Maandag 1 juli : dag 51

Ongeplande rustdag @ Rovaniemi 

0 km

De belangrijkste dingen in het leven hebben niets buitengewoon of grandioos; het zijn de momenten dat wij geraakt worden door elkaar. Zo kreeg ik vanmiddag telefoontje van Jan uit Dronten om te vragen hoe het was. Mensen die tot over enkele weken vreemden voor je waren leven met je mee, briefen je over de wegen die nog moeten komen, zijn bezorgt over de conditie en gezondheid.

Ik ben dus ziek opgestaan in de nabijheid van Santa's huis. Koorts,darmklachten en pijnlijke spieren. Ik doe een poging om verder te gaan,slof in mijn fietskledij en begeef mij naar het ontbijt. De parkmanager ziet mij belabberd door haar winkel sukkelen en schiet mij onmiddellijk te hulp met Finse geneesmiddelen. Een ontbijt later besef ik dat het hopeloos wordt en ik beter nog 1 dag hier ter plaatse blijf, sauna nemen en vooral veel slapen.

Rond de middag ga ik op bezoek bij de kerstman. Ook al weten wij met zijn allen de historie van deze man, het is en blijft een emotioneel moment. Hij heeft alles , de stem , de uitstraling van een man waar iedereen verliefd op is. Ik kan uitgebreid mijn verhaal doen, zeggen waarom ik hier ben. Hij luistert aandachtig en moedigt mij aan om verder te gaan ,in mijn trip en in mijn doel om mensen te mobiliseren iets te doen voor het kinderkankerfonds. 

Helemaal uit België met de fiets ? Ja, zeg ik hem , alles ligt op fietsafstand als je tijd genoeg hebt. Met een stevige handdruk nemen we afscheid.

Ik verlaat  , zelfs als volwassen man, geëmotioneerd zijn woning en ga , na enkele aankopen te hebben gedaan in zijn shop, slapen.  Zijn  kot moet hier vanzelfsprekend draaiende gehouden worden dat is mij wel duidelijk.

Languit liggend op mijn king size bed lig ik te denken aan wat gepasseerd is en wat nog komen moet.

Ik heb een bepaald moment het gevoel van , wanneer je wil dat men je op je waarde schat, ga dan dood of op reis. Ja, sommigen hebben getwijfeld aan mij en nog, hebben mijn project niet als vol aanschouwd, komen er nu pas achter hoe en wat de echte filip is. Ik ben dezelfde maar bepaalde mensen hebben nooit de moeite gedaan om " de echte " te leren kennen, dat doet pijn als je hier uitgeput in Finland ligt.

Ik denk dan maar aan al mijn volgers, aan de mensen die mij spontaan steunen, die fier mogen zijn dat ze deel uitmaken van dit alles. Ik ben jullie allemaal dankbaar en vergeet jullie steun niet, nooit !

Ik val in slaap, wordt terug wakker , slof van tafel naar bed en terug. Ik ben een wrak momenteel, toeme, hopelijk gaat dit snel voorbij en kan ik verder ?

Regenbuien en donderslagen gieren de ganse dag door het luchtruim, ook dat nog....

Morgen is nog ver weg, misschien gaat het dan ook terug een beetje ?

Mijn tweede hoogtepunt zit erop , heb Santa de hand geschud, de vriend van alle kinderen. Misschien na Sinterklaas maar een man met een heel groot warm hart. 

Het was een eer in je huis te mogen zijn, het ga je goed en verzorg je dat je niet ziek wordt !

Morgen kijk ik wellicht nog even achter mij naar de denkbeeldige lijn van de artic circle.....het zal met pijn in het hart zijn dat ik voorwaarts kijk wetende dat ik nu " naar huis " kom..........

Slaapwel

X

Ik wil verder, voel me ook niet echt lekker vandaag. Opgestaan met hoofdpijn en een tegenpruttelende maag. Hopelijk moet ik niet terug tot helemaal achteraan in de quest want dat zou betekenen dat ik op zoek moet naar geneesmiddelen.

Blijkbaar wil het weer vandaag ook niet echt mee. De wind zit nog steeds in dezelfde richting, wil dus zeggen tegen mij. De hemelsluizen gaan ook een keer of 5 serieus open en bezorgen mij gratis douches of verfrissingen.

Niemand houdt mij staande, niemand stoort mij in het afmalen van mijn kilometers. Ik kan ook moeilijk mis rijden want ik kan gewoon de E 75 blijven volgen rechtdoor. En als ik zeg rechtdoor dan mag je dat voor letterlijk nemen , kilometerslang kaarsrechte wegen geven mij het gevoel dat de dagen nu nog langer lijken dan ervoor.

2 maal word ik toch verrast. Eerste maal als er plots een enorme verbreding van de weg inzit van een kilometer of 3. Eventjes contact nemen met " zij weet alles" Anita leert mij dat er , in winterperiode hier gewoon........ vliegtuigen landen ! Wablief ? Zie je dat al gebeuren op onze rijksweg in Izegem ?

Zo zie je maar dat de afstanden hier wel erg ver zijn. Blijkbaar doen ze dat om de plaatselijke regio te bevoorraden wanneer er hier enorme hoeveelheden sneeuw ligt te pronken en wegverkeer moeilijk maakt.

De tweede moment van mijn dag is wanneer op een 15 km van Rovaniemi plots aan de rechterkant van de weg een rendier staat met haar kalfje. Ik laat me zachtjes uitbollen en we kijken elkaar in de ogen. Moeder, kop een klein beetje naar rechts gebogen, kind niet weten hoe te reageren en ozo afhankelijk van zijn mama. Het lijkt net of ze mij komen bedanken. Ik voel zoiets van : jongen , bedankt, je missie is tot hiertoe geslaagd, je doet het voor kinderen en mama's . Een combinatie die nooit zou mogen gescheiden worden.

Een 30 tal seconden later huppelen ze beiden het bos in. Tranen lopen over mijn wangen. Straks ga ik voor de tweede en voorlopig laatste keer de artic circle over. Ik trek de denkbeeldige deur achter mij dicht met een enorme bagage. Alles wat er leeft en gebeurd , de natuur, de mensen, alles heeft een diepe indruk achtergelaten op mij.

Een deel van mijn hart zal voor altijd hier blijven. Met tranen in de ogen verlaat ik dan ook het hoge noorden. Ja, je moet hier geweest zijn op mijn manier, met tijd maken om dingen dieper te leren kennen om te weten wat ik nu voel.....

Uiteindelijk kom ik een halfuurtje te laat aan om Santa nog thuis te vinden. Morgen om 9 uur terug staat op een bordje aan zijn woning. Ok, no problem , ik ga er zijn !

Ik plaats mij voor de live cam , wuif naar het thuisfront en schrijf van hieruit mijn dagverslag om aan jullie over te maken.

Wel vreemd is de kerstmuziek op de achtergrond. De zo'n is intussen terug van de partij en Santa is t gat in zonder zijne pickup af te leggen.

Ik blijf nog even nagenieten en kijk of die mens nog een plaatsje vrij heeft op " zijn " camping want ja, alles lijkt hier ook commercie maar dat was ingecalculeerd.

Morgen start de dag dus met bezoekje aan de enige echte kerstman ! Ale, den deze die de voormiddag heeft toch ...........

Slaapwel

X

Kakslauttanen - Sodankyla

120 km.    5. 02 uur gefietst

Zielige dag

Kom je gisteren op een camping, ale zelfs dat is groots uitgedrukt, terecht waar de uitbater geen woord Engels spreekt, ik geen woord Fins . Zijn helper er bijhaalde die uit .... Rusland komt ! Tja vint, mijn Russisch is heel vloeiend moek bekennen. Je kan je dus voorstellen hoe de conversaties verliepen betreffende de reservering van een slaapplaats.

Het enige woord dat we bijden verstonden was blijkbaar sauna want hij trekt me letterlijk mee om te tonen hoe hij het vuur aan de lont steekt van zijn echte Finse sauna, dus met hout, aja bomen genoeg hier, het komt hier niet op een blokske hout.

Uiteindelijk krijg ik een soort van berghok toegewezen met bed en gebruik van de sauna voor € 30, kop koffie en een stuk taart inbegrepen. En ik moet zeggen, ik kon die taart wel helemaal opgefret hebben , zo lekker was die.

Ik slaap slecht de laatste tijd. Geraak niet echt uitgerust. Wellicht beginnen de inspanningen zich toch te laten gevoelen ? De recuperatie verloopt nochtans goed want mijn benen zijn s morgens toch nog altijd hersteld, en ik heb ze nodig hoor, wees gerust !

Zoals vanmorgen. Ik verlaat mijn blokhutje en zie onmiddellijk dat de wind vandaag de ganse tijd zal tegen zitten. Dit in combinatie met een afstand van 120 km en vals plat doet mij vermoeden dat ik behoorlijk kapot ga arriveren vanavond ?

Voor ontbijt was het ook al verhelpen want er is hier in de verste verten geen winkel te bespeuren ! Het wordt dus zoetekoeke met confituur, chocolade, water en een chocotoff. Geef toe, ik denk dat de gevangenen van Leuven centraal blok 3 beter ontbijt hebben dan deze jongen hier.

Stiekem begin ik te dromen van een luxeontbijtje..... tot de " moermanskboy" mij een vertellinge doet waar ik geen bal van versta. Het gaat zeker over mijn fiets maar de definitie van zijn vraagstelling is mij tot op heden niet duidelijk.

Ik fiets ruim 30 km als ik in het plaatsje Vuotso een winkeltje annex eettent tegenkom. Ik voel mij gered tot ik moet vaststellen dat er 10 dingen op de plank staan zoals witte bonen in blik, erwten in bokaals enz.... Om te eten hebben ze van die apres- midi koeken waar totaal geen smaak,inzit maar we hebben honger dus verdwijnen er een drietal in mijn mondje.

Buiten op het terras maak ik kennis met een Duits koppeltje uit Nürnberg.

Zij is duidelijk gekleed naar het zomerweer en blij dat haar " tweelingen " mee zijn. Ja, k sta nu toch op dieet maar mag toch nog naar de menukaart kijken hoop ik ?

Na een halfuurtje middagpauze vervolgen we beiden onze trip, ik zuidwaarts , hun noord.

Verder is het altijd rechtdoor voor mij,tussen bomen, bomen en bomen. Het is een zielige zaterdag. We proberen er de goeie tred in te houden want ik zou morgen bij de kerstman willen staan in Rovaniemi .

Even hou ik nog halt bij een motorrijder die een foto van de fiets wil maken. Blijkt het een Italiaanse 60 tiger te zijn op terugweg van de noordkaap. Het doet mij terugdenken aan Epiek en Lolsje, 2  nog goed uitziende Nederlandse bikers op leeftijd die ik ontmoet had in Lakselv. Die komen zeker nog terug in het verhaal want heb een afspraak met hun tijdens mijn doortocht in Friesland op de terugweg.

Leuk gezellig babbeltje later gaan we verder met de vaststelling dat enorm veel motorrijders het handje omhooggooien als ze passeren als blijk van .....ja wat is het respect of waardering , ik weet het niet maar het doet telkens deugd !

Best dat er hier geen café s zijn want als ik de plaatsnamen bekijk zou het als buitenlander een enorme opgave zijn om de onuitspreekbare dingen uitgelegd te krijgen aan een taxi chauffeur als hij je met een stuk in je voeten een dorp of 3 verder moet voeren.....

Ik ben geland in Sodankylä,op een 130 km van de kerstman. Als het morgen een beetje meezit zouden jullie in de vroege avond de quest moeten zien pronken op de live cam in  Santa Claus village.

Ik ga nu even checken of ik hier een beetje kan koken en ga plat. Rusten want het is morgen ....... zondag, hahaha of ist nu howhowhow ?

Voor jullie slaapwel en voor morgen , have a nice day en niet zo' n zielige troosteloze als ik vandaag....

Rustdag @ Inari

 Alone again

Daar zaten we dan , Rudy en ik aan de tafel in ons hytterke. We leken net " manten en kalle". De week was al terug voorbij. Vanavond vertrekt mijne maat terug naar ons belgenlandje.

Eerst en vooral bekijken we eens de wegenkaart en het valt op hoe we hopeloos zoeken naar de kortste en tegelijkertijd de snelste weg richting Tromsø.

Hoe we het draaien of keren soms moet je je neerleggend bij de dingen zoals ze zijn. Als er geen autowegen liggen kan je niet verwachten dat we er vlug 1 tje kunnen aanleggen omwille dat we nog enkele uren langer bij elkaar kunnen zijn.

Als de terugweg vaststaat en  uitgerekend is zetten we alle filmmateriaal over op de harde schijf. Voor het eerst zien we beiden de gemaakte beelden van onderandere de noordkaap, best een emotioneel momentje. Zodanig dat ik de indruk heb dat we best elkaar niet aankeken op dit moment..... Ale gauw, komaan e, zeg ik uiteindelijk.... We gaan er ne keer uitvliegen in plaats van invliegen

We besluiten om even tot in Ivalo te rijden. Iets grotere stad dan Inari en amper een 40 km van ons verwijderd. Zou je geloven dat her raar deed om in een auto te zitten na 46 dagen ?!!

We gaan op koopjesjacht. Het betreft hier dan grillworsten  en mosterd die meevliegen naar België . Mondvoorraad voor deze jongen hier, een beetje douchegel enz....

In een plaatselijke eettent duwt " de Rudy " nog rap ne vis achter zijn kiezen, ik een grillworst met frietjes en groentjes, en we rijden terug naar ons basiskamp om er de plaatselijke souvenirswinkel te bezoeken.

We zoeken ons de gepaste dingen uit en kijken beiden benieuwd naar het poeder van de rendiergewijen...... Zou zeeeer goed zijn voor de potentie ? Wondermiddel of niet, het kan ons eigenlijk niet veel schelen, we geloven in geen sprookjes  meer en laten het poeder voor wat het is.

Daar zit je dan, te wachten op het uur des oordeels. We overlopen nog even samen de afgelopen week. Maken plannen, plannen die misschien en wellicht dromen zullen blijven ? Alhoewel, tegen beter weten in zien we ons beiden nagenieten en dromen...... Bootje huren en samen weekje gaan zeilen zegt Rudy. Fietstochtje maken zeg ik ? 

Ik fiets nog niet naar de bakker is het antwoord. Tja, best dat je hier niet woont is mijn repliek ! Stel dat je in Karasjok woont en je vrouw stuurt jou naar de bakker naar Inari dan ben je 10 uur weg want je komt niets tegen !!

We lachen nog eens goed ..... Voor de laatste keer want jij moet gaan.....

Een stevige knuffel is de inzet tot tranen aan beide kanten..... je noemt ons watjes of wat je wil, ik zeg ....je moet hier geweest zijn om te weten wat we voelen !

Het ga je goed man, tot bij terugkomst, een high five en daar gaat hij , rechts op richting Karasjok en vandaar uit richting Tromsø, wachtend op zijn vliegverkeer die hem in 2 maal naar Brussel zal brengen.

Daar zit ik dan. Na een superweek.... alone again.

Ik ga je missen man. Je bent misschien niet van de grootste maar voor mij ben je een heel groot man !!

Thanks

Karasjok - Inari

120 km.      5.20 uur gefietst .

Bloodroad 92

Vanmorgen wekkertje om 8.00 uur. Smsje op mobieltje. Goeiemorgen zotte belg,manneke pis,Filip de geweldenaar. Net gezien dat je richting Inari komt ?

Doen we gezellig een heineken ! Getekend, Jan en Ineke van mijn Nederlandse fanclub. Dag kan al niet meer stuk voor hij goed en wel begint ! Blij met het zoveelste terugzien in het vooruitzicht begeef ik mij naar het ontbijt in casa Anita. Ik word de weg opgestuurd na een " joik" . Dat is een soort van Samigezang, een lied om mij te ondersteunen voor een veilige verderzetting en thuiskomst gedurende het project. Tja, daar sta je dan , sprakeloos en met tranen in je ogen, omdat je ziet dat het vanuit hun hart komt...

Geruime tijd later begeef ik mij op een wel vreemde weg met historie richting Finland. De " bloodroad 92 ". Aangelegd in de tweede wereldoorlog op bevel van den Duits door Servische krijgsgevangen .het was zo erg dat vele mensen geen of weinig eten kregen en ze , van ontbering, stierven tijdens hun aanleg van 83 km verbindingsweg tussen Karasjok en Inari. Tot overmaat van ramp werden ze dan nog onmenselijk gewoon onder het asfalt gestopt !! Dus eigenlijk rij ik vrijwel de ganse tijd met wellicht ontelbare lijken onder mijn wielen vandaag en dat maakt mij beetje triest en verward. Hoe kan je dat nu doen ? Als je op weg bent met een missie over naastenliefde voelt dat raar aan , wees gerust.

Na mijn eerste bergske van 10% rij ik , na 27 dagen, Noorwegen buiten en Finland binnen, er zullen er nog een tweetal volgen van dit kaliber.

Enkele vaststellingen . Er is terug grensbemanning, ik moet rekening houden met een uurtje later dan bij ons en ik zie sinds lange tijd terug prijzen staan op borden in onze vertrouwde euro.

Oja, vanaf nu rij ik rond met een halsband voor ........honden ! Beetje raar uitzicht maar heel efficiënt tegen de muggen en andere aanranders want ik word redelijk met rust gelaten vandaag tijdens mijn trip. Trouwens prachtig fietsweertje, neg warm genoeg om ...geen koud te krijgen.ik voel me net in bellewaerde fietsen vandaag, heuveltje op, heuveltje neer.het lijkt wel een rollercoaster voor niet gemotoriseerde voertuigen. 

Het lijkt vrij eenvoudig fietsen in Finland. Je neemt een weg de maandag, fietst tot donderdag rechtdoor en op vrijdag sla je rechts of links in, zo recht zijn de wegen hier ! 

De rustdag, al was het er 1 tje vol van bezoeken en gesprekken, heeft mij duidelijk power gegeven want, ondanks het geaccidenteerd parcours bereik ik vrij fris Inari na een ritje van 5.20 uur.

Rudy en ik gaan na onze toilletage eten in t stad. Tot mijn grote verbazing zie ik een fles staan van mijn favoriete rode wijn. All right, we gaan die proeven. Smaakt heerlijk tot Rudy opmerkt dat het onze laatste avond samen is ! 

Hoezo ? We hebben toch nog morgen ? Tja, banee zegt de supergozer we zijn morgen al donderdag.... Tja gvd op den duur weet je niet meer welke dag of de hoeveelste we zijn.....grrr.

Feit is dat ik moet ervaren dat vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar liggen. Dat een gebeurtenis, een stom telefoontje of wat dan ook  een einde kan maken aan een superavond .

Het staat dan ook al vast voor mij. Met wat ik geleerd heb tot nu toe uit dit fietstochtje,beslis ik om morgen niet te fietsen en nog alle beschikbare tijd samen te besteden ! Alles uit te halen wat er nog inzit. Gewoon omdat het een superweek was met een supercollega.

Nogmaals worden we geconfronteerd met hoe  snel de tijd wel vliegt. Dat we moeten genieten van elkaar, van kleine dingen, van alles wat we zien en horen....

Ik sluit af met iets wat al de ganse dag in mijn hoofd speelt, een Samisong.

Het zal vreemd klinken maar probeer gewoontjes ogen te sluiten en te denken hoe dit volk leeft, open mind en 1 met de natuur. Respectvol voor medemens en natuur. Je krijgt terug wat jezelf geeft !!

X

Rustdag @ Karasjok

Sami cultuur

Lekker uitslapen want Sami 's maken je niet wakker. Zelfs niet als ze een ganse dag voor jou samenstellen.

Ik kan er niet bij dat ze al zo fris rondhuppelen maar blijkbaar zit ook dat in hun bloed.we beginnen onze dag uitstap naar het Sami parlement. Een prachtig gebouw gebouwd in 2001 en onderdak gevend aan 100 mensen die opkomend en adviserend werk leveren voor " hun " volk.

Vandaar uit gaan we naar het Sami museum. Bij het binnenrijden voel je gewoon dat die mensen trots zijn " Sami " te zijn.

We doorlopen het museum en tegelijkertijd krijgen we van alle kanten informatie toegestopt.

Hoe ze 1 zijn met de natuur. Waarom ze die ook zo erg waarderen. Zien we hoe ze werkelijk alles zelf maken.

Soms worden er spontaan gezangen opgestart, Sami liederen die je stil maken als je ziet en hoort hoe ze in beleving gaan.

Ze vertellen hoe ze gediscrimineerd werden door het andere deel van Noorwegen en eigenlijk niet weten waarom.

Het moment van de dag is het bekijken van een film over hun wereld, leefwijze en cultuur. Na dat halfuur zit ik stil en wezenloos voor mij te kijken. Zelfs nu nog vind ik niet de gepaste woorden om te beschrijven wat ik voel. Kippevel moment gewoon........

We praten honderduit , staan meermaals perplex en onder de indruk omtrent gastvrijheid en levenswijze. Amai, wij kennen er niets van ! Sorry volgers maar wat ik vandaag hier te horen en te zien krijgen...... Dat is het echte leven !

In de vooravond rijden we richting Finland en krijg ik , ongevraagd, een zicht op mijn eerste 30 km voor morgen richting Inari. Opeens is mijn hongergevoel verdwenen want het wordt loodzwaar. Pfff, wat ik te zien krijg vanuit de passagierszetel doet mij even slikken. 2 hellingen van 10 % in het eerste stuk. Het wordt geen " eitje" zoals mijn Nederlandse fietsvrienden soms zo mooi verwoorden.

Maar dat is voor morgen. We eten heerlijk en hebben nu nog een gezellige avond.

Ik weet niet of het mijn mooiste periode wordt in deze trip want er zijn er al zoveel. 1 ding is nu al zeker, ik verlaat morgen , met een krop in de keel en met een onvergetelijke levenservaring Karasjok. Diep onder de indruk over een speciaal volk.

Stil zal ik zijn en nog vele malen zal ik aan jullie terugdenken !

X

Lakselv - Karasjok

79 km.    4.01 uur gefietst

Casa Anita

We landen dus totaal onverwachts in een motel ietsje verwijderd van de luchthaven. De gastvrouwen maken een smaakvol ontbijt en ik kan de weg op voor een dagje E 6 richting Karasjok.

Over de overnachting hoef ik me geen zorgen te maken want we worden vanavond verwacht bij Anita, een van de 2 uitbaatsters van het hotelletje.

Hoe nat het gisteren was, hoe mooi het vandaag wel is. Het wordt fietsen onder zomerse temperaturen van 26 ° C, eigenlijk te warm maar beter dan regen.

Ondanks dat er volgers denken, en het zou eigenlijk logisch moeten zijn, dat het vanaf nu alleen maar downhill gaat gaan heb ik vandaag 652 hoogtemeters gemaakt op een ritje van 79 km. Op een bepaald moment krijg ik terug een hellingske van 15 km onder de wielen geschoven. Niet zo steil als ervoor maar net steil genoeg om je , boven op de uiteindelijke top, je een heel vreemd kleurtje te bezorgen.

Ik stel ook  terug vast dat Noorwegen eigenlijk , in tegenstelling met bv Nederland, totaal geen fietscultuur heeft want de E 6 hebben ze bij aanleg soms afgevlakt voor het gewone verkeer en de fietsers sturen ze gewoon 1 of andere bergje over. Ze hebben daarentegen een heel net land. Je ziet er werkelijk geen zwerfvuil liggen. Als er toch iets zou liggen stoppen plaatselijke fietsers, hoe zeldzaam ze ook zijn, om dit mee te nemen en thuis in de emmer te deponeren. Nee, niet zoals bij ons, geen wagentjes met borstels voorop om de bermpjes te ruimen. Ja , we kunnen nog veel leren. Als iedereen van morgen af 1 blikje of dergelijk meeneemt ipv op de berm te gooien , dan wordt het al een heel stuk netter, of heb ik het mis ?

Over het uitzicht en de landschap heb ik een moeilijke definitie want er is eigenlijk niet veel weer te geven. De beschrijving is dat het groen is, golvend met af een toe een meertje links of rechts,maar een beetje niemandsland, zonder afbreuk te willen doen aan het uitzicht en / of de natuur.

Het wordt dan ook peddelen non stop en rond 17 uur bereik ik Karasjok waar ik hartelijk ontvangen wordt door Sami vrouw Anita en Hans . Rudy, de voorpost, was al tijdje aanwezig en is enthousiast over de mensen en  over hun traditie betreffende " gasten " ontvangen.

Onmiddellijk kan ik dat beamen want doucheruimte is lekker warm, handdoekjes liggen klaar, drankje is reeds geserveerd. Tijdje later krijg ik mijn kamer toegewezen en worden we uitgenodigd op een heerlijk avondmaal. Of ik nog iets wil ? Tja, euh...... Ik heb gezien dat je een eigen sauna hebt ..... Hup, ze wippen op en de schakelaar is al overgelegd ! Binnen 20 minuutjes kunnen jullie het badhuis in. We kijken vol verbazing elkaar aan en weten dat we " met ons gat " in de boter gevallen zijn.

Het is , zoals hierboven vermeld, gezellig avondweer en we trotseren met zijn allen de mosquito's en babbelen uren over hun leefwijze en cultuur in samiland.

Er wordt zelfs een warm voetbadje met zeezout klaargestoomd om mijn geteisterde voeten een verwen beurt te schenken.

Omdat we nachteloze nachten hebben  en de gesprekken zo boeiend zijn verliezen we met zijn allen de tijd uit het oog en gaan dan ook rijkelijk laat , maar met een enorm verrijkend gegeven , slapen.

Het is dan ook duidelijk voor mij, morgen gun ik mijn voetjes en lijf een rustdag en trek samen met Rudy en de Sami 's op verkenningstocht om te weten te komen hoe ze echt leven en 1 zijn met de natuur. Waarom ze eigenlijk beetje , onterecht, gediscrimineerd worden?

Ik kijk er alvast enorm naar uit want hun verhalen en gezangen hebben ons enorm aangegrepen !

Morgen wellicht een verrassend dagverslag.....vanuit Casa Anita.

Slaapwel

X

Russenes - Lakselv

69 km.       3.20 uur gefietst

Flandrien .

 Mijn duracellekes hadden duidelijk hun lader gemist vanmorgen. Terwijl ik naar de douche slof maakt collega Rudy een stevig ontbijt klaar. Als ik aanschuif zie ik enerzijds zijn bezorgde blik maar ook zijn stralende ogen. Hij is dolgelukkig hier te zijn, dat is wel heel duidelijk! 

We doen het heel rustig aan. Bijna op het Noorse tempo af. We praten uitgebreid bij. Een diepgaand gesprek van wel 3 uur lang brengt ons diep in de voormiddag voor we onze kamer in blok 18 verlaten. We zijn het erover eens, wij Belgen kunnen anders gaan leven en staan veel te weinig stil over kleine maar ozo belangrijke dingen. Het herwaarderen van feiten op materieel en menselijk vlak.

We doen nog een bakkie koffie, nemen nog een heerlijke wafflen met zure room en confituur tot ons , nemen afscheid van de staff en rijden voor de laatste maal, voorlopig toch , het porsangelfjord uit.

De eerste 20 km vallen nog mee, licht briesje mee, zicht op prachtige natuur. De eerste klim, zelfs geen steile , doet mij twijfelen . Ik lijk wel een lichaam in de eerste staat van ontbinding....zo moeilijk rij ik naar boven.

Enkele kilometers verder is het helemaal koekebak. De hemelsluizen gaan open en zullen zich niet meer gaan sluiten tot ik Lakselv bereik.

Het is een godsgeschenk om meermaals Rudy langs de kant te zien staan en hem te zien meeleven, ja ik voel soms het mee lijden bij hem maar hij is er wel, helemaal uit ons verre vlaanderenland om een noordkaapfietser te steunen in zijn moeilijkste moment zijnde het keerpunt nemen aan de noordkaap. Je hebt zeggers en je hebt doeners. De Rudy is duidelijk een man uit 1 stuk en behoord tot het laatste soort, waarvoor dank.

Na waarschuwingsborden voor rendieren en elanden krijg ik plots eentje met ....schapen ?

En terecht zo blijkt want in een afdaling moet ik na een bocht vol in de remmen voor een kudde die midden op de weg staat en weinig aanstalten maakt om vlug de weg vrij te maken.

Ik heb tijd en laat die beestjes rustig wennen aan de yellow bicycle. En voor mij is het eerlijkheidshalve een welgekomen rustmoment. Ik krijg het niet gezegd maar die beestjes mogen de ganse dag de weg blokkeren want het loopt voor geen meter. Het zal de regen wel wezen zeker probeer ik mij moed in te spreken. Einddoel bijna bereikt voor vandaag.

Nog een energie gel later krijg ik Lakselv in het zicht, een vrij grote stad, in Noorse termen dan, zo lijkt.

Mijn nieuwe sportdirecteur Rudy komt me met een licht bezorgde blik tegemoet want blijkt dat de camping die ik uitgekozen had. Niet meer aanwezig is,borden naast de weg ten spijt.

Enkele hotels vragen enorme prijzen per persoon voor een overnachting en even overweeg ik om op de luchthaven te gaan slapen. We krijgen een adresje van een motel in de buurt en rijden heen. Een voltreffer blijkt later want naast een aanvaardbare prijs krijgen we ook een avondmaal bestaande uit rendiervlees met puree en lekkere bruine saus. Njammie !!

We ontmoeten er Anita en Chantal , de 2 dames die de keet runnen. De ene , Chantal , zie ik tijdje later sukkelen bij het afmonteren van een wiel. Geen probleem, Filip " de bouwer " helpt haar gewoon die wielen te wisselen want ben blij eens iets terug te kunnen doen voor zoveel gastvrijheid.

We praten nog lang bij, voor 1 keer laat ik zelfs mijn i pad onaangeroerd. Eigenlijk moet ik vaststellen dat ik voel dat het nog een heel lange terugtocht zal worden, dat ik geen machine ben, dat er vermoeidheid is, dat nu mijn karakter boven zal komen.

Maar ik weet zeker, ik kom thuis op 3 augustus, alles gefietst en met een pak levenservaring over hoe we wel zouden moeten leven en omgaan met mensen.

De kaart leert mij dat het morgen wel eens zwaar zou kunnen worden met een bergske of 3 maar ik voel me net een flandrien...... niets of niemand krijgt me nog klein..... door de wind,door de regen , dwars door alles heen.......

Slaapwel

X

Noordkaap - Russenes

129 km    11.07 uur gefietst !!

The Day afther.....

Het is me dus niet bevallen, mijn nachtje op de noordkaap. Hoezo hoor ik jullie denken ? Het punt, magisch, onbeschrijfelijk , om stil van te worden. 

Klopt allemaal. Je moet het eerst beleefd hebben om vast te stellen dat je geen superlatieven hebt om deze plaats onder zinsbouw te krijgen.

Ik heb het echter over mijn " tentdebuut ". Omdat collega Rudy zijn laatste aansluiting gemist had met de noodzakelijke overzetboot richting Olderdalen moest hij noodgedwongen een 130 km omrijden om ons meetingpoint te bereiken en dat vraagt hier enorm veel tijd, verkeer of geen verkeer.

Hans, reisgezel van Marty, en fietsvrienden van mijn laatste week helpt mij mijn tentje opzetten en we gaan over tot " poging slapen op de noordkaap " deel 1 . Het is al ruim na 01.00 uur als we de plaats verlaten waar we allen naar toe willen. Is het nu met een auto, reisbus en of caravan. Iedereen heeft zijn persoonlijke reden om hier ooit eens te staan. Er wordt gekust, gefotografeerd, champagne gedronken of gewoon genoten van de plaats 71°10' 21" zijnde noordkaap, noordelijkste punt van Europa .

Het wordt echter een klotenacht. Een enorme stormwind doet verwoede pogingen om alles weg te blazen wat er staat. Net of hij duidelijk maakt aan de duizenden mensen die er vertoeven op de langste nacht van het jaar van, ik ben en blijf hier de baas.

Slapen zit er voor mij niet in, ik kom niet tot rust en lig daar dan maar wat te liggen. Bijkomend feit is dan nog dat er rondom ons mensen zitten van allerhande landen en pluimage die niet de minste respect, lees stilte , vertonen voor de medemens. Ze lachen, praten en doen maar net luid genoeg dat het een ander, mensen op en na een zware fietstocht voorbeeld, hun broodnodige nachtrust niet gunnen.

Uiteindelijk om 05.00 uur besluit ik mijn tent op te breken en het voor bekeken te houden. 2 uur later , na een beetje beschutting te hebben gezocht besluit ik contact te zoeken met Rudy. Hij staat op de parking lees ik op een smsje. De ontmoeting is hartelijk, ontroerend. Het doet ons beiden zichtbaar deugd elkaar te zien !

Ik krijg een attentie toegestopt van alle collega's op het thuisfront, symbolische cheque van een medewerker planning en betrap mijzelf erop dat ik het terug moeilijk krijg om het droog te houden.

We gaan dan maar vlug even terug naar " de bol ", verzetten onze gedachten en doen we samen ons " laatste avondmaal " met Hans en Marty. We sluiten af met een " banosmoment " . Een wat ? Ja, tijdens onze tocht leerden de jongens mij iets nieuws ontdekken. Het is een pasta, zoals choco, die gemaakt is van bananen ! Verrassend lekker en niet te verkrijgen bij ons in de supermarkt.

Mensen komen en mensen gaan, ook hier op de kaap. Afscheid nemen moet je soms, wil je dat nu of niet. Voor Hans en Marty zit hun tocht erop. Voor Jan en Ineke, de man van mijn heiniken, zit hun passage hier erop en reizen ze verder. Voor Rudy begint een week van samenzijn met een gekke Belg die nu nog even gaat terugfietsen naar zijn thuisfront.

De tocht van vandaag begint met een afdaling. Denken we want de enorme wind blaast ons letterlijk bijna van de weg af. Je moet er bijzijn om het te geloven. Het is constant met de rem totaal dichtgeknepen naar beneden rijden om heelhuids het dal te halen. Na 3 uur heb ik ...... 18 km op de teller !

Hans en Marty deden , zo las ik op een mailtje die ze mij s avonds stuurden, 5!uur over 31 km. Als je beetje kan inschatten weet je in welke condities de jongens vandaag moesten fietsen, deze incluis.

Ik besluit om terug naar Russenes te fietsen. Ken er de camping, den Ivan en bevallige Kysa, en wil beetje budget uitsparen door niet de dure ferry te nemen .

Het wordt een heel lastige dag ! Moet terug die nordkapptunnel in , deze die ik s nachts genomen heb, en de ganse dag tegen de wind in,pffff de keerzijde van de medaille, zeker weten. Maar het zijn ook de eerste kilometers van de terugtocht. We tellen af. De 4000 worden na vanavond nog 3871 km voor we jullie terug zien.

Het wordt een eindeloze tocht met wind tegen. Een tocht op karakter. Een tocht waarin ik moeite heb om mijn magisch moment voor de geest te halen, zo afzien is het gewoon. Wind, waarom heeft " de schepper " dat uitgevonden ? 

Als ik om 20.15 uur de camping kom opgestrompeld  is de verrassing compleet en deugddoend ! Rudy heeft voor mij gekookt , hij was onder de indruk van de rit en afstand dat ik moest afleggen vandaag zei hij me, en ik moet juist voetjes onder tafel stoppen en lekker warm eten !

Jammer voor zijn vrouwtje Greet maar ik laat hem niet meer gaan ! Mijn copain blijft hier en wordt mijn kok voor de terugrit !

Ik neem nog een douche en ga slapen. 

Morgen zondag hopen we op minder wind en fietsen wij ons zondagritje, 70 tal kilometer richting Lakselv.

Oja, sorry aan Hans en Marty. Ik heb inderdaad alle potjes, op 2 na zoals je vroeg, Banos opgekocht in de Rema. Questie van nog een smaakvolle herinnering te hebben voor bij de thuiskomst. Andere mogelijkheid is dat we dat " spul" gewoon gaan importeren , worden wij de verdelers.

Groetjes, veilige thuiskomst en bedankt voor de fijne momenten samen !

Slaapwel

X

Honningsvåg - Nordkapp

30 km.      4.07 uur gefietst

71°10'21"

Vannacht onrustig geslapen. Vandaag werd het dus " de dag ". Wekker liep om 8.00 uur af en ik was onmiddellijk het bed uit. Douche en een gezamenlijk ontbijt met Marty en Hans, mijn 2 Nederlandse collega fietsers van het moment. We gaan met zijn allen naar het magische moment van onze trip. Voor hun de laatste etappe, voor mij de rit van het keerpunt, het moment waar ik 20 jaar naar uitgekeken heb.

Uiteindelijk rij ik pas om 11 uur de parking af van de noordkaap camping in Honningsvåg en krijg ik onmiddellijk een klim van ruim 3 km te verwerken aan 9%. Opwarmen hoeft niet in deze omstandigheden,je bent direct onder stoom, letterlijk en figuurlijk ! Na een vrij korte afdaling krijg ik zelfs nog een langere en steilere klim te verduren. En zeggen dat je dan wel 50 maal gedacht hebt in deze eerste 40 dagen dat je het ergste al gehad had . Ze hebben ,naar mijn mening , duidelijk het lastigste voor vandaag gehouden. Ik krijg mijn magische ontmoeting niet op een schoteltje aangeboden. Bepaalde momenten kruip ik nog aan amper 2,8 km / u over deze hoogvlaktes. Het is een troost te zien en te weten dat de kilometers aftellen en ik straks op de kaap sta.

Uiteindelijk ,na bijna 4 uur zwoegen, komt het punt in zicht. Ik heb het gehaald !

Jan en Ineke zijn net op tijd om alles vast te leggen vanuit hun wagen. Zijn getoeter en gebalde vuist zijn voor mij het moment om alles los te gooien. Je weent je te pletter ,iedereen mag het zien, ik sta op de noordkaap !! Emoties komen los, alles raast door je lijf en geest.

Wat jarenlang als een droom door je leven liep is werkelijkheid geworden.

Ik ben wellicht de eerste izegemnaar die fietsend op de noordkaap sta maar dat is maar een detail en iets wat we achteraf wel kunnen verifiëren .

Foto' s worden genomen,Duvel uitgedronken, andere fietsers gefeliciteerd.

Uren later zit je ,zonder woorden,nog te staren naar " die bol ". Mijmer je weg, vergeet je alles,probeer je toch nog wat neer te pennen....

Misschien is het beter niets te schrijven of gewoon de quote mee te geven die ik al geruime tijd in mijn gedachten had.......... A winner is a draemer who never gives up (nelson mandela).

21 juni 2013.......... Een dag die ik nooit zal vergeten !!

X

Rustdag @ noordkaap camping Honningsvåg .

0 km

Vannacht om 04.00 mocht ik terug de helft van mijn zalf op mijn lijf gaan smeren. " ze" hadden terug een massa aanval geplaatst op mijn ,intussen afgeslankt, lichaam. " ze " zijn niet noorse schoonheden maar vervelende muggen die je bijten op de onwaarschijnlijkste plaatsen, zelfs als je in je slaapzak ligt te maffen.

Ben uiteindelijk redelijk snel terug in een diepe roes gegaan en werd schandalig laat wakker ( 10.30 uur ).

Gisteravond was het hier echt het moment om de middernachtzon in al zijn glorie te gaan bewonderen. Helemaal helder en een pracht van een avond.

Michiel en Marga stelden mij voor om met hun mee te rijden met de camper. Even later kwam Jan, de heinikensponser weet je nog Andenes, aandraven met hetzelfde voorstel. Het wordt super , manneke pis ! 

Nee, toch maar niet. Mijn moment komt vrijdag. Eerst met de loodzware beklimming en dan met een dagje op de noordkaap.

Voor de rest, gewoon rusten, Duveltje pakken met Michiel en Marga, 2 leuke mensen Nederlanders op weg met een Belgische huurcamper. Wat bijkletsen, ervaringen en plaatsen delen.......

De boel wat gereorganiseerd , tijd nemen om iets te eten, vanmiddag wordt het pizza peperoni  en verder " nulla salvato" of te lekker niets doen !

Vanmiddag doe ik dan nog een siësta en maken we ons klaar, ook mentaal, om morgen de grote dag aan te vatten.......

Liggend naar een nachteloze noordkaap

Groetjes

X

Russenes - Nordkapp camping Honningsvåg

111 km       06.02 uur gefietst

Nordkapptunneln

We gingen dus anders gaan leven. Niet letterlijk maar figuurlijk. Ik besloot dus om er een nachtritje van te maken.

Na overleg met Ivan mocht ik iets langer op mijn kamertje blijven en had ik tijd zat om mijn dag door te komen. Iets langer slapen, daarna koffie en sandwich ham - kaas als ontbijt in het restaurant van de camping.

Daar zit je dan met al je tijd. Je bent plots uit je dagelijkse ritme . We besluiten dan maar onze reisgezel aan een grondige inspectie te onderwerpen. Spaken worden gecontroleerd , banden onder " verse " spanning zetten , verlichting controleren ect ect....

Rond 15 uur verorber ik een grote hamburger met frietjes en groenten . We kijken eens wat mijn volgers neerpennen en geven hun mijn plannen door.

Voor de rest is het wachten, wachten op wat komen zal...een nachtrit met oa de druk besproken nordkapptunnel.

Na een praatje met 2 Nederlandse collega fietsers die ik 2 dagen  ervoor ontmoet had in Alta rij ik weg rond 21 uur op de E 69. Na een 3 tal km passeer ik Smørfjord, het zal hat laatste bevolkt plaatsje zijn dat ik zie in vele kilometers die volgen.

Waarom rij je dan s nachts zullen enkelen zich gaan afvragen ? Er zijn 2 redenen voor. De eerste is duidelijk. Het wordt gewoon niet donker dus qua zichtbaarheid geen enkel probleem. Het voordeel ligt hem in het verkeer. Tijdens de dag is het een op en afrijden van diverse bussen . Streeklijnen, reisbussen.  Neem er dan nog de caravans, campers en dagelijks verkeer,  om nog niet te spreken van de vrachtwagens , bij en je rekening is vlug gemaakt. Doe mij maar de rust van de nacht.

Na een goeie 15 km kom ik aan een eerste van 5 tunnels die ik deze nacht dien door te fietsen. Een redelijk donker geval en zeker niet op zijn breedst gemaakt maar amper een 2 tal kilometer lang. De tweede die er kort op volgt is helemaal een weggevertje. Voor ik besef dat ik mijn licht opzet ben ik er al doorheen.

Ik verwacht niet veel van de 20 km die erop volgen tot aan het , ja kan je het " dorpje " noemen ? Repvåg. Ik word echter super verwend ! Het ene rendier na het andere, in kleine groepjes of zelfs solo verschijnen voor mijn fiets en neus ! God wat ben ik bevoorrecht. Ik rem zachtjes, maak me stil en de rudolfkes zijn niet meer bang van mij. Ik sta soms wel 10 minuten gewoon stil te genieten van hun grazen en verwonderde blikken in mijn richting. Ik maak filmpjes, foto's en geniet met volle teugen. Dat is nu het voordeel van " tijd " hebben. Ik hoef nergens te zijn want de nacht is nog lang en hier kom je toch geen drankgelegenheden tegen , dus genieten van de beestjes , de prachtige natuur en ...... de stilte.

Na een 65 tal kilometer voel ik aan alles in mijn lijf dat het er zit aan te komen. Een Duitser had me gezegd, na 70 kilometer. De Nederlanders schatten 65 km. In ieder geval " hij" kon ieder moment opdoeken. De spanning vergroot, de scherpte en concentratie evenredig aangepast. Uiteindelijk zie ik hem liggen na een kleine bocht naar rechts. De zo vaak beschreven en bevreesde tunnel voor noordkaapfietsers. De nordkapptunnel is 7 km lang en gaat tot 212 meter onder de zeespiegel. Hij geeft een stijgings en uiteraard dalingspercentage van 9 %  en word gevreesd omdat het achterkomend verkeer je misschien niet opmerkt als je als een slak aan het klimmen bent. Ik neem ruimschoots de tijd om alles te checken en ga met een bang hartje de tunnel in. Razend snel daal ik af, haal een topsnelheid,zie ik achteraf , van 85 km / uur !! Om in enkele fracties te klimmen aan 3 km / uur .

Ik ga de tunnel in om 02.30 uur en zie terug licht om 03.36 uur met een ervaring rijker. Is die nu zo te vrezen en terecht besproken en beschreven door fietsers ? 

Laat het mij zo stellen, naar mijn bescheiden mening. Voor fietsers die op de noordkaap vertrekken ligt die tunnel wellicht " zwaar " op hun maag want eigenlijk is dat hun eerste serieuze hindernis. Maar voor wij die uit het zuiden komen gefietst ligt het anders. We hebben al zovele beklimmingen gehad en op onze palmares geschreven dat we er deze ook nog wel bijnemen. Ik doe nu niet stoeferig maar denk dat vele fietsers mij zullen beamen. Hij is zwaar maar doenbaar. Het enige probleem is dat hij een tunnel is en je altijd beetje de vrees hebt niet opgemerkt te zullen worden. Daarom dat ik er rotsvast van overtuigd ben dat je deze best in een nachtrit inplant. Je bioritme is weliswaar naar de knoppen maar omdat er  bijna geen verkeer is  in vergelijking met tijdens de dag (  heb een auto of 2 en een truck of 2 tegengekomen die mij inhaalden ) voel je je een heel stuk meer op je gemak.

Ik was " erdoor " en ik leef nog dus k was een blij mens. 

Het " oh god oh here" tunneltje daarop vernoem ik zelfs niet, de Honningsvågtunnel misschien dan wel al is het om zijn lengte, ook 4400 meter lang maar heel goed verlicht.

Daar sta je dan, om iets na 5 uur , aan de kruising van Noordkaap en Honningsvåg. Eerste , en enige, supermarkt pas open om 8 uur, camping nog 10 km en receptie  uiteraard ook nog niet bemand.

Ik rij dan maar nog eens Honningsvåg binnen , haal geld uit de muur en maak van die gelegenheid gebruik op mij daar even " op te warmen ". Niemand stoort mij uiteraard op dat , ja.... nachtelijk of dagelijks uur . Wat is t nu ?

In ieder geval kom ik iets na 06.00 uur de camping opgereden waar ik mij toegang verschaf tot de keuken, het enige wat op dit uur open is uitgezonderd het wc lokaal.

Omdat ik denk dat nog enkele uren op het toilet zitten  mij zal vervelen schrijf ik mijn dagverslag in een beetje beter verwarmd lokaaltje dat " kitchen " heet.

Ik wil douchen maar vooral slapen, veel slapen maar daarvoor moet de receptie hun deur opendoen.

Als ik uiteindelijk mijn kamertje zal worden toegewezen zal het voor de rest van de dag en morgen slapen zijn want ik wil fris en monter collega Rudy begroeten op de noordkaap.

Slaapwel

X

Alta - Russenes

105 km     5.59 uur gefietst

Snakken naar mijn tweede rustdag

Na het gezamenlijk ontbijt met mijn 2 nieuwe nederlandse vrienden vertrek ik om 11 uur richting Russenes, nieuw mijlpaaltje in deze tocht. Russenes, of Smørfjord is het begin van het einde, ik bedoel de start van mijn laatste weg , de E 69 richting noordkaaptunnel en de uiteindelijke noordkaap.

De 2 R en , Robert en René, hadden mij nog voor vandaag een best pittig ritje beloofd en ze kregen gelijk. Kan ook niet anders want zij hadden het reeds 2 maal gefietst . Vrijwel onmiddellijk ging het bergop richting Rafsbotn om dan nog een vrij lange klim te krijgen richting toendra vlakte van stokkedalen.

Resultaat, na een 35 km vermoed ik dat ik er toch al 25 km geklommen heb, soms steil soms kilometers lang aan een vervelende maar draagzame hellingsgraad. Ik denk vaak aan Rudy, een collega die mij vrijdag komt bezoeken op de noordkaap en vanaf Olderdalen op  dezelfde wegen zal rijden met zijn huurauto. Die zal ,in eerste persoon, verslag kunnen uitbrengen over wat de ouwe knar onder zijn wielen krijgt geschoven.

Ja, ik snak naar mijn 2 e rustdag. Ik heb hem ingepland de dag voor ik naar de noordkaap trek want blijkbaar zijn de laatste 30 km niet van de poes qua stijging en qua weersomstandigheden, lees wind uit alle kanten.

Eenmaal bovengekomen op de toendraplateau fietst het een heel stuk " lichter " en kan ik genieten van eigenlijk " niets " . Er groeit niets en toch is alles zo mooi ! Natuur in zijn natuurlijke vorm , beter kan je het niet verwoorden, gewoon prachtig. 

Na mijn ervaring gisteren speur ik overal rond naar rendieren en elands. Net op het moment dat ik beetje teleurgesteld geraak omdat ik er geen zal zien loopt meneer eland gewoon over de weg naar , tja naar waar ? Groenere vlakte kan je niet zeggen want alles is hier groen. We zijn dan al een groot stuk aan het fietsen op de Repparfjorddalen.

Kom ik trouwens de handelsvertegenwoordiger tegen van anderhalve week terug ! Stoppen natuurlijk, praatje, al is het verdorie koud op die toendravlakte, enkele colaatjes als bevoorrading , babybelleke in de mond en gaan met de banaan. Misschien tot nog eens ? Wie weet.....

In Skaidi hoop ik een supermarkt tegen te komen en een bank, ik rij nu al 75 km met " niets te vinden " , om jullie maar een idee te geven dat je hier geweest moet zijn om te weten hoe het hier werkt.

Ik ga dan maar " een Statoilke " doen. Dat is trouwens wat de Noren doen, die eten allemaal van die hot dogs, ze zijn verdorie nog lekker ook ! Of ze nu het beste zijn om een fietstocht mee rond te maken laat ik in het midden maar ze smaken na een toendratochtje , dat is zeker !

Geen bank en het winkeltje ziet er maar " kramakkelig uit " dus op naar Russenes. Nog 22 km te gaan ,die we beginnen......met een lange bergop. Niet echt steil maar eindeloos lang. We zien nu af en toe een bord naast de weg, noordkaap .... Km. Dit geeft een leuk gevoel....je weet dat je bijna aan je keerpunt bent....dat je bijna aan je laatste rechte weg bent de E 69.

Morgen doen we het rustig aan. Nog 129 km te gaan .  Proberen we uit te slapen en gaan we richting Repvåg of Kåfjord en snakt het lichaam naar zijn tweede rustdag. 

Overmorgen is het zover. Sta ik op de drempel van , wat voor mij , een magisch moment zou moeten zijn. Daarvoor wil ik mijn afgepeigerde lijf nog graag een dagje rust geven in honningsvåg. 

Slaapwel

X

Langfjordbotn - Alta

89 km.     5.49 uur gefietst

De eerste rudolfkes gezien......

Vanmorgen tjaffel ik naar de douches en schiet Olav de campingeigenaar in paniek. Alles ok ? Goed geslapen ? Jaak man, geen probleem. Het wordt gewoon de gewoonte mij s morgens op die manier naar het sanitair blok te zien waggelen.

Ik had nochtans een bevredigend gevoel na gisteravond , zoiets van  what does kill s,  you makes you stronger! Ik had de bergetappe goed verteerd maar ging vrij laat weg vanuit mijn hytter aan het altafjord. 

Na 5 km , nog slaapfietsend en duidelijk nog niet in mijn ritme , gebeurd een enorme verrassing . Rechts van de weg, pal naast mij staan er 4 rendieren, 2 volwassenen en 2 kalfjes !! Ik geschrokken , zij wellicht nog meer !! Voor ik besef wat mij overkomt en voor ik mijn fototoestel trekkensklaar heb zijn ze vaneigens al half op de loop. Maar ze zijn in mijn geheugen opgenomen. Ik ben blij als een klein kind ! Ik stond er verdorie 2 meter van.....

En het feest gaat gewoon door. 10 km verder zie ik een 150 meter voor mij uit een tiental rendiertjes de straat oversteken, op weg naar de rivier. Zelfde scenario, voor ik daar ben aan de linkse kant van de weg zijn ze al in galop richting waterkant. 

Het zal mijn dag bepalen want ik speur nu alle struiken en boompjes af op zoek naar dat moois. Ik kan uiteindelijk nog een elandjong op mijn go pro vastleggen en ben duidelijk in mijn nopjes.

Werd er dan niet meer gefietst hoor ik jullie denken ? En of ! Al moet ik bekennen dat de eerste 35 km vrij gemakkelijk waren daar rond dat altafjord .het venijn zat hem in het middenstuk  deze keer. Kreeg een serieuze beklimming te verduren en was op de top enorm blij met de aangeboden kop koffie van 2 nederlandse motorrijders waarvan 1 tje met pech op de parking aan het wachten was op zijn takeldienst. 

Ik tref er ook mijn eerste Sani familie aan die in hun traditionele klederdracht passanten proberen warm te maken om het een of ander te kopen.

Een tiental kilometer voor Alta krijg ik er nog een bergske bij al kan ik zeggen dat dit binnen een jaartje tot het verleden zal behoren want ze zijn hier met serieuze wegenwerken, waaronder een nieuwe ....brug en enorme tunnels, bezig in aanleg.

In Alta zie ik voor het eerst een weg bewijzering waar de " noordkaap" op staat, nog 240 km . Na 36 dagen, mja nie slecht.

Ik ga voor de camping net buiten t stad en tref er nog Rene, of Koos voor de vrienden , en Robert aan. 2 fietsende vrienden die dinsdag terugvliegen naar Nederland . Na het douchen doen we nog " een bakkie" en kletsen honderduit over onze fietservaring. 

We sluiten rijkelijk laat onze conversatie af met de afspraak dat we morgen samen ontbijten. Om 8.30 uur ? Doe maar 9.00 uur zegt deze jongen hier want tegen dat ik naar die douche getjaffeld ben is het al zo laat.....

Ik ga slapen en nagenieten van mijn rendieren en eland.....

Slaapwel

X

Rotsundelva - Langfjordbotn

116 km.  7.22 uur gefietst

Mosquitoes and steep mountains.......

Het is alsof ze wisten dat het weer ging veranderen gisteravond. De mosquitoes hadden massaal hun aanval op mijn lijf ingezet. Met gevolg dat ik vannacht om 3 uur mijn insecten crème moest bovenhalen. Het was niet te doen van de irritatie .

Vanmorgen was het inderdaad noors weer, amper 9°C en een koude poolwind waren mijn deel om te starten.

Na een 5 tal kilometer op de E 6 krijg ik een eerste berg voorgeschoteld, een opwarmertje van 6 km lang met een redelijk steigingspercentage. Het zijn de dingen waar je met mate aan wend op deze tocht. Op de top genoeg eten en drinken, truitje aantrekken uit voorzorg om geen koude te vangen en naar beneden... waar vals plat wacht. In de klim en afdaling kom ik nu geregeld een fietser tegen uit de tegenovergestelde richting. Een zijdelingse blik, een vingertje als begroeting en respect voor " hun " tocht, meer komt er niet meer. We zijn beiden in volle inspanning, in focus, al bekennen beide blikken zonder woorden dat er tal van parcours geheimen ons beiden nog wachten. Zij, zuidwaarts waar ik al boeken kan over schrijven over wat " hun " nog te wachten staat. Zij, wat mij nog te wachten staat in de komende uren en dagen. En het wordt heel wat vandaag ! Zo kom ik nabij het plaatsje Øvergard een slagboom tegen, zo eentje waarvan je weet dat het is om een bergpas af te sluiten in de winter. En ja hoor, kilometers lang, ik schat 10 , klim ik naar ongeziene hoogtes , de sturbukstinden ligt op 1051m , en koude , het was er nog 1 ° C.

Op de top kom ik 2 dappere meiden tegen die de omgekeerde weg volgen. Zij gaan van Oslo naar Lindeness of zo iets.....alvast zuid Noorwegen . Ondanks de koude doen we een klein praatje waarin het louter en alleen gaat over uitwisselen " van wat komen gaat ". Zo weet ik dat ik een steep downhill tegemoet ga en , als ik de camping wil bereiken die ik voor ogen had nog maar eens een mountain over moet, grrr....

En inderdaad, na kilometers " vals plat " om u tegen te zeggen krijg ik na 95 km een derde berg onder mijn wielen geschoven. Ik ben de wanhoop nabij, leeg, uitgeput en toch moet ik verder. 

Je zou nu het liefst van al iemand voor jou zien staan die met een drilboor de berg in twee " martepikt" want het is een martelgang. Als ik na k weet niet hoelang klimmen uiteindelijk boven kom word ik opgewacht door 2 mobilehomes uit Oostenrijk . Ik krijg naast het applaus, Spa bruis enkele bananen mee, de " aap " kan weer verder.

Ik bagger en ik vroet. Ik stamp en ik vloek en kom uiteindelijk pas rond 20.30 uur aan op de Altafjord camping in Langfjordbotn.

De vriendelijke uitbater aanhoort met de glimlach mijn klaagzang , geeft mij details over de bergen, die ik eigenlijk niet wil horen , geeft mij GRATIS een hytter en wens mij nog succes in mijn tocht naar de kaap. 

Ik kan mij installeren , douchen en mijn mosquito beten verzorgen want die zijn er enorm talrijk aanwezig. Die beesten bijten zelfs los door je kleding door. Ze rijden soms 200 meter mee met de quest, ze landen en kijken rond zich heen, en als dank voor dit gratis ritje in hun leven, bijten ze je dan nog ook !! T is proper, merci wi!

Ik ben benieuwd hoe ik morgen ga uit mijn bed rollen. Ik vrees een beetje voor mijn spieren na deze dag. Ik voel dat ik enorm diep geweest ben, door de muur gegaan ben. Nu maar zien of de metser hem terug kunnen optrekken tegen morgenmiddag....

Slaapwel

X

Hatteng - Rotsundelva

90 km.   5.03 uur gefietst.

We zijn er bijna, maar nog niet helemaal....

Vanmorgen mijn dag begonnen met ...... een wandeling. Eerst mijn wekker 3 maal afgeduwd en na de douche wandelend de " coop" opgezocht. Niet de goedkoopste supermarkt maar ik neem het zekerste voor het onzekerste. Als een volleerde alleenstaande loop ik met mijn winkelmandje op een traag tempo door alle rekken, doch ik koop alleen het noodzakelijkste voor de dag door te komen. De reden is tweevoudig, het is duur,heel duur en de tweede is dat ik gewoon niets meer of minder in mijn fietskist kwijt geraak.

Gisteren donderdag kon ik mijn dag fantastisch afsluiten. Tja, wat Lars deed was natuurlijk een super gebaar maar ik kon nog via sociaal netwerk Facebook vernemen dat mijn mascotje Amber alle testen goed doorstaan had !

 Na Brammieboy dus ook goed nieuws voor mijn prinsesje . Ik kan met een goed gevoel mijn slaapzak opzoeken met dezelfde gedachte als voor mijn trip : we zijn er bijna, nog niet helemaal maar we hebben al een ganse weg afgelegd ! Keep going kids, ook voor Iben en alle anderen waar ik de naam niet van ken, keep going !!

Uiteindelijk verlaat ik vrij laat de camping en rij een stuk terug richting Narvik, het lijkt wel als ik op de terugweg ben . Na een 5 tal kilometer slaan we rechts de 868 op Noordwaarts richting lyngseidet waar ik 55 km lang de pracht van de storfjorden mag bewonderen. Ik zing en fluit mijn pijnlijke spieren warm en sta vele malen minuten lang de fenomenale uitzichten te bewonderen. Omdat die zo mooi zijn maar ook omdat de weg terug meer dan noors vals plat blijkt te zijn.

Op een bepaald moment , een 5 tal kilometer voor een lange tunnel, kom ik 2 fietsers tegen, een Noor uit Oslo en zijn copain uit Stockholm Zweden. We doen uitgebreid een babbeltje. Zij op weg van de noordkaap naar Oslo . We delen elkaars eten , drinken elkaars drank en zijn het eens, zo zou het leven moeten zijn. Gewoon zonder boe of ba elkaar een plezier doen !

Hoe zit het met die tunnel wil ik wel eens weten ? Zwaar man, scherp omhoog en donker, pff 4 km lang, blij dat we eruit zijn ! Op dat moment komt er een Nederlander aangefietst. Zelfde verhaal maar geen tijd voor een praatje. Komt over of hij het warm water terug uitgevonden heeft en duidelijk niet op weg met de juiste " spirit " . Gooi je planning overboord proberen we hem met zijn 3 duidelijk te maken maar hij is al de pijp uit.

Met een klein hartje trek ik richting donker gat in een berg, tunnel is de naam. Daar aangekomen zie ik tot mijn verrassing een weggetje lopen naast de tunnel. Slagboom weliswaar naar beneden maar hij is er ! Wat volgt is een 5 tal minuten logisch denken, kaart checken ...... en besluiten ervoor te gaan !

Resultaat ? Na 5 km kom ik netjes uit aan de andere zijde van de berg, zonder donkere , steile tunnel te moeten trotseren ! Trots trek ik een foto als het nodige bewijsmateriaal en doe ik de dans met de draaiende kont ! Hiersi, den " Belg " heeft dat hier goed opgelost, met een beetje meeval. Dat die gasten daar niet opgekomen zijn ? Ik begrijp het niet echt maar soit.

In lyngseidet ben ik net op tijd om de veerboot te nemen richting Olderdalen. Het vaartochtje duurt een halfuurtje en is enorm prachtig qua uitzicht, onvoorstelbaar hoe bergen en water in combinatie mooi kunnen zijn ! 

Vanaf nu dus alleen nog maar de E 6 tot aan de " splitsing " richting noordkaap. Ik kan terug een kaart in de tas stoppen en stel vast dat ik aan mijn laatste wegenkaart van de heenreis kan en mag beginnen ! Dat geeft mij een speciaal raar emotioneel gevoel. We zijn er bijna, maar nog niet helemaal . Bram en Amber krijgen nog een tikje van mijn hand en een knipoog, we zijn goe bezig he gasten , fluister ik hun ...... een traantje wordt weggepinkt . We zoeken  op de mp3 speler een iets ander genre van muziek voor het gemoed , je kan toch niet de ganse tijd zitten bleiten he man ?, en vervolgen onze weg.

Geen 2 e keer denkt deze jongen en bij het zien van de eerste serieuze aanwijzing richting een camping gaan we die ook blindelings volgen en komen we terecht in Rotsundelva. Bescheiden camping zonder internet maar een correcte prijs voor mijn hytter. 

Onmiddelijk gaan we over tot het douchen en de naverzorging van de spieren. We eten iets, doen nog een Heineken van de " Jan uit Dronten " en gaan we plat. Het is nog vroeg en de eenzaamheid slaat terug beetje toe. Maar we rusten en ik denk maar bij mezelf......

We zijn er bijna, maar nog niet helemaal....we zijn goe bezig he gasten !

Slaapwel

X

Finnsnes - Hatteng

106 km      6.00 uur gefietst.

Eind goed, al goed.....

Vannacht voor het eerst last gehad van " het nachteloze ". Alles proberen te verduisteren maar overal was het evenveel daglicht . Best vreemd voor eentje van ons kanten. Maar eigenlijk neemt je lichaam en geest dat vlug tot zich, in die zin dat alles lijkt wakker te blijven en wakker wil worden ik zeg wel wil wakker worden. Had terug een lange douche nodig om in mijn eerste fase te geraken hoor. Fase 2 , het inladen van mijn hele huishouden verloopt dan weer een heel stuk vlotter na 32 dagen. 

Ik vertrek vandaag met een heerlijk lentezonnetje. Aangename temperaturen en weinig wind zetten mij op gang op de 855 richting Olsborg. Net voor de kruising met de E 6 tref ik er mijn Statoil aan. Dus , je voelt het al aankomen , een ostbaconworst met warme chocomelk gaan in het maagje.

Daarna zijn we op weg voor een lange periode op de zo gevreesde E6. Vrachtwagens, auto's , campers, het vliegt je allemaal voorbij. Soms wijd plaatsmakend soms naast je scherend alsof je je laatste momenten beleefd, angstaanjagend gewoon. Maar het moet, er is geen andere oplossing van nu af aan. Ik kijk dan ook meer in mijn spiegeltjes dan naar het bosrijke uitzicht. 

Het enige wat vergelijkbaar is met gisteren zijn de eindeloze, zij het niet zo 'n steile, beklimmingen. Zo ver je kan kijken . Dan zie je bochten rechts of links , kom je boven en denkt, fleesje aan en hop met de geit , naar beneden. Niets is minder waar constateer je, er volgt dan meestal nog zo'n ellenlang stuk omhoog. Het vieze is dat de afdaling die er op volgt dan weer zo snel voorbij is. We gaan duidelijk naar het hoogste punt van de trip, letterlijk en figuurlijk.

Op de weinige rustplaatsen voorradig neem ik dan ook ruimschoots de tijd om mij te bevoorraden . Zie een vertegenwoordiger terug die mij al op de foto vastgelegd had ruim een week geleden. Eet ik nog in de rapte zijn broodjes met kalkoen op en vertrek verder richting Nordkjosbotn.

Ik stop nog even bij een eerste Sani familie om er een koffie te nemen en er een bezoekje te brengen aan hun souvenir tentje om een indruk te krijgen wat ik nog mag verwachten verderop mijn fietstochtje.

 Heelhuids raak ik aan mijn eindbestemming van de dag, denk ik. Er zijn namelijk 2 campings en een motel geven mijn info aan. Ik ben blij want mijn lichaam is moe,alweer. Wat blijkt nu: de 2 campings zijn gewoon gesloten, worden blijkbaar niet meer uitgebaat en het motel blijkt een hotel te zijn waar ze doodleuk € 135 voor een kamer vragen, teveel voor mijn reeds geteisterde budget.

Daar sta je dan, 19 uur en op straat. Je begint iedereen aan te spreken die interesse toont in je banaan. Iedereen heeft wel ergens een leegstaande caravan en/ of mobilhome voor de deur staan ......maar noppes, niemand die het over zijn lippen krijgt, kom erin jongen de deur is open.

Ik bekijk dan maar mijn kaart en kan niet anders dan nog 22 km extra te fietsen naar een volgende , hopelijk bevolkte camping.

Na een gefrustreerde rit vind ik uiteindelijk een slaapplaats in Hatteng. Ik verorber in sneltempo een burgermenu. Nu vond ik eens een aantal winkels in Nordkjosbotn, had ik geen tijd wegens dat ritje extra,grrrrr.....

Blijkbaar had de jonge uitbater iets " in het snotje " want hij komt mij mijn geld teruggeven en bied mij zijn beste hytter aan. 

Een douche later ben ik al wat afgekoeld, neem ik mijn woorden terug en kijk uit naar morgen. Vergeef mij wat ik gedacht heb van " bepaalde " Noren. Al moet ik vaststellen dat het alleen de jongere generatie, Nina in Vennesund , de 2 van het warm eten in Andenes , nu Lars in Hatteng , is die nog gastvrijheid tonen. Of het moeten halve Noren zijn, lees de nedernoren uit Koppang Edward en Diane .

De toekomst is dus verzekerd, of het moet zijn dat ze , zoals de bonen, naar de " pers " toegroeien en geslotener worden met de jaren. Het zou spijtig zijn......

Slaapwel

X

Andenes - Finnsnes

81 km  6 uur 02 min gefietst   

De Marie - Louise

Vanmorgen was het vroeg dag. Wekker om 06.30 uur. Ik rol uit het " busje " . Camping ligt er nog stil bij. mijn heinikensponsor had blijkbaar nog " een biertje "  aan de quest geductaped . Een douche later rollen we de  matten op want er wacht een veerboot die stipt om 08.30 uur vertrekt richting Senja.

De " Skutvik" zo heet het ding die me naar de overkant zal varen ligt al warm te draaien als ik er om 8 uur toekom. Na het betalen van 210 Noorse kronen mag ik haar als eerste binnenrijden. Vraagt die loodsman : heeft dat ding remmen ? Tja, wa peis je ! Hij glimlacht gewoon en legt er een koordje rond ???

Ik ga mij vlug een plaatsje zoeken in het buffet en bestel er een warme kop koffie en 2 " wafflen" die ze hier eten als ontbijt. 

Ik word bediend door een lieftallige Litauwse. Die vraagt mij of ik die kerel ben die onderweg is " met die rare fiets " ? . Het is net of ik het noorderlicht zie, zo verbaasd ben ik ! Euh, ja waarom ? Awel, je staat hier op enorm veel FB pagina's en mijn collega en ik hadden het er gisteren nog over toen hij je zag staan in de Sortlanderkrant. Ook dat nog !!

Nu ja, mij niet gelaten , ik eet mijn wafels op en krijg de bevestiging dat ik zoveel koffie mag drinken als ik wil. De schuit kiest het ruime sop , voor een tochtje van 100 minuten, en ik bekijk mijn nieuw reisplan op het Senjaeiland want ben ergens niet gerust in mijn keuze, terecht zou later blijken.

Na 10 minuten kijk ik haar aan. Ik wil nog een kop koffie maar geraak godver bij de koffiekan niet meer. Het ding danst van links naar rechts, van boven naar onder , het lijkt net de Marie Louise ! Ze glimlacht en zegt doodleuk dat het nu nog " een rustige zee " is. Gisteren hadden we 2 bussen met Spanjaarden en Italianen , hebben ze allen mogen afvoeren ..... We hadden dan korte golven , nu zijn het lange ! Ja man, het lijkt net een vissersboot !!

Bij het aanmeren stopt ze mij vlug nog een broodje kaas in mijn handen en maakt het respectgebaar. Het ga je goed, keep going roept ze mij na !

Het loopt echter onmiddellijk fout. Ik krijg bij het verlaten van het dorpje een helling van maar liefst 10 km onder mijn wielen geschoven aan 8 %. Mijn wafflen weten niet meer waar ze het hebben want het blijft maar doorgaan. De ene kleine nijdige helling na de andere doen mijn benen bijna openspatten.

Enorm prachtig om aan te zien zijn de uitzichten maar ongeschikt om te fietsen,dat is mij vrijwel onmiddellijk duidelijk, loodzwaar. Ik geef niet op , kruip van de ene helling naar de andere, kan op bepaalde punten bijna de resterende sneeuw aanraken en ik kijk wel 50 maal op mijn kaart voor een draaglijke oplossing.

Als ik dan eens een lange afdaling heb doe ik dan nog het " verschot " van mijn leven op ! Vermoeid, ongeconcentreerd rij ik questie in een put of bobbel en het ganse zootje gaat van de grond ! Aan een 60 km / uur is dat geen sinecure om alles terug onder controle te krijgen , daar ben ik nu ook achter gekomen.

Ik besluit dan maar de grote weg op te zoeken richting Finnsnes en mijn plannen , kustzijde, te laten voor een later bezoek met de wagen. ( zeker een aanrader voor bezoekers onder de volgers ! ).

Het blijft echter klimmen,nee ik heb niet de gemakkelijkste weg gekozen om noordelijker te geraken.Om moedeloos van te worden,  In zoverre dat ik warempel totaal uitgeput een halfuur slaap in mijn fiets. Een Noor komt mij vragen of alles ok is ? Ik schrik, dus was echt ingedommeld, en bevestig hem dat het gewoon even " relaxen " was.

Niemand die mij verder stoort, niemand die mij een kop koffie aanbied, allen hebben ze het te druk om " die slak " te fotograferen of na te gapen.

Uiteindelijk kom ik de stad Finnsnes binnen waar ik warempel nog een " dot " van zo'n brug moet verteren. Nee,  de 81 km van vandaag voelden als 160 km. Ik heb koud gehad, ijskoud. Ben kapot gegaan , totaal kapot , onbeschrijflijk kapot was ik bij aankomst op de camping !

Maar een douche en een klein dutje later kijken we al terug op de kaarten. Die leren mij dat ik , denk ik, nog een 650 km van de noordkaap verwijderd ben. Wellicht zullen het de zwaarste zijn, zowel fysiek als mentaal, maar ik kijk er alvast naar uit !

Na dag 33 ( waarin ik 1 rustdag nam ) staat de teller op 3313 gefietste kilometer, het wistjedatje van de dag om af te sluiten.

Morgen trekken we verder noordwaarts, hopelijk met betere benen. Of waren het toch die duivelse bergen die tegen mij wilden vechten ? Nee jongens doe geen moeite ! Ik fiets ALLES tot op het einde ! Al was het zoals vandaag, soms aan 2,5 / uur maar uitstappen en duwen , dat gun ik jullie niet, Noorse bergskes.

Slaapwel

X