Vijf dagen intensieve zorgen. Dat zal intensief worden wellicht. Het begon op vrijdag, de vrijdag na ons verblijf op pediatrie.
Ik keek echt uit naar ICU. We hebben er veel les over gekregen, maar praktisch had ik er nog geen kennis mee gemaakt. En omdat ik de banaba Spoed en InZo wil doen, is het vanzelfsprekend dat ik dit ook wil meegemaakt hebben.

De ICU-afdeling bevindt zich ook in de nieuwe vleugel van het ziekenhuis. Zo nieuw dat ze hem op woensdagavond officieel geopend hebben. Er zijn 16 bedden, waarvan er 4 in een isolatiekamer staan.

Geen langdurende introductie van de afdeling. De indeling ervan, de hoofdverpleegkundigen en heel belangrijk: de emergency-trolley. Ik werd ingedeeld bij Sister Small. Zij nam ons op zondag mee naar de kerk! (zie vorige blog) Samen verzorgden we een geventileerde patiënt die na een zwaar auto-ongeval enkele ernstige breuken en wonden had overgehouden. Hij werd in slaap gehouden om de pijn niet te laten overheersen bij de patiënt. Gedurende de dag haalden we hem beetje bij beetje uit zijn slaap. Wat bleek? Mijn patiënt zat nog in zijn auto. Hij beleefde wellicht voortdurend het ongeval opnieuw. Want met beide benen zag je hem zijn pedalen indrukken en met zijn linkerarm trok hij de handrem op.

Sister Small is ook een geval apart. Ik begin te vermoeden dat we hier niet anders tegenkomen. Maar ja, je moet een beetje zot zijn om verpleegkundige te worden zeker? Het is een heel aangename vrouw! Ze heeft 4 jaar in Saoedi-Arabië gewerkt als verpleegkundige. Schijnt dat daar groot geld te verdienen valt als verpleegkundige! Ze is wel vrij snel moe. Vanaf 10 uur ’s morgens begint ze ons al te vragen of het al 19u is. Ze is altijd hongerig en drinkt liters thee op een dag. In de omgang met haar patiënten is ze super. Ze praat tegen iedereen Afrikaans. Hoewel haar huidskleur een andere taal doet vermoeden praat ze enkel Afrikaans en Engels.
Sister Small studeert naast haar werk nog voor advocate. Net op dit moment zijn ze de geschiedenis van Zuid Afrika aan het leren. Ze raakte een beetje verward door de termen “Nederlands” “Vlaams” “Dutch” “Duits” “German”. Dus heb ik haar even een beetje les gegeven over de Lage Landen en over al onze verschillende talen. Ik hoop voor haar dat ze slaagt voor haar examen.

Maandag begon spannend. Ik werd ingedeeld bij Sister Leanie. We moesten veranderen van patiënt, want er was een nieuwe opname geweest die nacht die de zorgen van een Sister nodig had. En de zuster zou alle hulp kunnen gebruiken die ze kan krijgen.
Bleek dat er de nacht voordien een incident was geweest voor de deur van het ziekenhuis. Een vrouw bracht haar zoontje binnen op de spoedafdeling. Omdat ze het voorschot niet kon betalen belde ze haar nieuwe vriend op om het geld te brengen. Haar ex-echtgenoot moet haar gevolgd zijn naar het ziekenhuis en toen hij de nieuwe vriend zag zijn de stoppen doorgeslaan. De ex-man haalde zijn wapen boven en schoot de nieuwe vriend in de longen en in de buik. 3 kogelgaten vloerden de man direct. De ex-man, die politie-agent was, schoot zichzelf direct erna in de kop. Op 8 stappen van de hoofdingang van het ziekenhuis lagen dus plots 2 zwaar gewonde patiënten. De ex-man liet het leven op de stoep. De andere man was levensgevaarlijk gewond. Hij werd direct naar het operatiekwartier gebracht waar ze de mans leven probeerden te redden. Een hele dag hebben we het slachtoffer intensief verzorgd. Van de ene bloeddrukval naar de andere stijging. Van een goede saturatie naar een levensgevaarlijk zuurstofgehalte. Hoe meer adrenaline we in de man spoten, hoe meer de adrenaline door mijn aders ging. Ik en een zuster waren bezig met een héél intensieve poging om iemands leven te redden. Hopend dat we zouden slagen liepen we de benen van onder ons lijf en was niks ons te veel. Ik zweer het je: Ik was moe ’s avonds. We gingen dan ook snel slapen.

Dinsdag stond ik opnieuw bij zuster Leanie. Maar omdat ze de zusters niet te veel willen belasten, werd ons schotslachtoffer bij een andere zuster ingedeeld. Jeroen had het geluk om vandaag de rechterhand bij deze patiënt te zijn. J
Wij hadden een HIV-patiënt die aan het vechten was voor zijn leven. De man ligt al 40 dagen op intensieve zorgen. De ene infectie na de andere doet zich voor. Het immuunsysteem van de man is compleet naar de vaantjes. AIDS was uitgebroken.
Een HIV-patiënt zo zien afzien doet je toch nadenken. Wetende dat je deze doodsstrijd kan vermijden door veilig te vrijen en voorzichtig te zijn, dan is dat toch maar een kleintje. Eigenlijk zou iedereen eens een AIDS-patiënt moeten kunnen zien. Daarom: Doe het aub veilig mensen!!!
Op een bepaald moment ging ik bij Jeroen langs om zijn patiënt te bekijken. Even up-to-date raken. Ik bekeek de parameters en schrok. Ik zei tegen Jeroen: deze man leeft geen halfuur meer. Een kwartier later was het leven van de man voorbij. Voor ons was dit de eerste keer dat we hier geconfronteerd werden met dergelijk zinloos geweld. Zuid Afrika deed zijn reputatie (on)eer aan… Jammer genoeg. Maar het land, de mensen en de cultuur zijn te mooi om de “reputatie” te laten overheersen.
Sister Leanie leerde me hoe ik de patiënt moet observeren, evalueren, moet rapporteren,… Ik was al heel de middag bezig toen ze me zei dat ze even weg moest. Er was ingebroken in haar huis. Ze kwam die dag niet meer terug. Helemaal alleen heb ik de patiënt geobserveerd, de dag doorgeholpen,… Alleen bij twijfels vroeg ik de “Sister in Charge” om me te komen helpen. Ik kreeg complimentjes… Altijd leuk, nietwaar?

Woensdag was Sister Small er terug. Opnieuw stond ik bij haar. We stonden bij een jongedame die geveld was door AIDS. Zowat de hele dag heeft ze me aan het lachen gebracht. Maar als er gewerkt moet worden ging het er serieus aan toe. Onze patiënt werd beademd, wat betekent dat de er 24 uur per dag een zuster aan haar bed werkt. Dat maakt wel dat er veel tijd is voor lachen en ondeugendheid. Geloof me, Sister Small wist van wanten die dag.
’s Avonds werd onze dienst officieel geopend door de grote bazen van Netcare. De dienst moest er dus perfect bijliggen. De bedden werden netjes opgedekt, alles werd gepoetst, de uniformen gecontroleerd en nieuwe naamkaartjes gemaakt. Die moest ik trouwens maken. Kwestie van de secretaresse ook een beetje te verlichten. Deze dienst deelt met de spoedgevallen 2 hoofdverpleegkundigen. De ene is een heel erg drukke, eigenwijze vrouw (Sr Karen), de andere is een rustige, aangename moederfiguur (Sr Magda). Beiden kwamen ze de dienst inspecteren. Alles wat scheef lag werd door Karen recht gelegd. In een furie door de dienst werd alles op zijn plek gelegd en werden er eisen gesteld. Nog geen kwartier later kwam de zenuwachtige sister Magda binnen. Zij begon alles te verschuiven en verplaatsen wat Karen had goed gelegd. Je kan vermoeden dat dit tot enige glimlachjes resulteerde. De hilariteit vond pas plaats toen Karen weer kwam binnengestormd en in een furie begon te schreeuwen om te vragen wie alles nu weer overhoop had gehaald. We hebben het maar ondergaan. Maar onze lach konden we niet inhouden.
We maakten ’s avonds kennis met de grote baas. We werden door de ziekenhuisdirecteur voorgesteld aan hem. De man was zeer vereerd dat we een van zijn ziekenhuizen hadden gekozen om in te werken. Er was een groot feest, maar studenten waren niet uitgenodigd… Hihi

Donderdag begon rustig. Er waren niet veel patiënten, dus was alles op zijn Afrikaans: kalm en zorgen dat je zeker niet moe wordt. Ik had een stabiele highcare patiënt onder mijn hoede. Maar ondertussen zijn we ook een cakeje gaan eten. Het was afscheid van de Matron. De Matron is de verpleegkundig directeur. Een heel lieve vrouw die ervoor gezorgd had dat we in het ziekenhuis konden werken. We werden een beetje haar seunkies. We hadden een leuke aangename band met haar. Ze verlaat het ziekenhuis om in een andere private kliniek te gaan werken als Matron. Die keten betaald meer… Haha. We brachten haar achteraf nog een doosje Jules Destrooper. We kregen een dikke knuffel, 3 zoenen en nog een hoop wijze raad. We hebben een leuke afscheidsbabbel gehad met haar. Een afscheidzin van haar ging zo (vrij vertaald): Het doet er niet toe wat je voor iemand doet, hoeveel je voor haar doet, maar op haar pad komen en een plaatsje in haar hart krijgen is heel belangrijk. We hebben een plekje in haar hart gekregen zei ze.
Om 14u werden we van onze werkplek ontvoerd om een goede daad te doen. De studentenbegeleidster, Sister Estelle had een probleem. Om dat probleem op te lossen ging ze ons een heel andere manier van zorgverlening tonen. Haar hond was ontzettend ziek en wilt niet meer op haar poten staan. Om de hond in de auto te krijgen had ze mankracht nodig… J We gingen naar haar huis, tilden de loodzware en doodzieke hond in de auto en gingen mee naar het universitair dierenziekenhuis. Daar brachten we de hond op een brancard naar de dokter. Ze nam bloedstalen, luisterde naar het hart,… Onze goede daad was voldaan. De hond werd opgenomen en zuster Estelle hoopt dat de hond het zal halen. Wij hopen met haar mee!

De week op ICU vloog voorbij. Ik heb het heel graag gedaan. We zijn zelfs ten huwelijk gevraagd door een verpleegster die aan het azen was op een Belgisch paspoort…

Wij gaan nu op vakantie. Een week later dan in België weliswaar. We gaan naar een groot natuurreservaat en hopen om de Big5 te zien…

Ik vertel er jullie alles over! Tot hoors!

18-02-2010 om 20:15 geschreven door xavierdepaepe