Ik kan eindelijk vertrekken aan mijn fietstocht, mijn levensdroom. Een tocht met een missie. Echte pelgrims trekken naar Rome of Compostella. Ik trek op mijn pelgrimstocht de andere kant op, naar de natuur, naar de pracht van het hoge noorden.

Pelgrims krijgen soms een wat glazige blik in hun ogen als je ze vraagt waarom. Zoiets als bergbeklimmers als je ze vraagt waarom ze bergen beklimmen. Edmund Hillary, de bedwinger van de Mount Everest, had daar een snedig antwoord op: `because they are there. Een bergtop trekt - tenminste sommige mensen, voor mij was en is het de combinatie tussen een moment van onthaasting en mijn droom om iets te doen voor het kinderkankerfonds. Maar laat ik proberen iets specifieker te zijn. Ik probeer je enkele redenen te geven waarom ik mijn tocht maak en wat er bij mij leeft. 

De eerste is dat een lange fietstocht op zich een bijzondere ervaring is. Je krijgt als fietser een andere verhouding met de wereld om je heen. Je wordt nat als het regent en je krijgt het warm als de zon schijnt. Voor de moderne mens is het een hele ervaring om nog eens goed nat te worden en onder een boom te moeten wachten tot het ophoudt met regenen. Het leert je in ieder geval op een andere manier tegen een boom aan kijken. Met een snelheid van 18 kilometer per uur wordt de wereld wellicht ook ineens een stuk groter en indrukwekkender. Een hele dag fietsen door de prachtige natuur van Scandinavische landen en langzaam een bergrug zien groeien aan de horizon, dat geeft de fietser wellicht een nietig gevoel. Zou de wereld mij missen als ik hier niet fietste? Wie zou me eigenlijk wel missen? En met 18 kilometer per uur wordt de natuur ook een stuk interessanter. Zeven verschillende soorten vlinders in een half uur, waar vindt je die nog? Rendieren die je verbaasd aanstaren, de onstuitbaarheid van een opkomend onweer, dat worden belevenissen. Het loskomen van je vertrouwde omgeving en het hervinden van waardering en eerbied voor de natuur, dat zijn belangrijke ervaringen die je van een pelgrimstocht kunt meenemen. 

De tweede is dat de ontmoeting met de verschillende culturen en met de geschiedenis. Ook al ben ik geen cultuurbarbaar en musea bezoeker, ik reis de Vikings achterna, de Denen met hun runenstenen en Vikingschepen, De Noren met hun Noormannen, de Sani bevolking, de Lappen in Lapland, enz……Ik zal ook ontmoetingen hebben waarvan ik niet kan geloven dat ze toevallig zijn. : iemand die je ongevraagd de goede weg wijst, een vreemde die je vriend wordt, een kerk waar je ineens snapt waarom je op reis bent gegaan. Op zijn minst zetten ze je aan het denken en tijd om te denken heb je onderweg gelukkig in overvloed. 

Pelgrims zeggen ook dat ze onderweg meer mens worden. Je moet je, als pelgrim, vaak overgeven in de handen van mensen. Je kunt niet alles voorzien, niet alles regelen en niet alles alleen volbrengen, maar je hebt de steun en de welwillendheid nodig van mensen die je op je weg ontmoet. Dat begint bij een stuk brood en een fles water en natuurlijk een bed, maar het gaat ook om een bemoedigend woord, een vriendelijk gebaar. Soms loopt dat natuurlijk volledig uit de hand en overladen mensen je met vriendelijkheid en goede gaven. Dan zit je onthand met je dankbaarheid, maar ook dat is een ervaring. Soms vertellen ook je maag en je lichaam je hoe hard je hulp van mensen nodig hebt. Dan wil je wel aardig zijn en het zo vragen dat die medemens je wel zeker wat te drinken zal geven. Natuurlijk heb je als pelgrim fietser (en medemens) recht op een slok water, maar hij/zij moet het je toch maar willen geven, en je moet niet vergeten dank je wel te zeggen, anders verpest je het voor de volgende fietser. Lessen in nederigheid dus, lessen in menselijkheid. 

Tenslotte zal ik wellicht iets ontdekken waarvan ik bijna was vergeten dat ik het nog had? Bijvoorbeeld mezelf, of mijn engelbewaarder. Dat lijkt typisch voor een pelgrimstocht. Wat je er van over houdt zijn niet zo zeer nieuwe dingen, maar dingen die je al had en die je opnieuw, in een andere dimensie, gaat waarderen. En dat is dan toch mooi meegenomen. Als ons project tenslotte nog een succes mag worden en we samen een prachtige cheque mogen overhandigen voor het kinderkankerfonds UZ Gent dan zal ik op 3 augustus een heel gelukkige man zijn!

Beste bezoeker,

liggend naar een nachteloze noordkaap is de titel van mijn dagboek/reisverslag van mijn fietsproject ten voordele van het kinderkankerfonds UZ Gent.
Vanaf de start op 12 mei kan je samen met mij naar een nachteloze noordkaap en terug, een tochtje van ruim 8000 km .Jullie lezend,ik fietsend....
Veel plezier aan deze blog en bedankt aan alle mensen die mij steunen in het waarmaken van mijn droom.
Filip 
www.80dagenvoorkoester.be