Eindelijk ben ik weer eens in mijn pen
gekropen.Dit zal Harry hoogstwaarschijnlijk verheugen.Ik ben niet zo
goed in schrijftaal zoals Maurice en al zeker zo geen babbelaar als
Harry.Maar dat is eigen aan Nederlanders zoals we allemaal
weten.Nu,ter zake.Dinsdag zijn we terug voor de eerste keer gaan
wandelen na onze clubreis naar Beieren.Dit keer was het aan de kust
,de Haan ,meerbepaald.Wij gaan daar niet zo vaak naartoe en
daarmee.Toen we aankwamen zagen we al gauw heel bekende gezichten van
enkele van onze clubleden.Met name ,onze voorzitter,Hilde,Veronique
en Guy.Rikske en Ilse zijn we ook tegen gekomen.Het was heel mooi
weer en een mooie afwisselende wandeling.Werkelijk van alles hebben
we gehad op de 24 km.En ja,we hebben ook de zee gezien.En de vele
mensen die als haringen in een doosje op het strand liggen.Hoewel aan
de kust , in de vele bossen er rond, was het parcours zeker niet plat
te noemen.In het mulle zand is het ook altijd lastig stappen vind
ik.Maar zoals reeds gezegd een prachtige wandeling!Tot de
volgende.Carine.
De laatste echte vakantiedag en vandaag is er een uitstap naar Regensburg gepland.
Wat is Regensburg, een mooie oude stad aan de Donau, waar men lekker kan wandelen, eten en drinken en snuffelen in een overaanbod van winkeltjes.
Heel gezellige dag gehad, zo links en rechts kom je ineens clubgenoten tegen en na een hallo gaat ieder weer zijn eigen weg.
Eindelijk, eindelijk regen gehad, niet veel maar toch regen.
En dan precies op de dag dat je in Regensburg ben, toeval bestaat dus toch.
14.30 verzamelen bij de bus en wat blijkt,,,, er waren er een aantal vermist.
Na de nodige telefoontjes kwamen ze dan toch af,,,,, in een taxi.
Die mensen waren compleet het noorden kwijt en om dan toch diezelfde dag nog terug bij de bus te geraken zijn ze in een taxi gesprongen, eind goed, al goed.
Met een flinke vertraging in het hotel geraakt, valiezen gepakt, campari gedronken, gegeten en daarna het gekende, de huldiging van de organisatoren en de altijd weer hilarische afscheidsspeech van ons Simonneke.
Toen het vertrek ingezet met een bezoekje aan de stadsfeesten die diezelfde avond begonnen.
Een enorme tent stond opgesteld en was gevuld met zeer vele jeugdigen, velen in traditionele kleding met allemaal van die hele grote bierglazen in hun handen.
We moesten de volgende dag vroeg op in verband met de terugrit naar huis dus zijn we maar kort gebleven.
Velen hadden toch maar liever een dagske langer gebleven.
In het hotel nog een pintje gedronken en toen voor de laatste maal naar onze kamer.
Vandaag zijn we naar een echte berg (1456m) gegaan, de Großer Arber.
Deze berg kan je op 3 manieren bedwingen, via de gondelbaan, via route A of via route B en dan is er in route B nog een extra lus die via de Arbersee loopt.
Een deel ging via route b naar boven, maar onze groep bewandeldede A.
De A was lastig, een klim die de hele tijd meer dan vals plat was met stukken daartussen die behoorlijk schuin waren.
Maar net als alle keren voorheen hebben we ook deze keer weer te top gehaald, de ene met een al rodere kop dan de ander.
Boven lekker genieten van het uitzicht, een hapje en een drankje en toen weer naar beneden, nu via route B.
En B was een stuk mooier, waar de A meestal verhard en effen was lag de B vol rotsblokken en stenen waardoor wij ons een weg moesten banen, erg leuk allemaal.
Beneden nog een lekker koel vers glas melk en toen de bus op voor de terugrit naar het hotel en nadien nog een bezoek aan de Blauwe Brucke, waar wij al oef-oef in hun ogen zag toen wij nog maar binnen kwamen. En weer was het gezellig, weer waren Willy en Simonneke in vorm, en weer was de binnenkomst van Rik was niemand ontgaan Jaak heeft nog gelogen tegen het bedienende meisje, toen hij haar vertelde dat wij Belgen waren en moesten optreden op het grote feest, het meisje vroeg wat wij deden en toen vloog er bij mij uit,"wir sind ein tanzgruppe".
Een groot deel van de groep is met de bus naar Praag gegaan, een minderheid is niet meegegaan, een deel was er al geweest en een paar anderen waaronder Christine en ik hadden totaal geen goesting om 2 x 3u in de bus te zitten.
Carine en co zijn naar Glasdorp Arnbruck geweest, daar doen ze iets met glas.
En wij, samen met Veronique, Guy, Raimond en Hilde zijn te voet naar de W7, een wandeling rond en over de Schlossberg gegaan.
Deze wandeling is stroever verlopen als die van maandag omdat ook hier de route slecht was aangegeven en er hier ook nog eens weinig referentiepunten waren.
De wandeling was ook vandaag heel mooi en een beetje lastig maar door de vele malen dat we extra lusjes gedaan hebben een stuk langer in kilometers.
Op zich niet erg, maar ik weet graag waar ik loop en als je de hele tijd moet uitvogelen waar je ben en als je dan denkt te weten waar je ben en het klopt dan weer niet begint er wel stoom uit je oren te komen.
En geloof het of niet, maandag tijdens de wandeling was het daar overal sluitingsdag.
Nu lopen we hier en bij het enige restaurant in de buurt,,, Mitwoch ruhetag, dit kan je niet verzinnen.
Toch een zeer geslaagde dag en naderhand hebben we een hele grote ijsbeker leeggegeten bij een ijssalon in de stad, toen in het hotel een stevige pint gedronken, daarna hebben we gegeten en tot slot gewacht op de Praag gangers om hun verhalen aan te horen en nog een pint gedronken.
Deze dag zijn we met onze bus naar Bad Kötzting gegaan.
Ook daar konden weer verschillende routes gevolgd worden nl de K1 t/m K6.
Wij kozen voor K3, alleen al omdat sommigen graag een keertje K3 wilden nemen.
Het was met recht omas aan de top want het was een pittige tocht, we hebben ferm moeten klimmen, maar eenmaal boven was er een prachtig uitzicht .
Ook de klim zelf was enorm mooi, vele woeste rotspartijenwerden gepasseerd.
Een ander deel van de escargotjes hebben eerst in het stadje een rondje gewandeld en zijn toen met de bus naar de Kötztinger Hütte gegaan, ook zij hebben nog een hele lastige helling moeten beklimmen.
Deze klim was dusdanig lastig dat een aantal van hen teruggekeerd zijn naar de bus, maar wij de jonkies staan nog steeds stijf van bewondering dat een groot aantal van hen de hut hebben gehaald.
Onze groep is dus ook naar die hütte gegaan en na een korte pauze tezamen met de escargotjes de helling naar de bus weer afgedaald.
Het hele spel is daarna met bus en al gereden naar Eck.
In Eck waren inmiddels ook de berggeiten aangekomen, die vonden de eerste berghut niet ver genoeg en zijn nog een bergrug verder gewandeld.
Na nogmaals een fijne maar zware dag terug naar het hotel voor hetzelfde avondritueel.
Jawadde, we gingen een stukje wandelen, C6 leek ons wel leuk, 18 km dachten wij.
Tijdens het wandelen begon het bij ons te dagen dat wanneer je ongeveer op de helft zit en je heb er 5 weg dat het zonder een omweg te nemen heel moeilijk wordt om tot aan de 18 te komen.
Bij een zoveelste blik op mijn kaart zag ik ineens blauwe lijntjes, bij nader onderzoek bleek dat wandelroute S5 te zijn en ik zag allemaal hoogteverschillen, bossen en mooie uitzichten.
Daarbij gerekend dat die route ongeveer 8 km was kwam de geplande 18 km ook weer in het vizier.
Een ander pluspunt was dat er op deze extra lus nog een restaurantje stond aangegeven, dit samen met de pleisterplaats die we toch al zouden passeren zouden we twee keer kunnen eten en/of drinken.
Deze lus bleek echt zeer mooi te wezen, maar,, bij het binnenstappen in Penting bleek dat maandag de sluitingsdag was, F-CK.
Een nieuw potteke energie opengetrokken en door naar Radling, GODMILJAARDENONDEJU ruhetag Montag, SH-TSH-T.
Bij rondvraag bleek er wel in das park iets open te zijn waar drank was.
Het bleek wel 2 km van route te wezen, maar de dorst overheerste.
Das park bleek een klein soort pretpark/grote speeltuin te wezen waar we bij de toeristische dienst al van gehoord hadden en waar 2.000.000 Dahlias zouden staan.
Daar moest natuurlijk betaald worden om binnen te komen, maar toen de juffrouw aan het hek ons ontroerende verhaal had gehoord over wat wij allemaal al hadden meegemaakt en hoeveel dorst we hadden mochten we gratis naar binnen, we moesten wel beloven niet stiekem toch het park in te gaan.
Wij beloofden op ons blanke zieltje dat we bij de drank en ijskraam zouden blijven en dat is wonderwel gelukt.
Daarvandaan konden we bijna recht naar boven terug naar Cham, maar dat was langs de grote baan en dat vond niemand een goed idee, laat ik nu nog eens een stukje bos met paadjes erdoor ontdekt hebben op de kaart, het was maar een klein beetje om, na slechts één klein missertje van mij waardoor we slechts 1 kilometertje hebben omgelopen kwamen we toch nog op de wandelroute C11 en keerden we moe maar voldaan terug naar ons 3 sterren hotelletje.
En de 18 km die we dachten te gaan doen zijn er uiteindelijk 24 geworden en daardoor had Camiel erge last van zijn geopereerde knie.
Ontbijten, dat is deze en alle volgende dagen de eerste activiteit, vandaag moesten we om 9.45u aan het hotel staan voor een stadswandeling onder leiding van een gids.
Een leuke wandeling, alleen spijtig dat de gids een soort Duits sprak dat door een aantal onder ons niet te best verstaan werd, wij de wereldburgers hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk te vertalen.
Bij de toeristische dienst kregen we nog meer uitleg vergezeld door dias.
Een klein stukje uit zijn tekst zal hij bij buitenlandse toeristen beter weglaten.
Dat er bij bombardementen burgerslachtoffers zijn gevallen tijdens de 2e wereldoorlog is zielig voor die mensen, maar jullie zijn begonnen!!!!!!
Toen was het tijd voor de schnaps en die smaakte zozeer, dat ik er helemaal per ongeluk nog een gedronken heb.
In de namiddag nog een wandelingetje gedaan, Cham heeft zoals vele stadjes daar een aantal wandelroutes, in Cham zijn dat C1 tm C12.
Wij hebben ons aan de C12 gewaagd.
Deze begon aan de Blaue brücke langs het zwembad de Regen volgen tot Altenstadt en dan over de brug via Furt langs de Satzdorfer See naar Kammerdorf waar Frans zomaar drie koffies heeft gedronken.
Daarna over Altenstadt weer terug naar Cham.
Een heel leuk wandelingetje en de eerste dag zat er bijna op.
Wassen, eten en pinten drinken, zo kunnen we de rest van de dag in het kort samenvatten.
Vrijdag,,,, morgen vertrekken we, dus toch maar even de koffer gepakt.
Om 22.30u naar bed, Christine en ik hebben om onverklaarbare reden zeer slecht geslapen dus het opstaan om 4u was lastig.
Douchen en ontbijten, een paar boterhammen voor onderweg gesmeerd en toen,,, ding-dong,,, Guy en Veronique kwamen ons afhalen.
Onze bagage bij die van hen in de auto gepropt en op naar de bus.
De bus was er nog niet, de anderen die in Wervik zouden opstappen waren er ook nog niet, lichte paniek begon zich van ons meester te maken, waren we een week te vroeg, of een dag te laat?????
Gelukkig kwamen na een tiental minuutjes nog een paar autos aangereden, we bleken dus een half uur te vroeg te zijn, dat half uur hadden we dus ook nog in ons bedje kunnen blijven!!!!!
Om 5.15u kwam de bus, bagage erin, nog wat volk oppikken en volle vaart naar Cham.
Cham, uitgesproken als kam en niet als sjam zoals enkelen van de groep het uit het hoofd geleerd hadden.
Op een half uurtje file ter hoogte van Wurzburg en 2 piespauses na hebben we de hele weg goed door kunnen rijden, chauffeurs van dienst waren Damiën en Frans.
Normaal wisselt Frans aan de Duitse grens met Damiën en gaat hij weer naar huis, maar dit jaar is hij meegegaan en heeft er ten volle van genoten samen met vriendin.
Om ongeveer 18u aangekomen in het hotel, sleutel in ontvangst genomen en naar de kamer gegaan, bagage gelost en naar beneden, pintje pakken en eten.
Na het eten nog een stukje gewandeld en op het terras van de Italiaan nog een drankje genuttigd en ons afgevraagd waar de bevolking van Cham was.
Zaterdagavond om 21u en de markt is verlaten, er zaten een stuk of 15 buitenlanders op een terras en de rest was uitgestorven,,, vreemd.
Rond 11u lagen de meesten in hun bedje want iedereen was toch wel een beetje moe.
