
Maar daar onderin zit ook nog van alles. Hoe moet hij dat er nou uitkrijgen, met z'n tong redt hij het niet meer. Dat gaat hem te lang duren.
Daar heeft Arcil het volgende op gevonden. Je gaat er gewoon mee rond lopen en laat hem van zo groot mogelijke hoogte op de grond stuiteren en zo langzamerhand laat de rest van zelf los en kan je het zo van de grond oprapen.
Het wachten is nu dat Arcil het eerste gedeelte ook overslaat en dan dus binnen de kortste keren de Kong leeg heeft. Dan moet het vrouwtje weer andere trucs bedenken om Arcil er lekker lang mee bezig te laten zijn. Maar een lege Kong is ook wel prima, want die rolt en stuitert zo leuk.
Het vrouwtje is trots op Arcil. Arcil en het vrouwtje zijn bezig met oefenen van "BLIJF". Nog steeds alleen binnenshuis, maar dat gaat steeds beter. Als het vrouwtje om een hoek gaat staan moet ze wel steeds "BLIJF " blijven roepen, maar dat gaat ook steeds beter. Vandaag had ze bedacht dat-ie zolang moest blijven zitten tot ze een foto had gemaakt. Tot toch wel grote verbazing van het vrouwtje bleef hij netjes zitten tot de foto genomen was. Voor de zekerheid er toen nog maar eentje vanaf de andere kant genomen.
En kijk toch eens, wat een aandachtig luisterend koppie.
Er zijn dagen dat je ze het liefst achter het behang zou plakken, ware
het niet dat dat dan boven moet gebeuren omdat we beneden geen behang
hebben. We moeten nog wel behangen boven, dus het kan altijd nog.
Maar dan zijn er dagen dat je het meest gehoorzame (?), braafste,
aanhankelijkste, liefste hondje ter wereld hebt. (De mooiste is-ie
natuurlijk altijd.) Dan komt hij als je roept, loopt redelijk netjes
aan de lijn, gaat zitten als je "zit" zegt. En als je zegt "mooi
geweest", na een spelletje of een lekkere kroelbeurt, staat hij op en
gaat zichzelf vermaken of in z'n bench of mand liggen. Springt dan niet op de bank. Springen betekent: letterlijk op de bank springen, eroverheen racen en proberen onduidelijke dingen tussen de kussens op te graven en dit het liefst met een of ander afgelebberd speeltje in de bek. Van de week liet
Arcil, toen hij met het vrouwtje aan het spelen was, de bal los toen ze "LOS" zei. Zomaar, zonder dat ze verwachtte dat het echt zou gebeuren. Nog maar een keer geprobeerd of het geen toevalstreffer was,
maar het ging weer goed. En zo zijn er nog een paar dingen die je hem
spelenderwijs geprobeerd hebt bij te brengen, waarbij nu ineens het
dubbeltje gevallen lijkt te zijn. (Durf het nog geen kwartje te noemen.)
Sonja vroeg van de week of Arcil al aan het puberen is. Eerlijk gezegd
lijkt het op dit moment wel omgekeerd puberen. Hij lijkt zich ineens alles te herinneren wat wel en wat niet mag en hoe het wel en niet moet. Laten we het maar snel afkloppen, want de pubertijd komt er, hoe dan ook, aan.
Gisteren was het weer puppy-cursus. Het was droog, het vroor niet meer, maar het was nog wel erg koud zo 's morgens om 9.00 uur. De lessen waren een aantal weken niet doorgegaan, hetzij vanwege de toestand van het veld of omdat de instructrice zelf instructies kreeg. Al met al hebben we sinds we 1 november begonnen zijn nu 7 lessen gehad van de 12. (Komende zaterdag kunnen we zelf niet.) De pupjes van Belle, Hera en Heros, krijgen dinsdag al hun tweede les. Die gaan ons mooi nog inhalen als het zo doorgaat. Hun capriolen zijn te volgen onder Bas en Belle (zie hiernaast onder 'mijn favorieten').
Er was een nieuwe pup bijgekomen, een Dobermann Pincher. Die zag er nu al zo indrukwekkend uit dat ik toch maar even steun zocht bij het baasje.
Als je een hoop mensen een glimlach wilt ontlokken, neem dan een pup mee naar de markt.
Vanmorgen zijn we naar de markt geweest. De baasjes vonden dat ik dat ook maar eens moest zien. Gelukkig kon het baasje ook weer mee, want die was dinsdag ziek naar huis gekomen. Je zou bijna denken dat het via het blog doorgegeven wordt, want het leek op wat de baasjes van Belle, Hera en Heros in Frankrijk al hadden. Maar ook pa- en ma-baasje hebben het al gehad. Het vrouwtje lijkt er tot nu toe goed van af te komen. Op de markt was het heel leuk, het rook overal zo lekker. Het ene geurtje volgde op het andere en al die langeriemen en dassen die aan de kraampjes hangen, zóó leuk. Alleen jammer dat het baasje me steeds naar beneden trok.
"Vrouwtje, kom nou, het baasje gaat bloemen voor je kopen". "Oh, nee toch niet"
Er was ook nog een winkel ( de Wereldwinkel), waar ze allemaal mooie dingen verkochten. Daar ging het vrouwtje naar binnen en ik bleef buiten met het baasje. Later zei het baasje, dat hij nog nooit zoveel belangstelling van vrouwen had gehad. Ze zeiden allemaal; "Wat een schatje!!" als ze langs liepen. Zou hij nou echt denken dat ze hem bedoelen?????
Daarna zijn we nog naar de manege geweest, waar het baasje paardrijles heeft. Dat was wat minder, want daar liep een grote herdershond rond en die wilde wel een robbertje vechten. Gelukkig hebben ze die gauw naar binnen gebracht. Toen het baasje de lessen aan het bespreken was, kwamen er weer allemaal meisjes die me wilden aaien. Maar paarden heb ik niet gezien. Dat komt nog wel. Misschien mag ik volgende week mee als het baasje les krijgt.
Dat is mijn broertje Lucca, op de foto's aan de rechterkant. Toen ik hem voor het laatst zag heette hij nog Alroy. Het vrouwtje kreeg een mailtje van Susan, het vrouwtje van Lucca. Af en toe lezen ze over ons en vonden het leuk om te vertellen dat Lucca bij hen woont en wat mooie foto's te sturen. Dat vinden wij ook en zo te zien maken ze ook hele leuke uitstapjes. We schijnen ook wel een beetje op elkaar te lijken. Zo is hij ook misselijk in de auto. Bij mij ging dat de laatste tijd heel goed, tot afgelopen zondag toen we terugkwamen van de Loonse en Drunense Duinen. Toen waren we bijna thuis, we reden al in onze straat, toen moest ik toch nog even de boel er uitgooien. Maat die dag hadden we dan ook meer dan 100 kilometer gereden en ik had alsmaar brokjes gekregen als ik bij de baasjes kwam als die riepen. En Lucca vindt het leuk om naar tenen te happen, persoonlijk heb ik het meer op handen, maar dat is misschien omdat de baasjes meestal sloffen dragen (die je wel kan proberen te pikken natuurlijk).
Vanmiddag zijn we weer naar de Loonse en Drunense Duinen geweest. En
daar lag nog heel veel sneeuw, dat is zo leuk om in te happen. Alleen
vinden de baasjes dat niet goed. Maar als ik een hap heb genomen,
krijgen ze het er lekker niet uit. Dan hebben ze mooi het nakijken en
omdat ik daar los mag, kan ik heerlijk m'n gang gaan.
Soms probeer ik me achter een boom te verstoppen, maar ze vinden me
steeds heel vlug, misschien moet ik toch eens een dikkere boom uitzoeken.
Jij bent groot en ik is klein, maar ik ben lekker toch niet bang. Kom maar op!!!
Nou begon het baasje alweer met "ZIT". Nu moest ik met m'n kont op het kouwe ijs gaan zitten, toen er geen ijs was moest ik in de bagger gaan zitten. Hij bekijkt het maar.
Het antwoord van Pépe (de man van de technische problemen van bloggen.be) is "veel geduld hebben, want de webmaster is aan het blokken voor een examen". Hij heeft wel een alternatief genoemd, hoe ik dan foto's kan plaatsen. Dat moet ik dan gaan uitproberen. Ik was al blij dat ik dit onder de knie had. Maar OK, dat wordt dan een nieuwe uitdaging. Per slot is een mens nooit te oud om te leren. Ondertussen heb ik weer op de mij vertrouwde manier enige herstelwerkzaamheden uitgevoerd. Maar eens kijken of het nu goed blijft.
Heerlijk die sneeuw, het kan mij niet lang genoeg duren
En dan gaan de baasjes me lekker verwennen, want dan denken ze dat ik het koud heb. Nou ze doen maar, heb ik het 'en buiten en binnen' naar m'n zin. Alleen dat tanden wisselen, hè? Ik wou wel dat ik daar klaar mee was. Maar ja, dat duurt nog even, zeggen ze.
Opnieuw zijn er foto's verdwenen. Ook de foto's die na een eerste verdwijning opnieuw geplaatst waren, zijn weer verdwenen. Andere foto's die er al een aantal dagen op stonden zijn nu ook ineens weg. Het is zo langzamerhand niet leuk meer. Overal waar een vierkantje staat heeft een foto gestaan. Af en toe staat ergens nog een losse zin die als onderschrift was bedoeld. Iedere browser heeft zo z'n eigen kleur vierkantje met verschillend symbooltje. Ik hoop dat Pépe snel kan vertellen hoe dit kan, wat er mis is. Als ik nou gelijk een signaal zou krijgen dat er iets niet goed gaat, dan kan ik het beter begrijpen. Maar nu lijkt alles in orde, maar een paar dagen later is het weer mis.
Dit verhaaltje is bedoeld om de diverse vierkantjes (missende foto's) te verklaren.
Vanwege alle rommel die nog is achtergebleven van het vuurwerk gaat het lopen van ons dagelijkse rondje buitengewoon moeizaam. Arcil wil alles oppakken om te testen of het eetbaar is. En sommige dingen zijn kennelijk gewoon lekker om op te kauwen. Het woordje 'VIES' (wat inmiddels aardig werkte om het weer te laten vallen) helpt niet echt meer. Voornamelijk omdat je dat achterelkaar door kan blijven roepen. We beginnen zo langzamerhand te hopen dat er gauw een flinke storm komt die alles lekker ver wegblaast. Dus zijn we af en toe maar naar Marienwaerdt gegaan om Arcil daar zonder rommel, en lekker los, te kunnen laten rennen. Wat wel leuk was op de dagelijkse route, was een slootje waarop geschaatst werd. Arcil begreep er niets van, van al die voorbij glijdende mensen. Gelukkig kreeg hij niet de neiging het ook eens te proberen. Anders hadden we misschien een probleem gehad met de bevroren vijver in de tuin, want ondanks een pompje om te proberen deze ijsvrij te houden is dat maar voor een heel klein gedeelte gelukt.
Hans, Jil en Arcil wensen iedereen een heel gelukkig en gezond Nieuwjaar.
Deze foto van een kou trotserende Arcil had gisteren ook al zichtbaar moeten zijn, maar voor zover mij bekend was dit alleen op Firefox het geval. Dus is dit tegelijkertijd een testje. Gisteren hebben we niet ons gebruikelijke rondje buiten gelopen. 's Morgens om half 8 werd er al vuurwerk afgestoken en hebben we het er maar niet op gewaagd om schade te voorkomen. Dus af en toe de tuin maar in. Daar was het wel goed hoorbaar, maar kon het geen kwaad. Het neusje stond ook heel de tijd naar boven gericht om allerlei vreemde luchtjes op te snuiven. Bij heel harde knallen wilde hij wel snel naar binnen. De avond zijn we prima doorgekomen. Arcil keek alleen af en toe even op bij een extra harde knal of kwam al kwispelend even kijken of het allemaal wel in orde was. Hij heeft zich de hele avond uitstekend vermaakt met zijn nieuwe cadeautje, een Kong. Die zat vol geplakt met lekkers dat er moeilijk uit te peuteren viel. Het heeft hem lekker bezig gehouden. Nu maar hopen dat de juiste basis gelegd is voor de komende jaren.
Als u/je dit blog bekijkt via Firefox, dan is alles zoals het moet. (tot nu toe tenminste) Maar via Safari is een aantal van de geplaatste foto's verdwenen. Ook via Internet explorer (versie?) zijn veel foto's verdwenen. Dit probleem heeft zich eerder voorgedaan, maar leek door terugplaatsen te zijn hersteld. Het probleem is opnieuw voorgelegd aan de Technische problemen-beheerder.
Afgelopen zondag nog een keer op stap geweest naar een losloopgebied.
Dat was dit keer een dagrecreatieterrein in de uiterwaarden van een
dode arm in de Rijn. Op een gedeelte daarvan mogen de honden loslopen.
Het bestaat uit een groot stuk gras en water waarin gezwommen kan
worden. Zwemmen zat er niet in, gezien de temperatuur kwam schaatsen
dichter in de buurt. Voor Arcil was het een mooi stukje. Hij kon zich
lekker uitleven door achter een bal aan te rennen. Wij vonden het maar een koude toestand. De koffie en appelgebak met slagroom, toen we weer thuis waren, hadden we dan ook wel verdiend vonden we.
Via internet weer een mooie plek gezocht om te gaan wandelen. Dat is geworden het Panbos bij Bosch en Duin. Per slot van rekening hadden we de TomTom, dus wat kon het schelen. Qua afstand ook goed te doen. Alleen zou het qua dag ook te doen zijn? Het was tenslotte 2de Kerstdag en mooi bosweer. Gelukkig konden we goed doorrijden. Het was de eerste keer dat Arcil met mand en al achterin de auto zat. Maar zoals eerder beschreven ging dat prima. Op de TomTom vertrouwen is net zoiets als achterop een tandem zitten. Je moet je overgeven en erop vertrouwen dat alles goed gaat. En dat ging het ook. Perfect!
Deze stammen, waar het vrouwtje al achteruitlopend om Arcil met een paar hondjes op de foto vast te leggen, haar hoofd tegen stootte is een mooie ingang van het bos.
Het bos zelf is ook geweldig met prachtige bospaadjes zowel wat bredere als hele smalle. Heerlijk om tussendoor te struinen. Hier en daar wat heuvelachtig en een schitterende zandvlakte.
Zouden we de oplossing gevonden hebben? We hadden besloten het hondenrek, dat we aangeschaft hadden om te gaan gebruiken als Arcil wat groter zou zijn, nu maar vast te installeren. Dit met het idee dat we hem wat beter in de gaten konden houden. Maar de ruimte werd wel erg groot, zodat hij alle kanten op zou glijden, dus daarom de mand er maar ingezet. Een speeltje erbij, een lekker kluifje en om het compleet te maken hem gelokt met een bakje voer. Hij sprong bijna in de auto om bij z'n voerbak te komen. Dus het begin was goed. Wij zijn voorin gaan zitten en hij heeft op z'n gemak de boel verkend. Voor deze keer was dat alles. We zijn er weer uitgegaan zonder te rijden.
De volgende dag gingen we naar een bos bij Bosch en Duin (prachtig wandelgebied). Het hele ritueel herhaald, weer gelokt met voer (i.v.m. braakgevaar, de helft van de normale portie). Dat ging heel goed, hij liet zich makkelijk in de auto tillen. En toen gaan rijden. Hij leek alles heel interessant te vinden en ging op een gegeven moment lekker liggen. Op de terugweg nog even aarzelen bij de auto, maar de tweede helft van het voer deed wonderen. Ook onderweg geen problemen. Maar wij durfden nog niet te juichen. Misschien was het een toevalstreffer. Het probleem was niet alleen het kwijlen en/of overgeven, maar ook om hem in de auto te krijgen
Hier zit ik in de auto op een veerboot.
Maar zie hier, deze heldere blik na zo'n 70 kilometer autorijden vandaag. Toch een aantal keren gestopt en diverse rotondes moeten nemen. Toen we terug wilden naar de auto, na ons wandeluitstapje, had mijnheer uiteraard geen zin om mee te lopen. Maar ook hier deed het rammelen met de tweede helft voer weer wonderen. Terug via een uiterst landelijke route gestuurd door de Tom Tom. Hele leuke landweggetjes. Maar ook Arcil zat van het uitzicht te genieten. Het lijkt erop dat we het ergste gehad hebben. Hij begon zelfs aan z'n kluif te knagen, al liggende in z'n mand. (Ik zou bijna jaloers worden op deze wijze van vervoer.) Voorlopig houden we dit ritueel maar aan.
Afgelopen maandag zijn we weer naar de Loonse en Drunense Duinen geweest. Bij ons was het heel mooi weer, dus de spullen maar gepakt en op weg gegaan. Naar het zuiden toe was het toch tamelijk bewolkt, maar evengoed heerlijk wandelweer. Je kunt daar ook heel goed foto's maken. En dat gebeurt dan ook, eigenlijk te veel. Dan moet er weer gekozen worden: welke wel, welke niet. Ook nu was het weer moeilijk, dus ook deze keer meer foto's dan tekst. Het autorijden blijft een probleem. Zodra Arcil in de gaten heeft dat hij de auto in moet, probeert hij een plek te vinden, waar hij er zover mogelijk vandaan is. Uiteindelijk geeft hij zich heel lijdzaam over. Zo van: "Ik kom er toch niet onderuit". Dat is toch wel jammer, want hij mist gewoon heel de voorpret. In het bos is hij gewoon door het dolle heen. Maar hij ruikt al op afstand dat hij zo de auto weer in gaat. Alle snoepjes, smeekbeden en trucs van de wereld werken niet, helaas.
Mooi he, hier?
Ze zouden wel willen dat ik hier het water inga. Ik vind het veel te koud en bovendien staat er 'verboden te zwemmen'. Willen ze soms een bekeuring?
Hee Baas, dit stronkje lijkt me wel geschikt om te oefenen!
Doen we het zo goed, Sonja en Kyra ???
Jeetje, wat een mooie kuil. Mag ik er hier ook eentje graven, baas?
Zondag kreeg Arcil van Trudy (zusje van vrouwtje) een tennisbal. Trudy
dacht, dat ze nog hondenspeeltjes in huis had. Maar die had ze
kennelijk in de loop der tijd al weggegeven. En omdat ze vond dat Arcil
een cadeautje moest hebben, heeft ze er maar een tennisbal aan
opgeofferd. Eerst moest Arcil wel erg wennen aan weer iemand
anders. Maar als het dan goed is, dan is het ook goed. 's
Middags zijn we naar het veldje bij Marienwaerdt gegaan. Dat
was tenminste weer bereikbaar. Daar kon hij zich heerlijk uitleven en
lekker door de bagger lopen om ons dan vervolgens enthousiast te begroeten. Ook
Trudy werd in de begroeting betrokken. Dus de schone broek bleef niet
lang schoon. Thuisgekomen was de tennisbal, die prima in de smaak viel, weer aan de beurt. (Overigens viel de Westmalle Triple die het baasje kreeg en inmiddels soldaat heeft gemaakt ook prima in de smaak) Arcil had wel eerder een tennisbal gehad, maar was
daar toen nog te klein voor. Nu sjouwt hij er overal mee rond in zijn
bekkie. Wel makkelijk, het bijt en hapt wat moeilijker. Zelfs over een
lekker brokje wordt nagedacht of hij de bal daarvoor zal laten vallen:
"Doe ik het of doe ik het niet". De volgende dag moest de bal mee de
tuin in en wat het vrouwtje al voorspeld had, gebeurde ook. Op een
gegeven moment kwam er geblaf uit de tuin en ja hoor, daar stond Arcil
beteuterd naar een tennisbal in de vijver te kijken. Met het schepnetje heeft het
vrouwtje de bal gered en maar even ergens te drogen neergelegd. De bal
is inmiddels niet meer geel maar zwart.
Via internet weer een mooie plek gezocht om te gaan wandelen. Dat is geworden het Panbos bij Bosch en Duin. Per slot van rekening hadden we de TomTom, dus wat kon het schelen. Qua afstand ook goed te doen. Alleen zou het qua dag ook te doen zijn? Het was tenslotte 2de Kerstdag en mooi bosweer. Gelukkig konden we goed doorrijden. Het was de eerste keer dat Arcil met mand en al achterin de auto zat. Maar zoals eerder beschreven ging dat prima. 
Waar hebben ze die wegwijzer nou gelaten ???
