Op dit blog kan je mijn reisverhaal over een stukje van Thailand lezen : een snorkelvakantie op het eiland Koh Ngai en een verbijf op Krabi. De bedoeling van mijn verhaal is zoals steeds : een stukje van de wereld te laten zien bekeken door mijn ogen en impulsief beschreven op de manier waarop ik persoonlijk de reis aangevoeld en beleefd heb. Verwacht dus geen geschiedenisles of een literair reisverhaal. 't Is ook zeker geen "kunstfoto"-galerij, 't is gewoon een mengeling van goede en slechte foto's om beter te laten zien wat ik beschrijf.
Het verhaal is te lang om in 1 keer te lezen, vandaar dat ik alle hoofdstukken bereikbaar heb gemaakt via de links hiernaast in de zijkant van mijn blog, dan kan je steeds makkelijk terugvinden tot waar je 't al gelezen hebt. Dit blog is later altijd eenvoudig terug te vinden door www.laathi.be in te geven. Dan kom je op mijn home-site terecht waar de links naar al mijn reisverhalen in de zijkant staan. Met slechts één muisklik kan je dan weer opnieuw op reis vertrekken.
Veel plezier, ik hoop dat je even intens gaat genieten als wij gedaan hebben!
Klik op de titels om het hele verhaal te lezen en de bijhorende foto's te bekijken.
Om 6 uur waren we al uit de veren. Nou ja, veren, de bedjes zijn hard, maar gelukkig wel gelijkmatig hard en zonder putten en bulten. Het was een zalig stille nacht. Ge hoort hier enkel de krekels en af en toe een bootje. Genoten van t aanbreken van de dag bij t leegsloeberen van een flinke kokosnoot. Tegen 7 uur konden we gaan ontbijten en we zijn er op aangevlogen als razenden. Ik heb spek en eieren gegeten met 17 sneetjes toast!!! En dat voor een mens die dikwijls haar ontbijt pas binnenwerkt tegen de avond omdat ik voor die tijd dikwijls geen hap door mijn keel krijg van de stress. Door de rust en dat magnifieke zicht op zee vanuit het open restaurant bleef ik maar eten.
Aan t zwembad zijn we direkt als een blok in t slaap gevallen. Het blijkt een heel rustig hotel te zijn dat vooral geliefd is bij Zweedse gezinnen met piepkleine kindjes. Allemaal mensen die hier enkele dagen blijven en dan naar een volgend eiland trekken met heel hun verhuis.
Em, het hoofd van de receptie, gaf ons op de middag wat uitleg over t eiland (de rest van de receptie spreekt amper een woord engels en zijn gewoon gelukkige uilen. Ze spelen spelletjes op de computers, vullen hun lotto in en zitten wat te gibberen, en dat allemaal onder t oog van de baas die dat blijkbaar prima vindt. Dat zouden werknemers in België eens moeten proberen...
Koh Ngai (Koh wil eiland zeggen, en Ngai prinses) is een 4km-lang eiland, t is nog geen kilometer breed. De rug van het eiland wordt gevormd door een heuvel die kompleet uit jungle bestaat. Ons hotel ligt in een klein baaike van amper 150m lengte aan de oostkust, vlak bij het zuidelijkste punt van het eiland, en is aan beide kanten omsloten door rotsen. We zitten kompleet geïsoleerd. Achter de rotsen naast de ontbijtzaal (een volledig open gebouw) is door de jungle een levensgevaarlijk paadje uitgehakt, waarlangs ge (door een beetje te slingeren aan lianen enzo) het drie kilometer lange zandstrand kunt bereiken waar zich nog vijf hotelletjes bevinden. De rest van dat strand is pure ongerepte natuur. Dus helemaal geen oneindige aaneenschakeling van strandbars, restaurantjes, hotelletjes en massagekotjes zoals langs het strand van Koh Lanta. Als ge u hier niet op uw eentje kunt amuseren dan zijt ge dik gezien. Daarom zijn ze zo verbaasd dat wij ons hier ineens voor een week, of misschien wel 10 dagen, gaan settelen.
Nadat we dat stevig fond-ke gelegd hadden zijn we gaan snorkelen op het zogenaamd superbe huisrif. Maar dat viel tegen. Het water stond nogal hoog, er dreef heel veel zand rond, mijn bril dampte telkens weer aan, en ik was een gevecht in de regel aangegaan met mijn nieuwe snorkelpijp. Kortom, alles was troebel aan mij en rond mij, en ik heb weinig gezien, enkel veel afgezien. Maar van t weinige dat ik kunnen zien heb heb ik al wel opgemerkt dat er hier nog grote levende koraalvelden groeien met een enorme diversiteit aan soorten.
Heelder bossen met takskes met groene en purperen uiteinden, grote bruine schalen van makkelijk drie meter doormeter waarop allemaal kleinere schalen groeien, als een reeks borden die opeengestapeld zijn, heel veel gele vertikale doolhofkoralen (als ge er overheen zwemt dan lijkt het echt een doolhof vol viskes die de uitweg zoeken), verschillende doopvontschelpen, maar weinig vissen zo op t eerste zicht. Nou ja, zicht. Paul had wel direkt de chance van een schone koraalslang tegen te komen. Hij had ze zelfs goed kunnen filmen.
Op t strand lag een kwal en ik heb die nog proberen te reanimeren, maar ze bleek wel degelijk dood. De vissen waren er echter wel blij mee want die vonden het een lekkere amuse-gueule. Die begonnen vrolijk aan de pluizige witte massa vol driehoekige witte tentakeltjes te trekken en te sleuren. Die fotos trekken echter ook op niks want door al de rest van t gesukkel zag ik te weinig om mijn camera juist afgesteld te krijgen. Ge ziet een stuk witte kwal, maar dat kan evengoed een snottebel van een walvis zijn. Ze trekken op niks in vergelijking met mijn vorige kwallenfotos uit Thailand. Op den tast trekken is niet echt aan te raden aangezien het tot weinig spectaculaire resultaten leidt. Of ge moet uw voeten de max vinden om onder water gefotografeerd te zien natuurlijk. Echt heel dood zal die kwal trouwens toch ook nog niet geweest zijn want ze heeft me toch nog gestoken op mijn lip. Efkes een prikske, niks ergs.
Doodmoe op ligbed aan zwembad geploft en alweer in coma gevallen met zicht op Koh Ma. Maar t risico om te verkolen werd te groot dus zijn we maar in onze boomhut gekropen, hebben een kokos gegeten en gedronken en zijn alweer in slaap gevallen. Oud worden is erg. Ik herinner me de tijden dat we s nachts in Bangkok aankwamen en op de middag al in de brandende hitte t paleis gingen bezichtigen. En in Birma hadden we de eerste ochtend al om 5 uur een riksja versierd om van de zonsopgang op de Shwedagon tempel te kunnen genieten. En nu, hier, liggen we alleen maar als uitgetelde kwallen in coma te vallen.
s Avonds bestelde ik terug die green curry maar hij was nog altijd even armzalig als de dag tevoren. Gelukkig maakten t zicht op de zee en de ontelbare bliksems in de nachtlucht boven de eilandjes veel goed. Dat restaurant hier is echt geen vaut le voyage. Maar ge kunt niet alles hebben, de rust en de ligging zijn onbetaalbaar.
Aangezien we Pandorake (dat is de naam van mijn laptop) per ongeluk vergeten zijn kunnen we ook de fotos die we nemen niet saven. Gelukkig hebben we de losse harde schijf bij en mogen we die aan de pc op het hotelbureau hangen en kunnen we zo onze fotos van overdag toch opslagen. Als Pandorake hier maandag aankomt (ze wordt door UPS nagezonden) is dat probleem ook opgelost, maar op deze manier is er evengoed te werken. t Is best gezellig tussen al die zotte grieten op t bureau onder de neonlampen waar ontelbare insekten rond zwermen.
Na al deze activiteiten als een blok op onzen blok in slaap gevallen.
2. De stilte van de jungle.
2. De stilte van de jungle.
Vanmorgen was ik weeral om half zes wakker. Ik hoorde een zeer vreemd en diep geluid. Ik ben dan maar opgestaan en op zoek gegaan naar de bron. Blijkt nu dat er in de vijverkes, die voor de goedkoopste kamers liggen, honderden puiten liggen te kwaken! Ik durf het niet in decibels uit te drukken! Het is een hels lawaai! De beestjes zijn niet groter dan een vingertop maar er komt een kabaal uit waar zelfs onze Phineas nog jaloers op zou zijn. Ocharme de mensen die hier een kamer hebben. Ge moet zelfs tegen mekaar roepen om verstaanbaar te zijn.
Toen ik op de grond tussen de planten aan t kruipen was om zon kikkerke eens grondig te kunnen bezien met mijn pillamp kwam er een kamermeisje voorbij (die ook dagelijks wakker gekwaakt wordt bij regenweer waarschijnlijk) en ze vroeg in een soort van "Thai-Engels"heel bekommerd:
You loose? You look something?
Now Im just looking at the frogs!
Oh you loose?!!
Nee schat, ik ben echt gene puit kwijt, ik zou die zelfs veel liever kwijt dan rijk zijn!
Im looking at little animals round water.
Weer niks. Nog geen glímp van begrip. Dus ben ik maar om kwart voor zes s morgens de pantomime van de kikker beginnen opvoeren. Thailand is een heel interessant en leerrijk land voor beginnende acteurs. Ge kunt u hier op de zotste momenten trainen.
Hier ziet ge goed hoe klein de diertjes zijn, hij zit om mijn hand en er kleven enkele blaadjes op zijn rug.
We zijn nog voor zonsopgang de berg achter ons huizeke opgewandeld helemaal tot aan de hotelgenerator en de personeelsverblijven. Die trouwens heel verzorgd zijn, er zijn toiletten en douches, zelfs wasmachines. Achter de hoek ligt natuurlijk weer hun stort. Ze schijnen al hun eigen vuilnis gewoon van de berg te kieperen. Ze leren het ook nooit.
Hier was het alleszins niet stiller als beneden want hier zaten enkele Boeing-krekels van hun oren te maken. Ge weet wel die krekels die zo hard loeien dat ge denkt dat ge naast een opstijgend vliegtuig staat.
De zonsopgang was waardeloos. Heel wazig en veel wolken, maar t heeft vannacht ook erg gedonderd en gebliksemd, ik heb nochtans geen regen gehoord. Maar die kan gerust overstemd geweest zijn door het duizendkoppige kikker- en krekelkoor.
Om 7 uur ging de ontbijtzaal open en deze eierbakker is ook weer een specialleke. Hij bakt zijn spiegeleieren op voorhand en laat ze op een koude plaat koelen. Is me dat smakelijk! Ik heb hem geleerd gekoelde spiegeleieren terug op te warmen. De missionaris in mij is duidelijk al weer wakker. Maar smakelijker wordt het er niet op, zon dubbel opgewarmd ei Gelukkig was er ook nog een noedelgerecht waar stukjes inktvis in verstopt bleken, massas look in verwerkt was en ook nog wat groen onkruid. Nu niet direkt mijn droomontbijt maar toch beter dan die mishandelde eieren.
Aan t zwembad was t miezerig grijs. Paul ging dan maar eens op t bureau op t internet kijken op de site van UPS waar we de reisroute van ons Pandorake (onze laptop die nagezonden wordt) konden volgen. Tot onze grote ontsteltenis bleek ze nog altijd in Zaventem te staan!!! Ze was nog niet eens vertrokken en wij hadden verwacht dat ze al minstens in Bangkok zou zijn! Toen is een eindeloze reeks internationale telefoons begonnen naar UPS België die ons vrolijk meedeelden dat ze ze niet gingen verzenden eer we er een faktuur bijvoegden. Paul heeft hier terplaatse dan maar een faktuur voor ons Pandorake gemaakt en doorgefaxt. Volslagen belachelijk want het ding is niet voor de verkoop bestemd maar dat wou geen mens begrijpen.
Op de langen duur zei eenmeisje van t call-center van UPS (ge krijgt er altijd een andere aan de lijn en dan moet ge dus heel uw uitleg opnieuw doen, aan 3 euro per minuut) dat het ding vastzat bij de de douane in Zaventem en dat we daar naar moesten bellen.
Paul begon aan de douane-queeste maar na een paar uur bleek dathet wichthet verkeerde nummer gegeven had.
Uiteindelijk bleekweer een andere werknemervan UPS te zeggen dat ze helemaal niet bij de douane zat, maar dat ze direkt ging verzonden worden zo rap die zogenaamde faktuur bij hun op de fax aankwam. Veel tijd en telefoons verloren voor niks. Gelukkig was t slecht weer.
In de namiddag ben ik inde tuin wat planten en insecten gaan fotograferen, maar daar was het zelfs te donker voor. De foto's trekken op niet veel. 't Waren teleurstellende resultaten, maar ik had me wel goed geamuseerd. En ik was lekker opgefrist met mijn ruggetje in de regen
Groot groen blad met donkere streepjes.
Blad met regendruppels.
Afgevallen rood blad waar hetweinige zonlicht doorschijnt.
Het avondmaal was weer plus-que-dramatique. Paul zat zijn soep te eten en plots ving hij een vissekop, met ogen en al, op zijn lepel. Toen was zijn goesting ook ineens over.
Door de regen stinken de goten nog erger dan anders. Zelfs in de kamer. We hebben al een zandzakje gemaakt en op de afvoer gelegd (de truk die we in Paros geleerd hebben en dat meestal een goed stankbeheersingssysteem is) maar zelfs dat haalde niet veel uit omdat de geur door de spleten van onze plankenvloer komt. Ons kotje staat op palen, dus waarschijnlijk komt de riolering gewoon onder onze hut uit
Van loodgieterij hebben ze in Azië nergens veel kaas gegeten.
Paul is dan met vliegende diarrhee -ja die reuk kon er ook nog wel bij, dat zou t verschil niet meer maken - op t toilet geëindigd.
Om de dag helemaal vreugdevol te maken zijn er in de twee boomhutten naast ons een gezin met vier kinderen in getrokken, en ze hebben hun kinderen in de hut naast die van ons gestoken. Gelukkig liggen er tussen de hutten wel een meter of zes. Maar leuk is t toch niet. Niet echt een lollige dag geweest moet ik zeggen.
Och, vakantie is als 't ware leven, de ene dag is niet even leuk als de andere. Dat kan ook niet. Dat moet zelfs niet, want als er geen "mindere" dagen zouden zijn dan zouden de "fijnere" er niet tegen kunnen afsteken.
3. De kathedraalbouwer van Phra Phrom.
3. De kathedraalbouwer van Phra Phrom.
Om half vijf waren we alweer present. Het weerbericht opgevraagd per sms maar dat was niet direkt goed nieuws. Heel de golf van Thailand is bewolkt. Showers, thunderstorms, 25° tot 30°. Dus t zag er weer goed uit : geen boottochtjes, en te donker onder water om leuk te snorkelen de golven zijn ook te wild en t is te zanderig om iets te zien, zonnen aan t zwembad is er vanzelfsprekend ook niet bij. Om over gezellig zitten typen op Pandorake nog maar te zwijgen.
Een kayak huren kan ook niet want die blijken nog niet klaargemaakt voor t seizoen Gaan wandelen gaat ook niet want de junglepaden zijn ook nog niet vrijgehakt Wel vreemd dat we hoogseizoen-tarief betalen maar dat alles voor t hoogseizoen nog in orde gebracht moet worden. Onze paalhut stinkt nog altijd als de achterbuurt van Bangkok. Wat blijft er dan over?... Boeken lezen en schrijven met de hand. In de stank. Al een geluk dat Paul zijn diarrhee beter is en dat die op die manier de zaak nog niet verergerd. Het eten is hier wel een rampke. En ik die bang was om weer te verdikken door s middags en s avonds langs te lopen bij de eindeloze dessertbuffetten Er ís zelfs niet eens een buffet. Alles is à la carte. Een boek met fotokes. Maar ge krijgt nooit wat er op de foto staat.
Uiteindelijk werd het 7 uur en konden we gaan ontbijten. Ik liet mijn eieren opwarmen en hamsterde een flinke voorraad tomaatjes, sla, ajuin, paprikas en toast om s middags zelf een lunch in mekaar te flansen. Als voorzienige vrouw had ik daar mijn tupperware-pot voor in mijn draagtas gestoken waar normaal de onderwaterhuisjes van de fotoapparaatjes in bewaard worden om ze niet te beschadigen. Ik moet me wel op deze manier redden want er is hier zelfs geen winkeltje waar ge iets eetbaars kunt kopen
Tijdens t ontbijt brak plots de zon door en begon heel de omgeving te stralen!
We zijn dan direkt een wandeling gaan maken over de rotsen aan t einde van ons baaike. Dat was prachtig! Nog nooit zon gevarieerde verzameling stenen bij mekaar gezien. God heeft al zijn overschot van de schepping hier bij mekaar gekwakt.
Hier ligt echt alles! Prachtig geaderde marmerachtige schijven, gevlekte stenen, met stipjes, met horizontale lagen die eruit zien als schilderijen van landschappen, donkere keien die precies gedeeltelijk overgoten zijn met een laag dikke pudding die versteend is, puimstenen met gaatjes en hollekes, zeer puntige blauw zwarte lavabrokken, dikke schilferachtige rotsen die dooraderd zijn met blauwe, groene, gele, roze en rode lijntjes, formaties met allemaal vierkante en rechthoekige kamertjes die eruit zien als een grondplan van een huis in 3D, lange groeven die opeens van kleur verspringen, groen bemoste gladde bollen, brokken die helemaal bedekt zijn met de scherpste oesters
En overal tussen die stenen zijn piepkleine getijdenpoeltjes. Bij eb komen die bloot te liggen en zijn het allemaal mini-aquaria met visjes en kreukeltjes en schelpjes, krabbetjes, springvisjes en garnaaltjes. Dat wriemelt en zwemt daar dan allemaal is zijn spiegelgladde privé-zwembad tot de zee het water zes uur later weer komt verversen.
Magnifiek!!! Er was zoveel te zien!
De inspiratie borrelde bijna langs mijn oren naar buiten en ik zit hier zonder mijn "Pandorake" dus zonder mijn trouwes laptopke moet ik al mijn herinneringen in een piepklein notaboekje kribbelen... Als ik dat later nog maar ga kunnen lezen...
Toen we terug kwamen van onze wandeling (langer dan 100 meter is die niet geweest, want zo simpel is t niet over al die rotsen te kruipen) waren ze in t hotel bezig met het oprichten van een nieuw tempeltje. Ze hadden al de lagen uit stevige beton gegoten en nu was de truuk die allemaal op mekaar te stapel tot ze een pièce-montée hadden van een meter of vijf hoog waar ze hun godje op konden zetten.
Ze hadden al die onderdelen schoon geschilderd maar ze nogal zwaar gemaakt. (Stukken van wel 150 kilo! Wie denken ze dat ze zijn? Oude Egyptenaren?)
Ze waren blijkbaar vergeten dat zij kleine, fijne Thaikes zijn en geen stevige brokken van Westerlingen. (Maar ja, van dat eten hier zou ik ook niet dik worden.)
De bloemenoffergaven staan al klaar, voor de plaats waar de tempel moet komen.
Terwijl de tempelbouwers voortsukkelden maakten de meisjes de offertafel klaar. Ze werd gedekt met twee varkenskoppen, gebakken eenden, vissen, mosselen, kokosnoten, garnalen, blikjes Sprite en Cola, sigaretten, bananen, bloemekes!
De tafel met de offergaven.
(Alleszins goed gekeken wat er aan voedsel op dat altaar lag, zodat we zeker voor t diner geen eend, varken of vis zouden bestellen, want achteraf zullen wij die offergaven, die heel de dag in de zon hebben liggen broeien, wel in t restaurant geserveerd krijgen. Ik kan me indenken dat dat stenen beeld die niet tussen zijn kiezen gaat steken.)
Ondertussen was de offertafel klaar en zat de priester erachter te wachten met zijn toverstaf, zijn dikke gebedenboek en een taske koffie. Maar er kwam maar geen schot in de zaak. De mannen kregen al die betonnen terrassen niet op mekaar gestapeld. De priester verloor zijn geduld, pakte zijn staf en nam een paar wichten mee die wat extra offergaven droegen en ging 100 meter verder, waar ze enkele nieuwe kamers aan t bouwen zijn en waar ook een nieuw tempeltje gezet is, om alvast dat al maar te gaan inwijden met veel geknal van vuurwerk.
Ondertussen had ik medelijden gekregen met die sukkelende zwoegende Thaikes die probeerden met touwen die stukken beton omhoog te trekken, maar ze konden zelfs nog geen fatsoenlijke knopen leggen Aangezien onze Paul toch zo graag fitnesst en gewichten heft heb ik hem aangespoord om die sukkels te gaan helpen. Hij vond dat ongepast omdat het hun heiligdom was en hij in hun ogen toch maar een goddeloze was. Maar daar heb ik rap een mouw aan gepast.
Allez schat, hoeveel mensen op deze wereld krijgen nu de kans om te helpen een tempel voor Phra Phrom te helpen bouwen?! Dat is toch een unieke ervaring?!! Ge hebt nu al de tijd van de kathedraalbouwers gemist, ge gaat deze gouden kans nu toch ook niet laten voorbij gaan!
Goddeloos of niet, manpower is manpower redeneerden de mannen en Paul zijn hulp werd met graagte aanvaard.
Hij ontpopte zich direkt tot werfleider en eindelijk kwam er schot in de zaak. Terras per terras werd opgestapeld. Op de duur met de hulp van een gammele tafel waar ze af en toe efkes de zware brokken op konden laten rusten. Uiteindelijk zijn er nog twee stevige Zweedse toeristen komen meehelpen en die hadden ook duidelijk zicht op de zaak. Binnen het uur stond het geheel recht, kon de god in zijn kot, en kon de priester eindelijk zijn ceremonie voltooien.
De god zijn optrekje is klaar, het beeld kan er in geplaatst worden. (De man links op de foto is dus niet de god hé, das mijn echtgenoot, de tempelbouwer )
Phra Phrom werd met slingers, kleurige repels voile en bloemekes versierd, bepreveld, gezalfd, besmost met vanalles, en toegezongen langs alle vier de zijden van zijn kopke. (Ja hij heeft 1 lijf met vier gezichten).
Spijtiggenoeg had ik aan één van die bloemenslingers geroken toen die voor de ceremonie begon klaarlagen op een tafeltje en de "misdienares" had dat gezien. Ik zag haar, in lichte paniek, tegen een andere misdienaar teken doen van Ooooh die heeft aan de slinger van Phra Phrom gesnoven! Nu is die niet meer heilig! Kan ik die nu nog wel gebruiken???! Goddank trok die andere "misdienaar" zijn schouders eens op en maakte geen punt van mijn onbewuste heiligschennis. Ik zag die kerel denken Als die hare vent zo goed helpt met sleuren dan mag zijn madam wel eens aan die bloemekes rieken ook hé seg. Moeilijk mens, doet nu niet lastig. Zijt al maar heel blij dat de Phra zijn kot af geraakt is dankzij die toeristen!
Die priester moet dus tegen die zijkanten van die tempel omhoog klauteren als een bergbeklimmer om aan dat beeld te geraken. (Ik zie het bij ons een pastoor al doen! Met zijn zwarte rokken wapperend langs de buitenkant naar t topke van de kathedraal klimmen zonder klimijzers of touwen.) Ik stond dat natuurlijk te filmen en ik had weer niet gezien dat ze vlak voor mijn voeten de vuurwerkslierten al aangestoken hadden. Dus ik ben weer filmend en al achteruit moeten springen. t Deed me een beetje denken aan die lijkverbranding in Jaffna waar ze me ook zo liggen hadden.
In t zwembad gedoken want het was een gloeiend hete dag vandaag en tijdens het filmen van het tempelbouwproject was ik zo ongeveer geroosterd geraakt. Ze hadden mij al even goed bij de andere gebraden kiekens op dat altaarke kunnen leggen.
4. "De kinderen van de Zoutkreek" in actie!
4. "De Kinderen van de Zoutkreek" in actie!
Na de "oprichting van de tempel voor Phra Phrom" in t zwembad gedoken want het was een gloeiend hete dag vandaag en tijdens het filmen van het tempelbouwproject was ik zo ongeveer geroosterd geraakt. Ze hadden mij al even goed bij de andere gebraden kiekens op dat altaarke kunnen leggen. Maar de god zou zich aan zo'n flinke brok verslikt kunnen hebben
De snorkeltrip was wel plezant maar t water was zanderig en dan kunt ge moeilijk scherpstellen. Tussen de rotsen zaten van die voorhistorische mosselen. Die beesten met gelede pantsers die zich op de rotsen plakken. Ik heb ook weer, mijn lievelinsonderwerp, de kleurige doopvontschelpen van dichtbij kunnen fotograferen.
Zo zien ze er uit als je er naar duikt, ze schrikken dan en sluiten zich. Pas langzaam doen ze hun schelp terug open. Maar wat je dan te zien krijgt...
Deze schelpen kunnen tot 1 meter groot worden, en wel 200 jaar oud!
Ik kan niet stoppen met ze te fotograferen, het zijn echt mijn favoriete fotomodellen, ik word er helemaal lyrisch van. Ik heb er nog véél foto's van. Maar beloofd, ik stop er nu efkes mee. Anders krijgen jullie een "doopvont-indigestie"
Dit zijn visjes die altijd vertikaal zwemmen. Het lijken welaardappelschillertjes of zakmesjes. De foto is slecht want 't washeel zanderig en wild op die plek maar ikvind het zo'n grappige visjes dat ik ze jullie toch eens wou tonen.
We waren blij dat we in de koelte van ons boomhutterras onze gepikte picknick konden gaan oppeuzelen. Boterhammekes met tomaten, komkommers, sla, een heerlijke dressing en bifis uit België! Het smaakte overheerlijk.
Toen we de fotos zaten te saven bij de zotte meiskes op t bureau kregen we de stortbui over t eilandje die we al een hele tijd, in de vorm van grote dikke bloemkolenwolken, hadden zien aankomen. Kort maar krachtig. De regen was lekker warm en de hitte steeg in damp van de grond omhoog. Natuurlijk ging ook vanavond hun sunset-boattrip weer niet door. Begrijpelijk wel door gebrek aan zon en dus ook aan sunset.
We zijn dan maar over de rotsblokken naar t grote strand gekropen, gesukkeld en geslingerd. Hier liggen toch zon prachtige stenen! Ik zou er heelder brokken van willen meenemen om thuis op de vensterbank te leggen. Elke steen is hier echt uniek! Maar stenen verzamelen is nogal een zware hobby. Zeker voor Paul, die ze allemaal moet dragen ocharme. Ik heb er toch alvast enkele heel speciale in een holleke opzijgelegd dat ik ze de volgende keer mee naar mijn hut neem, als is t maar om er een foto mee te kunnen maken.
Het groene deel is het terrein van ons hotel. De oranje stippen zijn de rotspartijen waar we telkens met veel moeite moeten zien over te klauteren om iets te gaan eten in 't Fantasy Hotel. De zwarte stippellijnen zijn zogezegd paadjes door de jungle. Maar die zijn kompleet overwoekerd. Het witte deel van het eiland is ondoordringbare jungle. De onderzijde van het eilandje bestaat uit steile kliffen met twee kleinere,per bootbereikbare, stranden.
Gelukkig zijn er enkele "hulpmiddelen", zoals lianen, om het strand van het Fantasy Hotel te bereiken... Wees gerust, je hebt wel eetlust tegen dat je aangekomen bent...
In het Fantasy Hotel, dat aan het 3 kilometerlange zandstrand ligt,lekker gaan eten. Veel beter, goedkoper en verzorgder dan bij ons. De meeste mensen van ons hotel komen s avonds tot hier gesukkeld om hier te eten. We konden ons voor 50 bath per persoon laten terugvaren naar ons hotel met een longtailbootje. Dat was wel fijn natuurlijk want dan moesten we niet meer in den donkere over die levensgevaarlijke rotspunten terug sukkelen. Dus wij dachten dat we t pijnlijke deel van de dag achter de rug hadden. Was dat toch weer een vergissing!
Bij een beeldje aan de inkom van 't Fantasy Hotel.
Maar... het tij was zo laag dat de boot op 100 meter van t strand moest blijven liggen, dus moesten we op onze blote voeten heel dat stuk door zee en ineens bleek dat het hier geen zand is maar koraal en rotsen, en die ziet ge in de duisternis niet liggen natuurlijk Het waren een zeer pijnlijke 100 meter. Er waren nog twee Zweedse koppels die met ons meegingen (want die hun boot was kapot gegaan) en die sukkels hadden dan nog een nest kleine kindjes bij die dus ook allemaal naar die boot gedragen moesten worden. Het was toch weer een evacuatie ja! Eens efkes een avondje uit gaan dineren
Aan boord zaten we met de Zweden gezellig te praten over onze geliefde jeugdserie De kinderen van de Zoutkreek. Die mensen waren dolverbaasd als ze ons hoorden vertellen over Bootsman, Pelle, Tjorven, Stina, Malin, Melker en de rest van de bende. Zij zelf krijgen die reeks nog om de 5 jaar op tv te zien, maar ze hadden nooit beseft dat die in de rest van Europa ook zon succes was geweest.
Thuis hebben we gelukkig de luxe van een aanlegsteiger dus daar was t gewoon uit de boot stappen op t droge. Onderweg naar onze kamer passeerden we de nieuwe tempel en wat hing er s avonds al in zijn fijn, schoon versierd tempeltje, vlak boven Phra Phrom zijn kop te schitteren? Een spaarlamp. Een mottige, niet afgeschermde spaarlamp.
Als ze iets schoons kunnen verknoeien dan zullen ze 't ookniet laten...
Om half negen lagen we doodmoe in bed. Een mens bouwt niet elke dag een tempel.
Het is hier lekker om te slapen. Voor alle ramen zit muggengaas en s nachts is het koel genoeg dat ge geen airco hoeft op te zetten.
5. Een mengsel van zweet, zonneolie en geplette mieren.
5. Een mengsel van zweet, zonneolie en geplette mieren.
De longtailboot van het hotel is kapot, de kanos zijn nog niet klaar en t pad naar de overkant is nog niet uitgehakt. Maar we kunnen ons toch niet laten blijven tegenhouden hé seg?! Er zijn autos, fietsen, noch wegen op dit eiland. En als de boten nu ook nog wegvallen
Dus besloten we dat pad maar zelf te gaan zoeken na t ontbijt in alle vroegte als t nog niet te heet is. Uiteindelijk is het eiland daar misschien maar een paar honderd meter breed, dus zo lang kunnen we daar toch niet over doen? We zouden eens een klein stapke in de wereld gaan zetten. Dachten we zo.
In zwemkledij met shirts en shorts er overheen, stevige sandalen en anderhalve liter drinkwater begonnen we het spoor te zoeken. In t begin ging het redelijk want we volgden gewoon de buizen van ons watercitern dat op een hoogte ligt, soms zagen we een oud pad, dikwijls was het geblokkeerd en moest de ene blijven staan terwijl de andere door de jungle een nieuwe weg zocht om terug op t oude pad te komen. Dan kon de andere de ene inhalen en zaten we weer op de juiste weg. Soms zat er echter ook niet anders op dan met stokken de takken en lianen weg te slagen omdat er echt geen doorkomen meer aan was, maar dan vonden we natuurlijk t originele pad ook niet meer zo moeiteloos terug en stonden we daar keer op keer midden in de jungle.
Varens op een rots.
Ik stond stil om een foto te maken van een groepje zwammen en ineens zag ik een hond op mij afkomen. Traag, maar grommend. Ik hield me heel stil, stopte rap mijnfotoapparaat terug veilig in mijn tas, maar ondertussen was er een roedel van 5 honden aan t naderen. Ik riep Paul dat hij moest oppassen want hij was ondertussen al wat verder gesukkeld en had die beesten nog niet kunnen opmerken. Hij greep rap een dikke stok, we gingen allebei met onze stokken, enfin, halve boomkes, dreigend rechtop staan en de honden dropen af. Goddank, want ik vond dat eigenlijk best griezelig. Ik snap ook niet goed waar die vandaan komen want hier wonen geen mensen op dit eiland en in ons hotel heb ik nog nooit een hond gezien. Laat staan een hele roedel.
Zwammen op boomstammen.
Onze stokken hebben we maar niet meer losgelaten en we zijn dapper voortgesparteld door die groene hel waar maar geen eind aan bleek te komen. Allemaal takken met pinnen en doornen. Van die ellendige bomen waarvan de schors brandplekken op uw benen achterlaat als ge er per toeval tegen wrijft.
"Pikkedoornbomen"
Soms zagen we in de verte de zee, maar opeens verdween die dan weer. Aan de stand van de zon zagen we wel dat we ongeveer de juiste richting uit evolueerden, maar waarom geraakten we dan niet aan de overkant??? Elke keer dat ik mij bukte om iets te fotograferen zat ik vol mieren. Bruine, zwarte, kleine, grote, dikke, dunne. Om zot te worden. We plakten van onder tot boven van de gesmolten zonnecrème vermengd met zweet, vuil en fijngeplette mieren. We begonnen ons ook te realiseren dat we veel te weinig drinkwater mee hadden genomen op ons wandelingske.
Heelder kolonies mieren...
Eindelijk weer een open paadje gevonden!
Opeens vonden we terug een soort pad en konden we weer een beetje doorstappen en dan opeens op ooghoogte een prikkeldraad!!! Levensgevaarlijk! Ge ziet amper t verschil tussen lianen en al die wilde pinnekesbegroeïingen en ineens spant daar dan iemand een pinnekesdraad!!! Ge zou er zo met uw hoofd ingelopen zijn.
Het enige goede teken hieraan was dat dit dan wel de afbakening van het terrein van het Fantasy Hotel moest zijn en dat we zeker wisten dat er vanaf dat hotel wél een redelijk onderhouden pad was naar de overkant. Dat hebben we dan ook snel gevonden en dat was toch een beetje vrijgekapt. t Was alleszins goed zichtbaar en dat was al veel. De volgende keer steek ik een Gardena-snoeischaar in de bagage. Daar had ik deze tocht serieus mee kunnen vermakkelijken.
Twee zeezigeuners komen water putten uit een bron die zich in de jungle bevind.
Na twee uur kwamen we dus als vettige smoutebollen op dat strand aan! Paul wou direkt gaan zwemmen maar het was laag water en er was niets dan scherp koraal, droge rotsen en ondiepe poeltjes Uit de grond staken allemaal jonge scheuten van mangroves. De rotsen leken daarom wel erg op mini-grottekes van Han met stalagmieten.
Aangezien we dus op t verkeerde strand beland waren moesten we naar t volgende zien te geraken. Op het einde van de baai zagen we enkele vissersboten liggen. Dus wij, stap stap, door dat zand geploegd en aan de mannen die in de schaduw lagen gevraagd hoe we naar de volgende baai konden geraken. Ze verstonden geen woord. Op de duur wezen ze wel al lachend liggend vanuit hun schuilplaats dat we nog een rotskam over moesten. OK, dan moest het maar zo, er bleek geen andere weg te zijn. Het was steil, glibberig en gevaarlijk maar het bleek gelukkig maar één enkele rots van een meter of 50 te zijn die we over moesten zien te geraken. En toen zagen we dus het juiste magnifieke snorkelstrand liggen en konden afdalen naar ons doel. Eindelijk
Longtailboten van de vissers. Ze noemen "langstaartboten" omdat hun schroefje op een lange stok bevestigd is om door ondiepe wateren te kunnen varen.
Wij legden onze zak onder een boom en wandelden vol hoge verwachtingen het water in. Het was er ondiep en ik bleef maar zwemmen om eindelijk wat leven te vinden. Uiteindelijk zat ik vrij ver van t strand, ik stak mijn kop eens boven en zag Paul niet meer. Wat regelmatig gebeurt, want zowel de ene als de andere hangt al eens meer dan een minuutje op de bodem rond. Regelmatig kwam ik terug eens kijken maar ik zag hem nooit. Het enige dat ik zag was dat ik helemaal alleen in een heel grote zee was met ineens een gigantische donderwolk boven mijn kop.
Paul bleek die al langer te zien aankomen hebben en was al lang naar de kant gezwommen om onze zak waarin de videocamera zat droog te kunnen houden.
Ondertussen waren er verscheidene longtails met toeristen op dat strand aangekomen en ik hoopte dat één van die mannen ons een lift naar onze kant van t eiland zou willen geven. Maar noppes. Geen enkele van die Thai snapte zelfs wat ik bedoelde. De toeristen waren in feite nog erger, want die waren De 4-Eilanden-Excursie aan t doen en die beseften zelfs niet eens dat ze nu op Koh Ngai waren.
Uiteindelijk heb ik wel van iemand een plastic zakske gekregen om de video te kunnen beschermen.
Helemaal aan t einde van de baai waren ze nieuwe hutjes aan t bouwen voor een zeer basic hotelletje en daar zaten ook een hoopje Thai bijeen te schuilen voor de regen. Uiteindelijk werd er 1 jong kereltje aangewezen dat zogezegd Engels verstond. En inderdaad die snapte de vraag, vroeg 300 bath voor het tochtje, en was bereid om direkt met ons weg te varen. Geweldig! Ik was toch zo blij dat ik niet met heel ons hebben en houden (o.a. twee grote loodzwaar geworden doorweekte handdoeken) terug over die zompige, gladde rotsberg moest gaan klimmen. Op 10 minuutjes waren we thuis en konden we in t zalige zwembad springen en dan heel onzerommel gaan drogen in ons hutje.
Door onze kleine ochtendwandeling smaakte onze picknick nog beter dan gisteren. Boterhammekes met hesp en sla en tomaat met dressing. Na t eten brak de zon terug in volle glorie door en ben ik braaf aan onze kant van t eiland tussen de rotsen fotos gaan maken.
Tegen 5 uur kwam Koi, een van de lieve receptionistes,ons zeggen dat de sunset-cruise vanavond wél doorging! Heerlijk. Bleek dat wij de twee enigen waren die mee in een longtail rond het eiland vaarden.
Paul en ik op de boot tijdens onze "sunsetcruise".
Eerst zijn we langs de achterkant gevaren, zodanig dat we onze noodlottige strandjes van vanmorgen er nog eens vredig en zonnig bij zagen liggen. De rest van de westkust is zeer ontoegankelijk. Rotsen steil tot in zee. Beschenen door de zon was t indrukwekkend. Aan de einder zagen we Koh Lanta liggen. Dan draaiden we rond de noordpunt van het eiland langs een groep scherpe hoge rotsen waarachter we de zon dramatisch konden zien wegzakken.
De scherpe rotsen aan de noordpunt van Koh Ngai.
Langs het lange strand aan de oostkant zagen we het sjieke nieuwe Chateau Resort liggen. Dat ligt helemaal afgezonderd op t allerlaatste deel van t strand waar ook dat Fantasy Hotel en nog een vijftal andere kleintjes op liggen. Het zag er best indrukwekkend uit gelijk het daar als een arendsnest tegen de rotsen plakte. We zouden het eens een keer te voet moeten gaan bekijken. t Lijkt leuk, t heeft maar 30 kamers.
De tocht langs deze zijde was ook mooi want nu zagen we Koh Ma, Koh Mook, Koh Chuek en Koh Wei mooi in t zachte avondlicht liggen glinsteren. Op een uurtje waren we rond en terug aan t hotel maar t was echt gezellig geweest. Nu weten we tenminste hoe de rest van t eiland er uit ziet.
Omdat we nogal moe waren zijn we maar in ons hotel blijven eten. Kwestie van na t eten wéér niet wadend naar een boot te moeten strompelen. t Was als gewoonlijk een ramp. Als ge salt vraagt komen ze met ketchup. En de fritten kwamen als voorgerecht, terwijl ze normaal alles tegelijk brengen. De wet van Murphy regeert in al zijn glorie in ons restaurant.
Om 1 pint bier te bestellen is er soms overleg nodig tussen 4 garçons eer ze begrijpen of ge een grote of een kleine wilt, en welk van de 4 merken dat ge gekozen hebt. Zelfs het woord tea lukt niet, ook daarover gaan de toponderhandelaars even de koppen bij mekaar steken, wordt er eentje verkozen om nog eens te komen vragen wat we nu juist bedoeld hebben. Ik heb hier zelfs nog nooit citroen bij mijn thee durven vragen. Gewoon omdat ik vrees dat mijn thee toch al op zou zijn eer ze heel die uitleg zouden begrepen hebben. Tenandere, ik weet ook niet goed hoe ik de pantomime van de citroen zou moeten brengen. Uiteindelijk heb ik nooit een opleiding aan Herman Teirlinck gevolgd. Mijn acteerprestaties hier zijn pure plantrekkerij. Method Acting in feite.
Mijn avondmaal bestond dus uit een schoteltje (lekkere!) fritten mét mayonaise (!!!), gevolgd door een schaal noten en komkommers. De kip kwam als dessert maar was oneetbaar. Paul was ondertussen de vettigste scampi-sla aller tijden aan 't verorberen.
Alweer een onvergetelijk avondmaal...
Op de terugweg naar onze hut passeerden we Phra Phrom en aangezien het weer geregend heeft en de riooltjes op de plek achter dat tempeltje t hardst stinken noemen we hem nu Phra Prot.
Hun nieuwe project is blijkbaar een winkeltje dat ze gaan openen een van de dagen. Weer een nieuwe stap richting hoogseizoen. Laat ons hopen dat ze daar buiten souvenirs ook iets eetbaars gaan verkopen. Al ist maar een droog koekske!!! Of stel u voor... een notaboekske...
Toen we langs de kikkerpoelen liepen waren de beestjes blijkbaar heel tevreden met de dag. Ze lieten het overduidelijk horen. Ik heb er zelfs weer enkele kunnen fotograferen! Ocharme toch de mensen diein dit gedeeltelogeren
6. In de groententuin van de onderwaterkabouters.
6. In de groententuin van de onderwaterkabouters.
Aangezien op t ontbijtbuffet de hesp in een bak heet water bewaard wordt, en de warme gerechten op een koele plaat gelegd worden, gaan we met onze pannekoeken - of die dikke dingen die er voor moeten doorgaan - naar de eierbakker en laten we hem die in zijn panneke opwarmen. Vervolgens fileert ge ze dan gelijk een vis, zodat ge twee dunne bruine vellekes over houdt en de binnenste dikke plakkeboel verwijdert. Een intensieve bezigheid maar dan houdt ge iets vrij smakelijks over waar ge wat siroop overheen kunt gieten.
t Is niet erg om wat langer aan t ontbijt te zitten prutsen want ge hebt een overheerlijk zicht op de eilanden waarvan ge weet hoe mooi het er onder water is maar die jammergenoeg alleen te bereiken zijn met een boot. Die dus kapot is. Maar ze hebben vandaag voor een vervanging gezorgd! Dus kunnen we eindelijk toch naar Koh Mah en Koh Chuek gaan snorkelen. Het eigenlijke doel van deze reis.
Er ging nog een ander koppel mee die nog nooit gesnorkeld hadden. Die mensen zijn dus voor de rest van hun leven bedorven want t zal moeilijk worden om later nog mooiere zachte koralen en anemonen te kunnen vinden dan diegene die ge hier ziet.
Net zoals twee jaar geleden waren we dus op weg naar Koh Mah maar nu vanuit een andere richting. Het grote verschil was dat we nu al op voorhand wisten welke pracht ons te wachten stond.
De jongen van t hotel die met ons mee vaarde, Mek, was een fanatiek snorkelaar en hij zwom gezellig mee en toonde ons waar de leukste dingen te zien waren. t Was weer fantastisch! Al die zachte snoepjes-kleurige koralen stonden er nog, en het hele veld met zacht wapperende anemonen lag er nog even ongerept bij als toen. Het lijkt er wel op de vreemdsoortige groententuin van een onderwater-kabouter. Vervelend genoeg begonnen onze cameras aan te dampen en zijn de fotos niet geweldig.
Pal op de middag waren we aan Koh Chuek en al de anemonen stonden natuurlijk in hun volle pracht open, er waren er maar weinig die zich in hun fluwelen, purpere zak teruggetrokken hadden. En zo in hun pyama-outfit vind ik ze eigenlijk wel op zijn mooist. Als ze eruit zien als exotische bloempotten waar wiegende plantjes uit lijken te groeien. Maar zo kan je ze enkel s avonds aantreffen. Nu was het een wapperende zee van tentakeltjes waar vele variëteiten clownsvisjes boven zwommen. De klassieke oranje-wit-gestreepte Nemo-visjes, maar ook zwart-witte, oranje en bruine. Sommigen al schuchterder dan anderen die heel dapper de camera aanvallen. Paul heeft een prachtig filmpje waarop een Nemo gewoon met zijn neus enkele keren tegen zijn lens komt tikken en ge hoort hem botsen! Héél geestig!
Een visje wentelt zich knus in zijn anemoon.
Diverse soorten anemoonvissen leven in symbiose met deze planten.De anemoon haartentakels zijn giftig en doordat de vissen zich hierin wentelen worden zij oneetbaar voor andere vissen. De anemoon is bij deze "huurders" gebaat doordat deze kleurrijke vissen (Nemo's!) andere dieren aantrekken die de plant dan weer als voedsel kan gebruiken. En ze leefden samen nog lang en gelukkig .
's Avonds plooien de anemonen zich in een zak. Op deze foto zien jullie de middenste al zijn pyama aantrekken.
Bovenaanzicht van een anemoon in slaperige toestand.
Paarse anemoon diep in dromenland. Een middagdutje waarschijnlijk want al haar collega's stonden nog volop open. Die hun shift zat er duidelijk nog niet op
Aan de zijkanten van de rotsen groeiden grote waaierkoralen, ragfijn kantwerk in bruin of oranje. Daartussen nog wat witte of zwarte heen en weer wuivende pluimengroepjes van featherstars, en dieper stonden de indrukwekkende vaaskoralen in de vorm van grote bekers waar viskes in spelen. De vertikaal gegroefde zijkanten van de bruine vazen zitten vol dikke sneeuwwitte wormen die zich in die spleten heel happy schijnen te voelen. Knap om van dichtbij te fotograferen. Maar laat me op t vasteland geen pier zien want dan schiet ik op de loop natuurlijk.
Even naar lucht happen bij Koh Cheuk. Ik was even buiten adem door diverse redenen!
Op de terugweg naar ons hotel liet Mek de boot stoppen aan de twee kleine kale rotskes die enkele meters voorbij de zuidpunt van ons eilandje boven water steken.
Mens! Daar was het even prachtig als op Koh Mah en Koh Chuek!!! Ik zag er zelfs onmiddellijk een steenvis op een richel zitten. Ik wees hem aan Mek en die was er helemaal niet zo gelukkig mee. Hij is er duidelijk wat bang van. Ze zijn ook heel giftig.
Waaiers, broccolis, anemonen, veel vissen, murenen die hun happende monden uit rotsspeeltjes staken, lange witte sliertkoralen die ik nog nergens gezien had en die als witte slangen van anderhalve meter lengte uit de bodem lijken te kronkelen!!! Een sprookje! Op nog geen 10 minuten zwemmen van onze boomhut!!!
Featherstars
Een kleine steenvis.
Dit dier is zeer moeilijk te herkennen omdat hij op een stukje rots lijkt. Ge moet dus heel goed kijken. Hij zit met zijn snuit naar links en hij steekt zijn neusje naar omhoog. De vertikale witte streep is zijn mond, rechts daarvan zit een groot rond zwart oog. Hij ligt op zijn vinnen. Ja, ik weet het, het is een beetje een zoekplaatje maar als ge uw best doet zult hem zeker kunnen onderscheiden.
De lange witte sliertkoralen waarvan ik natuurlijk de naam weer niet weet...
7. Een bed in 't paradijs.
7. Een bed in 't paradijs.
Mek, de bootsjongen die zo veel vanvissenkende,vroeg of hij niet best de boot zonder ons zou terugsturen en dat we onderwater terug naar huis zouden zwemmen. Natúúrlijk zijn we daar op ingegaan! Het was schitterend dat hij ons deze plek gewezen had want vanaf nu kunnen we daar dus altijd op eigen kracht naartoe zwemmen! We waren de jongen heel dankbaar en hij was blij dat hij ons zo gelukkig gemaakt had. Zeker toen we hem vanavond de fotokes toonden op de receptiecomputer.
(Goddank dat we die mogen gebruiken want anders hadden we zonder ons laptopke, "Pandorake", om onze fotos op te slagen, maar een minumum aantal fotos van deze reis kunnen bewaren.)
Ons huisrif zag er vandaag trouwens goddelijk uit, heel helder en niks zanderig. Op honderd meter van t strand is een drop-off en op die rotsmuur groeien de mooiste koralen en leven leeuwenvisjes en papegaaien. Ik heb er zelfs een sublieme slak kunnen fotograferen. Drie centimeter groot, een wit lijf met zwarte oogjes en antennetjes in de vorm van mini-waaierkoraaltjes op haar kopke.
Met deze foto was ik héél gelukkig! Hier zie je het witte slakje. Let vooral op die fijne zachtje takjes op zijn, heu, "voorhoofd?"
Een dikke zeester. Zoals je ziet hebben niet alle zeesterren vijf scherpe punten. Bij dit model zie je wel devijf indelingen maar totaal geen armen.
We hebben voor morgen alvast met Mek afgesproken (die ik per ongeluk "Kwek" noemde) om ons naar de oostkant van ons eiland te varen (nee, dat gevecht tegen die ondoordringbare jungle gaan we écht niet nog een keer over doen!)
Het is hier heel fijn om te snorkelen omdat t water lekker warm is, ge kunt er uren in rond dartelen zonder kou te krijgen, ik draag hier zelfs geen wetsuit. Heel wat anders dan blauw verkleumd en rillerig uit de Rode Zee te kruipen na een uurke snorkelen. En als t regent is t helemaal zalig om te zwemmen want dan lijkt de zee nog lekkerder en voelt ge de koele druppels op uw rug terwijl uw buik in een warm bad lijkt te liggen.
Na een ochtend van 4 uur zwemmen en duiken kwamen we doodmoe op ons strand aan, en zijn na een verfrissende zwembadplons naar onze hut getrokken, en dat bleek een perfecte timing. De dikke wolken naderden, Koh Ma en Koh Chuek verdwenen kompleet in de regennevels, en wij konden lekker droog picknikken op t terras.
Toen we na onze picknick wat bekomen waren van onze snorkelochtend zijn we na t eten even pardoes in slaap gevallen. Wat niet zo erg was, want het bleef toch grijs en t dutje deed deugd. We hebben zelfs door t geluid van een Boeing-krekel doorgeslapen! Kunt ge u indenken hoe moe we nog zijn.
Even adem komen happen!
Gisteren hadden we zitten praten met een Zweeds koppel dat vandaag naar Koh Kradan vertrokken is, ze stuurden nu al een sms dat we daar zeker niet moesten gaan logeren want dat ze er zelf niet gingen blijven. Het enige pluspunt van het zeer basic hotel daar was dat er al dag en nacht electriciteit was wat daar vroeger niet het geval was. Dus besloten we om, zelfs nadat Pandorake aangekomen zal zijn, toch maar lekker knus op dit eiland te blijven. Ik denk niet dat we t beter kunnen treffen.
Die Zweden zijn toch een dapper volk! Die island-hoppen hier met heel hun kindertrossen. Die verhuizen om de drie dagen van eiland met heel hun hebben en houden. Daar is moed voor nodig vind ik. Ze komen hier totaal onvoorbereid aan en trekken gewoon hun plan, ze reserveren niet, ze trekken gewoon rond. Het zijn best fijne mensen, ze zijn erg op zichzelf, maar toch heel vriendelijk, beschaafd en t zijn geen strekenverkopers of druktemakers. Althans toch diegenen die we hier ontmoeten.
Paul is dan de fotos gaan saven en ik heb wat zitten schrijven. Tijd voor verveling is er niet maar ik mis mijn Pandorake toch zo erg! Zoveel inspiratie en alleen twee mini-notablockskes om alles te noteren
Bomvolle notaboekjes, en geen enkele winkeltje om er eentje bij te kopen...
Volgens de tracking-pagina op t web staat "Pandorake" nog altijd op Zaventem hoewel ons beloofd was dat ze vandaag écht ging vertrekken. Van een Express Plus-zending gesproken! En dat kost dan meer dan 200 euro!
Die laptop-historie wordt hoe langer hoe bangelijker! Het is echt ontmoedigend aan t worden. Blijkt nu dat die trienen van het call-center van UPS ons het verkeerde faxnummer gezegd hebben waarop de faktuur van Pandora moest doorgefaxt worden. En dat die fax dus nooit aangekomen is en ze nu, na een week, nog altijd in Zaventem staat, terwijl ons beloofd was dat ze vandaag hier zou aankomen.
Paul heeft dus weer een kwartier met UPS zitten bellen. Dat is altijd behoorlijk stressy want internationaal bellen kost 3 euro per minuut. En ge moet dus elke keer terug helemaal opnieuw met uw uitleg beginnen tegen een onwetend en dikwijls onwillend personeelslid.
Toen bleek dat die fax op de verkeerde verdieping is terecht gekomen en niet op het exportbureau. Ondanks het feit dat op die fax in grote letters Heel dringend!!! stond hebben die ellendelingen van dat verdiep toch vertikt omonze fax naar het juiste bureau te brengen. Maar eer we dit allemaal aan de weet kwamen, waren we alweer enkele gezellige uren van faxen, bellen en mailen later.
Sommigen beweren dat ze toch vertrokken is en iemand anders zegt dat hij ze daar voor zijn neus ziet staan. Ik begin stilaan te vrezen dat ze verloren gegaan is. Ik probeer me dat niet aan te trekken want ze is verzekerd en er staan geen dingen op die ik thuis niet op mijn grote pc heb staan, maar toch Echt van me afzetten kan ik het niet, het blijkt door mijn hoofd spoken. Heel die affaire zet toch een zware domper op de pret. Alhoewel er hier zoveel goeie dingen zijn.
Wij hebben echt chance met de ligging van dit hotel. Helemaal ingesloten, dus geen passage van gasten van andere hotels, een mooi zandstrand en geen puntige stenen ervoor zodat ge op een vrij grote plek ook nog gewoon kunt in t water spelen en dobberen zonder u te beschadigen. t Moet er wel hoog water voor zijn.
t Superhuisrif is helemaal onbetaalbaar. Om nog te zwijgen van de zalige rust en het majestueuze uitzicht dat minuut na minuut verandert. t Is hier zeker geen luxehotel, en t eten is een verschrikking, de reuk van Phra Prot is soms hinderlijk, maar dat neem ik er op de koop allemaal graag bij. Dat weegt echt niet op tegen al de positieve aspecten van deze wonderplek.
t Is heel praktisch om op een eiland in een National Marine Park te kunnen logeren zonder er altijd met een boot naartoe te moeten. Ge stapt s morgens uit uw bed en ge staat direkt in t paradijs. Ferm gemakkelijk. Ik hoop dat deze plek nooit door t massatoerisme ontdekt wordt zoals Koh Phi-Phi met zijn doolhof van opeengeplette winkeltjes en lawaai-bars. Ge moet er hier wel tegen kunnen om vrij basic op een stukske eiland vast te zitten, dus misschien is dat wel een reden waarom het hier lang zal gevrijwaard blijven van t groot toerisme. De meeste mensen blijven hier maar een dag of twee, drie, dan schijnt de verveling onherroepelijk toe te slaan.
In t hotel is t nog altijd heel rustig. Zweedse gezinnen met beschaafde kinderen. Ge kunt er altijd gewoon in een pareoke rondhossen, opkleden hoeft niet. Uw kleding zou het trouwens ook niet overleven met al die puntige rotsen.
Als we gaan eten in t Fantasy Hotel hiernaast, indat toch wel een streep sjiekere restaurant dan onze refter, dan krijg ik zelfs daar mijn cola toch ook nog altijd geserveerd in een blikje met een rietje. Vanzelfsprekend komt ook heel de bende van ons hotel daar aan in slechte kleren om over die rotsen te kunnen klimmen, de ene in al wat gehavendere toestand dan de andere. Maar in avondkleding ben ik hier nog geen mens tegengekomen. Ik ziet al gebeuren om met een lange rok opgestroopt tot onder uw oksels struikelend naar een boot die diep in zee ligt te waden. Met een sjacoche balancerend op uwe kop!
Ik heb dus, ondanks het grondig wieden van mijn kledingpakket op t laatste moment, toch weer veel te veel kleren bij.
Zicht vanop onze steiger naar het langezandstrand waar hetFantasy Hotel met zijnrelatief lekkere restaurant lag. Helemaal links op de foto zie je een klein deeltje van de rotsen waar we steeds over moesten klauteren om er te geraken.
Sinds Em gisteren naar t vasteland vertrokken is, is de receptie in handen van Tavorn en das best een vrouw van goede wil maar Ems Engels was veel beter. Dus nu loopt alles nog een beetje meer op stenen want nu is er helemaal geen verstaanbaar aanspreekpunt meer in ons hotel.
Vanavond ben ik dus maar gaan inbreken in t werkhuis om een hamer te gaan pikken zodat we zelf de uitstekende nagels in de vloerplanken van onze boomhut dieper kunnen kloppen want Paul heeft zijn voet weeral opengehaald. Ik denk dat die Thai denken dat wij de voeten van een fakir hebben. Toch liever zelf even klussen dan dat allemaal aan Tavorn te moeten gaan explikeren!
Ge krijgt veel op een dag gedaan als ge altijd om 5 uur uit de veren zijt hé?!
8. Het veldhospitaal.
8. Het veldhospitaal.
Vannacht om 4 uur ineens een sms van UPS. De export-manager schrijft dat "Pandorake" sinds vrijdag vertrokken is! Wie van die kerels zit er nu te liegen?! Want gisteren had iemand haar nog in t pakhuis in Zaventem zien staan! t Was alleszins geen leuk begin van de dag. Waar op deze grote wereld zit mijn arme laptop nu toch?...
Vanmorgen hebben we de truuk gevonden om zelf onze pannekoeken en onze French Toast - wat wij verloren brood - noemen, op te warmen. Ge legt ze gewoon op de broodtoasterplaat!!! Een mens wordt toch slim hé!
We waren met Mek afgesproken om naar de achterzijde van t eiland te gaan snorkelen maar ze hadden hun longtail nodig om een excursie te doen. Dus stelden ze voor dat wij dan maar met een kanootje zouden varen. Ah nee, daar had ik nu echt geen zin in, want gesteld dat ge met zon prutsbootje in zon tropische bui terecht komt is weer heel uw boeltje nat.
Op de duur waren ze wel bereid om ons even met de longtail weg te brengen en ons drie uur later terug op te komen pikken op dat strand. Dat leek me best een leuk idee. Dan konden we gezellig onze spullen op t strand leggen in een plastic zak en rustig gaan snorkelen en als onze batterijen leeg waren konden we makkelijk even uit t water komen en ze verwisselen en als we moe waren eens efkes lekker op 't zachte zand in de zon gaan liggen.
Had ik gedacht dus.
Maar
De bootsman kon niet landen aan dat strand wegens te laag water, dus voer hij ons naar de griezeligste, venijnigste rotsen die ge u kunt voorstellen, Mek begon heel onze hebben en houden in een grote plastic zak te bergen en we konden met al onze rommel aan land beginnen zwemmen. Dat was nog niet zo erg. Maar dan moesten we blootsvoets aan wal kruipen. En ineens hoog genoeg omdat het vloed werd en onze rommel anders t risico liep om weg te spoelen als 't water ging opkomen terwijl wij aan 't snorkelen waren. Een zéér pijnlijke 10 meter voor voeten, knieën en handen want het waren van die lavarotsen waar dan ook nog eens, als extra geseling, dode oesterschelpen op gegroeid waren. Niks dan puntige, messcherpe dingen Goed dat wij een harde training op de vloer van onze boomhut hebben gekregen
Dan die 10 meter terug naar 't water met onze vinnen en brillen en cameras... Wat een gesukkel... Mek stuurde de boot terug weg en bleef gezellig bij ons om mee viskes te kijken. Vanzelfsprekend bleek de interessante plek 500 meter verder te liggen. Dus, flink sprintje getrokken, maar wat we daar te zien kregen was mooi. Niet te vergelijken met de zachte koralen aan de twee rotskes aan onze kant maar wel de moeite. En 't was lekker laag water dus we zaten met onze neus echt boven op de koralen.
Grote platte ovalen schijven bezaaid met ontelbare bloemvormige topjes, ronde bollen met putjes als honingraten, ingewikkelde spiraalvormen, voorhistorische monsterschelpkes, blauwgrijze groepjes die eruit zien als termietenheuvels met zachte afgeronde toppen, een enkel eenzaam breinkoraal, waarvan het oppervlak lijkt op menselijke hersenkronkels, en mijn favoriete doopvontschelpen, in álle kleuren!
De voorhistorische monsterkes.
En ja, sorry, weer een reeks van mijn geliefde doopvontschelpen... Ik kan 't écht niet laten . Ze hebben hun naam te danken aan 't feit dat ze vroeger in de kerken als doopvont werden gebruikt, ge ziet ze ook nog veel als wijwaterbakje.
Hiervoor drie foto's van mondjes, en nu het poepeke...
Beloofd, nu stop ik weer voor minstens twee dagen met u doopvonten te laten zien. Maar ze zijn echt een verslaving voor een macro-fotograaf. Voor Japanners zijn ze ook een verslaving maar dan voor hun tong.
Maar ja, wat spelen Japanners en Chinezen nu niet binnen?... Ik heb er ooit eens soep van gegeten in Florida, maar het smaakte naar niks. Dus ik moet die beesten niet in op mijn bord hebben, voor mijn lens is zovéél leuker!
Hier ziet ge een doopvontschelp die zich vastgezet heeft op een bol koraal met daarrond die mooie schijvenkoralen (waar ik toch dringend de naam eens van ga moeten opzoeken...).
Mek had zonder dat ik het wist een doopvontschelp losgewrikt om het vlees (of moet ik zeggen "de vis"?) aan de vissen te kunnen voederen. Ik ben hier niet zo'n voorstander van. Maar kom, er groeien er hier echt wel heel veel.
Een breinkoraal. Heel vergelijkbaar met de krulletjes van onze hersenen.
Een koraaltje waarvan de poliepjes openstaan. Iets wat je zelden overdag ziet.
Weer weinig vissen gezien maar mooie fotos gemaakt van de interieurkes van de doopvonten. We moesten wel zuinig zijn op onze batterijen want we konden niet efkes een kilometerke over en weer zwemmen en rap aan land stappen om te gaan wisselen. Na drie uur plezant ploeteren moesten we onvermijdelijk dus terugzwemmen en weer die rotsoever op sukkelen om ons gerief te gaan halen. En toen liep het mis, Paul gleed uit en viel met zijn knie op één van die scheermesstenen. Een diepe brede snee, net onder zijn koraalwonde van gisteren. Mek had een koelbox met ijs en fleskes water mee genomen en dus konden we de wonde wel een beetje zuiveren en koelen tegen de pijn. Alsnel kwam de boot eraan en konden we terug maken dat we aan boord sukkelden met al onze rommel. Ik zit altijd te zeggen dat duiken voor mij een te groot gedoe en te vermoeiend is maar dat snorkelen is eigenlijk toch ook niet altijd zo simpel als ge er bij stilstaat. (Gesteld dat ge op die moment op die rotrotsen de kans had gehad om ook maar érgens bij of op stil te staan.)
Bij mij vallen de kwetsuren nogal mee op dit moment. Op de meeste reizen zie ik er rond deze tijd al veel erbarmelijker uit. Gisteren heb ik mezelf een beetje beschadigd omdat ik per ongeluk een pirouette tijdens t fotograferen maakte omdat ik te lang onder was gebleven en ik wist dat ik onder een rotsrand zat, dus ik wou mijn kop beschermen om daar niet tegen te knallen bij t boven komen en ik kwam er, knots, met mijn elleboog tegen terecht. Op zich niet erg, maar t is een ambetante plek omeen wondjete hebben wantge steunt er altijd per ongeluk op. Zeker tijdens 't genot van diner in 't restaurant...
Paul zijn snee is een heel stuk bangelijker. We hadden een héle grote plakker nodig en die had ik niet in mijn medicijndoos zitten. Dus zijn we na de picknick maar even naar de receptie gegaan in de naïeve veronderstelling dat die wel een serieuze EHBO-kit zouden hebbenvoor al die kindjes die hier tussen die rotsen rondsukkelen en toch ook al wel eens zullen toegetakeld geraken kan, dat toch niet anders! Dacht ik dus.
Delieverds kwamen voor de pinnen met een klein emmertje, waarin een flesje met een bodempje alcohol zat, een flesje met tinctuur, enkele heel kleine pleisterkes en waar op de bodem twee onverpakte proppen watten rondslingerden. Dat was dus de Eerste Hulp-doos van t hotel. Meer was er niet. Voor een hotel met in t hoogseizoen 300 gasten!!!
Ik mag er niet aan denken als hier ooit iets ernstigs gebeurt Gaan ze dat dan repareren met hun ondoorgrondelijk glimlachje of een gebedje voor Phra Prot? Meer mogelijkheden zie ik hier echt niet.
Lichtspiegelingen op 't zwembadwateroppervlak. Er is toch zo veel moois op deze wereld als ge er maar even bij stil wil staan...
We hebben ons dan maar t aan t zwembad geploft maar voor mij was t niet boeiend want er zaten een paar kinderen kabaal in te maken. Paul daarentegen sliep binnen de minuut als een roos. Ik wou wat op t strand gaan liggen maar ik ben er niet zo gerust op dat er geen zandvlooien zitten. Ik heb hier een baby-tje gezien dat zo erg gebeten was dat het eruit zag als een vliegenzwam. t Kunnen ook mazelen zijn, zon kenner ben ik niet. Maar de mama zegt dat t beten zijn. Dus ben ik maar watstenen en planten gaan fotograferen.Ik geraak op aldie vormen en kleuren toch niet uitgekeken.
Het kelkje van een varenplant.
9. Manke Tarzan.
9. Manke Tarzan.
Toen Paul terug wakker was van zijn middagdutje aan 't zwembad besloten we om naar het Fantasy Hotel te klauteren (scherpe rotsen, lianen, ge kent het verhaal ) om daar misschien een winkeltje met pleisters te vinden. Gesteld dat ze dat niet hadden zou een sjieker hotel alleszins een zinnigere EHBO-kit hebben en konden we daar misschien enkele grote pleistersuit overkopen. We konden er alleen maar beter van worden. Dáchten we alweer.
(Eigenlijk zou die kniewondegenaaid moeten worden. Maar ik denk dat we dat maar best vergeten. Ik zie ze hier al met een borduur-kitje afkomen...)
Dus begonnen we aan onze Tarzan-tocht en een half uur dabbelen later bleek dat het Fantasy Hotel weliswaar een winkeltje had met enkele beeldjes, pareos, condomen en zeesloefen (in allemaal dezelfde maat). Maar pleisters, nee hoor. De receptie dan maar aangepakt. Makkelijk want ge hoeft niets uit te beelden gewoon Paul zijn knie omhoog te houden en plooien, en dan sijpelt het bloed en de zooi er zo uit.
Met typisch Thaise zin voor dramatiek en zorg werd hij direkt verplicht in een stoel in de lobby te gaan zitten en werd hij omringd door een tiental Thaikes waaronder de manager himself. Ze lieten deEHBO-kit direkt aanrukken!
In dit geval wat het een plastic doos (ongeveer van t formaat als de mijne) waar buiten wattenstaafjes, ontsmettingsspul en de piepkleine plakkerkes ook een windel in zat. Zon rafelig dingetje dat ons echt niet vooruit kon helpen. Want onze bedoeling was enkel om enkele grote waterdichte plakkers te kunnen kopen om over die snee van 7 cm te plakken zodat Paul terug kon gaan zwemmen de volgende dagen. Maar ze wilden van geen ophouden weten, die knie moest en zou met die windel ingepakt worden. Dus met zijn allen begonnen ze zich van die taak te kwijten, overgelukkig dat hun zorgzame inborst nog eens in al zijn volheid een toerist kon overstelpen. Toen de knie omzwachteld was kwamen ze tot de constatatie dat ze geen pleisters hadden om de windel dicht te maken, dus besloten ze daarvoor het plakband rolleke van de receptie te gebruiken. t Werd er hoe langer hoemooier op! Paul zijn been begon waarlijk om een modern kunstwerk te lijken. Natuurlijk mislukte dat project met die cello-tape grandioos. Uiteindelijk is t kunstwerk dan maar dichtgeknoopt met de windel zelf. Ze weigerden zelfs centen te aanvaarden want ze waren al meer dan dankbaar genoeg dat ze hun behulpzame boeddha-natuur nog eens hadden kunnen laten stromen.
Jammergenoeg konden we daar niet blijven eten want dan moesten we daarna in den donkere terug met een boot. En om op die boot te kunnen geraken moet ge ver door t water sukkelen want t was eb en die knie mocht niet nat worden Dus moesten wij zien dat we voor de zon onder was terug onze Tarzan-tocht achter de rug hadden. Of onder de knie, t is maar hoe ge t beziet. Wat perfect lukte, want we beginnen stilaan de hoeven van bergbokken te krijgen en de handen van apen.
Klaar om de klautertocht te beginnen...
Even rust voor de gewonde... Enfin, niet zozeer voor gewonde als wel voor de windel waarvan ik vreesde dat die de toch niet ging overleven.
Terug in ons hotel op t internet eens op de UPS-tracking-site gekeken waar "Pandorake" op dit ogenblik zou kunnen zitten. En dat blijkt in Keulen te zijn. Daar zit ze al van vrijdag voor een of andere misterieuze reden vast. Wisten ze ons te vertellen aan de telefoon. Op de duur gaat onze communicatie-rekening hier duurder worden dan de hotelrekening. UPS zelf weigert naar ons te bellen, want zij doen geen internationale gesprekken. Ze vinden dat te duur...
Em zijn vervanger was ondertussen aangekomen en wie bleek dat te zijn?!! Jacky!!! De persoon waar ik altijd mee gemaild had om deze kamer te boeken en info te vragen. Ik was er in de mails nooit achter gekomen of ik nu met een jongen of een meisje te maken had, maar dat werd direkt overduidelijk.
Met een zachte, vriendelijke stem, die mooi Engels zong, legde hij uit dat hij met liefde en plezier Pauls knie wou verzorgen maar hij bezat dus enkel die piepkleine plakkerkes en die konden natuurlijk niet op tegen het fantasievolle kunstwerk dat de jongens van 't Fantasy Hotel van Paul zijn knie had gemaakt. (Als bij wonder hing die windel na onze klimpartij naar huis dus nog altijd op zijn plaats!) Toen kwam demanager langs, maar die zijn Engels is nog maar weinig ontwikkeld. Met de hulp van Jacky kreeg hij ons gezegd dat hij morgen in Trang Hospital grote plakkers ging gaan kopen en dat ze morgenavond met de boot mee zouden komen. Ik hou mijn hart dus vast (en Paul zijn knie) aan wat we ons nu weer kunnen verwachten
Jacky was ook zo lief dat hij direkt voorstelde om zo vlug "Pandorake" in Bangkok zou arriveren dat hij de telefoonqueeste zou overnemen in de hoop alles wat sneller te kunnen laten gaan. Dat kan dus meevallen, als ze vandaag uit Keulen zou vertrekken dan zal ze morgen wel in Bangkok zijn, dus in t beste geval heb ik haar dan toch overmorgen hier. t Zou zo fijn zijn moest heel die zever eindelijk eens gedaan geraken, en ik terug zoals op elke reis verhaaltjes op mijn laptopke kon typen.
Gisterenavond had ik fritten als voorgerecht en soep als hoofdgerecht, als ik me goed herinner. Vanavond was het eerst kokosnoot, dan fritten, gevolgd door lekkere springrolls en dan franse uiensoep, of wat daar voor moest doorgaan. Ik heb misschien niet echt lekker gegeten maar dan toch vanalles.
Paul had een whisky besteld, had er al eens van geproefd, en toen kwam de garcon terug, mummelde Sorry is wrong one, pakte het glas terug weg en zette het enkele tafels verder voor een andere hotelgast zijn neus. Moet kunnen.
Jacky en Paul
Jacky kwam gezellig wat bij ons zitten en dat bleek echt een toffe kerel. Hij wist er al van dat Paul mee geholpen heeft de tempel voor Phra Phrom te bouwen en gaf wat meer uitleg over de religie hier in t hotel. Hindoes, boedhisten en moslims werken hier vlot samen, ze eten ook gezamenlijk. Er staat zelfs varkenvlees op tafel en de moslims eten daar dan gewoon niet van. Zo simpel blijkt dat hier te gaan. Zelf is hij boedhist maar I offer and pray for everything that is good zei hij met een schattige glimlach.
Phra Phrom blijkt een hindoegod en door zijn vier gezichten beschermt hij alle kanten van het hotel. De naam van het eiland is Ngai en dat betekent prinses in de taal van de moslims hier.Jacky is wel een beetje bezorgd want erbestaat hier in de buurt ookeen Kiekeneiland dat op dezelfde wijze wordt uitgesproken en hij hoopt dat dat niet voor verwarring bij UPS gaat zorgen. Wat een geruststelling toch weer. Stel u voor dat "Pandorake" van Bangkok eerst nog naar dat Kiekeneiland verzonden wordt! Ik mag er niet aan denken!
Phra Phrom met zijn vier gezichten.
Op een honderdtal meter van ons hotel, helemaal op de zuidpunt van t eiland steekt een heel hoge rots uit het water. Dat is voor hun de Chinese Goddess of Mercy, ze gaan die beklimmen en witte linten rond binden om er vruchtbaarheid af te smeken. Ge ziet hier is voor alles wat wils. t Is trouwens een rots, die moest ze bij ons staan, waarschijnlijk zou aanzien worden voor Onze Lieve Vrouw.
We konden jammergenoeg ineens niet meer mailen want door de hoge luchtvochtigheid is de satelliet-antenne nat geworden en die blijkt uit papier te zijn dus die werkt niet bij nat weer. Die uitleg die we dus destijds telkens in Khaolak kregen van Is rain, is no internet today! blijkt dus wel degelijk te kloppen.
De bereikbaarheid is hier niet alles. Want als de golven te hoog zijn kan hun grote speedboat niet aanleggen aan hun steiger. Dan worden de toeristen eerst in de luwte van een rotsinham van Koh Chuek overgeladen in een longtail, waarmee ze dan wel tot hier kunnen sukkelen. Moet boeiend zijn als ge groggy van de jetlag nog eens met al uw valiezen door hoge golven kunt gaan beginnen djampelen.
Jacky heeft aan Paul een papier laten schrijven zodat hij in onze plaats Pandorake in ontvangst kan nemen als ze bij hun op t bureau in Trang aankomt. Voor de veiligheid hebben we hem ook nog onze kleurenkopieën van onze paspoorten meegeven. Zo rap hij iets weet gaat hij ons een sms sturen want morgen verlaat hij alweer Koh Ngai om terug naar kantoor te gaan. Ik vond het spijtig dat hij zo rap weg gaat want ik had er heel graag veel langer mee gepraat, van hem kunt ge echt veel bijleren omdat hij perfect Engels spreekt.
Mijn eigen bijdrage tot het kniekunstwerk. Een verpakking om de windel niet nat te laten worden onder de douche...
