De laatste tips en raadgevingen worden door iedereen gegeven (bedankt Geoffry Maes voor de laatste tips maar nu op de rollen rijden ziet Bertje niet zitten ) en zo tellen we stilaan af naar donderdagochtend 5u. Dan start het grote avontuur.

Ook de weersvoorspellingen voor Frankrijk zien er hot uit. Vanaf woensdag 30 ° en tegen zaterdag 29° maar met kans op onweer...

We zien wel hoe het uitdraait natuurlijk.

*Nog positief nieuws is dat we Wifi in ons hotel hebben zodat het (hopelijk) mogelijk zal zijn om elke dag een verslagje te brengen, zodat het thuisfront alles kan volgen of we wel op tijd gaan slapen en ons wel gedragen, zo zonder madam op de rits...

Voor de meesten onder ons gebeuren de laatste trainingen dit weekend en niemand die er om geeft, het verlangen naar 3 juli groeit nu met de minuut.

*Voor de actuele weersvoorspelling van Bourg d'Oisans klik je op het zonnetje.

Vanavond nog wat extra info gekregen over ons hotel en, belangrijk, de maaltijden.

Even kort samenvatten.

Donderdagavond avondmaal om 19u. 

• Tomatensoep + brood
• Kalfskotelettjes met aardappelgratin, groentjes en extra pasta  
• Chocomousse

Lunch om 13u

• Gerookte kip salade + pasta salade + salade buffet
• Spaghetti (bolognaise of carbonara) + extra pasta 
• Aardbeien - of frambozencake.

• Rivierkreeft salade op toast geserveerd
• Pasta met kip pesto en saladebuffet
• Appeltaart met kaneel ijs

• Aperitief aangeboden door Kortweg
• Gepocheerde zalm met krab - of waldorfsalade
• Bourgondische rib met Stroganoff of tongrolletjes met dille saus, frietjes en groenten
• Vers fruit met cassis ijs

Stilaan komt de gezonde stress naar boven en is het verlangend uitkijken naar 3 juli : D - Day !

Om 6 uur 's morgens pikte Bert Davy op in Beveren en zo reden ze samen verder met de auto naar Huy. Bovenop de beruchte Muur was het even zoeken naar een parkeerplaats maar dat was maar een paar minuutjes werk. We waren er al om half acht zodat we ons op ons gemak konden inschrijven en klaarmaken.

Er stond meer volk bij de voorinschrijvingen dan bij de daginschrijvingen maar alles ging wel vlot vooruit. Terug aan de auto ons koerskleren aangedaan, nog even wat gedronken, gegeten, startnummer aan de fiets bevestigd,chip met een velcro stripje rond de enkel bevestigd en dan zo de Muur van Hoei afdalen om zo naar de start te rijden. De gedachte dat we deze zelfde Muur binnen x aantal uur opnieuw zouden moeten oprijden zorgde voor een nerveuze lach.

't Was even wachten op de start want die werd gegeven door Eddy Merckx himself, maar ja, bejaarde mensen lopen dan verloren en uiteindelijk was het al bijna 20 voor 9 eer het startschot viel. Nog even gewuifd naar Eddy en hij kende me precies want hij lachtte .

De start was onmiddellijk bergop. De Long Thier is 1300m lang met een gem. van 8,2% en een maximum van 10% en zo werden er al direct de eerste groepjes gevormd. Dat de hartslag dan ook direct in het rood duikt moet je er maar bijnemen. Bert zat samen met Davy in een groepje maar 't was een nerveus gedoe want steeds sloten er renners aan of sprongen er andere weg...

Na een 11tal kilometer was er de Cote de France, ongeveer hetzelfde kaliber als de eerste en hier was de selectie eigenlijk al gemaakt. Verschillende groepjes die verspreid over de lange wegen reden. 't Gaf een koers gevoel want de moto's van de seingevers passeerden nerveus en er werd getoeterd en gevloekt....leuk zo'n stress...

Na 29 kilometer was het van datte. Eerst een paar druppels, dan nog meer en uiteindelijk was het een hevige bui. Rap even gestopt om ons regenvestje aan te doen en Davy reed al verder door. Bert volgde iets later. Na 35 km was er de eerste kuitenbijter (Cote de Berleur) met een max. van 20%. Bovenop de top van de cote de Montfort (max. 19%) was er de eerste bevoorrading. Davy en Bert kruisten elkaar zonder dat ze elkaar zagen. Drinkbussen opgevuld en Meli honingkoek mee en verder. Ook het regenvestje mocht terug uit want het zonnetje kwam piepen.

De rit ging verder naar de Cote de Fays,, de Cote de Lincé, de Cote de Rouvreux en daarna de aartsmoeilijke Cote de Chambralles. Bert had deze 2 weken geleden gereden bij de Gran Fondo Ardenaisse en wist hoe laat het was. Deze klim van 1600m lang is supersteil met 2 stukken van 19% en 2 scherpe haarspeldbochten. Hier verschoot hij zijn eerste cartouche en nam de haarspeldbochten langs de binnenkant. Zo win je direct veel plaatsten ook al kost het krachten. Bovenop de top even terug bekomen en zien dat de ravage groot was....

Verde naar de Cote de St.-Roche en de cote de Ferrieres. Daar stopte Bert even voor een plaspauze en hij werd ingehaald door een verbaasde Davy. Ik dacht dat Davy voor mij reed en omgekeerd. Verder rijden dus en  Davy had die dag superbenen want hij was al vlug uit het gezichtveld verdwenen. Nog 1 berg stond er te wachten, de Cote de Tohonge en dan zaten we al aan 85 km. Bijna halfweg dus en nu was het voor 40 km gedaan met de hellingen. Maar we kregen er wel veel bergop-bergaf-bergop-bergaf stukken bij op een eindeloze rechte baan én met een noordenwind pal op de snoet. Dus van een beetje uitrusten was geen sprake.

Na 103 km was er de 2e stop en Bert kon nog even met Davy babbelen over onze mysterieuze wissel (mekaar echt niet gezien...raar) en Davy vertrok terug want er reed een mooi groepje weg en hij pikte aan. Bert vulde zijn drinkbussen,at nog een Meli honingkoek, banaan, sinaasappel, peperkoek en vertrok toen ook samen met een 5tal andere renners. Het tempo lag goed en ook Bert deed het nodige kopwerk. Niet te lang natuurlijk.... Ondertussen was de volgende reeks hellingen opgedoken en daar gingen we weer...

Cote de Coutisse en het begon weer te regenen. Dus even stoppen en regenvestje aandoen want 't was echt een plensbui ! Maar daar moet je door en met een mooie afdaling in de gietende regen is het pas voorzichtig zijn. 5 minuten later was het over en diende de volgende Cote zich aan. De Cote de Haut Bois en de Cote de Bonneville. 3e stop en weer opnieuw de proviand aangevuld met, U raadt het al, een Meli honingkoek. We zaten al aan kilometer 124 dus't ging vooruit. Op dit moment had Bert nog steeds uitzicht op een tijd van 7 uur want hij reed nog boven het gemiddelde van 25km/u maar hij voelde dat het beste er toch begon af te geraken. De superbenen uit de Vogezen de week ervoor hadden de hele dag nog niet aanwezig geweest. Het motortje draaide wel, maar de turbo sloeg niet aan...

Verder dus en ondertussen maalde Davy de kilometers alsof het niks was. Deze week nog pijnlijke steken aan de beide knieen bij het kracht zetten, maar daar was niks meer van te merken. Had hij die dag superbenen of was het zijn gewijzigde binnenblad (36 i.p.v. 34) dat het hem deed ? Geen idee maar hij ging als een raket.

De laatste stop was op 142 km en voor de laatste keer alles nog eens bijvullen en opeten en een beetje moed verzamelen want er kwam nog een zware finale aan. Met de Cote de Bohisseau (weeral 20%) en de Cote de Soliere gingen we over de kaap van 150 km. En toen hield de Garmin van Bert het voor bekeken. Batterij leeg. Waarschijnllijk niet lang genoeg opgeladen dus ja. Geen info meer over de afstand, snelheid,...ook dat nog 

De voorlaatste in de rij was de Cote de Ben-Ahin. Niet superzwaar maar een zeurende klim (Gem. 9%) en 2500 m lang. Een renner met zo'n truitje van het Nieuwsblad vond in Bert de perfecte gangmaker en placeerde zich echt volledig in zijn wiel. Een boze uithaal van Bert en 2 tanden zwaarder schakelen en 't was rap gedaan met dat gezuig. Nog zo'n irritante renner in een Etixx plunje speelde heel de tijd haasje over met Bert. Inhalen, dan stilvallen, Bert haalt hem opnieuw in,...

Met het bordje dat we in de bebouwde kom van Huy waren kwam de moed terug. Nog 1 keer doorbijten en we waren er. Door het drukke centrum laveren en dan de gevreesde Muur op. Bert legde zijn super klim verzet op (lees triple : 30x25) en kroop naar boven. Ik kon nog wel in een rechte lijn naar boven rijden. Velen zwalpten van links naar rechts of moesten de berg te voet doen. Op 100m voor de finish de irritante Etixx renner nog ingehaald (Yes!) en uiteindelijk na 7u23 over de finish. OEF !

Davy lag ondertussen al te genieten van een deugddoende massage want hij was binnengekomen in een tijd van 6u48 ! Chapeau !!!

We hadden het dus beiden gehaald, zonder pech, zonder lekke banden en met een moe maar voldaan gevoel. Achteraf bekeken zei Davy dat hij hier en daar nog tijd had kunnen winnen en dan misschien wel de zilveren medaille had gehaald (6u30). Maar we trokken beiden met ons bronzen diploma tevreden naar huis. Nog 14 keer slapen en dan komen de serieuze kleppers te voorschijn....

UPDATE : Davy eindigde op de 424ste plaats met een tijd van 6.51.33. Bert was 525ste met een tijd van 7.28.02

De beklimming op het einde van de muur van Hoei werd ook gemeten. Na 174 km reed Davy deze op in 5min 30. Bert deed er 4 seconden langer over en klokte dus af op 5.34 sec. Er startten 717 deelnemers aan de 175 km wedstrijd.

Kijk en geniet ervan.

Klik op de foto om het filmpje te starten.

Na een voorspoedige autotrip kwamen we aan in La Bresse, in het hartje van de Vogezen. Het weer was er zalig en we konden vlug in het hotel inchecken. Kamer inpalmen, kleertjes aandoen, fietsen nakijken en iets na de middag vertrokken we voor een eerste rit.

We beklommen  direct de Col de Brabant, een goeie opwarmer met pieken tot 14%. Daarna reden we naar de Col de d'Oderer, en de 17 kilometer lange Markstein. Daar rusten we even en dan zo verder op een hoogte van 1000 m over een 20tal kilometer waar het constant lichtjes daalde en steeg. Zo kwamen we dan aan bij de Col de la Schlucht (gedeelte)en daar even een cola gedronken om nadien lekker bergaf terug naar het hotel te rijden. Bert was zo goed bezig dat Davy hem er op moest wijzen dat we al aan het hotel waren, anders was hij blijven verder rijden...We hadden zo'n 86 km gereden en een 1600 hoogtemeters verzameld.

's Avonds een lekker avondmaal gegeten, en nadien nog naar de voetbalmatch gekeken en gezien dat de Fransen niet meer de grote helden zijn van vroeger. Na de match was het direct bedje in, en slapen.

Dag 2. Na een stevig ontbijt maakten we ons klaar voor een stevig ritje. Davy had een mooie rit uitgedokterd die ons wel uit de buurt hield van Les 3 Ballons. Deze rit werd vandaag verreden en we gingen ons niet moeien.

We vertrokken nu bergop vanuit La Bresse en zo via de Col de d'Oderer en opnieuw de Col de la Schlucht maar nu volledig. Ondertussen zagen we boven onze hoofden een skilift in werking maar met downhill bikers die zonder schrik terug naar beneden vlamden over de zanderige heuvels. Rare hobby. 

We waren ondertussen al na de middag en ons maagje begon te knorren. In Saint-Marie - Aux - Mines vonden we een klein bakkerijtje met een supervriendelijk bakkerinnetje. Deze frisse jonge meid had alleen nog éclairs, maar honger is de beste saus dus was dat lekker genoeg. Snelle suikers dus. Drinkbussen opgevuld en weer verder. We zaten nu al in de Alsace streek en het werd iets minder heuvelachtig. We keerden dan via een boog terug en via de steile Col de Saint Marie waren we weer in de bergen beland. Verder via de Col de Mandray en het zonnetje brandde wel lekker, maar we hadden nu heel de tijd wind op kop. Ondertussen waren we de kaap van de 100 km gepasseerd en we gingen terug naar La Bresse via een mooie afdaling. Maar uiteindelijk beslisten we om op het laatste moment nog een ommetje te maken via Gérardmer en er de Col de Grosse Pierre nog bij te nemen. Daar kwamen we na een vermoeiende klim op de top nog 2 fietsende jonge Belgen tegen die ook in ons hotel verbleven. Met z'n vieren dus bergaf naar La Bresse en 't werd een mooie strijd wie het beste kon dalen...tja, we mogen eens alleen buiten hé.

Aangekomen aan het hotel en 133 km op de teller. 2750 hoogtemeters die konden tellen.

Douchke genomen, beetje gerust en die avond was het raclette avond. Gesmolten kaas smaakt altijd lekker na een zware rit. De avond was weer voorbij voor we het wisten en na de traditionele voetbalmatch (Engeland) terug om half 11 de tram in.

Dag 3. We besloten nog een ritje te doen van een 100 km voor we naar huis vertrokken. En ja, je bent niet in de Vogezen geweest als je de Grand Ballon niet gedaan hebt. Dus via de Vieille Route de Col de d'Oderen (pluiswerk van Davy ! ) naar den Ballon. Deze oude route was een kuitenbijterke a la Vlaamse Ardennen. Nadien kilometers bergaf om dan aan de voet van le Grand Ballon te staan. Deze ligt in Willer - Sur - Thur op 400m en de top ligt op 1400m. Dit alles op 14 km afstand. We begonnen er rustig aan en geleidelijk aan geraakte ieder in zijn eigen klimtempo. Bert voorop kort gevolgd door Davy. We raapten vele moedige klimmers op en de eerste 7 kilometers vielen nog mee. Maar het venijn zat hem in de 2e helft waar de percentages constant flirten met de 8, 9 en 10%. Zelfs even een 11 en 12 procent mocht niet ontbreken. Het zonnetje was ondertussen verdwenen in de mistwolken en na iets meer dan een uur en 10 minuten kwam Bert bovenaan de top. Even later gevolgd door Davy die zich nog even had vergist in een splitsing maar uiteindelijk toch de goeie helling nam.

Boven was het nu echt frisjes, en we dronken een cola, vulden onze drinkbussen op en vertrokken naar de afdaling. Met amper 50 m zichtbaarheid was het wel voorzichtig rijden. Maar de afdaling was niet zo steil en dat was een geluk. Davy had ondertussen zijn regenvestje aangetrokken (Bert niet, was niet nodig hééé ) en daar vielen de eerste druppels. Stilaan begon het harder en harder te regenen en het water viel nu echt met bakken uit de lucht. Schuilen was geen optie want er was niks. We moesten nog 28 km rijden maar we besloten wijselijk om een kortere steile afdaling te nemen en zo naar het hotel terug te rijden. Bert was ondertussen verkleumd van de kou en daverde op zijn fiets zo hard dat in de afdalingen zijn voorwiel bibberde. Brrrr...

In het hotel aangekomen.... droog weer natuurlijk...

Een warme douche en droge kleren deden wonderen en we hadden toch nog bijna 90 km gereden en  dankzij de Grand Ballon 1500 hoogtemeters opgeraapt. Tijd om naar huis te rijden. Nog ene gedronken aan de bar, auto ingeladen en op weg naar huis...

Conclusie : een geslaagde trip met mooie routes (bedankt Davy, veel werk aan gehad !) toffe sfeer, veel plezier gemaakt en keigoed getraind.

Weer een stap dichter bij La Marmotte...

Let ook op de uitspraak : Fons Mors...

 

Een rit van 175 km die vertrok vanuit het Mekka van het mountainbiken, nl. Houffalize.

Er stonden 15 hellingen op het programma met daaronder de zware Rue de Saint-Roche (max. 20%!)

Dirk kon steeds mooi meerijden met groepjes. Het verschil met de bevoorradingen met de rit die Bert deed was groter. 4 stops i.p.v 2 zodat Dirk steeds de drinkbussen kon vol gieten. Want ook bij de La Chouffe brandde de zon hard. 

Dirk reed probleemloos de rit uit, mede dankzij de aanmoedigingen van zijn vrouwtje Sylvie en zoon Bjarne. Knappe prestatie dus !!!

Alweer een stap dichter bij de zwaarste rit die stilaan dichter komt....

De start was in Hamoir en er was een groepsstart om 8.30u.Ook Wouter Weylandt en Iljo Keisse hadden zich ingeschreven. Dus om 5uur liep de wekker af, stevig ontbijtje en alles inpakken zodat ik een beetje later kon vertrekken. Rond 8 uur aangekomen in Hamoir en de wagen geparkeerd aan een rivier (Moervaart ?) en lekker fris onder de bomen. Eerst om mijn welkomstpakket en mijn registratiechip gereden en deze aan mijn fiets bevestigd. Rustig klaargemaakt en een tiental minuten voor de start stond ik mooi tussen een honderdtal andere renners te wachten. Daaronder ook o.a. Bart Nonneman en Kris Podevijn die ik later nog zou tegenkomen.

8.31 : Go ! De horde zet zich in beweging en direct een helling van zo'n 5%. Zonder opwarming valt dit tegen en ik besloot mee aan te sluiten bij een groepje dat er een goed tempo inzette. Na een paar kilometer nestelde ik me vooraan want 't was wringen achteraan en ik wou geen valpartij.

3 kopmannen die afwisselend hun job deden en ik in 4e positie aan het meedrijven. Toen ik weigerde om kopwerk te doen leverde me dat wel een paar boze blikken op maar foert : sparen was de boodschap. Met een gemiddelde snelheid van 33.5 per uur kwamen we na 21 km aan de eerste helling : Les Chambralles. Een stevige opener waar aan de top onze groep al goed uitgedund was. Ik reed vlotjes naar boven en hield de ademhaling en de hartslag in de gaten. No problem. Even later kreeg ik compagnie van Kris Podevijn (ha nog ene van Lokeren ) en hij vertelde me dat hij al van bij het begin een lekke band had, en nu zonder reservebandje reed en hoopte dat hij de finish zou halen. Ik gaf hem een bandje van mij (had er toch 3 mee) en we babbelden nog even over La Marmotte (die hij ook gaat rijden) en bij de afdalingen toonde hij me hoe je nog sneller kan dalen. Vloeiende stijl heeft Kris wel. Ik zag hem zo'n paar honderd meter voor me rijden en besloot om niet te zot te doen en m'n eigen tempo te rijden. Ondertussen waren de Cote de Niaster, de Cote de Warmonfosse en de Cote de Xhierfomont gepasseerd. Deze laatste kwam uit op de lange saaie rechte klim uit de Waalse Pijl. Leuk zo nog eens vervelen...

De eerste bevoorrading was er na 53 km en ik nam wat Grany koeken, een banaan, liet de drinkbussen opvullen en dan weer verder.

Direct na deze stop was er de Ancienne Barrierre, de Cote Daisomont en zo naar Stavelot. Inderdaad : wie Stavelot zegt zegt Stockeu. Na 72 km lag deze reus opnieuw te blinken. Een Nederlander vroeg me aan de voet of deze steil was. " Valt wel mee" antwoordde ik, "in het begin een beetje maar eens halfweg heb je het zwaarste gehad" Grijns !!! Ik heb hem niet meer gezien.

Ondertussen was de zon volop aan het schijnen en er werden temperaturen gemeten die tegen de 30 graden aanliepen. Deze maakten natuurlijk dat ik regelmatig dronk maar 't was rantsoeneren want de volgende stop was er maar na 122 (!) km. Daartussen volgen nog de Logbiérme, Les Quartiers, de Cote de Werbomont en toen was het opnieuw effe pauze. Ik had me in de schaduw gezet met koekjes, sportdrank, banaan en appelsien en toen zag je al dat er bij velen het beste af was. Ik voelde me nog redelijk maar wist wel dat de laatste 50 km nog doorbijten zou worden.

Na een dikke 10 minuten terug op het carbon ros en direct een mooi drieluik. De Trou de Ferrierres (gem.9.7%), de Roche a Fréne (u wel bekend uit de Waalse Pijl) en de Vieux Forneau (gem. 9.1%). Hier zag je de eerste renners te voet gaan of vertwijfeld naar hun fiets staren of er misschien geen motortje in zat. Ik zat nu aan kilometer 145 en had op de Roche a Fréne mijn laatste cartouche wel verschoten om er eentje uit mijn wiel te krijgen en daar betaalde ik nu de tol voor. Er stonden nog 3 hellingen op het programma maar deze waren niet meer superzwaar (zon 5%).

't Was op karakter verder rijden en uiteindelijk bereikte ik toch Hamoir. Nog 700 meter voor de finish. Rechtsaf. En nog een steile heuvel zo recht naar de aankomstboog. Smeerlapkes . Uiteindelijk bereikte ik de finish na 174 km.  7.53u was de tijd en zo klokte ik af op een 302de plaats op de 528 deelnemers. Bij de  "40 plussers" was ik 90ste op de 174. Mooi in de middenmoot dus.

Fiets terug op het rek, en daarna een verfrissend douchke, diploma gaan halen en Kris nog gezien die mijn bandje niet nodig had gehad. Ook onze Hollander van aan de Stockeu nog gezien. "Heb me de pleuris gereden op die k*tberg" was zijn commentaar. 

Hollanders hé, is eens iets anders dan de polders precies.

Samengevat : Veel alleen gereden, veel gezweet, veel gevloekt maar als je uiteindelijk over de meet bolt is het wel een voldaan gevoel. Er had zeker een extra bevoorrading mogen zijn want het zuinig zijn met drinken en de brandende zon heeft me op het einde wel krachten gekost. 

Nog even dit. Winnaar kwam over de meet na 5.03u.  Keisse was 6e, Weylandt weet ik niet maar ik heb wel een Quick Step renner ingehaald ('t zal hem wel niet geweest zijn zeker...)

Voor de freaks : Gem.snelheid : 23.7 km/u

                          Hoogtemeters : 3003

                          Max. snelheid : 68.2 km/u

                          Max. hartslag : 183

                          Gem. hartslag : 141

                          Afstand : 174,4 km

Bekijk nog even de pagina met de algemene info van de Marmotte.

Klik op het marmotje voor de pagina.

Daar verblijven we met de hele Kortweg ploeg, exclusief voor ons gereserveerd.

Enkele sfeerfoto's van ons verblijf !

Na alle vorige keren (11de maal T-B-T) wist ik dat je de eerste 100km niet gek mocht doen zoals de horde Noorderburen die je voorbijvliegen als gek alsof de meet al in zicht is. Het was héél warm ondertussen en dit is niet bepaald mijn weertje hé...dus zoals mij reeds door velen is aangeraden...veel en veel drinken en op tijd eten. Na twee controles (110km) nog een redelijk goed gevoel en goeie benen alleen de warmte...

 Terwijl ik me nog niet laten verleiden had om mee te fietsen met een passerend groepje pikte ik dan toch aan met een bende van een 80tal renners om een lang stuk, zonder noemenswaardige hindernissen, en met veel tegenwind, te overbruggen. Maar zoals altijd wordt er dan redelijk gekoerst om de groep uit te dunnen en ja, ik liet me meeslepen en ging mee met een 10tal vrijbuiters...wat ik achteraf bekeken beter niet had gedaan.

 Ondertussen kwam de côte de Wanne dichterbij...daar koos ik voor een eigen kadans om omhoog te rijden wat heel goed lukte al was het wel erg heet zonder een zuchtje wind. Bovenop de Wanne controle waar en frisse cola (ipv al die halfwarme energiedranken) me wel deugd deed. Na de afdaling van de Wanne dook de côte D'Amermont op, een verschrikkellijk steile en lange beklimming waar ik werd voorbijgereden door Dirk De Cubber (alweer een postman...) die me toch enkele bemoedigende woorden toesprak (hij zag me zekers zwalpen hahaha  )...ook hij vond het heel warm en de afstand begon te wegen...voor hem niet alleen...De côte de Rosier was de volgende en die is meer dan 4km lang maar die loopt wel goed dus geen problemen op deze beklimming. Door de warmte en te weinig slaap werd ik overmand door een slaapgevoel en het was nog 30 km naar de La Redoute , de volgende controle. Dit zijn de langste dertig kilometer geweest die ik ooit gereden heb...afzien en 't was niet eens bergop. Net voor de beklimming van La Redoute was de laatste controle. Genoeg gedronken en gerust en met goeie moed aan de Redoute begonnen....amai wat heb ik afgezien om het kleinste verzet toch rond te krijgen (er stonden toen al 230 km op de teller). Boven gekomen een "redbulletje" naar binnen gekapt en vertrokken voor de laatste 20 km. de côte de Havelange is een gewone rechte weg omhoog en niet al te steil en dan bergaf tot in Tilff de officiële aankomst. Op het plein in Tilff was er een gezellige drukte en lagen hier en daar "levende" lijken. 

Helaas stond mij nog een klim te wachten, côte de Boncelles naar de officieuze aankomst...daar was ik gestart en stond mijn auto dus ...geen keus en met vernieuwde moed omhoog...wat eigenlijk nog goed lukte. Ik had 252 km gereden en er 10u10 over gedaan...was moe maar wel blij dat het gelukt was ook al was dit niet mijn weertje..Na een half uurtje bekomen te hebben reed ik terug richting Lokeren met de bedenking dat er maar een kleine inzinking is geweest die ik vooral te danken (haha) heb aan te weinig slaap...dus wie bij mij slaapt in Frankrijk voor de Marmotte  ZAL STIL MOETEN ZIJN!!!!  

't Is wel geen Galibier maar de Redoute...

Bert pikte Peter thuis op en samen reden ze richting Spa. Dirk en Nico werden vergezeld van Dirks vrouw Sylvie en zoon Bjarne die zich op  een dagje Plopsa Coo trakteerden.

Om 7 uur waren we in Spa, en het was er bewolkt, mistig en koud, amper 4 graden. We besloten om met korte broek te rijden (beetje insmeren met warme zalf helpt een beetje) en met ons vest met lange mouwen. De inschrijving verliep vlotjes en iets voor half acht vertrokken Peter en Bert aan het avontuur.

't Was rillen op de fiets en na 5 kilometer was er reeds de eerste helling. Nu ja, dit was een opwarmertje want zo super steil is Le Maquisard nu ook niet. Andere koek was het na 17 kilometer waar de gevreesde La Redoute lag te wachten. Velen reden hier nog full speed op maar wij waren slimmer en reden hier gedoseerd op, 't was tenslotte nog meer dan 200 km. 

Nadien volgden de Col de Cornemont, Les Forges, de Cote d'Avister en de Cote de Hestreux die Bert al beklommen had tijdens de "Ludivine Henrion". Na een dikke 58 kilometer was er de eerste bevoorrading. Nu ja, veel soeps was het allemaal niet, wafels, franchipane en een giga fles Spa (75 cl !!) Het zonnetje was ondertussen volop aan het schijnen en Peter kon zijn windjack uitdoen.

Na 61 kilometer waren we de weg kwijt, wij niet alleen, ook nog andere renners en een 6 tal Italianen die luid "Madre Madonna" aan het roepen waren voor een oplossing. Daar sta je dan in Belgie...

We vonden een vriendelijke boer die ons de weg wijsde naar het volgende dorpje maar de arme man stuurde ons na een tijdje naar hier en daar. We volgden dan maar de weg naar Hody, en na een ritje van 6 km sloten we opnieuw aan  op het parcours. Nu zagen we wel waar we misgereden waren (onduidelijke pijltjes combinatie) en we waren weer weg.

De Cote de Horbon, de Cote de Warre en toen al eens een eerste venijnige lange klim met de Cote de Roche de Frêne. Daar werd er al een eerste schifting gemaakt en vele waren toen al eens in 't rood aan het gaan. We waren tenslotte al 110 km ver, halfweg dus.

2e stop was in een bushokje, met opnieuw wafels, franchipane en fondant chocolade. Kraanwater moest de dorst lessen. Peter goot een W-Cup gelleke in zijn drinkbus om het een beetje smaak te geven, maar Bert kapt liever zijn gelleke volledig binnen, om daarna de lege verpakking uit te delen aan een stel kinderen langs het parcours. En blij dat ze waren ! 

Weer fris en monter op de fiets en verder naar de Cote de Haute - Bodeux, de Cote de Bergeval ( 5 km lang saai omhoog klimmen, niet steil maar o zo  saai )en de Cote de Noirefontaine. Ondertussen waren we het kleinste stadje ter wereld gepasseerd (Durbuy dus) en maakten we ons op voor de Cote de Neuville. Stilaan begon de vermoeidheid op te treden en de 3e stop was meer dan welkom. Velen gingen even in het gras neerzitten in het zonnetje maar we lieten ons hier niet door verleiden. Dan geraak je nooit meer weg en 't was nog meer dan 50 kilometers, en de zware kleppers kwamen er nog aan. Qua eten was het krak hetzelfde als de andere stops...

Met Le Stockeu na 181 km brak de hel los. Deze helling is echt een steile moordende klim en na bijna 200 kilometer doet hij echt geen deugd. Met een maximum van 21 % was het stoempen. Maar we raakten beiden boven !

Nadien na 5 km was er de Cote de Wanne, ook zo'n mini beest. En of het niet genoeg was kwam er na 10 km nog de Thier de Coo. Ze hadden er wel nieuwe asfalt gelegd maar 't blijft even steil... Bijna bovenop de top was er de laatste stop met de gebruikelijke hapjes, ah ja, er waren ook bananen en Spa water.

De kaap van 200 km was nu gepasseerd en er stonden nog LA Haute Levéé en Le Rosier  op de lijst. Peter ging er op de Rosier nog even stevig vandoor en liet Bert een beetje verweesd achter. Die had net geprobeerd om Peter er eens los af te rijden en had een paar honderd meter nog alles gegeven, om dan vast te stellen dat Peter vrolijk in zijn wiel aan het volgen was... die mens heeft kracht, daar komt geen eind aan...

De laatste 5 kilometer naar Spa was een heerlijke afdaling inclusief haarspeldbochten en zo kwamen we na iets meer dan 10 uur rijden terug aan de finish. 3960 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 24 km/u.

't Was een fantastiche rit, loodzwaar maar een enorme voldoening dat we hem toch konden uitrijden. Alweer een grote stap vooruit in de voorbereiding naar La Marmotte.

Ook Dirk en Nico reden verkeerd, vroegen in hun beste pannekoeken Frans de weg aan een boer en maakten zo een omweg van 26 kilometer, waardoor ze op 186 kilometer uitkwamen...ook de moeite waard !

De planning was om samen met de rest van de bende de Waalse Pijl te rijden, maar Davy heeft nu een negatief advies gekregen en  moet zich voorlopig  beperken tot duurtrainingen.

Jammer, want onze "Cuore Italiana man" zou zich eens kunnen uitleven hebben op de bergskes.

Veel  beterschap Davy en tot de volgende afspraak !