Alhoewel het een hele tijd geleden is dat ik op dit blogje nog iets heb neergepend , kan ik er vandaag toch niet onberoerd bij blijven. Op 13 maart, was het met het nieuws van 8 uur, een donderslag bij zonsopgang. Zovele kinderen zouden omgekomen zijn bij een busongeval in Zwitserland. Ik was meteen klaar wakker.
Vandaag was het de immense stilte die ons land kende. Rouwende mensen, ingetogen mensen, perslui, fabrieken waar de band werd stilgelegd, de luchhavens, de treinen en de bussen, alles stond stil. Huiveringwekkend heb ik het ervaren.
Alhoewel ik de laatste jaren ook een hoop verdriet achter de rug heb, tart dit elke verbeelding. Zo'n lieve snoetjes, zo dartel, zo omstuimig, waarom ? Ik voel met de ouders het leed en de pijn. Het ergste moet echter nog komen voor hen. Men kan weinig doen, maar meeleven kan men wel. En dat is ook een steun.
