Hey
hoi, hier ben ik weer. Recht vanuit Hawaï. Het was weer een GE-WEL-DI-GE week!
En ik heb weer vanalles te vertellen. Eerst en vooral neem ik mijn woorden
terug over de ballonnen die aan de helium zaten… WAAANT: Ik heb het zelf
getest! Wat een neig gevoel was dat! Je voelt je hele ballonnenlichaam gevuld
worden door gassen. (De momenten erna zijn wel iets minder leuk, want eum ja,
je weet wel, al die gassen moeten er natuurlijk ook weer terug uit… oeps!) Ik
heb ook nieuwe vriend leren kennen. Allez leren kennen… ondertussen is hij al
vermoord door een vogel die met zijn puntige bek in zijn rug boorde. R.I.P.
Bert. Verder ben ik Hawaï nog wat gaan verkennen. Je kunt niet geloven wat ik
heb gezien. Ik was op een plaats waar een GI-GAN-TISCHE tent stond met als
bijschrift ‘Het circus’. Het is een echte martelplaats daar! Je kan je niet
voorstellen hoe hard mensen voor ballonnen kunnen zijn. De ballonnensoort die
zich daar bevond, was een soort die ik
nog niet kende. Sommige waren lang en smal, andere waren net hartjes en de
raarste van allamaal waren de lange smalle ballonnen die geribbelt waren.
Miscchien is dit omdat ze zo getraumatiseerd zijn. Die ballonnen hebben echt
een miserabel leven. Dit door een heel gek gekleede man met een rode neus. OH,
ik kan het bijna niet over mijn hart krijgen om het jullie te vertellen. Zo
verschrikkelijk is het. Hij, hij, hij vervormd de ballonen. Hij plooit ze, hij
trekt aan ze hij draait ze tot allemaal rare figuren. Wanneer hij klaar is
geeft hij de misvormde sculpturen mee aan kleine kinderen die voorbij komen.
Het is verschrikkelijk… Hoe kunnen mensen zo wreed zijn. Nadat ik dit had
gezien zweefde ik snel terug naar de cocktailbar om mijn trauma te verwerken.
Dit werd al snel verwerkt toen ik mijn reddende engel weer zag. Je weet wel,
die ene met zijn lange blonde lokken en zijn afgetrainde lichaam. Ik zag hem al
enkele keren aan de bar zitten waar ik elke keer naartoe ging met Bert. Toen
hij nog leefde leerde hij mij cocktails drinken. Hij zei dat er iets raars in
zat. Hmm hoe heette dat nu weer… Ah ja ik weet het weer! ALCOHOL! Dat maakt
alles zo veel lekkerder en je wordt er ook 10 keer zo gelukkig van. Soms heeft
het wel nadelige effecten. Ik begin er heel hard van rond te draaien. 1 keer
was het zo erg dat ik begon te draaien rond een persoon waardoor die statisch
geladen werd en er plots een bliksemschicht ontstond… R.I.P. onbekende mens.
Maar, terug naar mijn reddende engel. Hij is zo knap, maar zooo onbereikbaar.
Misschien moet ik ballontransgender worden? Tegenwoordig zijn die mogelijkheden
er. Maar wat gaat papa daar van zeggen als ik vraag om mijn ballonlintje in te
korten? Hmm zorgen voor later. Eerst mijn zorg over die zeemeerballonen die hem
proberen te versieren. Toen ik reddende engel deze week weer zag was hij vollop
aangespoelde zeemeerballonnen aan het opblazen die leeggelopen waren… Het was
verschrikkelijk om aan te zien. Ik voelde me zo weerloos. Ik weet het! Ik moet
een plan verzinnen. Ik noem het Plan Titanic (aangezien hij mijn Jack is en ik
zijn eum ja Willie. Natuurlijk wel voor die boot tegen een gigantische ijsberg
vaarde). Mijn plan leg ik jullie volgende week wel uit. Want nu is het hoog
tijd om te gaan slapen. Ik heb morgen afgesproken met een paar vrienden. Ze
hebben een nieuwe soort Helium ontdekt, een nog straffere. Maar nu ben ik er
eens mee weg, de wind staat hier nogal sterk. Dag en bedankt hee‼
Hoi
iedereen, vandaag zijn we geland in Hawaii, wat een wind onderweg seg, het
scheelde niet veel of we waren helemaal verkeerd gezweefd. En dat was nog niet
alles, toen we onderweg waren sprong er opeens een grote walvis uit het water.
Die sloeg met zijn staart super hard tegen mijn mama waardoor mama in het water
viel. Door de klap was er een fitje in haar lichaam en werd ze helemaal
leeggezogen. Mama is verdronken. RIP mama.
Ondanks het verlies van ons mama is het hier wel warm zenne, wat is me dat jong. Ik
ben al helemaal aant opzwellen… De ballonnen hier zien er wel wat anders uit,
ze dragen van die hemdjes met bloemen op. We zijn nu op zoek naar mensen die
ons in huis willen nemen, je vindt die hier wel moeilijker dan thuis precies.
We hebben wel gehoord dat de mensen hier vriendelijker zijn, nog even geduld
dus. De balloncultuur is wel totaal anders hier dan thuis, er is hier blijkbaar
een groot aantal ballonnen dat illegale dingen doet. Ik durf het bijna niet te
vertellen want ik schaam me een beetje voor mijn eigen volk… Er zijn hier
ballonnen die drugs gebruiken?! Serieus… Ik begrijp echt niet dat je zoiets kan
doen. En wat voor drugs dan nog, een van de meest gevreesde middelen onder de
ballonnen. Helium! De ballonnen worden er blijkbaar echt extreem high van, niet
normaal. Soms wel tot 5km high! We hebben vandaag al enkele van deze junkies
zien vliegen, zo hoog dat ik ze bijna niet kon zien. Dat is dus wel kei
gevaarlijk he. Als die teveel gebruiken kan het zijn dat ze te hoog gaan en dan
gaan ze ergens in de lucht dood. Zeer triestig vind ik dat want dan vallen ze
ergens neer en als zee dan chance hebben worden ze door mensen teruggezonden
naar hun geboorteplaats en da kunnen ze een mooi afscheid krijgen, zo niet dan
kunnen ze niet eens begraven. Maar er is ook goed nieuws! Ik heb hier een
nieuwe sport ontdekt, surfen. Das dus wel kei lit he gasten, echt niet normaal!
Er heeft een meneer mij meegenomen op zijn surfplank, al direct van de eerste
keer op die plank zag ik in de verte mega veel golven opkomen. Maar niet zo van
die kleine golfjes he, nee golven van ettelijke meters hoog. Door de schrik
liet ik een klein scheetje en vloog ik een halve meter in de lucht waardoor ik
de eerste opkomende golfjes kon missen. Ja ik merkte dus meteen dat dit niets
voor mij was, maar net wanneer ik dit tegen die meneer wou zeggen ging ik kopje
onder. Ik draaide enkele salto’s onder water en schuurde met mijn kale
ballonenhoofd tegen het koraal, ik wist dat dit niet veel goed kon betekenen.
Stilletjes liep er zeewater in mij, ik zag mijn mooie ballonenleven ten einde
gaan maar dan… toen was hij er! Hij, mijn reddende engel. Hij sleurde mij aan
mijn lintje uit het water. Hij zag meteen dat ik hulp nodig had. Enkele gekke
Hawaianen belde meteen de hulpdiensten maar mijn engel zei dat het niet nodig
was, hij stormde uit het water met mij in zijn armen. Oh wat was hij mooi, dat
mooie afgetrainde bruine lichaam en die mooie lange blonde lokken. Wow wat val
ik nu op mannen? Oke soit verder naar mijn bijna doodervaring, ik kwam dus met
hem in het strand cabinet aan, hij nam meteen een stukje plakband, hij liet het
zeewater uit mij lopen en plakte mij dicht. Pompte mij op en ja daar was ik
weer. De rest van mijn avonturen, vertel ik wel eens op een andere moment. Tot
ziens!
Yow,
mijn naam is Willy, Willy de Ballon. Ik ben 17 jaar oud en woon op Bora Bora.
Een eiland ver weg van België. Ik ben hier geboren en getogen en ik zal hier de
rest van mijn leven waarschijnlijk doorbrengen. Waar kan een kleine groen
ballon als ik nu naartoe? Achja ik zit
er niet mee in het is hier mooi weer, goed eten, schoon uitzicht Ik had
vroeger 2 broers en 1 zus. Mijn oudste broer Joske is vermoord geweest door
zon dikke zatte Duitse toerist die het
grappig vond om op een ballon te gaan zitten. Rip Joske. Mijn zus Georgette is
nog maar net overleden door een baby die te hard op haar kneep Het goede is
wel dat de baby nu nooit meer een ballon zal aanraken, das toch al een bedreiging minder voor de kwetsbare samenleving
van de Ballonen. RIP Georgette. En dan
uiteindelijk nog Jacques mijn jongste broer.
Zoals een goede kleinen broer betaamd was hij ambetant, aandacht
opeisend en vergde veel energie. Misschien nog niet zo slecht dat de laatste
orkaan hem heeft meegenomen. RIP Jacques. Nu ben ik enig kind en dat leventje
gaat me wel af hier op Bora Bora. Mama en papa zorgen goed voor mij en zijn
niet van plan nog meer broers en zusjes te laten opblazen. De toeristen die
hier komen zijn meestal wel vriendelijk tegen ons. Ze laten ons rustig hangen,
af en toe kidnappen ze een van ons om aan hun kleine babys te geven. Die zien
we nooit meer terug. Wie weet wat gebeurd er met hen? Zolang je niet teveel
beweegt nemen ze je toch nooit mee. Maar ik heb de hotelmanager wel horen
spreken over een verbod op ons. Er is een groep afgesplitst van de Ballonnen en
ze terroriseren de meubels en de infrastructuur van het hotel. Ze noemen
zichzelf Waterballonnen. Ze vullen
zichzelf met water en laten zich weg katapulteren door de mensen. Overal hangt
er water aan de muren, er is geen
ontsnappen meer aan. De mensen vinden
het blijkbaar wel grappig te vinden, de medewerkers van het hotel iets minder
Als ze alle Ballonnen zouden verbieden zitten we wel met een groot probleem.
Waar moeten we dan naartoe? Wat zal er met ons gebeuren dan? Ik heb mama en
papa er al eens over horen praten toen ze een eindje gaan zweven waren
eergisteren en ik hun stilletjes achterna gezweefd was. Wat niet erg moeilijk
blijkt te zijn omdat je toch maar in de lucht hangt. Ze spraken over emigreren
naar Hawaii, niet zon slechte plaats denk ik dan. Net iets warmer dan hier dus als we
daarnaartoe gaan moeten we in de middag uit de zon blijven anders ontploffen we
misschien zoals nonkel Gabriel. We weten nog steeds niet of het van de zon was
of van het gezaag van tante Maria Godzijdank dat de verhuis nog niet voor
morgen zal zijn. Om zover te zweven heb ik geen zin in. We zien wel wat het geeft. Misschien ben ik
overmorgen al gedood door een Amerikaan die te schietgraag is met zijn geweer,
of losgeknipt in mijn slaap door een
gedrogeerde Colombiaan. Niemand weet wat de volgende week mij zal
brengen, tot gauw allemaal!
