Hier ben ik alweer. Ik zit nu al een week in de klas 6.12, en ik heb hier al afgezien Zenne. Olvi die altijd moeilijk moet doet, zagen omdat we niet mooi 2 per 2 in de rij staan, we moeten heel de tour de France doen voor we in de klas komen en dan… De bel ging en ik zag ineens iedereen van de klas zich vertoppen. Ik dacht van wat doen die nu, dus ik achtervolgde Ibe maar.
‘Ibe, wat doen we nu?’
‘preimep komt er aan!’ antwoordde Ibe.
‘prei…wat?’
‘dat is onze meneer van Frans, zijn kleding is wel elke dag een andere kleur’
Ik keek Ibe verbaasd aan en begon te zoeken wie hij bedoelde. Toen zag ik hem aankomen, met duizend zakken, lekker vettig haar en net zoals als een bergbeklimmer, de talu opwandelde. Het was precies een wandelende courgette dat op ons afkwam.
‘bonjour tout le monde’ riep hij met een piepstem.
Ik kon mijn lach niet meer inhouden en begon kei hard te lachen als een zeehond. Achter mij hoorde ik ineens ook 2 andere zeehonden, jup dat waren Cato en Yana. Ik voelde me precies in planckedael. Iedereen begon kei hard mee te lachen, toen ik ineens 2 ogen op mij voelde. Meneer preimep keek me aan met bliksemende ogen en een Macdonalds wenkbrauwen. Als hij vuur kon spuwen was ik nu wel ontploft.
Toen we in de klas aankwamen was iedereen gewoon rustig verder aan het praten. Niemand luisterde naar hem. Toen plots meneer preimep weeral met zijn piepstem naar ons riep: ‘Iedereen mag zijn agenda nemen, we gaan enkele taken en toetsen inschrijven’ Hij schreef tegen elke les wel iets in. Iedereen van de klas begon te roepen naar hem. Hij bleef ons maar aanvallen met taken, toetsen en zelfs een boekje. Het was WOIII in onze klas, bijna RIP 6.12. Vol woede stapte hij weg met zijn schone schoentje met pomponnetjes naar buiten. Iedereen vroeg zich af waar hij naar toe ging, maar dat interesseerde ons helemaal niet.
‘wie doet er mee met wippen?’ vroeg Ibe aan de klas.
Ik hoorde enkele ja’s en keek kei verbaasd naar de klas. Ik vroeg ‘wippen? Was dat nu weer?’.
‘een kaartspel’ antwoordde Sofie. Ik snapte er helemaal niets van dus ik ging maar is kijken. Dat spel was echt zo ingewikkeld.
Plots vloog de deur open maar er kwam niemand. Iedereen begon te gillen. Enkele seconden later kwam meneer Verbeke binnen in zijn rollator. Hij keek ons met boze ogen aan…
Wat er toen gebeurde zal ik jullie volgende keer wel uitleggen
Ik zit nu al een week in deze klas, de 6.12, Ibe
is mijn beste maat geworden. Al de andere zijn super tof! Iedereen is
vriendelijk voor elkaar. Er zijn toch wel een paar vreemde snuiters in deze
klas, namen ga ik niet noemen. Er heeft
zich wel een voorval gedaan, in de klas hingen enkele ballonnen Bernadette,
Bart de Bever, Fred en Frieda. Voor ik hieraan kwam was Cleopatra al gestorven,
al de ballonnen deden hier geheimzinnig over. Ik dacht dat ze gewoon wel
gestorven was aan een tekort aan lucht in haar lijf maar misschien toch niet?
Tot op een bepaald moment het zeer duidelijk werd wat er gebeurd was. De klas
was met Bernadette aan het spelen. Haar in de lucht aan het houden zonder dat
ze de grond raakt. Wat niet moeilijk is met een ballon Het was leuk tot Sarah
een schaar nam, niemand had gezien wat ze deed. Toen Bernadette in haar
richting was geslagen pakte ze de schaar vast en BOOM! Bernadette was
vermoord. Ze was opgeblazen. Wat een verschrikkelijk moment was dat. Rip
Bernadette. Ik wist niet wat er gebeurde, iedereen verschoot zo hard. Sarah was
veranderd in een moordenares! Ik moest voor haar uitkijken nu. Het was hier
toch niet zo veilig als ik dacht. Er was
een meisje, Mirte, die voorstelde om mee te komen naar haar huis, zodat ik een
plaats had om te slapen en veilig was voor dat monster van een ballonen
moordenares. Ik wist het niet zo goed.
Moest ik wel meegaan met deze rosse? Mhhh ik betwijfelde het, maar uiteindelijk
besloot ik om het te doen. Ik vertelde Ibe over dit plan en hij zei direct dat
ik dit niet zou moeten doen, Mirte is een nonchalant iemand. Hij waarschuwde
me: Pas maar op, ze is zoooo nonchalant straks verliest ze u nog!. Ik kreeg
al schrik nog voor ik vertrok. Later die dag kwam ik aan bij Mirte, bleek dat
ze een tweeling broer had seg! Ik wist niet meer wie wie was, ze lijkt zo hard op
een jongen, of lijkt haar broer nu op een meisje? Ik weet het allemaal niet
meer. Daarna ging ik naar haar kamer, wat een stort! Overal kleren, overal
papieren, maar vreemd genoeg niets voor school! Dit vond ik vreemd, ik dacht
dat ze wel goede punten had. Ik stuurde een bericht naar Ibe: Yow patser Mirte
goed op school or what xd yolo swag. Hij antwoordde met sike. Ik wist niet
hoe ik dit moest interpreteren maar ik had een voorvermoeden dat het niet zo
goed was Voor de rest was mijn verblijf bij Mirte wel oké, vettig eten, rosé
pompelmoes en ne goeie film was het programma voor die avond. Ik kon er wel aan
wennen. Toen we gingen slapen stoorde me een ding wel, haar gesnurk hoooooo
niet normaal zon lawaai. Toen viel ik in slaap. De volgende ochtend gingen
Mirte, die zonder haar haar te kammen vertrokken was, en ik terug naar school.
Ibe keek me aan met een blik van zie je wel. Ik kwam binnen en er stond al een
leerkracht, een actief, Italiaans sprekend mannetje. Ik wist niet wie dit was.
Nog nooit gezien. Leek me wel een toffe pee. Hij gaf Nederlands, een ooooh zo
nutteloos vak vind ik. Maar ja het moet gegeven worden. De rest van mijn
avonturen vertel ik later, groetjes uit de 6.12.
Hier ben ik
weer met een verslag over mijn bangelijk ballonnen leven. Deze week heb ik weer
van alles meegemaakt en het begon zo. Ik maakte me klaar om op te stijgen en
naar tante Coredelia te gaan. Eenmaal ik opgestegen was werd ik gegrepen door
een overweldigende orkaan. Ik tuimelde rond en rond. Ik werd er kotsmisselijk
van. Het duurde een tijdje voor de hevige orkaan gekalmeerd was. Opeens was ik
terug op het vastland. Ik keek rond maar kon me niet oriënteren. Ik zag 9
ballen die door een metalen constructie in de lucht bleven hangen. Een beetje
verder zag ik een manneke pissen en er stonden tientallen Chinezen fotos te
nemen. Jezus, waar was ik nu weer beland. Toen kreeg ik het geweldige idee om
de fotos van de Chinezen aan het pissend manneke te fotobommen. Ik vloog naar
het manneke toe en poseerde mooi voor zijn hoofd. 1,2,3 KAAAAASSSS riep ik
vervolgens. De Chinezen moesten er zo had om lachen dat hun ogen nog kleiner
werden dan daarvoor. Toen hoorde ik een Chinees zeggen das hiel toch zeel
speciaal in Blussel, he. Toen wist ik het, Ik was in België beland. Dat ene
land met het gigantische festival Tomorrowland. Ik wou al zo lang naar
Tomorrowland dus nam ik de eerste de beste vlucht richting Boom. Onderweg naar
de Schorre kwam ik nog iets bizarder tegen dan dat wild pissend manneke in
Brussel. Ik zag een gigantisch kippen kot met daarin een bende losgelaten
tieners in te strakke fluo pakjes. Ik was te nieuwsgierig en lande in het
kippen kot. Ineens zag ik een beeldschoon meisje met een iets te strak
zwemshortje. Ik waagde mijn kans en ging erop af. Yowww, coole chick in een
lekker strak shortje. De coole chick draaide haar om en het bleek een jongen
te zijn. uhmm, heb je het tegen mij? vroeg de jongen met de langen haren.
hhahaah mopje man, ik had wel door dat je een gast was. Ik kon toen wel in de
grond zakken van schaamte en werd knal rood. uhmm, gegroet, ik ben Willie.
Ahh dag Willie, ik ben Ibe. Fijne kennismaking Ibe en wat is hier juist aan de
hand? Het lijkt wel een kot vol dansende fluostiften. Wel willie, we zijn de
laatste 100 aan het vieren, antwoorde Ibe. Hij nam me vast en we begonnen te
dansen. Na 10 minuten hoorde ik een geluid dat me lied denken aan een oproep
aan de kassa in een winkel. Na die pling, pling, pling volgde nog een luid lang
belsignaal. Iedereen ging ineens zoals het in het leger in rijtjes staan en ik
besloot om opzoek te gaan naar wat drinken. Ik spotte een drankautomaat en ging
er naar toe. Wat?? Alleen maar water. Dat is hier maar triestig ze. Ik besloot
om terug opzoek te gaan naar Ibe, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Hier lopen wel tientallen gasten rond moet lange haren. Na een poosje zoeken
vond ik hem terug. Hij zei dat hij mij ging voorstellen aan zijn klas. Ik vloog
de klas binnen en zag alleen maar meisjes. Toen begreep ik waarom Ibe dus een
verwijft kantje heeft. Maar hoe mijn eerste les in klas 6.12 verliep vertel ik
een andere keer.
Hey
vriendjes allemaal, vandaag heb ik weer veel in petto voor jullie. Vorige week
was ik in een raar land terecht gekomen. Een land waar de mannen een lange snor
hebben en waar de mensen een hoge hoed dragen. Blijkbaar ben ik dus terecht
gekomen in Mexico. Omdat ik nog niet naar tante Cordelia wou vliegen, besloot
ik een weekje op vakantie te gaan in Mexico. De eerste twee dagen voelde ik me
nogal alleen, maar daar kwam de derde dag verandering in. Die dag leerde ik
Fred kennen. Fred was een zalmroze ballon (niet echt mannelijk, maar
soit). Hij woonde al zijn hele leven in
Mexico, welgeteld de volle acht maanden dus. Hij liet me al de mooie plekjes
zien en liet me kennis maken met het culinair eten. Eten klinkt altijd als
muziek in mijn oren dus besloten we om naar een restaurant te gaan. Hij gaf me
iets klein met een verdacht knalrode kleur. Het leek op een rode paprika, maar
het was vele kleiner dan dat. Fred zei dat het iets typisch was van Mexico en
dat ik het zeker moest proberen. Ik nam een serieuze bijt en …“AAAAH PIKANT,
PIKANT, PIKANT”. Mijn ballonnenmond stond in brand. Blijkbaar had ik net de
heetste chilipeper gegeten. Ik liep zo snel mogelijk naar de bar van het
restaurant en bestelde het eerste wat ik op de kaart zag staan. ‘Tequila shots
12 stuks’, dat moest wel genoeg zijn dacht ik. Ik kreeg meteen van de serveuse
een hele plateau mee met enkele kleine glaasjes op. Ik kreeg er ook wat
citroenschijfjes en zout bij. Ik snapte niet zo goed wat het zout en de citroen op de
plateau lagen te doen, maar Fred zal dit wel weten. Ik ging terug aan het
tafeltje zitten bij Fred en kapte alle 12 glaasjes binnen. Toen ik klaar was
stond mijn keel nog harder in brand, dus ik begon al de citroenschijfjes op te
eten. Tot die dag wist ik niet dat een ballon zo’n gekke gezichten kon trokken.
Eindelijk was er terug vrede in mijn mond en Fred keek me nogal verbaasd aan.
Hij legde me uit dat ik blijkbaar één van de bekendste en sterkste Mexicaanse
drankjes op had, en dan nog wel 12 in nog geen minuut tijd. Mijn ballonnenhoofd
begon al licht te worden en niet veel later viel ik knock-out. Enkele uurtjes later werd ik wakker
met stevige hoofdpijn. Ik lag in het ballonnenhospitaal en Fred stond vlak
naast mijn bed. Hij zei dat ik een kater had, het was een soort misselijkheid
met een tikkeltje hoofdpijn dat je krijgt nadat je teveel drinkt. Nou, een
prettige ervaring is het niet, maar ik zeg altijd “Je moet alles eens hebben
uitgeprobeerd in het leven!”. In het ballonnenziekenhuis hebben ze al de lucht
uit me gezogen en deze vervangen door nieuwe. Ik voelde me weer zo fris als
iets, buiten die misselijkheid en hoofdpijn dan. Toen ik het ziekenhuis mocht
verlaten zei Fred dat er een groot feest was die avond, oudjaar. Het is een dag
die alle mensen op de aarde vieren, dus wij ballonnen ook. Het was een groot feest,
waar veel gedronken werd, maar dat zat er voor mij niet echt in na vorige
nacht. We gingen eerst ballonschaatsen en vervolgens gingen we een stapje in de
wereld zetten, als je begrijpt wat ik bedoel. De avond viel al snel en het was
tijd voor het feest. Ik en Fred aten eerst een heerlijke maaltijd om vervolgens
één glaasje champagne te drinken, het was desnoods wel een speciale dag. We
waren pas klaar met eten en gingen de stad een vanuit de lucht bekijken. Plots
begonnen de mensen zeer luid te schreeuwen. 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1, HAPPY
NEWYEAR. Er begonnen luide knallen af te
gaan recht onder ons. Er kwam een vuurpijl recht op mij en Fred af. We moesten
vliegen voor ons leven. Fred zei hijgend dat het vuurwerk was en dat we zo snel
mogelijk moesten evacueren. Ik vloog zo snel mogelijk tot ik een knal achter me
hoorde. Ik zag een zalmroos velletje zacht naar beneden fladderen. RIP Fred. Mijn
Mexicaanse vriend was geraakt door het vuurwerk. De verdere avond was niet meer
speciaal en ik besloot toen ook meteen om de volgende dag mijn reis verder te
zetten naar Amerika. Tante Cordelia here I come, maar dat is voor volgende
keer. Tot volgende week vriendjes!
