Ciao Bella’s

Ik zit dus nog steeds op de trein onderweg naar het ‘mooi’ *kuch* *kuch* België, nog steeds onder de stoel met de rottende appel, maar ik denk dat dat niet meer zo lang gaat duren omdat de conducteur me gezien heeft… zijn blik zei me dat ik van onder de bank moest komen, dus ik ,Willy de brave ballon die nooit iets verkeerd doet, luistert en doet wat hij me vraagt.

Op het moment dat ik net van onder de bank wil komen, kijk ik even door het raam en zie ik dat de trein bijna ging aan komen in Antwerpen. Het was me dus gelukt om naar België te reizen zonder te betalen nu moet ik enkel nog van de trein zien te komen zonder te betalen. Op mijn allergrootste gemakje kwam ik van onder het bankje langs de andere kant dan waar ik eigenlijk zat en net op dat moment gebon er een klein schattig lief meisje te huilen. DIT WAS MIJN KANS!!!! Ik vloog naar het meisje toe en zorgde ervoor dat ze m’n touwtje vast nam… GELUKT! Ik was gered want de conducteur liep rustig door en het meisje was ook gered want ze hield op met huilen.

Eens ik van de trein was geraakt moest ik me zien los te wringen van dat klein mormeltje om terug naar mijn thuisbasis te gaan in het mooi en oh zo moderne OLVI. Ook das lukte me. Ik zag het weer helemaal zitten en rook m’n stal al en kon ik niet rap genoeg naar thuis zijn. Ik zette mijn reis naar Boom verder…

Ondertussen was het 15u en was ik aangekomen in ‘den OLVI’ en ging ik opzoek naar mijn vriendjes van ‘zes bolleke twaalf’. Jippie *vreugde dansje* *vreugde sprongetje* ( ja meneer, u moet nu rechtstaan, een dansje doen en een sprongetje maken) gins ver in het kiekeskot zag ik ze staan die gekke grieten (en Ibe) van 6.12.

‘Eeh manne tis onze laatste volledigen dag hieren he besef da effe’ hoor ik Yana vol enthousiasme roepen, ben ik dan zolang onderweg geweest van Duitsland naar hier? *bedenkelijk gezicht* (ja meneer, u moet nu bedenkelijk kijken), het blijkt dus van wel. Ach ja, ooit ging het toch de laatste dag zijn hé… ik moet wel zeggen ik was heel graag in deze klas, het is een drukke, grappige en soms enthousiaste klas maar als er iets is met 1 van hen zijn ze er allemaal om te helpen, ze luisteren naar elkaar, iedereen helpt elkaar met alles,… en zo kan ik nog wel even doorgaan met hoe leuk en tof ik dit klasje vond.

Ik ben helemaal niet zo goed in afscheid nemen omdat ik er namelijk nooit de kans toe krijg doordat al mijn vrienden opeens sterven… ik vind het helemaal niet fijn afscheid nemen, het is zo… emotioneel, zo triest veel erger dan een plots overlijden hier denk je er echt bij na dat je elkaar niet meer gaat zien en dat is *snif *snif* echt niet fijn ☹.

Ik vond het hier zo fijn da ik wil dat jullie me nooit vergeten, daarom heb ik met mijn lucht voor 20 nieuwe ‘Willy’s’ gezorgd voor ieder ééntje . Met het allerlaatste beetje lucht heb ik zelf… *hapt naar adem* een Willy … *hapt naar adem* voor… *hapt naar adem* de persoon… *hapt naar adem* die me tot leven… *hapt naar adem* liet komen…

Met pijn in het hart nemen wij afscheid van Willy de Ballon, RIP Willy

11-06-2018, 09:32 Geschreven door Willy de ballon  
Reageren (1)

Gegroet  mijn minder lieve vrienden van 6.12

IK had jullie vorige keer verteld dat jullie mij hebben achtergelaten in Berlijn in Duitsland. Oke, ik was misschien een beetje dronken van al die helium shotjes maar is dat nu een rede om mij hier achter te laten?

In ieder geval, ik moet zien thuis te geraken en ik heb al een idee hoe.

Ik neem gewoon de trein naar België! Nu zal je wel denken “Gaat onze Willy zwart de trein nemen?” Wees maar zeker! Ik ga het toch in ieder geval proberen en hopen dat de conducteur mij niet te pakken krijgt.

*Op de trein*

Yessss! Het is me gelukt om langs al die mensen te glippen en op tijd op de trein de stappen richting België. Nu moet ik alleen nog ergens gaan zitten en wachten tot de conducteur komt om me te verstoppen!

Het was een aangename trein rit voorlopig, je zag een paar mooie weilanden en zo kon ik rustig even ontkateren, of hoe zeggen ze dat? In ieder geval, ik zag een aantal mensen best raar naar mij kijken. Wat ik opzich ook wel begreep want wat doet een misselijke ballon nu op een trein? Deze mensen zijn het blijkbaar gewend dat een ballon bij een mens hoort en niet afzonderlijk.

Oh owww…. Ik hoor een aantal voetstappen en ik hoor iemand iets vragen over een kaartje… Shit! Dat is de conducteur! Ik moet me ergens verstoppen… Ik besloot snel onder mijn bankje te kruipen in de hoop dat ik niet gezien zou worden. De conducteur was er bijna, ik moest gewoon heel stil zijn. Maar opeens begon ik me door de adrenaline en omdat hier onder dat stoeltje een rottende appel lag heel misselijk te voelen. Ik besloot met mijn ballonnen lintje mijn neus te proberen dichtknijpen, maar ik werd steeds misselijker, en misselijker en misselijker. Ik moest nog heel even kunnen inhouden. De conducteur stond letterlijk naast mij, maar toen opeens…..

“Bruuuuuhhhhhh bluuuuhhhhhh”

Iedereen draaide zich om en keek me aan, de ene keken vol afschuw en de anderen moesten hun lach verschrikkelijk inhouden omdat ze nog nooit een kotsende ballon hadden gezien. In ieder geval, de conducteur had me ook gezien en keek mij verschrikkelijk kwaad aan. Hij kwam richting mij en….

Dat vertel ik jullie de volgende keer wel weer!

Doei doei!!

Groetjes Willy

11-06-2018, 09:32 Geschreven door Willy de ballon  
Reageren (0)

Hallo lieve ballonenvrienden!

Wat een week is het me weer geweest. Ik heb nogal wat beleefd hierin Berlijn. Nadat ik hier beland was, was ik natuurlijk heel moe dus ging ik op zoek naar een slaapplek. Na even rond te vliegen kwam ik terecht in het Wombat’s City Hostel en je raad nooit wie ik daar ben tegengekomen! Enkele van onze vrienden in klas 6.12. Zij hebben mij een slaapplekje in hun kamer aangeboden. Ik mocht in het lokkertje van Noa slapen, want in de rest van de kamer was niet veel plek meer. Zes 6.12jes en al hun valiezen. Hun kamer lag stampende vol en ik kon alleen nog maar het lokkertje in.

Nadat ik een klein dutje had gedaan vertelde Charlotte mij dat ze de Stasi-gevangenis gingen bezoeken. Amai, wat een tripje was me dat! Na een lange rit mee te zingen met Neunundneunzig Luftballons en onze buschauffeur Theo die tegen een boompje is gereden tijdens het parkeren zijn we uiteindelijk veilig in de Stasi-gevangenis geraakt. Een hele mooie gevangenis maar wat een saaie gids! Die bleef maar babbelen en babbelen en babbelen over van alles en nog wat! Zelfs een van onze begeleidende leerkrachten was bijna in slaap gevallen!

Na onze saaie avontuurtje in de voormiddag zijn we in de namiddag een fietstocht gaan doen, wat als we er nu op terug kijken niet zo’n goed idee was. Voor we begonnen aan onze fietstocht had iedereen natuurlijk een fiets nodig en omdat mijn ballonenkoordje iets te kort was om zelf te kunnen trappen ben ik uiteindelijk achterop in het mandje van Margo haar fiets gesprongen. We hebben tijdens onze fietstocht een stukje van de Berlijnse muur gezien! Maar ondertussen werd het weer alleen maar slechter: regen en wind. Ik moest mij nogal vasthouden op Margo haar fiets zeg. Maar het noodlot sloeg toe, Margo remde net iets te hard en door de natte grond viel ze met haar fiets. ♪ I believe i can fly, I believe I can touch the sky ♪. Daar vlog ik door de lucht recht in het mandje van Silke haar fiets. Ik had veel geluk want ik was zacht geland op Silke haar boekentas, alhoewel ik wel een zere plek heb van de camera lens die ze in haar boekentas had gestoken. Margo had iets minder geluk, ze maakte een pijnlijke val en had moeite met lopen. Beide leerkrachten zijn uiteindelijk met haar naar de spoed geweest en hebben haar daar laten onderzoeken. De rest van de groep hebben gewacht in een klein cafétje en we hebben daar vernomen dat Kenza ook was gevallen! Wat een fietstochtje was me dat.

Die avond zijn we nog even met ons allen gaan shoppen en zijn we terug naar het hostel gekeerd! Omdat het de laatste avond was is iedereen nog iets gaan drinken in de bar. Ik heb daar toen zoveel helium shotjes binnen geslagen dat ik om 2 uur ‘s nachts stond te zingen in de gang. ♪99 Luftballons, Auf ihrem Weg zum Horizont ♪. Nadat Noa mij uit de gang had gehaald en mij in mijn lokkertje had gestopt ben ik in een diepe slaap gevallen om de volgende ochtend met een zware kater ben opgestaan. Ik ben uit mijn lokkertje gevallen en tot in de badkamer gezwoven. Toen merkte ik opeen op dat alles weg was. Iedereen was weg! Hebben die mij hier nu echt achtergelaten? Hoe moet ik nu terug in België geraken? Ik was van plan om met hun mee naar huis te rijden op de bus. Maar toen had ik opeens een idee: ‘Ik weet hoe ik thuis moet geraken!’

Maar hoe ik dit probleempje oplos vertel ik jullie de volgende keer wel! Bis zum nächsten Mal!

11-06-2018, 09:32 Geschreven door Willy de ballon  
Reageren (0)

Dag lieve vrienden uit 6.12. Intussen ben ik dus aangekomen in New York. Wat een lange vlucht was met dat, maar wat is New York groot seg. En zoveel grote en hoge gebouwen bij elkaar heb ik nog nooit gezien. New York is echt wel de moeite waard om eens te komen bezichtigen als je van drukte houdt, maar daar houd ik persoonlijk niet zo van dus ik zet mijn reis verder. Naar waar zou ik nu vliegen? Oh ik weet het al terug richting België, zodat ik jullie mijn verhalen persoonlijk kan komen vertellen.

Tijdens mijn terugvlucht verliep alles vrij vlot. Ik heb besloten om nog enkele tussenstops te maken. Zo ben ik geland in het zuiden van Spanje. Oh wat was het daar mooi en warm. Misschien wel iets te warm voor mijn ballonnenhuidje. Ik moest super veel zonnecrème smeren zodat ik zeker niet zou ontploffen. Maar wat heb ik hier leuke zandsculpturen gezien. Zo was er een draak waarbij er vuur uit zijn neusgaten kwam en er waren ook nog vele andere dieren gemaakt uit zand.

Na Spanje ben ik gestopt in Frankrijk, meer bepaald in Parijs. Wat een mooie stad is me dat en zo romantisch. Ik heb de Eiffel toren helemaal tot boven beklommen. Dit was echt super vermoeiend, maar wat een adembenemend mooi uitzicht heb je daarboven. Het was echt de moeite waard om zoveel trappen op te klimmen. Alleen de taal die ze hier spreken, echt zo raar, het enige wat ik ervan heb begrepen was oui en non, de rest was “Chinees” voor mij.

Na Frankrijk zette ik mijn tocht naar België verder, maar dit was buiten de weergoden gerekend. Het begon te stormen, waardoor mijn oriëntatie helemaal naar de knoppen was. Ik ben dus maar geland op het eerste vaste land dat ik kon zien door het stormweer door. Eenmaal geland merkte ik dat er iets mis met me was. Door de storm was er een tak tegen me aangevlogen en had ik een schaafwond opgelopen. Ik ging dan maar naar het dichtstbijzijnde café een plakker vragen. Maar toen ik daar aankwam merkte ik dat ze geen Nederlands spraken. Ik was dus duidelijk nog niet in België, maar waar was ik dan wel? Ik zag een vlag hangen, euhm dit was vreemd deze trok superhard op die van België, alleen staan de strepen in een andere richting en zijn de kleuren van plaats veranderd. Wacht ik heb deze vlag al eens gezien, maar bij welk land hoorde ze nu weer? Aha ik weet het terug ik ben aangekomen in Duitsland en meer bepaald in Berlijn.

Maar wat ik hier allemaal beleef vertel ik jullie een volgende keer.

11-06-2018, 09:27 Geschreven door Willy de ballon  
Reageren (0)

Gheghroet kindertjes,

Vandaag ben ik weer van de partij. Heb ik jullie al verteld hoe goed de frietjes vorige keer waren? Mijn ballonnen-buik stond enorm gespannen en voor ik het wist …. een DIKKE scheet. Potverdekke, wat deed dat deugt! Ach, het blijkt dat Sarah dagdagelijks eentje laat vliegen. Ik bespaar jullie de details over de geur die er dan achterblijft, maar je kan het vergelijken met een  volle vuilniszak die uren in de zon staat te bakken en braden. Kan je het u al voorstellen?

Soit. Ik wijk af van mijn verhaal. Ik meen me te herinneren dat New York mijn volgende eindbestemming was. Je weet wat ze zeggen: ‘Wie niet waagt, blijft maagd’ … HE YANA! ;-)

Dus… New York. Freaking New York. Maar voor ik mijn vleugels spreid, even bijtanken. Ik zou niet willen dat ik stil val. In het midden van Afrika bijvoorbeeld. Stel dat ik daar een Burundese,  twerkende jongedame tegenkom, met gekke chilipepers in haar hand. Wat was haar naam ook alweer? Hmm. Volgens mij begon het met een ‘K’ en kwam er ‘enza’ achter. Ik weet het niet zeker, maar het zal zo wel iets geweest zijn.

Bon, ik klets wat uit mijn nek. Na 3 shotjes helium achterover te hebben gekapt aan het tankstation, kan ik eindelijk mijn reis starten. New York, here I come. En wat is een vlucht zonder mee te zingen met K3? NOU, HELEMAAL NIETS. Dus hier komt ie (ik verwacht dat u dit luidkeels meezingt, meneer): “Ik vlieeeeeeeg de hele wereld rond. K3-Airlines komt je halen. En je mag ons met een zoen betalen. K3-Airlines komt je halen.” Shoutout naar die blonte. Nom nom.

Dus hier zweef ik dan. Lekker hoog, ver weg van die gekke mensen daar beneden. Ver weg van dat kleine gekke, Italiaanse mannetje met zijn schaterlach waar je instant van achterover valt. Is het jullie ook al opgevallen dat hij veel ruitjes-hemden draagt met van die lange puntschoenen die vaak uit het niets op de tafel belanden? Ik zeg niets, maar het schijnt dat hier wel iets aan te doen valt. Dus er is nog hoop. Gelukkig.

OH!!! Voor ik het vergeet; met spijt in mijn hart moet ik meedelen dat Frida niet meer onder de ballonnen-familie aanwezig is. Het blijkt dat een meisje, genaamd Selder met haar billen recht op Frida haar gezicht is gaan zitten… je zou voor minder springen. RIP Frida.

Fred, de man van Frida, staat er nu alleen voor. Arme stakker, dacht ik toch… 2 dagen na de uitvaart van Frida zag ik een post op Facebook waarbij hij uitbundig stond te dansen met een rosse voenk. Haar ogen stonden alle kanten op waardoor ze waarschijnlijk niet eens zag dat Fred een ballon was. Ach, Fred had de tijd van zijn leven.

Na al dat gebabbel, ben ik eindelijk aangekomen in New York. Tijd voor een dutje.

Tot de volgende keer chicka’s!!!!!

11-06-2018, 09:26 Geschreven door Willy de ballon  
Reageren (0)

Ciao amici!

Ja, zoals jullie al gelezen hebben kan ik nu ook een woordje Italiaans, zoals “Vaffanculo!”, “Madre Madonna!”. Ja euhm dat is het zo’n beetje. Soit, ik heb een fantastische week achter de rug! Eerst ben ik mee gegaan met de skieërs naar Italië. Daar heb ik veel geleerd en ik ben ook veel te weten gekomen... Het skieën zelf was niets voor mij, bah. Ik kwam al misselijk boven van dat wiebelende liftje en dan hopsake helemaal terug naar beneden glijden. En dat elke keer opnieuw hé. Dat is een beetje autistisch eigenlijk. Mijn ballonnenlijfje heeft afgezien! Maar dan... den après-ski! Hooo, dat was al veel interessanter! Een lekkere frisse pint, dat kan toch smaken. En ik denk daar niet alleen zo over. Yana had zoveel pintjes en apérols binnen dat Ibe haar de trap op heeft moeten dragen! Ze hebben haar daarna zelfs in de douche moeten zetten. Ja Yana, gij zijt toch wel een marginaal ding amai! J Ach ja, kan gebeuren zeggen ze dan. Ik heb me daar toch echt wel goed geamuseerd!

Maar toen de skieërs naar huis vertrokken, wou ik nog niet vertrekken! Ik ben dan als een Speedy Gonzales naar het zuiden van Italië gevolgen. Recht naar Gruppo 2! Maar daar heb ik ook afgezien hoor. Al da wandelen, amai mijne frak! En die musea, saaaaaiii! Maar het was wel een heel toffe groep. We hebben veel gelachen, gebabbeld, veel te veel pasta gegeten en we zijn zelfs uitgegaan! In Sottomarina hebben ze zelfs in de zee gezwommen! Jaja, respect Sarah en Amber! Ik ben er met het topje van mijn ballonnenkoordje in geweest maar dat was al veel te koud voor mij! Maar ja, ook aan dit mooie liedje kwam een eind. Ik ben mee op de bus gestapt en samen zijn we terug naar het prachtige België gereden. Gelukkig is er nu nog een week vakantie! Ik heb namelijk vernomen dat Jaane naar New York gaat. Misschien ga ik daar ook wel eens mijne schone kop laten zien, hahaha!  Maar nu eerst een goei pak friet gaan eten!

11-06-2018, 09:25 Geschreven door Willy de ballon  
Reageren (0)