Reisverslag

Het werd gisteravond nog een gezellige maar vooral culinair hoogstaande avond. Kristof nodigde natuurlijk zijn ganse familie uit om zijn nieuwe Belgische vrienden te ontmoeten en aan drank en eten was er uiteraard geen gebrek. Hij vertelde ons ook dat er hier in de buurt een berg was die sinds een cholera epidemie in de middeleeuwen uitgeroepen was tot heilige plaats met bijhorige bron die natuurlijk zoals je al kan raden, helende krachten bezit. En laat het nu toeval zijn dat net dit weekend de jaarlijkse pelgrimstocht naar dit bedevaart oord plaats vind ... Er was dus geen ontkomen aan: we moesten en zouden allen samen de heilige berg bezoeken.

Het ganse team plus Kristof's voltallige familie in onze bus en wij allen richting orthodox heiligdom. Bij aankomst moesten we tussen de andere reisbus gaan parkeren . Samen met de pelgrims slenterden we naar de heilige berg. Na onszelf gewassen te hebben met het helende water en het kerkje te hebben bezocht waar de gelovigen op de blote knieën rondkropen moesten we noodgedwongen terug want het plan was om vandaag nog tot in het Litouwse Vilkaviškis te rijden. Het aanbod van onze gastheer om eerst nog allen samen een middagmaal te nuttigen moesten we echter hierdoor afslaan. De afspraak was dat we elkaar later in België terug zouden ontmoeten.

Terug on the road dus en de wegen werden er niet bepaald beter op. Door de windverplaatsing van de in tegenovergestelde richting voorbij razende trucks en de spoorvorming vergde het steeds meer moeite om Prescilla op de verharde weg te houden. Onderweg hielden we nog even halt om een lifter op te pikken die net als de vorige een ton vragen op ons losliet over de bedoeling van ons konvooi. Na een vermoeiende rit bereikten we uiteindelijk de Litouwse grens en het nam zoals verwacht enige tijd in beslag om uit te vissen hoe en waar we onze transponder konden inruilen en een Litouws road tax vignet bemachtigen. In het donker reden we verder de Baltische staten binnen tot we in Vilkaviškis halt hielden bij Darius, een oude vriend van Sabine en Alain. Deze avond vonden wij het gepast onze Belgische gastvrijheid eens te laten zien en dus nodigden wij de familie Renaldas uit in de desertbus voor een avondmaal, klaargemaakt door onze huiskok Wim. De streekproducten die we kochten van de boeren langs de weg werden professioneel tot een heerlijk gerecht gemixt en met een paar Litouwse biertjes doorgespoeld om ten slotte voldaan in ons bed te ploffen.

Reisverslag

Bij het opstaan merkten we deze morgen dat we eigenlijk op het marktplein van het dorpje overnacht hadden. De marktkramers hadden ondertussen hun waren reeds uitgestald en keken ons met verwonderde ogen aan. Na het ontbijt beslisten we vandaag via kleine tolvrije wegen tot achter Warszawa te rijden. Onze motards natuurlijk terug op kop. De rit verliep nagenoeg vlekkeloos tot de Poolse hoofdstad en onderweg pikten we ook nog even twee Tsjechische packpakkers op. Het middagmaal werd een boterhammetje salami vandaag.

Eens dat Warszawa achter ons lag werden de wegen steeds smaller en hobbeliger. We vonden verstrooiing in het gadeslaan van het dagelijkse leven op het platteland maar het was niet altijd even makkelijk om Priscilla op de smalle wegstrook te houden en de roekeloze Poolse truckers die ons in tegenovergestelde richting kruisten aan hoge snelheid deden er ook geen goed aan. Onze rechter wielen kwamen dan soms ook eens in de zachte berm terecht, gelukkig zonder gevolgen. Met de rijstijl die we van de Poolse vrachtwagenbestuurders te zien kregen waren we er dan ook niet verwonderd over om twee gekantelde vrachtwagens in de zanderige berm te zien liggen. De laatste veroorzaakte een file die ons een tijdje staande hield.

We wilden echter in deze kleine onverlichte binnenwegen niet doorrijden in de duisternis en besloten om het na 500 km voor bekeken te houden en hier te overnachten. We ontmoetten er Christof, een vriendelijke Poolse arbeider die al jaren zijn kost verdient in ons eigen België. Hij neemt ons mee naar zijn prachtige woning ten midden van de Poolse bossen. Na een rondleiding in zijn achtertuin bood hij aan te overnachten in zijn blokhutje aan een meertje; een voorstel dat onze motorrijders dan ook niet afsloegen.

We werden er ontvangen met een overvloed aan Poolse gastvrijheid en even later zaten we met de ganse familie gezellig rond de tuintafel voor het avondmaal. En na enkele dagen van kattewasjes in de zwoele bus was de aangeboden douche zeker geen overbodige luxe. Morgen zal de volgende etappe ons naar Litouwen moeten brengen waar we een oude vriend gaan bezoeken alvorens we doorrijden naar de Russische grens.
Maar nu gaan we eerst nog eens klinken op de Pools-Belgische vriendschap. Santé !!!

Reisverslag

Na een korte nacht en een snel ontbijt startten we de motoren en zetten we onze reis richting Polen verder. De motorrijders die opnieuw het voortouw namen werden onderweg geplaagd door de druilerige regen maar desondanks verliep alles vlot tot aan de Poolse grens.

Net voorbij de grensovergang reden we de TIR parking op en na wat raad te hebben ingewonnen en een uurtje formuliertjes invullen stapten we met de verplichte transponder voor vrachtwagens buiten. Dit toestelletje registreert automatisch onze route en zo zal onze wegentax berekend worden wanneer we het land verlaten. De regen stopte gelukkig kort na de middag en de kilometers rolden aan een gematigd tempo onder onze wielen door tot we het bericht kregen van onze scouts dat een gruwelijk verkeersongeval de hoofdweg richtin Posnan versperde. Met een tiental kilometer stilstaande file tot gevolg. Gelukkig konden we net op tijd een afslag nemen en via een alternatieve route richting warsawa verder rijden. De gemiddelde snelheid viel op deze kleine wegen door het Poolse platteland meteen een stuk omlaag en het was voor Prescilla niet altijd even eenvoudig om haar brede taille door de kleine dorpje te laveren maar het bracht wel enige verstrooiing na de eentonige autosnelweg.

Gelukkig werden onze CB zenders tijdens de voorbereidingen door JP en Webbie perfect afgeregeld want na een tijdje was onze oude reisgezel Murphy (van de naar hem genaamde wet) ons opnieuw komen vervoegen als plots het onheilspellende nieuws van een klapband op de ambulance door de luidspreker klonk.

Dus maar vlug linksomkeer gemaakt om onze meisjes met een totaal vernielde rechter achterband aan te treffen in de berm. Buiten een aan flarden gevlogen buitenband was er gelukkig geen verder schade en bestuurster Marie kwam er met de schrik van af. Onze leeuwen storten zich samen met een vriendelijke voorbijganger op het probleem en in geen tijd konden we terug de baan op. Intussen was het al flink gaan schemeren en zo werden de laatste 150 km afgelegd door de donkere nacht om tenslotte onze voorrijders te vervoegen op een rustig plaatsje tussen het groen.

De twee eerste dagen "on the road" hangen iedereen al flink in de kleren en na een vlug bord pasta kiezen we allen voor een warm bedje voor de nacht. De politie komt nog even patrouilleren rond onze staanplaats maar laat ons verder gelukkig met rust.

Reisverslag

De opkomst op ons afscheidsontbijt was overweldigend en het afscheid verliep dan ook met het nodige sentiment en enkele traantjes. Maar tegen de middag moesten we van ons hart een steen maken en de motoren starten, want er stond ons die dag nog een lange rit te wachten. De gelukwensen en het applaus tijdens onze start gaven ons een brok in de keel maar eens de euforie een beetje was weggeëbd viel er een zware last van de schouders.

De stres van de deadline was nu verdwenen en even konden we uitblazen. Onderweg stonden er her en der nog sympatisanten op de bruggen over de snelweg om ons na te wuiven en het duurde dan ook nog even voor we het gevoel hadden dat we eindelijk vertrokken waren.

De rit richting Duitse grens liep vlotjes. Het werd een beetje zoeken naar het juiste ritme maar de sfeer in de Desertbus en ambulance was opperbest en we entertainden elkaar met grappen over de CBs zodat de tijd vlug voorbij gleed. Priscilla viel blijkbaar op door haar felle huidskleur en vrolijk flapperdende vlagjes want menig automobilist kwam ons toeterend voorbij en gaven hun blijk van waardering door een sympathieke "thum up ". Aan de Duitse grens kochten we het verplichte wegenvignet en zetten we de reis verder.
Priscilla verteerde de Deutsche autobahn kilometers vlotjes en een geregelde blik op de controle lampjes en metertjes gaven ons het vertrouwen dat alles achter de motorkap goed verliep. Na de opgelegde rijtijd wisselden Alain en Gunther van plaats en stuurden we ons konvooi door de duistere nacht tot net voorbij Magdenburg waar onze motor scouts, zoals gepland, een geschikte staanplaats voor de nacht hadden gezocht.

Omdat we de ganse dag zonder pauzes of maaltijd gereden hadden werd er nog vlug een potje spaghetti gekookt en een flesje champagne geklonken op de verjaardag van Sabine. Tegen een uur of één begon de zandman zand in de oogjes te strooien en werd de bus vlug omgebouwd tot slaapkwartier en gingen de lichten uit voor een korte nachtrust.

Dag één was dus volledig volgens plan verlopen en de moed zat er bij het ganse team al goed in.