Bekijk nog even de pagina met de algemene info van de Marmotte.

Klik op het marmotje voor de pagina.

Daar verblijven we met de hele Kortweg ploeg, exclusief voor ons gereserveerd.

Enkele sfeerfoto's van ons verblijf !

Na alle vorige keren (11de maal T-B-T) wist ik dat je de eerste 100km niet gek mocht doen zoals de horde Noorderburen die je voorbijvliegen als gek alsof de meet al in zicht is. Het was héél warm ondertussen en dit is niet bepaald mijn weertje hé...dus zoals mij reeds door velen is aangeraden...veel en veel drinken en op tijd eten. Na twee controles (110km) nog een redelijk goed gevoel en goeie benen alleen de warmte...

 Terwijl ik me nog niet laten verleiden had om mee te fietsen met een passerend groepje pikte ik dan toch aan met een bende van een 80tal renners om een lang stuk, zonder noemenswaardige hindernissen, en met veel tegenwind, te overbruggen. Maar zoals altijd wordt er dan redelijk gekoerst om de groep uit te dunnen en ja, ik liet me meeslepen en ging mee met een 10tal vrijbuiters...wat ik achteraf bekeken beter niet had gedaan.

 Ondertussen kwam de côte de Wanne dichterbij...daar koos ik voor een eigen kadans om omhoog te rijden wat heel goed lukte al was het wel erg heet zonder een zuchtje wind. Bovenop de Wanne controle waar en frisse cola (ipv al die halfwarme energiedranken) me wel deugd deed. Na de afdaling van de Wanne dook de côte D'Amermont op, een verschrikkellijk steile en lange beklimming waar ik werd voorbijgereden door Dirk De Cubber (alweer een postman...) die me toch enkele bemoedigende woorden toesprak (hij zag me zekers zwalpen hahaha  )...ook hij vond het heel warm en de afstand begon te wegen...voor hem niet alleen...De côte de Rosier was de volgende en die is meer dan 4km lang maar die loopt wel goed dus geen problemen op deze beklimming. Door de warmte en te weinig slaap werd ik overmand door een slaapgevoel en het was nog 30 km naar de La Redoute , de volgende controle. Dit zijn de langste dertig kilometer geweest die ik ooit gereden heb...afzien en 't was niet eens bergop. Net voor de beklimming van La Redoute was de laatste controle. Genoeg gedronken en gerust en met goeie moed aan de Redoute begonnen....amai wat heb ik afgezien om het kleinste verzet toch rond te krijgen (er stonden toen al 230 km op de teller). Boven gekomen een "redbulletje" naar binnen gekapt en vertrokken voor de laatste 20 km. de côte de Havelange is een gewone rechte weg omhoog en niet al te steil en dan bergaf tot in Tilff de officiële aankomst. Op het plein in Tilff was er een gezellige drukte en lagen hier en daar "levende" lijken. 

Helaas stond mij nog een klim te wachten, côte de Boncelles naar de officieuze aankomst...daar was ik gestart en stond mijn auto dus ...geen keus en met vernieuwde moed omhoog...wat eigenlijk nog goed lukte. Ik had 252 km gereden en er 10u10 over gedaan...was moe maar wel blij dat het gelukt was ook al was dit niet mijn weertje..Na een half uurtje bekomen te hebben reed ik terug richting Lokeren met de bedenking dat er maar een kleine inzinking is geweest die ik vooral te danken (haha) heb aan te weinig slaap...dus wie bij mij slaapt in Frankrijk voor de Marmotte  ZAL STIL MOETEN ZIJN!!!!  

't Is wel geen Galibier maar de Redoute...

Bert pikte Peter thuis op en samen reden ze richting Spa. Dirk en Nico werden vergezeld van Dirks vrouw Sylvie en zoon Bjarne die zich op  een dagje Plopsa Coo trakteerden.

Om 7 uur waren we in Spa, en het was er bewolkt, mistig en koud, amper 4 graden. We besloten om met korte broek te rijden (beetje insmeren met warme zalf helpt een beetje) en met ons vest met lange mouwen. De inschrijving verliep vlotjes en iets voor half acht vertrokken Peter en Bert aan het avontuur.

't Was rillen op de fiets en na 5 kilometer was er reeds de eerste helling. Nu ja, dit was een opwarmertje want zo super steil is Le Maquisard nu ook niet. Andere koek was het na 17 kilometer waar de gevreesde La Redoute lag te wachten. Velen reden hier nog full speed op maar wij waren slimmer en reden hier gedoseerd op, 't was tenslotte nog meer dan 200 km. 

Nadien volgden de Col de Cornemont, Les Forges, de Cote d'Avister en de Cote de Hestreux die Bert al beklommen had tijdens de "Ludivine Henrion". Na een dikke 58 kilometer was er de eerste bevoorrading. Nu ja, veel soeps was het allemaal niet, wafels, franchipane en een giga fles Spa (75 cl !!) Het zonnetje was ondertussen volop aan het schijnen en Peter kon zijn windjack uitdoen.

Na 61 kilometer waren we de weg kwijt, wij niet alleen, ook nog andere renners en een 6 tal Italianen die luid "Madre Madonna" aan het roepen waren voor een oplossing. Daar sta je dan in Belgie...

We vonden een vriendelijke boer die ons de weg wijsde naar het volgende dorpje maar de arme man stuurde ons na een tijdje naar hier en daar. We volgden dan maar de weg naar Hody, en na een ritje van 6 km sloten we opnieuw aan  op het parcours. Nu zagen we wel waar we misgereden waren (onduidelijke pijltjes combinatie) en we waren weer weg.

De Cote de Horbon, de Cote de Warre en toen al eens een eerste venijnige lange klim met de Cote de Roche de Frêne. Daar werd er al een eerste schifting gemaakt en vele waren toen al eens in 't rood aan het gaan. We waren tenslotte al 110 km ver, halfweg dus.

2e stop was in een bushokje, met opnieuw wafels, franchipane en fondant chocolade. Kraanwater moest de dorst lessen. Peter goot een W-Cup gelleke in zijn drinkbus om het een beetje smaak te geven, maar Bert kapt liever zijn gelleke volledig binnen, om daarna de lege verpakking uit te delen aan een stel kinderen langs het parcours. En blij dat ze waren ! 

Weer fris en monter op de fiets en verder naar de Cote de Haute - Bodeux, de Cote de Bergeval ( 5 km lang saai omhoog klimmen, niet steil maar o zo  saai )en de Cote de Noirefontaine. Ondertussen waren we het kleinste stadje ter wereld gepasseerd (Durbuy dus) en maakten we ons op voor de Cote de Neuville. Stilaan begon de vermoeidheid op te treden en de 3e stop was meer dan welkom. Velen gingen even in het gras neerzitten in het zonnetje maar we lieten ons hier niet door verleiden. Dan geraak je nooit meer weg en 't was nog meer dan 50 kilometers, en de zware kleppers kwamen er nog aan. Qua eten was het krak hetzelfde als de andere stops...

Met Le Stockeu na 181 km brak de hel los. Deze helling is echt een steile moordende klim en na bijna 200 kilometer doet hij echt geen deugd. Met een maximum van 21 % was het stoempen. Maar we raakten beiden boven !

Nadien na 5 km was er de Cote de Wanne, ook zo'n mini beest. En of het niet genoeg was kwam er na 10 km nog de Thier de Coo. Ze hadden er wel nieuwe asfalt gelegd maar 't blijft even steil... Bijna bovenop de top was er de laatste stop met de gebruikelijke hapjes, ah ja, er waren ook bananen en Spa water.

De kaap van 200 km was nu gepasseerd en er stonden nog LA Haute Levéé en Le Rosier  op de lijst. Peter ging er op de Rosier nog even stevig vandoor en liet Bert een beetje verweesd achter. Die had net geprobeerd om Peter er eens los af te rijden en had een paar honderd meter nog alles gegeven, om dan vast te stellen dat Peter vrolijk in zijn wiel aan het volgen was... die mens heeft kracht, daar komt geen eind aan...

De laatste 5 kilometer naar Spa was een heerlijke afdaling inclusief haarspeldbochten en zo kwamen we na iets meer dan 10 uur rijden terug aan de finish. 3960 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 24 km/u.

't Was een fantastiche rit, loodzwaar maar een enorme voldoening dat we hem toch konden uitrijden. Alweer een grote stap vooruit in de voorbereiding naar La Marmotte.

Ook Dirk en Nico reden verkeerd, vroegen in hun beste pannekoeken Frans de weg aan een boer en maakten zo een omweg van 26 kilometer, waardoor ze op 186 kilometer uitkwamen...ook de moeite waard !

De planning was om samen met de rest van de bende de Waalse Pijl te rijden, maar Davy heeft nu een negatief advies gekregen en  moet zich voorlopig  beperken tot duurtrainingen.

Jammer, want onze "Cuore Italiana man" zou zich eens kunnen uitleven hebben op de bergskes.

Veel  beterschap Davy en tot de volgende afspraak !