|
Misschien komt het door het grijze weder en de onophoudende regen dat ik aan het mijmeren ben gegaan. Surfend door blogs, viel mijn oog op dit mooie gedicht geschreven door Patman :
Verleden, je hebt mij gesmeed,
veranderd, verrijkt, gevormd.
Je sluipt weg en ontglipt mij steeds.
Ik kan je niet meer grijpen en toch
draag ik je in mijn bloed.
Soms brengt een golf je terug in mijn heden,
en uitdeinend ontneem je mijn herinneringen
die vervagen en vervormen in de verte.
Verzadigd of onvolledig, roerloos en onveranderlijk,
je keert nooit meer terug.
Sluit de ogen, ik zie een bruisend leven.
De horizon is onmeetbaar dichtbij of veraf,
het heeft geen belang.
Ik richt mij naar het licht, mysterieus en verrassend.
Zo laat ik mij drijven naar de ontmoeting met mijn toekomst.
Patman
|
