Ik wil verder, voel me ook niet echt lekker vandaag. Opgestaan met hoofdpijn en een tegenpruttelende maag. Hopelijk moet ik niet terug tot helemaal achteraan in de quest want dat zou betekenen dat ik op zoek moet naar geneesmiddelen.

Blijkbaar wil het weer vandaag ook niet echt mee. De wind zit nog steeds in dezelfde richting, wil dus zeggen tegen mij. De hemelsluizen gaan ook een keer of 5 serieus open en bezorgen mij gratis douches of verfrissingen.

Niemand houdt mij staande, niemand stoort mij in het afmalen van mijn kilometers. Ik kan ook moeilijk mis rijden want ik kan gewoon de E 75 blijven volgen rechtdoor. En als ik zeg rechtdoor dan mag je dat voor letterlijk nemen , kilometerslang kaarsrechte wegen geven mij het gevoel dat de dagen nu nog langer lijken dan ervoor.

2 maal word ik toch verrast. Eerste maal als er plots een enorme verbreding van de weg inzit van een kilometer of 3. Eventjes contact nemen met " zij weet alles" Anita leert mij dat er , in winterperiode hier gewoon........ vliegtuigen landen ! Wablief ? Zie je dat al gebeuren op onze rijksweg in Izegem ?

Zo zie je maar dat de afstanden hier wel erg ver zijn. Blijkbaar doen ze dat om de plaatselijke regio te bevoorraden wanneer er hier enorme hoeveelheden sneeuw ligt te pronken en wegverkeer moeilijk maakt.

De tweede moment van mijn dag is wanneer op een 15 km van Rovaniemi plots aan de rechterkant van de weg een rendier staat met haar kalfje. Ik laat me zachtjes uitbollen en we kijken elkaar in de ogen. Moeder, kop een klein beetje naar rechts gebogen, kind niet weten hoe te reageren en ozo afhankelijk van zijn mama. Het lijkt net of ze mij komen bedanken. Ik voel zoiets van : jongen , bedankt, je missie is tot hiertoe geslaagd, je doet het voor kinderen en mama's . Een combinatie die nooit zou mogen gescheiden worden.

Een 30 tal seconden later huppelen ze beiden het bos in. Tranen lopen over mijn wangen. Straks ga ik voor de tweede en voorlopig laatste keer de artic circle over. Ik trek de denkbeeldige deur achter mij dicht met een enorme bagage. Alles wat er leeft en gebeurd , de natuur, de mensen, alles heeft een diepe indruk achtergelaten op mij.

Een deel van mijn hart zal voor altijd hier blijven. Met tranen in de ogen verlaat ik dan ook het hoge noorden. Ja, je moet hier geweest zijn op mijn manier, met tijd maken om dingen dieper te leren kennen om te weten wat ik nu voel.....

Uiteindelijk kom ik een halfuurtje te laat aan om Santa nog thuis te vinden. Morgen om 9 uur terug staat op een bordje aan zijn woning. Ok, no problem , ik ga er zijn !

Ik plaats mij voor de live cam , wuif naar het thuisfront en schrijf van hieruit mijn dagverslag om aan jullie over te maken.

Wel vreemd is de kerstmuziek op de achtergrond. De zo'n is intussen terug van de partij en Santa is t gat in zonder zijne pickup af te leggen.

Ik blijf nog even nagenieten en kijk of die mens nog een plaatsje vrij heeft op " zijn " camping want ja, alles lijkt hier ook commercie maar dat was ingecalculeerd.

Morgen start de dag dus met bezoekje aan de enige echte kerstman ! Ale, den deze die de voormiddag heeft toch ...........

Slaapwel

X

Kakslauttanen - Sodankyla

120 km.    5. 02 uur gefietst

Zielige dag

Kom je gisteren op een camping, ale zelfs dat is groots uitgedrukt, terecht waar de uitbater geen woord Engels spreekt, ik geen woord Fins . Zijn helper er bijhaalde die uit .... Rusland komt ! Tja vint, mijn Russisch is heel vloeiend moek bekennen. Je kan je dus voorstellen hoe de conversaties verliepen betreffende de reservering van een slaapplaats.

Het enige woord dat we bijden verstonden was blijkbaar sauna want hij trekt me letterlijk mee om te tonen hoe hij het vuur aan de lont steekt van zijn echte Finse sauna, dus met hout, aja bomen genoeg hier, het komt hier niet op een blokske hout.

Uiteindelijk krijg ik een soort van berghok toegewezen met bed en gebruik van de sauna voor € 30, kop koffie en een stuk taart inbegrepen. En ik moet zeggen, ik kon die taart wel helemaal opgefret hebben , zo lekker was die.

Ik slaap slecht de laatste tijd. Geraak niet echt uitgerust. Wellicht beginnen de inspanningen zich toch te laten gevoelen ? De recuperatie verloopt nochtans goed want mijn benen zijn s morgens toch nog altijd hersteld, en ik heb ze nodig hoor, wees gerust !

Zoals vanmorgen. Ik verlaat mijn blokhutje en zie onmiddellijk dat de wind vandaag de ganse tijd zal tegen zitten. Dit in combinatie met een afstand van 120 km en vals plat doet mij vermoeden dat ik behoorlijk kapot ga arriveren vanavond ?

Voor ontbijt was het ook al verhelpen want er is hier in de verste verten geen winkel te bespeuren ! Het wordt dus zoetekoeke met confituur, chocolade, water en een chocotoff. Geef toe, ik denk dat de gevangenen van Leuven centraal blok 3 beter ontbijt hebben dan deze jongen hier.

Stiekem begin ik te dromen van een luxeontbijtje..... tot de " moermanskboy" mij een vertellinge doet waar ik geen bal van versta. Het gaat zeker over mijn fiets maar de definitie van zijn vraagstelling is mij tot op heden niet duidelijk.

Ik fiets ruim 30 km als ik in het plaatsje Vuotso een winkeltje annex eettent tegenkom. Ik voel mij gered tot ik moet vaststellen dat er 10 dingen op de plank staan zoals witte bonen in blik, erwten in bokaals enz.... Om te eten hebben ze van die apres- midi koeken waar totaal geen smaak,inzit maar we hebben honger dus verdwijnen er een drietal in mijn mondje.

Buiten op het terras maak ik kennis met een Duits koppeltje uit Nürnberg.

Zij is duidelijk gekleed naar het zomerweer en blij dat haar " tweelingen " mee zijn. Ja, k sta nu toch op dieet maar mag toch nog naar de menukaart kijken hoop ik ?

Na een halfuurtje middagpauze vervolgen we beiden onze trip, ik zuidwaarts , hun noord.

Verder is het altijd rechtdoor voor mij,tussen bomen, bomen en bomen. Het is een zielige zaterdag. We proberen er de goeie tred in te houden want ik zou morgen bij de kerstman willen staan in Rovaniemi .

Even hou ik nog halt bij een motorrijder die een foto van de fiets wil maken. Blijkt het een Italiaanse 60 tiger te zijn op terugweg van de noordkaap. Het doet mij terugdenken aan Epiek en Lolsje, 2  nog goed uitziende Nederlandse bikers op leeftijd die ik ontmoet had in Lakselv. Die komen zeker nog terug in het verhaal want heb een afspraak met hun tijdens mijn doortocht in Friesland op de terugweg.

Leuk gezellig babbeltje later gaan we verder met de vaststelling dat enorm veel motorrijders het handje omhooggooien als ze passeren als blijk van .....ja wat is het respect of waardering , ik weet het niet maar het doet telkens deugd !

Best dat er hier geen café s zijn want als ik de plaatsnamen bekijk zou het als buitenlander een enorme opgave zijn om de onuitspreekbare dingen uitgelegd te krijgen aan een taxi chauffeur als hij je met een stuk in je voeten een dorp of 3 verder moet voeren.....

Ik ben geland in Sodankylä,op een 130 km van de kerstman. Als het morgen een beetje meezit zouden jullie in de vroege avond de quest moeten zien pronken op de live cam in  Santa Claus village.

Ik ga nu even checken of ik hier een beetje kan koken en ga plat. Rusten want het is morgen ....... zondag, hahaha of ist nu howhowhow ?

Voor jullie slaapwel en voor morgen , have a nice day en niet zo' n zielige troosteloze als ik vandaag....

Rustdag @ Inari

 Alone again

Daar zaten we dan , Rudy en ik aan de tafel in ons hytterke. We leken net " manten en kalle". De week was al terug voorbij. Vanavond vertrekt mijne maat terug naar ons belgenlandje.

Eerst en vooral bekijken we eens de wegenkaart en het valt op hoe we hopeloos zoeken naar de kortste en tegelijkertijd de snelste weg richting Tromsø.

Hoe we het draaien of keren soms moet je je neerleggend bij de dingen zoals ze zijn. Als er geen autowegen liggen kan je niet verwachten dat we er vlug 1 tje kunnen aanleggen omwille dat we nog enkele uren langer bij elkaar kunnen zijn.

Als de terugweg vaststaat en  uitgerekend is zetten we alle filmmateriaal over op de harde schijf. Voor het eerst zien we beiden de gemaakte beelden van onderandere de noordkaap, best een emotioneel momentje. Zodanig dat ik de indruk heb dat we best elkaar niet aankeken op dit moment..... Ale gauw, komaan e, zeg ik uiteindelijk.... We gaan er ne keer uitvliegen in plaats van invliegen

We besluiten om even tot in Ivalo te rijden. Iets grotere stad dan Inari en amper een 40 km van ons verwijderd. Zou je geloven dat her raar deed om in een auto te zitten na 46 dagen ?!!

We gaan op koopjesjacht. Het betreft hier dan grillworsten  en mosterd die meevliegen naar België . Mondvoorraad voor deze jongen hier, een beetje douchegel enz....

In een plaatselijke eettent duwt " de Rudy " nog rap ne vis achter zijn kiezen, ik een grillworst met frietjes en groentjes, en we rijden terug naar ons basiskamp om er de plaatselijke souvenirswinkel te bezoeken.

We zoeken ons de gepaste dingen uit en kijken beiden benieuwd naar het poeder van de rendiergewijen...... Zou zeeeer goed zijn voor de potentie ? Wondermiddel of niet, het kan ons eigenlijk niet veel schelen, we geloven in geen sprookjes  meer en laten het poeder voor wat het is.

Daar zit je dan, te wachten op het uur des oordeels. We overlopen nog even samen de afgelopen week. Maken plannen, plannen die misschien en wellicht dromen zullen blijven ? Alhoewel, tegen beter weten in zien we ons beiden nagenieten en dromen...... Bootje huren en samen weekje gaan zeilen zegt Rudy. Fietstochtje maken zeg ik ? 

Ik fiets nog niet naar de bakker is het antwoord. Tja, best dat je hier niet woont is mijn repliek ! Stel dat je in Karasjok woont en je vrouw stuurt jou naar de bakker naar Inari dan ben je 10 uur weg want je komt niets tegen !!

We lachen nog eens goed ..... Voor de laatste keer want jij moet gaan.....

Een stevige knuffel is de inzet tot tranen aan beide kanten..... je noemt ons watjes of wat je wil, ik zeg ....je moet hier geweest zijn om te weten wat we voelen !

Het ga je goed man, tot bij terugkomst, een high five en daar gaat hij , rechts op richting Karasjok en vandaar uit richting Tromsø, wachtend op zijn vliegverkeer die hem in 2 maal naar Brussel zal brengen.

Daar zit ik dan. Na een superweek.... alone again.

Ik ga je missen man. Je bent misschien niet van de grootste maar voor mij ben je een heel groot man !!

Thanks

Karasjok - Inari

120 km.      5.20 uur gefietst .

Bloodroad 92

Vanmorgen wekkertje om 8.00 uur. Smsje op mobieltje. Goeiemorgen zotte belg,manneke pis,Filip de geweldenaar. Net gezien dat je richting Inari komt ?

Doen we gezellig een heineken ! Getekend, Jan en Ineke van mijn Nederlandse fanclub. Dag kan al niet meer stuk voor hij goed en wel begint ! Blij met het zoveelste terugzien in het vooruitzicht begeef ik mij naar het ontbijt in casa Anita. Ik word de weg opgestuurd na een " joik" . Dat is een soort van Samigezang, een lied om mij te ondersteunen voor een veilige verderzetting en thuiskomst gedurende het project. Tja, daar sta je dan , sprakeloos en met tranen in je ogen, omdat je ziet dat het vanuit hun hart komt...

Geruime tijd later begeef ik mij op een wel vreemde weg met historie richting Finland. De " bloodroad 92 ". Aangelegd in de tweede wereldoorlog op bevel van den Duits door Servische krijgsgevangen .het was zo erg dat vele mensen geen of weinig eten kregen en ze , van ontbering, stierven tijdens hun aanleg van 83 km verbindingsweg tussen Karasjok en Inari. Tot overmaat van ramp werden ze dan nog onmenselijk gewoon onder het asfalt gestopt !! Dus eigenlijk rij ik vrijwel de ganse tijd met wellicht ontelbare lijken onder mijn wielen vandaag en dat maakt mij beetje triest en verward. Hoe kan je dat nu doen ? Als je op weg bent met een missie over naastenliefde voelt dat raar aan , wees gerust.

Na mijn eerste bergske van 10% rij ik , na 27 dagen, Noorwegen buiten en Finland binnen, er zullen er nog een tweetal volgen van dit kaliber.

Enkele vaststellingen . Er is terug grensbemanning, ik moet rekening houden met een uurtje later dan bij ons en ik zie sinds lange tijd terug prijzen staan op borden in onze vertrouwde euro.

Oja, vanaf nu rij ik rond met een halsband voor ........honden ! Beetje raar uitzicht maar heel efficiënt tegen de muggen en andere aanranders want ik word redelijk met rust gelaten vandaag tijdens mijn trip. Trouwens prachtig fietsweertje, neg warm genoeg om ...geen koud te krijgen.ik voel me net in bellewaerde fietsen vandaag, heuveltje op, heuveltje neer.het lijkt wel een rollercoaster voor niet gemotoriseerde voertuigen. 

Het lijkt vrij eenvoudig fietsen in Finland. Je neemt een weg de maandag, fietst tot donderdag rechtdoor en op vrijdag sla je rechts of links in, zo recht zijn de wegen hier ! 

De rustdag, al was het er 1 tje vol van bezoeken en gesprekken, heeft mij duidelijk power gegeven want, ondanks het geaccidenteerd parcours bereik ik vrij fris Inari na een ritje van 5.20 uur.

Rudy en ik gaan na onze toilletage eten in t stad. Tot mijn grote verbazing zie ik een fles staan van mijn favoriete rode wijn. All right, we gaan die proeven. Smaakt heerlijk tot Rudy opmerkt dat het onze laatste avond samen is ! 

Hoezo ? We hebben toch nog morgen ? Tja, banee zegt de supergozer we zijn morgen al donderdag.... Tja gvd op den duur weet je niet meer welke dag of de hoeveelste we zijn.....grrr.

Feit is dat ik moet ervaren dat vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar liggen. Dat een gebeurtenis, een stom telefoontje of wat dan ook  een einde kan maken aan een superavond .

Het staat dan ook al vast voor mij. Met wat ik geleerd heb tot nu toe uit dit fietstochtje,beslis ik om morgen niet te fietsen en nog alle beschikbare tijd samen te besteden ! Alles uit te halen wat er nog inzit. Gewoon omdat het een superweek was met een supercollega.

Nogmaals worden we geconfronteerd met hoe  snel de tijd wel vliegt. Dat we moeten genieten van elkaar, van kleine dingen, van alles wat we zien en horen....

Ik sluit af met iets wat al de ganse dag in mijn hoofd speelt, een Samisong.

Het zal vreemd klinken maar probeer gewoontjes ogen te sluiten en te denken hoe dit volk leeft, open mind en 1 met de natuur. Respectvol voor medemens en natuur. Je krijgt terug wat jezelf geeft !!

X

Rustdag @ Karasjok

Sami cultuur

Lekker uitslapen want Sami 's maken je niet wakker. Zelfs niet als ze een ganse dag voor jou samenstellen.

Ik kan er niet bij dat ze al zo fris rondhuppelen maar blijkbaar zit ook dat in hun bloed.we beginnen onze dag uitstap naar het Sami parlement. Een prachtig gebouw gebouwd in 2001 en onderdak gevend aan 100 mensen die opkomend en adviserend werk leveren voor " hun " volk.

Vandaar uit gaan we naar het Sami museum. Bij het binnenrijden voel je gewoon dat die mensen trots zijn " Sami " te zijn.

We doorlopen het museum en tegelijkertijd krijgen we van alle kanten informatie toegestopt.

Hoe ze 1 zijn met de natuur. Waarom ze die ook zo erg waarderen. Zien we hoe ze werkelijk alles zelf maken.

Soms worden er spontaan gezangen opgestart, Sami liederen die je stil maken als je ziet en hoort hoe ze in beleving gaan.

Ze vertellen hoe ze gediscrimineerd werden door het andere deel van Noorwegen en eigenlijk niet weten waarom.

Het moment van de dag is het bekijken van een film over hun wereld, leefwijze en cultuur. Na dat halfuur zit ik stil en wezenloos voor mij te kijken. Zelfs nu nog vind ik niet de gepaste woorden om te beschrijven wat ik voel. Kippevel moment gewoon........

We praten honderduit , staan meermaals perplex en onder de indruk omtrent gastvrijheid en levenswijze. Amai, wij kennen er niets van ! Sorry volgers maar wat ik vandaag hier te horen en te zien krijgen...... Dat is het echte leven !

In de vooravond rijden we richting Finland en krijg ik , ongevraagd, een zicht op mijn eerste 30 km voor morgen richting Inari. Opeens is mijn hongergevoel verdwenen want het wordt loodzwaar. Pfff, wat ik te zien krijg vanuit de passagierszetel doet mij even slikken. 2 hellingen van 10 % in het eerste stuk. Het wordt geen " eitje" zoals mijn Nederlandse fietsvrienden soms zo mooi verwoorden.

Maar dat is voor morgen. We eten heerlijk en hebben nu nog een gezellige avond.

Ik weet niet of het mijn mooiste periode wordt in deze trip want er zijn er al zoveel. 1 ding is nu al zeker, ik verlaat morgen , met een krop in de keel en met een onvergetelijke levenservaring Karasjok. Diep onder de indruk over een speciaal volk.

Stil zal ik zijn en nog vele malen zal ik aan jullie terugdenken !

X

Lakselv - Karasjok

79 km.    4.01 uur gefietst

Casa Anita

We landen dus totaal onverwachts in een motel ietsje verwijderd van de luchthaven. De gastvrouwen maken een smaakvol ontbijt en ik kan de weg op voor een dagje E 6 richting Karasjok.

Over de overnachting hoef ik me geen zorgen te maken want we worden vanavond verwacht bij Anita, een van de 2 uitbaatsters van het hotelletje.

Hoe nat het gisteren was, hoe mooi het vandaag wel is. Het wordt fietsen onder zomerse temperaturen van 26 ° C, eigenlijk te warm maar beter dan regen.

Ondanks dat er volgers denken, en het zou eigenlijk logisch moeten zijn, dat het vanaf nu alleen maar downhill gaat gaan heb ik vandaag 652 hoogtemeters gemaakt op een ritje van 79 km. Op een bepaald moment krijg ik terug een hellingske van 15 km onder de wielen geschoven. Niet zo steil als ervoor maar net steil genoeg om je , boven op de uiteindelijke top, je een heel vreemd kleurtje te bezorgen.

Ik stel ook  terug vast dat Noorwegen eigenlijk , in tegenstelling met bv Nederland, totaal geen fietscultuur heeft want de E 6 hebben ze bij aanleg soms afgevlakt voor het gewone verkeer en de fietsers sturen ze gewoon 1 of andere bergje over. Ze hebben daarentegen een heel net land. Je ziet er werkelijk geen zwerfvuil liggen. Als er toch iets zou liggen stoppen plaatselijke fietsers, hoe zeldzaam ze ook zijn, om dit mee te nemen en thuis in de emmer te deponeren. Nee, niet zoals bij ons, geen wagentjes met borstels voorop om de bermpjes te ruimen. Ja , we kunnen nog veel leren. Als iedereen van morgen af 1 blikje of dergelijk meeneemt ipv op de berm te gooien , dan wordt het al een heel stuk netter, of heb ik het mis ?

Over het uitzicht en de landschap heb ik een moeilijke definitie want er is eigenlijk niet veel weer te geven. De beschrijving is dat het groen is, golvend met af een toe een meertje links of rechts,maar een beetje niemandsland, zonder afbreuk te willen doen aan het uitzicht en / of de natuur.

Het wordt dan ook peddelen non stop en rond 17 uur bereik ik Karasjok waar ik hartelijk ontvangen wordt door Sami vrouw Anita en Hans . Rudy, de voorpost, was al tijdje aanwezig en is enthousiast over de mensen en  over hun traditie betreffende " gasten " ontvangen.

Onmiddellijk kan ik dat beamen want doucheruimte is lekker warm, handdoekjes liggen klaar, drankje is reeds geserveerd. Tijdje later krijg ik mijn kamer toegewezen en worden we uitgenodigd op een heerlijk avondmaal. Of ik nog iets wil ? Tja, euh...... Ik heb gezien dat je een eigen sauna hebt ..... Hup, ze wippen op en de schakelaar is al overgelegd ! Binnen 20 minuutjes kunnen jullie het badhuis in. We kijken vol verbazing elkaar aan en weten dat we " met ons gat " in de boter gevallen zijn.

Het is , zoals hierboven vermeld, gezellig avondweer en we trotseren met zijn allen de mosquito's en babbelen uren over hun leefwijze en cultuur in samiland.

Er wordt zelfs een warm voetbadje met zeezout klaargestoomd om mijn geteisterde voeten een verwen beurt te schenken.

Omdat we nachteloze nachten hebben  en de gesprekken zo boeiend zijn verliezen we met zijn allen de tijd uit het oog en gaan dan ook rijkelijk laat , maar met een enorm verrijkend gegeven , slapen.

Het is dan ook duidelijk voor mij, morgen gun ik mijn voetjes en lijf een rustdag en trek samen met Rudy en de Sami 's op verkenningstocht om te weten te komen hoe ze echt leven en 1 zijn met de natuur. Waarom ze eigenlijk beetje , onterecht, gediscrimineerd worden?

Ik kijk er alvast enorm naar uit want hun verhalen en gezangen hebben ons enorm aangegrepen !

Morgen wellicht een verrassend dagverslag.....vanuit Casa Anita.

Slaapwel

X