Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
18-02-2016
18 februari Zwaan
Van uit de
vogelkijkhut aan de Kattensteertvijver had ik al een dik uur zitten wachten om
een of andere interessante vogel te pakken te krijgen in een ietwat leuke pose.
Verder dan wat alledaagse eenden, enkele meerkoeten, een aalscholver, een gans
en een fuut die net buiten het bereik van mijn 300 mm bleef was ik evenwel niet
gekomen. Dan ben ik maar eens rond gaan wandelen en zowat diagonaal aan de
overkant is er een klein steigertje. In de buurt er van waren twee zwanen druk
doende en toen ik daar een geschikt standpunt koos bleken ze zich verrassend
genoeg van mijn aanwezigheid helemaal niks aan te trekken. Ik heb dan ook een
hele reeks geschoten, gaande van een overzicht van de vijver met de zwanen op
de voorgrond, via een groot-plan foto van één zwaan tot een extreme close-up.
Die laatste foto is hier bij gevoegd ter illustratie.
Wat een
lekker weertje was het vandaag! Onder een heerlijk blauwe hemel begonnen we er nog
een beetje frisjes aan, wat wil je midden februari, maar in de loop van de namiddag
had ik zoveel lentegevoel over me heen gekregen dat ik mijn goede vriend de
fiets nog eens uit de garage gehaald heb, dat was weer een hele tijd geleden. Ik
meende dat ik enkele stille verwijtende reacties gewaar werd toen ik er vol
goede moed tegenaan ging. Het kan ook zijn dat ik zelf de routine een beetje
kwijt was na die lange fietsloze wintermaanden. Hij was wel even enthousiast
als ikzelf. Ik heb hem nog niet meteen een groooote tocht onder de wielen
geschoven maar een verzameling kleine stukjes naar leuke plekjes waar eventueel
een interessante foto te scoren is vond ik ook al de moeite waard. Het enige
minpunt hieraan is dat Phaido niet meekon, maar dat heb ik deze avond dan weer
goedgemaakt. Groot Kasterlee was het actieterrein en daar zijn zat locaties die
ik al in maanden niet meer bezocht had.
Dit is de plaats aan de Nete waar de aftakking met de vistrap, voorbij de Stuw,
weer samenvloeit met de rivier. Ik heb hier al vaker gefotografeerd en ik meen zelfs
dat ik enkele jaren geleden al eens een zwart-wit foto - met lange sluitertijd
- van de stuw in deze blog getoond heb, vandaar dat ik deze keer voor een iets
groter plan gekozen heb. Een 16x9 formaat leent zich daar uitstekend voor.
De Antwerpse
haven had ik vandaag uitgekozen om samen met Phaido te verkennen. Niet meteen
een voor de hand liggend wandelgebied zou je denken maar rond de Ekerse putten
en in de aangenzende bospolder vind je een onverwachte groene oase van rust. Na
dat we daar uitgebreid van genoten hadden, en uiteraard enkele geocachen
gescoord en de nodige fotos gemaakt hadden was onze honger nog niet gestild en een
volgend doel was snel gevonden. We zouden een eindje langs de Schelde, voor de
Antwerpenaars t Scheld, gaan lopen. Het werd misschien iets minder leuk voor
Phaido want die moest hier echt aan de lijn en ook de cachkes lieten zich niet
meer zo gemakkelijk boven halen maar het fototoestel kwam des te meer in actie.
We waren net
op tijd terug thuis van een middagje Herentals om nog een avondwandeling te
doen. Ik had in de wagen al in de gaten dat het een mooie kleurige
zonsondergang ging worden en de Smallebroeken leek mij een leuke stek om dan
even te vertoeven. Zon extra tochtje met Phaido is een ideale gelegenheid om ook
het fototoestel weer aan het werk te zetten natuurlijk.
Uiteraard heb ik de nodige avondrood opnames gemaakt maar toen we bij onze
vriendjes de shetlandpaardjes kwamen vond ik dat zij nog eens een keer als
onderwerp mochten figureren. Een groot diafragma gekozen dan maar om de
aandacht niet te al te zeer naar de kleurige achtergrond te laten gaan. Deze
twee schatjes kwamen solliciteren voor een close-up en die heb ik dan ook graag
geschoten.
Op deze
Valentijnsdag kon ik niet anders dan een gepaste foto maken, uit mijn mauw
schudden, in elkaar knutselen
Aan het Beleven ( lees dit niet als een werkwoord, maar als een ven dat Beele
als eerste deel heeft J ) net over de Nederlandse grens tussen Arendonk en Reusel heeft
een of andere kunstenaar dit werk neergezet. Ik denk niet dat er veel
verbeelding nodig is om daar een Cupidootje in te zien, zeker op een dag als
deze. Wat meer is, ik zag zelfs de hartjes in het rond vliegen. Ik denk dat er
vandaag veel in vruchtbare bodem zullen vallen Ik was gelukkig alert genoeg om
een van de salvos vast te leggen. Ik heb trouwens enkele hartjes mee naar huis genomen, je weet maar nooit of ze vanavond van pas komen. :)
Ik probeer
alle dagen net vóór middernacht iets on-line te zetten in deze blog om mijn dag
en de fotografische invulling ervan te illustreren. Meestal lukt dat ook wel.
Soms evenwel wordt het te laat en dan draai ik de computerklok even terug om de
upload toch op de goede dag te plaatsen. Dit is dus zon dag.
Vandaag, of laat ik maar meteen zeggen vannacht, is het weer laat geworden.
Gezelligheid kent geen tijd en de middernachtgrens was al even gepasseerd toen ik
besloot dit beeld van de kern van ons vriendenclubje te schieten. Rudi,
Thierry, Guy en Jef beleven het gesprek alle vier op een andere manier meende
ik te merken. De plek waar ondergetekende zat is ook duidelijk herkenbaar aan
het bijna lege Duvelglas en ook onze meisjes waren aanwezig, maar omdat er in
zon cafézithoek niet echt plaats is voor 10 personen zaten die in de box
ernaast. Daar gingen de gesprekken over koken, ballet, kleedjes, en nog enkele
ondefinieerbare giechelonderwerpen terwijl wij het hadden over meer serieuze
zaken zoals motorrijden, motorrijden, motorrijden, drank, vrouwen en hoe we
morgen Valentijn gaan vieren Dat laatste onderdeel van het gesprek is niet
meteen geschikt voor publicatie, maar, als het allemaal waar is belooft het wél
leuk te worden.
Er is geen
mooier licht dan tegenlicht hoor je wel eens van geroutineerde fotografen. Nu
wil ik mezelf nog niet in die groep indelen, verre van, maar dat belet me niet
soms eens te experimenteren met dat gegeven.
Deze namiddag ondernam ik een grote wandeling in het Peerdsbos in Brasschaat.
Voor de tweede dag op rij waren de weergoden ons gunstig gezind en dan plan je
iets in een groene omgeving toch? In de weide tegenover de Melkerij, gekend bij
alle Peerdsbosbezoekers neem ik aan, zag ik in het lage winterlicht deze
krokusjes smeken om gefotografeerd te worden. Aan die vraag kon ik niet
weerstaan. Om het met de woorden van fotomaatje Alex te zeggen: Alweer een platopdebuik
of een vuilevoorkant foto Tja een mens heeft zo zijn rare kanten he
Mijn wandel-GPS
en mijn stappenteller hadden mij al een tijd redelijk verwijtend aangekeken
want het vreselijke grijze regenweer was niet meteen bevorderlijk geweest voor
outdoor-lichaamsbeweging. Van mijn goede voornemen om minimaal 10.000 stappen
per dag te doen was al enkele dagen niet veel terecht gekomen. Maar vandaag
stonden we op met kleur in de lucht en met het vooruitzicht dat het de hele dag
droog zou blijven. We hebben daar gebruik van gemaakt om alvast een deel van de
gemiste stappen van de voorbije dagen in te halen. In de buurt van Postel had
ik een en ander uitgestippeld en zowel Phaido als het vrouwtje gingen mee. Het
prachtige wandelgebied is voor de hobbyfotograaf een paradijs natuurlijk en ik
heb er dan ook lustig op los geschoten. Ik zal morgen wel een album aanmaken op
facebook maar mijn favoriet plaats ik zoals altijd op deze blog. Het is weer
eens een omgekeerde spiegeling geworden, onderste boven dus, het is nu eenmaal een
van mijn dadas. Voor alle duidelijkheid: de bovenkant is geen lucht maar
water. En verder hoort deze foto ook in het vakje Less is more vind ik.
10 februari Ook als het regent komen de vogeltjes eten
Het regent,
het regent nog altijd en het blijft maar regenen veel zin om er op uit te
trekken had ik niet.
Ik ben daarom vandaag weer een tijdje bezig geweest als luie fotograaf. Voor
het gesloten raam van een slaapkamer heb ik de camera op statief gezet, gericht
en scherp gesteld op een van de voedselzakjes die daar, niet toevallig binnen
zoomafstand, hangen, de afstandsbediening in de hand en lekker lui liggend op het
stapelbed van de kleinkinderen kon ik rustig afwachten tot de goede shots zich
aandienden.
Ook bij dit miezerige weer willen de vogeltjes eten immers en ze kennen de weg
ondertussen naar de plek waar altijd wel iets te vinden is. Ik wilde de sluitertijd
niet al te kort want naast de bezoekers van de feesttafel wilde ik als het even
kon ook de neervallende regen vangen in de vorm van streepjes. Enkele
proefopnames zonder enig gevogelte in beeld bracht me bij een aanvaardbare f
5,6 ISO 500 en 1/100. Ik moest daarna niet lang wachten voor ze kwamen, zoals
meestal veel koolmezen en af en toe ook een dapper pimpelmeesje er tussendoor.
Van die laatste soort bleef er eentje net lang genoeg redelijk stil zitten om
hem scherp in beeld te krijgen.
Het kleedje
had oma nog in de kast hangen. Dochter Ilse had het gedragen tijdens de
bruiloft van mijn jongste zus Lily. De twee jongens die tijdens deze
krokusvakantie logeren kunnen het best goed met elkaar vinden en Hannelore die
als enig meisje ook meegekomen is moet daardoor vaak andere manieren vinden om
zich bezig te houden tijdens de verplichte TV- en tabletvrije uren.
Gisteren begaf ik me al op glad ijs door te praten over typisch jongensgedrag
en vandaag waag ik me nog iets dieper in de gevarenzone door te stellen dat het
zo voorspelbaar was dat Hannelore in de kleerkasten zou duiken om zich diverse
prinsesjes outfits aan te meten typisch meisjes J
Toen we haar vertelden dat haar mama dit kleedje nog ooit had gedragen was ze
onder de indruk en toen we haar ook nog oude fotos toonden om dat te bewijzen
wilde ze meteen ook poseren. Dan is het maar
één stap verder in het denkproces om me aan het photoshoppen te zetten en moeder
en dochter in hetzelfde plaatje te toveren. De oude foto kon ik niet veel beter
maken, met de nieuwe had ik minder problemen om wat kontrast, en scherpte terug
te halen, maar de tinten kreeg ik toch niet voldoende gelijkgestemd. Dan heb ik
maar gekozen voor zwart wit en hoewel de geoefende criticus nog duidelijk kan
zien dat we hier te maken hebben met een samengestelde foto kan ik met het
resultaat wel leven.
Krokusvakantie.
Er zullen weer gedurende enkele dagen kleinkinderen logeren in huize Pake Pol en Oma. We
zijn ze deze middag zelf gaan oppikken. Eerst waren we langs Herentals gereden want
Jefke wilde mee naar Wuustwezel waar nog twee passagiers stonden te wachten.
Uiteraard had ie gegokt op de mogelijkheid om daar samen met Pieter en Nicolas
nog wat te stoeien. En dat gebeurde ook.
Nauwelijks waren we binnen of de boys hadden al de weg gevonden naar achter. Op
de boerderij is altijd wel iets te beleven, en het duurde dan ook niet lang
voor ik een tractor hoorde starten.
Nicolas - 13, bijna 14 - en Pieter - 12 -
weten drommels goed hoe alles functioneert op de boerderij, Nicolas zit
trouwens op de landbouwschool. Met de tractor rijden kunnen ze allebei als de
beste hoewel ze daar natuurlijk nog veel te jong voor zijn. Op de openbare weg
kan al helemaal niet, maar zo lang het op privé terrein is vinden ze dat het
mag. Van achter in de wei tot voor aan de straat dan manoeuvreren en op een
klein binnenplaatsje dat ding keren en weer de andere kant op. Big fun !!! Boys
will be boys jongens zullen altijd wel jongens zijn.
Eric en Inge
kwamen op bezoek en ze hadden hun kersverse pup Oscar meegebracht om kennis te
maken met Phaido. Ik had al meteen een vermoeden dat dit niet goed zou komen,
Phaido is helemaal niet opgezet met dat jonge, speelse geweld. En inderdaad
bleek al meteen dat Phaido in de mate van het mogelijke de confrontatie
vermeed, hij probeerde Oscar af te houden door zich terug te trekken , te
verstoppen en bescherming te zoeken bij het baasje wat een watje is het toch. Maar
geleidelijk aan kwam er toch enige toenadering, in zoverre dat we het zelfs
mochten meemaken dat ze al converserend, als goede vriendjes samen door de tuin
liepen. Fotomoment natuurlijk.
Land Rover,
voor off-road rijders is het een magische naam. Bij het horen ervan denken we
aan heroische woestijnraces, aan safaris door onherbergzame gebieden en aan
Britse aristocratische jachttaferelen. We herinneren ons dat nog niet zo lang
geleden de Defender na een carrière van 68 jaar uit productie werd genomen,
onze schoonzoon Koen reed er ook een tijdje mee trouwens.
Als je aan de wandel bent net over de Nederlandse grens in Hooge Mierde en de
rust wordt plotsklaps verstoord door één, twee, drie enz voorbij komende, door
nauwelijks voor vierwiel geschikte wegeltjes scheurende, beslijkte 4x4
voertuigen, een volwassen Land Rover club, dan krijg je als natuurliefhebber
een gevoel over je heen dat het midden houdt tussen wow en gadververdomme toch.
Nauwelijks enkele honderden meters na onze ontmoeting hadden de woud-be Dakar
avonturiers blijkbaar beslist even pauze te houden. Toen wij op onze beurt hen
weer voorbijstaken, zonder spetters en rotzooi deze keer, kon ik het toch niet
laten de Canon even uit de fototas te halen en enkele shots te wagen.
Een ietwat
rommelige foto hoor ik sommige collegas al zeggen. En gelijk hebben ze. Het was
me vandaag ook niet om de compositie te doen. Ik vond het gewoon grappig dat ik,
toen ik het rondje Boerenbuiten aan het wandelen was in Grobbendonk, dit bord
te lezen kreeg. Je moet dus oppassen voor overstekende eenden. Ik had dit
eerlijk gezegd nog niet eerder gezien. Ik wist al dat je maar beter oplet als
de herten op hun achterpoten staan, dat honden niet kaka mogen doen langs de
openbare weg ( mensen wel? ), dat rode autos niet mogen voorbij steken kortom
je kan vrolijke opmerkingen blijven bedenken bij verkeersborden maar ook de
wetgever vindt er steeds nieuwe en leuke blijkbaar. Als ik naar de combinatie
van verkeersborden kijk, dan meen ik dat het bedoeld is voor fietsers trouwens.
Het driehoekige voorrang-verlenen-bord is naar de zijweg gericht toch? Willen
ze nu de fietsers waarschuwen voor de eenden of omgekeerd? Enfin, ik breek me
er het hoofd niet over, ik vond het leuk en opvallend en ik hou het er op dat
ze in Grobbendonk fiets- of eendvriendelijk zijn en misschien is het wel en.
Er was eens
een jong eikje dat voorzichtig plaats genomen had aan de rand van het grote bos.
Een hongerige oude den had het eikje al lang in de gaten en ongemerkt was ze
dichterbij geslopen. We komen hier regelmatig voorbij gewandeld en we hadden
wel gezien dat de den steeds maar dichterbij het eikje kwam maar we hadden nooit
kunnen vermoeden dat ze kanibalistische bedoelingen had. Waarschijnlijk vorige
nacht heeft ze evenwel toegeslaan en een flinke hap genomen uit een tak van het
arme eikje. Toen we deze middag het snikkende eikje te hulp snelden was het
onheil geschied. Met het grootste deel van de tak al ingeslikt en het
resterende eind nog in de mond kon de den uiteraard niet ontkennen. We hebben
plichtsbewust aangifte gedaan bij de plaatselijke autoriteiten en die hebben de
verdere afhandeling van alle formaliteiten op zich genomen. Ik neem aan dat
hier een rechtzaak van komt. Of het correctioneel dan wel assisen wordt valt af
te wachten. We hebben uiteraard meteen een foto genomen als bewijs van de
misdaad.
Ik kan me
levendig voorstellen dat menige vaste volger van deze blog zich zonder twijfel
al enkele keren afgevraagd heeft hoe het nu eigenlijk gaat met die lieve kleine
konijntjes? Om de waarheid te vertellen wij wisten het ook niet. Ook wij waren
in hoge mate verontrust door het feit dat we ze al zo lang niet meer gezien,
laat staan gefotografeerd hadden. Het vervolgverhaal leek bruusk afgebroken. Maar deze morgen was er althans één die weer
het gras achter ons huis bezocht. Hij/zij (?) had daarenboven behoorlijk wat
vriendjes/vriendinnetjes (?) meegebracht want een hele kudde duiven waren
blijkbaar ook geïnformeerd over de kwaliteit van ons gras.
Van achter het keukenraam heb ik met de zoomlens eerst enkele shots gemaakt van
het clubje en daarna ben ik samen met Phaido naar buiten getogen om eventueel
wat close ups te maken. De duiven maakten zich evenwel meteen uit de voeten
onverklaarbaar natuurlijk, die hadden niks te vrezen want Phaido kan niet
vliegen en ikzelf al zeker niet. Konijn evenwel bleef rustig verder knabbelen,
die wist al dat ie volledig buiten de interessesfeer van Phaido valt. Om de
drukte te illustreren toon ik bij deze dus maar een van de eerste opnames van
achter glas.
Na een
alweer erg miezerige dag leek het in de late namiddag toch op te klaren. Phaido
had me al de hele tijd met vragende ogen bekeken want na een nat verplicht ochtendrondje
waren we niet meer buiten geweest. Hij weet wel dat hij in mij meteen een
medestander vindt om alsnog wat frisse lucht te gaan plukken als de gelegeheid zich aandient.
De Dekshoevevijver, in de volksmond De Kasseman, dat leek me wel wat. Ik was er
al lang niet meer geweest en omdat de paadjes er meestal goed bij liggen, zelfs
bij nat weer, zijn we er naar toe gereden. Nu viel dat kwestie goed liggende
paadjes toch enigszins tegen vandaag, maar goed, we waren gekomen om te
wandelen en dat hebben we ook gedaan. Normaal gezien loop je in een half uur
wel rond het hele domein, maar omdat Phaido regelmatig moest wachten als ik
fotografeerde en omdat ik regelmatig moest wachten als Phaido snuffelde duurde
de tocht meer dan dubbel zo lang. Dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk,
te meer omdat tegen de tijd dat we bijna terug bij de wagen waren het in
zoverre uitgeklaard was dat we nog van mooi avondrood konden genieten.
Om de zon mooi midden in het plaatje te krijgen boven een van de plassen ben ik
even voorbij een afsluiting op een niet voor het publiek toegankelijk dijkje
gelopen je doet al eens iets voor een leuk standpunt maar ik kreeg daar
nergens een helemaal onbelemmerd vrij zicht. Dan heb ik maar doorheen de
houtkant gefotografeerd en de begroeiing in de voorgrond meegenomen in de
compositie dat zorgt voor nog wat extra diepte meen ik. Van de nood een deugd
maken noemen ze zoiets.
Voor de
liefhebbers: 24 mm f 8 1/1600 en Iso 320
De fotograaf
staat zelf nooit op de foto. Das een wijsheid zo groot als een huis. Als je
evenwel een cachemaatje hebt die beleefd vraagt of hij dat toestel ook eens mag
vasthouden kan het gebeuren dat de fotograaf toch op het geheugenkaartje met de
dag-oogst belandt.
Tinkerbell, het verloren sterrenstof was de multicache die we vandaag op het
programma hadden gezet. We waren vol verwachting naar het Nederlandse Mierlo
gereden want de commentaren in de logs waren unaniem lovend. En het werd
inderdaad een prachtige tocht. Zowel van het wandeldeel als van de
vindingrijkheid waarmee de opdrachten in elkaar geknutseld waren konden we ten
volle genieten. Zo mogen ze er ons meer voorschotelen.
Bij waypoint 10, toen we alle nodige gegevens verzameld hadden om de
coördinaten van de eindlocatie te berekenen, was er gelukkig een bank waar we
konden plaats nemen om te overleggen, te brainstormen en de meegebrachte bokes
op te eten. Het was toen dat Jackie toonde dat hij ook fotografie-talent heeft
En dat
blijft maar regenen niet meer zo hard als gisteren en de vorige nacht weliswaar
maar ook vandaag konden we niet echt genieten van het januari-weer. De
spruitjesbomen die eergisteren nog weelderig bloeiden op deze plaats waren
inmiddels verdwenen en in plaats daarvan waren er quasi ondoorwaadbare
waterplassen en modder à volonté. De grond is zo verzadigd dat alle water niet
meer weg kan. Halloooo !!! Mag het even wat minder? GDVD !!!
De Dressenstraat, als wij ons vaste wandelrondje in wijzerzin afwerken zijn we
op deze plaats bijna thuis, maar voor de afwisseling deden we het eens in
tegenwijzerzin en omdat Phaido hier al wél 100 keer pipi maar nog niet kaka
gedaan had moesten we er wel doorheen. Even verder, op de kleinere paadjes door
het bos werd het nog erger. Hele kuddes mountainbikers vinden de zondagmorgen
blijkbaar het ideale moment om wandelaars op de bospaden het leven zuur te
maken. Sta me toe nog even verder te kankeren. Los van het feit dat ze nooit
een bel lijken te hebben en ze meestal op de lompst mogelijke manier brullen
dat we uit de weg moeten, hervormen ze de ondergrond tot smurrie die op het
parcours van het WK veldrijden niet zou misstaan, voor gewone twee- en
viervoeters niet echt geschikt.
Morgen wordt het beter zag ik net op het weerbericht ik heb de wandelschoenen
alweer klaar staan. Laten we hopen dat het zuurgehalte van mijn gedachtengang,
die ik in deze blog de vrije loop laat, dan iets minder hoog zal zijn J.
En zeggen
dat we eigenlijk afgesproken hadden om vandaag een grote geocache wandeling te
gaan doen. We zijn al vaker tegen beter weten in en wars van archislechte
weersvoorspellingen op weg getogen en vaak, meestal eigenlijk, bleven we toch
droog. Deze keer echter zag het er zo nat uit dat we in laatste instantie maar
verzaakt hebben aan onze ambitie. Gelukkig maar, want na een nacht met
onophoudelijke zware regenval bleef het zowat de ganse dag maar verder gieten.
Ook tijdens de ochtendwandeling kregen we bakken hemelwater over ons heen. Het zag
er naar uit dat we de rest van de dag binnenskamers zouden doorbrengen. Naar de
dagelijkse 10.000 stappen op de stappenteller zou ik vandaag wel kunnen
fluiten.
In loop van de namiddag wilde het vrouwtje toch nog even naar Merksplas om van
de laatste dagen solden-verkoop te gaan genieten. Het leek
alsnog iets droger te worden en dus ben ik maar meegereden die kant op. Ik
zou tijdens haar shoppingtocht in de buurt wel enkele geocachen te voorschijn halen.
Dat lukte me ook maar ondertussen zag ik ook hoe nat het in weiden en beemden
was. Dit is een overstromingsgebied langs de Mark. En overstroomd was het er
zoals op deze foto te zien is.