Another week! Weeral een week voorbij! De tijd gaat hier véél te snel. Februari staat voor de deur. Alles gaat hier veel te snel! Behalve ons leven de afgelopen dagen. Wij hebben vakantie genomen! Na de zware examens, vliegtuigen, aanpassen aan dit ritme en een aantal dagen 12u per shift werken hebben we een time-out ingelast. Het begon op Jeroen zijn verjaardag met een leuke wildwater raft. Blijkt dat we water ingeslikt hebben van de ietwat zeer vervuilde rivier, met alle gevolgen van dien, maar daar wijden we niet over uit. Het heeft ons niet echt gestoord in ons rusten.
Donderdag hebben we NIKS gedaan. Laat opgestaan en gebruncht. We hebben in de zon gezeten, een beetje gelezen (artikels voor ons eindwerk), genoten van het heerlijke weer, gespeeld met de honden, Niks echt zwaar dus. We waren dan ook moe van onze shifts (de 3 babys) en het raften. We hebben s avonds een film gekeken en zijn vroeg in ons bed gekropen. Zelfs aan eten zijn we niet echt toegekomen, dit weer maakt je dorstig maar niet hongerig.
Vrijdag opnieuw lekker laat opgestaan, ons gewassen en ons naar een restaurant laten voeren. De dienster vroeg waar onze chauffeur bleef. We antwoordden dat die niet mee ging eten. We hebben een Spurtje gedaan. De Spur is een grill-restaurant waar ze naar t schijnt de beste ribbetjes serveren. Wel, ik moet toegeven, t heeft ons gesmaakt. Met gevulde buikjes zijn we dan de straat overgestoken (run for your life!) naar de mall. In het Wonderpark winkelcentrum hebben Jeroen en ikzelf ons helemaal laten gaan. Spotgoedkope solden! We hebben elk een paar nieuwe kledingstukken gekocht, voor belachelijk weinig geld. Goed gespendeerd dus! We hebben zowat elke winkel van dit winkelcentrum gezien. Toen ze ons weer kwamen ophalen, ondertussen hadden we ook al onze wekelijkse inkopen gedaan was het al bijna 5 uur. De tijd vliegt als je aant shoppen bent Haha! Thuis hebben we eerst alles in de kasten en koelkast gepropt (saai werkje!) en voor we t wisten was het alweer donker. Opnieuw niet gegeten en een filmpje bekeken (Alvin and the Chipmunks 1). Lekker slaap en mugjes: lekker eet!
Zaterdag hadden we t plan opgevat om in het winkelcentrum een uur of twee post te vatten in het internetcafé om aan ons eindwerk te kunnen werken. Bleek dat de koperkabels die voor de ADSL instaan gestolen waren en er dus geen internet was. We hebben dan maar even rondgewandeld, iets gedronken, en dan naar de film. De bioscopen zijn hier in de winkelcentra en zijn spotgoedkoop! Voor 2,5 euro kan je hier dezelfde films als thuis in de Kinepolis zien! Wij gaan hier vaak naar de bioscoop gaan denk ik dan.
s Avonds waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeest van de familie Kriel. Zoon Daniel was donderdag 30 geworden en nodigde veel mensen uit voor een bring-en-braai (kort samengevat: iedereen brengt zijn eigen vlees en drank mee, de gastvrouw zorgt voor brood, groenten, stoelen en een braai, de gezelligheid komt vanzelf!) Toen het tijd werd om de jarige te eren met een liedje moest onze Belgische Jeroen naast Daniel postvatten, want ook voor hem zou gezongen worden. Een beetje onwennig, maar best wel fier onderging hij het Zuid Afrikaanse lied. We hebben weer een pak leuke mensen leren kennen. De vraag die wij hier altijd krijgen is: Waarom in hemelsnaam Zuid Afrika?. Nu ja: waarom willen zij naar België komen op reis?
Vandaag laatste rustdag voor we morgen op operatiekwartier beginnen te werken. Ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen hier in Zuid Afrika! Ik vertel er jullie later meer over! We hebben vandaag een leuke wandeling gemaakt op onze berg. Blijkt dat de ongerepte natuur vol zit met prikkeldraad, afgebrande tinnen blikken en andere rotzooi. Daarnaast gekeken is t echt prachtig! Volgende keer gaan we nog hogerop. Hopelijk ist dan een beetje bewolkt, want we liepen te zweten tegen t vaderland weg! Hoe ist trouwens daar int vaderland? Loopt alles nog altijd even scheef?
Oh ja! Tijdens onze wandeling ben ik aangevallen door Zuid Afrikaans wild! Zeker 6 grote vliegende onidentificeerbare wezens hebben mij gestoken! Ik heb er niks aan over gehouden. Ik hou me sterk!
Eerst nog eens een gelukkige verjaardag aan Birthday-Boy Jeroen! Hij was heel blij met zijn filmpje waar velen van ons aan meegeholpen hebben!!
Zondag zijn we een krokodillenfarm gaan bezoeken. Daar kweken ze krokodillen om de huiden te verkopen. Een heel interessante rondleiding en mooie dieren! Was een leuke uitstap!
Onze eerste dag materniteit was SAAI! We hebben 12 uur op ons gat gezeten. Eigenlijk maar 11, want we hebben 1 uur rondleiding gekregen. Ik heb wel vrij veel geleerd over de geboorte enzo. Maar er lag maar 1 verse mama, en 1 gyneacologische patiënt. Veel was er niet te zien. De mensen bellen hier niet zo vaak. Dus je moet ook niet zo vaak naar de patiënten lopen. Ze wassen zichzelf, eten wordt opgediend door de hostessen van de keuken Veel taken die er voor ons in België bijkomen hebben we hier dus niet.
Onze tweede dag (dinsdag) dus was ietwat turbulenter. Opnieuw was de driver ons vergeten (hij slaagde er nog maar 1 keer in om ons op tijd te komen halen). Gelukkig bleek het patiëntenbord bij aankomst al goed aangedikt te zijn. In de nacht hadden een paar mamas een paar kindjes op de wereld gezet en in de arbeidskamer lag er een mama te puffen. Ze had nog niet veel ontsluiting, maar het was de derde keer. De ward-manager voorspelde dus dat de baby eruit ging vliegen. Er stond ook een keizersnede gepland in de voormiddag, die mochten we bijwonen. Dat gaat snel! Je kan het niet geloven. Anesthesiste doet de verdoving, ondertussen ligt de patiënte al klaar om open gesneden te worden en voor je het weet floept er een baby uit mama haar buik. Het kindje wordt goed geobserveerd en dan naar materniteit gebracht. Het kreeg direct een injectie, in de hoop om zo de vermenigvuldiging van het HIV te stoppen. Dit was een exposed child. Dé term hier in het ziekenhuis om te laten weten dat er HIV aan te pas komt. Daarom ook dat het een keizersnede was. Via de gewone weg kan het complicaties bij mama te weeg brengen. Ondertussen lag onze andere mama nog steeds te puffen, met al iets meer ontsluiting. Plots gaat de telefoon met het bericht dat er nog een mama op komst is met de ambulance. Het moet een keizersnede worden, want de baby was al in het bekken gedaald, maar bleek te groot te zijn. Dus mama ging in allerijl op de tafel. Wij mochten het opnieuw bijwonen. WAT EEN BABY! 4,14 kilogram! De chirurg moest de baby terug uit het bekken naar boven duwen, waarna de gyneacoloog de baby uit de buik duwde. Dat hoofd was echt groot. De chirurg maakte zelfs een grapje: Deze jongen gaat morgen al naar de kleuterklas!. Ondertussen kreeg de gyneacoloog telefoon dat de moeder in arbeid 9 cm ontsluiting had. Dus wij uit onze operatiekledij, in onze gewone kleren op naar de delivery room (ik vind het klinken als pizza aan huis, maar goed). Daar lag mama te kreunen en te puffen. Epidurale is hier bij veel mamas uit den boze. Natuurlijk bevallen is intenser en veiliger.
Mijn eerste natuurlijke bevalling was een mooie bevalling. Mama en papa die samen naar het persen toewerken. Mama die perfect meewerkt Met alle bloed, water, vliezen, erop en eraan hebben we nu toch een echte bevalling gezien, géén Hollywood bevalling, maar een échte bevalling. Het was een gezonde jongen.
Thuis een filmpje bekeken en gaan slapen. Verdiende rust voor de verjaardag van Jeroen.
Onze Birthday-boy was vroeg op, want om 9u30 werden we verwacht aan de Krokodillenrivier om te gaan wildwater raften. We hebben eerst zijn cadeautjes en kaartjes uitgepakt, en samen naar de DVD met verjaardagswensen gekeken. Hij vond het superleuk!!!
Daarna zijn we met Mias, de vader des huizes hier naar de rafting gereden. We waren de enigste avonturiers op deze mistige en bewolkte dag. Dat bewolkt zijn bleek later nog een zegen te zijn, want in de open zon raften ging dodelijk geweest zijn. Het was nu een aangename temperatuur. Perfect teamwork tussen Jeroen en mezelf zorgden ervoor dat we veilig en zonder kantelen door de wilde stukken konden peddelen/varen/sukkelen. Het was zalig! Het water had een heerlijke temperatuur en de adrenaline stroomt door je lijf in zon wildwater stuk. Nog van een klif van 6 meter gesprongen (eigenlijk 3 keer) en een heerlijk fris drankje achteraf. Ondertussen is de zon mooi uitgekomen en hangen onze kleren te drogen in de open zon.
Nog 4 dagen vrijaf en vanaf maandag kan je ons vinden in de operatiezaal van het Akasia Hospitaal in Pretoria!
Eerst en vooral sorry aan zij die een kort bericht verwachten :)
Zoals ik eerder al verteld heb is internet hier niet zo vanzelfsprekend. Dus ik heb héél wat te vertellen.
Onze tweede dag stage begon al goed. De driver van het ziekenhuis was ons vergeten. Een dik halfuur te laat en een pak telefoongeld minder kwamen we in het ziekenhuis aan. SMSjes sturen naar België kost me minder dan een verbinding maken met het eigen telefoonnetwerk. Donderdag en vrijdag hebben we weer op NICU gewerkt. Voor ons is dit meer een observatie geweest, omdat we bang waren om de kindjes in twee te breken én omdat we niet opgeleid zijn om met die kindjes te werken. Hoewel de zusters ons aanspoorden om een beetje mee te helpen, wat we na een eindje echt wel deden. Zo hebben we een paar van de voedingen op ons genomen, pamper(tjes) ververst, babytjes goed gelegd en wisselligging toegepast. Van zodra er een alarm afging van een monitor werden we vrij ongerust en checkten we wat er mis was. We draaiden dus na een eindje redelijk goed mee met de dienst. Ik hoor jullie denken: waarom neonato? Omdat we vooral op trauma willen werken moeten we de meeste diensten gezien hebben. Ook op spoedgevallen kan je in contact komen met vroeggeboortes, dus dan moet je geen schrik hebben om ermee om te gaan. Die schrik is bij ons nu wel volledig van de baan. Ik begrijp die kleintjes nu ook beter trouwens.
Met de zusters is het altijd leuk geweest. Er zaten een paar heel grappige dames tussen. Vooral dames, want mistersisters zijn er hier nauwelijks. Ze vinden het dan ook héél raar om twee mannen als verpleger in hun ziekenhuis te hebben. We zijn al aanzien geweest voor auditeurs, dokters, We zijn gewoon verpleegkundigen in opleiding J.
We hebben een nieuwe zuster ontmoet. Sister Estelle! Zij is verantwoordelijke voor alle diensten. Ze is een duiveltje doet al. Zo is ze verantwoordelijk voor de opvolging van de reanimatieprocedures. Ze doet op al dan niet aangekondigde momenten testen met het verplegend personeel. In hoeverre zijn ze op de hoogte van de reanimatieprocedures? Ze kwam dus op de dienst binnen met baby Anne, die werd in een overheadcouveuse gelegd. De baby krijgt een flatline en wat doe je? Een simpele casus bleek ons. Naast alle verpleegkundigen werden ook wij op de rooster gelegd. Want ook wij moeten kunnen reanimeren. Alle verpleegsters van de dienst werden een per een bij haar geroepen om de baby te komen helpen. Bleek dat er maar twee mensen de procedures volledig onder de knie hadden en rustig reageerden. De Belgische studenten. De verpleegsters maakten er een zootje van. Ze bleek trouwens ook de verantwoordelijke te zijn voor de internationale studenten. Zij is de juiste persoon voor ons! Ze gaat ons helpen met het plannen van onze uren en de diensten. Ze gaat ons zelfs helpen met het plannen van onze off-dutys (vrije dagen). Wanneer we thuis zijn moeten we gewoon het land zien. Ze vergeet ons eindwerk, maar we zijnt grotendeels met haar eens. Dit land is té mooi om links te laten liggen. t Is een aanrader voor iedereen! Het weer is hier zalig, de zon schijnt, het regent voor maximum 15 minuten en de neonaten zijn gewoon veel te schattig. Jeroen en ik hebben allebei onze favoriete kindjes op neonatologie.
Dan onze wardmanager (hoofdverpleegkundige). Sister Renete Freitag. Je kan haar zien op een van de fotos op Facebook. Zij heeft ons een beetje (lees: veel) onder haar hoede genomen. Al van bij de rondleiding die ze ons gaf noemt ze ons haar kinderkies. We zijn haar nieuwe zonen, want die van haar heeft ze moeten achterlaten op de universiteit. Ze is er het hart van in. Ik denk dat die jongen een beetje een mamas-kindje is. Maar Sister Renete nam ons dus onder haar hoede. Ze nodigde ons donderdagmorgen uit om vrijdagavond bij haar en haar man een braai te houden. We vonden dit wel een leuk idee, dus we stemden in. Ze ging ons komen halen en ons terug naar huis toe brengen. Donderdagavond regelde ze voor ons weer een lift naar huis.
Vrijdagmorgen was ik een jongentje zijn flesje aan het geven. Jeroen stond als een paparazzi fotos van me. Sister Renete kwam binnen in de box (het jongentje is een van een tweeling, en die liggen samen in een isolatiebox, zonder isolatie J). Ze vroeg ons of onze date nog steeds doorging. We gingen ervan uit van wel. Ondertussen vroegen de andere nurses, de kleurlingen, of we al eens pap gegeten hadden. Blijkt dat pap fijn gemalen maïs is dat gekookt wordt tot een dikke pap. De kleurlingen eten het met alles. Wij kenden het niet. Sister Renete had dat opgevangen en zei dat ze voor ons Wors en pap ging maken. Ze wilde dat zaterdag voor ons doen. Wij vertelden dat we eigenlijk gepland hadden om zaterdag te gaan shoppen. Géén probleem vond zij, ze moest toch haar maandelijkse inkopen doen zaterdag. We konden mee, ze wist een goedkopere winkel zijn dan die waar we vorige week geweest zijn (t scheelde al bij al 3 Rand ofzo uiteindelijk). Ze ging ons dus vrijdag meenemen naar huis, ons terugbrengen en zaterdag ons heel vroeg komen halen. Wij vonden dat een goed idee, t was een vervoersprobleem minder. Geen 2 minuten later komt ze weer binnen en zegt ze: I have an idea! Why dont you make your bags and stay with me for the night? Blijkt dat haar verloren zoon 2 bedden heeft in zijn kamer. Geen probleem dus. Wij kunnen in de zoon zijn kamer logeren. Ze zou ons zaterdag net na de middag dan weer thuis droppen.
Vrijdag moesten we maar een halve dag werken. Dus bracht sister Renete ons naar huis om onze zak te maken. (Jah, voedsel en vervoer weigeren vinden we een beetje stom) We moesten wachten tot haar shift erop zat. Om 16u kwam ze ons ophalen. We passeerden eerst nog langs haar mama en papa want de twee nieuwe zoontjes moesten toch voorgesteld worden aan oma en opa. Daar weer heel het verhaal van ons avontuur uitgelegd en een fris drankje gedronken. Bij opa en oma kreeg ik al een voorgevoel hoe de vork in zijn steel zat. t Is een heel erg gastvrije familie, maar een beetje, mja, een beetje raar. Daarna reden we door naar haar thuis, niet zo ver van bij opa en oma.
Aangekomen bij de poort leek het ons een vrij oud, knalroze, huis. Maar liefst 5 huskys en een mengelinghondje kwamen op ons afgestormd. Een vrij rommelige tuin was hun huisje De echtgenoot, die een Duitser bleek te zijn verwelkomde ons (hij voldoet aan alle clichés van een Duitser). Hij duwde ons elke een halve liter bier in onze handen. Ik drink geen alcohol, dus dat viel voor hem al tegen. Geen probleem zei hij: Jeroen zal er wel 2 drinken. De echtgenoot stond buiten aan zijn braai 2 kippen in te masseren met een marinade. In elke kip zijn kont zat een blik bier gewrongen (een Duits hé). Binnen maakte hij nog een bonensalade, aardappels op zijn Duits en een tomatenslaatje. Daarbij gingen we broodjes eten, die later, door al het geklets van de praatzieke Renete redelijk zwart waren. Ze werden uiteindelijk wat zachter gemaakt door een dikke laag margarine. De echtgenoot maakte ons ook een paar starters, die we zo moesten opeten. Ondertussen werden alle kasten opengetrokken om de 34 soorten confituur te tonen, de verschillende soorten chutney en zijn Duitse specialiteiten. Hij was er trots op dat hij ons in zijn, ietwat rare en rommelige, huis kon rondleiden. Overal hingen fotos van de verloren zoon (die wij dus moesten vervangen). Tijdens het koken dachten Jeroen en ik dat de echtgenoot volledig bezopen was (bleek later dat hij gewoon die indruk gaf en zich altijd zo gedraagt). Renete en haar echtgenoot vertelden ons over hun beestjes. Wij dachten de 6 honden, maar neen, zo nu en dan kwam er nog een kat tegen ons been wrijven. Eerst een witte, dan een zwarte, nog een caramel en een grijze. Bleek dat er 4 katten rondliepen. Ze toonde ons nog haar draak, haar cavia, haar kuifkopkanarie, haar 2 chihuahuas, haar 3 schildpadden, 3 konijnen, 2 papegaaien (die trouwens midden in de keuken stonden), haar duiven, kwartels, vissen Na een heel eind babbelen (hen begrijpen was soms wat moeilijk dus hebben we veel geknikt en gelachen: werkt altijd!) konden we aan tafel. Nu ja, ook dat was een ervaring. Al het eten werd in de keuken op de werktafel gezet en er werd ons gevraagd of we problemen hadden met een gebed. We vertelden hen dat we daar geen probleem mee hadden, waarna ik er snel bij zei dat ik wel geen dankgebed ken (ik weet nog van de vorige Zuid Afrika ervaring dat je als gast de eer krijgt om het gebed te zeggen) De echtgenoot nam dus de honneurs waar. We namen elkaars hand vast en het eten stond binnen onze cirkel. Na het dankgebed werd er voor ons opgeschept. Wij kregen gigantische borden, zij namen de kleintjes. Het was voor ons nog altijd niet zo duidelijk waar we gingen eten. Renete was al een paar keer naar de living gegaan, en ons was opgevallen dat de eettafel vol lag met roddelblaadjes, dvds en boeken. Dus we vroegen nederig waar we moesten zitten. We werden doorverwezen naar de sofa. We aten dus de kip die gegaard was met een halve liter bier in zijn kont en een paar duitse bijgerechten. Al bij al heeft ons wel gesmaakt, we hadden honger! Ondertussen keken we naar 7e Laan (de plaatselijke mengeling van Thuis en Familie). Het eten was vrij snel op, en Jeroen noch ikzelf namen een tweede portie (die mensen zitten daar nu nog met een volledige left over kip, beesten genoeg denk ik dan om het op te eten). Renete maakte ons duidelijk dat we thuis waren bij haar. Iets drinken? We wisten waar de koelkast stond! Renete ging, nog altijd in haar verpleegstertenue (zijn we verbaasd dat er kruisinfecties bestaan in dit ziekenhuis?), languit in de zetel liggen. Er werd een hilarische film opgelegd. We kregen een groot glas water en siroop in onze handen gestopt. Snoepjes werden erbij gehaald. We keken naar een Zuid Afrikaanse film (én de sequel, want we hadden toch zo genoten van de eerste). The Gods must be crazy De eerste is een aanrader, de sequel is NIKS waard. We hebben goed gelachen met de film. Het was al bij al een gezellige avond. Heel de avond door werden er voor ons plannen gesmeed. Zowat elk volgend weekend kreeg een invulling. Gelukkig konden we hun enthousiasme wat temperen door te zeggen dat we ook al plannen hadden. We kunnen er niet van onder uit om het weekend dat de verloren zoon thuis komt nog eens op bezoek te gaan. Dan gaan we de hele familie leren kennen. Het wordt een grote braai bij opa en oma thuis. Hopelijk willen opa en oma ons nog als hun kleinzoontjes als de echte terug is J. Ook gaan we proberen eens op bezoek te gaan bij de broer van de echtgenoot. Hij heeft een hele grote farm waar de big 5 de olifant leven (hij heeft dus nog de luipaard, buffel, neushoorn en nijlpaard op zijn domein). Dat moet wel leuk zijn beslisten Jeroen en ik. Dus daar gaan we voor.
We kregen elk een bed en de boodschap om 7 uur op te staan om op tijd te kunnen vertrekken om te gaan shoppen. Ze beloofde ons een heerlijk ontbijt. Ik hield men hart al vast. Jeroen en ik hebben in bed nog wat liggen nalachen van onze avond bij deze héél erg vriendelijke, vrijgevige, maar ietwat rare mensen. Om 7u03 werd er vrij hard op onze deur geklopt. Wij sprongen in onze kleren, douchen vonden we overbodig in dit huis. Het ontbijt stond op ons te wachten. Een 12 tal eieren, gebakken spek, gebakken worsten (jakkes), broodjes met margarine en kaas en tomaten.. Ontbijt was op dezelfde plek als het avondmaal. Opnieuw werd er gebeden. Dit keer waren we voorbereid en hebben we netjes gewacht tot we de handen in elkaar konden slaan. Tijdens het ontbijt werd Jamie Oliver, het voorbeeld van de Duits, op de beeldbuis gebracht. Ik kreeg het met liefde bereide eten niet in men maag en ging bijna over men nek J Het was gewoon te vroeg. Gelukkig raapte ik men moed bij elkaar, overgoot het goedje met ketchup, en speelde het meeste ervan binnen. Ik zat overvol.
De boodschappentassen werden gevuld en het avontuur dag 2 kon deftig beginnen. We gingen in de auto zitten, die om 8 uur s morgens trouwens al kokend heet aanvoelde, dank u meneer Aircon om de airconditioning uit te vinden! De baan op naar de winkels. Deze mensen winkelen heel budgetbewust. Ze zoeken de voor hen goedkoopste winkels uit. Zo kopen ze toilet- en hygiëneproducten in een goedkopere speciaalzaak. Ze toonden ons nog Woolies (Woolworths)want Jeroen had interesse getoond in Jamie Oliver. De echtgenoot wist te vertellen dat zijn laatste DVD gratis bij de Taste zat. Hij moest die gewoon kopen! We hebben er ook lasagne gevonden om op Jeroen zijn verjaardag te eten. Daarna naar de hyperrama. Dat zou de goedkoopste supermarkt zijn. Uiteindelijk bleken een aantal dingen duurder te zijn dan in de andere supermarkt. We deden onze boodschappen, maar het koppel Freitag verloor ons niet uit het oog. We werden volop geholpen bij het vinden van de goedkoopste etenswaar. Zelfs het flesje wijn voor de verjaardag van Jeroen werd met een scheef oog bekeken. Gelukkig konden we onze boodschappen volbrengen, en weer werden we verrast van de prijs. Blijkt dat we de helft betalen dan wat we in België zouden betalen. Toen de Freitags hun maandelijkse inkopen hadden beëindigd, werd in onze boodschappentassen een heel pak nieuwe dingen gepropt. We kunnen niet zonder die kruidenmix, dat drankje of dat zakje van Knorr. We kregen elk een drankje aangeboden tegen de warmte. Je mond kleeft er wel van dicht, maar t was verfrissend. We kregen ook een kompas, want als we de weg zouden kwijt zijn konden we altijd de weg naar onze vrienden terugvinden. Als we alles in de auto hadden gepropt reden we door naar de waterwinkel. Want plat water kopen in de supermarkt was uit den boze. Ik moest in de waterwinkel kiezen tussen 5, 10, 15, 20 of 25 liter. Ik koos voor 5 liter. Voor slechts 10 Rand had ik men voorraadje water. Toen ik wilde betalen bleek dit al gedaan te zijn door de echtgenoot. Wij moeten onze centjes sparen. We kochten gelukkig nog een zak chocoladesnoepjes, die we op dit ogenblik aan het nuttigen zijn. Het zijn heerlijke nootjes omhuld met melkchocolade.
Terug thuis hielpen we hen met uitladen. De huishoudster was bezig met de berg afwas te verzetten, die wellicht van de hele week was. Renete ging wachten met koken tot de huishoudster klaar was (ze vertelde ons ooit dat ze 3 uur nodig heeft om te koken, we hielden ons hart en onze maag al vast). Rond 13 uur ging ze aan het fornuis staan. Wonder boven wonder had ze maar 2 uur en een half nodig om de pap en wors klaar te maken. Gelukkig, want we zaten met een extreme honger. Het was echt lekker, ik weet niet of het zo was, of dat het te wijten was aan de honger. Tijdens het wachten op het eten gingen we eerst in de moestuin van de echtgenoot. Daar kregen we vanalles in onze handen gestopt om te gebruiken bij het koken, voor Jeroen zijn kopvalling, en om aan te snuiven. We aten zelfs een roos op. Zo nu en dan lieten we iets uit onze handen vallen, toevallig J. Daarna verhuisden we naar de living voor de volgende 3 uur. Renet was aan het koken, maar ze wilde ons de Zuid Afrikaanse muziek laten horen. Ze stak een dvd in met daarop de lokale Night Of The Proms. Veertig van de bekendste Zuid Afrikaanse zangers brachten het beste van zichzelf. De eerste 10 liedjes viel dat goed mee, er zaten zelfs een paar mensen tussen die ik kende. Maar na liedje 23, de helft van de dvd begonnen Jeroen en ik ons te vervelen. We hebben de hele DVD enthousiast uitgezeten met hier en daar een ooh en een aah, maar binnen in onszelf was het vooral de honger die de overhand nam. De gesprekken van de praatgrage Renete werden beantwoord met de nodige knikjes, bevestigingen en glimlachjes. Ik weet de helft niet meer van wat ze allemaal verteld heeft. Zo nu en dan werd ons een fotokader in onze handen geduwd waar haar uitgebreide familie op te zien was. Toen Jeroen bijna lijkbleek van de honger werd, konden we eten. Het was rond een uur of 4 in de namiddag. Hij was zo blij dat hij een bord met eten kreeg, dat hij vergat dat dit diepgelovige gezin het gebed wilde doen. Gelukkig kreeg hij een tip van mij, waardoor hij enthousiast zijn bord neerzette en zijn handen te hemel sloeg voor het gebed. Het kon allemaal niet rap genoeg gaan. Het typisch afro-afrikaans gerecht heeft ons gesmaakt. Jeroen en ik smeedden een plan om naar huis te gaan. Ik probeerde voor te stellen dat we nog ons bed moesten maken, maar dat had de huishoudster al gedaan.Dus besloten dat we onze zakken moesten maken. We kregen een paar DVDs mee. Jeroen kreeg onder andere de collectie van Jamie Oliver mee. Gelukkig geen DVDs met Afrikaanse muziek, daar hebben we even de buik van vol. Onze hints werden goed begrepen en we kregen de kans om te pakken en in te laden. We hadden er een intensieve 24 uur opzitten.
Deze gastvrije, vrijgevige mensen hebben echt het onderste uit de kan gehaald om ons goed te laten voelen. We hebben niks durven weigeren, want dit zouden ze niet leuk vinden. Gelukkig konden we ze een doos Jules Destrooper koekjes cadeau doen, om toch iets terug te doen voor hen.
Toen ze ons thuis dropten hebben we al onze boodschappen uitgeladen, ons huisje getoond aan hen en de familie Freitag uitgezwaaid. Zij hebben genoten van de voorbije dagen. Wij ook, het was een nieuwe ervaring. Maar elke ervaring is er eentje meer. Jeroen en ik gaan de avonturen niet uit de weg.
Zoals het plan nu ligt, maar dat zal veranderen door Sister Estelle, gaan we maandag beginnen op materniteit. Sister Estelle wil ons daar 1 dag houden, zodat we maximaal op Trauma kunnen staan. Ze probeert ook te regelen dat we met de ambulances mee kunnen, omdat die mensen ook verpleegkundige handelingen doen. Zij hangen vast aan het ziekenhuis. Daar kijken we heel hard naar uit.
Morgen, zondag, gaan we proberen naar een krokkodillenfarm te gaan. We worden dan misschien echte Crocodile Dundees. Ik laat je zeker weten hoe het was!
Gisterenavond hebben wij onze jeugdbeweging-skills goed kunnen gebruiken Wat een verfrissend regenbuitje was veranderde in een stortvloed met gigantische donders en extreme bliksemslagen Tot die ene fatale. Ik was net ons nieuw kookfornuisje aan het testen om een soort van pasta te creëren, het water was nog niet deftig warm, men ui nog niet aagefruit en wat blijkt: elektriciteit WEG! Gelukkig was het nog een beetje licht buiten, zo rond een uur of 6, maar de avond viel héél snel. Pikkedonker met zo nu en dan een bliksemschicht, twee kleine kaarsjes en pasta op het gasvuurtje dat de familie ons heeft geleend. En op het terrasje, in de donker met een kaarsje De familie vond het morantisch in ieder geval hahahaha
We hebben een korte maar donkere nacht gehad. Ik heb men eerste 2 muggenbeten! Maar t zijn brave muggen hier, ze hebben geen vuile ziektes mee Om zes uur opgestaan, want de dagdienst (en enige dienst) begint hier om 7 uur s morgens. Gelukkig ging de driver van het ziekenhuis ons komen halen. Wel, de driver vond ons niet! Uiteindelijk heeft hij ons dan toch opgepikt (dank u telefoonnetwerk!). Hij bracht ons naar het ziekenhuis, waar we te horen kregen dat we de eerste 2,5 dagen gingen werken op NICU. Dat is de neonatale intensive care unit We mochten werk met kleine babykies Was baie lekker! Die kleintjes zijn véél te vroeg geboren. Er lagen kindjes die geboren waren aan 1,3 kilogram. Vandaag hebben we een tweeling (ooit een drieling) ontslaan dat 49 cm was. Eindelijk werden ze groot genoeg bevonden om met mama en papa naar huis te gaan. Eentje had nog wat ademhalingsproblemen, maar een matrasje ter preventie van wiegedood moest soelaas bieden. Ons het baie fotos gemaak met die kinderkies Je moet maar eens checken op men facebook Zalig hoe die kleine wezentjes echt struggelen voor hun leven Heel de dag door hebben we vooral geobserveerd en veel geleerd van de verpleegkundigen. Tegen de avond mochten we dan helpen bij de verzorging. Een temperatuurprobe aanbrengen, de cuff voor de bloeddruk aanleggen, troosten en zelfs voeding geven. Het was superleuk! Morgen gaan we iets meer mogen doen. Makkelijke dingen, maar toch zijn we bang om die kindjes in twee te breken
Ons ziekenhuis is een vrij modern ziekenhuis, maar het barst uit zijn voegen. We werken op een dienst dat normaal gezien maar 5 kindjes kan ontvangen, maar tot vandaag lagen er 9. Het lijkt dus een beetje op de Belgische ziekenhuizen waar we meer mensen proberen binnen te proppen dan dat mag Wij werken nu in het nieuwe, modernere deel. Daar zitten de intensieve zorgen Wij worden binnen 2 weken verwacht op IZ voor volwassenen. Volgende week gaan we op materniteit werken. Dat wordt ook leuk. De bedoeling is dat we heel het ziekenhuis te zien krijgen. Er is een mengeling tussen blanke en afro-afrikaanse zusters. Hier zie je héél goed het verschil tussen de verschillende graden van education. De verpleegsters dragen op hun schouders epauletten zoals in het leger, met daarop hun graad. Bordeaux epauletten met véél pins op betekenen dat je fully skilled bent. Dan heb je er met witte epauletten met weinig pins, die zijn nurses, In ieder geval ist een beetje moeilijk om ze uit elkaar te houden.
We zijn naar huis gebracht geweest door Alucia. Een blanke sister. Zij heeft ons heel de dag op sleeptouw genomen. Ze is supergrappig!!! We hebben ons goed geamuseerd ermee. Ze weet trouwens superveel over neonaten! Ons huis vinden blijkt trouwens echt een probleem te zijn J
Ons praat al baie goed Afrikaans. Es nie so baie moeilijk nie. Ek es dat nog gewoon van die vorige keer hier in Afrika. Ek hou van die taal, ze is baie lekker! Ons moet nie so baie nadenk nie
Onze namen blijken een echt probleem te zijn voor iedereen die niet Belgisch is. In het ziekenhuis zijn we herdoopt tot Kobus en Gabriël. Jeroen is Kobus, ek is Gabriël.
Twaalf uur werken is trouwens behoorlijk lang, maar we hebben er wel veel vrij door! Maar voor 80 eurocent hebben we der wel een heerlijke maaltijd. Voorlopig nog, want volgens de verpleegsters is het eetbaar zijn van het ziekenhuiseten een relatief begrip.
Oh ja! Iedereen die in het ziekenhuis werkt moet voor zijn eigen kledij zorgen. Ze komen dus in het ziekenhuis aan met hun uniform al aan. Ze komen met publieke bussen, trein en taxis, dus brengen ze sowieso bacteriën met zich mee. Zo ontstaan toch kruisbesmettingen. Handhygiëne dragen ze hier héél hoog int vaandel (moet ook wel met die kleintjes op NICU).
Iedereen is ontzettend in ons geïnteresseerd en zijn allemaal benieuwd hoe t leven in België is Ik trouwens ook! Hoe ist daar bij jullie?
Ons ga bijna naar die bed toe, ons gaan lekker slaap Ons moet morrevroeg uit die bed. Die driver kom en pick ons op at zes uur Maar ek zet eerst nog mij blog op die net
Dag twee in Zuid Afrika. Ik moet eerlijk zijn tegen jullie: t is hier heerlijk! Gisteravond hebben we onze eerste bring-en-braai gehad. Een paar leuke jonge mensen die Tineke en haar broer kennen waren er ook. Elk brengt zijn eigen vlees en drinken mee, iemand zorgt voor sla, de ander voor vers fruit Zo kom je uiteindelijk tot een heerlijk buffet waar je lekker kan van smullen. Zo hebben we gisterenavond met een 6 tal rond de braai gezeten en wat gepraat. Zo was één ervan al in Nederland geweest. Zowat het hele doosje Nederlandse clichés werd bovengehaald. Vet cool man Tering Jah, een mens leert eerst de mooie woorden hé. Ze waren vooral verrast over het gebruik van het woord bovenlip. Daar hadden ze hier niet echt een woord voor.
De nacht valt hier vrij snel. Hier wordt vroeg opgestaan, en vroeg naar bed. Voor ons zal dat in de werkdagen ook geen probleem zijn. We moeten ongeveer om 6u opstaan om netjes op tijd op t werk te raken. We werken in het ziekenhuis van zeven tot zeven (am till pm wel te verstaan!). Over de middag kunnen we een maaltijd krijgen. Daarvoor moeten we coupons kopen, die kosten ons R5 of R8 (voor zij die nog niet mee zijn met de exchange rate: R10 = 1, een maaltijd kost ons dus 80 eurocent!). Hopelijk ist eetbaar en sparen we zo toch wel een pak budget uit.
Hoewel t leven hier niet echt zo extreem duur is. We zijn gisteren in de Pick n Pay (de lokale Delhaize, voor zij die graag vergelijkingen willen) vrij grote inkopen gaan doen. Als we bedenken wat dit ons thuis zou gekost hebben, dan kwamen we aan een 120 euro. Wij hebben er hier R800 voor betaald. Valt dus goed mee
We hebben heerlijk uitgeslapen vandaag. Het was nodig, want de vermoeidheid begon een beetje te knagen. We zijn rond 10u in gang geschoten. Bleek dat de afwas van de avond voordien al gedaan was. Dus nu moeten we al niet poetsen, geen kleren wassen, niet afwassen t Leven is hier heerlijk! Neem het van mij aan!
Vandaag nam Tineke ons mee op sleeptouw. We zijn op een lokale kunstmarkt geweest, waar ze allemaal souvenirs verkochten. Ik heb me nog nooit zo populair gevoeld. Op slag had ik er een dertigtal goede vrienden bij, die allemaal graag hadden gewild dat ik even kwam kijken, maar kopen moest niet Hun souvenirs waren allemaal hand-made, maar leken toch héél erg goed op die souvenirs dat hun buur verkocht. We snelden er aan een redelijk tempo door, kwestie van onze goede vrienden toch een beetje op afstand te houden. We reden over een grote dam, waar de ene kant gigantisch veel hoger lag dan de ander. We hebben een heerlijke ice-smoothie gedronken. t Was nodig, want de auto van Tineke geeft een buitentemperatuur van 47,5°C aan. Nu, dat geloven we niet echt, want dat zou extreem warm zijn. Maar ik zit hier nu buiten te typen, in de schaduw, en ik vermoed dat t iets meer dan 30 graden is: zalig.
Vanavond kunnen we koken, de vader des huizes is nu een kookfornuisje aan het installeren, met daaronder een kleine oven. t Is best wel grappig om het te zien staan. Ik neem er een foto van en zodra we een oplossing gevonden hebben voor het foto-upload probleem, dan laten we die zien! Hou onze blogs in de gaten!
We worden hier verwend, maar morgen eindigt onze korte vakantie en gaan we voor de eerste keer werken. Ik kan niet uitdrukken hoe hard ik uitkijk naar men stage. Ik denk dat het hier een leuke ervaring zal worden Ik maak zo meteen men stagedoelstellingen op Jah, we moeten natuurlijk wel erbij blijven dat we bezig zijn met iets voor school!
Onze nieuwe vriend Tiko begint ons goed te kennen, we moeten maar buiten komen en hij staat er al met een stokje, een bal of een steen. Hij houdt er echt van om te spelen met ons. Hij is stapelgek op onze aandacht. Gelukkig weten we nu ook al hoe we van hem af moeten raken. Tineke leerde ons het magische woord Kastoe (zo spreken we het uit, maar ik vermoed dat het Afrikaans is voor: Naar je kast toe)
Afrikaans praat gaat al baie goed, met die andere afrikaners heb ons gister baie Afrikaans gepraat. Zo nu en dan heb ons een bikkie problemen om een woord te vind, soos kip blijkt hoener te sijn Het brengt hilarische momenten met zich mee. Oh ja, voor zij die ooit met een Afrikaner (Afrikaanse) samen zijn: als je tegen hem/haar zegt dat je van hem/haar houdt, dan zeg je dat hem graag hebt, maar niet dat je van hem houdt, zoals wij bedoelen. Een Afrikaner houdt van bananen, een Afrikaner houdt van droëwors (Jeroen en ik trouwens ook, t is een verslaving), maar een Afrikaner loves you Ek love you
Tot hoors!?
PS: Ik probeer foto's up te loaden via Facebook... Mama en papa, wordt maar Facebookvriendje!!!
Hoi allemaal! Welkom in Zuid Afrika zou ik zo zeggen. Deze morgen om 4u16 lokale tijd zijn we geland op Tambo International Airport of Johannesburg. Om iets voor 5 hadden we onze bagage en werden we door de douane het land binnengelaten. De vluchten waren lang, maar goed. Etihad heeft ons niet teleurgesteld en de flight attendants waren zeer vriendelijk! Na onze tussenstop in Abu Dahbi hebben we nog een kleine 8 uur gevlogen. We hebben toch wel een heel eind kunnen slapen, het vliegtuig was maar gevuld voor 50 procent. Dus er waren zetels genoeg om ons "comfortabel" te slapen te leggen. Rond 5u moesten we dan op de luchthaven op zoek naar onze gastvrouw. Tineke stond ons samen met haar vader op te wachten. Wij hadden geen idee hoe zij eruit zag, en zij had geen flauw idee wie wij waren. We vonden elkaar snel en gingen redelijk snel naar de auto. Aangekomen bij de VW Polo hadden we eventjes een praktische uitdaging: onze twee koffers in de koffer krijgen... Gelukkig hadden we 2 praktische jeugdbewegingleiders mee die dat in een oogopslag hadden opgelost! Een mooie rit langs veel onderbroken banen (voor het aankomende WK leggen ze 3- en 4vaksbanen aan...), met gelukkig weinig verkeer (wat wil je op zo'n onchristelijk uur...). We kwamen aan bij ons huisje. Het Hilston guesthouse (is dit een knipoog naar de bekende hotelsketen met een blonde kleindochter?). Zie zeker de foto's bij dit bericht. We werden ontzettend goed ontvangen door Tineke, haar papa en mama Mariane... Het huisje zelf is ook echt leuk! We hebben elk een slaapkamer met eigen badkamer, veel terras, een "lounge" en een keuken waar het fornuis en de broodrooster zo snel mogelijk komen. De koelkast, die staat er al. We hebben de koelkast gevuld met heerlijke westerse dingen, maar zijn ook al droëwors gaan kopen. Heerlijk om dat nog eens te proeven. We zijn ook al langs geweest in het ziekenhuis. Woensdag starten we met een rondleiding en dan gaan we de volgende weken werken op ICU, Trauma, OperationTheatre en meelopen op de NICU en Materniteit... We kijken er al naar uit. Op Trauma (onze spoed voor de leken) behandelen ze in een maand ongeveer 2000 patiënten, waarvan een groot deel zware ongelukken zijn. We gaan 3 of 4 dagen per week werken van 12 uur, wat ons nog veel tijd geeft om te rusten en om aan ons eindwerk te werken. En om de wijde omgeving te zien natuurlijk. We worden 's morgens opgehaald door de driver van het ziekenhuis en 's avonds brengt iemand van de verpleging ons terug naar huis. We zijn vandaag al in het Wonderpark-mall geweest. Dat is een heel erg groot winkelcentrum (Wijnegem: eat you heart out!). Hier hebben we via de mama van Tineke elk een SIM-kaart kunnen krijgen. We hebben nu een Afrikaans nummer: 002774537185. Dit is dus het mijne. Voor dat van Jeroen verwijs ik u vriendelijk door naar zijn blog (www.bloggen.be/jeroenmissiaen).
Ik wil nog keer iedereen bedanken die op 't feestje was! Het was echt leuk jullie allemaal nog eens gezien te hebben!
Wij gaan nu de braai (bbq) aansteken en met de familie enzo een heerlijke avond tegemoet...
Liefs! Tot hoors! Xavier
PS: internet is hier heel traag, ik krijg de foto's er voorlopig niet op... wij kijken later voor beter internet! misschien komen ze wél bij Jeroen!
Voila, we zitten in deVerenigde Arabische Emiraten, op een mooie luchthaven, met gratis maar slechte computers... we zijn hier al veilig op 40 procent van onze reis...next up: meer da 8 uur vliegen naar Johannesburg... Tot dan!
Hoi allemaal! Ik vertrek hééél binnenkort naar Zuid Afrika! Ik ga iedereen hier missen, daar kan je vanop aan... Ik ben al een paar dagen afscheid aan't nemen en nog dringt 't niet echt tot me door... Ik vertrek...
Om een beetje in de sfeer te blijven van vertrekken enzo... zie bijgaand filmpje
Nog 7 dagen... Op 17 januari om 10u20 verlaten we het Belgische vasteland en we komen pas terug 89 dagen later... Nog 4 examens... Nog 1 feestje: waar jullie trouwens allemaal van harte welkom zijn!!! Check: http://www.facebook.com/home.php#/event.php?eid=210327798476&ref=ts Nog 1 valies te maken... Nog massas kleren te zoeken en kopen (juuj: shoppen) Nog 1 probleem: "waar kan je zomerkleren kopen bij gevoelstemperatuur -8°C" Nog 6 keer slapen... Nog 17 maaltijden in België...
Vaccinaties zijn in orde... Dure malariapillen zijn gekocht... Internationaal rijbewijs: check
Aan een stage in het buitenland gaat véél voorbereiding aan vooraf... Vraag maar aan Jeroen, men reisgezel (zie: www.bloggen.be/jeroenmissiaen)... Ik vermoed dat bijna elk ziekenhuis in Zuid Afrika een mail gekregen heeft met een smeekbede voor een stageplek. Gelukkig ging alles plots in een hogere versnelling... Een internationale dag in Brussel met de KUL geassocieerde scholen bracht ons een pak info op. Zo kwamen we in contact met de Katholieke Hogeschool Limburg, die in het verleden ook studenten had uitgestuurd naar Zuid Afrika. Via hen kregen we de contactgegevens van het ziekenhuis in Akasia, een wijk van Pretoria, de administratieve hoofdstad van Zuid Afrika. Daar waren ze zeer enthousiast om ons te ontvangen. De 19e januari verwachten ze ons daar om zo heel het ziekenhuis te verkennen. Bedoeling is dat we heel het ziekenhuis doorlopen en op elke dienst stage lopen... Omdat ons eindwerk toegespitst is op spoedgevallen, mogen we van de Nursing Manager langer op de emergency unit staan... Het Akasia Hospital ziet er vrij modern uit... Het is een nog vrij jong hospitaal... Een hoop papierwerk voor beurzen en visum (die we dan toch niet hebben aangevraagd omdat we slechts 88 dagen verblijven...) later, een herboeking van onze vluchten,... We hebben er allebei vrij veel zin in... Het begint echt spannend te worden, te kriebelen in men buik...
Let's have fun...
Oh ja! De 16e januari is er een feestje in Blankenberge... Daar nemen we afscheid van iedereen die erbij wil zijn... Om 20u30 in het KSA lokaal, dat ligt in het Zeebos! Allen daarheen!
Gelukkig Nieuwjaar! Dit jaar gebeuren er leuke dingen! Ik ga samen met Jeroen op stage in Zuid Afrika!
Een blog is een leuk medium om ons te volgen en daarom:
Welkom op mijn blog! Hier zal je op tijd en stond een berichtje van me lezen, foto's kunnen bekijken, commentaren plaatsen en de laatste nieuwtjes oppikken... Véél leesplezier!
Nog 16 dagen! Nog 16 examens! En dan op 't vliegtuig... We hebben Ethiad de opdracht gegeven om ons veilig op Zuid Afrikaanse bodem te zetten!
