Ons frietmobiel transformeerde zich deze morgen tot ontbijtmobiel. 10.000 zoentjes voor tante S. En ik ben gek op die ontbijtkoekjesbrochette !
Onze miss zieke doze (in het normale leven miss zotte doze) is nog altijd dicht bij emmer en wc te vinden. Ze eet meestal al niet veel maar deze keer nog minder dan niet. Sta in twijfel of ik naar arts van dienst moet of niet. Buikpijn blijft. Nog even afwachten want vanmiddag lever ik mijn kostbaar vrachtje terug af bij hun mama en ik wil geen onnodige draaimolen in gang steken. Buikpijn-appendix-spoed-infuus-ganse dag tsjoolen en dan misschien enkel buikgriep en dat alles 100 km van mama en papa verwijderd. Moeilijke beslissing als enkel "moeke" zijnde. Misschien is mama het beste medicijn !
Enthousiaste E wordt afgeleverd in de Scouts, zonder zus. Repetitie voor de scoutsopeningsfeesten waar E de zware taak rust om een salamander uit te beelden!!! Ons ziek scoutje verschalkte zowaar een hoofdrol, buikpijn staat nu echter in dat teken. Voor oudste kleinzoon qualety time met zijn mama nu hij niet moet concurreren met zus E (en kleine zus zich oprolt in de zetel). Gezellig aan het kletsen op de achterbank eergisteren maar evengoed lijkt het bij momenten een clash tussen Trump en Noord-Korea. Gelukkig strijden ze met het woordwapen.....en ik laat in het midden wie wie is.
De jongste kornuitjes verdwenen na het ontbijt van het toneel want hun moeke had nog een gans "vrouwenprogramma" op haar agenda. Zijnde wassen, vooruit koken, huis aan de kant voor de werkweek. Alhoewel.......vrouwenprogramma ? Ik ken er die voor het moment (en ook elke dag) dat programma met glans tot hunne maakten én 't zijn geen vrouwen.
Terug thuis bedden kiemvrij gemaakt en lakens laten wapperen in de wind. En........neerstrijken in de ligzetel (wat nog altijd niet zo goed lukt gezien de brace mij nogal laat uitdijen) mét boek.
Na geruststellend bericht dat zoonlief de bergen achter zich liet en terug thuis is, mijn bed ingedoken.
Nog een keer opgevouwen handdoek proberen ipv brace. Morgen op consultatie bij specialist. Ben benieuwd. Mijn oefeningen lukken meer dan goed en ik mag dan wel voor zijn op het schema, liggen op mijn schouderblad lukt nog altijd niet. Het is bovendien het pijnlijkste onderdeel nà de ingreep.
Ook afspraak maken voor botscan want rust bracht geen oplossing voor heup/been. Wil in januari met zwierende lichaamsdelen zumba kunnen dansen.
Wakker worden met een zieke zevenjarige en de 3 andere rustige slapertjes. Nog wakerder worden bij een ondergespuwd tapijt.......ik heb pijn in mijn buik wordt bij mijn kleinkinderen meestal gevolgd door een fonteintje uit het mondje ipv uit het kontje. Rare start en ompa is direct wakker als hij het tapijt te lijf gaat met minder milieuvriendelijke middelen. Neem daar zijn hoog "sam gooris gehalte" bij (enkel wat omgaan met kwalijke geurtjes betreft).
Tante S naar apotheek om maagje, buikje en koorts te temperen.
De balletjes in tomatensaus die persé door ompa moesten gemaakt worden laat zijn grootste fan aan zich voorbijgaan.
Met 3 Deetjes naar de dansschool waar onze vijfjarige dancingqueen ingeschreven is. Na veel aarzelen en zich afvragen of ze dat allemaal wel zal kunnen onthouden smijt ze zich toch tussen de profi's. Ik ben bevooroordeeld maar zij is de STERRE van de dansvloer ! Broer wil ook meedoen samen met oudste nichtje dat zich gezwind in alle bochten draait en shaket met het poepje (daar zitten haar balletlessen voor iets tussen). Broer doet de zoutpilaarstand en vertrouwt erop dat iedereen rond hem danst. Een ander kleutermeisje is gek op ons zoutpilaartje en vooral zijn haar en hij moet haar letterlijk van zijn kleine lijfje slaan......blijf van mij !!
De rode draad in ons weekend vormen de kleine lego's. Zelf oudste kleinzoon laat even zijn ipod voor wat hij is. Vier Deetjes aan tafel allemaal verdiept (soms letterlijk) in de lego-dozen en -bakken. Ondertussen ligt er een slunsje in de zetel.
De avondklok gaat met tussenpozen in en luidt een beddenwissel in ...dat wordt lakens wassen. Zieke zus bij grote broer waar ze heel dicht tegen kruipt en vraagt wat een appelmoes (lees appendix) in je buik wil zeggen ! Hopelijk komt het niet tot een fruitig buikje maar is het een gewone buikgriep.
En ompa verdient dit weekend zijn "ompa-diploma met grote onderscheiding". Koken, afwassen, drukke kindjes, onsmakelijke dingen op het tapijt......gelukkig is er versterking in de vorm van onze dochter "met diploma met grote onderscheiding". Er werd zowaar een heel stuk onkruid gewied en (vroege) herfstbladeren opgezogen.
Dank je allebei. Nog even en ik doe weer mee ! En nu wachten tot de papa "met bergklimdiploma met grote onderscheiding" zijn kleine meisje kan troosten want ze wil weten wanneer hij weer beneden is !
Al mijn schoolgangers groot en klein goeie vaart gewenst ! Van het eerste kleuter tot het eerste middelbaar en ook de mama voor de klas !
Vanmorgen weer een andere kapper geprobeerd. Kleur goed, snit iets minder. Heb nu korte coupe maar daar zal mijn "haardroger" content mee zijn.
Extra schouderoefening en hoe vlot de meesten ook gingen, de laatste zijn wel heel pijnlijk. Maar alleen de aanhouder wint !
C en E gaan ophalen aan hun Wondelgemse school. Hongerige mondjes gevoed en ook grote broer, voor het eerst met z'n fiets dwars door Gent, arriveert met honger èn vol verhalen. Mama had iets minder geluk want ze was haar fietssleuteltje verloren en moest op hoge hakken en met boekentas naar huis stappen (had ons ophaalbericht niet gezien)
Alle 3 rond uitgeputte mama's nek vol verhalen ! Mama verlost en de 3 Deetjes mee naar Roeselare. Onderweg dolle verhalen op de achterbank. Fiere grote broer over het verkassen van de ene les naar de andere en hij wil zich meteen opgeven als bemiddelaar van de klas ! Grote zus geeft stand van zaken hoe het op "zijn vroegere school" zit. Blijkbaar heeft Ella een lerares die Bleire of Beire of zoiets heet. Mevrouw Beire !!!! Toen manlief en ik spontaan een lachbui kregen kwam er nogal wat uitlegwerk aan te pas om het Westvlaamse woord BEIRE te vertalen naar het Gents.
Denk dat iedereen of van verlof terugkwam of naar zee wilde of het ons moeilijk wou maken want het was megadruk op de E40 ! En dan rijd je de E403 af en geef je de frietjesbestelling door en merk je opeens dat je blokvast staat op de ring ! De gardesjampetter regelde het verkeer maar niet met het gewenste resultaat. Gelukkig de frietjes tijdig halt kunnen toeroepen ! Dochter S is aangesteld als de frietjesmobiel van de familie. En zeg maar dat ze smaakten toen we eindelijk met z'n achten aan tafel zaten. W vroeg wel waar ome Kim was. Op een berg manneke ergens in Slovenië. Rumbeekse S kijkt al gans de vakantie verlangend uit naar de nichtjes (en neef) waardoor ze geen seconde wil missen. Of ze alstublieft ook 2 nachtjes mag slapen. Toen uiteindelijk S en C in bed lagen daalde het zadmannetje direct neer.......bij de 2 oudsten in het grote logeerbed werd er eerst nog een robbertje (figuurlijk) gevochten !
Vanmorgen maandelijkse boodschappen. Een heel karwei als jij bij het goedkoopste warenhuis van het land wil winkelen. Heb altijd de plastiekverpakking die moet opengewrikt worden. Ofwel zitten de pakken keukenrollen of wc papier vastgeklemd of heel hoog. Geen sinecure voor het moment. Meerdere zakken meegenomen want "gewichtheffen" zit er nog niet in. En ja zo'n curverbox is heel handig maar de winkelbediendes zijn keien in het stapelen tot de bak niet meer op te tillen is.
Langzamerhand wil ik de keuken terug "mijn" keuken maken en dus zelf alles wegbergen. Nam ietske meer tijd in dan anders.
Naar jaarlijkse gewoonte werden er groenten gesneden ten huize van M. voor BBQ operettegezelschap van manlief. Vrijwillig als ik ben, help ik elke keer. Ondanks het feit dat ik nu geen groentje kan bijdragen werd ik mee gevraagd om te koffiekletsen, én als dank raspte ik de wortels. Deze uitnodiging deed me heel veel deugd. Ik mocht er bij horen. Bedankt M.
's Avonds BBQ. In plaats van vrijwilliger was ik nu eens mee-eter. Vrees bestond dat er meer groentjes op kledij zouden arriveren dan in het bord ! Heel leuke babbels en ook hier weer erbij horen. En als kers op de taart bood er zich een heel lieve T aan om onkruid te komen wieden in de tuin. Dit is het tofste initiatief ever voor het moment. Al weet ik dat ik over onkruid en andere tuinscheefgroeitoestanden moet kijken voor een semi-perfectionist is dat een onmogelijke opdracht.
Had voor mezelf al uitgemaakt als ik ooit nog ergens op ziekenbezoek ga ik mijn handen zou aanbieden als geschenk. Het zei voor ramen te lappen, voor onkruid te wieden, een ovenschotel, een dweiltje......maar nu nog eventjes niet !
Maria, de weduwe van mijn lagere school directeur, wordt vandaag 91. Jaren geleden organiseerde ik een reünie voor die lagere school. Geen sinecure gezien ik startte met 20 namen. Eindigen deed ik met 300. Tijdens de beginperiode van de zoektocht dook Mevr Maria opeens op. Wat een meerwaarde voor ons, niet in het minst doordat ze haar zoon (mijn klasgenoot) bijna dwong om zijn school voor ons open te stellen. Blijkbaar ben ik het opperhoofd van het "Siegencomité" want Mevr Maria heeft mij tot spreekbuis gepromoveerd. Ter gelegenheid van haar 90ste verjaardag werden we met z'n zevenen uitgenodigd naar de Stille Kempen. Toen al strooiden gezondheidsperikelen roet in het eten waardoor wij het feest aan onze neus zagen voorbijgaan. Dit jaar wordt ze dus 91. Telefoontje waarin ze vraagt of we er nu wel raken met belofte dat ze zal (in het rusthuis) zorgen dat ons een maaltijd aangeboden wordt. Pittig als ze is merkt ze op : 91 wordt ik waarschijnlijk wel maar 92 ? Deze zomer lukt het niet maar in september hoop ik te "dineren" met mijn siegenmaatjes in het rusthuis ! Een prachtige, intelligente dame mogen we niet op haar honger laten zitten !
Wakker worden met onweer en regen op de achtergrond. Van het controlebezoek in Leuven wilden we een "uitstapdagje" maken.....Maar kijk zie, dwars door België met de trein leverde zowaar de zon op. Toch nog kunnen genieten van Italiaanse pasta op een terras. Heel lekker en de voorbode van goed nieuws. Het oog van manlief geneest zo goed dat we volgende week de "Leuvenconsultatie" mogen overslaan.
Dezer dagen kom ik op nogal verschillende drukke plaatsen. Plaatsen waar mensen samenkomen. Wat mij opvalt is het gebrek aan respect voor elkaar. Zoveel onbeschofte mensen, trekken, duwen, voorkruipen, lawaai, me myself en I op heel veel plaatsen. Zelfs een brace houdt niemand tegen om je weg te duwen. En ja we leven in een vrij land maar betekent dit dan dat je halfnaakt over straat moet lopen ??? Fietsende meisjes die je recht in het kruis kunt kijken, shorts die eigenlijk maar onderbroeken zijn, mannen in bloot bovenlijf, geen cocacolaboys maar "boys" met dikke buiken én dito borsten.
Jammer genoeg kun je geen man- (vrouw)nieren in een pakje kopen......
Mijn buurvrouw waarmee ik dikwijls praat over en door de haag zat vanmiddag in zichtbare modus in onze tuin. We lopen zeker elkaars deur niet plat maar zijn er op momenten dat het eventjes moeilijk gaat.
Het cliché dat je beter goeie buren hebt dan verre vrienden klopt niet voor mij want ik heb verre vrienden die heel nabij zijn. Maar de buren van over de haag behoren tot de categorie "superburen". En niet enkel omdat ik elk jaar mee mag genieten van de rabarberoogst.
't Was evenwel een moeilijke dag op verschillende vlakken dus probeer ik enkel de positieve dagnoot te onthouden.
Vandaag is één van mijn beste vriendinnen jarig. Samen opgroeien in voormalige BSD smeedt toch een onverbrekelijke band. Elke dag de weg naar school te voet afgelegd (en 't was één van enkele kilometers) snoepend van een olala ! Jammer genoeg woont ze te ver voor een spontaan bubbelbezoekje ! En met haar ook mijn andere kindertijdvriendinnen ! Gelukkig bestaat er Whatsapp en onze jaarlijkse "wildewijvenuitstap"
Feit is dat we nooit in hetzelfde rusthuis zullen arriveren ......misschien best want anders zouden ze er af en toe 4 kwijt zijn
Er hangt nu een katrol te slingeren in mijn garage en af en toe slinger ik mee. Waarschijnlijk te enthousiast want vannacht was het weer bedhoppen. En rugliggen zit er voorlopig ook nog niet aan waardoor de heup, die wacht op een botscan, van haar tak maakt. Begin al te denken dat het een heel jaar zonder zumba zal worden. Had al plannen om na oktober terug mijn dancing shoes aan te trekken (mijn armen nog netjes in neerwaartse stand) maar zal nog niet te veel plannen.
Voordeel van niet te kunnen poetsen en in tuin werken is het spontaan in de auto te kunnen springen voor "uitstapjes". Vind het wel niet kunnen dat net nu ik niet kan fietsen het windstil is daar waar in onze provincie de door Will Tura bezongen Noorderwind altijd heel aanwezig is. Soit stappen gaat wel en dus hebben we de Nieuwpoortse Promenade afgedweild. Ik ben absoluut geen zeekind ondanks het feit dat mijn pa in Nieuwpoort geboren is en dat mijn, niet eens zo verre voorouders, IJslandvaarders waren. Een koele zeebries kan af en toe wel. In de geul zwommen heel veel (grote) kwallen rond, de vissoort, niet de mensensoort wel te verstaan. De zeevogels op de andere oever vallen me elke keer weer op maar die rare doorzichtige dingen zag ik nog nooit.
Bergen en bossen zitten er nu niet in dus is deze dame tevreden met het achter tractoren hangen om te flaneren aan de vaargeul !
De vraag werd me gesteld of ik me niet verveelde. Raar maar eigenlijk totaal niet.
Behalve kiné, lezen, mijn mama, kleinkinderen, operatie manlief, bezoek, vul ik de rest op met te voet om brood gaan, lezen, uitstapjes hier of daar (mijn benen doen het wel nog), piepkleine huishoudelijke taken en ja zelfs Frans studeren !!! Tot mijn verbazing zit ik woensdag al halverwege de 8 weken waarbij ik het bed moet delen met meneer brace (meneer Bruce ware misschien leuker)
De revalidatie vlot behoorlijk, het lamme gevoel in bovenarm verdwijnt beetje per beetje. Kan weliswaar met behulp van goede arm mijn lamme optillen tot bijna boven.
Heb zelfs al een kwartier minder nodig in de badkamer ! Daar laat ik mijn brace af, doe nadien mijn oefeningen en (meestal) maak ik dan tijd voor het invullen van de blog. Loop vrolijk rond beneden en kom tot de ontdekking dat ik de brace boven vergat
Schoonzus en nichtje op bezoek en met dit stralende weer was dat een heel goed excuus om een ijsje te lepelen op het Motehof. Gelukkig blijft mijn gewicht tamelijk stabiel door het vele stappen want ijsjes, taartjes, koekjes vinden allemaal heel vlot hun weg naar het mondje (en jammer genoeg meestal ook naar het kontje). Heb er een gewoonte van gemaakt mijn pralines te delen met de kiné-meisjes om verder onheil te voorkomen. Eentje is gek op chocotofs, een ander op napoleons en nog een ander op macintosh.
Van zodra ik meneer brace buitenbonjour neem ik ook afscheid van al die zoetigheid. Er zullen zich wel weer andere dingen aanbieden die mijn tijd opeisen.
En op dat moment neem ik ook afscheid van mijn blog. Nog even. Lezers maar geen reactie's dus ............
Deze nacht werd er veel gedraaid en gekeerd in mijn slaapstee. Niet met armen en benen maar wel in mijn hoofd. Het bovenste deel van de sandwich woont erin.
Bel elke dag 2 keer met mijn ma (88) die zich niet zo goed voelt. De huisarts is vaste gast ten huize en de apotheker brengt zelfs de medicatie tot bij hen.
Een paar weken geleden knakte er waardoor haar levenslust als sneeuw voor de zon wegsmelt. Ze verzorgt zich ondanks haar leeftijd heel goed, gaat wekelijks naar de kapper, gaat mee boodschappen doen met mij, mijn schoonzus of familiehulp, gaat naar de markt met mindermobilecentrale. Niets van dit alles schiet nog over. Haar mooie ensemble slingert rond haar magere lijf, ze maakt zich zelfs niet meer druk om haar haren. Vroeger smeekte ze omdat de Wondelgemse achterkleinkinderen toch nog maar eens zouden binnenspringen...nu vindt ze het al te druk met het duo uit Rumbeke.
Mijn pa (85) dementeert door tia's. Hij loopt niet weg en is eigenlijk redelijk gelukkig. Ma zorgt voor hem maar die zorg wordt haar duidelijk te veel. Voor derden liggen de oplossingen voor de hand : rusthuis. Dat houdt in dat mijn ma en pa in verschillend rusthuis of afdelingen terecht komen. Pa rusthuis, ma thuis : niet te betalen. Bovendien is mijn ma nog niet "slecht" genoeg om naar een rusthuis te kunnen. Dus beredderen we met een gans team hun huishouden. Thuisverpleegster, familiehulp, poetsvrouw, tuinman, mijn broer voor al de klussen die je maar kunt bedenken en ik voor administratie en nog zo veel meer. Tussen al die hulp door blijven er evenwel nog heel veel eenzame momenten over. Pa communiceert niet met haar (kan er niets aan) dus is hij bij haar ..maar toch niet. Dan begint voor ons het gissen : is het een depressie, waar het hard op lijkt want ze klaagt voortdurend van ademnood en angstige gevoelens, is het haar hart waar ze niet meer aan kan geopereerd worden ? Verleden jaar gereanimeerd na stentplaatsing, dus dit kan niet meer wegens te groot risico. Maar vooral : hoe kunnen wij dit oplossen ? Tegen haar wil naar rusthuis ? Haar laten opnemen voor onderzoeken ? Dit willen we haar niet aandoen. En dan moeten wij toveren want waar moet je met mijn pa naartoe ? Om de beurt daar slapen is niet te doen leerde ons de vorige ziekenhuisopname van ma. Hopelijk komt er uit al het nachtelijk gemaal een kant en klare oplossing als eindresultaat voor het te laat is. En waar is een plaats waar je als worstje in de sandwichgeneratie terecht kunt met al je zorgen en vragen ? Misschien bij Maggie thuis
Weer een dagje kleinkindjessitten. Gelukkig zijn het rustige exemplaartjes (de koppigheid van W niet te nauw genomen). Na een bezoek aan het speelpleintje op de wijk laat ik W voelen aan een graspluim. Volgens hem lijkt de pluim een beetje op blaasbloemen. Ik leer hem dat dat paardebloemen zijn. Een beetje verder loopt hij naar een andere bloem en roept heel vrolijk : koeiebloemen ! Mannekes van 3 met gevoel voor humor : I like it. Hebben ook zo'n 7-jarige in onze rangen.
Weer een stapje vooruit bij het revalideren. Mag proberen mijn lamme arm te ondersteunen met mijn werkarm en zo te heffen. Lukt heel aardig de 2 eerste keren, de 3de keer zit er precies een (pijnlijke) arrêt op. Ook nog handen klappen voor en achter. Lukt prima. Colaflespendelen gaat perfect. Zeker met een helper die roept : hoger, hoger
Beetje per beetje lukken er meer dingen. Frietjes snijden (ja ja mijn oma-gehalte ligt hoog). Was makkelijker plooien dan de vorige keer. Aan de PC zitten zonder brace. Op mijn rug gelegen om te slapen. Wakker worden met mijn lamme arm rond mijn hals geplooid zonder pijn. Die lamme begint stilaan recht te krevelen. Aankleden lukt perfect.
't is nodig want met 2 geopereerden in huis ziet het er hier niet meer spic en span uit. Mon jardin waar ik zo fier ben lag er belabberd bij door watertekort. Nu is het verloederd in plaats van belabberd want na enkele sappige regenbuien tiert het gras welig net als een paar ongewenste groene gasten. En dan heb je nog de bomen en struiken die zich vergissen van seizoen en heel naarstig hun blaadjes laten vallen. Paddenstoelen tussen de bloemen....... De tuinman voor het zwaardere werk mag 14 dagen niet heffen en bukken dus al het ongewenste groen in de tuin moet zich geen zorgen maken. Te vroeg victorie kraaien is echter niet op zijn plaats want ik ben van plan ze te lijf te gaan met mijn werkarm. Te veel schrik moeten ze nog niet hebben want het zal in shiften van 15 Ã 30 minuten zijn dat ze naar de groenbak verbannen worden.
Van het ziekenhuis in het kleinkinderhuis beland. Al vroeg in de morgen armpjes rond de nek is een aanrader om de ochtend te beginnen even deugdoend als een kop koffie. Tweede ontbijt voor de kadeetjes want bij ompa en moeke Leentje is er choco
Gelukkig had ik in de pre-operatie periode massaal de diepvries gevuld zodat er nu enkel een opwarmsessie aan te pas kwam. Soms wordt er lacherig gedaan over mijn "plannen" maar het geeft mij ademruimte te weten dat ik niet last-minute in stress moet schieten. En voor ompa een dagje kookvakantie.
De "kleine" legoblokjes tevoorschijn getoverd. Ze dateren nog uit de tijd toen geluk heel gewoon was en ik eigenlijk meer op straat en in het bos te vinden was dan achter de legoblokjes. Ome K's legokasteel en de vele riddertjes en andere popjes met of zonder hoofdjes en poepjes zorgden voor een ganse morgen speelplezier. En kijk 35 jaar later loopt er weer een wittekopje door de keuken met een "liddel te paald".
Doe al meer dan ik eigenlijk mag vrees ik dus een beetje aan rust toe 's middags. S met kleurboeken en kleurpotloden neergestreken op het logeerbed zodoende was de rust ten huize van verzekerd. W vangt ook nog een uiltje 's middags wat ik enkel kan toejuichen.
Vóór het startschot voor thuisreis gegeven werd nog langs bij de prof die opereerde.
Wat mij vooral opvalt daar in Leuven is hun manier van werken. Voor J kon beschikken na operatie kwam de anesthesiste langs. Ze checkte of hij zich goed voelde en geen pijn had. Ook werd een schema opgesteld wat pijnstillers betrof. Een AZ Delta-anesthesist daagt pas op in de operatiekamer.
De verpleging van haar kant zorgde er voor dat manlief een (deels) buikje rondgevoel kreeg want 4 boterhammen met choco, kindersapje én yoghurt smaakten super na een "nuchtere" start van de dag. Opeten verplicht omdat zijn suikerspiegel aangevuld moest worden.....
Tijdens het wachten kon ik zoveel koffie slurpen als ik wilde, aangevuld met speculooskoekjes.
Die vriendelijkheid en professionaliteit, het goed gevolgd worden staan in schril contrast met sommige Roeselaarse ziekenhuiservaringen.
Voor alle duidelijkheid : liefst maak ik geen vergelijk en blijf ik uit alle ziekenhuizen buiten. Utopie op onze leeftijd.
Er schoten me vannacht nog enkele wachtscenario's door het hoofd !
Bezoek van de 2 jongste kleinkindjes. Normaal komt W altijd recht in mijn armen gelopen en volgt een uitgebreide knuffelsessie. Zijn zus is iets terughoudender maar een zoen en een zijwaartse knuffel behoren toch bij het ritueel.
Wat mis ik het om W op te heffen en zijn wittekopke (denk dat hij kan doorgaan voor de Witte van Rumbeke) op mijn schouder te voelen. Binnen 14 dagen komt hét knuffeldier van de familie op bezoek. Zo als C kan er niemand knuffelen. Het lijkt of er een octopus rond je geslingerd wordt ipv een zevenjarige lijfje. Mijn miss zotte doze
Die knuffels staan zeer hoog op mijn verlanglijstje voor het moment !
Behalve het feit dat mijn oudste oogappel zelf polslam is, houdt hij toch ook van een moekeknuffel op zijn tijd. En zeker tijdens ons avondritueel dat ik hier niet verklap M. En ja E jouw vergeet ik zeker niet want ondanks het feit dat je niet meer op mijn schoot past probeer je het toch nog eens ! En voor mijn superdeluxe metekind doe ik heel graag een effort ! Meer dan eens zelfs.
Dus op het programma na terug in gebruikname arm : een kleinkindgroepsknuffel zoals je er nog nooit één zag !
Een beetje te veel plan getrokken zijnde mijn hoofd naar oorbellen gebracht in plaats van omgekeerd. Was geplooid, afgedroogd, dikwijls arm even uit de "wijnzak".....in combinatie met een avondje uit (dat er voor niets tussen zit) een heel slechte nacht achter de rug. Gelukkig maar rond 1 uur in bed geduikeld waardoor de nacht tamelijk kort was
Staat tegenover dat we een heel mooi evenement bijwoonden. Al jaren zijn we trouwe fan van de musicals van Festivaria op het meer van Overmere-Donk. Dit jaar Kiss me Kate met in de hoofdrol Jan Schepers. Het decor, de dansers, spelers, de muziek zuigt je mee in het gebeuren. Paarden die voor de tribune galopperen, koetsen die voorbijrijden, fakkeldragers pal voor je neus en voor mij een kippenvelscène dansers op het water !!!! En uiteraard vuurwerk tijdens afsluitact. Overgoten met een biertje en een braadworst toe : meer van dat !
En last but not least : de compagnie van de klokkeputters die garant staan voor mega uitgaansmomenten . Merci maatjes
Als gewezen secretaresse lukt het me heel vlot om dossiers in te dienen en al de paperassen van ouders en onszelf op orde te houden. Weliswaar vraagt het de nodige tijd om uit alle regeltjes en kleine lettertjes wijs te worden maar ook dat peace of cake. Al wordt je wel van het kastje naar de muur gezonden in sommige instanties maar soit : ik ben op pensioen en heb blijkbaar tijd. Al een geluk dat ik niet tot mijn 67ste moet werken.
Dus DKV dossier afhandelen : een eitje. Alleen was het duidelijk een besmet
Alle kosten gemaakt 30 dagen voor de operatie en die van 90 dagen erna worden vergoed.
Erna zal (hopelijk) wel geen probleem vormen want er zijn leukere dingen dan kiné.
Ik consulteerde begin juni de orthopedist en kon pas eind juni naar de scan én terug naar orthopedist. (kwam goed uit want we waren Verreist nach Ostereich). Door het feit dat manlief een geplande operatie had voor 12 juli, 16 aug vast gezet voor mezelf. Blijkbaar worden anesthesisten schaars in de verlofperiode want operatie manlief verplaatst naar 22 aug. Ik dus snel mijn snijwerk vroeger inplannen maar ... ook artsen nemen verlof. Eerst beschikbare datum : 2 aug. Jullie de tel kwijt ? Ik blijkbaar ook want al de onkosten van vóór 2 juli (operatie 2 aug) kan ik niet in rekening brengen.
Wie de laatste tijd naar ziekenhuizen en specialisten ging weet om welk serieus bedrag dit gaat (en hoe het komt dat artsen verre reizen kunnen maken)
Bij manlief zelfde uit de boot val-scenario aangezien het ziekenhuis de datum verplaatste....En ondanks het feit dat het buiten je wil om gebeurt telt dit als excuus.
Dus wees alert en plan je operatie heel goed en liefst niet in een vakantieperiode !
Wat schrijf je over weer een dag waar het verstand bij stil staat ? Vannacht lag ik wakker en toen schoot het door mijn hoofd dat er vele honderden mensen met mij wakker lagen om redenen die mijn pijn heel ver overschrijdt. Kinderen, even oud als mijn kleinkinderen, die hun mama zien sterven aan hun voeten......waanzin. Ik denk dat er geen enkel God van eender welk geloof is die dit vraagt !!!
En ja we mogen ons niet laten afschrikken en we mogen niet bang zijn, we moeten ons leven verder zetten.....maar wie kijkt tegenwoordig niet rond zich als hij naar een drukke plaats of evenement gaat ? Ik in alle geval wel.
Mijn hart bloedt voor iedereen die er midden in zat of zit maar ook voor mijn kinderen en kleinkinderen die in een wereld opgroeien waarin overvloed en alles hebben een vast recht lijkt. Maar waar ook aanslag, terrorisme, IS woorden zijn die hun wereld donker kleuren.
Ik kende die woorden nauwelijks in mijn kindertijd.....
Na 4 dagen zonder kiné moest ik deze middag geloven aan een rondje armslingeren. Er zijn uiteraard leukere dingen.
Daarom vanmiddag een tentoonstelling van Da Vinci meegepikt in Brugge.
Ooit eentje bezocht in het kasteel van Amboise in de Loire waarvan vooral de kunstwerken in het bijhorend park me bijgebleven zijn. Zou natuurlijk ook de taalbarrière kunnen zijn die me parten speelde.
Sommige uitvindingen lijken zo logisch .......je moet er natuurlijk wel op komen én ze realiseren.
Bij de afdelingen bruggen viel me er eentje op die het prototype leek van de brug in de film "The Bridge on the River Kwai".
Buiten stond een houten brugconstructie met enkele blokkendozen erbij waar je kon proberen om een mini-brugje na te bouwen.
Leuk voor grote kindjes !
Uiteraard hoort bij een uitstapje een crèmke En het smaakte heerlijk.
Ooit moest mijn schoondochter met kleinzoon Michiel op feestdag 11 november een arts zoeken op ons vakantieadres in Normandië. Diezelfde coole gast wou het nog eens overdoen...ofwel ziet hij mij zo graag dat hij solidair wil zijn. Een mooi wit gipsverband aan zijn linker arm. Niet van een peesscheur, uiteraard veel blitzere oorzaak : salto op trampoline ! Mooie start voor het middelbaar.
Die feestdagen zijn trouwens familietrekje. Met kerstnacht met een tweejarige op spoed kan ook tellen ! Ze is ondertussen 7 en oh zo qute
