Of hoe schreef Gorter het ook alweer? Nu ja, een nieuw schooljaar, ... een nieuwe miserie: dé trein! Ik keek er in ieder geval niet echt naar uit om elke dag opnieuw met een loodzware rugzak op het perron te staan wachten op een trein die - in het beste geval - net geen 15 minuten vertraging zou hebben of van spoor zou veranderen. "De trein nemen, da's toch een luxe?", zei mijn vader altijd. "Geen ellenlange files, altijd in gezelschap, je zit lekker warm, ... De trein nemen, da's altijd een beetje reizen!" Ik mag geloven dat hij zich ondertussen al heeft bedacht.
Het leven wordt steeds duurder, en dus ook de benzine. Daarom had mijn vader zich voorgenomen een maand lang met de trein naar het Brusselse te sporen in plaats van de auto te nemen. Verandering van spijs doet eten, nietwaar? En trouwens, als dochterlief het kan, dan zou hij het zeker kunnen! De eerste dag kwam hij helaas net iets later thuis dan verwacht. Tja, 20 minuten vertraging en je bus missen, wat doe je eraan? Geen probleem hoor, mijn vader is een stoere vent die heus wel tegen een stootje kan. De tweede dag was hij iets minder spraakzaam. Kon hij er nu aan doen dat hij niets af wist van die spoorverandering en op een verkeerde trein zat? En de derde dag... besloot hij om dan toch maar opnieuw de auto te nemen. Wat doe je anders als Brussel morgen helemaal dichtzit door een gigantische manifestatie?
Gevolg? Mijn vader vindt me een dappere meid die elke dag zonder morren de trein neemt, want zeg nu zelf... da's toch altijd een beetje reizen? ;)
