Deze week heb ik de koe bij de horens gevat .... ik wou brood bakken , maar daarom moest ik wel een machientje hebben vond ik.  Ik kocht er ééntje en ja hoor ... diezelfde avond stond mijn keuken te pronken met twee broodjes .... de geur moeten jullie erbij denken natuurlijk .... Gelukt was het prima ...., maar ja, nu had ik wel één brood teveel hé ... Zondag dus, heb ik mijn zus met ééntje blij gemaakt . 
Dus al wie nu aan de deur komt hier ... honger of niet, zal moeten een booke eten !!
De herfst heeft dus ook zijn leuke kanten hé.

Het heeft wel een maandje in beslag genomen, maar het was wel de moeite waard hoor.

Zoety is terug een heel mooi meisje.

Ik ben een beetje ziekjes.  Verleden week vrijdag heeft mijn vrouwke mij meegenomen naar de dierenarts om mijn lelijke wratjes eens te bekijken. Jawatte ... bekijken noemen ze dat !!
Eerst kreeg in vlak onder mijn linker oogje drie spuitjes en dan boven op mijn hoofje nog eens twee.  Met drieën hebben ze mij moeten vasthouden, want het was een beetje moeilijk omdat ik daar niet veel vel heb hé. 
Even mocht ik tot rust komen, maar toen zag ik Liesbeth terug afkomen met zo'n spuit.  Nog eens drie prikjes aan mijn schoudertje en alsof dat nog niet genoeg was vonden de dames dat ook mijn achterwerkje er aan moest  geloven.  Maar die laatste heb ik nauwelijks gevoeld. 

En alsof ik nog niet genoeg afgezien had beginnen ze dan aan mijn tandjes te prutsen , omdat ze toch de tijd moesten nemen om de verdoving te laten werken.  Wat denken jullie ... ben ik nu echt geen moedig hondje zeg. Ik volgde alles op de voet , want plots zag ik Dr. Guy afkomen met een gebogen schaartje ... hij aaide lief mijn koppeke en heeft gewoon die dingen onder mijn oogje afgeknipt . Ik heb echt niks gevoeld.  Aan mijn schoudertje en mijn achterwerkje heeft hij waarschijnlijk hetzelfde geflikt.

Vrouwke keek met bezorgdheid toe.  En als jullie nu denken dat het gedaan was, neen hoor... Er kwam een brandertje aan te pas , ook al niet leuk.

En nu loop ik hier al een week met lelijke plekken op mijn wit pelsje.  Vrouwke verzorgd me goed met zalfkes en dan krijg ik een snoepje. 




De eerste dagen was het lastig, want ik kreeg jeuk langs alle kanten .  Op een avond heeft vrouwke mij dan helemaal ingewonden met een rekverband en omdat ik de dag nadien toch flink was geweest mocht dat gekke ding eraf.




Niet te verwonderen dat ik een beetje triestig kijk hé.
Tegen het einde van de maand mag ik terug naar de kapper, en dan gaan jullie eens zien wat een mooi meisje ik terug zal zijn.

 
Terug thuis. 
Amai, als mijn vrouwke nu nog eens zo'n avontuurtje wil met haar vriendin, dan kruip ik in mijn mandje en krijgen ze er mij met geen stokken meer uit.
Gezond noemen ze dat, zo in de wind en de regen ... en gaan shoppen .  Niks te shoppen hoor, schuilen ja, met een koffietje.
Ik vloog daar weg aan het zeetje. Gelukkig had mijn vrouwke mij stevig vast aan mijn leiband.
En dan moest ik nog zo van die opmerkingen horen van twee jonge mannen die mij kwamen aaien omdat ze dachten dat ik een hondje was dat op batterijkes liep !! 
's Morgens, 's middags en 's avonds, telkens moest ik door dat hondenweder met al dat opstuivend zand in mijn oogskes ...  
Mijn bazinneke heeft me wel in een beschutte kinderbuggy gezet om naar het restaurant te gaan, ik werd dan niet nat zei ze ...
Als compensatie kreeg ik na het eten van een vriendelijke kelner een bakje water en een lekker stukje vlees.

Aan de visstallekes, waar geen kat te zien was, was er één kraampje open.  De vissers waren zelfs teruggekeerd, omdat het stormweder te zwaar was. 
Een plaatselijke filmploeg heeft ons dan maar gefilmd terwijl mijn vrouwke een paar visjes kocht. En voilà zo kwam ik toch in het plaatselijke nieuws ginds.   
Eind goed, al goed dus.