Eerst en vooral sorry aan zij die een kort bericht verwachten :)

Zoals ik eerder al verteld heb is internet hier niet zo vanzelfsprekend. Dus ik heb héél wat te vertellen.

Onze tweede dag stage begon al goed. De driver van het ziekenhuis was ons “vergeten”. Een dik halfuur te laat en een pak telefoongeld minder kwamen we in het ziekenhuis aan. SMSjes sturen naar België kost me minder dan een verbinding maken met het eigen telefoonnetwerk. Donderdag en vrijdag hebben we weer op NICU gewerkt. Voor ons is dit meer een observatie geweest, omdat we bang waren om de kindjes in twee te breken én omdat we niet opgeleid zijn om met die kindjes te werken. Hoewel de zusters ons aanspoorden om een beetje mee te helpen, wat we na een eindje echt wel deden. Zo hebben we een paar van de voedingen op ons genomen, pamper(tjes) ververst, babytjes goed gelegd en wisselligging toegepast. Van zodra er een alarm afging van een monitor werden we vrij ongerust en checkten we wat er mis was. We draaiden dus na een eindje redelijk goed mee met de dienst. Ik hoor jullie denken: waarom neonato? Omdat we vooral op trauma willen werken moeten we de meeste diensten gezien hebben. Ook op spoedgevallen kan je in contact komen met vroeggeboortes, dus dan moet je geen schrik hebben om ermee om te gaan. Die schrik is bij ons nu wel volledig van de baan. Ik begrijp die kleintjes nu ook beter trouwens.

Met de zusters is het altijd leuk geweest. Er zaten een paar heel grappige dames tussen. Vooral dames, want mistersisters zijn er hier nauwelijks. Ze vinden het dan ook héél raar om twee mannen als verpleger in hun ziekenhuis te hebben. We zijn al aanzien geweest voor auditeurs, dokters,… We zijn gewoon verpleegkundigen in opleiding J.

We hebben een nieuwe zuster ontmoet. Sister Estelle! Zij is verantwoordelijke voor alle diensten. Ze is een duiveltje doet al. Zo is ze verantwoordelijk voor de opvolging van de reanimatieprocedures. Ze doet op al dan niet aangekondigde momenten testen met het verplegend personeel. In hoeverre zijn ze op de hoogte van de reanimatieprocedures? Ze kwam dus op de dienst binnen met baby Anne, die werd in een overheadcouveuse gelegd. De baby krijgt een flatline en wat doe je? Een simpele casus bleek ons. Naast alle verpleegkundigen werden ook wij op de rooster gelegd. Want ook wij moeten kunnen reanimeren. Alle verpleegsters van de dienst werden een per een bij haar geroepen om de baby te komen helpen. Bleek dat er maar twee mensen de procedures volledig onder de knie hadden en rustig reageerden. De Belgische studenten. De verpleegsters maakten er een zootje van. Ze bleek trouwens ook de verantwoordelijke te zijn voor de internationale studenten. Zij is de juiste persoon voor ons! Ze gaat ons helpen met het plannen van onze uren en de diensten. Ze gaat ons zelfs helpen met het plannen van onze off-duty’s (vrije dagen). Wanneer we thuis zijn moeten we gewoon het land zien. Ze vergeet ons eindwerk, maar we zijn’t grotendeels met haar eens. Dit land is té mooi om links te laten liggen. ’t Is een aanrader voor iedereen! Het weer is hier zalig, de zon schijnt, het regent voor maximum 15 minuten en de neonaten zijn gewoon veel te schattig. Jeroen en ik hebben allebei onze favoriete kindjes op neonatologie.

Dan onze wardmanager (hoofdverpleegkundige). Sister Renete Freitag. Je kan haar zien op een van de foto’s op Facebook. Zij heeft ons een beetje (lees: veel) onder haar hoede genomen. Al van bij de rondleiding die ze ons gaf noemt ze ons haar kinderkies. We zijn haar nieuwe zonen, want die van haar heeft ze moeten achterlaten op de universiteit. Ze is er het hart van in. Ik denk dat die jongen een beetje een mama’s-kindje is. Maar Sister Renete nam ons dus onder haar hoede. Ze nodigde ons donderdagmorgen uit om vrijdagavond bij haar en haar man een braai te houden. We vonden dit wel een leuk idee, dus we stemden in. Ze ging ons komen halen en ons terug naar huis toe brengen. Donderdagavond regelde ze voor ons weer een lift naar huis.

Vrijdagmorgen was ik een jongentje zijn flesje aan het geven. Jeroen stond als een paparazzi foto’s van me. Sister Renete kwam binnen in de box (het jongentje is een van een tweeling, en die liggen samen in een isolatiebox, zonder isolatie J). Ze vroeg ons of onze date nog steeds doorging. We gingen ervan uit van wel. Ondertussen vroegen de andere nurses, de kleurlingen, of we al eens “pap” gegeten hadden. Blijkt dat “pap” fijn gemalen maïs is dat gekookt wordt tot een dikke pap. De kleurlingen eten het met alles. Wij kenden het niet. Sister Renete had dat opgevangen en zei dat ze voor ons Wors en pap ging maken. Ze wilde dat zaterdag voor ons doen. Wij vertelden dat we eigenlijk gepland hadden om zaterdag te gaan shoppen. Géén probleem vond zij, ze moest toch haar maandelijkse inkopen doen zaterdag. We konden mee, ze wist een goedkopere winkel zijn dan die waar we vorige week geweest zijn (’t scheelde al bij al 3 Rand ofzo uiteindelijk). Ze ging ons dus vrijdag meenemen naar huis, ons terugbrengen en zaterdag ons heel vroeg komen halen. Wij vonden dat een goed idee, ’t was een vervoersprobleem minder. Geen 2 minuten later komt ze weer binnen en zegt ze: “I have an idea! Why don’t you make your bags and stay with me for the night?” Blijkt dat haar verloren zoon 2 bedden heeft in zijn kamer. Geen probleem dus. Wij kunnen in de zoon zijn kamer logeren. Ze zou ons zaterdag net na de middag dan weer thuis droppen.

Vrijdag moesten we maar een halve dag werken. Dus bracht sister Renete ons naar huis om onze zak te maken. (Jah, voedsel en vervoer weigeren vinden we een beetje stom) We moesten wachten tot haar shift erop zat. Om 16u kwam ze ons ophalen. We passeerden eerst nog langs haar mama en papa want de twee nieuwe zoontjes moesten toch voorgesteld worden aan oma en opa. Daar weer heel het verhaal van ons avontuur uitgelegd en een fris drankje gedronken. Bij opa en oma kreeg ik al een voorgevoel hoe de vork in zijn steel zat. ’t Is een heel erg gastvrije familie, maar een beetje,… mja,… een beetje raar. Daarna reden we door naar haar thuis, niet zo ver van bij opa en oma.

Aangekomen bij de poort leek het ons een vrij oud, knalroze, huis. Maar liefst 5 husky’s en een mengelinghondje kwamen op ons afgestormd. Een vrij rommelige tuin was hun huisje… De echtgenoot, die een Duitser bleek te zijn verwelkomde ons (hij voldoet aan alle clichés van een Duitser). Hij duwde ons elke een halve liter bier in onze handen. Ik drink geen alcohol, dus dat viel voor hem al tegen. Geen probleem zei hij: Jeroen zal er wel 2 drinken. De echtgenoot stond buiten aan zijn braai 2 kippen in te masseren met een marinade. In elke kip zijn kont zat een blik bier gewrongen (een Duits hé). Binnen maakte hij nog een bonensalade, aardappels op zijn Duits en een tomatenslaatje. Daarbij gingen we broodjes eten, die later, door al het geklets van de praatzieke Renete redelijk zwart waren. Ze werden uiteindelijk wat zachter gemaakt door een dikke laag margarine. De echtgenoot maakte ons ook een paar starters, die we zo moesten opeten. Ondertussen werden alle kasten opengetrokken om de 34 soorten confituur te tonen, de verschillende soorten chutney en zijn Duitse specialiteiten. Hij was er trots op dat hij ons in zijn, ietwat rare en rommelige, huis kon rondleiden. Overal hingen foto’s van de verloren zoon (die wij dus moesten vervangen). Tijdens het koken dachten Jeroen en ik dat de echtgenoot volledig bezopen was (bleek later dat hij gewoon die indruk gaf en zich altijd zo gedraagt). Renete en haar echtgenoot vertelden ons over hun beestjes. Wij dachten de 6 honden, maar neen, zo nu en dan kwam er nog een kat tegen ons been wrijven. Eerst een witte, dan een zwarte, nog een caramel en een grijze. Bleek dat er 4 katten rondliepen. Ze toonde ons nog haar draak, haar cavia, haar kuifkopkanarie, haar 2 chihuahuas, haar 3 schildpadden, 3 konijnen, 2 papegaaien (die trouwens midden in de keuken stonden), haar duiven, kwartels, vissen… Na een heel eind babbelen (hen begrijpen was soms wat moeilijk dus hebben we veel geknikt en gelachen: werkt altijd!) konden we aan tafel. Nu ja, ook dat was een ervaring. Al het eten werd in de keuken op de werktafel gezet en er werd ons gevraagd of we problemen hadden met een gebed. We vertelden hen dat we daar geen probleem mee hadden, waarna ik er snel bij zei dat ik wel geen dankgebed ken (ik weet nog van de vorige Zuid Afrika ervaring dat je als gast de eer krijgt om het gebed te zeggen)… De echtgenoot nam dus de honneurs waar. We namen elkaars hand vast en het eten stond binnen onze cirkel. Na het dankgebed werd er voor ons opgeschept. Wij kregen gigantische borden, zij namen de kleintjes. Het was voor ons nog altijd niet zo duidelijk waar we gingen eten. Renete was al een paar keer naar de living gegaan, en ons was opgevallen dat de eettafel vol lag met roddelblaadjes, dvd’s en boeken. Dus we vroegen nederig waar we moesten zitten. We werden doorverwezen naar de sofa. We aten dus de kip die gegaard was met een halve liter bier in zijn kont en een paar duitse bijgerechten. Al bij al heeft ons wel gesmaakt, we hadden honger! Ondertussen keken we naar 7^e Laan (de plaatselijke mengeling van “Thuis” en “Familie”). Het eten was vrij snel op, en Jeroen noch ikzelf namen een tweede portie (die mensen zitten daar nu nog met een volledige left over kip, beesten genoeg denk ik dan om het op te eten). Renete maakte ons duidelijk dat we thuis waren bij haar. Iets drinken? We wisten waar de koelkast stond! Renete ging, nog altijd in haar verpleegstertenue (zijn we verbaasd dat er kruisinfecties bestaan in dit ziekenhuis?), languit in de zetel liggen. Er werd een hilarische film opgelegd. We kregen een groot glas water en siroop in onze handen gestopt. Snoepjes werden erbij gehaald. We keken naar een Zuid Afrikaanse film (én de sequel, want we hadden toch zo genoten van de eerste). “The Gods must be crazy” De eerste is een aanrader, de sequel is NIKS waard. We hebben goed gelachen met de film. Het was al bij al een gezellige avond. Heel de avond door werden er voor ons plannen gesmeed. Zowat elk volgend weekend kreeg een invulling. Gelukkig konden we hun enthousiasme wat temperen door te zeggen dat we ook al plannen hadden. We kunnen er niet van onder uit om het weekend dat de verloren zoon thuis komt nog eens op bezoek te gaan. Dan gaan we de hele familie leren kennen. Het wordt een grote braai bij opa en oma thuis. Hopelijk willen opa en oma ons nog als hun kleinzoontjes als de echte terug is J. Ook gaan we proberen eens op bezoek te gaan bij de broer van de echtgenoot. Hij heeft een hele grote farm waar de big 5 – de olifant leven (hij heeft dus nog de luipaard, buffel, neushoorn en nijlpaard op zijn domein). Dat moet wel leuk zijn beslisten Jeroen en ik. Dus daar gaan we voor.

We kregen elk een bed en de boodschap om 7 uur op te staan om op tijd te kunnen vertrekken om te gaan shoppen. Ze beloofde ons een heerlijk ontbijt. Ik hield men hart al vast. Jeroen en ik hebben in bed nog wat liggen nalachen van onze avond bij deze héél erg vriendelijke, vrijgevige, maar ietwat rare mensen. Om 7u03 werd er vrij hard op onze deur geklopt. Wij sprongen in onze kleren, douchen vonden we overbodig in dit huis. Het ontbijt stond op ons te wachten. Een 12 tal eieren, gebakken spek, gebakken worsten (jakkes), broodjes met margarine en kaas en tomaten.. Ontbijt was op dezelfde plek als het avondmaal. Opnieuw werd er gebeden. Dit keer waren we voorbereid en hebben we netjes gewacht tot we de handen in elkaar konden slaan. Tijdens het ontbijt werd Jamie Oliver, het voorbeeld van de Duits, op de beeldbuis gebracht. Ik kreeg het met liefde bereide eten niet in men maag en ging bijna over men nek… J Het was gewoon te vroeg. Gelukkig raapte ik men moed bij elkaar, overgoot het goedje met ketchup, en speelde het meeste ervan binnen. Ik zat overvol.

De boodschappentassen werden gevuld en het avontuur dag 2 kon deftig beginnen. We gingen in de auto zitten, die om 8 uur ’s morgens trouwens al kokend heet aanvoelde, dank u meneer Aircon om de airconditioning uit te vinden! De baan op naar de winkels. Deze mensen winkelen heel budgetbewust. Ze zoeken de voor hen goedkoopste winkels uit. Zo kopen ze toilet- en hygiëneproducten in een goedkopere speciaalzaak. Ze toonden ons nog Woolies (Woolworths)want Jeroen had interesse getoond in Jamie Oliver. De echtgenoot wist te vertellen dat zijn laatste DVD gratis bij de Taste zat. Hij moest die gewoon kopen! We hebben er ook lasagne gevonden om op Jeroen zijn verjaardag te eten. Daarna naar de hyperrama. Dat zou de goedkoopste supermarkt zijn. Uiteindelijk bleken een aantal dingen duurder te zijn dan in de andere supermarkt. We deden onze boodschappen, maar het koppel Freitag verloor ons niet uit het oog. We werden volop geholpen bij het vinden van de goedkoopste etenswaar. Zelfs het flesje wijn voor de verjaardag van Jeroen werd met een scheef oog bekeken. Gelukkig konden we onze boodschappen volbrengen, en weer werden we verrast van de prijs. Blijkt dat we de helft betalen dan wat we in België zouden betalen. Toen de Freitags hun maandelijkse inkopen hadden beëindigd, werd in onze boodschappentassen een heel pak nieuwe dingen gepropt. We kunnen niet zonder die kruidenmix, dat drankje of dat zakje van Knorr. We kregen elk een drankje aangeboden tegen de warmte. Je mond kleeft er wel van dicht, maar ’t was verfrissend. We kregen ook een kompas, want als we de weg zouden kwijt zijn konden we altijd de weg naar onze vrienden terugvinden. Als we alles in de auto hadden gepropt reden we door naar de waterwinkel. Want plat water kopen in de supermarkt was uit den boze. Ik moest in de waterwinkel kiezen tussen 5, 10, 15, 20 of 25 liter. Ik koos voor 5 liter. Voor slechts 10 Rand had ik men voorraadje water. Toen ik wilde betalen bleek dit al gedaan te zijn door de echtgenoot. Wij moeten onze centjes sparen. We kochten gelukkig nog een zak chocoladesnoepjes, die we op dit ogenblik aan het nuttigen zijn. Het zijn heerlijke nootjes omhuld met melkchocolade.

Terug thuis hielpen we hen met uitladen. De huishoudster was bezig met de berg afwas te verzetten, die wellicht van de hele week was. Renete ging wachten met koken tot de huishoudster klaar was (ze vertelde ons ooit dat ze 3 uur nodig heeft om te koken, we hielden ons hart en onze maag al vast). Rond 13 uur ging ze aan het fornuis staan. Wonder boven wonder had ze maar 2 uur en een half nodig om de pap en wors klaar te maken. Gelukkig, want we zaten met een extreme honger. Het was echt lekker, ik weet niet of het zo was, of dat het te wijten was aan de honger. Tijdens het wachten op het eten gingen we eerst in de moestuin van de echtgenoot. Daar kregen we vanalles in onze handen gestopt om te gebruiken bij het koken, voor Jeroen zijn kopvalling, en om aan te snuiven. We aten zelfs een roos op. Zo nu en dan lieten we iets uit onze handen vallen, toevallig J. Daarna verhuisden we naar de living voor de volgende 3 uur. Renet was aan het koken, maar ze wilde ons de Zuid Afrikaanse muziek laten horen. Ze stak een dvd in met daarop de lokale “Night Of The Proms”. Veertig van de bekendste Zuid Afrikaanse zangers brachten het beste van zichzelf. De eerste 10 liedjes viel dat goed mee, er zaten zelfs een paar mensen tussen die ik kende. Maar na liedje 23, de helft van de dvd begonnen Jeroen en ik ons te vervelen. We hebben de hele DVD enthousiast uitgezeten met hier en daar een ooh en een aah, maar binnen in onszelf was het vooral de honger die de overhand nam. De gesprekken van de praatgrage Renete werden beantwoord met de nodige knikjes, bevestigingen en glimlachjes. Ik weet de helft niet meer van wat ze allemaal verteld heeft. Zo nu en dan werd ons een fotokader in onze handen geduwd waar haar uitgebreide familie op te zien was. Toen Jeroen bijna lijkbleek van de honger werd, konden we eten. Het was rond een uur of 4 in de namiddag. Hij was zo blij dat hij een bord met eten kreeg, dat hij vergat dat dit diepgelovige gezin het gebed wilde doen. Gelukkig kreeg hij een tip van mij, waardoor hij enthousiast zijn bord neerzette en zijn handen te hemel sloeg voor het gebed. Het kon allemaal niet rap genoeg gaan. Het typisch afro-afrikaans gerecht heeft ons gesmaakt. Jeroen en ik smeedden een plan om naar huis te gaan. Ik probeerde voor te stellen dat we nog ons bed moesten maken, maar dat had de huishoudster al gedaan.  Dus besloten dat we onze zakken moesten maken. We kregen een paar DVD’s mee. Jeroen kreeg onder andere de collectie van Jamie Oliver mee. Gelukkig geen DVD’s met Afrikaanse muziek, daar hebben we even de buik van vol. Onze hints werden goed begrepen en we kregen de kans om te pakken en in te laden. We hadden er een intensieve 24 uur opzitten.

Deze gastvrije, vrijgevige mensen hebben echt het onderste uit de kan gehaald om ons goed te laten voelen. We hebben niks durven weigeren, want dit zouden ze niet leuk vinden. Gelukkig konden we ze een doos Jules Destrooper koekjes cadeau doen, om toch iets terug te doen voor hen.

Toen ze ons thuis dropten hebben we al onze boodschappen uitgeladen, ons huisje getoond aan hen en de familie Freitag uitgezwaaid. Zij hebben genoten van de voorbije dagen. Wij ook, het was een nieuwe ervaring. Maar elke ervaring is er eentje meer. Jeroen en ik gaan de avonturen niet uit de weg.

Zoals het plan nu ligt, maar dat zal veranderen door Sister Estelle, gaan we maandag beginnen op materniteit. Sister Estelle wil ons daar 1 dag houden, zodat we maximaal op Trauma kunnen staan. Ze probeert ook te regelen dat we met de ambulances mee kunnen, omdat die mensen ook verpleegkundige handelingen doen. Zij hangen vast aan het ziekenhuis. Daar kijken we heel hard naar uit.

Morgen, zondag, gaan we proberen naar een krokkodillenfarm te gaan. We worden dan misschien echte Crocodile Dundees. Ik laat je zeker weten hoe het was!

24-01-2010 om 11:08 geschreven door xavierdepaepe  

Gisterenavond hebben wij onze jeugdbeweging-skills goed kunnen gebruiken… Wat een verfrissend regenbuitje was veranderde in een stortvloed met gigantische donders en extreme bliksemslagen… Tot die ene fatale. Ik was net ons nieuw kookfornuisje aan het testen om een soort van pasta te creëren, het water was nog niet deftig warm, men ui nog niet aagefruit en wat blijkt: elektriciteit WEG! Gelukkig was het nog een beetje licht buiten, zo rond een uur of 6, maar de avond viel héél snel. Pikkedonker met zo nu en dan een bliksemschicht, twee kleine kaarsjes en pasta op het gasvuurtje dat de familie ons heeft geleend. En op het terrasje, in de donker met een kaarsje… De familie vond het morantisch in ieder geval… hahahaha…

We hebben een korte maar donkere nacht gehad. Ik heb men eerste 2 muggenbeten! Maar ’t zijn brave muggen hier, ze hebben geen vuile ziektes mee… Om zes uur opgestaan, want de dagdienst (en enige dienst) begint hier om 7 uur ’s morgens. Gelukkig ging de “driver” van het ziekenhuis ons komen halen. Wel, de “driver” vond ons niet! Uiteindelijk heeft hij ons dan toch opgepikt (dank u telefoonnetwerk!). Hij bracht ons naar het ziekenhuis, waar we te horen kregen dat we de eerste 2,5 dagen gingen werken op NICU. Dat is de neonatale intensive care unit… We mochten werk met kleine babykies… Was baie lekker! Die kleintjes zijn véél te vroeg geboren. Er lagen kindjes die geboren waren aan 1,3 kilogram. Vandaag hebben we een tweeling (ooit een drieling) ontslaan dat 49 cm was. Eindelijk werden ze groot genoeg bevonden om met mama en papa naar huis te gaan. Eentje had nog wat ademhalingsproblemen, maar een matrasje ter preventie van wiegedood moest soelaas bieden. Ons het baie foto’s gemaak met die kinderkies… Je moet maar eens checken op men facebook… Zalig hoe die kleine wezentjes echt struggelen voor hun leven…
Heel de dag door hebben we vooral geobserveerd en veel geleerd van de verpleegkundigen. Tegen de avond mochten we dan helpen bij de verzorging. Een temperatuurprobe aanbrengen, de cuff voor de bloeddruk aanleggen, troosten en zelfs voeding geven. Het was superleuk! Morgen gaan we iets meer mogen doen. Makkelijke dingen, maar toch zijn we bang om die kindjes in twee te breken…

Ons ziekenhuis is een vrij modern ziekenhuis, maar het barst uit zijn voegen. We werken op een dienst dat normaal gezien maar 5 kindjes kan ontvangen, maar tot vandaag lagen er 9. Het lijkt dus een beetje op de Belgische ziekenhuizen waar we meer mensen proberen binnen te proppen dan dat mag… Wij werken nu in het nieuwe, modernere deel. Daar zitten de intensieve zorgen… Wij worden binnen 2 weken verwacht op IZ voor volwassenen. Volgende week gaan we op materniteit werken. Dat wordt ook leuk. De bedoeling is dat we heel het ziekenhuis te zien krijgen.
Er is een mengeling tussen blanke en afro-afrikaanse zusters. Hier zie je héél goed het verschil tussen de verschillende graden van education. De verpleegsters dragen op hun schouders epauletten zoals in het leger, met daarop hun graad. Bordeaux epauletten met véél pins op betekenen dat je fully skilled bent. Dan heb je er met witte epauletten met weinig pins, die zijn nurses,… In ieder geval is’t een beetje moeilijk om ze uit elkaar te houden.

We zijn naar huis gebracht geweest door Alucia. Een blanke sister. Zij heeft ons heel de dag op sleeptouw genomen. Ze is supergrappig!!! We hebben ons goed geamuseerd ermee. Ze weet trouwens superveel over neonaten! Ons huis vinden blijkt trouwens echt een probleem te zijn… J

Ons praat al baie goed Afrikaans. Es nie so baie moeilijk nie. Ek es dat nog gewoon van die vorige keer hier in Afrika. Ek hou van die taal, ze is baie lekker! Ons moet nie so baie nadenk nie…

Onze namen blijken een echt probleem te zijn voor iedereen die niet Belgisch is. In het ziekenhuis zijn we herdoopt tot Kobus en Gabriël. Jeroen is Kobus, ek is Gabriël.

Twaalf uur werken is trouwens behoorlijk lang, maar we hebben er wel veel vrij door! Maar voor 80 eurocent hebben we der wel een heerlijke maaltijd. Voorlopig nog, want volgens de verpleegsters is het eetbaar zijn van het ziekenhuiseten een relatief begrip.

Oh ja! Iedereen die in het ziekenhuis werkt moet voor zijn eigen kledij zorgen. Ze komen dus in het ziekenhuis aan met hun uniform al aan. Ze komen met publieke bussen, trein en taxis, dus brengen ze sowieso bacteriën met zich mee. Zo ontstaan toch kruisbesmettingen. Handhygiëne dragen ze hier héél hoog in’t vaandel (moet ook wel met die kleintjes op NICU).

Iedereen is ontzettend in ons geïnteresseerd en zijn allemaal benieuwd hoe ’t leven in België is… Ik trouwens ook! Hoe is’t daar bij jullie?

Ons ga bijna naar die bed toe, ons gaan lekker slaap… Ons moet morrevroeg uit die bed. Die driver kom en pick ons op at zes uur… Maar ek zet eerst nog mij blog op die net…

Gegroet! Xavier

20-01-2010 om 20:24 geschreven door xavierdepaepe  

Hey!

Dag twee in Zuid Afrika. Ik moet eerlijk zijn tegen jullie: ’t is hier heerlijk! Gisteravond hebben we onze eerste bring-en-braai gehad. Een paar leuke jonge mensen die Tineke en haar broer kennen waren er ook. Elk brengt zijn eigen vlees en drinken mee, iemand zorgt voor sla, de ander voor vers fruit… Zo kom je uiteindelijk tot een heerlijk buffet waar je lekker kan van smullen. Zo hebben we gisterenavond met een 6 tal rond de braai gezeten en wat gepraat. Zo was één ervan al in Nederland geweest. Zowat het hele doosje “Nederlandse clichés” werd bovengehaald. “Vet cool man” “Tering”… Jah, een mens leert eerst de mooie woorden hé. Ze waren vooral verrast over het gebruik van het woord ‘bovenlip’. Daar hadden ze hier niet echt een woord voor.

De nacht valt hier vrij snel. Hier wordt vroeg opgestaan, en vroeg naar bed. Voor ons zal dat in de werkdagen ook geen probleem zijn. We moeten ongeveer om 6u opstaan om netjes op tijd op ’t werk te raken. We werken in het ziekenhuis van zeven tot zeven (am till pm wel te verstaan!). Over de middag kunnen we een maaltijd krijgen. Daarvoor moeten we coupons kopen, die kosten ons R5 of R8 (voor zij die nog niet mee zijn met de exchange rate: R10 = € 1, een maaltijd kost ons dus 80 eurocent!). Hopelijk is’t eetbaar en sparen we zo toch wel een pak budget uit.

Hoewel ’t leven hier niet echt zo extreem duur is. We zijn gisteren in de Pick ’n Pay (de lokale Delhaize, voor zij die graag vergelijkingen willen) vrij grote inkopen gaan doen. Als we bedenken wat dit ons thuis zou gekost hebben, dan kwamen we aan een 120 euro. Wij hebben er hier R800 voor betaald. Valt dus goed mee…

We hebben heerlijk uitgeslapen vandaag. Het was nodig, want de vermoeidheid begon een beetje te knagen. We zijn rond 10u in gang geschoten. Bleek dat de afwas van de avond voordien al gedaan was. Dus nu moeten we al niet poetsen, geen kleren wassen, niet afwassen… ’t Leven is hier heerlijk! Neem het van mij aan!

Vandaag nam Tineke ons mee op sleeptouw. We zijn op een lokale “kunst”markt geweest, waar ze allemaal souvenirs verkochten. Ik heb me nog nooit zo populair gevoeld. Op slag had ik er een dertigtal goede vrienden bij, die allemaal graag hadden gewild dat ik even kwam kijken, maar kopen moest niet… Hun souvenirs waren allemaal hand-made, maar leken toch héél erg goed op die souvenirs dat hun buur verkocht. We snelden er aan een redelijk tempo door, kwestie van onze goede vrienden toch een beetje op afstand te houden. We reden over een grote dam, waar de ene kant gigantisch veel hoger lag dan de ander. We hebben een heerlijke ice-smoothie gedronken. ’t Was nodig, want de auto van Tineke geeft een buitentemperatuur van 47,5°C aan. Nu, dat geloven we niet echt, want dat zou extreem warm zijn. Maar ik zit hier nu buiten te typen, in de schaduw, en ik vermoed dat ’t iets meer dan 30 graden is: zalig.

Vanavond kunnen we koken, de vader des huizes is nu een kookfornuisje aan het installeren, met daaronder een kleine oven. ’t Is best wel grappig om het te zien staan. Ik neem er een foto van en zodra we een oplossing gevonden hebben voor het foto-upload probleem, dan laten we die zien! Hou onze blogs in de gaten!

We worden hier verwend, maar morgen eindigt onze korte vakantie en gaan we voor de eerste keer werken. Ik kan niet uitdrukken hoe hard ik uitkijk naar men stage. Ik denk dat het hier een leuke ervaring zal worden… Ik maak zo meteen men stagedoelstellingen op… Jah, we moeten natuurlijk wel erbij blijven dat we bezig zijn met iets voor school!

Onze nieuwe vriend Tiko begint ons goed te kennen, we moeten maar buiten komen en hij staat er al met een stokje, een bal of een steen. Hij houdt er echt van om te spelen met ons. Hij is stapelgek op onze aandacht. Gelukkig weten we nu ook al hoe we van hem af moeten raken. Tineke leerde ons het magische woord “Kastoe” (zo spreken we het uit, maar ik vermoed dat het Afrikaans is voor: “Naar je kast toe”)

Afrikaans praat gaat al baie goed, met die andere afrikaners heb ons gister baie Afrikaans gepraat. Zo nu en dan heb ons een bikkie problemen om een woord te vind, soos kip blijkt hoener te sijn… Het brengt hilarische momenten met zich mee. Oh ja, voor zij die ooit met een Afrikaner (Afrikaanse) samen zijn: als je tegen hem/haar zegt dat je van hem/haar houdt, dan zeg je dat hem graag hebt, maar niet dat je van hem houdt, zoals wij bedoelen. Een Afrikaner houdt van bananen, een Afrikaner houdt van droëwors (Jeroen en ik trouwens ook, ’t is een verslaving), maar een Afrikaner loves you… Ek love you…

Tot hoors!?

PS: Ik probeer foto's up te loaden via Facebook... Mama en papa, wordt maar Facebookvriendje!!!

19-01-2010 om 16:35 geschreven door xavierdepaepe  

18-01-2010 om 17:06 geschreven door xavierdepaepe