21:45 SMS : Na een dag rijden en sleutelen, met Murphie als reisgezel, toch tot in Kazan geraakt. Nu Kazan by Night

Om zeven uur deze morgen is de kok al druk in de weer met het hakken van hout voor zijn bbq. Dat word weer een druk dagje koteletten bakken.

Als dank voor zijn gastvrijheid schenken we hem twee grote parasollen voor zijn terrasje, een cadeau waarmee hij blijkaar zeer tevreden is. Hij geeft ons aanwijzingen naar het dichtsbijzijnde magazijn voor onderdelen van vrachtwagens.

Op de weg daarheen geeft Priscilla er opnieuw de brui aan, maar met wat prutsen komen we gelukkig toch nog tot bestemming. We kopen er o.a wat koperen dichtingen en bouten voor de stabilisatiestang. Met wat inventiviteit en een ijzerzaag toveren we een olieleiding van een russische Kamaztruck om in een mazoutleiding voor onze bus .

Op een gegeven moment komt een onvoorzichtige trucker eveneens de parking opgereden, hij draait wat te kort af en onze achteruitkijkspiegel moet er aan geloven . We vrezen dat er hier nog even over gediscussieerd zal worden, want russische truckers genieten nu eenmaal niet de beste reputatie . Maar verwonderlijk genoeg, biedt de vriendelijke man zijn excuses aan en koopt ons ter plaatse een splinterniewe spiegel. Het kost hem waarschijnlijk een klein weekloon en we voelen ons eigenlijk een beetje schuldig tegenover de arme ziel. we beslisten samen, hem nog iets ter compensatie te schenken, maar ondertussen was hij er alweer vandoor. Het leven op" the Transsiberia" moet nu eenmaal vooruit gaan .

Murphy was blijkbaar goed uitgeslapen want op de weg naar Kazan stonden we ongeveer nog een viertal keer in de berm te sleutelen.

Zo begon het elektroventiel van het stopsysteem opeens een eigen leven te leiden, met alle gevolgen vandien. Dus alles maar afgekoppeld en een noodstopsysteem gemonteerd met een stukje ijzerdraad .

Tijdens de werkzaamheden in het krappe motorkompartiment had de gaskabel ondertussen ook schade opgelopen en stonden we hierdoor ook alweer een uurtje stil op een parking.

De meisjes braken de verveling met wat lezen en Pasca daagde een russische jongen uit voor een vriendschappelijk voetbalmatchje. Gelukkig kon de jongeman na afloop ook lachen met de uitslag Russia-Belgium 1-6. Hadden we het ooit al over girlpower gehad?

De stroomomvormer staakt uiteindelijk ook nog dienst voor vandaag maar gelukkig kan de positieve "vibe " in de groep niet stuk en kunnen we er nog met lachen ook. Het probleem word vlug verholpen met een nieuwe zekering.

Bettina neemt het stuur van de ambulance in handen en we trachten, na alle tegenslagen van vandaag toch nog voor donker Kazan te bereiken.

Tegen zonsondergang rijden we de rivierdelta van Kazan binnen. Het is een prachtige streek met veel water en ontelbare eilandjes .

Met de bus raken we spijtig genoeg niet door de kleine zandwegjes tot bij het water .

We besluiten de stad binnen te rijden en zien op onze rechterkant de witgekalkte wallen van het kremlin. De hoge minaretten van de moskee steken hoog boven de muren uit en zijn prachtig verlicht, waardoor het geheel een sprookjesachtige uitstraling krijgt. Deze kans kunnen we niet links laten liggen, we plannen morgenvroeg een bezoek aan het indrukwekkend komplex.

Uiteindelijk vinden we een stelplaats op een parking van een verlaten fabrieksgebouw, aan de rand van de stad. We vragen toestemming aan de omwonenden om hier te overnachten en dat mag als we morgen op tijd vertrekken. Ze bellen zelfs een nachtwachter op om onze voertuigen gade te slaan terwijl we nog even de stad intrekken. De man weigert achteraf elke beloming en zegt dit graag uit vriendschap voor ons te hebben gedaan.

21:47 SMS : We zijn op 200Km van Kazan. Deze avond met de bus een beetje panne . De diagnose is al gesteld, morgen wordt ze hersteld.

Reisverslag

De ochtendmist hangt beweegloos over het land wanneer we onze etappe van vandaag starten. De eerste kilometers is het dan ook oppassen geblazen .

Opnieuw zijn we getuigen van enkele vreselijke verkeersongevallen met een motorfiets en enkele auto's. Wijzelf voelen ons wel lekker veilig in onze bus .Vanuit de hoge bestuurderskabine hebben we een goed uitzicht over het verkeer

Gelukkig lost de mist vlug op en komt de zon opnieuw tevoorschijn. Moskou, de tweede mijlpaal in onze reis, ligt nu al een eind achter ons We rijden vanaf nu voor het eerst op de échte Trans Siberain Highway.

 

Deze autosnelweg gaat er prat op de langste weg ter wereld te zijn, maar van snelweg is er hier echter niet veel te bespeuren, we rijden meestal over hobbelige asfalt en slechts sporadisch komen we op een vierwegsbaan van betere kwaliteit.

Ons kompas staat steeds pal Oost en we vorderen langzaam maar zeker richting Siberië.

Het zijn lange opeenvolgende uren achter het stuur, in zeven uur legden we slechts een driehonderdtal kilometers af. We besluiten er nog een paar uurtjes bij te doen voor vandaag.

Terwijl Sabine achteraan aan het kokerellen slaat, studeert Bettina het cyrillische schrift en speelt copiloot voor Gunther en Alain, die om beurten Priscilla bij de teugels nemen.

Het is een land van grote contrasten, in sommige steden zien we moderne gebouwen en immense hypermarkten en enkele honderden kilometers verder kruisen we steden die hoofdzakelijk uit communistische woonkazernes en kleine houten woningen, niet veel groter als het doorsnee belgische tuinhuisje, bestaan.

Het zware verkeer bestaat dan ook uit een mengeling van ouderwetse sovjet vrachtwagens en oversize amerikaanse Peterbuild trucks.

 

In een motel langs de baan trachten we ons migratieformulier te laten afstempelen, in dit land van stempels en papiertjes gaat dit echter niet zonder een ticket van een betaalparking. Dit hebben we natuurlijk niet op zak en dus vragen we aan een parkingwachter hoeveel een overnachtse parkeerbeurt bij hem kost, honderd roebel is het antwoord (2,5€) We kopen een ticket en laten ons hiermee registreren.

De vriendlijke parkingwachter geeft ons nadien het geld terug en we rijden verder richting Kazan. Het landschap wordt glooiender en vanop een heuvelrug hebben we een prachtig panorama over de uitgestrekte bossen en rivier. De wolken hangen als grote proppen dons, hoog tegen de blauwe hemel, we zijn geïmpressoineerd door de uitgesterktheid.

Op wonderbare wijze raken we elke keer door de politie checkpoints zonder opzij geroepen te worden. We wijten het aan het feit dat onze bus precies dezelfde kleur heeft als de voertuigen van de russische staatsdiensten. Hierdoor valt het blijkbaar niet op dat we buitenlanders zijn, en worden we tot nu toe met rust gelaten door de, op roebels verzotte, agenten.

Overal staan er mensen met autopech en stukgereden banden, de meeste mannen zijn hier gelukkig technisch aangelegd en duiken meteen zelf onder de motorkap om hun wagen terug aan de praat te krijgen.

Aan de rechterkant merken we plots een raffinaderij op die de grootte blijkt te hebben van een middelgrote stad, het is een wirwar van schoorstenen, pijpleidingen en gebouwen. De indringende geur en de grote vlammen uit de schoorstenen verraden de aard van het beest.

Alles loopt perfect tot Priscilla ineens vermogen begint te verliezen, ze raakt nog met moeite de volgende heuvel op en dan slaat de motor plots af en bollen we uit in de berm. Hier blijven staan is levensgevaarlijk.

Gelukkig krijgen we haar nog even aan de praat en sukkelen tot bij een klein eethuisje langs de weg. Het is een krammikkig houten hokje met buitenkeuken, op de menu kan je kiezen tussen koteletten en koteletten, we laten de bus even afkoelen en bestellen de specialitiet van het huis, koteletten, enkel te verkrijgen op plastieken bord, met brood.

Er blijkt een luchtlek in de mazoutleidingen ontstaan te zijn, hierdoor kwam er lucht in de pomp en strandden we hier in het bos. Bij de reparatie werkzaamheden merkten de mannen ook op dat er twee dikke bouten van de stabilisatorstang,losgekomen en beschadigd waren. De Transsiberie laat blijkbaar niemand passeren zonder zijn tol te eisen.

De vriendelijke kotelettenbakker nodigde ons uit op zijn kleine truckstop parking te overnachten, en wij boden hem een belgisch pintje aan die nog overgebleven was in onze frigo. Iedereen blij en we gaan tevreden slapen.

Als we opstaan zien we onze buren van vorige avond reeds in de weer met hun twee koeien: ze leiden de magere dieren na een drinkbeurt uit het meertje naar een nabijgelegen grasveld waar ze gestekt worden, even later worden hun twee geiten er bijgezet. Dit is waarschijnlijk hun belangrijkste dagtaak want verder beweegt er buiten de spelende honden niet veel op hun erf . Na het ontbijt schenken we de overschot van ons brood aan de twee boerkes en Bettina rijdt voor de gelegenheid onze bus door de smalle veldweg tot aan de hoofdbaan.

De weg naar Moskou is verschrikkelijk; buiten de diepe sporen lijkt het wel of een bommenwerper zijn volle lading op het asfalt heeft neergegooid. We moeten snelheid minderen want alles davert bijna uit elkaar en als we één van de grote hobbels in het asfalt niet tijdig opmerken wipt Piscilla even met de zes pootjes van de grond. Als ze met een doffe plof terug het aardoppervlak raakt wordt gans ons interieur door elkaar geschud en vrezen we het ergste. Na controle blijkt ze haar sprong echter zonder schade te hebben doorstaan, the good old girl !

De Russische truckers trekken zich van het erbarmelijke wegdek echter niets aan en razen ons aan hoge snelheid voorbij. We zijn dan ook niet verwonderd om geregeld een gekantelde of uitgebrande vrachtwagen aan te treffen in de berm. De lokals uit de achtergelegen dorpjes in de bossen riskeren dan hun leven door hun waren te slijten op de motorkap van hun Lada’s en Moskvitschen. Ze bieden emmers vers geplukte bessen en paddenstoelen aan en een kleurrijk assortiment aan fruit en groenten. Maar het zijn vooral de pelsen mutsen en beren vellen die onze aandacht trekken. We houden even halt om een kijkje te nemen. We voelen medelijden met de berenvellen die compleet met hoofd en poten verkocht worden als souvenirs. De enorme, aan een houten plankje genagelde everzwijn-koppen, zien er in onze ogen ronduit zielig uit. We maken de bedenking dat roebels meer waard zijn voor de Russen dan de bescherming van deze prachtige dieren, maar waarschijnlijk is het een vorm van overleven voor deze mensen.

De vele kruisbeelden langs de weg getuigen van de verkeersslachtoffers die hier reeds vielen. We zijn dan ook opgelucht als we de buitenste van de drie ringen die Moskou omcirkelen, oprijden. Hier is het asfalt van veel betere kwaliteit en onze dreamcatcher bengelt terug vrolijk heen en weer aan de achteruitkijkspiegel. We moeten ons dringend laten registreren bij de politie. Een vriendelijke Rus rijdt ons voor naar het politiekantoor in een levendige buitenwijk van Moskou. De schildwacht meldt ons echter dat de ambtenaren pas maandagmorgen terug aan de slag gaan en dat niemand ons hiermee kan verder helpen. Aaaai … dit zal later waarschijnlijk nog problemen geven want onze 72 uren zijn reeds overschreden.

Tegen 's avonds rijden we een groter dorp binnen en parkeren ons op het dorpsplein in de schaduw van een prachtige orthodoxe kerk. De ondergaande zon verlicht nog even de grote blauwe koepels alvorens de duisternis definitief intreed. Gunther bereidde ons onderweg al een avondmaal met streekproducten zodat we meteen aan tafel konden en wat later maakten we nog een avondwandeling door het dorp. Veel was er niet te beleven. We zagen wèl bij de drankkiosk net nog twee flink beschonken jongeren wegscheuren in een klassieke Lada sport.

Even later kropen we allen onder het dons tot we plots werden opgeschrikt door het geluid van gierend autobanden. Onze twee lokale helden waren rondjes aan het draaien met hun auto op het dorpsplein. Ze trakteerden ons op een spektakel dat gepaard ging met veel rook en lawaai. Toen de show er op zat konden we eindelijk allen indommelen.

21:35 SMS : Jooeeppiiee, de meisjes zijn er ook door geraakt. We zijn weer één team!! Rusia, here we come
De wegen zijn barslecht maar morgen willen kilometers kloppen.

Eens de laatste slagboom achter ons dicht gezwaaid komen we in een andere wereld. Er staan welgeteld zeven kilometer vrachtwagens aan te schuiven om Rusland buiten te rijden. Wij zijn blijkbaar de vreemde eend in de bijt want we worden met een verwonderde blik nagekeken door de wachtende truckers. We houden halt bij de eerste benzinepomp en gooien onze tank vol met goedkope Russische diesel en kopen een verzekering voor de bus. De weg loopt loodrecht door de woeste loofbossen. Het wegdek is van redelijke kwaliteit en we rijden na een twintig kilometer links een kleine zijweg in om even later neer te strijken in een klein, vergeten dorpje.

We parkeren ons naast het kruispuntje dat eigenlijk meteen het center van dit dorpje moet voorstellen. Er is een vervallen postkantoortje en een klein magazijn (kruidenierswinkel) maar verder valt er niet veel te beleven. Hier staan amper een tiental houten huisjes met scheefgezakte afsluitingen en vervallen stalletjes. De honden liggen aan de ketting en bekijken ons met trieste ogen van bovenop het dak van hun hok. Ze stralen dezelfde lusteloosheid uit als hun omgeving. Het verkeer is schaars maar bestaat grotendeels uit oude Lada's. Soms wordt het dorpje wakker geschud door voorhistorische mastodonten van landbouwvoertuigen. Er is hier de laatste vijftig jaar blijkbaar niets veranderd en het ziet er naar uit dat dit de komende jaren zo zal blijven. Het is het Rusland zoals we het altijd al kenden.

De baboeskas slenteren voorovergebogen door de straatjes met de boodschappentas in de hand. Ze bekijken ons verwonderd van onder hun kleurige hoofddoek en besteden verder geen aandacht aan de vreemde oranje bus die hier volledig uit de toon valt. De rust en stilte zijn hier bijna angstwekkend voor westerlingen die gewend zijn aan ons jachtige bestaan, maar hier komen we eindelijk even tot rust na de commotie van de voorbije dagen. GSM. ontvangst is er niet. We rijden geregeld met ons kinderfietsje naar een nabijgelegen heuvel vanwaar we soms een sms-je kunnen versturen naar Marie en Pasca die momenteel dezelfde strijd aan het leveren zijn die wij de laatste drie dagen moesten doorstaan. Na twee gezamenlijke pogingen besloten we om het individueel te proberen en voor het bus team was dit alvast gelukt. We wachten in spanning af en hopen dat ook zij vandaag zullen slagen de oversteek te maken.

Priscilla krijgt nog eens een poetsbeurt en de handwas wordt gedaan. Onze watervoorraad slaan we in aan de publieke waterput. In het winkeltje vinden we een kip die samen met worteltje en aardappelen zullen klaargestoomd worden tot avondmaal. Af en toe komt een vriendelijke dorpeling polsen naar ons verhaal. Hun adem stinkt steevast naar wodka en bier en opnieuw krijgen we groenten uit hun moestuintje aangeboden.

In de namiddag rijden we terug richting hoofdweg waar we opnieuw flauwe gsm ontvangst hebben en dan komt plots de verlossende sms:  HOERAAAAAAAA!!!!!!!! WE ZIJN ER DOORGERAAKT !!!!!!!!!!. We staan onze meisjes op te wachten langs de hoofdweg als we plots een gele ambulance in de verte zien opduiken. Eens ze ons hebben opgemerkt zetten ze hun sirenes aan en springen opgetogen uit hun wagen. Het is een blij weerzien, we zijn opnieuw één team. We rijden nog even verder tot de schemering intreedt en slaan dan opnieuw een zijweg in die ons naar een godvergeten dorpje leidt. Er staan hier ten midden van het groen slechts een handvol huisjes bij een klein meertje. De meeste houten huisjes zijn echter verlaten. Deze trend manifesteert zich hier al langere tijd: de jeugd trekt massaal naar de steden en de oudjes blijven alleen achter in de vergeten dorpjes.

Om de leden even los te gooien na de lange uren achter het stuur organiseren we een kleine fietswedstrijd tussen het bus en ambulance team. De winnaar houden we, om de vrede te bewaren, geheim . Met onze aanwezigheid trekken we natuurlijk de aandacht van onze buren. Zij komen even later op onze bus afgestapt en brabbelen eventjes wat Russisch met ons en schooien voor een sigaret. Ze hebben blijkbaar al flink wat wodka achterovergeslagen vandaag. De muggen laven zich gretig aan ons bloed; het is waarschijnlijk de enige niet alcoholische drank die ze in wijde omgeving kunnen vinden. Na een spelletje pitjesbak duiken we tevreden onder de wol.

11:16 SMS - Alle, voor de derde keer dezelfde grensovergang proberen. Hopelijk lukt het deze keer wel. Alle truckchauffeurs zeggen ons hier dat we ze moeten omkopen. We zullen de Roebels dan maar klaarleggen zeker?

17:35 SMS - We zijn door !!! ... met al ons gerief !!! We zijn daarvoor wel tot de hoogste chef geroepen en we hebben hulp gekregen van de ambassade, waarvoor dank! Nu kan de reis écht beginnen

Het oversteken van de Russische grens was een mijlpaal in onze trip. Dat het zó een miserie ging worden hadden we eigenlijk wel verwacht maar niet gehoopt. Zo vertrokken we de eerste keer met volle moed; na een drietal grenshokjes en een drievoud daarvan aan papieren en stempels stonden we voor het eerste Russische hok waar we meteen zonder reden in het Russisch worden afgeblaft door de opgeblazen douanier achter het kleine raampje, en het spel was vertrokken!

We boden ons aan bij de personen wagens met nothing to declair maar werden vlug doorverwezen naar de lijn met zwaar transport. Er volgden talloze documenten en stempels tot op een gegeven ogenblik één van de douaniers opmerkte dat het inschrijvingsbewijs niet op Alain zijn naam stond maar op naam van onze sponsor, zakenkantoor Walraevens. Dit kwam destijds eenmaal beter uit qua sponsoring maar dat zorgde hier voor een torenhoog probleem. We werden uiteindelijk de toegang tot de Russische federatie geweigerd en konden gelukkig onze visum laten annuleren en na acht uur onderhandelen stonden we terug op Lets grondgebied waar we deze morgen vertrokken waren.

Via e-mail stuurden de mensen van de verzekering een toestemming door en de volgende morgen konden we opnieuw proberen.
We kampeerden op een truckers parking en verbroederden met onze Russische lotgenoten. Zij staan hier gemiddeld drie dagen voor ze de grens overkomen. Na 's anderendaags het volledige circus nogmaals te hebben doorstaan kwam er opnieuw een norse douanier op de proppen met de opmerking dat we te veel hulpgoederen aan boord hadden. We onderhandelden een paar uur met de azijnpisser maar tegen de avond kwamen er enkel meer problemen in plaats van oplossingen en vlogen we er terug uit. Het was duidelijk, we waren hier niet welkom, dus maar opnieuw terug naar Letland. Voor de 2de maal werd onze visa geannuleerd. Ondertussen waren we al de talk of de town op de truckers parking en iedereen vertelde ons dat we zonder smeergeld nooit zouden over de grens komen. .

De derde dag dus opnieuw op pad, ondertussen werden we natuurlijk onmiddellijk herkend door het legertje groene jongens. Deze keer wel met 5000 roebel tussen het paspoort en alles leek vlot te lopen tot er plots opnieuw een kerel zonder lachspieren op de proppen kwam met een waslijst overtredingen waar we niet meer over zagen. Zo werd de aard van ons voertuig niet geaccepteerd, mochten we niet met zoveel materiaal binnen en mochten we zelfs geen aardappelen bij hebben. We smeekten en bedelden, trachten een oplossing te vinden maar mister azijnmuil bleef voet bij stuk houden: we kwamen er niet in. Marie en Pasca hadden besloten vandaag af te wachten wat er met de bus zou gebeuren alvorens ook de oversteek te wagen en zij zetten uiteindelijk telefonisch hun joker in. Ze belden hun contacten op de Belgische ambassade in Moskou op en plots was onze makker zonder lachspieren verdwenen. De dame aan de andere kant van de lijn vroeg ons de naam van de douanier door te geven aan de consul en een uurtje later werden we allen naar boven geroepen voor een kruisverhoor bij het opperhoofd van de Russische douane. Als een bende schoolkinderen die op appel bij de schooldirecteur geroepen zijn, zaten we aan een grote tafel voor de grote baas. Mister Azijnface was ook aanwezig en bleef maar doordrammen tegen zijn overste. Maar uiteindelijk werd het verdict toch in ons voordeel uitgesproken en kregen we de toestemming De Russische grens over te steken. Het duurde uiteindelijk een eeuwigheid om gans de papierwinkel te doorlopen alvorens de finale slagboom openzwaaide en we op brutale wijze werden weggestuurd door de slagboom bediener.

Onze stemming was de laatste drie dagen zo vaak omgegooid, ons geduld tot over de limiet op de proef gesteld maar opgeven was voor ons geen optie en uiteindelijk reden we de eerste meter op Russische bodem. We worstelden met gemengde gevoelens, gefrustreerd door de beproeving van de voorbije dagen, uitgeput door de eindeloze wachttijden, verward door de vele tegenstellingen en onbeantwoorde vragen maar dolgelukkig dat we het gehaald hadden. Om het met de woorden van de fab four te zeggen: BACK IN THE USSR, YOU DON'T KNOW HOW LUCKY WE ARE !!!!!

Nu kruisen we de vingers tot ze kraken dat Pasca en Marie ons morgen zo vlug mogelijk zullen vervoegen zodat ons Russische avontuur eindelijk kan beginnen.

Reisverslag

De Russische grensovergang blijkt, zoals gevreesd, een harde noot om te kraken. Na twee dagen papiertjes in te vullen en stempeltjes verzamelen worden we terug de toegang tot de Russische federatie geweigerd.

Het is allemaal niet meer duidelijk wat er nu juist het probleem is met onze bus. Ze blijven maar steeds nieuwe argumenten uitvinden om ons buiten te houden maar we hebben besloten ons geluk bij de volgende grensovergang te gaan beproeven. Hier hebben we al tot twee maal toe een visa annulatie moeten aanvragen om terug naar Letland te mogen terugkeren en we denken dat het een derde keer niet meer zal lukken.

We zijn ondertussen al bevriend met de truckers die hier al dagen staan te wachten om over te raken en zij vertellen dat het geen abnormale situatie is dat het verderop mogelijks wel zal lukken. We kruisen onze vingers tot ze kraken en houden de moed er in.

Reisverslag

We startten de dag met een duik in ons privé meertje en zijn weer klaarwakker voor een dag "on the road". We trachten er een behoorlijk tempo in te houden maar de kleine slingerwegen door de bossen en lange stukken met hobbelig wegdek zorgen er voor dat ons gemiddelde flink onder het peil blijft. Toch bereiken we tegen de middag zonder problemen de Letse grens waar we de verlaten douanegebouwen aantreffen en even later navraag doen i.v.m. het wegenvignet voor Letland en blijkbaar hebben we dat -gelukkig- hier niet nodig.

We hergroeperen met de motorrijders die vandaag hun laatste dag met ons meerijden. De rit naar de Russische grens verloopt over kleine wegen waar slecht sporadisch een vervallen dorpje in de verder ongerepte natuur opduikt. Hier en daar stoten we ook op wat vervallen industrie gebouwen die nog overgebleven zijn uit de Sovjet periode. Veel zwaar transport komen we op deze wegen niet meer tegen maar toch zien we geregeld platgereden vossen en dassen en een straathond langs de weg liggen. Hoe verder we vorderen, hoe meer we ons reeds in Rusland wanen. We zien de typisch kleine, scheefgezakte houten huisjes met moestuin en afgeladen fruitbomen. Mensen die te voet door de velden slenteren of het land bewerken met aftandse tractoren.

Reisverslag

De reparatie van het koelvloeistof lek staat bovenaan onze takenlijst van vandaag. Gelukkig zit Darius in de auto-business en weet hij zijn weg in dit circuit, maar niettemin blijkt de juiste diameter koeldarm vinden in Vilkaviškis. We moeten dus improviseren en met een stuk waterdarm van een of andere Russische truck weten we toch een geschikt vervangonderdeel te maken. De mannen ontfermen zich over het probleem terwijl de meisjes in de ambulance reeds doorrijden naar Vilnius om er te gaan shoppen.

Tegen de middag staat Priscilla terug klaar voor de volgende etappe, maar de familie Dunliskate dringt er op aan dat we eerst nog lunchen. Zodoende werd er hout gekapt en het vuur aangestoken en even later zaten we terug samen aan tafel in de bus. Voor ons vertrek doken de vrouwen nog even in hun moestuin en overstelpten ons met zelf gekweekte groenten, kruiden en aardappelen; genoeg om een gans leger te voederen én ... er werd geen tegenspraak geduld. Onze provisiekast barst dus opnieuw uit haar voegen. Het afscheid werd, zoals elke keer weer, emotioneel en we werden verplicht te beloven nogmaals terug te komen.

Vanuit het dorp van de wolf trekken we noordoost richting Rusland. We rijden via kleine wegen waarvan het wegdek varieert van goed tot redelijk. Gelukkig zijn tegenliggers eerder schaars want Prescilla palmt vaak de volledige breedte van de smalle kronkelwegen in. Gunther bood aan om vandaag kok te spelen en duikt onderweg in de keuken om soep klaar te maken met onze verse groenten. De weg loopt verder dwars door een prachtig natuurgebied met uitgestrekte bossen en af en toe kruisen we een idyllisch dorpje met afgebladerde huisjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. We moeten tot twee maal toe stoppen om water bij te gieten op de radiator en hopen dat dit komt doordat er nog ergens lucht op het koelcircuit zit.

Verder is Priscilla in haar nopjes op deze schilderachtige route en tegen de avond arriveren we in het pittoreske Paluse, net op tijd om nog te kunnen genieten van een prachtige zonsondergang boven één van de vele meren dat deze streek rijk is. We parkeren ons met zicht op het water en stellen ons kamp op voor de nacht.

De meisjes arriveren als eerst maar de motorrijders vervoegen ons slechts na een uur of drie. We waren reeds bezorgd om hen maar bij aankomst bleek dat ze verloren gereden waren in de donkere bossen en uiteindelijk de weg hadden moeten vragen aan de locals.

Reisverslag

We maken van onze rustdag gebruik om de bus eens terug op orde te zetten want na een paar dagen met acht mensen op één vierkante meter leven is het stilaan een puinhoopje geworden. De voertuigen krijgen een check up we gaan inkopen doen voor de geplande bbq van deze avond.

Darius had stiekem al zijn biker-friends uitgenodigd en we werden dan ook overdonderd als er plots een meute ruige motorrijders de straat komen ingereden en ons uitbundig komen begroeten.

In de namiddag hadden ze een uitstap naar het nabijgelegen meer op de Russische grens voor ons gepland. We grepen de gelegenheid om ons te wassen in het heldere water en genoten even van de Litouwse zon om daarna allen samen in de bus terug te rijden het huis van Darius.

Toen we onderweg even halt hielden merkten we gelukkig op dat Priscilla een groot spoor koelvloeistof achter zich liet en na inspectie bleek een van de waterdarmen gescheurd te zijn. Na even een emmertje water in een boerderij gepompt te hebben zetten we onze reis verder. De bbq liep zoals gevreesd een beetje later uit als gepland. Morgen staat eerst de herstelling van het waterlek op het programma.

Reisverslag

Het werd gisteravond nog een gezellige maar vooral culinair hoogstaande avond. Kristof nodigde natuurlijk zijn ganse familie uit om zijn nieuwe Belgische vrienden te ontmoeten en aan drank en eten was er uiteraard geen gebrek. Hij vertelde ons ook dat er hier in de buurt een berg was die sinds een cholera epidemie in de middeleeuwen uitgeroepen was tot heilige plaats met bijhorige bron die natuurlijk zoals je al kan raden, helende krachten bezit. En laat het nu toeval zijn dat net dit weekend de jaarlijkse pelgrimstocht naar dit bedevaart oord plaats vind ... Er was dus geen ontkomen aan: we moesten en zouden allen samen de heilige berg bezoeken.

Het ganse team plus Kristof's voltallige familie in onze bus en wij allen richting orthodox heiligdom. Bij aankomst moesten we tussen de andere reisbus gaan parkeren . Samen met de pelgrims slenterden we naar de heilige berg. Na onszelf gewassen te hebben met het helende water en het kerkje te hebben bezocht waar de gelovigen op de blote knieën rondkropen moesten we noodgedwongen terug want het plan was om vandaag nog tot in het Litouwse Vilkaviškis te rijden. Het aanbod van onze gastheer om eerst nog allen samen een middagmaal te nuttigen moesten we echter hierdoor afslaan. De afspraak was dat we elkaar later in België terug zouden ontmoeten.

Terug on the road dus en de wegen werden er niet bepaald beter op. Door de windverplaatsing van de in tegenovergestelde richting voorbij razende trucks en de spoorvorming vergde het steeds meer moeite om Prescilla op de verharde weg te houden. Onderweg hielden we nog even halt om een lifter op te pikken die net als de vorige een ton vragen op ons losliet over de bedoeling van ons konvooi. Na een vermoeiende rit bereikten we uiteindelijk de Litouwse grens en het nam zoals verwacht enige tijd in beslag om uit te vissen hoe en waar we onze transponder konden inruilen en een Litouws road tax vignet bemachtigen. In het donker reden we verder de Baltische staten binnen tot we in Vilkaviškis halt hielden bij Darius, een oude vriend van Sabine en Alain. Deze avond vonden wij het gepast onze Belgische gastvrijheid eens te laten zien en dus nodigden wij de familie Renaldas uit in de desertbus voor een avondmaal, klaargemaakt door onze huiskok Wim. De streekproducten die we kochten van de boeren langs de weg werden professioneel tot een heerlijk gerecht gemixt en met een paar Litouwse biertjes doorgespoeld om ten slotte voldaan in ons bed te ploffen.

Reisverslag

Bij het opstaan merkten we deze morgen dat we eigenlijk op het marktplein van het dorpje overnacht hadden. De marktkramers hadden ondertussen hun waren reeds uitgestald en keken ons met verwonderde ogen aan. Na het ontbijt beslisten we vandaag via kleine tolvrije wegen tot achter Warszawa te rijden. Onze motards natuurlijk terug op kop. De rit verliep nagenoeg vlekkeloos tot de Poolse hoofdstad en onderweg pikten we ook nog even twee Tsjechische packpakkers op. Het middagmaal werd een boterhammetje salami vandaag.

Eens dat Warszawa achter ons lag werden de wegen steeds smaller en hobbeliger. We vonden verstrooiing in het gadeslaan van het dagelijkse leven op het platteland maar het was niet altijd even makkelijk om Priscilla op de smalle wegstrook te houden en de roekeloze Poolse truckers die ons in tegenovergestelde richting kruisten aan hoge snelheid deden er ook geen goed aan. Onze rechter wielen kwamen dan soms ook eens in de zachte berm terecht, gelukkig zonder gevolgen. Met de rijstijl die we van de Poolse vrachtwagenbestuurders te zien kregen waren we er dan ook niet verwonderd over om twee gekantelde vrachtwagens in de zanderige berm te zien liggen. De laatste veroorzaakte een file die ons een tijdje staande hield.

We wilden echter in deze kleine onverlichte binnenwegen niet doorrijden in de duisternis en besloten om het na 500 km voor bekeken te houden en hier te overnachten. We ontmoetten er Christof, een vriendelijke Poolse arbeider die al jaren zijn kost verdient in ons eigen België. Hij neemt ons mee naar zijn prachtige woning ten midden van de Poolse bossen. Na een rondleiding in zijn achtertuin bood hij aan te overnachten in zijn blokhutje aan een meertje; een voorstel dat onze motorrijders dan ook niet afsloegen.

We werden er ontvangen met een overvloed aan Poolse gastvrijheid en even later zaten we met de ganse familie gezellig rond de tuintafel voor het avondmaal. En na enkele dagen van kattewasjes in de zwoele bus was de aangeboden douche zeker geen overbodige luxe. Morgen zal de volgende etappe ons naar Litouwen moeten brengen waar we een oude vriend gaan bezoeken alvorens we doorrijden naar de Russische grens.
Maar nu gaan we eerst nog eens klinken op de Pools-Belgische vriendschap. Santé !!!

Reisverslag

Na een korte nacht en een snel ontbijt startten we de motoren en zetten we onze reis richting Polen verder. De motorrijders die opnieuw het voortouw namen werden onderweg geplaagd door de druilerige regen maar desondanks verliep alles vlot tot aan de Poolse grens.

Net voorbij de grensovergang reden we de TIR parking op en na wat raad te hebben ingewonnen en een uurtje formuliertjes invullen stapten we met de verplichte transponder voor vrachtwagens buiten. Dit toestelletje registreert automatisch onze route en zo zal onze wegentax berekend worden wanneer we het land verlaten. De regen stopte gelukkig kort na de middag en de kilometers rolden aan een gematigd tempo onder onze wielen door tot we het bericht kregen van onze scouts dat een gruwelijk verkeersongeval de hoofdweg richtin Posnan versperde. Met een tiental kilometer stilstaande file tot gevolg. Gelukkig konden we net op tijd een afslag nemen en via een alternatieve route richting warsawa verder rijden. De gemiddelde snelheid viel op deze kleine wegen door het Poolse platteland meteen een stuk omlaag en het was voor Prescilla niet altijd even eenvoudig om haar brede taille door de kleine dorpje te laveren maar het bracht wel enige verstrooiing na de eentonige autosnelweg.

Gelukkig werden onze CB zenders tijdens de voorbereidingen door JP en Webbie perfect afgeregeld want na een tijdje was onze oude reisgezel Murphy (van de naar hem genaamde wet) ons opnieuw komen vervoegen als plots het onheilspellende nieuws van een klapband op de ambulance door de luidspreker klonk.

Dus maar vlug linksomkeer gemaakt om onze meisjes met een totaal vernielde rechter achterband aan te treffen in de berm. Buiten een aan flarden gevlogen buitenband was er gelukkig geen verder schade en bestuurster Marie kwam er met de schrik van af. Onze leeuwen storten zich samen met een vriendelijke voorbijganger op het probleem en in geen tijd konden we terug de baan op. Intussen was het al flink gaan schemeren en zo werden de laatste 150 km afgelegd door de donkere nacht om tenslotte onze voorrijders te vervoegen op een rustig plaatsje tussen het groen.

De twee eerste dagen "on the road" hangen iedereen al flink in de kleren en na een vlug bord pasta kiezen we allen voor een warm bedje voor de nacht. De politie komt nog even patrouilleren rond onze staanplaats maar laat ons verder gelukkig met rust.

Reisverslag

De opkomst op ons afscheidsontbijt was overweldigend en het afscheid verliep dan ook met het nodige sentiment en enkele traantjes. Maar tegen de middag moesten we van ons hart een steen maken en de motoren starten, want er stond ons die dag nog een lange rit te wachten. De gelukwensen en het applaus tijdens onze start gaven ons een brok in de keel maar eens de euforie een beetje was weggeëbd viel er een zware last van de schouders.

De stres van de deadline was nu verdwenen en even konden we uitblazen. Onderweg stonden er her en der nog sympatisanten op de bruggen over de snelweg om ons na te wuiven en het duurde dan ook nog even voor we het gevoel hadden dat we eindelijk vertrokken waren.

De rit richting Duitse grens liep vlotjes. Het werd een beetje zoeken naar het juiste ritme maar de sfeer in de Desertbus en ambulance was opperbest en we entertainden elkaar met grappen over de CBs zodat de tijd vlug voorbij gleed. Priscilla viel blijkbaar op door haar felle huidskleur en vrolijk flapperdende vlagjes want menig automobilist kwam ons toeterend voorbij en gaven hun blijk van waardering door een sympathieke "thum up ". Aan de Duitse grens kochten we het verplichte wegenvignet en zetten we de reis verder.
Priscilla verteerde de Deutsche autobahn kilometers vlotjes en een geregelde blik op de controle lampjes en metertjes gaven ons het vertrouwen dat alles achter de motorkap goed verliep. Na de opgelegde rijtijd wisselden Alain en Gunther van plaats en stuurden we ons konvooi door de duistere nacht tot net voorbij Magdenburg waar onze motor scouts, zoals gepland, een geschikte staanplaats voor de nacht hadden gezocht.

Omdat we de ganse dag zonder pauzes of maaltijd gereden hadden werd er nog vlug een potje spaghetti gekookt en een flesje champagne geklonken op de verjaardag van Sabine. Tegen een uur of één begon de zandman zand in de oogjes te strooien en werd de bus vlug omgebouwd tot slaapkwartier en gingen de lichten uit voor een korte nachtrust.

Dag één was dus volledig volgens plan verlopen en de moed zat er bij het ganse team al goed in.