Geen spannende ambulanceverhalen in deze blog. Om de eenvoudige reden dat we niet op ambulance gewerkt hebben… Dit valt vooral te wijten aan het Afrika-gehalte van Zuid Afrika. Iets regelen is al helemaal een knoeiboel. En als ze het via mail doen, dan komt het ofwel niet aan, of lezen ze het, maar vinden ze de knop “Reply” niet. Dus we krijgen zondagavond laat een telefoontje van Sister Estelle, met een hoop excuses en het nieuws dat we verwacht worden op spoedgevallen.

Maandagmorgen begon al leuk in alle geval. We hadden een auto-ongeluk. Mensen zeggen ons hier allemaal om ’t openbaar zoveel mogelijk te mijden. Wel, die mensen hebben dat niet gedaan, jammer genoeg. Aan het rode licht stonden ze achter een bus geparkeerd. Tot er plots een andere bus aangevlogen kwam. Toen stonden ze onder de bus geparkeerd. De tweede bus had de wagen gewoon onder de bus voor hem geduwd. Wonder boven wonder kwamen de patiënten er goed vanaf. Enkel de bestuurder werd opgenomen voor een operatie aan de bovenlip.

Opnieuw op deze afdeling: véél personeel. De dienst is niet zo heel erg groot, maar de minimumbezetting is 7 mensen. Op dode momenten is dat eigenlijk wel behoorlijk frustrerend. We hebben 2 reanimatiebedden en 7 “gewone” boxen. De dienst is niet op zijn modernste, maar achterlopen doen ze niet… ’t is gewoon anders. Voor mij was het wennen. De patiënten die op de dienst komen zijn al gezien door een verpleegkundige. Alle patiënten gaan door een triage. Niet enkel bij rampen dus. Daardoor moet je geen vitale functies parameteren. Je enigste job is het verhaal vervolledigen en de dokter inlichten. De dokters werken hier ook veel zelfstandiger. Ze hebben geen verpleegkundige nodig. Vaak plaatsen ze zelf een infuus of geven ze zelf de medicatie.

Druk kan het hier in ieder geval wel zijn. Maandag tegen 14 uur hadden we al een kleine 70 patiënten gezien… Sinds 7u ’s morgens. Niet allemaal heel erg zware patiënten, maar je moet ze allemaal behandelen. De maandag blijkt de drukste dag te zijn.

Ook hier een paar mensen die je leert kennen met een interessante persoonlijkheid. Zo is er een zuster die heel de dag loopt te klagen en te zagen, maar ze zou niet zonder haar job kunnen. Een andere werkt maar 2 dagen per week, want ze is een dikke anderhalf uur onderweg om te  komen werken (én wij durven te klagen als we om kwart voor 6 moeten opstaan om op ’t werk te raken). Maar ook patiënten zijn soms erg leuk om te observeren. Hier in Zuid-Afrika hebben ze soms nogal de neiging om hun hele familie mee te brengen naar het ziekenhuis. Die hebben dan nog allemaal een grote bak eten mee en de sfeer in de wachtkamer is gezet. Zo komen patiënten met zware pijn in de rug al lachend de dienst binnengewandeld. Je kan het ze niet kwalijk nemen, want ook in Afrika geldt Charlie Chaplins gezegde: “Een dag zonder lach is een verloren dag!”.

Onze patiënten volgen elkaar op in een sneltempo. Van de ene met een gebroken dikke teen, ga je naar een patiënt die zowat onder een taxi is beland. Ze komen hier wel graag naar spoed. Een irriterend hoestje en ze staan te blinken op spoed. Gelukkig geven ze hier graag een briefje voor het werk. Ook een hoop mama’s die hun kindjes brengen omdat het die nacht overgegeven had of omdat het een temperatuur heeft van 37,5… In België vinden we dat ze snel naar Spoed komen, maar hier… Soms lijkt het alsof ze hier geen huisdokters hebben, maar dat hebben ze wel (naar’t schijnt).

We hebben zowat elke dag wel eens iets spectaculairs meegemaakt. Zo hebben we onze eerste defibrilatie gehad hier, met CPR en alles erop en eraan. Eigenlijk een beetje een mirakel dat de patiënt het gehaald heeft. Maar ja, wat wil je, Jeroen en ik waren erbij om te assisteren… Buiten het feit dat het ontzettend rommelig verlopen is, was het voor ons wel leerzaam. Zo krijgen we hier ook zo nu en dan eens een diepe wonde of een gezichtswonde waar je je kan op uitleven. Soms erger ik me wel eens aan de manier waarop ze hier met wonden omgaan, maar ja… Ze hebben hier de neiging zich tevreden te stellen met het feit dat het bloed gestelpt is. Ze denken er bvb niet aan  dat een vuile handdoek niet zo goed is op een gapende wonde. Ik wil daar dan altijd een steriele laag tussen steken, zodat er toch geen secundaire (of tertiaire of whatever) infecties inkomen…

Ik heb een ontzettend leuke eerste week op spoed gehad. Woensdag waren we thuis. We hebben aan ons eindwerk gewerkt. Hetgene wat zowat iedereen in het derde jaar op een vrije dag doet zeker? ’s Avonds zijn we naar de film geweest, dat was al een tijdje geleden hé… The Book Of Eli is een aanrader! Vind ik…

Oh ja! Vrijdagmorgen kwamen we toe op ’t werk, waarna we plots te horen kregen dat we gevraagd werden op het operatiekwartier. Er was te weinig personeel komen opdagen en wij moesten die gaten opvullen. Ze vertrouwen ons. Met ons kunnen ze een hele dag werken zonder te moeten zagen of klagen was hun motivatie. Dus heb ik op het operatiekwartier maar eventjes de rol van een van de verpleegkundigen overgenomen. Ondertussen moest Jeroen op Intensieve Zorgen een patiënt gaan verzorgen. Want ook daar hadden ze liever een Belgische student dan een personeelslid van een andere dienst… Maar ’t was leuk!!!

Hopelijk binnenkort ambulanceverhalen!!!

PS: Ik loop een beetje achter met men blogs, maar ik zal zo nu en dan updaten... Sorry :)

13-03-2010 om 13:02 geschreven door xavierdepaepe