Lycksele - Junsele

160 km.   8.29 uur gefietst 

Zweden slaat terug....

Wekker om 7 uur. Oei, ik ben duidelijk niet gerecupereerd van gisteren. Tegen beter weten ik duw ik nog een halfuurtje bij, alsof dat het verschil gaat maken !

Koortsgevoel blijft ook nog aanwezig, dus nog best even mijn pillekes verder nemen zeker ?

Ontbijt inbegrepen hadden ze mij gezegd gisteren bij het inchecken, dus om 8 uur , na een turbo douche, aanwezig voor een stevig ontbijt. Je weet maar nooit hoeveel winkels we vandaag gaan tegenkomen ?

Stevige bries en koud, dat worden de eerste vaststellingen voor dag 58. We vertrekken om 9.30 uur voor wellicht een dagje " bomen kijken ".

Net buiten het centrum van Lycksele op de 365 begint een ware kalvarietocht voor mij. In de eerste 60 km die volgen lijkt het wel of Zweden mij gehoord heeft en mij " de rekening " presenteert. De ene helling na de andere ,dit keer echter met weinig of geen afdalingen. Dat kan nu toch niet spreek ik mij moed in, het moet toch eens vlakker worden ?

Op een top bekijk ik mezelf in het spiegeltje, ik zie 1 hoopje ellende. Ik zie het even niet meer zitten....... maar dan denk ik aan Bram , Amber en aan Damien, dispatcher in mijn stelplaats in Kortrijk. Hij schreef mij , laat maar ne keer zien wat een echte " Vlamink " kan .

Ik ken er 2 , Roger en Eric de vlaeminck, waren alle twee steengoeie renners en hadden een stalen karakter. Ik volg zijn woorden en Ik stamp, ik vloek, ik duw en ik kreun.

En het gaat warempel beter. Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat het traject wel golvend blijft maar doenbaar wordt.

In Åsele denk ik van en supermarkt te vinden maar noppes. Ik ga dan maar de 90 op richting campingplaats verderop die .......een weide blijkt te zijn. We gaan er duidelijk op vooruit in Zweden .

Ik moet niet lang nadenken , het wordt dan wel heel laat vanavond maar ik ga voor nog een " numerootje ", mijn tweede op rij. Ik beslis om naar Junsele te fietsen, nog 67 kilometer verder. Deels is mijn beslissing genomen omdat ik vanmorgen op het weerbericht hun " Sabine " zag verkondigen dat het morgen dinsdag water zou gieten. 

Twee vliegen in 1 klap als het lukt, eerste vlieg is dat ik verder , of dieper zuidwaarts kom in Zweden , tweede vlieg is dat, als het moest water gieten ik vroeger drogere oorden kan opzoeken.

Over de omgeving kan ik terug kort zijn, er zijn geen foto's. Ik kon niet kiezen welke boom ik op mijn lens zou laten plakken. 

Over de winkels kan ik ook kort zijn. Ik heb ..... Geen enkele tegengekomen tot ik op 500 meter van mijn camping was. Als jullie mij niet geloven daag ik iedere lezer uit om het hier te komen checken, dat is hier gewoon niet normaal meer ! Ik heb een stevig noodrandsoen opgeslagen want ik zat door alles heen.

Ik kom uiteindelijk pas om 20.30 uur aan maar ben tevreden over mijn dagje, 323 kilometer op 2 dagen is niet slecht vind ik.

De teller staat na vanavond op 5407 km in 58 dagen met enkele rustdagen en ziektedagen wat een gemiddelde moet zijn van iets boven de 100 km per dag.....

Zweden heeft mij vandaag proberen klein te krijgen..... Niet gelukt ! Maar ik denk dat jullie het nu wel door hebben, deze jongen wil hier zo rap mogelijk verdwijnen of het moet zijn dat het hoofdgerecht, midden Zweden , en / of het nagerecht, zuid Zweden , mij enorm bekoren maar het voorgerecht, noord Zweden, was niet echt mijn ding..... Zelfs buiten de ontelbare bomen was er niet veel te zien...... Geen enkele blonde van 185 cm wil met mij op de foto, hahaha

Slaapwel

X

Storlängträsk - lycksele

163 km.       7.29 uur gefietst

Zondag...

Zondagmorgen 7 uur in België voor een vroege vogel. Je komt wakker, zon reeds aanwezig. Je wrijft nog even over t vrouwke haar buik, zet koffie. Loopt even om de hoek om enkele croissants en heerlijk geurende pistolets. In een rapte haal je nog even een assortiment vlees voor een gezellige BBQ vanavond.Samen ontbijten en een dagje aan zee meepikken met een Omer en een wafel met slagroom in het " pannekoekhuisje ".

Een zondagmorgen 7 uur in Zweden met een noordkaapfietser. Je komt wakker, zon reeds aanwezig..... en daar stopt de vergelijkenis want je komt alleen wakker, wrijft even over je eigen buik, om de hoek ligt geen bakker maar een boom en aan de overkant geen slager maar een meer. Er zal geen geurende BBQ zijn vanavond en je eet wat er in je tas zit voor ontbijt.

En toch ben ik goedgezind . Ik heb mij verzoend met het feit dat Zweden mij niet zal geven wat ik er van verwacht had , het zullen alleen bomen zijn die mij gaan bijblijven. We treuren niet en gaan dan maar naar plan B overschakelen, proberen iedere dag zoveel mogelijk kilometers af te werken in combinatie met het vinden van een campingplaats en een bed.

Eerste vereiste is natuurlijk dat de beentjes meewillen, we gaan het rap te weten komen want in mijn zondags plan staan een goeie 160 km ingepland richting Lycksele. Ik verander nogmaals van plan en besluit te vertrekken op de 373 en een 30 kilometer verder zuidwaarts naar Moräng te fietsen om zo op de 365 te komen naar mijn dagbestemming.

Lekker fietsweertje , alleen die wind die blijft tegenzitten. Maar ik weet dat jullie in belgenland warme zuidenwind nodig hebben om het aangenaam te maken dus neem ik deze er gerust bij want ik zou nu tekenen voor noordenwind.

Verder krijg ik terug een 10 tal " 4 km/ uur hellingkjes " te verwerken. Puffen maar ze zijn niet meer zo lang. Voor het eerst heb ik ook de indruk dat de afdalingen langer zijn dan de beklimmingen. Het zijn weliswaar nog " bijtrapperkes" maar we halen een goeie snelheid.

Het zit mentaal dus terug goed in het kopje, ziektekiemen lijken verdwenen en er zit terug macht op mijn poten, Yes !

Als meenemertje krijg ik ook nog een achttal rendieren te zien, eerst 2 enkelingen, misschien op zoek naar die bakker, verder 2 maal 3 exemplaren waaronder drie hele witte met mooie gewijden .

En, je gaat het niet geloven....... 1 benzinestation op die 163 km, in Norsjö. Vaneigens dat ik mij daar ga bevoorraden, 2 worsten achter de kiezen ( ze blijven lekker ), enkele snickers en frangipanes , gaat niet slecht zijn. Nee, geen brood, dat hebben ze niet en frangipanes zijn nog altijd beter dan chips zeker ? 

Uiteindelijk stoom ik verder , steeds gefocust. Ik kijk niet rond ( hoe zou dat komen ? ) en bereik de campingplaats in lycksele op een redelijk uur en wat mij het meest interesseerde , met redelijke benen.

Of ik nu moe ben , vraagt de jonge gast aan de receptie . Het zal wel zijn, je moet ze trappen he ! Aan zijn gezicht te zien vrees ik dat hij nooit 163 km gaat fietsen in zijn hele leven, ik vermoed zelfs dat hij geen fiets heeft ?

Een douche later en mijn decompressiekousjes rond de kuiten kijk ik tevreden terug op mijn zondag.

Waar ik het vandaan blijf halen weet ik ook niet meer, een zondagsritje van 163 km, ik ben blij en een beetje fier dat ik het nog altijd in de benen en het kopje heb blijkbaar na 57 dagen.

 Ik ga rusten nu, yoghurt eten en kijken hoever mijn brood van 3 dagen oud al opgekruld is en nog eetbaar is ?

Doet hij het morgen terug ?We zullen zien . Geniet nu maar van jullie BBQ !

Slaapwel

X

Boden - Storlängträsk

110 km    6.03 uur gefietst

Wasborddagje .... From Russia With love

Vanmorgen afscheid genomen van Louise en haar kerkhuisjes. Nog even op de foto en haar bedankt voor de goede zorgen dat ze probeerde te geven. Laatste nacht trouwens niet moeten betalen en ik kreeg de belofte dat ze nog een dotatie zou overmaken. 

Beter maar nog niet hersteld hijsen we ons in de fiets met veel vragen. Hoe zal het lichaam en de spieren reageren ? Welk traject gaan ze onder mijn wielen schuiven ? Ga ik terug " zotten " op mijn pad tegenkomen , enz ....

Na een 10 tal kilometer op de 356 richting Älvsbyn weet ik al het antwoord op de vraag hoe het met de spiertjes gesteld is, slecht. Het is huilen met de pet op. Is het nu omdat ze uit hun dagelijkse ritme zijn of speelt de antibiotica zijn rol, god mag het weten maar het gaat moeizaam, ik kom maar niet in mijn ritme, ondanks de ritmische muziek die vanuit mijn mp3 spelertje in mijn oren gevlamd wordt.

Misschien had ik hem beter wat zachter gezet want plots krijg ik een slepend geluid in de gaten. Even checken , alles uitladen en herschikken en " geluidje weg ". Het zal valse hoop geweest zijn dat het slepende wiel de reden was van mijn sterven in de fiets.

Na een 46 km kom ik Älvsbyn binnengereden en ga bij de " gulf" een pitstop maken en enkele cola's kopen. Aan de kassa moet ik onmiddellijk aan Hans en Marty denken, het is er duidelijk eentje voor aan het " diepvriesvak ".

Met een glimlach vervolg ik mijn weg, beetje gestrest want enkele kilometer verder moet ik een beslissing gaan nemen.ofwel vervolg ik de 94 richting Arvidsjaur of ik neem in Korsträsk een nog kleinere weg zuidwaarts , een weg zonder nummer, zonder naam maar met asfalt, dat is al iets.

Het lijkt een minuut of 5 " iene miene mutte " voor mij. Ik ga voor de kleinere weg richting , in eerste instantie, Storsund. De beslissingen die je zelf neemt, daar ben je zelf verantwoordelijk voor en hoef je achteraf niet over te zeuren,ook ik niet.

Ik krijg voor de rest van mijn dag helling op , helling af. Wasborden dat we zeggen, maar serieuze borden naar mijn bescheiden mening, ik eindig mijn dag met maar liefst 832 hoogtemeters. En zeggen dat volgers mij gezegd hadden dat het vanaf nu alleen maar bergaf zou gaan ?ik denk warempel dat ze het over mijn eigen persoon hadden !

Maar we klagen niet, mentaal proberen wij van wasbord naar wasbord te fietsen en vloeken soms : from Russia with love !!. Aja, hadden die 2 dwazen mij niet de schrik van mijn leven laten opdoen fietste deze jongen misschien verder langs de Botnische golf op wellicht minder heuvelende wegen en meer kans op aankopen doen ? Ik kan verdorie geen kant meer op door die pipo's !

Ik ben nu wel gedoemd Zweden te doorkruisen " door het midden".

Na 107 km kijk ik terug als een Chinees en weet ik dat het er moet opzitten voor vandaag. Bij het kruisen van de 373 zie ik plots een bord staan: camping 3 km. Voilà, dat wordt hem ! Het is 17.45 uur als ik warempel een winkel tegenkom! Die sluit om ........ 17.30 uur. Grrr, ik denk onmiddellijk aan Micheline, een trouwe volger die enorm begaan is met mijn voeding en gezondheid. Ai, ai, die gaat terug met de handen in het haar zitten als ze dat leest ! Tja meid, zo zie je maar dat je het moet doen met de dingen die je vind en je plan trekken. Ik had vanmorgen al extra veel moeten eten omdat ik niet alles " weg kreeg " in mijn fiets, en gesloten is gesloten he ?

Ik bereik de camping, moet nog telefoneren omdat de receptie niet bemand is , vertel mijn verhaal over ons project . Ze vind het super ! Dat is dan € 70.

Ja man, ik ga nog bankroet gaan op deze manier. Als ik beter ben moet ik toch gaan overwegen om mijn tentje op te gaan zetten desondanks ik geen tentliefhebber ben.

Wellicht is ze ook zo'n persoon die wat tijd nodig heeft om haar Zweedse kroon te laten vallen want enkele tijd later komt ze met 2 verse pistolets, een halve kilo gemalen koffie, een tomaat,kaas en hesp en 2 soort frangipanes.

Ale, merci. Voeding en kracht om morgen hopelijk een "superdistance" ritje te maken, als de gezondheid en , vooral, de beentjes meewillen, denkend aan " mien maten " From Russia With love, wasbord op , wasbord af, wedden ?.....

Slaapwel

X

Uitzieken in Boden Zweden.

Het ging echt niet meer. Was onverantwoord om in deze omstandigheden verder te fietsen. Koorts ,spierpijnen en mottig gevoel . Ik ben genoodzaakt antibiotica op te starten en het bed te houden, slapen en uitzieken.

Uitzieken in de kyrkstugorna 's van Boden. Kleine huisjes met een historie.

Ze werden gebouwd in het jaar 1826 in opdracht  van de kerkgemeenschap van Överlulea.

400 stuks vormden een geheel rond de kerk en waren afgewerkt op 1 juli 1831.

Boden was de Kerkstad van deze regio. Families maakten dan ook wekelijks de verre verplaatsing om de kerkdienst mee te maken. Omdat de afstand naar huis toe zo groot was bleven ze overnachten in 1 van deze huisjes.

De intrede van auto's en andere vervoermiddelen leidde het verval in van deze kerkhuisjes. In 1919 stonden er nog 128 , op heden blijven er nog 32 in de originele staat over.

Ik slaap dus in een rijke historie, ondanks mijn ziek zijn een meenemertje.

Luxe is er niet echt maar de donsdekens zijn gelukkig al van deze tijd.

Te midden van een groene omgeving met oa een mooi park aan het meer van Boden probeer ik zo vlug mogelijk terug de oude te geraken en verder huiswaarts te fietsen . Richting volgers, familie en vrienden.

Dat groen en ontelbare bomen doen mij denken aan Anne-Marie de Kok, een Nederlandse volger en tevens fietser. Zij is , hou je vast en 1 tje voor in het scrabble spel , boomveiligheidscontroleur.

Moesten jullie hier wonen zijn jullie nog even zoet met al die bomen te controleren hoor meid ! Je mag trouwens nog een mailtje verwachten van mij met de info dat je mij vroeg.

Even een woordje uitleg wat die titel nu juist betekend.

Als boomeigenaar ben je wettelijk verplicht om met regelmaat je bomen te controleren op zichtbare gebreken. Je moet hierbij denken aan bijvoorbeeld dood hout, ingerotte wonden, zwammen en andere aantastingen door bijvoorbeeld insecten. Alles wat je ziet moet je registreren. Aan de hand van wat je ziet kun je beoordelen of een boom gevaar oplevert voor de omgeving en hoe acuut dit gevaar is en vervolgens maatregelen nemen. Snoeien, verder onderzoeken, vaker controleren dan dat je al doet of rooien.

Voilà si, ondanks mijn ziekjes zijn probeer ik jullie nog wat mee te geven , een soort van " wistjedatje "

En nee, ik hoor het sommigen van mijn vrienden denken, slagbomen zijn niet inbegrepen en vallen niet te controleren !!

Hopelijk tot morgen ..... terug in de fiets

Groetjes

X

Tornio - Boden

157 km.        8. O3 uur gefietst

Bijna gedaan met filip ......

Daar lig je dan, verzopen parkeerwachter in Tornio.Het is even op de tanden bijten, het wordt eventjes allemaal teveel.

Van slapen kwam er deze nacht niet veel in huis. Je ligt in niet luxueuze omstandigheden op een betonnen vloer, luisterend hoe de weergoden hun feestje verderzetten. Feestje dat zou duren tot rond 03.30 uur, dan verlieten de eerste gasten , lees regen, het galabal. Je hebt altijd fuifnummers die een afther party houden. De wind, sterk aanwezig op  " het feestje van Tornio" , zal ijzersterk blijven doorgaan , ook gedurende mijn dag. 

Vrij vroeg verlaat ik mijn parkeergarage en rij ik Zweden binnen. Ik ga de tip van Janneman volgen en volg de E4 zuidwaarts langs de kustlijn, al ligt die netjes verscholen achter een bomenrij en je er met als gevolg niets van ziet en dat is een tegenvallertje.

In Kalix , na 40 km , zijn mijn beentjes eigenlijk al op. De antibiotica dat ik opgestart heb maakt van mij een ...... ja, wat ben ik ? Een zombie ?

Ik eet enkele boterhammetjes in een parkje aan de zijkant van de drukke E4. Probeer ik althans want na nog geen 10 minuten komt een plaatselijke journalist mij " storen "  en vraagt honderduit naar mijn verhaal, anekdotes en verdere plannen. 45 minuten later kan ik terug de weg op richting Töre en Lulea. Hij kan naar zijn schrijftafel voor een artikel in zijn plaatselijke krant.

Ik fiets eigenlijk niet graag op deze hoofdweg moet ik vaststellen. Is er veel te druk en soms zijn er stroken afgespannen met stalen kabels in de midden die het rijvlak behoorlijk smal maken. Voor Jan en Ineke is het beslist de ideale oplossing om met hun sleurhutje van punt A naar punt B te komen maar met mijn " banaantje" lijkt het niets.

Ik had al het voorgevoel, had al enkele keren gekeken op de kaart of er alternatieven waren , maar die zijn er niet.

In de buurt van Ränea loopt het bijna verkeerd af voor mij. Zoals aangehaald kijk ik voortdurend in mijn spiegeltjes voor achterkomend verkeer, net zoals nu. Ik zie 2 vrachtwagens op mij afkomen die niet echt aanstalten maken om op de rem te gaan staan.....wellicht Russische chauffeurs achter het stuur, die vind je hier veel en allen roekeloos en onrespectvol.

Ze vliegen mij echt voorbij en ik dacht echt dat het over was met mij ! Ik schrik mij te pletter, wordt naar hen toegezogen en in mijn reactie om uit hun greep te kunnen blijven vlieg ik ondersteboven de graskant in, mijn knie nog stotend aan de rand van questie.

Daar lig je dan, vrijwel alles uit mijn fietsje , maar ik leef nog en dat is het belangrijkste. Nu staat het vast, ik ben hier weg van die weg. Na enkele kilometers kan ik er af en bekijk nashakend mijn wegenkaart.

Ik ga richting Niemisel en vervolgens , omdat er hier werkelijk niets is behalve bossen, op de 356 naar Boden.

Uiteindelijk bereik ik na 157 km de stad Boden en neem in de statoil enkele ost-baconworsten tot mij om vervolgens de camping op te zoeken.

Niets vrij zegt de dame en nee, ik wil een bed , geen tent want ik voel me ziek, heb koorts en weet bij god niet hoe ik die lange afstand afgefietst heb vandaag ?

Bijna 2 uur en een 7 tal telefoons later vind ik uiteindelijk iets om te slapen en morgen te blijven want ik probeer een methode te zoeken om verder te geraken.

Ik weet niet of het gaat werken maar ik probeer de afstand van 3 dagen te fietsen in 2 dagen en zo 1 dag te kunnen uitzieken. Of het de juiste werkwijze is gaan we moeten afwachten maar dit wordt het.

Vaststelling is dat alles perfect verliep in de heenreis en ik alle tegenslagen blijkbaar te verduren krijg op de weg naar huis ?

Vanaf vrijdag reis ik door het binnenland verder zuidwaarts. Het zal er rustig zijn qua verkeer maar ik zal er wel weer niets tegenkomen , geen winkels en heel weinig slaapplaatsen. Als we weer beetje gezonder zijn gaan we er een lap opgeven......

Tot dan

X

Rovaniemi - Tornio

135 km    6.39 uur gefietst

Highway to hell.

Er is geen verhaal. Mijn hoofd staat niet naar een verhaal. Als afzien betekend dat je sterker komt , awel dan ben ik vanaf vandaag een kleine beer !

De ochtend begon nochtans vrij normaal. Was iets beter maar nog verre van ok en ik goot fruitsap naast mijn glas, liet mijn mes vallen en morste eigeel op mijn broek. Mensen uit mijn omgeving zullen dit wel zeker herkennen.

Ik had gisteravond en vanmorgen nog wel 20 keer op mijn kaarten gekeken. De ene keer werd het Finland, de andere keer Zweden . Omdat ik in Turku nog een Ferry zou moeten nemen van € 200 besluit ik richting Zweden te trekken en daar te verblijven de volgende pakweg 20 dagen.

Na een experiment met nog een korte saunabeurt net voor mijn vertrek ging ik de E 75 op richting grens met na een 25 tal kilometer een verrassing. Een bord geeft aan Pisa , nog 23 km ?? Oeie. Gaan we " de scheven " tegenkomen in Scandinavië ? Een kleine glimlach verschijnt op mijn gelaat. Eentje die heel snel over zal gaan want enkele kilometer verder is het serieus prijs. De hemel kleurde al donkergrijs, de wind stond al " linksvoor " en nu kwam alles in beweging.

De wind haalde plots stormkracht en het water viel werkelijk met bakken naar beneden ! Ai, ai, en t ziet er niet naaruit dat het vlug beter wordt....

In een bushokje, ik denk lijn 72 richting Tornio, probeer ik mij te wapenen om de strijd aan te gaan met zoveel onweersgeweld.

Mijn mp3 krijgt eye of the tiger in repeat, dekje gaat op en we zoeken een ijkpunt aan de horizon, laat ons zeggen, een boom, er staan er genoeg !

Met de blik op oneindig en het vizier van een arend begeef ik me steeds weer naar een nieuw punt, denkend aan niets en de frustratie eruitstampend.Mijn zieke lichaam en pijnlijke spieren pruttelen tegen maar we gaan door, tegen beter weten in en hopend dat het toch eens gaat minderen.

Ik kan je zeggen...... T gaat niet minderen, integendeel, de wind wakkert nog aan en ,omdat die tegen staat,  loopt het water tot in mijn " bukepitje".

Mijn mascotjes houden mij recht, ik zie het echt niet meer zitten. Kom ook niets tegen, geen supermarkt, geen camping...... we gaan erop vooruit.

Komt daarbij dat op die E75 het , vooral, vrachtverkeer hier rakelings naast mij scheurt, ik verstijf soms van de schrik. Ik weet niet of dat nu aan de Finse automobilisten ligt of aan het feit dat we terug onder de artic circle zitten maar er is wel degelijk een agressiever rijgedrag merkbaar vandaag. Ik ben dan ook blij dat ik voor de laatste 30 km de 927 op kan en bevrijd ben van die hel. Ik moet dan wel als tegenprestatie ietsje meer gaan klimmen maar ik neem het er graag bij vandaag.

Op 8 km van Tornio , nog steeds in dat noodweer , kom ik een supermarkt tegen. Als een verzopen kieken doe ik er enkele inkopen met vooruitzicht van een relaxerende avond in een hytter want deze jongen kan aan het infuus onder de noemer, warme douche en chauffage vollen bak.

Nu vond ik eten maar geen camping of hotel. Ja, het stadshotel, € 150 voor een nacht..... Met ontbijt. Ale, ben blij om te horen !

Nenee, dat kan mijn portemonnee niet trekken . Uiteindelijk, en teneinde raad slaap ik vanavond in een .......parkinggarage op de grond van een shoppingcentrum hier in Tornio op de grens met Zweden.

Het leven van een noordkaapfietser kan hard zijn.... en dat mag je je vanavond wel heel letterlijk voorstellen, beton is hard om op te slapen.

Terwijl ik deze zinnen afmaak hoor ik de wind gieren en het water stromen. Hopelijk is het morgen iets droger want de weersvoorspelling geeft zo'n weer voor de rest van de week. 

Nu, we zijn morgen al woensdag, probeer ik er de moed in te houden....

Oei, ik besef nu pas dat ik toch een verhaal heb voor al mijn volgers.

Slaapwel en bedankt mascotjes, dankzij jullie zijn we aan de grens met Zweden geraakt vandaag. Morgenvroeg steken we die samen over, nog 300 meter.....

X

Maandag 1 juli : dag 51

Ongeplande rustdag @ Rovaniemi 

0 km

De belangrijkste dingen in het leven hebben niets buitengewoon of grandioos; het zijn de momenten dat wij geraakt worden door elkaar. Zo kreeg ik vanmiddag telefoontje van Jan uit Dronten om te vragen hoe het was. Mensen die tot over enkele weken vreemden voor je waren leven met je mee, briefen je over de wegen die nog moeten komen, zijn bezorgt over de conditie en gezondheid.

Ik ben dus ziek opgestaan in de nabijheid van Santa's huis. Koorts,darmklachten en pijnlijke spieren. Ik doe een poging om verder te gaan,slof in mijn fietskledij en begeef mij naar het ontbijt. De parkmanager ziet mij belabberd door haar winkel sukkelen en schiet mij onmiddellijk te hulp met Finse geneesmiddelen. Een ontbijt later besef ik dat het hopeloos wordt en ik beter nog 1 dag hier ter plaatse blijf, sauna nemen en vooral veel slapen.

Rond de middag ga ik op bezoek bij de kerstman. Ook al weten wij met zijn allen de historie van deze man, het is en blijft een emotioneel moment. Hij heeft alles , de stem , de uitstraling van een man waar iedereen verliefd op is. Ik kan uitgebreid mijn verhaal doen, zeggen waarom ik hier ben. Hij luistert aandachtig en moedigt mij aan om verder te gaan ,in mijn trip en in mijn doel om mensen te mobiliseren iets te doen voor het kinderkankerfonds. 

Helemaal uit België met de fiets ? Ja, zeg ik hem , alles ligt op fietsafstand als je tijd genoeg hebt. Met een stevige handdruk nemen we afscheid.

Ik verlaat  , zelfs als volwassen man, geëmotioneerd zijn woning en ga , na enkele aankopen te hebben gedaan in zijn shop, slapen.  Zijn  kot moet hier vanzelfsprekend draaiende gehouden worden dat is mij wel duidelijk.

Languit liggend op mijn king size bed lig ik te denken aan wat gepasseerd is en wat nog komen moet.

Ik heb een bepaald moment het gevoel van , wanneer je wil dat men je op je waarde schat, ga dan dood of op reis. Ja, sommigen hebben getwijfeld aan mij en nog, hebben mijn project niet als vol aanschouwd, komen er nu pas achter hoe en wat de echte filip is. Ik ben dezelfde maar bepaalde mensen hebben nooit de moeite gedaan om " de echte " te leren kennen, dat doet pijn als je hier uitgeput in Finland ligt.

Ik denk dan maar aan al mijn volgers, aan de mensen die mij spontaan steunen, die fier mogen zijn dat ze deel uitmaken van dit alles. Ik ben jullie allemaal dankbaar en vergeet jullie steun niet, nooit !

Ik val in slaap, wordt terug wakker , slof van tafel naar bed en terug. Ik ben een wrak momenteel, toeme, hopelijk gaat dit snel voorbij en kan ik verder ?

Regenbuien en donderslagen gieren de ganse dag door het luchtruim, ook dat nog....

Morgen is nog ver weg, misschien gaat het dan ook terug een beetje ?

Mijn tweede hoogtepunt zit erop , heb Santa de hand geschud, de vriend van alle kinderen. Misschien na Sinterklaas maar een man met een heel groot warm hart. 

Het was een eer in je huis te mogen zijn, het ga je goed en verzorg je dat je niet ziek wordt !

Morgen kijk ik wellicht nog even achter mij naar de denkbeeldige lijn van de artic circle.....het zal met pijn in het hart zijn dat ik voorwaarts kijk wetende dat ik nu " naar huis " kom..........

Slaapwel

X

Ik wil verder, voel me ook niet echt lekker vandaag. Opgestaan met hoofdpijn en een tegenpruttelende maag. Hopelijk moet ik niet terug tot helemaal achteraan in de quest want dat zou betekenen dat ik op zoek moet naar geneesmiddelen.

Blijkbaar wil het weer vandaag ook niet echt mee. De wind zit nog steeds in dezelfde richting, wil dus zeggen tegen mij. De hemelsluizen gaan ook een keer of 5 serieus open en bezorgen mij gratis douches of verfrissingen.

Niemand houdt mij staande, niemand stoort mij in het afmalen van mijn kilometers. Ik kan ook moeilijk mis rijden want ik kan gewoon de E 75 blijven volgen rechtdoor. En als ik zeg rechtdoor dan mag je dat voor letterlijk nemen , kilometerslang kaarsrechte wegen geven mij het gevoel dat de dagen nu nog langer lijken dan ervoor.

2 maal word ik toch verrast. Eerste maal als er plots een enorme verbreding van de weg inzit van een kilometer of 3. Eventjes contact nemen met " zij weet alles" Anita leert mij dat er , in winterperiode hier gewoon........ vliegtuigen landen ! Wablief ? Zie je dat al gebeuren op onze rijksweg in Izegem ?

Zo zie je maar dat de afstanden hier wel erg ver zijn. Blijkbaar doen ze dat om de plaatselijke regio te bevoorraden wanneer er hier enorme hoeveelheden sneeuw ligt te pronken en wegverkeer moeilijk maakt.

De tweede moment van mijn dag is wanneer op een 15 km van Rovaniemi plots aan de rechterkant van de weg een rendier staat met haar kalfje. Ik laat me zachtjes uitbollen en we kijken elkaar in de ogen. Moeder, kop een klein beetje naar rechts gebogen, kind niet weten hoe te reageren en ozo afhankelijk van zijn mama. Het lijkt net of ze mij komen bedanken. Ik voel zoiets van : jongen , bedankt, je missie is tot hiertoe geslaagd, je doet het voor kinderen en mama's . Een combinatie die nooit zou mogen gescheiden worden.

Een 30 tal seconden later huppelen ze beiden het bos in. Tranen lopen over mijn wangen. Straks ga ik voor de tweede en voorlopig laatste keer de artic circle over. Ik trek de denkbeeldige deur achter mij dicht met een enorme bagage. Alles wat er leeft en gebeurd , de natuur, de mensen, alles heeft een diepe indruk achtergelaten op mij.

Een deel van mijn hart zal voor altijd hier blijven. Met tranen in de ogen verlaat ik dan ook het hoge noorden. Ja, je moet hier geweest zijn op mijn manier, met tijd maken om dingen dieper te leren kennen om te weten wat ik nu voel.....

Uiteindelijk kom ik een halfuurtje te laat aan om Santa nog thuis te vinden. Morgen om 9 uur terug staat op een bordje aan zijn woning. Ok, no problem , ik ga er zijn !

Ik plaats mij voor de live cam , wuif naar het thuisfront en schrijf van hieruit mijn dagverslag om aan jullie over te maken.

Wel vreemd is de kerstmuziek op de achtergrond. De zo'n is intussen terug van de partij en Santa is t gat in zonder zijne pickup af te leggen.

Ik blijf nog even nagenieten en kijk of die mens nog een plaatsje vrij heeft op " zijn " camping want ja, alles lijkt hier ook commercie maar dat was ingecalculeerd.

Morgen start de dag dus met bezoekje aan de enige echte kerstman ! Ale, den deze die de voormiddag heeft toch ...........

Slaapwel

X

Kakslauttanen - Sodankyla

120 km.    5. 02 uur gefietst

Zielige dag

Kom je gisteren op een camping, ale zelfs dat is groots uitgedrukt, terecht waar de uitbater geen woord Engels spreekt, ik geen woord Fins . Zijn helper er bijhaalde die uit .... Rusland komt ! Tja vint, mijn Russisch is heel vloeiend moek bekennen. Je kan je dus voorstellen hoe de conversaties verliepen betreffende de reservering van een slaapplaats.

Het enige woord dat we bijden verstonden was blijkbaar sauna want hij trekt me letterlijk mee om te tonen hoe hij het vuur aan de lont steekt van zijn echte Finse sauna, dus met hout, aja bomen genoeg hier, het komt hier niet op een blokske hout.

Uiteindelijk krijg ik een soort van berghok toegewezen met bed en gebruik van de sauna voor € 30, kop koffie en een stuk taart inbegrepen. En ik moet zeggen, ik kon die taart wel helemaal opgefret hebben , zo lekker was die.

Ik slaap slecht de laatste tijd. Geraak niet echt uitgerust. Wellicht beginnen de inspanningen zich toch te laten gevoelen ? De recuperatie verloopt nochtans goed want mijn benen zijn s morgens toch nog altijd hersteld, en ik heb ze nodig hoor, wees gerust !

Zoals vanmorgen. Ik verlaat mijn blokhutje en zie onmiddellijk dat de wind vandaag de ganse tijd zal tegen zitten. Dit in combinatie met een afstand van 120 km en vals plat doet mij vermoeden dat ik behoorlijk kapot ga arriveren vanavond ?

Voor ontbijt was het ook al verhelpen want er is hier in de verste verten geen winkel te bespeuren ! Het wordt dus zoetekoeke met confituur, chocolade, water en een chocotoff. Geef toe, ik denk dat de gevangenen van Leuven centraal blok 3 beter ontbijt hebben dan deze jongen hier.

Stiekem begin ik te dromen van een luxeontbijtje..... tot de " moermanskboy" mij een vertellinge doet waar ik geen bal van versta. Het gaat zeker over mijn fiets maar de definitie van zijn vraagstelling is mij tot op heden niet duidelijk.

Ik fiets ruim 30 km als ik in het plaatsje Vuotso een winkeltje annex eettent tegenkom. Ik voel mij gered tot ik moet vaststellen dat er 10 dingen op de plank staan zoals witte bonen in blik, erwten in bokaals enz.... Om te eten hebben ze van die apres- midi koeken waar totaal geen smaak,inzit maar we hebben honger dus verdwijnen er een drietal in mijn mondje.

Buiten op het terras maak ik kennis met een Duits koppeltje uit Nürnberg.

Zij is duidelijk gekleed naar het zomerweer en blij dat haar " tweelingen " mee zijn. Ja, k sta nu toch op dieet maar mag toch nog naar de menukaart kijken hoop ik ?

Na een halfuurtje middagpauze vervolgen we beiden onze trip, ik zuidwaarts , hun noord.

Verder is het altijd rechtdoor voor mij,tussen bomen, bomen en bomen. Het is een zielige zaterdag. We proberen er de goeie tred in te houden want ik zou morgen bij de kerstman willen staan in Rovaniemi .

Even hou ik nog halt bij een motorrijder die een foto van de fiets wil maken. Blijkt het een Italiaanse 60 tiger te zijn op terugweg van de noordkaap. Het doet mij terugdenken aan Epiek en Lolsje, 2  nog goed uitziende Nederlandse bikers op leeftijd die ik ontmoet had in Lakselv. Die komen zeker nog terug in het verhaal want heb een afspraak met hun tijdens mijn doortocht in Friesland op de terugweg.

Leuk gezellig babbeltje later gaan we verder met de vaststelling dat enorm veel motorrijders het handje omhooggooien als ze passeren als blijk van .....ja wat is het respect of waardering , ik weet het niet maar het doet telkens deugd !

Best dat er hier geen café s zijn want als ik de plaatsnamen bekijk zou het als buitenlander een enorme opgave zijn om de onuitspreekbare dingen uitgelegd te krijgen aan een taxi chauffeur als hij je met een stuk in je voeten een dorp of 3 verder moet voeren.....

Ik ben geland in Sodankylä,op een 130 km van de kerstman. Als het morgen een beetje meezit zouden jullie in de vroege avond de quest moeten zien pronken op de live cam in  Santa Claus village.

Ik ga nu even checken of ik hier een beetje kan koken en ga plat. Rusten want het is morgen ....... zondag, hahaha of ist nu howhowhow ?

Voor jullie slaapwel en voor morgen , have a nice day en niet zo' n zielige troosteloze als ik vandaag....

Rustdag @ Inari

 Alone again

Daar zaten we dan , Rudy en ik aan de tafel in ons hytterke. We leken net " manten en kalle". De week was al terug voorbij. Vanavond vertrekt mijne maat terug naar ons belgenlandje.

Eerst en vooral bekijken we eens de wegenkaart en het valt op hoe we hopeloos zoeken naar de kortste en tegelijkertijd de snelste weg richting Tromsø.

Hoe we het draaien of keren soms moet je je neerleggend bij de dingen zoals ze zijn. Als er geen autowegen liggen kan je niet verwachten dat we er vlug 1 tje kunnen aanleggen omwille dat we nog enkele uren langer bij elkaar kunnen zijn.

Als de terugweg vaststaat en  uitgerekend is zetten we alle filmmateriaal over op de harde schijf. Voor het eerst zien we beiden de gemaakte beelden van onderandere de noordkaap, best een emotioneel momentje. Zodanig dat ik de indruk heb dat we best elkaar niet aankeken op dit moment..... Ale gauw, komaan e, zeg ik uiteindelijk.... We gaan er ne keer uitvliegen in plaats van invliegen

We besluiten om even tot in Ivalo te rijden. Iets grotere stad dan Inari en amper een 40 km van ons verwijderd. Zou je geloven dat her raar deed om in een auto te zitten na 46 dagen ?!!

We gaan op koopjesjacht. Het betreft hier dan grillworsten  en mosterd die meevliegen naar België . Mondvoorraad voor deze jongen hier, een beetje douchegel enz....

In een plaatselijke eettent duwt " de Rudy " nog rap ne vis achter zijn kiezen, ik een grillworst met frietjes en groentjes, en we rijden terug naar ons basiskamp om er de plaatselijke souvenirswinkel te bezoeken.

We zoeken ons de gepaste dingen uit en kijken beiden benieuwd naar het poeder van de rendiergewijen...... Zou zeeeer goed zijn voor de potentie ? Wondermiddel of niet, het kan ons eigenlijk niet veel schelen, we geloven in geen sprookjes  meer en laten het poeder voor wat het is.

Daar zit je dan, te wachten op het uur des oordeels. We overlopen nog even samen de afgelopen week. Maken plannen, plannen die misschien en wellicht dromen zullen blijven ? Alhoewel, tegen beter weten in zien we ons beiden nagenieten en dromen...... Bootje huren en samen weekje gaan zeilen zegt Rudy. Fietstochtje maken zeg ik ? 

Ik fiets nog niet naar de bakker is het antwoord. Tja, best dat je hier niet woont is mijn repliek ! Stel dat je in Karasjok woont en je vrouw stuurt jou naar de bakker naar Inari dan ben je 10 uur weg want je komt niets tegen !!

We lachen nog eens goed ..... Voor de laatste keer want jij moet gaan.....

Een stevige knuffel is de inzet tot tranen aan beide kanten..... je noemt ons watjes of wat je wil, ik zeg ....je moet hier geweest zijn om te weten wat we voelen !

Het ga je goed man, tot bij terugkomst, een high five en daar gaat hij , rechts op richting Karasjok en vandaar uit richting Tromsø, wachtend op zijn vliegverkeer die hem in 2 maal naar Brussel zal brengen.

Daar zit ik dan. Na een superweek.... alone again.

Ik ga je missen man. Je bent misschien niet van de grootste maar voor mij ben je een heel groot man !!

Thanks

Karasjok - Inari

120 km.      5.20 uur gefietst .

Bloodroad 92

Vanmorgen wekkertje om 8.00 uur. Smsje op mobieltje. Goeiemorgen zotte belg,manneke pis,Filip de geweldenaar. Net gezien dat je richting Inari komt ?

Doen we gezellig een heineken ! Getekend, Jan en Ineke van mijn Nederlandse fanclub. Dag kan al niet meer stuk voor hij goed en wel begint ! Blij met het zoveelste terugzien in het vooruitzicht begeef ik mij naar het ontbijt in casa Anita. Ik word de weg opgestuurd na een " joik" . Dat is een soort van Samigezang, een lied om mij te ondersteunen voor een veilige verderzetting en thuiskomst gedurende het project. Tja, daar sta je dan , sprakeloos en met tranen in je ogen, omdat je ziet dat het vanuit hun hart komt...

Geruime tijd later begeef ik mij op een wel vreemde weg met historie richting Finland. De " bloodroad 92 ". Aangelegd in de tweede wereldoorlog op bevel van den Duits door Servische krijgsgevangen .het was zo erg dat vele mensen geen of weinig eten kregen en ze , van ontbering, stierven tijdens hun aanleg van 83 km verbindingsweg tussen Karasjok en Inari. Tot overmaat van ramp werden ze dan nog onmenselijk gewoon onder het asfalt gestopt !! Dus eigenlijk rij ik vrijwel de ganse tijd met wellicht ontelbare lijken onder mijn wielen vandaag en dat maakt mij beetje triest en verward. Hoe kan je dat nu doen ? Als je op weg bent met een missie over naastenliefde voelt dat raar aan , wees gerust.

Na mijn eerste bergske van 10% rij ik , na 27 dagen, Noorwegen buiten en Finland binnen, er zullen er nog een tweetal volgen van dit kaliber.

Enkele vaststellingen . Er is terug grensbemanning, ik moet rekening houden met een uurtje later dan bij ons en ik zie sinds lange tijd terug prijzen staan op borden in onze vertrouwde euro.

Oja, vanaf nu rij ik rond met een halsband voor ........honden ! Beetje raar uitzicht maar heel efficiënt tegen de muggen en andere aanranders want ik word redelijk met rust gelaten vandaag tijdens mijn trip. Trouwens prachtig fietsweertje, neg warm genoeg om ...geen koud te krijgen.ik voel me net in bellewaerde fietsen vandaag, heuveltje op, heuveltje neer.het lijkt wel een rollercoaster voor niet gemotoriseerde voertuigen. 

Het lijkt vrij eenvoudig fietsen in Finland. Je neemt een weg de maandag, fietst tot donderdag rechtdoor en op vrijdag sla je rechts of links in, zo recht zijn de wegen hier ! 

De rustdag, al was het er 1 tje vol van bezoeken en gesprekken, heeft mij duidelijk power gegeven want, ondanks het geaccidenteerd parcours bereik ik vrij fris Inari na een ritje van 5.20 uur.

Rudy en ik gaan na onze toilletage eten in t stad. Tot mijn grote verbazing zie ik een fles staan van mijn favoriete rode wijn. All right, we gaan die proeven. Smaakt heerlijk tot Rudy opmerkt dat het onze laatste avond samen is ! 

Hoezo ? We hebben toch nog morgen ? Tja, banee zegt de supergozer we zijn morgen al donderdag.... Tja gvd op den duur weet je niet meer welke dag of de hoeveelste we zijn.....grrr.

Feit is dat ik moet ervaren dat vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar liggen. Dat een gebeurtenis, een stom telefoontje of wat dan ook  een einde kan maken aan een superavond .

Het staat dan ook al vast voor mij. Met wat ik geleerd heb tot nu toe uit dit fietstochtje,beslis ik om morgen niet te fietsen en nog alle beschikbare tijd samen te besteden ! Alles uit te halen wat er nog inzit. Gewoon omdat het een superweek was met een supercollega.

Nogmaals worden we geconfronteerd met hoe  snel de tijd wel vliegt. Dat we moeten genieten van elkaar, van kleine dingen, van alles wat we zien en horen....

Ik sluit af met iets wat al de ganse dag in mijn hoofd speelt, een Samisong.

Het zal vreemd klinken maar probeer gewoontjes ogen te sluiten en te denken hoe dit volk leeft, open mind en 1 met de natuur. Respectvol voor medemens en natuur. Je krijgt terug wat jezelf geeft !!

X

Rustdag @ Karasjok

Sami cultuur

Lekker uitslapen want Sami 's maken je niet wakker. Zelfs niet als ze een ganse dag voor jou samenstellen.

Ik kan er niet bij dat ze al zo fris rondhuppelen maar blijkbaar zit ook dat in hun bloed.we beginnen onze dag uitstap naar het Sami parlement. Een prachtig gebouw gebouwd in 2001 en onderdak gevend aan 100 mensen die opkomend en adviserend werk leveren voor " hun " volk.

Vandaar uit gaan we naar het Sami museum. Bij het binnenrijden voel je gewoon dat die mensen trots zijn " Sami " te zijn.

We doorlopen het museum en tegelijkertijd krijgen we van alle kanten informatie toegestopt.

Hoe ze 1 zijn met de natuur. Waarom ze die ook zo erg waarderen. Zien we hoe ze werkelijk alles zelf maken.

Soms worden er spontaan gezangen opgestart, Sami liederen die je stil maken als je ziet en hoort hoe ze in beleving gaan.

Ze vertellen hoe ze gediscrimineerd werden door het andere deel van Noorwegen en eigenlijk niet weten waarom.

Het moment van de dag is het bekijken van een film over hun wereld, leefwijze en cultuur. Na dat halfuur zit ik stil en wezenloos voor mij te kijken. Zelfs nu nog vind ik niet de gepaste woorden om te beschrijven wat ik voel. Kippevel moment gewoon........

We praten honderduit , staan meermaals perplex en onder de indruk omtrent gastvrijheid en levenswijze. Amai, wij kennen er niets van ! Sorry volgers maar wat ik vandaag hier te horen en te zien krijgen...... Dat is het echte leven !

In de vooravond rijden we richting Finland en krijg ik , ongevraagd, een zicht op mijn eerste 30 km voor morgen richting Inari. Opeens is mijn hongergevoel verdwenen want het wordt loodzwaar. Pfff, wat ik te zien krijg vanuit de passagierszetel doet mij even slikken. 2 hellingen van 10 % in het eerste stuk. Het wordt geen " eitje" zoals mijn Nederlandse fietsvrienden soms zo mooi verwoorden.

Maar dat is voor morgen. We eten heerlijk en hebben nu nog een gezellige avond.

Ik weet niet of het mijn mooiste periode wordt in deze trip want er zijn er al zoveel. 1 ding is nu al zeker, ik verlaat morgen , met een krop in de keel en met een onvergetelijke levenservaring Karasjok. Diep onder de indruk over een speciaal volk.

Stil zal ik zijn en nog vele malen zal ik aan jullie terugdenken !

X

Lakselv - Karasjok

79 km.    4.01 uur gefietst

Casa Anita

We landen dus totaal onverwachts in een motel ietsje verwijderd van de luchthaven. De gastvrouwen maken een smaakvol ontbijt en ik kan de weg op voor een dagje E 6 richting Karasjok.

Over de overnachting hoef ik me geen zorgen te maken want we worden vanavond verwacht bij Anita, een van de 2 uitbaatsters van het hotelletje.

Hoe nat het gisteren was, hoe mooi het vandaag wel is. Het wordt fietsen onder zomerse temperaturen van 26 ° C, eigenlijk te warm maar beter dan regen.

Ondanks dat er volgers denken, en het zou eigenlijk logisch moeten zijn, dat het vanaf nu alleen maar downhill gaat gaan heb ik vandaag 652 hoogtemeters gemaakt op een ritje van 79 km. Op een bepaald moment krijg ik terug een hellingske van 15 km onder de wielen geschoven. Niet zo steil als ervoor maar net steil genoeg om je , boven op de uiteindelijke top, je een heel vreemd kleurtje te bezorgen.

Ik stel ook  terug vast dat Noorwegen eigenlijk , in tegenstelling met bv Nederland, totaal geen fietscultuur heeft want de E 6 hebben ze bij aanleg soms afgevlakt voor het gewone verkeer en de fietsers sturen ze gewoon 1 of andere bergje over. Ze hebben daarentegen een heel net land. Je ziet er werkelijk geen zwerfvuil liggen. Als er toch iets zou liggen stoppen plaatselijke fietsers, hoe zeldzaam ze ook zijn, om dit mee te nemen en thuis in de emmer te deponeren. Nee, niet zoals bij ons, geen wagentjes met borstels voorop om de bermpjes te ruimen. Ja , we kunnen nog veel leren. Als iedereen van morgen af 1 blikje of dergelijk meeneemt ipv op de berm te gooien , dan wordt het al een heel stuk netter, of heb ik het mis ?

Over het uitzicht en de landschap heb ik een moeilijke definitie want er is eigenlijk niet veel weer te geven. De beschrijving is dat het groen is, golvend met af een toe een meertje links of rechts,maar een beetje niemandsland, zonder afbreuk te willen doen aan het uitzicht en / of de natuur.

Het wordt dan ook peddelen non stop en rond 17 uur bereik ik Karasjok waar ik hartelijk ontvangen wordt door Sami vrouw Anita en Hans . Rudy, de voorpost, was al tijdje aanwezig en is enthousiast over de mensen en  over hun traditie betreffende " gasten " ontvangen.

Onmiddellijk kan ik dat beamen want doucheruimte is lekker warm, handdoekjes liggen klaar, drankje is reeds geserveerd. Tijdje later krijg ik mijn kamer toegewezen en worden we uitgenodigd op een heerlijk avondmaal. Of ik nog iets wil ? Tja, euh...... Ik heb gezien dat je een eigen sauna hebt ..... Hup, ze wippen op en de schakelaar is al overgelegd ! Binnen 20 minuutjes kunnen jullie het badhuis in. We kijken vol verbazing elkaar aan en weten dat we " met ons gat " in de boter gevallen zijn.

Het is , zoals hierboven vermeld, gezellig avondweer en we trotseren met zijn allen de mosquito's en babbelen uren over hun leefwijze en cultuur in samiland.

Er wordt zelfs een warm voetbadje met zeezout klaargestoomd om mijn geteisterde voeten een verwen beurt te schenken.

Omdat we nachteloze nachten hebben  en de gesprekken zo boeiend zijn verliezen we met zijn allen de tijd uit het oog en gaan dan ook rijkelijk laat , maar met een enorm verrijkend gegeven , slapen.

Het is dan ook duidelijk voor mij, morgen gun ik mijn voetjes en lijf een rustdag en trek samen met Rudy en de Sami 's op verkenningstocht om te weten te komen hoe ze echt leven en 1 zijn met de natuur. Waarom ze eigenlijk beetje , onterecht, gediscrimineerd worden?

Ik kijk er alvast enorm naar uit want hun verhalen en gezangen hebben ons enorm aangegrepen !

Morgen wellicht een verrassend dagverslag.....vanuit Casa Anita.

Slaapwel

X