Ik vrees dat ik binnenkort afscheid zal moeten nemen van twee goede vrienden. Ze hebben samen met mij vele verre tochten ondernomen, lange wandelingen gemaakt, op hoge bergen gestaan… Ze hebben me geholpen om steile hellingen, glibberige paden en om barre weersomstandigheden te overwinnen. Ze waren mijn trouwe gezel in mijn geliefde Süd Tirol, daar komen ze ook vandaan trouwens. En nu wordt het tijd om afscheid te nemen. Slik.
Toen we vandaag van de wandeling thuis kwamen merkte ik dat ik natte voeten had en wat zich al langer liet aanvoelen kon ik nu niet meer negeren. De slijtage was dermate ernstig geworden dat, met een nieuwe reis naar Noord Italie voor de boeg, het niet langer verantwoord was mijn broze enkels aan die trouwe makkers toe te vertrouwen. Helaas, het moet jongens, jullie mogen niet meer mee. Ik hoop dat ik uit dezelfde familie daar twee even goede jonge krachten vind.
Ik wilde ze vanavond nog één keer in de spotlights zetten en dan durf ik niet denken aan het vervolg.
Ons dagelijks rondje Smallebroeken zal nooit meer hetzelfde zijn.