14-02-2010 om 20:16 geschreven door xavierdepaepe  

Zaterdag was een kokend hete dag! Ik denk zoiets van een gevoelstemperatuur van 35 graden of meer. ’t Was écht onhoudbaar! De familie heeft een oude visvijver, ongeveer 20cm diep gevuld met water om zich te kunnen afkoelen. Het was dus HEET! ’s Morgens hebben we hier zitten puffen en zuchten en zweten… Redelijk lang in onze “koele” kamer gelegen. Dat moet dus ongeveer 26 graden geweest zijn…

Jeroen en ik hadden NIKS meer in huis om te eten. We moesten dus dringend naar de winkel. Onze koelkast was gevuld met water. Voor de rest was er vooral lucht in onze frigo. We wilden iets binnen doen, iets dat koel is. Bleek dat er nieuwe films in de bioscoop waren, dus gingen we een filmpje reserveren. Nu is wel bewezen dat we al echte afrikaners zijn. Als het zo enorm warm is als zaterdag vlucht iedereen naar de cinema of naar het winkelcentrum. Gewoon om af te koelen…

We waren al lacherig op het idee gekomen om een zwembad te kopen… Maar als je ons een beetje kent, dan weet je dat we iets lacherig nogal snel ook serieus kunnen opvatten. Bleek in de Pick and Pay dat de zwembaden super goedkoop zijn. Ons lacherig idee werd dus snel werkelijkheid… We moesten eigenlijk alleen toelating vragen aan de eigenaars of ze het willen vullen achteraf… Voor deze prijs konden we dit zwembad niet laten staan… Maar met een zwembad in de cinema zitten zou een beetje raar zijn. Dus we verstoppen het zwembad een beetje in de winkel en gaan eerst naar de film van half 3. Er was zo ontzettend veel volk dat de film pas om 15u begon. Hij duurde 2 volle uren, waardoor de winkels achteraf al gesloten waren. De zaterdag sluit alles hier om 17 uur. Behalve de Spar. Dus zijn we uit pure noodzaak in de Spar kleine inkopen gaan doen. Spar is hier zowat de duurste winkel. Dan toch geen zwembad…

Deze morgen (zondag) waren we door een verpleegkundige mee te gaan naar een andere kerk. Ze vertelde ons dat deze kerk niet zo’n stijve bedoening zou zijn als vorige week… Dat beloofde, want vorige week was echt supersaai geweest. Opnieuw om kwart na acht werden we opgehaald. Deze keer door een gekleurde verpleegster, maar wel volbloed afrikaanse. Ze spreekt enkel Afrikaans en Engels. Maar ’t is een heel sympathieke! Ze kwam ons halen met een miniautootje met daarin haar dochter. We werden naar de Hatfield Baptist Christian Church gebracht. We leerden daar ook haar echtgenoot kennen. Archie. Hij ging er helemaal voor. Hij stelde ons voor aan zowat iedere pastor en vrijwilliger van de kerk. Best wel grappig. Iedereen was vereerd dat we in hun kerk te gast waren. Wel ’t was een andere kerk! Het was een mis die gevuld was met mooie zang, een band met alles erop en eraan. Heel veel gezang en minder gepreek. We waren eigenlijk best onder de indruk. We voelden ons hier thuis en welkom. Zoals een kerk hoort te zijn.

Na de mis werden we afgezet aan de mall, die gelukkig open is op zondag. We aten snel iets en gingen dan naar de winkel. En oh ja, we zijn thuisgekomen met een zwembad (een rond badje, 3 meter doorsnede en 76 cm diep…). Samen met Mias hebben we de grond een beetje gelijk gemaakt en daar ons zwembad op gebouwd. We hebben nu eindelijk een leuk zwembadje naast onze keuken. Ik zweer het je! We hebben er daarnet in geploeterd en ’t is zalig!!! Voor ons is het hier nu PERFECT! Moest het land ons er niet uit zetten na 89 dagen, en moesten we jullie niet missen, we komen niet terug!

14-02-2010 om 19:53 geschreven door xavierdepaepe  

Iedereen had ons bang gemaakt voor pediatrie! Schreiende kinderen, schreeuwende kinderen, lastige kinderen. We zouden in ons hele leven geen kinderen meer willen hebben… Nu achteraf gebleken: wij hebben ons kostelijk geamuseerd!

Al bij aankomst werden we aan het werk gezet. Alle kindjes moesten gewassen worden. Ze hebben hier een bad of vier op pediatrie, waar de kinderen in gebaad worden. Ik heb me kostelijk vermaakt met die kindjes! Spelen met de zeep, pletsen in het water,… Het ene kind kan engels, ’t andere kan alleen maar Xhosa of Sotho praten… Bij de ene kon je dus over koetjes en kalfjes praten, bij het andere was je aangewezen op lichaams- en gebarentaal. Na het baden konden we ze helpen met eten geven of gewoon spelen met de kindjes. Ondertussen was de zuster bezig met medicatie en de nurses met hun kindjes. Elke kamer had zen eigen nurse die dan om de 2 uur de parameters neemt en observaties opschrijft.

Er is hier geen rooming-in. Gewoon omdat er plaatsgebrek is. Maar mama en papa (of Mamaa en Baba) mogen onbeperkt bij hun kleintje blijven.

We hebben een nieuw soort medicatie ontdekt. TLC. Heel efficiënt, weinig bijwerkingen. Én Jeroen en ik blijken heel goed te zijn in het toedienen van dit geneesmiddel. Veel kindjes waren ondersteboven van verdriet, eenzaamheid of … Dan gaven wij ze een beetje TLC. Of véél TLC naargelang het verdriet. TLC: Tender Loving Care. Met liefde kan je zoveel oplossen!!! Een uur rondhuppelen en zingen met een babytje, wel ’t voelde goed… Haha!

Blijkt dat alleen de Sisters hier mogen een infuus steken. Ik heb jullie al verteld dat ze hier veel met een soort van interimverpleegkundigen werken. Het kan dus gebeuren dat op er pediatrie verpleegkundigen staan die niet opgeleid zijn om met kinderen te werken. Onze laatste dag op pediatrie moesten er een aantal infusen geprikt worden. De zuster slaagde er maar niet in om een infuus te plaatsen bij een kindje. Ik denk dat ze het kind wel 20 keer geprikt hebben vooraleer ze een infuus konden laten lopen. Geloof me, dat kind heeft een trauma voor de rest van haar leven. En alle kindjes die volgden, hetzelfde probleem. Jeroen en ik raakten gefrustreerd. Op een bepaald moment sleurden we het kind van de behandelingstafel om het te troosten. Dit was volop tegen onze principes! De zuster vroeg ons om te proberen, maar omdat we dit niet mogen hebben we dit pertinent geweigerd! We hebben haar wel zo nu en dan wel gewezen op goede adertjes, en daar prikte ze gewoon naast of door. Uiteindelijk hebben ze een kind gewoon op orale medicatie gezet. Het kind was gewoon doorprikt.

Pediatrie was leuk, maar opnieuw: niks voor de rest van men leven. Ik zou het niet aankunnen denk ik. Het omgaan met die kinderen is heel leuk, maar ze pijn doen niet. Ook al is het om ze beter te maken… Respect voor zij die pediatrie doen J

14-02-2010 om 19:51 geschreven door xavierdepaepe  

De vrijdag, zaterdag en zondag waren we off-duty. Op maandag en dinsdag zouden we bezoek krijgen van Mama Hilde en tante Vera van Jeroen. Daar keken we in ieder geval naar uit! Olifantjes!!! Niet die twee dames als olifanten bestempel, maar we gingen op dinsdag een olifantenverblijf bezoeken. Daar keek ik naar uit.

Vrijdag hadden we als rustige dag bestempeld. We gingen op ons gemak naar de mall, en we gingen daar een uur of 2 op internet surfen. Oh jee, was dat traag. We vielen bijna in slaap bij elke pagina die moest inladen. Dat was dus geen succes. Dus zijn we maar naar de bioscoop geweest. Ik hoor jullie al denken: wééral. Maar ik moet zeggen, ’t is een leuke en vooral goedkope ontspanning. En je kan op de meest ongebruikelijke uren naar de bioscoop. Dat is ook plezant. Er spelen films van 8u tot 20u. Wij nemen meestal die van 14u30. Soms is de zaal leeg, soms zit hij krammetje vol.

Jeroen en ik blijken goed te zijn in het spotten van specials. We zijn geldbewust. Zo heb je op vrijdag bij Panarottis, de lokale pizzakoerier, 2 grote pizzas (en ze zijn écht groot) met een grote fles cola voor slechts 100 rand. 10 euro dus. Dat is elk 5 euro, dus ons dagbudget was er weeral eens blij mee.

Zaterdag hebben we moeten vluchten voor Sister Renete, ze wilde ons 3 dagen meesleuren, we hebben het kunnen beperken tot de zondag. Zaterdag is bij ons traditioneel inkoopdag. We amuseren ons echt wel in de Pick-and-Pay. Elke rayon doen we minstens 2 keer, want georganiseerd zijn we niet echt. We hebben “Belgische kost” gemaakt. Fishticks met puree en spinazie. Spinazie is hier stérk af te raden. Het smaakt meer naar aarde dan naar spinazie. Vroeg gaan slapen, want zondag moesten we er vroeg uit! Veel te vroeg.

We zijn met het gezin Freitag naar de kerk geweest. Verloren zoon Vicus (die op de unief) was herrezen dus dat moest gevierd worden. We gingen eerst naar de kerk. De mis begon om 9 uur. Maar we wilden toch iedereen groeten, dus werden we aan de kerk verwacht om half 9. Jeroen en ik hadden ons voorbereid. We hebben onze slippers thuisgelaten en een hemdje aangetrokken. Vrij casual maar toch deftig. Al bij het ophalen bleek dat we vrij hard uit de boot zouden vallen. De zoon kwam de auto uit met een tot boven dichtgeknoopt hemd met das, een klassieke broek en klassieke schoenen. Ook bij de kerk bleken ze allemaal in maatpak afgezakt te zijn geweest.

Het was een oude Seventh Heaven mis. Met de dominee die een half uur preekt. De rest van de mis was gevuld met afrikaanse Psalmen. Jeroen en ik kregen een Psalmenboek toegeduwd, maar meezingen was niet aan ons besteed. We voelden ons vooral vrij ongemakkelijk. Eens we de mis hadden gehad werden we naar Renete thuis gevoerd. Iedereen wilde makkelijkere kleren aantrekken. Wat ik begreep bij zo’n temperatuur.

Eens omgekleed werden we bij Ouwpa en Ouwma verwacht. Daar kregen we een veelbelovende zondagsbraai voorgeschoteld. Ouwma begint al de maandag ervoor het vlees te marineren en de zaterdagnacht bakt ze vers brood. Ik moet zeggen, ’t heeft ons gesmaakt! De mannen moesten vooraf wel bij Ouwpa een pint gaan drinken en een beetje small-talk produceren. Nu ik drink geen bier, maar small-talk, dat ging nog redelijk goed. Ouwpa was vooral blij dat Vicus eindelijk eens mensen van zijn leeftijd meehad om mee te praten. Na de braai hebben we nog een duik genomen in het zwembad van Ouwpa. Onze eerste zwembadduik sinds we in Zuid Afrika zijn. Het was ongeveer 32 graden buiten en het deed deugd om eens in het water te kunnen spartelen. Het idee om hier thuis eentje te hebben om in de zon te kunnen ploeteren rees meer en meer bij Jeroen en mezelf.

Braai is hier in Zuid Afrika een sociaal gebeuren, daarom dat we om de aankomst van de familie Leplae te vieren ook een Braai hadden georganiseerd.

Na zondag nog een film moeten kijken bij Renete zijn we opnieuw naar huis gevlucht. Ze wilde ons weer daar laten slapen, maar Jeroen zijn ma kwam héél vroeg aan maandagmorgen. ’t Is maar hoe je ’t interpreteert hé. ’t Was ongeveer 14u toen ze hier aankwamen, maar we hadden nog een verhuis te doen. Er kwam een tweede bed bij in de kamer van Jeroen om de zussen te slapen te leggen. We verwelkomden ze met een Croque Monsieur. Daarna verkenden we een beetje de buurt met de zussen en gingen laatste inkopen doen voor de braai. We hadden al een aardappelsalade en 2 soorten pastasalade gemaakt als bijgerechtjes. Zoals het hoort kwam de familie Kriel op onze uitnodiging een beetje mee kuieren (hét woord hier om “gezellig samenzijn” te omschrijven). Zo leerden ze de mama en tante van Jeroen ook kennen. Het was een leuke avond, maar snel gaan slapen was de boodschap. We moesten er vroeg uit voor de olifantjes! We gingen dinsdagmorgen naar de Elephant Sanctuary. Daar deden we een leuk programma met de dieren. We gingen ermee wandelen, we hebben ze geborsteld, geaaid en gevoed. Het was een zalige voormiddag!!! Ik hou echt van die dieren. De zussen hebben foto’s gemaakt, die komen zeker op Facebook! Voor de avond hadden de zussen nog een verrassing voor ons in petto. We hadden het eigenlijk al redelijk lang door, maar we hebben ons van niks gebaard. Zo bleef het ook nog leuk voor hen. Tussen de olifanten en hun verrassing door hebben wij de dames onze buurt rond de dam getoond. We toonden ze de lokale eetplekjes, waar de Hollanders hun voedsel kopen (in de Hollandse winkel dus)… Na onze rondrit rond de dam, gingen we naar de verrassing. We hebben het Lesedi Cultural Village bezocht. Een dorp gemaakt rond 5 native Afrikaanse culturen. We leerden via film en uitleg hun gebruiken kennen, hun taal, hun cultuur en hun dans. We kregen een rondleiding in de verschillende dorpen. Daarna toonden ze ons hun dansjes. We kregen in een zaal waar een machtig drumorkest het beste van zichzelf gaf. De verschillende culturen toonden hun eigen dans. Hun oorlogsdans, hun parendans,… Uiteindelijk werden wij verwacht om mee te dansen met hen. Ze hebben ter ere van het WK voetbal een voetbaldansje gemaakt. Best wel leuk. Als afsluiter van de avond schoven we aan de traditionele eettafel. Krokodil, lam, kip, beef, pap, rijst,… Alles was er. Vreemde combinaties. Ik ben blij dat ik krokodil gegeten heb, maar ik zou het niet bestellen op restaurant. Net na zonsondergang gingen we huiswaarts en namen we afscheid van de zusjes Leplae. We hebben twee héél erg leuke dagen gehad met hen!

14-02-2010 om 19:51 geschreven door xavierdepaepe  

Wat zou het worden? Zou ik iets mogen doen? Zou het ouderwets zijn? Hoe gaat er hier aan toe? Ik vond het spannend. Teater blijkt hier het operatiekwartier te zijn. Zou de chirurg hier een rolletje spelen? Of heeft hij eerder de regisserende rol? Is er een souffleur die hem vertelt wat te doen? Alles bleek minder waar. Ik heb nog altijd niet door waarom ze het Teater noemen… Misschien is het omdat ze er veel thee drinken en veel tateren? Ik neem vrede met deze uitleg!

Buiten zo nu en dan een observerende rol tijdens de operatie van een volgpatiënt heb ik mezelf nog niet zoveel op de vloer van snijden en bloed begeven. Nu zou ik er 4 dagen in gaan werken. Gelukkig had ik redelijk goed opgelet tijdens de les van mevrouw Bonte (een vak waar ik voor geslaagd ben), dus ik had een kleine voorbereiding genoten. Maar in het Engels? Dat zou wat worden!

De eerste dag bleek het al spannend te beginnen. Zou de chauffeur ons komen ophalen na die lange rusttijd? We hadden hem een SMS gestuurd, in de hoop dat hij aan ons zou denken. We vermoeden dat hij niet kan lezen, bleek dat hij in geen uren te bekennen was. Letterlijk, want we hebben maar liefst een uur en een kwartier staan wachten op onze driver. Gelukkig passeerde een zoon des huizes ons, en heeft hij ons gedropt aan het ziekenhuis. We hadden er genoeg van en hebben laten blijken aan de Teater-Matron (de hoofdverpleegkundige van Operatiekwartier). Blijkt dat de chauffeur onder zijn voeten heeft gekregen, want dinsdag was hij ontzettend op tijd. Bleek dat we hem niet nodig hadden, want een vriendelijke verpleegster, die zowat onze mentor zou worden, kwam ons ophalen.

Sister Mariane nam ons door het operatiekwartier op sleep. Jeroen werd later ingedeeld bij Nurse Veronika. We stonden elk in een teater te observeren. Beetje bij beetje kregen we taakjes. Zo mochten we de steriele pakken openleggen, de steriele jassen van de dokters dichtknopen. In allerijl in de rommelige stock (dat wij later een beetje hebben opgeruimd) een instrument gaan zoeken…

Veel bloed hebben we niet gezien eigenlijk. Dat viel tegen. Men mama zou teleurgesteld zijn. Al heb ik wel een paar vieze operaties gezien. Zo vind ik dat een baarmoeder die uitgehaald wordt eruit ziet als een rauwe kip zonder pluimen. Ik ben al content dat ik niet moeten kijken heb ik op de vaginale wegname van een baarmoeder. De dokters hadden me de dag ervoor al bang gemaakt voor die operatie.

De sfeer op theater was zeer leuk. Je zit in een klein team dat altijd samenwerkt. Je eet op onconventionele momenten, want je weet nooit wanneer er iemand een nagel in zijn voet slaat of uit de boom valt. We hebben een paar leuke spoedoperaties gedaan. Maar geen bloed. Ze gebruiken hier voortdurend de tourniquet. Dat is om het bloed tegen te houden. Flauw vind ik dat, maar logisch. J Voor zij die eraan twijfelen: ik ben geen sadist, maar spectaculaire operaties zijn altijd leuk. De interactie met de anesthesist, de verschillende verpleegkundigen, de recovery,… Ik heb er van genoten. ’t Was een leuk team. We hadden geluk.

Modern is het hier niet. Alle instrumenten worden gesteriliseerd en niks is wegwerpbaar. Dat zie je bij ons nog veel meer. Scopietoestellen zien eruit alsof ze nog van voor het einde van de apartheid zijn. Het tempo ligt hier ook veel lager.

Men eerste operaties waren die van een uroloog. Een Poolse dokter die een paar biopten nam van prostaten. Allemaal via dat ene kleine mannelijke gaatje. Hij was er om zo te zeggen niet echt zacht op. Ik kreeg een spontane opstoot van pijn als ik hem aan’t werk zag en heb zeker een dag niet meer durven plassen. J

We hebben een kalme dag gehad. De lijst was afgewerkt, maar wij mochten nog niet naar huis. We moeten namelijk werken tot 19u ’s avonds hé. Maar Sister Mariane, had daar een oplossing voor. We gingen met haar mee. Zij was van wacht. We gingen dus maar naar de bioscoop. Dat was een betere oplossing dan in de theekamer te zitten wachten op een operatie. De cinema is aan de overkant van ’t straat, dus dat was handig. We hebben AVATAR gezien. ’t Was inderdaad de moeite waard. Ik was een non-believer, maar o wee, ik ben een believer nu. Ik heb er van genoten. We zijn niet opgeroepen geweest, dus na een bezoekje aan de MacDonalds zijn we huiswaarts gekeerd.

De MacDonalds in Zuid Afrika, dat is er eentje om gezien te hebben. Je kan er eten van de vloer, niet omdat er eten op ligt, maar omdat het zo ontzettend netjes is. We hebben met 3 ruim gegeten en slechts 8,5 euro betaald. R85 dus. Met andere woorden: ’t is bijna voor van de voor niksent hier!

De volgende dagen was de driver telkens ontzettend stipt. Hij komt ons ondertussen al aan de deur ophalen. We hebben nog een paar orthopedische operaties gezien, waarbij de dokter een soort van draden in de vingers van een vrouw stak. Op een bepaald moment zag ze eruit als Edward Scissorhands. De operatie duurde 5 uur, en dat over lunchtijd. Op een bepaald moment kon je onze magen horen knorren tot in de keuken denk ik.

Operatiekwartier is me goed bevallen! Ik heb me er geamuseerd, maar ik denk niet dat ik er men hele leven zou werken. Ik mis de interactie met men patiënten te veel…

Oh ja: dit is het eerste bericht in een redelijke reeks berichten. Mijn excuses voor de lange afwezigheid op het net. ’t Is druk hier hoor! J

14-02-2010 om 19:49 geschreven door xavierdepaepe