|
U vertoefde gisteren op Mars of een nog verder afgelegen hol als u niet weet dat Klaas Vantornout zich toen in Erpe-Mere tot Belgisch kampioen veldrijden kroonde. Boegeroep van aanwezige supporters en nog meer bagger op sociale media, veel vuiler dan dat op het parcours, kreeg de West-Vlaming over zich heen. Achteraf moet je zelfs als vurigste fan van een andere renner kunnen toegeven dat Vantornout een logische kampioen is: hij was de fitste, sterkste en ja, ook de sluwste renner van een dozijn profs. Het BK veldrijden leert ons wel dat een herziening van de veldritkalender zich wél opdringt.
Ik heb even getwijfeld om een stukje te schrijven over het gecontesteerde kampioenschap. Het veldrijden zal altijd veroordeeld zijn tot een kleine broer van het wegwielrennen en mag van geluk spreken dat het zoveel aandacht krijgt in de media. De kijkcijfers zijn een klein beetje dalend, maar cyclocross blijft, zeker in onze contreien, razend populair. Het gat na Sven Nys wenkt evenwel en ik acht de kans klein dat Vlamingen in de toekomst even hard kunnen genieten van de cross als Nederlanders het wereldje zouden komen domineren. Bovendien is van echte internationalisering nog steeds geen sprake.
Toch ben ik in mijn pen gekropen. Er is in het kleine universum van het veldrijden meer strijd dan ooit: de dominantie van Nys is definitief voorbij en andere gevestigde namen als Pauwels en Meeusen moeten het vaak afleggen tegen beloftevolle coureurs als zijnde Van Aert en van der Poel. Bovendien vond ik het verbazend hoe iedereen, eminente wielerkenners incluis, Wout Van Aert al vooraf tot kampioen had gebombardeerd. Om het even kromweg met voetbal te vergelijken: elke wedstrijd moet gespeeld worden. Ik rekende stiekem op nog een andere outsider: Rob Peeters is een typische kampioenschapsrenner en zou in de schaduw van zijn 'kopman' aangenaam kunnen verrassen. En geef toe, slecht was hij zeker niet. Tot slot nog deze statistiek: Vantornout won eind september in Erpe-Mere een van zijn weinige crossen dit seizoen. In 2013 was hij daar ook al tweede, in 2012 stond hij op het laagste schavotje, maar nog steeds op het podium. Bovendien lag het parcours er extra zwaar bij en leek de cross bij wijlen meer op een marathon dan op koers.
Het was een spannende wedstrijd en de druk op de amper 20-jarige Van Aert was enorm. Bij de beloften werd hij vorig jaar nog wat flauw gediskwalificeerd na een valse start en dit jaar schoot hij, gepiloteerd door teammaat Rob Peeters als een raket naar voor en koos hij al vlug het ruime sop. Mede door materiaalpech werd hij eerst door Nys terug tot de orde geroepen, nadien door de andere titelfavorieten die de koers mee kleur gaven. De kannibaal himself leek even terug blijk van de (goede) oude te worden die hij tot voor kort was, maar kwam ook te kort voor kans op winst. Hij werd in geen tijd bijgebeend (letterlijk!) door Klaas Vantornout.
Het verdere verloop is getoond en al meermaals uitgeschreven: de eerste vijf renners in koers ontliepen elkaar niet of nauwelijks en uiteindelijk sloeg Vantornout er in het begin van de laatste ronde een kloofje door een fout die hij zelf veroorzaakte. Hij kon op een hellinkje niet tot boven rijden en moest voet aan de grond zetten. Om Peeters en Van Aert wat op te houden zette Vantornout zijn fiets breed, hijste hij zichzelf weer op zijn ros terwijl Peeters zijn kopman Van Aert wat hinderde door wat krasselend zijn vehikel weer te bestijgen. De vogel was gaan vliegen, maar bij Peeters én Van Aert was het beste dan al van de soep. Het beste bewijs daarvoor is dat Meeusen nog op en over het duo van Vastgoedservice-Golden Palace ging en als tweede over de streep zou bollen.
Vantornout wordt twee jaar na Mol weer onverwachts nationaal kampioen en dat wordt hem niet in dank afgenomen. De noeste zwoeger oogt stilistisch niet mooi en komt ook in de media soms onhandig over, gezien ook zijn ongelukkige uitspraak na het BK over 'de minder getalenteerde Peeters'. Door een virale infectie stond hij weken aan de kant en volgens ploegleider Mario De Clercq liep zijn persoonlijk geldverlies op tot bijna 50.000 euro. Kwatongen beweren dat de noeste werker opzettelijk langer aan de kant bleef om extra fris aan de start van het kampioenschap te komen en zich hierop ook specifiek in alle luwte te kunnen voorbereiden. Wat zou daar ook mis aan zijn als hij die gok zou durven nemen?
Vele mensen vinden dat het BK met Vantornout als overwinnaar een muis heeft gebaard. Alsof enkel een populaire, vlotgebekte wielrenner het recht heeft een nationale tricolore te mogen aantrekken. Vantornout zou in zijn zetel gelegen hebben terwijl andere renners het drukke eindejaarsprogramma hebben afgewerkt. Alsof andere renners die keuze niet hadden. Natuurlijk was hij de meest uitgeruste renner in koers, maar dat was een Contador ook in de Vuelta afgelopen jaar. Is hij daarom een minder mooie winnaar? Ook ene Lance Armstrong zag je in zijn heerschappij in de Tour ook niet veel in andere koersen.
De vrees van onder meer sportjournalist Wim Vos van Het Nieuwsblad is dat andere renners in de komende jaren het voorbeeld Van Vantornout zullen volgen. Eindejaarscrossen Loenhout, Baal en/of Diegem schrappen uit het programma schrappen om er dan op het BK helemaal te staan. Alhoewel ik zijn commentaarstukjes doorgaans erg apprecieer volg ik hem hier niet: de gok is immers te groot. Slechts één van de vele renners die zouden gokken wordt beloond; het blijft voor de veldrijders veiliger om klassementen te blijven betwisten en de nodige startgelden op te strijken. Enkel voor outsiders is het een optie. Niemand had een probleem met Zdenek Stybar als wereldkampioen in het veld, terwijl die zelfs maar vijf veldritten betwistte.
Klaas Vantornout is tot slot niet de enige die ziek uitviel om dan frisser terug te keren. Sven Nys lastte een pauze in om zijn vermoeidheid op te lossen en wellicht ook om zijn scheiding wat weg van de camera's een plaatsje te geven. Lars Van der Haar had een vervelende verkoudheid in het begin van het seizoen. Bart Aernouts koerst voorlopig niet meer, omdat resultaten achterwege bleven en ook Pauwels trok tussendoor al op stage. Volgens mij dringt daarom een hervorming van de veldritkalender zich op: het zijn er te veel en zeker in de eindejaarsperiode is de snelle opeenvolging van de races een te grote roofbouw op de fysieke gesteldheid van de renners. Een harmonisering van al die verschillende klassementen zou het voor de kijker en andere veldritliefhebbers ook al overzichtelijker maken om volgen.
Ik vraag me om te besluiten ook af of het echt nodig is om sommige crossen oeverloos zwaar te maken: hogere balkjes, ongelijkmatige treden van trappen, hypersteile hellinkjes tot dit te verzopen parcours, op een kampioenschap nota bene. Wanneer we moord en brand schreeuwen over onmogelijke en mensonterende cols die sporters tot doping aanzetten in de grote wielerrondes mogen we ook eens een kritische blik werpen op wat op kleinere schaal in het veldrijden gebeurt. De sensatiezucht groeit en hoe dikker de kalender wordt, hoe meer crossers inderdaad de neiging zullen vertonen zich op bepaalde wedstrijden te gaan toeleggen. Of hebt u ook maar één renner gehoord die de tactiek van lange Klaas afkeurde?
12-01-2015, 14:30 geschreven door Bart van Maele 
|
