Dag 6: zaterdag 12 april tot Viana = 30,5 km = 45100 stappen = 1490 kcal Met elk een half slaappilletje namen we t zekere voor het onzekere met zoveel (snurkers) in zo n klein kamertje. Om 6u zijn de eersten al - heel stil - hun voorbereidingen aan het nemen om weer op stap te gaan. Ook nu doen wij t s morgens heel rustig aan. We hebben trouwens n hele dag en we bepalen zelf hoe ver de weg ons vandaag brengt. Om 8u starten we met n frisse wind op n gemakkelijk pad. De lucht zit helder.We wandelen kilometers over lichte heuvels tussen de jonge graanvelden en wijngaarden. We komen Graem en dochter Bronwyn (Australië) weer tegen en trakteren hen op de beloofde Belgische chocotoffs (we zijn er tot nu heel zuinig mee omgesprongen maar Belgische chocolade klinkt bij buitenlanders als muziek in de oren). Mmm lekker - beweren zij en dat weten wij¡ Samen met zn vier moeten we op de foto. Zij rusten nog even en wij gaan verder, intussen al regelmatig water drinkend. Toch voel ik al, zo vroeg op de dag, de herkennende pijn de kop opsteken, maar hou dat wijselijk voor mezelf, hoewel ik begin te vrezen dat er iets aan de hand is. Ik drink toch wel overvloedig en moet daardoor ook om t half uur plassen. Gelukkig veel groen op de weg om te hurken. Verder voelen we ons prima. Na pas 20 km lassen we n rustpauze in in Torres del Rio. Willy trekt de kop en, zn vrouw kennende, kiest hij t beste terrasje uit (= ook albergue: mooi met zwembadje, nette kamers en sanitair): heerlijk midden t dorp, net voor de kerk met Moorse koepel (we zijn er binnen de openingsuren en toch gesloten). Helaas vanmiddag geen eten te krijgen, de kok lijkt afwezig, dus houden we t op vers fruitsap en n pintje. We zien er drie eerdere bekenden die hier zullen overnachten: de jongen heeft er vandaag al 32 km opzitten, de meisjes sliepen in ons verblijf op n matras in de hall omdat alles bezet was. Een paar 100m verder zien we gelukkig een "tienda" (winkeltje) met zonnige binnenkoer waar we onze lunch kunnen kopen en nuttigen. Als de vriendelijke mevrouw hoort dat de kok in t vorig adres afwezig is, probeert ze ons iets voor de microgolf te verkopen (in t Spaans toont ze ons haar bedoeling maar dat lukt niet want we gaan nog n stuk verder). De namiddag brengt ons n gevarieerd natuurlandschap tussen bloeiende tijmvelden: mooi¡¡¡ We zien geen pelgrims meer op onze route. Af en toe n rustpauze voelt noodzakelijk (wat is hier ad hand?). Na nog eens 11 km komen we in Viana waar we willen overnachten. Bij t binnenkomen vd stad zien we veel reclame voor 2-persoonskamers en we beginnen te dromen ve goede nacht met zn tweetjes. We volgen de gele pelgrimspijlen en komen a n doodgewone gevel van huis albergue IZAR. We kunnen er n kamer van 4 voor ons 2 krijgen met terras. heerlijke luxe na 5 delende nachten. Na n verfrissende douche doen we n toertje in de stad. Er zijn op het kerkplein spelen voor kinderen met stierenkalfjes, net als de straatstierenrennen in Pamplona. Jong geleerd... Er zijn niet veel eetgelegenheden voor pelgrims dus de keuze is vlug gemaakt. Net als we afrekenen komen ook Graem en dochter binnen. Nog n babbeltje (zij kozen hier zelfs voor 'n hotel en betalen er 85 - met eigen badkamer = toeristenprijs ipv pelgrimsprijs!). Voor ons wordt 't intussen slaaptijd.
Dag 5 - vrijdag 11 april tot Villamayor = 27 km = 40444 stappen = 1327 cal Eindelijk wat tijd en een pc gevonden voor een vervolg. De nacht van dond op vrijdag heeft het geregend. Twee slimmerds hadden hun schoenen niet onder t afdak gezet (neen, wij waren het niet). Gelukkig was er n haardroger voor handen om die te drogen, slimme hulptruc. We leren bij. We verlaten de gezellige albergue in Menura als laatsten. Het dorpje baadt al in de zon. Gisteren werd de haas een schildpad, dus heeft ze haar lesje wel geleerd: voortaan wat rustiger aan en meer drinken bij zo n dorstig weer. De voornemens zijn goed... Van in de ochtend is het weer genieten van de natuur: in 1 oogopslag zien we bloesems, olijfbomen en wijngaarden. Ons pad loopt zigzaggend verder. Van ver zien we t volgend dorp in de hoogte liggen, dus steil omhoog. 2 Duitse meisjes rijden ons puffend voorbij met de moutain bike en moeten genoodzaakt afstappen om a t gemeentehuis te geraken. Daar moeten we onderdoor om het dorpje te verlaten, de natuur weer in, op naar te volgende dorpjes. Ik drink heel regelmatig uit mn waterzak en ook de flesjes van Willy worden aan de bronnetjes telkens bijgevuld. Rond lunchtijd zijn we in Estella, waar we n rustig terraje uitkiezen. Een oude Spanjaard spreekt ons aan en brabbelt erop los. We verstaan er niets van en hij herbegint nog maar eens. Slechts 2 woorden zijn te herkennen: Irache en vino en hij toont in gebarentaal welk pad we moeten volgen. Uiteraard is de vino-weg ons bekend: er is namelijk een tapkraan geïnstalleerd waar er voor de pelgrims naast water ook gratis wijn te proeven valt. No vino, no pelegrino, dus ook de Viaentjes moeten er eventjes proeven. Dat smaakt ons toch niet zo slecht hoor Martine M¡ en ook de Australiërs stoppen er om wat te tanken. Even verder komen we langs een groot (gesloten) kloostercomplex. Eens daar voorbij stappen we door n bos met steeneiken. Af en toe voel ik weer die nierpijn, dus veel blijven drinken met t gevolg dat veel plaspauzes noodzakelijk zijn. Het laatste stukje van ± 5 km gaat weer in stijgende lijn. Gezien we intussen al boven de 20 km zitten, wordt de afstand toch wel voelbaar. Twee Duitse zussen komen samen met ons het dorp in als de kerktoren 17 uur slaat. We kiezen voor de albergue die door het Nederlands genootschap uitgebaat wordt met slechts 25 bedden. Het gebouw is mooi gelegen boven in het dorp met uitwicht op de bergen. Er zijn er net nog enkelen voor ons aangekomen, dus het wordt tellen als er nog voldoende bedden vrij zijn. Oef, we hebben geluk. De kamer is echter wat minder dan de ligging: amper zo n 4 op 4m met daarin 4 stapelbedden en een heel laag plafond. Natuurlijk zijn t enkel nog de bovendste bedden die vrij zijn. De eersten die aankomen kiezen natuurlijk de "beste" plaatsen. Er is ook maar een heel klein raampje... maar we kunnen slapen. Voor het avondeten is er niet voor allen plaats rond de tafel, dus moeten we in de bar naat de deur gaan. De 2 Australiërs kregen de laatste 2 bedden en we eten samen (niet te fameus). Om 20.30u ga ik samen met ..?.. naar de meditatie terwijl de mannen verder kletsen en de was binnen halen. Er zit n kleine man en de rustgevende muziek en korte teksten tussendoor zijn rustgevend. Intussen is het pikdonker en wordt het bedtijd .
Dag 4 (do 10 april) tot Maneru (5 km voorbij Puenta la Reina): 30 km = 45190 stappen = 1480 kcal
Weer enkele slapeloze uren gehad, waarbij ik het Knorregems koor lag te aanhoren. Net in n diepe slaap, werd ik te vroeg (06.30u) wakker gemaakt door de vroege vogels die pak en zak klaarmaakten.Om 7.30u al op stap. De zon kleurt de lucht al in rood en blauwtinten. Dat belooft¡ Al spoedig zien we n ontbijtadresje en kunnen er dan weer tegenaan. We verlaten het dorp en krijgen adembenemend mooie zichten op onze route. De zon straalt tenvolle en er is geen wind. Om 10u zijn we al bij het ijzeren monument vd pelgrims op zo n 1000m hoogte.Mooi¡¡ Normaal staat hier n stevige wind maar nu is er enkel n deugddoend briesje. Voor de afdaling werden we verwittigd dat t oppassen geblazen is: veel losliggende keien kunnen inderdaad gevaarlijk zijn maar t valt best mee. Slechts 1 koppel Fransen passeert ons en een zwoegende fietser die meer naast de fiets loopt dan erop zit. Dan nog liever te voet¡ We nemen n vroege lunch in de albergue in Utergo en slaan er n babbeltje met t Frans koppel van onder weg. Het is de 4de camino van die meneer en hij geeft ons wat vruchtbare tips. Om half 1 zijn de batterijen opgeladen en zetten we ons parcours verder. Slechts 14 km op de teller dus er kan nog wat bij vandaag. Ik kies voor n ommetje naar t 8-hoekig kerkje van Santa Maria de Eunate... Er komt n klein tegenvoorstel van mn ventje maar de haas wint de strijd en we volgen de pijl richting kerk. Meer zelfs. Willy stelt voor om 2 te sponsoren per pelgrim die ook t ommetje doet... Het is 13u en echt bloedheet intussen. De omweg ligt in de blakende zon, geen sprietje schaduw... Het wordt puffen, blazen, water drinken, nog drinken, er lijkt geen eind a te komen. De 2 km worden er 3 en lijken er 6. Geen kat te bespeuren, laat staan n pelgrim die zo zot is als wij om op t middaguur die omweg te maken in de felle zon. Uiteindelijk komen we er om 13.45u aan en stellen vast dat t van 13.30u tot 16u gesloten is¡¡ Strqf¡ Het is van buitenaf wel al iets speciaals op n mooie en met zn 8-hoekige vorm en naar t schijnt 100 rondbogen. Ik geniet maar ben de enige momenteel. Willy moet echt bekomen en er is amper schaduw. Enfin, na de fotoshoot zoeken we terug de wegwijzende Jacobsschelpen op om blazend en puffend richting Puenta la Reina te stappen. We komen nog langs n vredig dorpje met weer mooie kerk (gesloten) en plein. We hebben 25 km op de teller als we in t stadje aankomen en komen intussen weer op krachten in de nauwe, overschaduwde straatjes. We komen er n jong Braziliaans koppel tegen die al 2x naast ons sliepen. Die man doet de camino op... crocs aub¡ Zijn hond heeft hem namelijk kort voor hun vertrek in de hiel gebeten waardoor hij geen stapschoenen kan aandoen. Pijnlijk maar hij blijft er steeds lachend bij lopen. Chapeau¡
Op de bekende oude, fotogenieke brug komen toevallig nog wat ondertussen bekende pelgrims die hier halt houden, maar wij kiezen om toch nog tot t volgende dorpje door te stappen, op slechts 5 km. Nu gebeurt echter t onverwachte: ik krijg de klop... pijnlijke nieren (hoewel zeker al 2 liter gedronken) en het wordt stijgen en het blijft stijgen. Gelukkig heeft Willy nog n voorraad water om me erbovenop te helpen maar elke stap is immens lastig. Ik tel de minuten en de meters af en de spreuk van de dag (samen met t water) haalt me erdoor.
"Zolang je verstand zich kan voorstellen dat je tot iets in staat bent, kun je het, op voorwaarde dat je er voor 100 procent in gelooft" en voila, ik geloofde erin en heb het dorp gehaald. Er is slechts 1 albergue met maar 12 bedden... Gelukkig zijn er nog twee vrij want nu nog naar t volgende dorp zou toch n marteling geweest zijn. Ook het koppel Australiërs logeert hier. We horen dat elkeen zich aan dat laatste stuk had mispakt. Een alleenstaande vrouw vertelde dat ze zelfs op t pad ging liggen en dacht: nu moet er n taxi of n ambulance komen want ik geraak geen stap verder, maar ook haar verstand heeft het gehaald.
Avondmaal met zn allen semen. De uitbater kan goed koken ende magen worden weer goed gevuld. Erna nog even n verkennend toertje in het verzorgd en gezellig dorpje. Rond 21 uur gaat iedereen slapen en ik heb hier de kan om gratis te internetten. Lekker tijd om eens te lezen en aan te vullen wat we hier eerder inderhaast (betalend) hebben getypt. Het is nu 23.30u. Ik hoor niemand knorren en ga nu ook maar onder de lakensm euh in de slaapzak.
Eerst nog n aanvulling van voor ons vertrek: we kregen veel aanmoedigingen maar de vrijdag was een specialleke: de collega·s hadden op n mini rolletje papier succes wensen geschreven, zo voor elke dag wel eentje. Dat was nog niet alles: mijn beste vriendinnen hadden nog iets achter de hand. Enerzijds een foto-opdracht die gesponsord wordt voor ASHA met 37 opdrachten. Er zijn er al n paar die daar extra tegenaan gaan, dus mensen laat jullie gaan en sponsor erop los¡¡ En er kwam nog meer: ik kreeg ook een boekje met voor elke dag minstens 1 spreuk. De max moest dan zelfs nog komen: 150 foto·s van duimende collega·s, familie en vrienden. Echt de superste max. Jullie zouden dus allen meegaan op onze camino maar... de techniek faalde¡¡¡ Toch gaan jullie allen mee in ons hart, dat is zeker.
ps: mijn ventje kreeg ook al n gesponsorde opdracht van mij: alles wat ik niet meer vind, toch terugvinden. Tot nu al 3x nodig geweest.
Nu dus dag 2:
06.30u: een angelus zingende pater komt ons wekken. Dat is eens iets anders dan n wekker¡ Het is al n volle drukte van rugzakken die opnieuw geladen worden. Willy gaat mijn waterzak vullen en ziet dat t regent. Ai, dat is minder natuurlijk. Stapkledij moet aangepast worden voor n andere start in de motregen. Vertrek 7.30u, een processie pelgrims met gekleurde regenkledij en poncho verlaat in de ochtendschemer het dorp. We stappen door typisch Baskische dorpjes (allemaal witte huizen, rode daken en geschilderde deuren en ramen (donker rood, donker blauw of donker groen). Na 8-tal km werd t tijd voor n ontbijtje (sober) in Aurizberri met zicht op n bijzonder kerkhof. Nog voor de middag klaarde t uit en konden we weer genieten van de prachtige lentekleuren: alle tinten groen, witte, gele en blauwe bloemen (de rode worden ook gesponsord maar die zagen we nog niet). Echt heel mooi. We weten nu al dat we in t juiste seizoen op stap zijn. Lunch nemen we op n terraje in Zubiri: boccadillo con jamon (mmm) en vers fruitsap (nodig vr de darmflora). De zon is nodig om Willy zn bezwete kleren te drogen. Rond half vijf komen we op onze bestemming in de albergue Municipal in Larrasoana. Pas na t inchecken vernamen we dat we in n kramiekig annexje moeten slapen, wel netjes en voor 6 pp kan n mens niet meer verlangen (slaapzaal van 20 personen). Terwijl Willy wat bekomt vd kms ga ik op verkenning voor internet en t avondmaal. Helaas slechts 3 straten in t dorp: geen internet en slechts 1 eetgelegenheid. Alle pelgrims samen rond de tafel en het wordt n gezellige bedoening. Heel de wereld zit hier samen (vandaag oa Ieren, Nieuw-Zeelanders, Australiërs, Ohio, n Duitser...). Om 21u in bed. Iets te vroeg voor n slechte slaper als ik. Gevolg ± 01u lig ik de knorrers rond mij te benijden en zie het ook 02u, 03u worden. Rond 7u kom ik wakker vd vroege vogels die wich prepareren voor de volgende stapdag.
Dag 3 tot Cizur Menor - 24 km = 34850 stappen = maar 1147 kcal verbruikt (kan dat?)
8u: de dag start stralend. Ontbijt weer onderweg op n idyllische plaats a de rivier en in t zonnetje met al bekende gezichten. Dan gaat de tocht verder naar Pamplona met onder weg n ommetje (ttz stevig klimpartijtje) naar n 13de eeuws kerkje - bedankt Martine vr de tip - waar we de sleutel bij de zuster moesten vragen. Het lieftallig mens komt direct af en polst van welk land ik kom. In alle talen, zelfs in t Nederlands, heeft ze n blad met beschrijving vd kunstwerkjes. n Kaars kan je er niet branden, maar wel n post it kleven naast n groot Christus beeld, waarop je je intentie noteert. Willy bleef beneden en maakte er wat reclame bij de passanten met als gevolg dat heel wat bezoekers mij volgden. Omdat het pad langs de kerk kan hervat worden, was t zustertje zo lief om - zonder mijn medeweten - Willy beneden te gaan halen zodat ik die weg niet opnieuw moest doen.Stel je voor¡¡ Het kerkje, badend in de zon tussen de voorjaarsbloemen was absoluut de moeite.
Iets na de middag kwamen we in de stad Pamplona. Ik koos n route langs het water en Willy volgde gedwee (zoals bij iedere dagtrip enkele kms extra dan de andere pelgrims) en we raakten daardoor even het noorden kwijt. Na 1u30 sightseeing (volgens Willy vermoeiend, maar hij neemt het er nog met de glimlach bij) rusten we wat uit op een mooi stadsplein om n hapje te eten.
Daarna nog n uurtje gezwind doorstappen naar onze volgende albergue in Cizur Meor. Het ziet er hier goed uit met zonnige tuin, n keukentje, was- en droogruimte en n kamer van 10 met al heel wat bekende gezichten.
Het blijft het heerlijke zomerse avond. Een nieuwe kamergenote (Hongaarse) zit om negen uur al in bed en doofde de lichten. Niemand riskeert t die opnieuw aan te steken dus wordt t behelpen met de koplamp. Willy gaat om 21u30 slapen en ik zet me nog wat buiten om, bij gebrek a n leesboek - kon echt niet meer in de rugzak - wat verder op t wensrolletje vd collega s te lezen (oeps al a dag 13, dus Jan M hier hou ik er maar mee op voor vandaag), dan wat vd spreuken van Marleen waarvan ik jullie even laat meegenieten:
dag 2: "Een voettocht van duizend km begin met 1 stap".
dag 3: "Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen". Wij ondervonden al dat dat n volledige waarheid is. Ik ben de haas (wat dacht je) en mijn meestappende schildpad heeft me al op heel wat gewezen onder weg waar ik niet op had gelet. Een paar voorbeeldjes: een paar schoenen dat hoog boven de weg a n kabel wiebelde, een eenzaam achtergelaten stapschoen (hoe kan dat nu?), een salonfauteuil midden de river (wachtend op een zwemmer die a rust toe was?). Dat kan al n foto opdracht in zitten...
En dan nog iets vergeten: de eerste dag was Willy op stap met de (goede) rugzak (dank a Jochen) die hij thuis nog niet had getest. Gevolg: rugzak hing niet goed dus pijnlijke heupen en schouders. Elke km telt dan dubbel (en we deden er heel wat). De 2de dag werd de eerste 10 km wat gesleuteld a de positie en na het ontbijt was t euvel opgelost. Vanaf dan huppelt ook mijn ventje de heuvels over en denkt zelfs al a n tweede camino. Komt er naast t nonneke ook een paterke?
Na het verfrissend terrasje stappen we moedig verder de hoogte in, stijgen, stijgen en blijven stijgen, 21 km aan een stuk met een nodige rust in t deugddoend zonnetje met prachtig zicht. Eerst zagen we besneeuwde bergtoppen en plots liepen zelf door de sneeuw.
Er zijn niet veel pelgrims op t pad vandaag. We zagen enkele moedige Braziliaanse fietsers die nog een stuk later dan ons aankomen in Roncevalles: lastig.
Even over de top zien we eindelijk in de vallei het klooster liggen waar we zullen overnachten. Dat leek heel dichtbij maar was toch nog n dik uur dalen met af en toe n gier boven ons hoofd (of misschien zagen die ons als prooi met onze vermoeide lichamen).
Het klooster is heel mooi ingericht voor de pelgrims. We worden er in t Nederlands onthaald. Er zijn chambretten van 4 personen en restaurant naast de deur dat sluit om 20u als de mis begint en na de mis terug opent. Het pelgrimsmenu kost 9 euro en is eenvoudig maar smaakt na zo n stapdag, hoewel duidelijk minder groenten dan gisteren.
Na t diner trok Annemietje naar de mis, terwijl Willy de was binnenhaalde. Er zaten heel wat pelgrims in de kerk die er, net als ik, geen snars van begrepen, maar t is de intentie die telt. Nu is het bedtijd want om 22u doven alle lichten.
ps voor de vissers: Willy deed t verschot van zn leven: een blauwkop van wel 30 cm en n pink dik. Daar zou pas vis aan knabbelen. Foto volgt.
Buurman Bert zette ons goed op tijd af aan het station maar was te vroeg weg waardoor hij de verrassende visite met champagne van Marleen en Peter miste. Ook de zussen en schoonbroer kwamen ons uitzwaaien. Na een stipt verloop kwamen we in Parijs waar een team van de Jozefientjes ons met luid geschal stond op te wachten. Van verbazing gesproken!! Zoeken hoefde dus niet, we hadden enkel de feestende 50-jarige 'leading lady' te volgen. Tof was dat!
Verder verliep alles prima. Ook de taxi pikte ons op tijd op in Bayonne. Eenmaal in St Jean hadden we geluk dat de albergue 'Esprit de Chemin' open was. Vriendelijke en spirituele ontvangst, lekker avondmaal, gezellige babbel met verschillende nationaliteiten. Mijn tafelgenote, n Hollandse, werkt er voor een maand. Zij werkt al 34 jaar in n RVT bij Alzheimerpatiënten en doet er veel overuren zodat ze hier n maand als vrijwilligester kan komen werken. Zoiets raakt je wel.
Goed geslapen in kamertje van 4 met 2 Canadezen.
Dag 1 What a beautiful day!!!
Smaakvol ontbijt met lunchpakket toe, vertrokken we om 8.20u voor de eerste zware tocht onder n helder blauwe hemel. Prachtige zichten, onbeschrijflijk mooi, sneeuw, gieren en pffff met onze te zware rugzak Na goed 2u al in Orrison waar we in het zonnetje van een fris drankje genoten met super uitzicht. Onze slaapgenoten hadden hier al een kamer gereserveerd, na zo n kort tochtje, niets voor de Viaentjes natuurlijk. Wij gaan voor de hele route tot in Roncevalles.
Geen levensdroom, maar gewoon door dagelijks in mei/juni 2012 een vlot geschreven en aanstekelijk verhaal te lezen van twee dames uit Machelen a/d Leie die voor 't eerst op pelgrimstocht waren. Hun avontuur wist me te prikkelen. Zo'n uitdaging sprak me wel aan. Mijn man was er direct voor te vinden om samen op tocht te gaan.
De maanden erna rijpte 't idee en maakten we 'n planning voor 2014: de frisse (nattere) lente of de warme (drogere) zomer. We hakken de knoop door ('t schoolleven telt ook mee) en 't wordt een start bij 't begin van de paasvakantie.
In de zomer van 2013 startten we met de eerste staptrainingen. De maanden daarop werden de wandelingen steeds langer zodat we intussen beiden meer dan 2200 km in de kuiten hebben. Verder bestond de voorbereiding uit lezen, luisteren naar ervaren pelgrims en verzamelen van ons materiaal. Dat materiaal hangt op onze rug en weegt ongeveer 10 à 12 kg.
Nu zijn we klaar voor 't échte werk!
We verlaten Brugge op zondag 6 april en sporen via Lille en Parijs naar Bayonne. Van daaruit brengt een taxi ons naar Saint-Jean-Pied-de-Port, van waaruit we de volgende dag aan de tocht beginnen.
Een tweetal weken voor ons vertrek ontstaat per toeval het idee om er 'n sponsoring aan te koppelen: Kristien Vanpoucke, een collega, zet zich in voor ASHA, een Fair Trade project in Bangladesh dat er probeert de armoede te bestrijden door kansarmen onderwijs en tewerkstelling aan te bieden.
ASHA startte met het financieren van dorpsschooltjes en het opstarten en begeleiden van kleinschalige tewerkstellingsinitiatieven; Hieruit is het borduuratelier in Dhaka gegroeid, waar intussen 13 jonge vrouwen werken. Kristien zet zich tenvolle in om het borduuratelier draaiende te houden door hier borduurwerk aan de man te brengen en financiële steun te bieden (zie www.ashaprojects.be).
Vandaar een oproep aan onze lezers om onze pelgrimstocht een extra stimulans te geven door een vrijwillige bijdrage te storten op rek BE45 9792 4050 0589 van Kristien Vanpoucke - ASHA met vermelding 'willy en annemie op tocht'. Oprechte dank.
