Aan de tekst van Harry valt weinig toe te voegen: een kille en mistige herfstwandeling. Buiten de controleposten was het stappen door een melkachtige substantie die de mooie herfstkleuren belette tot hun volle recht te komen. Fotoshoppen was de boodschap om de kiekjes toch enigszins toonbaar te maken. Op de koop toe bedierven enkele (noga veel) niet direct opgemerkte miniwaterdruppeltjes op de lens wat de beste plaatjes hadden moeten worden, in het bos. Voor de rest was het plezierig stappen. Groeten, Maurice
Op deze dag waarop in zowat elke gemeente wordt gewandeld en waarop het einde van de eerste wereldoorlog wordt herdacht mag het dan nog bijtend koud zijn, onwillekeurig gaan je gedachten terug naar die periode nu bijna een eeuw geleden en waar zoveel van onze voorouders vier lange jaren in de grootste ellende hebben doorgebracht in de loopgrachten van de Westhoek, in modder en bloed van gevallen kameraden. Op slag krijg je het wat warmer en bekruipt je het gevoel hoe gelukkig je wel bent om nu uit eigen vrije wil een tocht te kunnen stappen, zomaar voor het plezier. Groeten, Maurice
Er was een wandeling in de Vlaamse-Ardennen. Zonder ook maar iets anders in de Marching een blik waardig te gunnen was de beslissing al genomen,, die is voor ons!!!! Nog voor 9 uur zaten we in de auto en voordat de klok 10 had geslagen zaten we op de eerste van de twee lussen, eentje van 8 en eentje van 7 km. Het begon heel mooi met een hellingkje naar beneden, altijd prettig. Toen echter gebeurde er iets wat ik nog niet veel heb meegemaakt in deze streek, een stuk van een kilometertje of 4 over betonnen wegen tussen de hutsepot. Mijn tanden begonnen spontaan te knarsen en mijn keel bracht ongewild gromklanken voort. Maar in de verte werd wel het Vlaams massief groter en groter tot dat de weg veranderde in aarde en keien en begon te hellen. We waren terug waar we hoorden en de rest van de tocht was weer even mooi en soms lastig als de vogige keren. Zo hoort het, we zullen maar denken dat de parcoursmeester een slechte dag had. Het was nogmaals prachtig wandelweer, maar de kille wind herinnerde ons er regelmatig aan dat het November is. Die vier kilometers maar rap vergeten, de rest maakte het goed. Nooit meer doen,,, ANDERS!!!!!!!
Het hoe, wat en waar heeft Emilien al uitgelegd dus ik kan de dingen vertellen die niet belangrijk zijn.
Ik had pijn in mijn linker knoesel en dus heb ik voor een van de kortere wandelingen gekozen, de 12 was meer dan genoeg.
Was ik alleen op baan, neen, ik was met de escargots der escargots op stap, mijn lieve vrienden Willy en Simonneke.
Was het lastig, ja, ik had een beetje pijn.
Was het gezellig, natuurlijk want ik was met,,,,,
Hebben we dorst geleden, neen, want ik was met,,,,
Toen we van de startzaal vertrokken lag direct op de eerste hoek een café en Simonneke wilde al direct de eerste pitstop houden.
Het gelukkig in grote mate aanwezige gezonde verstand van Willy en mij hebben Simonneke daarvan weten te weerhouden.
We hebben de schade naderhand wel voldoende ingehaald.
Het was een heel mooi parcours en het zonnetje deed ook nogmaals goed haar best, zou Damiaan daar voor iets tussen zitten, misschien een geste naar al dat brave volk uit Wervik???
Al met al een hele leuke dag en de volgende wandeling staat alweer gepland, een avondje Brussel, als dat maar goed afloopt met,,,
Wandelen in en om Kortemark op een herfstig koude maar zonnige zondag: Het was zalig.
Kortemark is een overwegend landbouwgemeente in de vallei van de Krekebeek. Deelgemeenten zijn Kortemark, Handzame met parochie Edewalle, Zarren en Werken. Het 18 kilometerparcours liep rond Kortemark met vervolgens een lus naar Edewalle en terug. De wandeltocht was, naar mijn gevoel althans, evenwichtig verdeeld tussen woongebied en landelijke wegen, langs deze laatsten nog heel wat velden met maïs, prei, selder en wortelen, vermoedelijk bestemd voor de in de diepvriesgroentenindustrie.
Behalve het rustige, landelijke zijn er ook heel wat bekijkenswaardige woningen te zien, niet zozeer historisch al is de kerk van Kortemark wel een mooi bouwwerk.
Bus le dimanche 23 octobre 2011 à Trémelo ( Vlaams-Brabant) . 43 marcheurs du club de Wervik 1895 participants à cette marche . au choix km 4 - 8 - 12 - 16 - 20 . Temps magnifique , beaucoup de bois , pas de difficultés . Départ 7h30 retour sans problême 18h00 . Trés bonne journée entre amis (es) du club wervik . Venez nombreux au prochain bus , samedi 10 décembre 2011 à Brussel , ma belle 14.00 - 19.00h
Had je goesting in een mooie wandeling, "niet te ver weg", zat je zondag goed. Zondag was Zonnebekedag. Ik ga hier niet teveel neerpennen over de schoonheid van de streek omdat we allemaal wel eens in Zonnebeke zijn geweest en weten dat het hier goed stappen is. Ik ben een stuk of 15 clubgenoten tegen gekomen, de meesten echter in een of andere controlepost, dus die tellen niet mee, ik heb ze niet zien wandelen. Rik en Ilse zijn met ons meegewandeld, of wij met hen, dat is nog niet zeker, maar we zijn nog wel een ander koppeltje tegengekomen en die mochten als beloning wél op de foto. Het was lekker zonnig maar er was met regelmaat wel een fris windje, het is dan ook al half Oktober.
Vandaag zijn we naar Otegem gaan wandelen.17 km,en het was een
mooie wandeling,heel afwisselend zowel in het landschap als de
wandelpaden.Daarmee bedoel ik niet alleen maar asfalt maar ook
kerkwegels,bospaden,grindbaantjes,met gras bezaaide paden.Heerlijk
was het en dan nog zo'n fantastisch weer.Meer moet dat niet zijn.Het
graf van Stijn Streuvels gezien,alsook aan zijn huis"het
lijsternest"gepasseerd ,alhoewel er niet veel te zien was omdat
ze nog altijd aan het renoveren zijn.In het bos heel veel mooie
verschillende paddestoelen en zwammen gespot.Ja,dit was weer een
wandeling om te noteren.Tot de volgende.Carine
Door omstandigheden een hele tijd niet meer gaan stappen en nog veel langer geen foto's meer op de blog gezet maar we zijn er weer eens aan toe gekomen. Het is het landelijke Moorslede geworden bij een niet al te best weer - we zijn de laatste weken toch wel rotverwend geweest - maar we mogen niet klagen, op wat motregen en een koele wind na viel het toch wel mee, we zijn tenslotte al(weer) in oktober.
Eerlijk gezegd, deze wandeltocht was voor mij een experiment: ik ben vorige maand gestart met fotokunst aan de academie van Menen en ik wilde eens uittesten of ik het aangename van stappen kon koppelen aan het nuttige (maar evenzeer aangename) van fotograferen in functie van onze lesopdrachten. Daarom ben ik ook vroeg vertrokken en alleen op stap gegaan, om de andere leden van ons vertrouwde gezelschap geen blok aan het been te zijn. Wel, het is wat tegengevallen. Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteit van de wandeling, het was absoluut een goed parcours maar niet bijzonder "fotogeniek" en bovendien is 24 km alleen stappen, wat mij betreft, van het goede te veel. Bewust fotograferen vraagt veel tijd, je moet soms van het geplande traject afwijken en ongetwijfeld zou dit het plezier van de anderen bederven. Het sleuren met een zwaar fototoestel - en dan had ik nog geen statief meegenomen - is ook geen pretje. Conclusie: ik ga keuzes moeten maken wanneer ik ga stappen en wanneer ik op stap ga om te fotograferen. Voortaan dus maar weer naar wandeltochten met het kleine, handige toestelletje.
Terug naar Moorslede. De wandeling bestond uit een lokale lus, ging dan langs landelijke wegen naar Beitem, gehucht van Rumbeke, waar ook een lus werd gestapt om vervolgens terug naar de startplaats te gaan. De cirkel van de natuur is weer bijna rond, heel wat velden liggen alweer in hun blootje. De maïs staat er nog, al zijn er al heel wat boeren aan het afrijden. Verder nog prei en kolen, onder een bewolkte lucht toch goed voor enkele mooie kiekjes. Behalve nog wat verwelkende bloemen hier en daar in tuintjes is er niet veel kleurigs meer te zien. Binnen enkele weken komen de traditionele geelbruinrode herfstkleuren weer tot hun volle recht.
Enkele wetenswaardigheden: Moorslede - Mwoslee in de streektaal - is een mooie gemeente met een schilderachtig centrum. Hieraan zijn de prachtige Sint-Martinuskerk en het standbeeld van de plaatselijke beroemdheid pater Lievens niet vreemd. Een andere in Moorslede geboren B.V. is Quick-Step wielermanager Patrick Lefevere. Het gehucht Beitem heette oorspronkelijk De Meerlaan maar toen de plaatselijke familie Beheydt in 1865 grond schonk voor de bouw van de Sint-Godelievekerk ging de plaatselijke bevolking spreken van "Beheydthem". Later, omstreeks 1889 werd het plaatsje erkend als parochie onder de naam Beitem.
Aan Harry zijn commentaar kan ik niets meer toevoegen.Enkel nog even vermelden dat Damien met terechte trots zijn verzameling van het ontstaan van de club tot en met heden tentoon gesteld heeft.Met oprechte belangstelling hebben we alles bekeken.Proficiat,Damien.! Het was een mooie wandeling met prachtig weer.En niettegenstaande de radio 2 wandeling in Geraardsbergen en het wereldkampioenschap wielrennen was er toch nog een grote opkomst.Nu nog de foto's met speciale aandacht aan de medewerkers.Tot de volgende,Carine.
Ha leuk, nogmaals een wandeling in ons eigen Wervik.
Een keer lekker wandelen zonder eerst enige tijd in de auto te moeten zitten en dan een parkeerplaats te moeten zoeken.
Het is echter wel een wandeling die we al meermaals afgetrappeld hebben, maar er waren wel een aantal stukken bij die voor mij nieuw waren.
De parcoursmeester van dienst had dus niet de wandeling van verleden jaar genomen en wat veelvuldig gebeurd achterstevoren uitgepijld.
Wat ook nieuw is, voor mij dan, ik heb mij voordat ik dit ging schrijven uitvoerig geïnformeerd op Google zodat ik dit keer ook wat nuttige informatie heb.
De wandeling begon naar goede gewoonte in de broederschool, inschrijven, lekker appeltje ontvangen en aan de trappel.
Het was nog wat frisjes maar al snel kwam het zonnetje door de wolken gluren en in de loop van de ochtend werd het prachtig wandelweer.
De velden lagen er weer plat bij, maar ik zag toch bultjes in de verte.
Heuvelland is hier nooit ver weg.
Lekker appeltje was inmiddels op.
Links en rechts wat bekend volk tegen gekomen, wat niet vreemd is wanneer je in Wervik wandelt.
Op de eerste lus in gesprek geraakt met een mijnheer met een hond en hij vroeg mij waarom ik zo veel fotos trok.
Ik natuurlijk direct het bestaan van de blog te berde gebracht en een foto van hem en zijn hond gemaakt, klantenbinding noemt men dat.
Tijdens deze lus passeerden wij de Kruisekemolen, een staakmolen uit 1560, deze molen vond zijn ondergang tijdens de troebelen in 1580.
Op een zeer onduidelijke datum is er een nieuwe molen gebouwd (ergens begin 1700), ook deze is weer tegen de vlakte gegaan, deze keer waren de Duitsers de slopers van dienst in 1914.
Na de oorlog kochten de eigenaars een staakmolen uit 1771 in Lauwe en die is in 1922 in Wervik heropgebouwd.
In de jaren 60 raakte de molen in verval, in 1980 kocht de stad hem en demonteerde hem en in 1993 is begonnen met de heropbouw en in 1998 was daar de plechtige heropening.
In Oosthove een lekker tas overheerlijke soep gegeten en toen de tweede lus in gang gezet.
Die tweede lus ging via via naar Komen en daar nogmaals een soepje genuttigd.
Terug komend van de controle in Komen liep de route een stukje langs restanten van de vaart Komen Ieper, waar nu de eendjes de dienst uitmaken.
Verder ging het langs de Leie en ik had daar al eerder de twee brughoofden zien staan, maar nu viel mij ook in het midden van het weiland een duiker op, recht in het verlengde van de brughoofden, dat moet een oud spoorlijntje zijn hoorde ik mijzelf denken, ook hiernaar heb ik enig speurwerk gedaan en wat blijkt, het is het oude lijntje 68, van Komen naar Lille La Madeleine.
Van die spoorlijn liep zowaar 1 km over Belgisch grondgebied en verdween toen naar Frankrijk.
Dat lijntje is aangelegd in 1876 en opgeheven in 1963.
Het Belgische deel van 1 km dan, want vanaf Comines (F) gaan de treinen nog lustig door naar Rijssel.
Verder ging het langs de Leie die tegenwoordig niet meer stinkt en links omhoog ging het naar de Parkbegraafplaats, die in 2009 de International Funeral Award heeft gewonnen.
Ik wil er de eerste 30 jaar nog niet gaan wonen maar het is enorm mooi.
Daarna de brug over naar de Balokken, een kort stukje deze keer en al direct hadden we daar onze eerste blik op de Briekenmolen.
De molen zou in 1783 door de familie Van Elslande gebouwd zijn, hoewel er pas in 1805 sprake was van de molen want in 1800 stond de molen nog niet op een Franse militaire kaart.
In 1947 werd de molen beschermt als monument en ook deze molen werd gekocht door de stad.
De molen is thans functioneel gerestaureerd. In de bijgebouwen ervan is hetTabaksmuseum ondergebracht. Deze gebouwen werden pas opgetrokken in 1864.
Deze info komt te vroeg, we liepen nog in de Balokken, de rode voetgangersbrug kwam al gauw in zicht en zodra we daar over waren kwamen we in de kruidentuin.
Een aantal ronde perkjes liggen daar uitgestrooid met allerlei bekende en onbekende kruiden.
En dan, in de schaduw van de molen en onder de rook van het tabaksmuseum ligt daar In Den Grooten Moriaen, een retrocafe met oude prenten aan de muur en een gezellig terras waar het goed toeven is.
Een lekkere Bleeken Moriaen, geboren in Watou onder de naam Kapittel Abt roept mijn naam en ik laat mij naar binnen leiden al was het een jonge deerne die mijn naam fluisterde en den Bleeken gleed naar binnen al was het nectar.
Een straat of twee verder stonden twee kanonnen mijn richting uit te kijken, ik ben voorzichtig naderbij geslopen, gelukkig heb ik in het leger gezeten, en het bleek iets met een Hollander en wat Fransen te wezen, er stond iets over een veldslag maar die tweede Bleeken had mij verstandelijke vermogens een beetje aangetast zodat ik van al die woorden geen logische zin kon maken, ik ga dat een volgende keer eens wat beter bekijken.
Terug in de broederschool heb ik mijn boekje afgestempeld en ben thuis naar de F1 race wezen kijken, Vettel op 1 puntje na wereldkampioen.
Daarna naar Oosthove om te helpen met de opkuis en na Oosthove weer naar de broederschool, eerst een Hommeltje gedronken en toen daar nog een klein beetje de handen uit de mouwen gestoken.
Marche (wandeltocht) organisé le samedi 03 septembre 2011 au Cycloon à Ledegem de 13h00 à 15h00. Malgré la chaleur 31° , 20 marcheurs du club de Wervik se lance sur les 12 km650 rustpost à 9 km350 à la mémoire de notre ami Jacques VANDOORNE, décédé subitement il y a 1 an. Partout où il allait , comme au voyage d'été en autocar, Jacques m'était de l' ambiance et également toujours là pour rendre service. Cette marche avait été noté dans le journal du club de juillet/août. Dommage qu'il n'avait que 20 personnes du club qui compte 400 inscrits. Merci aux personnes qui ont participé à la marche .
Eindelijk ben ik weer eens in mijn pen
gekropen.Dit zal Harry hoogstwaarschijnlijk verheugen.Ik ben niet zo
goed in schrijftaal zoals Maurice en al zeker zo geen babbelaar als
Harry.Maar dat is eigen aan Nederlanders zoals we allemaal
weten.Nu,ter zake.Dinsdag zijn we terug voor de eerste keer gaan
wandelen na onze clubreis naar Beieren.Dit keer was het aan de kust
,de Haan ,meerbepaald.Wij gaan daar niet zo vaak naartoe en
daarmee.Toen we aankwamen zagen we al gauw heel bekende gezichten van
enkele van onze clubleden.Met name ,onze voorzitter,Hilde,Veronique
en Guy.Rikske en Ilse zijn we ook tegen gekomen.Het was heel mooi
weer en een mooie afwisselende wandeling.Werkelijk van alles hebben
we gehad op de 24 km.En ja,we hebben ook de zee gezien.En de vele
mensen die als haringen in een doosje op het strand liggen.Hoewel aan
de kust , in de vele bossen er rond, was het parcours zeker niet plat
te noemen.In het mulle zand is het ook altijd lastig stappen vind
ik.Maar zoals reeds gezegd een prachtige wandeling!Tot de
volgende.Carine.
De laatste echte vakantiedag en vandaag is er een uitstap naar Regensburg gepland.
Wat is Regensburg, een mooie oude stad aan de Donau, waar men lekker kan wandelen, eten en drinken en snuffelen in een overaanbod van winkeltjes.
Heel gezellige dag gehad, zo links en rechts kom je ineens clubgenoten tegen en na een hallo gaat ieder weer zijn eigen weg.
Eindelijk, eindelijk regen gehad, niet veel maar toch regen.
En dan precies op de dag dat je in Regensburg ben, toeval bestaat dus toch.
14.30 verzamelen bij de bus en wat blijkt,,,, er waren er een aantal vermist.
Na de nodige telefoontjes kwamen ze dan toch af,,,,, in een taxi.
Die mensen waren compleet het noorden kwijt en om dan toch diezelfde dag nog terug bij de bus te geraken zijn ze in een taxi gesprongen, eind goed, al goed.
Met een flinke vertraging in het hotel geraakt, valiezen gepakt, campari gedronken, gegeten en daarna het gekende, de huldiging van de organisatoren en de altijd weer hilarische afscheidsspeech van ons Simonneke.
Toen het vertrek ingezet met een bezoekje aan de stadsfeesten die diezelfde avond begonnen.
Een enorme tent stond opgesteld en was gevuld met zeer vele jeugdigen, velen in traditionele kleding met allemaal van die hele grote bierglazen in hun handen.
We moesten de volgende dag vroeg op in verband met de terugrit naar huis dus zijn we maar kort gebleven.
Velen hadden toch maar liever een dagske langer gebleven.
In het hotel nog een pintje gedronken en toen voor de laatste maal naar onze kamer.
Vandaag zijn we naar een echte berg (1456m) gegaan, de Großer Arber.
Deze berg kan je op 3 manieren bedwingen, via de gondelbaan, via route A of via route B en dan is er in route B nog een extra lus die via de Arbersee loopt.
Een deel ging via route b naar boven, maar onze groep bewandeldede A.
De A was lastig, een klim die de hele tijd meer dan vals plat was met stukken daartussen die behoorlijk schuin waren.
Maar net als alle keren voorheen hebben we ook deze keer weer te top gehaald, de ene met een al rodere kop dan de ander.
Boven lekker genieten van het uitzicht, een hapje en een drankje en toen weer naar beneden, nu via route B.
En B was een stuk mooier, waar de A meestal verhard en effen was lag de B vol rotsblokken en stenen waardoor wij ons een weg moesten banen, erg leuk allemaal.
Beneden nog een lekker koel vers glas melk en toen de bus op voor de terugrit naar het hotel en nadien nog een bezoek aan de Blauwe Brucke, waar wij al oef-oef in hun ogen zag toen wij nog maar binnen kwamen. En weer was het gezellig, weer waren Willy en Simonneke in vorm, en weer was de binnenkomst van Rik was niemand ontgaan Jaak heeft nog gelogen tegen het bedienende meisje, toen hij haar vertelde dat wij Belgen waren en moesten optreden op het grote feest, het meisje vroeg wat wij deden en toen vloog er bij mij uit,"wir sind ein tanzgruppe".
Aan Harry zijn commentaar kan ik niets meer toevoegen.Enkel nog even vermelden dat Damien met terechte trots zijn verzameling van het ontstaan van de club tot en met heden tentoon gesteld heeft.Met oprechte belangstelling hebben we alles bekeken.Proficiat,Damien.!
