Ambulance

Het heeft ons véél tijd gekost, moeite gekost, maar gelukkig geen bloed, zweet of tranen. Eindelijk ging onze stiekeme droom in vervulling en werden we op maandagochtend verwacht in wit shirt en jeans aan de ambulances. Wij komen er vol goede moed toe, maar geen ambulance te zien. We hebben ons dan maar als “echte” in de basis gezet, en gewacht op een ambulance. Mijn ambulance kwam vrij snel. Ze laden me in en zowat direct gingen de discolichten en de sirenes aan… Eerste oproep. Een man had een suikerspiegelval gedaan en ging er een beetje onderdoor… We namen de man mee voor observatie in het ziekenhuis. Eens bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis aangekomen, laden we de patiënt uit en staan we klaar om weer te vertrekken. Wat blijkt? De patiënt heeft geen medische verzekering! Patiënt dus weer inladen en verder vervoeren naar een staatshospitaal. Man man man… Wat ik daar gezien heb vergeet ik van men hele leven nooit meer! Een verwaarloosd gebouw, waar de patiënten met 30 in een kamer van 8 bedden zitten te wachten op urgentiehulp… Mensen die al dagen zitten te wachten om gezien te worden door een dokter. Ze hebben allemaal hun eigen eten mee, de patiënten lopen binnen en buiten… Ik zag de kinderafdeling van spoedgevallen waar een vers stuk plafond naast een kinderkrib lag… Ik voelde me vrij machteloos…

De rest van de week was zalig. Ik was op schok met een Indier, Ibi, en een Tswana meisje, Desiré… Een leuke combinatie. Het ambulancepersoneel mag hier veel meer dan bij ons thuis. Ze mogen intuberen als ze ervoor geclassificeerd zijn, er wordt sowieso een infuus geplaatst…

Als we op terugrit waren van een oproep hadden we een mooi zicht op de natuur, de omgeving en de levensstandaard… Die ligt in sommige delen van de stad héél laag.

We hebben een paar leuke auto-ongevallen gezien, een vrouw in blok uit een gecrashte auto moeten halen… Geen aangename zichten, maar ’t hoor erbij…

Het spannendste van de ritten was toch wel op men eerste dag. Toen hebben ze onze zuurstofzak gestolen. Daar zat zowat alles in wat met zuurstoftherapie te maken heeft. Een kleine 1100 euro was gestolen. Gelukkig is Ibi, de Indier, politieagent naast het paramedisch jobje… Hij heeft zowat al zijn collegas opgebeld om de ambulance op te sporen die ons materiaal gepikt had. Want oh ja, zo gaat dat hier, sommige ambulances stelen materiaal van anderen omdat ze het zelf niet hebben. Gelukkig, of ongelukkig voor de 3 paramedici in die ambulance, reden ze naar onze basis om een patiënt in Akasia af te leveren. Toen wij daar aankwamen met discolights and sirenes was de boevenambulance al omsingeld door een drietal agenten met volautomatische vuurwapens. Best wel scary om te zien… Gelukkig hebben we onze tas terug, en zaten er 3 ambulanciers in de gevangenis. Voor bezit van gestolen goederen en ontvreemding… Bijna had een ervan nog een proces aan zijn been voor smaad aan een politieoficier in burger… maar Ibi heeft die al laten vallen. Tot nader order zijn er al 2 bevrijd, maar de dief kan zijn borg niet betalen en zit nog altijd in ’t prison! ’t Was echt machtig! Vol verhaal op aanvraag vanaf 14 april 2010 in Brugge en omgeving.