Bij 't krieken van de dag hangt de ochtendmist als een deken boven het dorre steppegras. De zon trekt zich achter de berkenbossen omhoog en gaat het gevecht aan met de hoge wolken. De wolken delven vandaag het onderspit en het blijkt een zonnige dag te worden.

Onze sabaka (hond) van gisteravond staat voor de deur te wachten op zijn ontbijt.Het is een vrolijke telg en we spelen nog even een apport spelletje alvorens afscheid te nemen van onze viervoetige vriend. Zijn volgende maaltijd zal terug afhangen van wat de truckers op de parking achterlaten.

Het is geen verassing dat de wegen deze voormiddag opnieuw buiten categorie zijn. Onzen Bart regelde gelukkig de stuurinrichting van onze bus nog even bij voor ons vertrek, maar desondanks is het hard werken om Priscilla op het rechte pad te houden in deze diepe sporen, onze wagens schrapen soms gewoonweg tegen het asfalt met hun bodemplaat.

De regio is zowel door orthodoxe christenen als moslims bevolkt en we zien splinternieuwe kerken en imposante islamitische kerkhoven, met graftombes groter dan het doorsnee Russisch huis. Rond Omsk leuren menige venters met watermeloenen langs de weg en we zien vrachtwagens die karrenvrachten meloenen vervoeren richting oosten. Eens we de drukte van Omsk achter ons laten zwakt het verkeer gelukkig opnieuw af en rijden we door de ongerepte natuur.

Vandaag loopt de weg loodrecht door steppes die besprenkeld zijn met kleine berkenbosjes. Hier en daar loodst een herder zijn kudde runderen door het hoge steppegras. De Transsiberian stelt vanaf hier niet veel meer voor dan een tweevaksweg, die naarmate we meer oostwaarts rijden steeds minderbereden blijkt. Het doel van deze weg is om zo snel mogelijk van A naar B te rijden en onze medeweggebruikers laten dit maar al te graag blijken.

De ongerepte natuurpracht maakt al lang geen indruk meer op ze, maar op ons destemeer. De koeien zijn echter onbevreesd en kruisen de weg zoals het hun het beste dunkt en laten het verkeer gewoon stilvallen tot gans de kudde de oversteek gemaakt heeft.

Het wordt een lange dag en we proberen onze zinnen te verzetten met de muziek op onze mp3, maar de Engelse popmuziek kan ons Siberië gevoel niet onderdrukken. Dit land laat niemand passeren zonder diepe indrukken na te laten.

De klassieke vierkante Lada is in Rusland nog altijd te koop in de showroom en blijkt nog steeds zeer populair. Hij is trouwens verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen. Er zijn modellen waarvan het linker achterlicht brand en ook ook modellen waarvan het rechter achterlicht brand. Er bestaan ook een uitvoering waarvan geen van beide achterlichten brand, maar dit is waarschijnlijk het duurdere topmodel want deze zijn eerder zeldzaam. Dezelfde opties zijn trouwens ook verkrijgbaar voor de koplanmpen :)

De nazomer zon staat hoog aan de hemel en zorgt voor een aangename 27° in de bestuurderscabine. De dames maken van de gelegenheid gebruik om hun haren in de buitenlucht te wassen....

Tegen de namiddag maakt het asfaltlint plaats voor een betonnen variant en deze blijkt beter bestendig tegen de extreme winters en is dan ook in betere staat. De kilometers rollen vlot onder de wielen door vandaag.

Wanneer de schaduwen langer worden, hebben we bijna 500KM op onze teller gezet voor vandaag en slaan we op goed geluk een zijweg in om in een godvergeten dorpje te belanden. De lokale jeugd snort er rond op opa's oude motorfiets en komt ons van op een afstand evalueren. We stappen op ze af voor een praatje en breken het ijs door hun een sleutelhanger voor hun motor te schenken.

Al vlug komt vader er bijstaan en vraagt of wij iets nodig hebben. De Russische gastvrijheid kent geen grenzen en we krijgen opgelegde paddenstoelen cadeau en kunnen onze watertanks aan de waterput vullen.

Marie verwerkt de paddenstoelen tot een avondmaal terwijl Pasca de lokale voetbalhelden uitdaagt voor een vriendschappelijke match. De sportievelingen krijgen er maar niet genoeg van en we moeten onze verlichting aansteken om de bal toch nog in de geïmproviseerde goals getrapt te krijgen. Hun zaterdagavond kan alvast niet meer stuk en wij beleefden de tijd van ons leven. Dit dorpje staat niet eens op de kaart en zelfs president Putin weet beslist niet van hun bestaan af, maar voor ons is het een plaatsje op de wereld dat we niet snel zullen vergeten.

Opstaan, vlug ontbijt en" back on the road " Prioriteit voor vandaag, kilometers vreten.

Gisteravond kreeg onze ambulance nog een vlugge check-up van Alain en werden enkele kleine kwaaltjes verholpen zodat hij er vandaag weer stevig kan invliegen.

Hoe verder we Siberië intrekken hoe desolater het landschap wordt. We rijden door eindeloze steppes en op sommige plaatsen is de weg afgezoomd door uitgestrekte landbouwgebieden. De oogst is al lang binnen voor dit jaar en hier en daar zien we uit de kluiten gewassen machines de donkere aarde omploegen met voorhistorische ploegen. In de schaarse dorpjes langs de weg zijn mannen naarstig bezig met hun voorraad brandhout te klieven voor de snel aankomende winter. De zomers zijn kort in deze streek en alles moet in gereedheid gebracht worden voor de eerste sneeuw begint te vallen.

De wegen zijn meestal erbarmelijk. Enkel de hoofdweg is geasfalteerd en zijwegen zijn niet meer als modderige veldwegen. In de dorpjes zijn enkel Russische 4X4’s te bekennen, waarvan we naar de originele kleur enkel kunnen gissen. Onze bus wiebelt als een schip op een stormachtige zee en we vechten constant tegen zeeziekte en slaap.

De lange dagen achter het stuur zijn fysiek zwaar en de transsiberian eist zijn tol van iedereen. Maar de zuivere Siberische lucht waarmee we onze longen vullen geeft ons een mysterieuze kracht die ons helpt om door te bijten. Het landschap is eentonig maar onze mede-weggebruikers houden ons alert door hun onverwachte inhaalmanoeuvres en spannende nek aan nek races.

Bij het binnenrijden en verlaten van elke Russische stad staat er steevast een politie controle. We worden vandaag opnieuw tot twee maal toe opzijgefloten, maar als we de agenten verassen, door ze in het Engels aan te spreken slaan ze meestal direct in paniek en laten ons meteen weer verder rijden. De Russische chauffeurs achter ons komen er meestal niet zo eenvoudig vanaf.

We steken rivieren over waarvan de bruggen er zo slecht bijliggen dat we er slalommend en slechts stapvoets overkomen. De oliesporen van stukgeslagen oliekarters wijzen er op dat de chauffeurs voor ons er net iets te enthousiast zijn overgereden.

Tegen de avond fleurt een prachtige zonsondergang onze uitputtende dag nog even op voordat we onze desermobielen parkeren op een verlaten parking tussen de berkenbossen. Eigenlijk lijkt het er meer op een vuilnisbelt en is de stank niet te negeren maar niemand ziet het nog zitten om nog verder te rijden vandaag. Een zwerfhond komt ons, bedelend achter wat eten, verwelkomen. De stank kan echter niemand uit zijn slaap houden vandaag en spoedig overheerst opnieuw de ijzige stilte van de Siberische nacht.

Bij dagenraad worden we gewekt door Natasja. Ze heeft slechts vier uur geslapen verleden nacht. Ze is full time lerares Frans en zit bovendien ook nog eens in het dorpscomité en enkele lokale organisaties. 'S avonds werkt ze in de moestuin van haar ouders en ontfermt zich over haar oude moeder.

Ze was zo opgewonden door ons onverwacht bezoek en kon maar niet begrijpen dat we nu welgeteld net voor haar deur stopten tijdens onze lange reis naar Mongolië . Dit kon toch geen toeval zijn ,een hogere kracht moest dit zo gewild hebben. Lang nadat wij gisteren avond lagen te slapen stond zij dus nog te strijken en tomaten te wassen . Maar het was geen probleem voor haar, ze had de hele nacht aan ons zitten denken en kon toch niet slapen vertelde ze.

Even later hadden we afgesproken met Marina, de vrouw die onlangs dakloos werd door een woningbrand en haar volledige hebben en houden zo verloor. Natasja had reeds een omhaling georganiseerd voor dit gezin en dit had 100€ opgebracht vertelde ze trots. Wij deden ook onze bijdrage waardoor het totaalbedrag zowat werd verdubbeld.

We zetten ons marktkraam met hulpgoederen op en selecteerde een heleboel kinderkledij en wat speelgoed voor haar twee jongens. Voor haar man vonden we enkele mooie hemden en warme dekens.

Als kers op de slagroomtaart visten we twee kinderfietsjes uit ons assortiment speelgoed. De jongens wisten met hun geluk geen blijf en Natasja vertelde dat zij nu de enige kinderen van het dorp waren die een fiets hebben. Pasca gaf hun een snelcursus fietsen en na een half uurtje trapten ze beiden vrolijk door de hobbelige straatjes van hun dorpje. Het was een waar genoegen om deze kleine ventjes zo vrolijk te zien in deze moeilijke tijden.

Onze gastvrouw en gids /vertaalster voor vandaag nam ons daarna mee naar het plaatselijke weeshuis waar we als eregasten werden ontvangen en meteen op koffie en gebak werden getrakteerd.

We overlegden samen met de directrice wat ze zoal kon gebruiken en schonken opnieuw een berg kledij en speelgoed. Vooral de gezelschapsspelen en puzzels waren welgekomen om de kinderen 's avonds te entertainen.

Na enkele minuten zagen we een meisje met haar nieuwe prinsessenschoentjes rond huppelen en een jongetje met zijn ‘bob de bouwer helm’ en speelgoed autootjes rondscheuren door de recreatie ruimte.

De oudere kinderen zochten gepaste kledij uit en bleken superblij met hun coole zonnenbrillen. We moesten de krop in onze keel doorslikken en afscheid nemen want er was ook nog een bezoek aan de universiteit waar Natasja doceert gepland.

Opnieuw waren we het middelpunt van de belangstelling en werden uitvoerig voorgesteld aan de overige leerkrachten. Na de rondleiding kwam een professionele fotografe langs die trots vertelde dat zij de vergunningen bezat om hoge Russische functionarissen en zelfs president Putin te fotograferen.

Er werden ontelbare foto's genomen, samen met de leerlingen en ook onze Priscilla en ambulance moesten mee op de foto. We zouden later in de fotogalerie van de school worden toegevoegd werd ons verteld. We voelden ons hier op deze korte tijd al zo geborgen dat we wel zeker langer bij deze lieve mensen wilden blijven maar de tijdsdruk verplichte ons afscheid te nemen. We beloofden contact te houden en hen nooit meer te vergeten. Een belofte die we onmogelijk kunnen verbreken.

Nagewuifd door onze nieuwe vrienden reden we tegen de avond het stadje uit en reden opnieuw de Siberische bossen in. We raakten maar niet uitgepraat over onze ervaring van vandaag en stonden nog steeds versteld van de openheid en vriendschap op het Russische platteland . Deze avond zoeken we echter een rustig plaatsje op voor de nacht want morgen moeten we nodig een beetje verloren tijd inwinnen ,en vroeg uit de veren springen.

We staan op ongeveer 2oo km van Ekatarineburg. Dit is de laatste kans voor Gunther om een snelle vlucht naar huis te nemen. Voor de laatste keer neemt hij plaats achter het stuur van onze desertbus en stuurt ons richting vlieghaven. Het wordt een emotioneel afscheid. Onder luid getoeter van Priscilla en de loeiende sirenes van de ambulance stapt hij het tarmak op en we missen hem al alvorens zijn vliegtuig is opgestegen.

Vanaf hier moeten we verder zonder onze sterke man. Alain is nu de enige bestuurder van de bus en zal het Siberische deel van Rusland samen met de dames moeten overwinnen. De wegen worden steeds kleiner en minder bereden, sommige stukken zijn voorzien van een nieuwe asfaltlaag waardoor het even genieten is van de rust en ongereptheid van deze streek. We verlaten de hoofdweg in de namiddag voor een alternatieve route doormidden de uitgestrekte berkenbossen. Slechts sporadisch komen we enige vorm van beschaving tegen om tegen de avond in Irbit neer te strijken.

De stad blijkt minder welvarend als wat we tot nu toe gezien hebben en de overgebleven sovjet industrie is vervallen en uitgebloemd.

We worden nagestaard alsof we van mars komen en kunnen onze Europese afkomst blijkbaar niet verbergen. We zoeken de rust van een nabijgelegen dorpje op om ons kamp voor de nacht op te slaan. Wanneer we de modderige wegen van het dorpje inslaan komen een bende uitgelaten kinderen ons tegemoet gelopen, ze springen achteraan op onze bumper en lopen ons achterna. De dorpelingen komen uit hun huisjes en kijken ons verwonderd aan.

Eén vrouw benadert ons en vraagt waar we vandaan komen, België antwoorden we in koor. We staan als aan de grond genageld als ze ons in 't Frans aanspreekt en vraagt of ze ons kan helpen.

Ze blijkt een lerares Frans te zijn en verwelkomt ons met de welbekende Russische gastvrijheid. We vullen onze watertanks met zuiver bronwater uit haar waterput en in een mum van tijd zijn alle buren er komen bijstaan en worden we overstelpt met verse groenten en fruit.

We nodigen iedereen uit voor een kop koffie in onze bus. Met Natascha als gids komen we snel te weten dat er een weeshuis is in de stad en ook dat er onlangs een huis met een gezin van drie kinderen volledig is afgebrand.

Dit kan geen toeval zijn zegt ze dat een bende Belgische mensen net voor haar deurtje stoppen. Dit moest op een of andere manier voorbestemd zijn .

We voelen aan dat we op de juiste plaats zijn gearriveerd en plannen om morgen een deel van onze hulpgoederen te schenken aan de minderbedeelden in het dorp. Het is geweldig om met deze lieve dame vlot te kunnen communiceren en gaan met een goed gevoel slapen, zelfs van koude tenen blijkt niemand te klagen deze avond.

We springen deze morgen vlug uit bed ,want we hebben dit weekend veel kostbare tijd verloren. Na afscheid te hebben genomen van Viktor en zijn crew ,zetten we de boeg terug richting oosten.

Met een doffe klik schakelt Priscilla in haar eerste versnelling en alhoewel we gisteravond reeds een geslaagde testrit deden houden we nog steeds ons hart vast elke keer de automaat een versnelling omschakelt. Maar onze angst bleek ongegrond en Priscilla doet het beter dan ooit.

Tegen de middag beginnen we de klim naar de hoogste regionen van het beruchte Oeral gebergte. De natuurpracht van deze bergketen is oogverblindend en ondanks de hellingshoek van meer dan 12 % trekt Priscilla haar lome gewicht zonder tegensputteren naar boven.

De Oeral staat bekend om zijn wilde natuur en de bewoners ervan. Naast klein wild leven er ook heuse elanden,wolven en beren. Ondanks dat we deze niet te zien krijgen voelen we sterk hun aanwezigheid, honderden mysterieuze ogen lijken ons na te staren van uit de donkere bossen.

Sinds mensen heugenis vreesden rondzwervende stammen deze mythische bergen en slechts zelden waagde iemand de oversteek naar het onbekende achterliggend land. Vele sagen en legendes verwittigden dan ook voor de gevaren van het gevreesde land aan de overkant. Oude Russische geschriften bestempelden het als de voorgeborchte van de hel.

WEE JE GEBEENTE, VERMETELE REIZIGER! WAAG JE NIET VOORBIJ DE OERAL. DAAR LEVEN EENBENIGE WEZENS DIE ZOWEL MENSEN ALS HUN EIGEN SOORTGENOTE VERSLINDEN.

Maar wij negeren alle waarschuwingen en glijden langs de overkant langzaamaan in een verborgen wereld, Aziatisch Rusland.330 keer groter als België en meer dan 18 keer Frankrijk. Groter dan het Romeinse rijk en toch weten we er bijna niets van. Siberië, de grootste blinde vlek op onze planeet.

Het landschap verschilt sterk met de Europese kant en we zien steeds meer truckers uit de zuidelijke ex USSR staten. De meeste zijn duidelijk herkenbaar aan de kleurige gordijntjes waarmee ze hun wagens aankleden, zo kruisen vandaag ook de eerste Chinese vrachtwagens onze weg. Truckstops dragen namen als café Azerbeidjaan en brengen herinneringen boven aan onze vorige trip door centaal Azië. Het verkeer wordt steeds rustiger naarmate we vorderen en Rusland kruipt per meter dieper onder onze huid.

Gunther zal morgen spijtig genoeg afscheid moeten nemen van de rest van het team, we trachten er niet te veel aan te denken en maken er samen nog een gezellige avond van. De temperatuur zakt 's avonds steeds verder richting vriespunt naarmate we verder oostwaarts rijden en iedereen duikt met koude tenen in bed. We zijn vandaag dan ook nog twee tijdzones vooruitgeschoven en zitten ondertussen al vier uur voor op Belgische tijd.

Het waren bange dagen voor het desertlionsteam verleden weekend . Vrijdag gaf de versnellingsbak van onze trouwe Priscilla er plots, zonder waarschuwing, de brui aan. We moesten beroep doen op de hulp van enkele russische truckers om ons naar een truckstop, in the middle of nowhere, te slepen.

Er was een atelier op de parking, gerund door Viktor een gedreven jongeman die tijdens zijn studies economie in Amerika perfect engels leerde spreken. En geluk bij een ongeluk bleek dus.

Helaas was de garage pas maandag terug open. Het was dus een sombere episode. Er hingen letterlijk en figuurlijk donkere wolken boven ons hoofd.

We braken deze voorbije dagen dan ook ditzelfde hoofd over het probleem en verbroederden met de Truckers die hier kwamen overnachten. Het was er koud en de regen viel onophoudelijk naar beneden. We konden onmogelijk beginnen aan de werken, in deze modderige omstandigheden .

Het evalueren en repareren van een automatische versnellingsbak is geen sinicure en we zagen het met momenten dan ook somber in.

Gelukkig mochten we van Viktor onbeperkt gebruik maken van de internetverbinding. Zo konden we de mensen van Nostalbus kontakteren.

Olivier van Nostalbus mailde ons alle schema's en werkdrukken door en zo konden we volgens zijn aanwijzingen, stap voor stap, het probleem opsporen.  Er zat één van de magneetkleppen binnenin de bak vast. Alhoewel we reeds een plan B hadden uitgewerkt en enkele rampscenario's hadden klaarliggen, gaven we de hoop nooit op en konden niet geloven dat onze trouwe bus ons hier, aan de voet van de oeral, in de steek zou laten.

De vreugde binnen het team is niet te beschrijven. We kunnen morgen terug de baan op maar we zullen moeten voortmaken want we hebben reeds veel kostbare tijd verloren.

Bovendien moet het zwaarste deel van de rit nog komen en moet Gunther binnenkort terugvliegen naar Belgie. Zijn professionele verplichtingen beginnen echter teveel druk op hem uit te oefenen.

Er staan ons beslist nog grote uitdagingen te wachten maar we zijn er opnieuw klaar voor.

Toen we deze morgen stapvoets door de modder baanden van de dorpsweg, wisten we nog niet welk onheil er boven ons hoofd hing.

De hemel was grauw en het regende onophoudelijk, was dit een voorteken?

Priscilla reed gezapig de hoofdweg op tot ze plots op een kruispunt niet vooruit wou. De versnellingsbak slipte door en we lieten ons uitbollen .

Met onze beperkte technische informatie van de automatische versnellingsbak, konstateerden we dat het elektrische stuuringsysteem nog werkte en dat het probleem binnenin moest zitten.

Dit soort reparaties kunnen enkel door gespecialiseerde bedrijven uitgevoerd worden. Met andere woorden, we zaten dus gestrand.

We riepen de hulp in van de penzinepomp-bedienden. Niet te verwonderen zeker dat dit een ware volkstoeloop had veroorzaakt en geloof het of niet, na een hondertal telefoontjes, kwam een oude Kamaztruck de parking opgereden die ons naar een nabijgelegen truckstop takelde.

Hier zullen we ons maandag ,samen met de mensen van de werkplaats ,over het probleem buigen. We houden de moed erin en hopen een oplossing te vinden voor onze visums verlopen.

De temperatuur zakte ondertussen tot een 12°C, de parking is één modderpoel en we maken er het beste van en verbroederen met de russische truckers.

19u59 SMS - Vandaag op 500 km gestrand van Ekaterinburg met defecte versnellingsbak. We zijn inmiddels reeds naar de parking getakeld, maandag gaat de garage pas open en kunnen we de diagnose stellen. We gaan morgen een taxi naar een stadje nemen en proberen internet te vinden.

Tijdens de nacht valt de regen met bakken uit de hemel en wanneer we 's morgens onze gordijnen opentrekken merken we dat de zandweg van gisteravond omgetoverd is in één grote modderpoel. Gelukkig slaagden we erin om al glijdend de hoofdweg opnieuw te bereiken.

Net als we de verharde weg terug oprijden zien we een politiekontrole staan en zetten vlug onze lichten aan. Maar het was al te laat, oom agent had gezien dat we zonder lichten reden en fluit ons opzij.

Het spelletje kon beginnen . De meeste politieagenten zijn gewoon uit op smeergeld en schrijven slechts zelden effectief een boete uit. Het was deze keer dan ook niet anders.

Na kontrole van de boorddocumenten dreigde hij met "sjtraf" omdat we zonder licht reden en ook omdat Sabine achteraan zonder gordel zat. We slaagden erin ons eruit te praten maar toen merkte hij op dat we geen busrijbewijs hadden ...alweer "sjtraf" (boete) dus.

Nadat we bij hoog en laag beweerden dat ons voertuig géén bus is maar een mobilhome, komen we er als bij wonder zonder betalen vanaf. De politie onze vriend. Duidelijk misnoegd trekt hij zijn "oversize" kepie over zijn oren en druipt af .

Vandaag trekt het landschap geleidelijk open en maken de bossen plaats voor grasvelden die uitstrekken zover het oog reikt. Op deze open vlaktes beukt de wind ongehinderd in op onze zijflank, waardoor het uiterste concentratie vereist is om onze Priscilla recht op de baan te houden .

Later die dag rijden we door uitgestrekte landbouwgebieden waar voornamelijk graan en zonnebloemen geteeld worden. De zonnebloemen staan er wat triest bij na de zware regenval van verleden nacht .

We worden voor de tweede keer vandaag opzij gezet door de sterke arm der wet en voeren nogmaals ons toneelstukje van de onwetende buitenlander op. Zo glippen we nogmaals door de mazen van het net.

Als we plots op brutale wijze de pas worden afgesneden door één van de roekeloze truckers, beslissen we de hoofdweg te verlaten en via een alternatieve weg onze etappe voor vandaag verder te zetten.

We beseffen goed genoeg dat dit onze gemiddelde snelheid sterk naar omlaag zal halen maar het is wel stukken veiliger dan de befaamde Transsiberian .

Vanaf hier rijden we door idyllische dorpjes met meer pluimvee op straat dan mensen.

Alhoewel de huizen een likje verf kunnen gebruiken, werden ze destijds blijkbaar in bonte kleuren geschilderd en verfraaid met houtsnijwerk en bloemmotieven.

Het is nog steeds een moslim regio en we zien dan ook overal kleine moskees i.p.v. kerken. De wegwijzers zijn allen tweetalig: in Russis cyrillisch en in een ander cyrillisch...

We kunnen de verwonderde blikken al lang niet meer tellen wanneer we met onze oranje bus voorbijrijden. De ruitenwissers draaien op volle toeren, tot ze plots rare kuren krijgen en er uiteindelijk volledig de brui aan geven . De jongens herstellen ze voorlopig zodat we onze rit kunnen verderzetten tot we 's avonds stoppen bij een klein "magazin" voor wat inkopen.

Als we de bazin vragen of we naast haar winkeltje mogen kamperen, vertelt ze trots dat het stukje grond haar eigendom is en dat we daar gerust mogen parkeren.

De straten van het dorpje zijn onverhard en vol kuilen die meer weg hebben van kleine vijvers. Rechtover ons staat een huis dat zo scheefgezakt is dat we niet begrijpen hoe het overeind kan blijven staan.

De lokale jeugd raapt hun moed bij elkaar en komt ons verwelkomen in dun dorpje. Alhoewel ze geen woord engels spreken verstaan we toch dat ze als soldaat gekazerneerd zijn in Siberie maar nu op verlof zijn en dus alle dagen vodka mogen drinken.

Ze bieden aan om samen iets te gaan drinken maar we bedanken hun voor het voorstel en vertellen dat we hier met een missie zijn. We moeten deze bus veilig in Mongolie afleveren zeggen we, ze hebben er begrip voor en wensen ons verder nog een prettige avond.

19:08 SMS - Door een navigatiefout lopen we achter op schema. Opnieuw een dagje adrenaline tussen de russische kamikazepiloten. Morgen richting Perm

Zoals gepland springen we deze morgen eerst nog even in het lokale Kremlin binnen voor enkele foto's .

Kazan is de regio van de Tataren en daardoor staat er naast een orthodoxe kerk ook een immense moskee binnen de muren van dit bolwerk. Het is met name de moskee die er letterlijk boven uitsteekt.

Het blijkt niet eenvoudig om de stad in de juiste richting te verlaten zonder gedetailleerde kaart. We vragen dan maar hulp van een voorbijganger. Hij biedt aan om met ons mee te rijden en ons op het juiste spoor te zetten. Alhoewel hij al van s'morgens ruikt naar een wodka brouwerij, is hij toch zeer behulpzaam en wenst ons nog een goede reis oostwaarts.

Een tijdje later zijn we het spoor opnieuw bijster. We nemen een lifter onder onze hoede die ons, achteraf gebleken, waarschijnlijk heeft misbegrepen. Het resultaat was dat we volledig de verkeerde kant uitgingen . Gelukkig oriënteren we ons meestal op de zonnestand, zagen we onze blunder tijdig in en maakten rechtsomkeer .

Wegwijzers zijn in deze streek eerder schaars en vaak onduidelijk, de meeste mensen aan wie we de weg vragen, kunnen dan ook helemaal geen kaartlezen.

Hierdoor schieten we vandaag niet echt goed op, Murphy heeft blijkbaar vele troeven voor ons in petto.

Eens terug op de goede baan beleven we opnieuw een stevige adrenalime rush tussen de Russische kamikaze piloten. We zijn dan ook niet verwonderd weer een resem verkeersongevallen te zien. Vooral het ongeval met twee trucks en een totaal vernielde bestelwagen maakt diepe indruk.

Echt veel opgeschoten zijn we niet op het einde van de dag. Toch met Priscilla loopt alles immers weer vlotjes en we zetten dan ook ons kamp op in een zandweg tussen de velden.

Als we nog even zitten na te praten, worden we ineens opgeschrikt door geklop op de ruit van onze bus. We stappen naar buiten op inspectie maar zien niemand in de buurt. Waarschijnlijk enkele kwajongens uit de omtrek die ons even wilden laten schrikken.

Iedereen is doodmoe na een dag intensief rijden onder een hete zomerzon en we vallen dus zonder probleem allen in slaap als een blok. We schieten nog even wakker als onze plaaggeestjes met kluiten aarde tegen onze bus gooien. Door er niet op te reageren druipen ze het even later vanzelf af en kunnen we rustig verder slapen .

21:45 SMS : Na een dag rijden en sleutelen, met Murphie als reisgezel, toch tot in Kazan geraakt. Nu Kazan by Night

Om zeven uur deze morgen is de kok al druk in de weer met het hakken van hout voor zijn bbq. Dat word weer een druk dagje koteletten bakken.

Als dank voor zijn gastvrijheid schenken we hem twee grote parasollen voor zijn terrasje, een cadeau waarmee hij blijkaar zeer tevreden is. Hij geeft ons aanwijzingen naar het dichtsbijzijnde magazijn voor onderdelen van vrachtwagens.

Op de weg daarheen geeft Priscilla er opnieuw de brui aan, maar met wat prutsen komen we gelukkig toch nog tot bestemming. We kopen er o.a wat koperen dichtingen en bouten voor de stabilisatiestang. Met wat inventiviteit en een ijzerzaag toveren we een olieleiding van een russische Kamaztruck om in een mazoutleiding voor onze bus .

Op een gegeven moment komt een onvoorzichtige trucker eveneens de parking opgereden, hij draait wat te kort af en onze achteruitkijkspiegel moet er aan geloven . We vrezen dat er hier nog even over gediscussieerd zal worden, want russische truckers genieten nu eenmaal niet de beste reputatie . Maar verwonderlijk genoeg, biedt de vriendelijke man zijn excuses aan en koopt ons ter plaatse een splinterniewe spiegel. Het kost hem waarschijnlijk een klein weekloon en we voelen ons eigenlijk een beetje schuldig tegenover de arme ziel. we beslisten samen, hem nog iets ter compensatie te schenken, maar ondertussen was hij er alweer vandoor. Het leven op" the Transsiberia" moet nu eenmaal vooruit gaan .

Murphy was blijkbaar goed uitgeslapen want op de weg naar Kazan stonden we ongeveer nog een viertal keer in de berm te sleutelen.

Zo begon het elektroventiel van het stopsysteem opeens een eigen leven te leiden, met alle gevolgen vandien. Dus alles maar afgekoppeld en een noodstopsysteem gemonteerd met een stukje ijzerdraad .

Tijdens de werkzaamheden in het krappe motorkompartiment had de gaskabel ondertussen ook schade opgelopen en stonden we hierdoor ook alweer een uurtje stil op een parking.

De meisjes braken de verveling met wat lezen en Pasca daagde een russische jongen uit voor een vriendschappelijk voetbalmatchje. Gelukkig kon de jongeman na afloop ook lachen met de uitslag Russia-Belgium 1-6. Hadden we het ooit al over girlpower gehad?

De stroomomvormer staakt uiteindelijk ook nog dienst voor vandaag maar gelukkig kan de positieve "vibe " in de groep niet stuk en kunnen we er nog met lachen ook. Het probleem word vlug verholpen met een nieuwe zekering.

Bettina neemt het stuur van de ambulance in handen en we trachten, na alle tegenslagen van vandaag toch nog voor donker Kazan te bereiken.

Tegen zonsondergang rijden we de rivierdelta van Kazan binnen. Het is een prachtige streek met veel water en ontelbare eilandjes .

Met de bus raken we spijtig genoeg niet door de kleine zandwegjes tot bij het water .

We besluiten de stad binnen te rijden en zien op onze rechterkant de witgekalkte wallen van het kremlin. De hoge minaretten van de moskee steken hoog boven de muren uit en zijn prachtig verlicht, waardoor het geheel een sprookjesachtige uitstraling krijgt. Deze kans kunnen we niet links laten liggen, we plannen morgenvroeg een bezoek aan het indrukwekkend komplex.

Uiteindelijk vinden we een stelplaats op een parking van een verlaten fabrieksgebouw, aan de rand van de stad. We vragen toestemming aan de omwonenden om hier te overnachten en dat mag als we morgen op tijd vertrekken. Ze bellen zelfs een nachtwachter op om onze voertuigen gade te slaan terwijl we nog even de stad intrekken. De man weigert achteraf elke beloming en zegt dit graag uit vriendschap voor ons te hebben gedaan.

21:47 SMS : We zijn op 200Km van Kazan. Deze avond met de bus een beetje panne . De diagnose is al gesteld, morgen wordt ze hersteld.

Reisverslag

De ochtendmist hangt beweegloos over het land wanneer we onze etappe van vandaag starten. De eerste kilometers is het dan ook oppassen geblazen .

Opnieuw zijn we getuigen van enkele vreselijke verkeersongevallen met een motorfiets en enkele auto's. Wijzelf voelen ons wel lekker veilig in onze bus .Vanuit de hoge bestuurderskabine hebben we een goed uitzicht over het verkeer

Gelukkig lost de mist vlug op en komt de zon opnieuw tevoorschijn. Moskou, de tweede mijlpaal in onze reis, ligt nu al een eind achter ons We rijden vanaf nu voor het eerst op de échte Trans Siberain Highway.

 

Deze autosnelweg gaat er prat op de langste weg ter wereld te zijn, maar van snelweg is er hier echter niet veel te bespeuren, we rijden meestal over hobbelige asfalt en slechts sporadisch komen we op een vierwegsbaan van betere kwaliteit.

Ons kompas staat steeds pal Oost en we vorderen langzaam maar zeker richting Siberië.

Het zijn lange opeenvolgende uren achter het stuur, in zeven uur legden we slechts een driehonderdtal kilometers af. We besluiten er nog een paar uurtjes bij te doen voor vandaag.

Terwijl Sabine achteraan aan het kokerellen slaat, studeert Bettina het cyrillische schrift en speelt copiloot voor Gunther en Alain, die om beurten Priscilla bij de teugels nemen.

Het is een land van grote contrasten, in sommige steden zien we moderne gebouwen en immense hypermarkten en enkele honderden kilometers verder kruisen we steden die hoofdzakelijk uit communistische woonkazernes en kleine houten woningen, niet veel groter als het doorsnee belgische tuinhuisje, bestaan.

Het zware verkeer bestaat dan ook uit een mengeling van ouderwetse sovjet vrachtwagens en oversize amerikaanse Peterbuild trucks.

 

In een motel langs de baan trachten we ons migratieformulier te laten afstempelen, in dit land van stempels en papiertjes gaat dit echter niet zonder een ticket van een betaalparking. Dit hebben we natuurlijk niet op zak en dus vragen we aan een parkingwachter hoeveel een overnachtse parkeerbeurt bij hem kost, honderd roebel is het antwoord (2,5€) We kopen een ticket en laten ons hiermee registreren.

De vriendlijke parkingwachter geeft ons nadien het geld terug en we rijden verder richting Kazan. Het landschap wordt glooiender en vanop een heuvelrug hebben we een prachtig panorama over de uitgestrekte bossen en rivier. De wolken hangen als grote proppen dons, hoog tegen de blauwe hemel, we zijn geïmpressoineerd door de uitgesterktheid.

Op wonderbare wijze raken we elke keer door de politie checkpoints zonder opzij geroepen te worden. We wijten het aan het feit dat onze bus precies dezelfde kleur heeft als de voertuigen van de russische staatsdiensten. Hierdoor valt het blijkbaar niet op dat we buitenlanders zijn, en worden we tot nu toe met rust gelaten door de, op roebels verzotte, agenten.

Overal staan er mensen met autopech en stukgereden banden, de meeste mannen zijn hier gelukkig technisch aangelegd en duiken meteen zelf onder de motorkap om hun wagen terug aan de praat te krijgen.

Aan de rechterkant merken we plots een raffinaderij op die de grootte blijkt te hebben van een middelgrote stad, het is een wirwar van schoorstenen, pijpleidingen en gebouwen. De indringende geur en de grote vlammen uit de schoorstenen verraden de aard van het beest.

Alles loopt perfect tot Priscilla ineens vermogen begint te verliezen, ze raakt nog met moeite de volgende heuvel op en dan slaat de motor plots af en bollen we uit in de berm. Hier blijven staan is levensgevaarlijk.

Gelukkig krijgen we haar nog even aan de praat en sukkelen tot bij een klein eethuisje langs de weg. Het is een krammikkig houten hokje met buitenkeuken, op de menu kan je kiezen tussen koteletten en koteletten, we laten de bus even afkoelen en bestellen de specialitiet van het huis, koteletten, enkel te verkrijgen op plastieken bord, met brood.

Er blijkt een luchtlek in de mazoutleidingen ontstaan te zijn, hierdoor kwam er lucht in de pomp en strandden we hier in het bos. Bij de reparatie werkzaamheden merkten de mannen ook op dat er twee dikke bouten van de stabilisatorstang,losgekomen en beschadigd waren. De Transsiberie laat blijkbaar niemand passeren zonder zijn tol te eisen.

De vriendelijke kotelettenbakker nodigde ons uit op zijn kleine truckstop parking te overnachten, en wij boden hem een belgisch pintje aan die nog overgebleven was in onze frigo. Iedereen blij en we gaan tevreden slapen.

Als we opstaan zien we onze buren van vorige avond reeds in de weer met hun twee koeien: ze leiden de magere dieren na een drinkbeurt uit het meertje naar een nabijgelegen grasveld waar ze gestekt worden, even later worden hun twee geiten er bijgezet. Dit is waarschijnlijk hun belangrijkste dagtaak want verder beweegt er buiten de spelende honden niet veel op hun erf . Na het ontbijt schenken we de overschot van ons brood aan de twee boerkes en Bettina rijdt voor de gelegenheid onze bus door de smalle veldweg tot aan de hoofdbaan.

De weg naar Moskou is verschrikkelijk; buiten de diepe sporen lijkt het wel of een bommenwerper zijn volle lading op het asfalt heeft neergegooid. We moeten snelheid minderen want alles davert bijna uit elkaar en als we één van de grote hobbels in het asfalt niet tijdig opmerken wipt Piscilla even met de zes pootjes van de grond. Als ze met een doffe plof terug het aardoppervlak raakt wordt gans ons interieur door elkaar geschud en vrezen we het ergste. Na controle blijkt ze haar sprong echter zonder schade te hebben doorstaan, the good old girl !

De Russische truckers trekken zich van het erbarmelijke wegdek echter niets aan en razen ons aan hoge snelheid voorbij. We zijn dan ook niet verwonderd om geregeld een gekantelde of uitgebrande vrachtwagen aan te treffen in de berm. De lokals uit de achtergelegen dorpjes in de bossen riskeren dan hun leven door hun waren te slijten op de motorkap van hun Lada’s en Moskvitschen. Ze bieden emmers vers geplukte bessen en paddenstoelen aan en een kleurrijk assortiment aan fruit en groenten. Maar het zijn vooral de pelsen mutsen en beren vellen die onze aandacht trekken. We houden even halt om een kijkje te nemen. We voelen medelijden met de berenvellen die compleet met hoofd en poten verkocht worden als souvenirs. De enorme, aan een houten plankje genagelde everzwijn-koppen, zien er in onze ogen ronduit zielig uit. We maken de bedenking dat roebels meer waard zijn voor de Russen dan de bescherming van deze prachtige dieren, maar waarschijnlijk is het een vorm van overleven voor deze mensen.

De vele kruisbeelden langs de weg getuigen van de verkeersslachtoffers die hier reeds vielen. We zijn dan ook opgelucht als we de buitenste van de drie ringen die Moskou omcirkelen, oprijden. Hier is het asfalt van veel betere kwaliteit en onze dreamcatcher bengelt terug vrolijk heen en weer aan de achteruitkijkspiegel. We moeten ons dringend laten registreren bij de politie. Een vriendelijke Rus rijdt ons voor naar het politiekantoor in een levendige buitenwijk van Moskou. De schildwacht meldt ons echter dat de ambtenaren pas maandagmorgen terug aan de slag gaan en dat niemand ons hiermee kan verder helpen. Aaaai … dit zal later waarschijnlijk nog problemen geven want onze 72 uren zijn reeds overschreden.

Tegen 's avonds rijden we een groter dorp binnen en parkeren ons op het dorpsplein in de schaduw van een prachtige orthodoxe kerk. De ondergaande zon verlicht nog even de grote blauwe koepels alvorens de duisternis definitief intreed. Gunther bereidde ons onderweg al een avondmaal met streekproducten zodat we meteen aan tafel konden en wat later maakten we nog een avondwandeling door het dorp. Veel was er niet te beleven. We zagen wèl bij de drankkiosk net nog twee flink beschonken jongeren wegscheuren in een klassieke Lada sport.

Even later kropen we allen onder het dons tot we plots werden opgeschrikt door het geluid van gierend autobanden. Onze twee lokale helden waren rondjes aan het draaien met hun auto op het dorpsplein. Ze trakteerden ons op een spektakel dat gepaard ging met veel rook en lawaai. Toen de show er op zat konden we eindelijk allen indommelen.

21:35 SMS : Jooeeppiiee, de meisjes zijn er ook door geraakt. We zijn weer één team!! Rusia, here we come
De wegen zijn barslecht maar morgen willen kilometers kloppen.

Eens de laatste slagboom achter ons dicht gezwaaid komen we in een andere wereld. Er staan welgeteld zeven kilometer vrachtwagens aan te schuiven om Rusland buiten te rijden. Wij zijn blijkbaar de vreemde eend in de bijt want we worden met een verwonderde blik nagekeken door de wachtende truckers. We houden halt bij de eerste benzinepomp en gooien onze tank vol met goedkope Russische diesel en kopen een verzekering voor de bus. De weg loopt loodrecht door de woeste loofbossen. Het wegdek is van redelijke kwaliteit en we rijden na een twintig kilometer links een kleine zijweg in om even later neer te strijken in een klein, vergeten dorpje.

We parkeren ons naast het kruispuntje dat eigenlijk meteen het center van dit dorpje moet voorstellen. Er is een vervallen postkantoortje en een klein magazijn (kruidenierswinkel) maar verder valt er niet veel te beleven. Hier staan amper een tiental houten huisjes met scheefgezakte afsluitingen en vervallen stalletjes. De honden liggen aan de ketting en bekijken ons met trieste ogen van bovenop het dak van hun hok. Ze stralen dezelfde lusteloosheid uit als hun omgeving. Het verkeer is schaars maar bestaat grotendeels uit oude Lada's. Soms wordt het dorpje wakker geschud door voorhistorische mastodonten van landbouwvoertuigen. Er is hier de laatste vijftig jaar blijkbaar niets veranderd en het ziet er naar uit dat dit de komende jaren zo zal blijven. Het is het Rusland zoals we het altijd al kenden.

De baboeskas slenteren voorovergebogen door de straatjes met de boodschappentas in de hand. Ze bekijken ons verwonderd van onder hun kleurige hoofddoek en besteden verder geen aandacht aan de vreemde oranje bus die hier volledig uit de toon valt. De rust en stilte zijn hier bijna angstwekkend voor westerlingen die gewend zijn aan ons jachtige bestaan, maar hier komen we eindelijk even tot rust na de commotie van de voorbije dagen. GSM. ontvangst is er niet. We rijden geregeld met ons kinderfietsje naar een nabijgelegen heuvel vanwaar we soms een sms-je kunnen versturen naar Marie en Pasca die momenteel dezelfde strijd aan het leveren zijn die wij de laatste drie dagen moesten doorstaan. Na twee gezamenlijke pogingen besloten we om het individueel te proberen en voor het bus team was dit alvast gelukt. We wachten in spanning af en hopen dat ook zij vandaag zullen slagen de oversteek te maken.

Priscilla krijgt nog eens een poetsbeurt en de handwas wordt gedaan. Onze watervoorraad slaan we in aan de publieke waterput. In het winkeltje vinden we een kip die samen met worteltje en aardappelen zullen klaargestoomd worden tot avondmaal. Af en toe komt een vriendelijke dorpeling polsen naar ons verhaal. Hun adem stinkt steevast naar wodka en bier en opnieuw krijgen we groenten uit hun moestuintje aangeboden.

In de namiddag rijden we terug richting hoofdweg waar we opnieuw flauwe gsm ontvangst hebben en dan komt plots de verlossende sms:  HOERAAAAAAAA!!!!!!!! WE ZIJN ER DOORGERAAKT !!!!!!!!!!. We staan onze meisjes op te wachten langs de hoofdweg als we plots een gele ambulance in de verte zien opduiken. Eens ze ons hebben opgemerkt zetten ze hun sirenes aan en springen opgetogen uit hun wagen. Het is een blij weerzien, we zijn opnieuw één team. We rijden nog even verder tot de schemering intreedt en slaan dan opnieuw een zijweg in die ons naar een godvergeten dorpje leidt. Er staan hier ten midden van het groen slechts een handvol huisjes bij een klein meertje. De meeste houten huisjes zijn echter verlaten. Deze trend manifesteert zich hier al langere tijd: de jeugd trekt massaal naar de steden en de oudjes blijven alleen achter in de vergeten dorpjes.

Om de leden even los te gooien na de lange uren achter het stuur organiseren we een kleine fietswedstrijd tussen het bus en ambulance team. De winnaar houden we, om de vrede te bewaren, geheim . Met onze aanwezigheid trekken we natuurlijk de aandacht van onze buren. Zij komen even later op onze bus afgestapt en brabbelen eventjes wat Russisch met ons en schooien voor een sigaret. Ze hebben blijkbaar al flink wat wodka achterovergeslagen vandaag. De muggen laven zich gretig aan ons bloed; het is waarschijnlijk de enige niet alcoholische drank die ze in wijde omgeving kunnen vinden. Na een spelletje pitjesbak duiken we tevreden onder de wol.

11:16 SMS - Alle, voor de derde keer dezelfde grensovergang proberen. Hopelijk lukt het deze keer wel. Alle truckchauffeurs zeggen ons hier dat we ze moeten omkopen. We zullen de Roebels dan maar klaarleggen zeker?

17:35 SMS - We zijn door !!! ... met al ons gerief !!! We zijn daarvoor wel tot de hoogste chef geroepen en we hebben hulp gekregen van de ambassade, waarvoor dank! Nu kan de reis écht beginnen

Het oversteken van de Russische grens was een mijlpaal in onze trip. Dat het zó een miserie ging worden hadden we eigenlijk wel verwacht maar niet gehoopt. Zo vertrokken we de eerste keer met volle moed; na een drietal grenshokjes en een drievoud daarvan aan papieren en stempels stonden we voor het eerste Russische hok waar we meteen zonder reden in het Russisch worden afgeblaft door de opgeblazen douanier achter het kleine raampje, en het spel was vertrokken!

We boden ons aan bij de personen wagens met nothing to declair maar werden vlug doorverwezen naar de lijn met zwaar transport. Er volgden talloze documenten en stempels tot op een gegeven ogenblik één van de douaniers opmerkte dat het inschrijvingsbewijs niet op Alain zijn naam stond maar op naam van onze sponsor, zakenkantoor Walraevens. Dit kwam destijds eenmaal beter uit qua sponsoring maar dat zorgde hier voor een torenhoog probleem. We werden uiteindelijk de toegang tot de Russische federatie geweigerd en konden gelukkig onze visum laten annuleren en na acht uur onderhandelen stonden we terug op Lets grondgebied waar we deze morgen vertrokken waren.

Via e-mail stuurden de mensen van de verzekering een toestemming door en de volgende morgen konden we opnieuw proberen.
We kampeerden op een truckers parking en verbroederden met onze Russische lotgenoten. Zij staan hier gemiddeld drie dagen voor ze de grens overkomen. Na 's anderendaags het volledige circus nogmaals te hebben doorstaan kwam er opnieuw een norse douanier op de proppen met de opmerking dat we te veel hulpgoederen aan boord hadden. We onderhandelden een paar uur met de azijnpisser maar tegen de avond kwamen er enkel meer problemen in plaats van oplossingen en vlogen we er terug uit. Het was duidelijk, we waren hier niet welkom, dus maar opnieuw terug naar Letland. Voor de 2de maal werd onze visa geannuleerd. Ondertussen waren we al de talk of de town op de truckers parking en iedereen vertelde ons dat we zonder smeergeld nooit zouden over de grens komen. .

De derde dag dus opnieuw op pad, ondertussen werden we natuurlijk onmiddellijk herkend door het legertje groene jongens. Deze keer wel met 5000 roebel tussen het paspoort en alles leek vlot te lopen tot er plots opnieuw een kerel zonder lachspieren op de proppen kwam met een waslijst overtredingen waar we niet meer over zagen. Zo werd de aard van ons voertuig niet geaccepteerd, mochten we niet met zoveel materiaal binnen en mochten we zelfs geen aardappelen bij hebben. We smeekten en bedelden, trachten een oplossing te vinden maar mister azijnmuil bleef voet bij stuk houden: we kwamen er niet in. Marie en Pasca hadden besloten vandaag af te wachten wat er met de bus zou gebeuren alvorens ook de oversteek te wagen en zij zetten uiteindelijk telefonisch hun joker in. Ze belden hun contacten op de Belgische ambassade in Moskou op en plots was onze makker zonder lachspieren verdwenen. De dame aan de andere kant van de lijn vroeg ons de naam van de douanier door te geven aan de consul en een uurtje later werden we allen naar boven geroepen voor een kruisverhoor bij het opperhoofd van de Russische douane. Als een bende schoolkinderen die op appel bij de schooldirecteur geroepen zijn, zaten we aan een grote tafel voor de grote baas. Mister Azijnface was ook aanwezig en bleef maar doordrammen tegen zijn overste. Maar uiteindelijk werd het verdict toch in ons voordeel uitgesproken en kregen we de toestemming De Russische grens over te steken. Het duurde uiteindelijk een eeuwigheid om gans de papierwinkel te doorlopen alvorens de finale slagboom openzwaaide en we op brutale wijze werden weggestuurd door de slagboom bediener.

Onze stemming was de laatste drie dagen zo vaak omgegooid, ons geduld tot over de limiet op de proef gesteld maar opgeven was voor ons geen optie en uiteindelijk reden we de eerste meter op Russische bodem. We worstelden met gemengde gevoelens, gefrustreerd door de beproeving van de voorbije dagen, uitgeput door de eindeloze wachttijden, verward door de vele tegenstellingen en onbeantwoorde vragen maar dolgelukkig dat we het gehaald hadden. Om het met de woorden van de fab four te zeggen: BACK IN THE USSR, YOU DON'T KNOW HOW LUCKY WE ARE !!!!!

Nu kruisen we de vingers tot ze kraken dat Pasca en Marie ons morgen zo vlug mogelijk zullen vervoegen zodat ons Russische avontuur eindelijk kan beginnen.