Reisverslag:

De Trans-Siberia wordt meer en meer een zanderige grindweg met stenen, diepe kuilen en vooral veel stof. We klimmen steeds hoger de bergen in en komen op een hoogte van 400 meter boven zeeniveau. De weg loopt door een zeer bergachtig landschap en een lange serie bergen en dalen volgen elkaar op. Van op elke top krijgen we een prachtig uitzicht over de bossen die tot voorbij de horizon reiken. Intussen zitten we 6 uur voor op Belgische tijd.

Gunter smst dat hij ons mist en spijt heeft zijn verstand boven zijn hart te hebben moeten volgen. Wij vinden het al even spijtig en het ganse team mist ons klein kobojken. Priscilla is ondertussen een trouwe reisgezel geworden en bedwingt met gemak de steilste hellingen. We kennen ondertussen al haar karaktertrekjes en weten hoe ze het liefst behandeld wordt. Een stadsbus wil blijkbaar ook wel eens iets anders in haar leven en ze lijkt best te genieten van haar avontuur.

Veel tekenen van beschaving zien we onderweg niet meer en tegen de avond is het zoeken om toch nog een dorpje in de bossen te ontdekken. Het blijkt ook een dorpje te zijn dat leeft van de landbouw. Nadat we halt houden komen een bende teenagers ons verwelkomen. We koken een portie rijst mee voor hen en wat later zitten we allen samen aan tafel. Ze laten zich de Belgische keuken lekker smaken. Ze brengen ons cadeautjes in de vorm van schoolschriften, zodat we onderweg zelf ons Russisch wat kunnen bijschaven.

Plots stopt er een auto naast de bus en springen er twee koppels van zo'n jaar of veertig uit. Ze stormen met veel enthousiasme binnen en ploffen een bord met sjaslik en grote fles bier op tafel. Het is een vrolijke bende én ze dulden geen tegenspraak: we moèten mee eten en mee drinken: het is één van de vrouwen haar verjaardag vandaag en dat wordt gevierd ... natuurlijk!!!!

Na een tijdje moeten we mee naar hun huis om verder te vieren. Ze wonen in een traditioneel huis met grote moestuin, blaffende honden aan de ketting en oude motorfietsen in de schuur. De keukentafel wordt naar goede Russische gewoonte propvol eten en drank gezet. Het wordt een dolle avond en we worden tot charasjo droek (beste vriend) gedoopt en zitten samen rond de feesttafel tot laat in de nacht ...

De mannen tonen ons foto's van hun weekends die ze met hun vrienden in de taiga doorbrengen: ze jagen op beren, gaan er vissen en plukken bessen en paddestoelen. Hun openhartigheid doet het lijken of we al jaren vrienden zijn. We worden constant gekust en omhelsd de vreugde kan niet op! Ze danken god dat wij nu welgeteld vandaag in hun leven verschenen.

Deze nacht zal niemand van ons beslist nooit meer vergeten. Happy biirthday tooo you hebben we gezongen, wel 100 keer .

Reisverslag

De kleine Vlad staat ons deze morgen al op te wachten; van zijn ouders is er geen spoor. De meisjes entertainen hem nog een beetje en vragen aan de buurman waar zijn ouders zijn. Waarschijnlijk nog dronken in bed antwoordde hij. De vriendelijke buurman geeft ons tenslotte nog verse koeienmelk en gerookt spek mee voor onderweg. Na een tijdje komt moeder terug ten tonele en geven wij haar een hoop kledij en speelgoed voor haar zoontje. Ze bedankt ons en verdwijnt opnieuw.

We starten onze motoren en nemen afscheid van Vlad. Hij staat ons met tranen in de ogen na te wuiven en we horen een klein hartje breken als we wegrijden. Het wordt plots heel stil in onze wagens …

We rijden door de stoffige straatjes tot aan de dorpsschool. Bij het binnenkomen van Rusland kregen we grote problemen omdat we zoveel hulpgoederen bij hadden en we moeten dus een deel van onze lading wegschenken voordat we het land verlaten. We kloppen aan bij het schoolhoofd en leggen onze bedoelingen uit. Eens ze begrepen hebben wat we bedoelen worden we hartelijk ontvangen door het voltallige leraren korps van zo'n vijf man groot. We lopen samen met de kinderen naar de eetzaal waar we eten en koffie voorgeschoteld krijgen.
De kinderen krijgen een korte speech waarna we allen buiten naar onze voertuigen gaan kijken. We laden een berg schoolmateriaal en kledij uit voor iedereen. De hoofdlerares vertelt ons dat het dorp er op achteruitgaat is gegaan: er is geen werk en de meeste ouders zoeken troost in de fles. Ook de leraren hebben een zeer klein loon. Voor de kinderen is het vandaag echter feest! We moeten natuurlijk terug honderd keer op de foto en iedereen bewondert vol verbazing onze bus. Tegen de middag worden we door het kleine legertje kinderen uitbundig uitgewuifd en rijden we terug de hoofdweg op.

Alhoewel "hoofdweg"? Dit is vanaf hier slechts een hobbelige kiezelweg. We laten dan ook een meterslange stofwolk achter ons. Onze -weliswaar schaarse- tegenliggers spijtig genoeg ook waardoor we alle ramen potdicht moeten houden en zowat bakken achter het glas. Na een lange tijd komen we terug op asfalt en wordt de loodrechte Trans-Siberian van enkele dagen terug een bochtige slingerweg door loofbossen. We beginnen vanaf hier onze klim in het wonderbare Altay gebergte. De aankomende herfst zorgt voor een prachtig kleurenpalet van verschillende tinten rood, groen, geel en bruin. We klimmen door naar 300 meter en de natuurpracht van Oost-Siberië beschrijven is onbegonnen werk. Zelfs de Oeral mountains verbleken bij dit schouwspel van geuren en kleuren. De wegen variëren van staat en wanneer we er de brui aan geven voor vandaag stoppen we aan de rand van een dorpje.

Enkele jongemannen van het dorp zijn echter een beetje té vriendelijk tegen de dames en om problemen te voorkomen rijden we vlug nog een eindje verder tot waar we rustig kunnen slapen gaan. De meisjes worden door een lokale baboesjka uitgenodigd op de koffie en worden volgepropt met koekjes. Als vanzelfsprekend kregen ze ook nog een voorraad zelfgebakken lekkernijen mee voor onderweg.

Omdat we dringend een bank en internetverbinding nodig hebben trekken we met zijn allen in de ambulance richting centrum. Priscilla wacht op ons in de bewaakte parking van een wegrestaurantje, gerund door twee Azerbeidzjaanse broers.

Tomsk is een kleine maar levendige stad die in zekere zin een Europees karakter heeft. Je vindt er hippe cafés en restaurantjes. De mensen kopen er vogelzaad in de kiosken en voederen de duiven die rondscharrelen op het plein voor het imposante theater. De minibusjes, volgepropt met reizigers, vormen één lange file in de hoofdstraat. Op de boulevard flaneren elegante meisjes en heren in maatpak. De dames draven voorbij op hoge naaldhakken en jongelui gooien met stenen om 't verst in de rivier. De sfeer is uitgelaten en rustgevend.

Maar wanneer je de hoofdstraat verlaat en de zijstraatjes intrekt zie je het andere gezicht van Tomsk: vervallen houten huizen staan scheefgezakt in verloederde achterbuurten en kleine ommuurde fabriekjes zijn nog geen snars veranderd sinds de Sovjet periode. Een oude baboesjka zit op de stoep te bedelen voor wat kleingeld; we proppen een biljetje in haar bekertje en krijgen een zielige spasiba als dank.

We zien een soldaat met verrekijker in een wachttoren, die hoog boven de stad uitreikt. Kijkt hij nu in onze richting of is dit slechts onze verbeelding? Het is in alle geval tijd voor ons om verder te trekken.

De twee Azerbeidzjaanse broers komen ons uitwuiven en vertellen ons nog dat zij afkomstig zijn uit Baku. Als we vertellen welke avonturen wij daar beleefden twee jaar geleden schieten ze spontaan in een schaterlach. Ons verhaal klinkt hun blijkbaar bekend in de oren.

Via de grote brug steken we de rivier over en krijgen een mooi zicht op de haven waar grote binnenschepen geankerd liggen. We rijden verder door moerassige gebieden waar sommige poelen gewoon droog staan door de wekenlange droogte die voorafging. Het wordt opnieuw een hete dag vandaag. De bewegwijzering laat zoals gewoonlijk te wensen over en als we de weg vragen aan een beschonken man in een nabijgelegen dorpje stuurt hij ons onbewust de verkeerde kant uit.

Het duurt even voor we opnieuw op het juiste spoor zitten en we rijden door tot na zonsondergang. De weg is verlaten en nergens is een spoor van leven te bekennen. Slecht sporadisch moeten we onze verstralers dimmen voor een tegenligger.

Laat deze avond parkeren we in het eerste dorpje dat we vinden op onze weg. De buren springen spontaan binnen in onze bus en stellen zicht vriendelijk voor. Hun zoontje is een schattig blond ventje van vijf jaar en ziet er een beetje ondervoed uit. De aardappelen met appelmoes die we hem voorschotelen gaan er vlot in en de speculoos koekjes vallen ook net in een bodemloos vat(je). Hij zit samen met ons tot ‘s avonds te ravotten met de speelgoedtractor die we hem gegeven hebben. Vader biedt aan om in een nabijgelegen winkel wodka te gaan kopen en samen te drinken maar we bedanken voor het aanbod want we moeten morgen opnieuw vroeg opstaan. Ze drinken nog een kop koffie in onze mobiele koffieshop en gaan dan ook maar slapen .

18:24 SMS 2 :We gaan morgen naar de stad internet zoeken. We hebben nog 10 dagen om +/- 2200 km af te leggen. Morgen rijden we richting Irkoetsk (1700 km) aan het "Lake Baikal".

We worden gewekt door het rauwe gekraai van de haan op het erf naast ons. De zonsopgang laat nog even op zich wachten maar we springen al vanonder het dons want we zijn van plan om vandaag opnieuw wat verloren tijd in te halen.

Een herder is al op weg met zijn kudde en Andreo de buurjongen van gisteravond staat ons op te wachten met een pot zelfgemaakte confituur en opgelegde tomaten. Hij rijdt rond op een aftandse vouwfiets, maar kan zijn bewondering voor onze kleine mountainbike niet onder stoelen of banken steken. De buurman komt nog afscheid nemen en staat ons hoofdschuddend na te wuiven. Hij kan het nog steeds niet vatten hoe vijf Belgen in godsnaam hier terecht kwamen.

Bettina neemt Priscilla bij de teugels en navigeert haar via de kleine veldweg door het dorpje. Het is ongeveer vier kilometer tot bij de hoofdbaan. Alain en Andreo rijden voor op hun fietsen. Onderweg moet de karavaan halt houden bij de onbewaakte spoorweg en enkele minuten later dendert de befaamde “Trans Siberië Expres” razendsnel voorbij. Door het vroege ochtenduur zijn de meeste gordijnen van de slaapcouchettes nog stevig dichtgetrokken. Vol verwondering staren we het gevaarte na terwijl het verdwijnt in de Siberische bossen .

De jongens wisselen onderweg even van fiets en onze buurjongen maakt met veel gebaren duidelijk dat deze fiets zoo veel cooler is dan zijn hoopje ellende. Eens bij de hoofdweg aangekomen is er niet veel meer nodig om een deal te sluiten, de oude fiets wordt in de bus geladen en onze jeugdige vriend keert met een splinternieuwe mountainbike en een zak snoep terug naar huis. Hij is zo opgewonden en weet niet hoe hij ons zou bedanken. Hij neemt nog enkele foto’s met zijn gsm en we wensen hem het beste met zijn nieuwe aanwinst. Hij wuift ons uit en trapt dan als een bezetene terug richting dorpje om zijn nieuwe trots aan zijn familie te tonen.

Wij zijn op zijn minst even gelukkig dat we iemand zo gelukkig hebben kunnen maken. Alain plant om de oude fiets onderweg een groot onderhoud te geven zodat deze op zijn beurt een Mongoolse jongen gelukkig zal maken.

Het is zondag en de russen houden traditie hoog, vissen en paddenstoelen plukken staan bovenaan de lijst. Er staan lange rijen auto’s langs de bosrand geparkeerd en ganse families plukken er gretig op los. De voorraad voor de volgende week wordt weer flink aangedikt.

De vissers hebben hun bootjes op het dak van hun 4X4 bestelwagentjes gebonden en crossen tot bij de waterkant. Naast een vislijn en vangnet maakt een fles wodka ook steeds deel uit de standaard uitrusting.

In novisibirsk hebben we afspraak met Anathol. Onze makker Viktor uit Votkinsk regelde deze ontmoeting voor ons. Anathol runt een busbedrijf en had een oliefilter voor onze versnellingsbak op stock. Hij komt met een afgeleefde Mercedes het parkeerterrein opgereden en begroet ons. We monteren de filter terwijl Bettina met een voorbijganger naar de stad rijdt om onze gsm kaart te herladen.

Een uurtje later kunnen we terug op pad richting Tomsk. We rijden de daaropvolgende uren door een berkenbos dat groter is als Duitsland en Frankrijk samen.

De intredende herfst zorgt voor prachtige kleurschakeringen en af en toe zien we een arend in duikvlucht naar beneden schiet. Ze jagen op kleine knaagdieren en blijken zeer getraind in de discipline.

Bij het buiten rijden van de Siberische hoofdstad Novirsibirsk zien we de modale rus in file terug richting centrum rijden na een dagje in de natuur. Europese wagens worden ondertussen steeds zeldzamer en de Aziatische auto’s nemen het op tegen de binnenlandse merken. Vooral de vele Chinese auto’s vallen op doordat hun stuur langs de rechter kant staat. We zien de zon wegzakken in het westen en rijden bij donker de stad binnen waar ons kamp opslaan bij de oevers van de rivier Tom.

Bij 't krieken van de dag hangt de ochtendmist als een deken boven het dorre steppegras. De zon trekt zich achter de berkenbossen omhoog en gaat het gevecht aan met de hoge wolken. De wolken delven vandaag het onderspit en het blijkt een zonnige dag te worden.

Onze sabaka (hond) van gisteravond staat voor de deur te wachten op zijn ontbijt.Het is een vrolijke telg en we spelen nog even een apport spelletje alvorens afscheid te nemen van onze viervoetige vriend. Zijn volgende maaltijd zal terug afhangen van wat de truckers op de parking achterlaten.

Het is geen verassing dat de wegen deze voormiddag opnieuw buiten categorie zijn. Onzen Bart regelde gelukkig de stuurinrichting van onze bus nog even bij voor ons vertrek, maar desondanks is het hard werken om Priscilla op het rechte pad te houden in deze diepe sporen, onze wagens schrapen soms gewoonweg tegen het asfalt met hun bodemplaat.

De regio is zowel door orthodoxe christenen als moslims bevolkt en we zien splinternieuwe kerken en imposante islamitische kerkhoven, met graftombes groter dan het doorsnee Russisch huis. Rond Omsk leuren menige venters met watermeloenen langs de weg en we zien vrachtwagens die karrenvrachten meloenen vervoeren richting oosten. Eens we de drukte van Omsk achter ons laten zwakt het verkeer gelukkig opnieuw af en rijden we door de ongerepte natuur.

Vandaag loopt de weg loodrecht door steppes die besprenkeld zijn met kleine berkenbosjes. Hier en daar loodst een herder zijn kudde runderen door het hoge steppegras. De Transsiberian stelt vanaf hier niet veel meer voor dan een tweevaksweg, die naarmate we meer oostwaarts rijden steeds minderbereden blijkt. Het doel van deze weg is om zo snel mogelijk van A naar B te rijden en onze medeweggebruikers laten dit maar al te graag blijken.

De ongerepte natuurpracht maakt al lang geen indruk meer op ze, maar op ons destemeer. De koeien zijn echter onbevreesd en kruisen de weg zoals het hun het beste dunkt en laten het verkeer gewoon stilvallen tot gans de kudde de oversteek gemaakt heeft.

Het wordt een lange dag en we proberen onze zinnen te verzetten met de muziek op onze mp3, maar de Engelse popmuziek kan ons Siberië gevoel niet onderdrukken. Dit land laat niemand passeren zonder diepe indrukken na te laten.

De klassieke vierkante Lada is in Rusland nog altijd te koop in de showroom en blijkt nog steeds zeer populair. Hij is trouwens verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen. Er zijn modellen waarvan het linker achterlicht brand en ook ook modellen waarvan het rechter achterlicht brand. Er bestaan ook een uitvoering waarvan geen van beide achterlichten brand, maar dit is waarschijnlijk het duurdere topmodel want deze zijn eerder zeldzaam. Dezelfde opties zijn trouwens ook verkrijgbaar voor de koplanmpen :)

De nazomer zon staat hoog aan de hemel en zorgt voor een aangename 27° in de bestuurderscabine. De dames maken van de gelegenheid gebruik om hun haren in de buitenlucht te wassen....

Tegen de namiddag maakt het asfaltlint plaats voor een betonnen variant en deze blijkt beter bestendig tegen de extreme winters en is dan ook in betere staat. De kilometers rollen vlot onder de wielen door vandaag.

Wanneer de schaduwen langer worden, hebben we bijna 500KM op onze teller gezet voor vandaag en slaan we op goed geluk een zijweg in om in een godvergeten dorpje te belanden. De lokale jeugd snort er rond op opa's oude motorfiets en komt ons van op een afstand evalueren. We stappen op ze af voor een praatje en breken het ijs door hun een sleutelhanger voor hun motor te schenken.

Al vlug komt vader er bijstaan en vraagt of wij iets nodig hebben. De Russische gastvrijheid kent geen grenzen en we krijgen opgelegde paddenstoelen cadeau en kunnen onze watertanks aan de waterput vullen.

Marie verwerkt de paddenstoelen tot een avondmaal terwijl Pasca de lokale voetbalhelden uitdaagt voor een vriendschappelijke match. De sportievelingen krijgen er maar niet genoeg van en we moeten onze verlichting aansteken om de bal toch nog in de geïmproviseerde goals getrapt te krijgen. Hun zaterdagavond kan alvast niet meer stuk en wij beleefden de tijd van ons leven. Dit dorpje staat niet eens op de kaart en zelfs president Putin weet beslist niet van hun bestaan af, maar voor ons is het een plaatsje op de wereld dat we niet snel zullen vergeten.

Opstaan, vlug ontbijt en" back on the road " Prioriteit voor vandaag, kilometers vreten.

Gisteravond kreeg onze ambulance nog een vlugge check-up van Alain en werden enkele kleine kwaaltjes verholpen zodat hij er vandaag weer stevig kan invliegen.

Hoe verder we Siberië intrekken hoe desolater het landschap wordt. We rijden door eindeloze steppes en op sommige plaatsen is de weg afgezoomd door uitgestrekte landbouwgebieden. De oogst is al lang binnen voor dit jaar en hier en daar zien we uit de kluiten gewassen machines de donkere aarde omploegen met voorhistorische ploegen. In de schaarse dorpjes langs de weg zijn mannen naarstig bezig met hun voorraad brandhout te klieven voor de snel aankomende winter. De zomers zijn kort in deze streek en alles moet in gereedheid gebracht worden voor de eerste sneeuw begint te vallen.

De wegen zijn meestal erbarmelijk. Enkel de hoofdweg is geasfalteerd en zijwegen zijn niet meer als modderige veldwegen. In de dorpjes zijn enkel Russische 4X4’s te bekennen, waarvan we naar de originele kleur enkel kunnen gissen. Onze bus wiebelt als een schip op een stormachtige zee en we vechten constant tegen zeeziekte en slaap.

De lange dagen achter het stuur zijn fysiek zwaar en de transsiberian eist zijn tol van iedereen. Maar de zuivere Siberische lucht waarmee we onze longen vullen geeft ons een mysterieuze kracht die ons helpt om door te bijten. Het landschap is eentonig maar onze mede-weggebruikers houden ons alert door hun onverwachte inhaalmanoeuvres en spannende nek aan nek races.

Bij het binnenrijden en verlaten van elke Russische stad staat er steevast een politie controle. We worden vandaag opnieuw tot twee maal toe opzijgefloten, maar als we de agenten verassen, door ze in het Engels aan te spreken slaan ze meestal direct in paniek en laten ons meteen weer verder rijden. De Russische chauffeurs achter ons komen er meestal niet zo eenvoudig vanaf.

We steken rivieren over waarvan de bruggen er zo slecht bijliggen dat we er slalommend en slechts stapvoets overkomen. De oliesporen van stukgeslagen oliekarters wijzen er op dat de chauffeurs voor ons er net iets te enthousiast zijn overgereden.

Tegen de avond fleurt een prachtige zonsondergang onze uitputtende dag nog even op voordat we onze desermobielen parkeren op een verlaten parking tussen de berkenbossen. Eigenlijk lijkt het er meer op een vuilnisbelt en is de stank niet te negeren maar niemand ziet het nog zitten om nog verder te rijden vandaag. Een zwerfhond komt ons, bedelend achter wat eten, verwelkomen. De stank kan echter niemand uit zijn slaap houden vandaag en spoedig overheerst opnieuw de ijzige stilte van de Siberische nacht.

Bij dagenraad worden we gewekt door Natasja. Ze heeft slechts vier uur geslapen verleden nacht. Ze is full time lerares Frans en zit bovendien ook nog eens in het dorpscomité en enkele lokale organisaties. 'S avonds werkt ze in de moestuin van haar ouders en ontfermt zich over haar oude moeder.

Ze was zo opgewonden door ons onverwacht bezoek en kon maar niet begrijpen dat we nu welgeteld net voor haar deur stopten tijdens onze lange reis naar Mongolië . Dit kon toch geen toeval zijn ,een hogere kracht moest dit zo gewild hebben. Lang nadat wij gisteren avond lagen te slapen stond zij dus nog te strijken en tomaten te wassen . Maar het was geen probleem voor haar, ze had de hele nacht aan ons zitten denken en kon toch niet slapen vertelde ze.

Even later hadden we afgesproken met Marina, de vrouw die onlangs dakloos werd door een woningbrand en haar volledige hebben en houden zo verloor. Natasja had reeds een omhaling georganiseerd voor dit gezin en dit had 100€ opgebracht vertelde ze trots. Wij deden ook onze bijdrage waardoor het totaalbedrag zowat werd verdubbeld.

We zetten ons marktkraam met hulpgoederen op en selecteerde een heleboel kinderkledij en wat speelgoed voor haar twee jongens. Voor haar man vonden we enkele mooie hemden en warme dekens.

Als kers op de slagroomtaart visten we twee kinderfietsjes uit ons assortiment speelgoed. De jongens wisten met hun geluk geen blijf en Natasja vertelde dat zij nu de enige kinderen van het dorp waren die een fiets hebben. Pasca gaf hun een snelcursus fietsen en na een half uurtje trapten ze beiden vrolijk door de hobbelige straatjes van hun dorpje. Het was een waar genoegen om deze kleine ventjes zo vrolijk te zien in deze moeilijke tijden.

Onze gastvrouw en gids /vertaalster voor vandaag nam ons daarna mee naar het plaatselijke weeshuis waar we als eregasten werden ontvangen en meteen op koffie en gebak werden getrakteerd.

We overlegden samen met de directrice wat ze zoal kon gebruiken en schonken opnieuw een berg kledij en speelgoed. Vooral de gezelschapsspelen en puzzels waren welgekomen om de kinderen 's avonds te entertainen.

Na enkele minuten zagen we een meisje met haar nieuwe prinsessenschoentjes rond huppelen en een jongetje met zijn ‘bob de bouwer helm’ en speelgoed autootjes rondscheuren door de recreatie ruimte.

De oudere kinderen zochten gepaste kledij uit en bleken superblij met hun coole zonnenbrillen. We moesten de krop in onze keel doorslikken en afscheid nemen want er was ook nog een bezoek aan de universiteit waar Natasja doceert gepland.

Opnieuw waren we het middelpunt van de belangstelling en werden uitvoerig voorgesteld aan de overige leerkrachten. Na de rondleiding kwam een professionele fotografe langs die trots vertelde dat zij de vergunningen bezat om hoge Russische functionarissen en zelfs president Putin te fotograferen.

Er werden ontelbare foto's genomen, samen met de leerlingen en ook onze Priscilla en ambulance moesten mee op de foto. We zouden later in de fotogalerie van de school worden toegevoegd werd ons verteld. We voelden ons hier op deze korte tijd al zo geborgen dat we wel zeker langer bij deze lieve mensen wilden blijven maar de tijdsdruk verplichte ons afscheid te nemen. We beloofden contact te houden en hen nooit meer te vergeten. Een belofte die we onmogelijk kunnen verbreken.

Nagewuifd door onze nieuwe vrienden reden we tegen de avond het stadje uit en reden opnieuw de Siberische bossen in. We raakten maar niet uitgepraat over onze ervaring van vandaag en stonden nog steeds versteld van de openheid en vriendschap op het Russische platteland . Deze avond zoeken we echter een rustig plaatsje op voor de nacht want morgen moeten we nodig een beetje verloren tijd inwinnen ,en vroeg uit de veren springen.

We staan op ongeveer 2oo km van Ekatarineburg. Dit is de laatste kans voor Gunther om een snelle vlucht naar huis te nemen. Voor de laatste keer neemt hij plaats achter het stuur van onze desertbus en stuurt ons richting vlieghaven. Het wordt een emotioneel afscheid. Onder luid getoeter van Priscilla en de loeiende sirenes van de ambulance stapt hij het tarmak op en we missen hem al alvorens zijn vliegtuig is opgestegen.

Vanaf hier moeten we verder zonder onze sterke man. Alain is nu de enige bestuurder van de bus en zal het Siberische deel van Rusland samen met de dames moeten overwinnen. De wegen worden steeds kleiner en minder bereden, sommige stukken zijn voorzien van een nieuwe asfaltlaag waardoor het even genieten is van de rust en ongereptheid van deze streek. We verlaten de hoofdweg in de namiddag voor een alternatieve route doormidden de uitgestrekte berkenbossen. Slechts sporadisch komen we enige vorm van beschaving tegen om tegen de avond in Irbit neer te strijken.

De stad blijkt minder welvarend als wat we tot nu toe gezien hebben en de overgebleven sovjet industrie is vervallen en uitgebloemd.

We worden nagestaard alsof we van mars komen en kunnen onze Europese afkomst blijkbaar niet verbergen. We zoeken de rust van een nabijgelegen dorpje op om ons kamp voor de nacht op te slaan. Wanneer we de modderige wegen van het dorpje inslaan komen een bende uitgelaten kinderen ons tegemoet gelopen, ze springen achteraan op onze bumper en lopen ons achterna. De dorpelingen komen uit hun huisjes en kijken ons verwonderd aan.

Eén vrouw benadert ons en vraagt waar we vandaan komen, België antwoorden we in koor. We staan als aan de grond genageld als ze ons in 't Frans aanspreekt en vraagt of ze ons kan helpen.

Ze blijkt een lerares Frans te zijn en verwelkomt ons met de welbekende Russische gastvrijheid. We vullen onze watertanks met zuiver bronwater uit haar waterput en in een mum van tijd zijn alle buren er komen bijstaan en worden we overstelpt met verse groenten en fruit.

We nodigen iedereen uit voor een kop koffie in onze bus. Met Natascha als gids komen we snel te weten dat er een weeshuis is in de stad en ook dat er onlangs een huis met een gezin van drie kinderen volledig is afgebrand.

Dit kan geen toeval zijn zegt ze dat een bende Belgische mensen net voor haar deurtje stoppen. Dit moest op een of andere manier voorbestemd zijn .

We voelen aan dat we op de juiste plaats zijn gearriveerd en plannen om morgen een deel van onze hulpgoederen te schenken aan de minderbedeelden in het dorp. Het is geweldig om met deze lieve dame vlot te kunnen communiceren en gaan met een goed gevoel slapen, zelfs van koude tenen blijkt niemand te klagen deze avond.

We springen deze morgen vlug uit bed ,want we hebben dit weekend veel kostbare tijd verloren. Na afscheid te hebben genomen van Viktor en zijn crew ,zetten we de boeg terug richting oosten.

Met een doffe klik schakelt Priscilla in haar eerste versnelling en alhoewel we gisteravond reeds een geslaagde testrit deden houden we nog steeds ons hart vast elke keer de automaat een versnelling omschakelt. Maar onze angst bleek ongegrond en Priscilla doet het beter dan ooit.

Tegen de middag beginnen we de klim naar de hoogste regionen van het beruchte Oeral gebergte. De natuurpracht van deze bergketen is oogverblindend en ondanks de hellingshoek van meer dan 12 % trekt Priscilla haar lome gewicht zonder tegensputteren naar boven.

De Oeral staat bekend om zijn wilde natuur en de bewoners ervan. Naast klein wild leven er ook heuse elanden,wolven en beren. Ondanks dat we deze niet te zien krijgen voelen we sterk hun aanwezigheid, honderden mysterieuze ogen lijken ons na te staren van uit de donkere bossen.

Sinds mensen heugenis vreesden rondzwervende stammen deze mythische bergen en slechts zelden waagde iemand de oversteek naar het onbekende achterliggend land. Vele sagen en legendes verwittigden dan ook voor de gevaren van het gevreesde land aan de overkant. Oude Russische geschriften bestempelden het als de voorgeborchte van de hel.

WEE JE GEBEENTE, VERMETELE REIZIGER! WAAG JE NIET VOORBIJ DE OERAL. DAAR LEVEN EENBENIGE WEZENS DIE ZOWEL MENSEN ALS HUN EIGEN SOORTGENOTE VERSLINDEN.

Maar wij negeren alle waarschuwingen en glijden langs de overkant langzaamaan in een verborgen wereld, Aziatisch Rusland.330 keer groter als België en meer dan 18 keer Frankrijk. Groter dan het Romeinse rijk en toch weten we er bijna niets van. Siberië, de grootste blinde vlek op onze planeet.

Het landschap verschilt sterk met de Europese kant en we zien steeds meer truckers uit de zuidelijke ex USSR staten. De meeste zijn duidelijk herkenbaar aan de kleurige gordijntjes waarmee ze hun wagens aankleden, zo kruisen vandaag ook de eerste Chinese vrachtwagens onze weg. Truckstops dragen namen als café Azerbeidjaan en brengen herinneringen boven aan onze vorige trip door centaal Azië. Het verkeer wordt steeds rustiger naarmate we vorderen en Rusland kruipt per meter dieper onder onze huid.

Gunther zal morgen spijtig genoeg afscheid moeten nemen van de rest van het team, we trachten er niet te veel aan te denken en maken er samen nog een gezellige avond van. De temperatuur zakt 's avonds steeds verder richting vriespunt naarmate we verder oostwaarts rijden en iedereen duikt met koude tenen in bed. We zijn vandaag dan ook nog twee tijdzones vooruitgeschoven en zitten ondertussen al vier uur voor op Belgische tijd.

Het waren bange dagen voor het desertlionsteam verleden weekend . Vrijdag gaf de versnellingsbak van onze trouwe Priscilla er plots, zonder waarschuwing, de brui aan. We moesten beroep doen op de hulp van enkele russische truckers om ons naar een truckstop, in the middle of nowhere, te slepen.

Er was een atelier op de parking, gerund door Viktor een gedreven jongeman die tijdens zijn studies economie in Amerika perfect engels leerde spreken. En geluk bij een ongeluk bleek dus.

Helaas was de garage pas maandag terug open. Het was dus een sombere episode. Er hingen letterlijk en figuurlijk donkere wolken boven ons hoofd.

We braken deze voorbije dagen dan ook ditzelfde hoofd over het probleem en verbroederden met de Truckers die hier kwamen overnachten. Het was er koud en de regen viel onophoudelijk naar beneden. We konden onmogelijk beginnen aan de werken, in deze modderige omstandigheden .

Het evalueren en repareren van een automatische versnellingsbak is geen sinicure en we zagen het met momenten dan ook somber in.

Gelukkig mochten we van Viktor onbeperkt gebruik maken van de internetverbinding. Zo konden we de mensen van Nostalbus kontakteren.

Olivier van Nostalbus mailde ons alle schema's en werkdrukken door en zo konden we volgens zijn aanwijzingen, stap voor stap, het probleem opsporen.  Er zat één van de magneetkleppen binnenin de bak vast. Alhoewel we reeds een plan B hadden uitgewerkt en enkele rampscenario's hadden klaarliggen, gaven we de hoop nooit op en konden niet geloven dat onze trouwe bus ons hier, aan de voet van de oeral, in de steek zou laten.

De vreugde binnen het team is niet te beschrijven. We kunnen morgen terug de baan op maar we zullen moeten voortmaken want we hebben reeds veel kostbare tijd verloren.

Bovendien moet het zwaarste deel van de rit nog komen en moet Gunther binnenkort terugvliegen naar Belgie. Zijn professionele verplichtingen beginnen echter teveel druk op hem uit te oefenen.

Er staan ons beslist nog grote uitdagingen te wachten maar we zijn er opnieuw klaar voor.

Toen we deze morgen stapvoets door de modder baanden van de dorpsweg, wisten we nog niet welk onheil er boven ons hoofd hing.

De hemel was grauw en het regende onophoudelijk, was dit een voorteken?

Priscilla reed gezapig de hoofdweg op tot ze plots op een kruispunt niet vooruit wou. De versnellingsbak slipte door en we lieten ons uitbollen .

Met onze beperkte technische informatie van de automatische versnellingsbak, konstateerden we dat het elektrische stuuringsysteem nog werkte en dat het probleem binnenin moest zitten.

Dit soort reparaties kunnen enkel door gespecialiseerde bedrijven uitgevoerd worden. Met andere woorden, we zaten dus gestrand.

We riepen de hulp in van de penzinepomp-bedienden. Niet te verwonderen zeker dat dit een ware volkstoeloop had veroorzaakt en geloof het of niet, na een hondertal telefoontjes, kwam een oude Kamaztruck de parking opgereden die ons naar een nabijgelegen truckstop takelde.

Hier zullen we ons maandag ,samen met de mensen van de werkplaats ,over het probleem buigen. We houden de moed erin en hopen een oplossing te vinden voor onze visums verlopen.

De temperatuur zakte ondertussen tot een 12°C, de parking is één modderpoel en we maken er het beste van en verbroederen met de russische truckers.

19u59 SMS - Vandaag op 500 km gestrand van Ekaterinburg met defecte versnellingsbak. We zijn inmiddels reeds naar de parking getakeld, maandag gaat de garage pas open en kunnen we de diagnose stellen. We gaan morgen een taxi naar een stadje nemen en proberen internet te vinden.

Tijdens de nacht valt de regen met bakken uit de hemel en wanneer we 's morgens onze gordijnen opentrekken merken we dat de zandweg van gisteravond omgetoverd is in één grote modderpoel. Gelukkig slaagden we erin om al glijdend de hoofdweg opnieuw te bereiken.

Net als we de verharde weg terug oprijden zien we een politiekontrole staan en zetten vlug onze lichten aan. Maar het was al te laat, oom agent had gezien dat we zonder lichten reden en fluit ons opzij.

Het spelletje kon beginnen . De meeste politieagenten zijn gewoon uit op smeergeld en schrijven slechts zelden effectief een boete uit. Het was deze keer dan ook niet anders.

Na kontrole van de boorddocumenten dreigde hij met "sjtraf" omdat we zonder licht reden en ook omdat Sabine achteraan zonder gordel zat. We slaagden erin ons eruit te praten maar toen merkte hij op dat we geen busrijbewijs hadden ...alweer "sjtraf" (boete) dus.

Nadat we bij hoog en laag beweerden dat ons voertuig géén bus is maar een mobilhome, komen we er als bij wonder zonder betalen vanaf. De politie onze vriend. Duidelijk misnoegd trekt hij zijn "oversize" kepie over zijn oren en druipt af .

Vandaag trekt het landschap geleidelijk open en maken de bossen plaats voor grasvelden die uitstrekken zover het oog reikt. Op deze open vlaktes beukt de wind ongehinderd in op onze zijflank, waardoor het uiterste concentratie vereist is om onze Priscilla recht op de baan te houden .

Later die dag rijden we door uitgestrekte landbouwgebieden waar voornamelijk graan en zonnebloemen geteeld worden. De zonnebloemen staan er wat triest bij na de zware regenval van verleden nacht .

We worden voor de tweede keer vandaag opzij gezet door de sterke arm der wet en voeren nogmaals ons toneelstukje van de onwetende buitenlander op. Zo glippen we nogmaals door de mazen van het net.

Als we plots op brutale wijze de pas worden afgesneden door één van de roekeloze truckers, beslissen we de hoofdweg te verlaten en via een alternatieve weg onze etappe voor vandaag verder te zetten.

We beseffen goed genoeg dat dit onze gemiddelde snelheid sterk naar omlaag zal halen maar het is wel stukken veiliger dan de befaamde Transsiberian .

Vanaf hier rijden we door idyllische dorpjes met meer pluimvee op straat dan mensen.

Alhoewel de huizen een likje verf kunnen gebruiken, werden ze destijds blijkbaar in bonte kleuren geschilderd en verfraaid met houtsnijwerk en bloemmotieven.

Het is nog steeds een moslim regio en we zien dan ook overal kleine moskees i.p.v. kerken. De wegwijzers zijn allen tweetalig: in Russis cyrillisch en in een ander cyrillisch...

We kunnen de verwonderde blikken al lang niet meer tellen wanneer we met onze oranje bus voorbijrijden. De ruitenwissers draaien op volle toeren, tot ze plots rare kuren krijgen en er uiteindelijk volledig de brui aan geven . De jongens herstellen ze voorlopig zodat we onze rit kunnen verderzetten tot we 's avonds stoppen bij een klein "magazin" voor wat inkopen.

Als we de bazin vragen of we naast haar winkeltje mogen kamperen, vertelt ze trots dat het stukje grond haar eigendom is en dat we daar gerust mogen parkeren.

De straten van het dorpje zijn onverhard en vol kuilen die meer weg hebben van kleine vijvers. Rechtover ons staat een huis dat zo scheefgezakt is dat we niet begrijpen hoe het overeind kan blijven staan.

De lokale jeugd raapt hun moed bij elkaar en komt ons verwelkomen in dun dorpje. Alhoewel ze geen woord engels spreken verstaan we toch dat ze als soldaat gekazerneerd zijn in Siberie maar nu op verlof zijn en dus alle dagen vodka mogen drinken.

Ze bieden aan om samen iets te gaan drinken maar we bedanken hun voor het voorstel en vertellen dat we hier met een missie zijn. We moeten deze bus veilig in Mongolie afleveren zeggen we, ze hebben er begrip voor en wensen ons verder nog een prettige avond.

19:08 SMS - Door een navigatiefout lopen we achter op schema. Opnieuw een dagje adrenaline tussen de russische kamikazepiloten. Morgen richting Perm

Zoals gepland springen we deze morgen eerst nog even in het lokale Kremlin binnen voor enkele foto's .

Kazan is de regio van de Tataren en daardoor staat er naast een orthodoxe kerk ook een immense moskee binnen de muren van dit bolwerk. Het is met name de moskee die er letterlijk boven uitsteekt.

Het blijkt niet eenvoudig om de stad in de juiste richting te verlaten zonder gedetailleerde kaart. We vragen dan maar hulp van een voorbijganger. Hij biedt aan om met ons mee te rijden en ons op het juiste spoor te zetten. Alhoewel hij al van s'morgens ruikt naar een wodka brouwerij, is hij toch zeer behulpzaam en wenst ons nog een goede reis oostwaarts.

Een tijdje later zijn we het spoor opnieuw bijster. We nemen een lifter onder onze hoede die ons, achteraf gebleken, waarschijnlijk heeft misbegrepen. Het resultaat was dat we volledig de verkeerde kant uitgingen . Gelukkig oriënteren we ons meestal op de zonnestand, zagen we onze blunder tijdig in en maakten rechtsomkeer .

Wegwijzers zijn in deze streek eerder schaars en vaak onduidelijk, de meeste mensen aan wie we de weg vragen, kunnen dan ook helemaal geen kaartlezen.

Hierdoor schieten we vandaag niet echt goed op, Murphy heeft blijkbaar vele troeven voor ons in petto.

Eens terug op de goede baan beleven we opnieuw een stevige adrenalime rush tussen de Russische kamikaze piloten. We zijn dan ook niet verwonderd weer een resem verkeersongevallen te zien. Vooral het ongeval met twee trucks en een totaal vernielde bestelwagen maakt diepe indruk.

Echt veel opgeschoten zijn we niet op het einde van de dag. Toch met Priscilla loopt alles immers weer vlotjes en we zetten dan ook ons kamp op in een zandweg tussen de velden.

Als we nog even zitten na te praten, worden we ineens opgeschrikt door geklop op de ruit van onze bus. We stappen naar buiten op inspectie maar zien niemand in de buurt. Waarschijnlijk enkele kwajongens uit de omtrek die ons even wilden laten schrikken.

Iedereen is doodmoe na een dag intensief rijden onder een hete zomerzon en we vallen dus zonder probleem allen in slaap als een blok. We schieten nog even wakker als onze plaaggeestjes met kluiten aarde tegen onze bus gooien. Door er niet op te reageren druipen ze het even later vanzelf af en kunnen we rustig verder slapen .

21:45 SMS : Na een dag rijden en sleutelen, met Murphie als reisgezel, toch tot in Kazan geraakt. Nu Kazan by Night

Om zeven uur deze morgen is de kok al druk in de weer met het hakken van hout voor zijn bbq. Dat word weer een druk dagje koteletten bakken.

Als dank voor zijn gastvrijheid schenken we hem twee grote parasollen voor zijn terrasje, een cadeau waarmee hij blijkaar zeer tevreden is. Hij geeft ons aanwijzingen naar het dichtsbijzijnde magazijn voor onderdelen van vrachtwagens.

Op de weg daarheen geeft Priscilla er opnieuw de brui aan, maar met wat prutsen komen we gelukkig toch nog tot bestemming. We kopen er o.a wat koperen dichtingen en bouten voor de stabilisatiestang. Met wat inventiviteit en een ijzerzaag toveren we een olieleiding van een russische Kamaztruck om in een mazoutleiding voor onze bus .

Op een gegeven moment komt een onvoorzichtige trucker eveneens de parking opgereden, hij draait wat te kort af en onze achteruitkijkspiegel moet er aan geloven . We vrezen dat er hier nog even over gediscussieerd zal worden, want russische truckers genieten nu eenmaal niet de beste reputatie . Maar verwonderlijk genoeg, biedt de vriendelijke man zijn excuses aan en koopt ons ter plaatse een splinterniewe spiegel. Het kost hem waarschijnlijk een klein weekloon en we voelen ons eigenlijk een beetje schuldig tegenover de arme ziel. we beslisten samen, hem nog iets ter compensatie te schenken, maar ondertussen was hij er alweer vandoor. Het leven op" the Transsiberia" moet nu eenmaal vooruit gaan .

Murphy was blijkbaar goed uitgeslapen want op de weg naar Kazan stonden we ongeveer nog een viertal keer in de berm te sleutelen.

Zo begon het elektroventiel van het stopsysteem opeens een eigen leven te leiden, met alle gevolgen vandien. Dus alles maar afgekoppeld en een noodstopsysteem gemonteerd met een stukje ijzerdraad .

Tijdens de werkzaamheden in het krappe motorkompartiment had de gaskabel ondertussen ook schade opgelopen en stonden we hierdoor ook alweer een uurtje stil op een parking.

De meisjes braken de verveling met wat lezen en Pasca daagde een russische jongen uit voor een vriendschappelijk voetbalmatchje. Gelukkig kon de jongeman na afloop ook lachen met de uitslag Russia-Belgium 1-6. Hadden we het ooit al over girlpower gehad?

De stroomomvormer staakt uiteindelijk ook nog dienst voor vandaag maar gelukkig kan de positieve "vibe " in de groep niet stuk en kunnen we er nog met lachen ook. Het probleem word vlug verholpen met een nieuwe zekering.

Bettina neemt het stuur van de ambulance in handen en we trachten, na alle tegenslagen van vandaag toch nog voor donker Kazan te bereiken.

Tegen zonsondergang rijden we de rivierdelta van Kazan binnen. Het is een prachtige streek met veel water en ontelbare eilandjes .

Met de bus raken we spijtig genoeg niet door de kleine zandwegjes tot bij het water .

We besluiten de stad binnen te rijden en zien op onze rechterkant de witgekalkte wallen van het kremlin. De hoge minaretten van de moskee steken hoog boven de muren uit en zijn prachtig verlicht, waardoor het geheel een sprookjesachtige uitstraling krijgt. Deze kans kunnen we niet links laten liggen, we plannen morgenvroeg een bezoek aan het indrukwekkend komplex.

Uiteindelijk vinden we een stelplaats op een parking van een verlaten fabrieksgebouw, aan de rand van de stad. We vragen toestemming aan de omwonenden om hier te overnachten en dat mag als we morgen op tijd vertrekken. Ze bellen zelfs een nachtwachter op om onze voertuigen gade te slaan terwijl we nog even de stad intrekken. De man weigert achteraf elke beloming en zegt dit graag uit vriendschap voor ons te hebben gedaan.

21:47 SMS : We zijn op 200Km van Kazan. Deze avond met de bus een beetje panne . De diagnose is al gesteld, morgen wordt ze hersteld.

Reisverslag

De ochtendmist hangt beweegloos over het land wanneer we onze etappe van vandaag starten. De eerste kilometers is het dan ook oppassen geblazen .

Opnieuw zijn we getuigen van enkele vreselijke verkeersongevallen met een motorfiets en enkele auto's. Wijzelf voelen ons wel lekker veilig in onze bus .Vanuit de hoge bestuurderskabine hebben we een goed uitzicht over het verkeer

Gelukkig lost de mist vlug op en komt de zon opnieuw tevoorschijn. Moskou, de tweede mijlpaal in onze reis, ligt nu al een eind achter ons We rijden vanaf nu voor het eerst op de échte Trans Siberain Highway.

 

Deze autosnelweg gaat er prat op de langste weg ter wereld te zijn, maar van snelweg is er hier echter niet veel te bespeuren, we rijden meestal over hobbelige asfalt en slechts sporadisch komen we op een vierwegsbaan van betere kwaliteit.

Ons kompas staat steeds pal Oost en we vorderen langzaam maar zeker richting Siberië.

Het zijn lange opeenvolgende uren achter het stuur, in zeven uur legden we slechts een driehonderdtal kilometers af. We besluiten er nog een paar uurtjes bij te doen voor vandaag.

Terwijl Sabine achteraan aan het kokerellen slaat, studeert Bettina het cyrillische schrift en speelt copiloot voor Gunther en Alain, die om beurten Priscilla bij de teugels nemen.

Het is een land van grote contrasten, in sommige steden zien we moderne gebouwen en immense hypermarkten en enkele honderden kilometers verder kruisen we steden die hoofdzakelijk uit communistische woonkazernes en kleine houten woningen, niet veel groter als het doorsnee belgische tuinhuisje, bestaan.

Het zware verkeer bestaat dan ook uit een mengeling van ouderwetse sovjet vrachtwagens en oversize amerikaanse Peterbuild trucks.

 

In een motel langs de baan trachten we ons migratieformulier te laten afstempelen, in dit land van stempels en papiertjes gaat dit echter niet zonder een ticket van een betaalparking. Dit hebben we natuurlijk niet op zak en dus vragen we aan een parkingwachter hoeveel een overnachtse parkeerbeurt bij hem kost, honderd roebel is het antwoord (2,5€) We kopen een ticket en laten ons hiermee registreren.

De vriendlijke parkingwachter geeft ons nadien het geld terug en we rijden verder richting Kazan. Het landschap wordt glooiender en vanop een heuvelrug hebben we een prachtig panorama over de uitgestrekte bossen en rivier. De wolken hangen als grote proppen dons, hoog tegen de blauwe hemel, we zijn geïmpressoineerd door de uitgesterktheid.

Op wonderbare wijze raken we elke keer door de politie checkpoints zonder opzij geroepen te worden. We wijten het aan het feit dat onze bus precies dezelfde kleur heeft als de voertuigen van de russische staatsdiensten. Hierdoor valt het blijkbaar niet op dat we buitenlanders zijn, en worden we tot nu toe met rust gelaten door de, op roebels verzotte, agenten.

Overal staan er mensen met autopech en stukgereden banden, de meeste mannen zijn hier gelukkig technisch aangelegd en duiken meteen zelf onder de motorkap om hun wagen terug aan de praat te krijgen.

Aan de rechterkant merken we plots een raffinaderij op die de grootte blijkt te hebben van een middelgrote stad, het is een wirwar van schoorstenen, pijpleidingen en gebouwen. De indringende geur en de grote vlammen uit de schoorstenen verraden de aard van het beest.

Alles loopt perfect tot Priscilla ineens vermogen begint te verliezen, ze raakt nog met moeite de volgende heuvel op en dan slaat de motor plots af en bollen we uit in de berm. Hier blijven staan is levensgevaarlijk.

Gelukkig krijgen we haar nog even aan de praat en sukkelen tot bij een klein eethuisje langs de weg. Het is een krammikkig houten hokje met buitenkeuken, op de menu kan je kiezen tussen koteletten en koteletten, we laten de bus even afkoelen en bestellen de specialitiet van het huis, koteletten, enkel te verkrijgen op plastieken bord, met brood.

Er blijkt een luchtlek in de mazoutleidingen ontstaan te zijn, hierdoor kwam er lucht in de pomp en strandden we hier in het bos. Bij de reparatie werkzaamheden merkten de mannen ook op dat er twee dikke bouten van de stabilisatorstang,losgekomen en beschadigd waren. De Transsiberie laat blijkbaar niemand passeren zonder zijn tol te eisen.

De vriendelijke kotelettenbakker nodigde ons uit op zijn kleine truckstop parking te overnachten, en wij boden hem een belgisch pintje aan die nog overgebleven was in onze frigo. Iedereen blij en we gaan tevreden slapen.