Wielercolumns

Net als Sporza-commentator Michel Wuyts heb ik eergisteren Greg Van Avermaet naar de overwinning geschreeuwd in Rodez. Een overgangsetappe na de zware calvarietochten in de Pyreneeën werd dankzij Tinkoff-Saxo net geen prooi voor drie vluchters en in een schijnbaar eeuwig durende eindsprint was Van Avermaet sterker dan Peter Sagan. Eindelijk nog eens een dikke prijs voor de 30-jarige Oost-Vlaming die wellicht straks de Tour verlaat.

De loopbaan van Greg Van Avermaet is nagenoeg bekend: van een (goede) keeper naar een steengoede flandrien. Bij de jeugd was de BMC-renner iemand die vrij veel won en die lijn trok hij in de eerste jaren van zijn carriére ook door. In 2006 won hij als belofte de Kattekoers, in zijn eerste profjaar dat hierop volgde pakte hij meteen een rit in de ronde van Qatar en eentje in de weliswaar minder aangeschreven ronde van Wallonië, maar pakte hij ook de Memorial Rik Van Steenbergen. Zijn tweede jaar bij de Lotto-formatie was zelfs nog beter: ritwinst in de ronde van België (+ tweede overall) maar vooral een rit in de Vuelta waar hij ook nog de groene puntentrui mee naar huis mocht nemen. Later zou hij zelf aangeven dat hij zo diep is moeten gaan om dat kleinood te houden dat het jaren een impact zou hebben gehad op zijn prestaties. Het typeert kampioenen zoals Van Avermaet dat ze de limieten opzoeken en daar in het vinden van extreme doelen soms ook wel eens voorbij willen gaan.

Het zou tot 2011 duren vooraleer de winnaar van de Flandrien-award van de voorbije twee jaar terug kon aanknopen met de smaak die de overwinning met zich meebrengt. Een etappe in de ronde van Oostenrijk, eind- en ritwinst in de ronde van Wallonië en uiteraard de mooie semi-klassieker Paris-Tours. Vanaf dat moment wist iedereen die de race had gezien: Greg wint ooit een topklassieker. Helaas werd 2012 qua resultaten weer een wat mager jaar, al won hij nog ei zo na de GP de Quebec. Heeft het te maken met het feit dat de toenmalige Belgische kampioen Philippe Gilbert vanaf dat jaar ook zou uitkomen voor BMC Racing Team? Vreesde Greg weer te zullen moeten knechten voor de Waalse puncheur?

Na 2012 ging het weer met de prestaties van Greg Van Avermaet, meer zelfs: vaak was hij de beste man in koers in de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Van alle outsiders in het klassieke werk zijn er geen een die zo'n constante in hun prestaties kunnen leggen als de beschermde renner van de rood-zwarte brigrade. Maar die grote vis binnenhalen leek maar niet te gaan lukken. Ja, een tweede keer de ronde van Wallonië pakken (2013), een ritje in de ronde van Utah (2013), een etappe in een hoogwaardige Eneco Tour (2014) waren allemaal mooie troostprijzen. Maar de media en ook hijzelf bleven smachtten naar die ene dag waarin alles meezat en waar hij een grote zege kon boeken.

De klassieke zege is er nog steeds niet, maar een Touretappe komt daar erg dichtij. En de heroïsche manier waarop hij de favoriet Sagen er in een verbeten eindsprint van twee stervende zwanen oplegt is wondermooi. De rest moest op het duo 7 tellen toegeven. Na de collectieve winst van het Amerikaanse team van Alan Peiper en vele top-10-noteringen is de Tour van Van Avermaet meer dan geslaagd en kan hij wellicht dinsdag met een opgelucht gevoel de Tour verlaten om papa te worden. De kans dat hij de ronde niet uitrijdt is trouwens groot aangezien Van Garderen al blijk gaf van Froome en Quintana bergop niet te kunnen volgen.

Ook de andere Belgen doen het eigenlijk uitstekend in deze Tour: Jan Bakelants is bij de best presterende renners van zijn ploeg AG2R en Thomas De Gendt glipte ondanks een gebroken rib die nog helende is al meermaals mee in een vlucht waarin hij telkens bewees over een grote motor te beschikken. Serge Pauwels behoort na de eerste passage door het hooggebergte nog steeds bij de 25 beste coureurs die deze wedstrijd rijk is en ook van Kenneth Vanbilsen en Sep Vanmarcke hebben we al aanvallende races gezien. Vermote knapte dan weer al vaak mooi lead-out werk op voor Etixx-Quickstep. Waar wacht Wellens op om zich eens te tonen nu zijn heimelijke klassementsdromen aan diggelen liggen?

Christopher Froome mag binnen enkele weken zijn palmares nog meer glans geven met een tweede Tourzege. De Brit met Keniaanse roots boekte vandaag een nu al historische dagzege op de relatief onbekende, maar wel onregelmatige slotklim Col de Soudet met finishplaats in La Pierre-Saint-Martin. Alle tegenstanders, misschien nog op Quintana na, werden vandaag tot meelopers van de Team Sky-show gedegradeerd. Het vastgeroeste devies dat dan vaak aan de opponenten wordt gegeven is aanvallen, maar vele outsiders hebben al de grootste moeite met volgen.

De dagzege van de 30-jarige gentleman is meteen ook het eerste dagsucces voor de ploeg van Dave Brailsford. Maar het conditiepeil van een sterke Froome, het voorin houden van de kopman door de knechten en een mindere of zelfs bij sommige tegenstanders meerdere slechte dagen zorgden er al voor dat de beste ronderenner van het moment de gele trui al vrij stevig om zijn graatmagere bovenlijf mocht trekken. Vincenzo Nibali, vorig jaar Tourprimus en dit jaar vlak voor La Grande Boucle op magistrale wijze kampioen van Italië geworden, vloog niet meer over de kasseien zoals die dat in 2014 deed en kende meermaals hachelijke momenten op korte, maar steile finishstroken. Ook voor de jongste Vuelta- en Girowinnaar Alberto Contador was het vaker dan de Spanjaard lief was harken om niet al te veel averij op te lopen. Wellicht heeft hij nu al spijt van zijn weliswaar moedige, doch ietwat naïeve plan om de dubbel Giro-Tour te willen realiseren. Wie weet heeft sponsor Tinkoff zelfs het licht gezien?

Zoals Nibali vorig jaar de tegenstand al een eerste keer tijd aansmeerde in de eerste etappe, zo vlug moest de haai van Messina vandaag de rol lossen als een van de eerste outsiders. Nochtans was het niet Team Sky dat de kat de bel aanbond, wel de Spaanse Movistar-armada van Colombiaan Nairo Quintana. Zowel jonge als oudere tegenstanders gingen voor de bijl: de Franse youngsters Romain Bardet en Thibaut Pinot (andermaal), maar ook de oudjes Joaquin Rodriguez en Jean-Christophe Peraud hebben ooit betere tijden gekend. Niet veel later paste Alberto Contador, van outsiders Rui Costa en Wilco Kelderman was dan al lang geen sprake meer.

Toch waren er ook leuke verrassingen: Robert Gesink kwam zowaar na jaren blessureleed en persoonlijke (familiale) beslommeringen bovendrijven. Meer zelfs: de Nederlander was de eerste die aanviel op de klim. Hij werd bijgebeend maar legde nog knap beslag op een plaatsje binnen de beste vijf in de rituitslag en is de beste Noorderbuur in koers. Het zal Bauke Mollema wellicht wat nerveus maken, gezien het feit dat de Nederlanders vooral van hem meer verwachten dan een grijze elfde plaats in het generale klassement. En tot slot is er toch nog enige Franse hoop na de desilussies van Pinot, Bardet, Peraud en toch ook een beetje Voeckler: Gallopin en Rolland gingen met de beste klimmers mee en blijven voorlopig binnen de eerste tien in het klassement.

Over Astana gaan er geruchten en dan heb ik het niet over degene die doorgaans met de Kazachse formatie in verband worden gebracht. Meerdere blauwhemden zouden ziek zijn door een gebrekkig werkende airco. Feit is dat de ogen naast Nibali nu ook stilaan wanhopig zullen worden gericht op luitenant Jakob Fuglsang, die twee jaar geleden bij zijn enige kans al kopman in de Tour toch niet onaardig zevende werd. Mijn slotakkoord wijd ik graag aan een luitenant die in het voorjaar faalde als kopman en de reputatie heeft om in een ronde van drie weken ten minste een zwakke dag te hebben. Porte was gisteren ijzersterk, zo sterk dat ik toch mijn vragen heb bij zijn verzet in zijn jacht op weg naar Quintana, maar wat de Australiër deed is alvast laten zien aan Tejay Van Garderen dat hij eveneens kopman wil zijn bij BMC en dus een voetje voor wil hebben bij Alan Peiper.

Richie Porte is wat mij betreft het grootste slachtoffer van de monstertijdrit die vandaag in de Giro werd afgehaspeld. De regerende Australische kampioen tegen de klok was de minst goede van de klassementsprominenten en volgt bij het ingaan van de zware slotweek al op ruim acht minuten van Alberto Contador, die vandaag met verve de roze trui weer heroverde op Fabio Aru. Team Sky kon zich evenwel troosten met de dagwinst van de Wit-Rus Vasil Kiryienka.

Je kan moeilijk stellen dat Team Sky het barslecht doet in deze 98e editie van de Giro d'Italia. De Italiaanse sprinter Elia Viviani won de etappe met aankomst in Genova en was gisteren in de wat verhakkelde sprint in Lido di Jesolo ook weer mooi derde. Door deze noteringen alsook zijn inspanningen in diverse tussensprints draagt hij nog steeds de rode puntentrui. Meer zelfs: met het forfait van André Greipel verdwijnt de intrinsiek meest snelle spurter uit de ronde en stijgen de kansen van Viviani en Team Sky om het kleinood misschien wel tot in Milaan vast te houden. Daarnaast tekent trouwe luitenant Vasil Kiryienka nu toch voor de tweede zege voor de Britse ploeg in deze ronde. Een beetje bijgestaan door de wind, die halverwege de middag van richting besliste te veranderen, dat wel. Maar de Wit-Rus staat bekend als een goede tijdrijder, zo eindigde hij de voorbije twee jaar telkens vierde op de Wereldkampioenschappen tijdrijden. Bovendien heeft hij naast deze overwinning al twee dagoverwinningen in de Giro en eentje in de Vuelta op zijn palmares staan.

Jammer genoeg blijft het op de Twitteraccount van Richie Porte opvallend stil vanavond. De 30-jarige Australiër gaf in wat voor hem de tijdrit van zijn leven moest worden niet thuis. Op het technische en zware traject van Treviso naar Valdobbiadene kwam de Australiër Porte, nochtans nationaal tijdritkampioen, niet verder dan stek 55 op 4'20 van knecht Kiriyienka. Er was natuurlijk de verzachtende omstandigheid: de wind besliste in de tweede helft van de middag om in het nadeel te gaan blazen in plaats van vol op de rug, waardoor de renners die later van start gingen (de best geklasseerde coureurs) sterk benadeeld werden. Maar dat de kopman van Team Sky terrein moest prijsgeven op mindere goden als Alexandre Geniez en Damiano Caruso mocht al zorgen baren, maar als je als specialist in deze discipline je meerdere moet erkennen in een pure klimmer als Fabio Aru dan kan je nooit nog in aanmerking komen deze Giro tot een goed einde te brengen.

Ik vind het jammer, maar ik denk dat Team Sky in de toekomst niet meer zal rekenen op Richie Porte als uitgesproken kopman voor een drieweekse rittenkoers. Er is altijd wel een dag waarin de voormalige competitiezwemmer en triatleet een zwarte dag heeft en vandaag was het dan helaas zo ver. De voorbereiding verliep nochtans vlekkeloos: net zoals in 2013 won hij twee ritten en het eindklassement in Parijs-Nice, de ronde van Catalonië en het typische Giro-voorbereidingsrondje Trentino. In de Giro werd hij door een hardvochtige UCI teruggefloten nadat hij bij pech in een schijnbaar ongevaarlijke etappe (naar Forli) geholpen werd door zijn landgenoot Simon Clarke (Orica-Greenedge). Het leverde hem een tijdstraf op van twee minuten en gisteren verloor hij opnieuw meer dan een minuut door betrokken te zijn bij een valpartij in de übervlakke etappe met aankomst in kustplaats Jesola. Porte viel samen als vele anderen op iets meer dan drie kilometer van de streep. De kans die hij vandaag kon en moest grijpen om nog een rol van betekenis te spelen als outsider greep hij helaas niet. Zijn rol als kopman is (wellicht definitief) uitgespeeld. Voor deze ronde verwacht ik dat Team Sky het geweer van schouder verandert en zal inzetten op de 27-jarige Leopold König. De Tsjech leverde voor zijn doen een fantastische tijdrit af en staat nog mooi 10e in het klassement.

Misschien is het maar een idee, maar Porte zou ervoor kunnen kiezen om een snipperdag te nemen om dan daags nadien vol te gaan voor een ritoverwinning in een leuk groepje met daarin idealiter een jonge snaak als Louis Vervaeke. Een hattrick in deze Giro zou toch een mooie soelaas zijn voor de gefnuikte ambities van het zo trotse Britse team en Vervaeke kan als geloste metgezel nog spandiensten verrichten op een of andere slotklim voor een in de slotweek ontploffende Jurgen Van den Broeck. Een mens mag al eens dromen en dat zal VDB vanavond toch ook wel stiekem doen. Schrijf de Kempenaar trouwens al maar op als (schaduw)favoriet voor het Belgisch kampioenschap tijdrijden in Mol-Postel van 26 juni.

Het peloton is morgen toe aan een welverdiende rustdag, maar vandaag staat er nog een verraderlijke achtste etappe in lijn op het menu. De leiderspositie van Alberto Contador wordt vandaag normaliter niet aangevallen en gisteren bewees de moedige Spanjaard dat hij zeker nog in staat is zijn roze trui te kunnen verdedigen. Eergisteren bezorgde Diego Ulissi zijn werkgever Lampre-Merida een tweede ritzege in deze Giro.

De langste rit van deze Giro was deze van eergisteren, die de renners van Grosseto naar Fiuggi bracht. Vooraf werd de vraag al gesteld of de glooiende finale niet te veel zou vergen van de klassieke sprinters en nadien werd die vraag ook retorisch beantwoord met een positieve respons. Luka Mezgec zat nog niet al te ver, maar Lotto-Soudal moest ondanks verwoede inspanningen toegeven dat het voor André Greipel gewoon van het goede te veel was. Diego Ulissi tankt met zijn dagoverwinning de mooiste zege sinds zijn comeback opnieuw vertrouwen voor zijn toekomst en het verdere verloop van deze Giro. Ook veel Italianen zaten al een tijdje te wachten op een knalprestaties van een van hun landgenoten, al doet klassementsrenner Fabio Aru het eigenlijk voortreffelijk. Juan José Lobato kon ook eindelijk eens meedoen om de zegebloemen, maar werd tweede. Simon Gerrans, de eerste leider van deze Giro, werd derde. Onderweg veroverde Elia Viviani via tussensprints opnieuw de puntentrui. De Italiaanse sprinter van Team Sky houdt tot op vandaag 3 bonuspuntjes op André Greipel.

Gisteren stond er weer een afspraak tussen de klassementsprotagonisten op het menu en die verhoopte wens werd ook waarheid. Astana bleek weer maar eens over de sterkste ploeg in de ronde te beschikken en reed het peloton weer in stukken en flarden op de slotklim Campitello Matese. Voor de dagprijs kwam de luitenant van Aru, met name Mikel Landa, evenwel te laat, want de Spanjaard Benat Intxausti had eerst optimaal geprofiteerd van het werk van de sterke Zwitser Sébastien Reichenbach, om daarna zelf voldoende te hebben gespaard voor een korte, doch snedige solo richting eindstreep in te zetten. Landa klopte gefrustreerd op zijn stuur bij het overschrijden van de meet, want hij kwam uiteindelijk 20 seconden te laat, een sluw in de luren gelegde Reichenbach kwam als derde over de finish gekropen met de favorieten in zijn slipstream.

Op de laatste hindernis van de dag kwam het gevaar voor leider Contador vooral van Fabio Aru, die tot twee keer toe een poging ondernam op zijn Spaanse rivaal het nakijken te geven, de laatste keer zelfs met luitenant Landa in zijn wiel. Contador reageerde, maar niet zonder moeite en had het geluk dat hij ook dankzij die andere outsider, Richie Porte, bij de tweede prik terug kon aansluiten. Rigoberto Uran, de Colombiaanse kopman van Etixx-Quickstep kende een betere dag en ging gisteren wel met de besten in de koers mee omhoog.

De kopman van Tinkoff-Saxo blijft dus ondanks zijn pijnlijke linkerschouder overeind. De sluwe Spanjaar pakte zelf nog eens twee extra bonussecondjes bij de eerste tussensprint van de dag in een onbewaakt moment. Onderweg leken de Pool Przemyslaw Niemec (Lampre-Merida) in eerste instantie en vooral Steven Kruijswijk (LottoNL-Jumbo) opweg naar een stunt, maar die laatste overschatte zichzelf op de slotklim en zonk nog helemaal weg. Fabio Aru volgt in het klassement op een luttele vier secondjes en zal tot zijn plezier vaststellen dat zijn ploeg de sterkste is in deze ronde, althans toch in de eerste week. Dario Cataldo en Mikel Landa staan als zijn luitenanten beiden in de top-5 op minder dan één minuut van hun jonge Italiaanse kopman. Daartussen staat enkel nog Richie Porte, die gisteren een sterke slotkilometer voor zijn rekening nam. Johan Esteban Chaves viel gisteren wel door de mand als klassementsrenner. De 25-jarige Colombiaan bekleedt nu plaats 23 in de stand.

Benat Intxausti pakt met zijn overwinning ook meteen de bergtrui, maar persoonlijk verwacht ik in deze Giro ook nog wel wat van Damiano Cunego. De bedrijvige kleine prins liet zijn team in de etappe van gisteren de koers controleren in de aanloopfase en liet zich opmerken door een (bescheiden) aanval op de slotklim. Misschien is een etappe te hoog gegrepen en maakt hij van de bergtrui een doel. Of is dat eerder een ideetje voor Kruijswijk om zich hierop te richten?

De Duitser André Greipel mocht vandaag nog eens brullen als vanouds. De 32-jarige machtsprinter maakte het puike ploegwerk van Lotto-Soudal feilloos af en neemt meteen ook de puntentrui over van Elia Viviani, die het vandaag moest stellen met een zevende plaats. De massasprint werd ontsierd door de valpartij van Vini Fantini-sprinter Daniele Colli, die letterlijk tegen de lens knalde van een onvoorzichtige toeschouwer in de laatste hectometers. Ook leider Alberto Contador maakte daarbij een harde smak, maar hij start morgen zeker.

De zesde etappe werd er uiteindelijk eentje van opgelucht ademhalen voor veel renners. Het traject van Montecatini Terme naar Castiglione della Pescaia was met zijn 183 kilometer dan wel iets langer, echte zware beklimmingen of venijnige heuveltjes lagen er niet gezaaid langs het parcours. Halfweg moest de Pomarance (4e categorie) bedwongen worden, maar het vijftal dat vandaag het beeldscherm kleurde bracht geen gevaar teweeg voor de leiderspositie van Jan Polanc in het klimmersklassement. Zij luisterden naar de namen Alessandro Malaguti en Eduard Michael Grosu (beiden Vini-Fantini), Marco Bandiera (Androni Giocattoli), Alan Marangoni (Cannondale-Garmin) en tot slot de ervaren Pool Marek Rutkiewicz (CCC) die eind april nog mooi 9e eindigde in de eerste ronde van Kroatië.

De vluchters werden met nog 14 kilometer af te leggen bijgebeend door het peloton waarin Lotto-Soudal het leeuwendeel van het werk deed. Slechts met mondjesmaat zetten de andere ploegen met een spurter binnen de rangen een mannetje mee in de werktrein van Lotto-Soudal. Even werd nog geprobeerd om het peloton in stukken te trekken op een stuk waar de wind fors huis hield, maar Tinkoff-Saxo slaagde niet in haar opzet. De mannen van Contador bleven wel continu op de voorposten van het peloton om hun Spaanse kapitein naar de veilige haven te brengen. Pas in de slotkilometers kon de massasprint iet of wat worden voorbereid door ploegen die baat hadden bij een massasprint.

Lotto-Soudal kreeg gelukkig voor hen in de slotkilometers nog wat steun van Giant-Alpecin, Team Sky en Orica Greenedge, want de troepen van de Belgische formatie waren door al het beulwerk al fel uitgedund. Uiteindelijk pakten ze het slim aan en leverde de ervaren Australiër Gregory Henderson bijzonder knap lead-outwerk af. Hij lanceerde de Gorilla perfect, die in tegenstelling tot de eerste sprinterskans (Genova, etappe 2) timede de Duitser vandaag wel perfect en rondde hij het werk van zijn knechten dit keer wel goed af. De herrezen Matteo Pelucchi (IAM Cycling) strandde aan het wiel van de Duitser, de eveneens goed gepiloteerde Sacha Modolo kwam als derde over de streep. Giacomo Nizzolo (Trek Factory Racing) en Elia Viviani (Team Sky) toonden zich onderweg erg actief in de tussensprints om de nodige punten voor het gelijknamige klassement binnen te halen, maar kwamen dan wel te kort in de uiteindelijke eindsprint. Zij werden respectievelijk vijfde en zevende. Ook de achtste stek van Luka Mezgec, aangeduid als sprinter van dienst bij Giant-Alpecin, mag je gerust als onvoldoende bestempelen.

De 33-jarige Daniele Colli kwam in de laatste hectometers ook nog fel opzetten maar hij viel letterlijk uit toen hij op een fototoestel knalde van een roekeloze toeschouwer knalde. Colli brak daarbij zijn linkerarm op een erg pijnlijke manier en moest worden afgevoerd. Jammer, want in Genova werd de Italiaan nog mooi derde en een andere sprinter bij zijn team Vini-Fantini zie ik ook niet meteen. Het is al het tweede incident met onvoorzichtige fans in deze Giro en opnieuw met zware gevolgen. Door de val van Colli maakte ook leider Contador op een onprettige manier kennis met het asfalt. Tijdens de podiumceremonie slaagde hij er niet in zijn leiderstrui aan te trekken noch om de champagne te ontkurken. Hij staat gelukkig wel aan de start morgen, maar ik denk dat de onfortuinlijke Spanjaard in de lastige slotfase van de langste etappe vooral zal proberen te overleven. Gelukkig maar, want deze Giro moeten voortzetten zonder twee topfavorieten zou toch een beetje een onthoofde editie zijn.

Alberto Contador mocht gisterenavond na de etappe met finish in en op de slotklim Abetone al de roze leiderstrui aantrekken. Voor de dagwinst kwam hij evenwel te laat, want de beloftevolle Sloveen Jan Polanc bleef het groepje der favorieten ruimschoots voor. Ook eergisteren gingen de bloemen naar een jonge aanvaller met klimtalent: Davide Formolo. Het klassement heeft vooral dankzij het aanvallende koersgedrag van de renners al vorm gekregen. Rigoberto Uran heeft al een tikje gekregen, dus resten ons nog twee favorieten naast leider Contador: Richie Porte en vooral Fabio Aru. En heeft Alberto Contador de roze trui nu niet te vroeg gepakt?

De organisatie van de Giro gooit hoge ogen met de korte ritten die telkens bol staan van aanvalslust en talloze demarrages. De overgangsrit naar La Spezia werd vooraf door sommigen gezien als een kans voor de sterkere sprinters, maar het werd onverwachts al een heuse krachtmeting tussen de favorieten voor het algemene klassement. Met dank aan Astana, dat vanaf 40 kilometer voor de streep met slechts vijf man het hele peloton aan gort reed en daarbij de ploegmaten van de Spaanse topfavoriet Contador niet ontzag. Ik vond het persoonlijk al vreemd dat de ploeg een kopgroep van zo'n 30 renners een voorgift van 10 minuten schonk, maar uiteindelijk slaagden de troepen van Aru er toch in om die op dagwinnaar Formolo na, allemaal in te rekenen. Misschien hadden de vluchters meer kans om vooruit te blijven als de samenwerking meer geolied was, maar de aanwezigheid van vooral klassementspion Kreuziger, aangevuld met enkele trots en dus op eer uit zijnde Italianen als Franco Pellizotti, Giovanni Visconti en Eduardo Zardini maakten dat ook niet evident.

Er werden al heel wat klassementsdromen van sommigen aan diggelen gereden: de winnaar van de ronde van Romandië werd knock-out geslagen met een dreun van 17'23. LottoNL-Jumbo had met Steven Kruijswijk gehoopt op een mooi eindklassement, maar die verloor die dag 8'27, ex-Girowinnaar Ryder Hesjedal verloor 5'25. Als Ag2r na de gedwongen exit van Pozzovivo nog hoop koesterde met Betancur kwamen ook die ploegleiders uit: de naar de goede vorm zoekende Colombiaan kwam binnen op 13'15. Damiano Cunego, een andere klassementshoop van de Italianen beperkte de schade tot 1'22, onze Jurgen Van den Broeck leek even mee te gaan met de besten in de koers maar gaf uiteindelijk toch ook 1'04 toe, net als Rigoberto Uran. Met de opgaves van ploegmakkers Meersman en Serry wordt het er ook niet makkelijker op voor de kopman van Etixx-Quickstep. De hard gemaakte etappe was er te veel aan voor de Belgische heuvelsprinter.

Gisteren werd dan de eerste etappe beslecht met de eerste finish bergop. De slotklim in en op Abetone maakte opnieuw slachtoffers en zorgde opnieuw voor slachtoffers voor de algemene rangschikking. En ook net als eergisteren won een jonge, sterke aanvaller die de beste was van een kopgroep. Jan Polanc reed qua uitslagen nog geen denderend jaar, maar reed af en toe wel in de aanval en finishte vorig jaar al eens vierde in een etappe van de Giro en dat als 22-jarig jonkie toen. Mijn dark horse op de wielerprono-website bezorgt me zo meteen de voorlopig eerste plaats in de ronderanking. Fifteen minutes of fame voor mij dus. En ook mooi voor IAM Cycling dat Sylvain Chavanel nog sterk genoeg was om de aan te klampen bij de favorieten en ze dan nog te vloeren in een prangend slotsprintje ook. Het zal deugd doen na al die pech en valpartijen de afgelopen dagen. Simon Clarke was na gisteren zijn net veroverde leiderstrui al meteen kwijt, maar al die mooie dagen van Orica Greenedge hebben ze maar mooi meegepakt.

De aanvallende manier van rijden van Astana viel opnieuw op en Aru lijkt echt klaar om Contador aan de schenen te leggen. Maar de Spanjaard pakt na gisteren wel het roze, omdat de ploegentijdrit van Tinkoff-Saxo nu eenmaal net iets beter was dan die van Astana. Het verschil tussen de twee favorieten is echter maar twee seconden en de verantwoordelijkheid om de koers te controleren kan de Italiaanse outsider nu wel weer leggen bij Tinkoff-Saxo dat vooral eergisteren er toch zwaar door zakte. Kan die ploeg dat wel aan?

Jurgen Van den Broeck verklaarde na gisteren dat er onvoldoende tijd was om voldoende te eten en te drinken. Feit is dat hij vrij veel tijd verloor en een top-10 al zeer moeilijk wordt om te realiseren. Katusha heeft met Yuri Trofimov wel nog een kandidaat om zich binnen dat select kransje renners te voegen en die al eerder heeft bewezen op constant niveau te kunnen blijven presteren en ook Damiano Caruso en John Darwin Atapuma beperken mooi de schade. Orica Greenedge heeft met Johan Esteban Chaves ook nog een leuke pion voor het klassement, maar het is de vraag of die jonge Colombiaan zich voorin kan handhaven na al zijn aanvalsgeweld van de voorbije dagen.

Vandaag komt er dan quasi zeker nog eens een massasprint. In het klassement der sprinters staat Elia Viviani een beetje onopvallend, maar wel vrij stevig aan de leiding. Het is afwachten of onze Tom Boonen zich er eens echt kan tussen smijten, maar indien ik een gokje mag plaatsen zet ik vandaag mijn geld op Greipel. Maar ook Sacha Modolo heeft nog iets recht te zetten.

Leider Michael Matthews won vandaag de kortste etappe van de Giro die in het teken van de verongelukte Wouter Weylandt stond. Fabio Felline en Philippe Gilbert werden achtereenvolgens tweede en derde in een harde rit die opnieuw strak werd gecontroleerd door Tinkoff-Saxo. De 32-jarige Italiaan Domenico Pozzovivo (Ag2r) viel zwaar op zijn hoofd in de afdaling van de Barbagelata en werd (pas) zeven minuten later afgevoerd. Een trieste exit voor een grote favoriet en een nare flashback bij velen naar het overlijden van Weylandt.

Het was eergisteren precies vier jaar geleden dat de Belgische sprinter het leven liet in de pijlsnelle en dus risicovolle afdaling van de Passo del Bocco, op de havenweg die naar Rapallo loopt. Om Weylandt te eren werd vandaag daarom gestart in deze Italiaanse havenstad. De aankomstlijn lag met Sestri Levante slechts 136 kilometer verderop, maar makkelijk was het parcours geenszins. Officieel dienden slechts twee beklimmingen overwonnen te worden, maar in realiteit waren enkel de laatste twintig kilometer echt vlak te noemen.

Van bij de start was het volle bak koers. Gianfranco Zilioli (Androni Giocattoli) en Chad Haga (Giant-Alpecin) kozen voor de vlucht vooruit en kregen al snel het omvangrijke gezelschap van niet de minste renners. Ik plaats ze hier voor de volledigheid, maar zal ze straks niet allemaal kunnen taggen. Naast de eerder vernoemde namen bestond de goede vlucht uit Philippe Gilbert (BMC), Silvan Dillier (BMC), Marcus Burghardt (BMC), Simon Clarke (Orica-Greenedge), Johan Esteban Chaves (Orica-Greenedge), Maciej Paterski (CCC), Branislau Samoilau (CCC), Diego Ulissi (Lampre-Merida), Manuele Mori (Lampre-Merida), Jesus Herrada (Movistar), Ruben Fernandez (Movistar), Tom Boonen (Etixx-Quickstep), Adam Hansen (Lotto-Soudal), Manuele Boaro (Tinkoff-Saxo), Davide Villella (Cannondale-Garmin), Francesco Gavazzi (Southeast), Pavel Kochetkov (Katusha), Salvatore Puccio (Team Sky), Cédric Pineau (Fdj), Davide Malacarne (Astana) en last but not least een trio van Bardiani: Nicola Boem, Luca Chirico en Edoardo Zardini. Tom-Jelte Slagter, de explosieve heuvelspecialist van Garmin-Cannondale miste de slag en moest zich laten terugzakken in het peloton.

Het tempo lag voortdurend hoog en de vlucht kreeg nooit een absolute vrijgeleide. Vooral Tinkoff-Saxo had het niet begrepen op de omvang van de kopgroep en zou de hele koers lang het peloton een straf tempo blijven opleggen. De kopgroep, waar in het begin ook slag om slinger uit werd gedemarreerd, kreeg daarom nooit meer dan drie minuten voorsprong en werd gaandeweg ook uitgedund. Voor Boonen, Haga, Puccio en Pineau zat het verhaal er bijvoorbeeld al snel op.

Bardiani-CSF wou vandaag de bergtrui bemachtigen en nadat Zardini als eerste was bovengekomen op het eerste puistje van de dag reden Boem en vooral een sterke Chirico zich volledig leeg in dienst van de derdejaarsprof. Helaas werd het Italiaanse tweetal niet beloond voor hun harde werk, want op de Barbagelata (2e categorie) kon Zardini niet mee met de betere vluchters. De bergtrui werd een prooi voor Kochetkov die meteen daarna de technische afdaling indook en aan een mooie solo begon. Op de klim van bijna zes kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van een pittige acht procent roerden de favorieten zich niet, maar naderde een steeds magerder wordend peloton toch tot op de hielen van de uiteengespatte kopgroep. Stefano Pirazzi (Bardiani) demarreerde nog wel uit het peloton, maar waaide door een kettingprobleem vanzelf weer tot in het peloton.

De top van de klim lag op 42 kilometer van Sestri Levante en de Rus Kochetkov startte zijn solo met een voorgift van een half minuutje op de tien beste overblijvers van de grote vlucht. Het peloton zat hun weliswaar op de huid, maar kon door de moeilijke afdaling niet veel dichterbij komen. In die afdaling kwam in een niet al te technische bocht Pozzovivo ten val. De ervaren Italiaan bleef lange tijd roerloos liggen op een bebloed wegdek en al snel werd het ergste gevreesd. De ambulance arriveerde vrij laat, maar gelukkig sijpelden al snel positieve berichten door dat de kopman van Ag2r bij bewustzijn was en niet in levensgevaar verkeerde. Italiaanse media berichtten deze avond ook al dat hij voorzichtig kon spreken. Het moet vooral ook een eng en vies moment geweest zijn voor Elke Weylandt, de zus van wijlen Wouter Weylandt, die net vandaag ook haar debuut maakte als persverantwoordelijke voor Trek Factory Racing.

De moedige tocht van Kochetkov strandde uiteindelijk op 14 kilometer van de finish en vier kilometer verder werd door toedoen van de jarige Hansen (34) de kopgroep herleid tot een viertal: Kochetkov, Hansen, Paterski en Clarke. Die laatstgenoemde draaide echter wel niet meer mee, omdat in het peloton inmiddels Orica-Greenedge dan toch de kaart trok van Michael Matthews en de jacht open had verklaard. Zo werd uiteindelijk de vlucht door een kranige Pieter Weening tenietgedaan op vier kilometer van de streep.

Michael Matthews leek lange tijd ingesloten te zitten in de omvangrijke groepssprint, maar haalde het uiteindelijk toch mooi voor Fabio Felline (Trek Factory Racing) en een in laatste instantie nog sterk opzettende Philippe Gilbert, die onderweg ook al beide tussensprints wist te pakken. De Belg wordt zo vierde in het puntenklassement en komt de top-15 binnen in de algemene variant. Francesco Gavazzi (Southeast) wist zich na zijn lange vlucht in de kopgroep met een zevende stek in de eindsprint ook nog mooi te handhaven. Sylwester Szmyd is na vandaag, net als Domenico Pozzovivo uiteraard, uitgeteld voor een goed klassement. Simon Clarke wordt nu tweede dankzij de secondjes die hij net na Gilbert telkens wist te bemachtigen in de tussensprints en leider blijft dus zijn kopman Michael Matthews, die gewoon de sterkste der sprinters is in deze Giro. Veel is evenwel nog speelbaar: liefst 60 renners staan nog binnen twee minuten van de Australische rassprinter.

Wat ik me blijf afvragen is waarom Tinkoff-Saxo nu al het peloton zo wil controleren en of ze dat de volgende etappes zullen blijven doen. Ze hebben namelijk geen sprinters in hun rangen en zodoende dus ook niemand bij de snelste 15 renners vandaag. Ze zorgen er wel voor dat Orica-Greenedge nu de vier beste plaatsen bezet in het klassement en de succesvolste ploeg in koers blijft.

De Italiaan Elia Viviani heeft vandaag de eerste Girorit in lijn gewonnen. De spurter van Team Sky verwees de verrassend sterke Nederlander Moreno Hofland en de Duitse beer André Greipel naar de twee overige ereplaatsen. Het is de eerste dagoverwinning voor de 26-jarige Viviani ooit in een Giro d'Italia. Opmerkelijk was hoe Tinkoff-Saxo in een vlakke etappe de koers hard maakte en ook mede dankzij heel wat valpartijen al enkele schaduwfavorieten al buitenspel zet. Michael Matthews is overigens de nieuwe leider in de algemene rangschikking.

De etappe van vandaag was 177 kilometers lang en kende een voornamelijk vlak parcours. Er werd gestart in Albenga, terwijl Genova al voor de 42e keer aankomstplaats mocht zijn. De finishlijn werd getrokken op de Via XX September, een hellende strook met een rechte lijn van om en bij de kilometer en die in het dagelijkse leven vooral het toneel is van shopliefhebbers.

Vijf renners kozen al van bij de start het ruime sop en opvallend was hoe makkelijk het peloton hen liet wegrijden. Vaak is het voor vluchters aartsmoeilijk om überhaupt in de juiste vlucht terecht te komen, maar vandaag gaven de troepen der favorieten en sprinters al snel hun zegen aan Bert-Jan Lindeman (LottoNL-Jumbo), Eugert Zhupa (Southeast), Giacomo Berlato (Vini Fantini), Lukasz Owsian (CCC) en de ervaren Marco Frapporti (Androni-Giocattoli).

Het dappere vijftal kreeg een maximale voorgift van zo'n 9 minuten, maar had nooit echt uitzicht op een succesvolle afloop van hun onderneming. Orica-Greenedge begon gaandeweg de vlucht te controleren en het verschil te beperken. Het waren vooral de Australiërs Michael Hepburn en Luke Durbridge die in de eerste wedstrijduren de vluchtersgroep de wind uit de zeilen nam.

Het was opmerkelijk hoe snel de troepen van Alberto Contador al vanaf de enigste gecategoriseerde beklimming van de dag (de Pratozanino) het peloton op sleeptouw nam in de jacht op de vluchters. De Nederlander Lindeman kwam daar als eerste boven en mag zo alvast voor één dagje de blauwe klimmerstrui aantrekken. Ook de 30-jarige Frapporti zal wal een aardige som geld overhouden: hij was in beide tussensprints telkens de snelste van de kopgroep. Ook in het peloton werd er gestreden om de kruimels bij die tussensprints: Nizzolo kwam daar telkens uit aan de snelste, maar moest op de Pratozanino dan wel even afhaken. Het zou een veeg teken zijn.

De Pool Lukasz Owsian werd als laatste overlever van de vlucht van de dag ingerekend en dit met nog slechts 10 kilometer voor de boeg. Tinkoff-Saxo leidde het peloton nog tot de laatste vier kilometers alvorens de sprintersploegen het initiatief overnamen. Michael Matthews leek lange tijd in de beste positie te verkeren, maar zette zijn eindsprint van veel te ver aan. André Greipel (Lotto-Soudal) kwam van ver en stevende even af op de zege, maar Hofland kon zijn wiel houden en ging er nog over. In de slotmeters werd de jonge Nederlandse sprinthoop echter nog voorbijgesneld door Elia Viviani die dus in Italië zijn rekening opent.

Opvallend was hoe vele valpartijen in de laatste 25 kilometers een beetje ontsierden. Nochtans viel de organisatie niets te verwijten. Een Giro is vaak niet zo nerveus als de Tour, maar in de eerste rit van een grote ronde wil iedereen er nog iets bewijzen nu ze allemaal nog fris zitten. Vooral de renners van IAM Cycling vonden vaak het harde wegdek op hun weg. Het voornaamste slachtoffer was jammer genoeg onze landgenoot Pieter Serry, die bij het ingaan van de slotronde de volgwagen instapte.

De vele tuimelpertes hebben verrassend genoeg ook al gezorgd voor enige afscheiding van het klassement en sommige renners zullen zich misschien al afvragen of ze zich niet beter al richten op dagzeges in plaats van een hoge notering in het klassement te beogen. Domenico Pozzovivo, vorig jaar vijfde in de Giro, finishte vandaag ondanks voortreffelijk achtervolgingswerk van zijn knechten op 1'09 en volgt in het klassement nu al op 1'57 van leider Matthews en op 1'50 van Contador. De Spanjaard moest vandaag dan ook aanzien hoe een van zijn luitenanten (Ivan Basso) na gisteren ook vandaag weer een half minuutje aan zijn broek kreeg aangesmeerd.

Andere opvallende namen die vandaag verrassend terrein moesten toestaan zijn de Italianen Stefano Pirazzi en Diego Ulissi, Tanel Kangert (luxeknecht van Fabio Aru) en Rinaldo Nocentini. De Amerikaan Thomas Danielson is met een verlies van net geen vijf minuten al definitief uitgeteld. Maar van een 37-jarige ronderenner een topklassement verwachten is misschien ook wat te veel van het goede.

Orica-Greenedge heeft haar favorietenrol voor de ploegentijdrit in de Giro anno 2015 ingelost. Op het speciale fietsparcours (17,6 km) waarover de renners van San Lorenzo al Mare naar San Remo zoefden bleek de Australische wielerformatie 7 seconden sneller dan het Tinkoff-Saxo van hoofdfavoriet Alberto Contador. Simon Gerrans mag zo de eerste roze leiderstrui in deze ronde van Italië aantrekken en na al zijn recent blessureleed is er quasi niemand die hem dat kleinood niet gunt.

De Giro d'Italia opende deze editie opnieuw met een ploegentijdrit, maar bleef dit keer wel in eigen land. Het traject was magnifiek: de organisatie pakte uit met een volledige over fietspaden lopend parcours met meestal rechte stukken. Enkel in de slotfase kwam er wat technischer bochtenwerk voor de ploegen aan te pas. Om u een idee te geven: Orica-Greenedge haspelde de gezamenlijke strijd tegen het uurwerk af met een snelheid van 54,34 kilometer per uur.

De favorieten voor de eindzege in deze alweer loodzware rittenkoers moeten we echter wel in andere formaties zoeken, maar ook zij deden het prima. Tinkoff-Saxo kwam slechts luttele seconden te kort voor de dagzege en plaatst zo haar kopman in de zetel op weg naar de hoogste regionen in de rangschikking. De Spanjaard zat er bij momenten wel niet al te sterk uit: het leek alsof andere teamgenoten soms wat moesten inhielden om de winnaar van de Giro 2008 mee aan boord te houden. Zijn Italiaanse luitenant én voormalig Giro-winnaar (2006 en 2010) Ivan Basso kapseisde wel, maar beperkte de schade tot 39 seconden. Het Kazachse Astana leverde een mooie prestatie door voltallig te finishen en dat ook nog op de derde plaats op 13 seconden van Orica-Greenedge. Fabio Aru werpt zich dus nu al een klein beetje op tot voornaamste uitdager van Contador.

Etixx-Quickstep heeft ook een ijzersterke reputatie in de discipline in het als ploeg rijden tegen de klok, maar werkte de chronorace af met een onuitgegeven selectie wat betreft tijdrijden in ploegverband. De vierde plaats is dan ook gewoon uitstekend. Hun Colombiaanse kopman Rigoberto Uran is trouwens een niet te onderschatten outsider voor de eindoverwinning, want finishte de twee voorbije jaren telkens op de dichtste ereplaats. De Belgische WorldTour-formatie liep binnen op 19 seconden.

Movistar leverde vorig jaar de eindwinnaar met Naïro Quintana, maar startte de Giro wel met een valse noot door toen direct al 55 seconden toe te geven in de weliswaar iets langere ploegentijdrit. Dit jaar doen ze met een vijfde plaats op 21 seconden veel beter, zonder weliswaar over echte kopmannen te beschikken. Dayer Quintana, broertje van, moest zijn collega's laten gaan.

Team Sky viel dan weer een beetje tegen vandaag. De Britse ploeg heeft meesterknecht Richie Porte voor deze ronde gebombardeerd tot kopman, maar op een tegenvallende collectieve prestatie (9e plaats) hadden ze wellicht geen rekening mee gehouden. Katusha finishte in dezelfde tijd en dus geeft het trio Porte, Trofimov en Zakarin toch al 20 secondjes prijs op Contador. Opvallend was ook hoe bij Sky de sterke Bernhard Eisel de rol moest lossen. Dat is toch een pion op wie Sky-sprinter Viviani toch rekent om bij zich te hebben in de massasprints.

De verliezers van de dag zijn toch wel Ryder Hesjedal en Domenico Pozzovivo. Hesjedal won de Giro in 2012, maar kijkt nu al tegen een achterstand aan van 53 seconden. Pozzovivo werd in de ronde van zijn land vorig jaar knap vijfde, maar moet nu ook al 48 seconden ergens weten op te halen. Zij doen er dus best aan om als het kan de koers hard te maken in blok of om zelf al aan te vallen in heuveletappes. Het roer omgooien en gaan voor etappewinst is ook een optie, al is dat nog een beetje vroeg.

Opvallend pijnlijke voetnoot: bij de vijf traagste ploegen prijken de namen van vier Italiaanse ploegen. Vooral de voorlaatste stek van WorldTour-ploeg Lampre-Merida (op bijna één minuut) is tekenend. Hun topsprinter Sacha Modolo kon het tempo van zijn ploeg ook niet bijbenen, hopelijk ontbreekt het hem niet aan kracht voor de nakende massasprints. Ze kunnen zich misschien troosten met de gedachte dat ook de sprintloodsen bij Lotto-Soudal nog niet op volle toeren draaien: zo moesten zowel Armée, maar vooral ook Henderson en Hansen de rest laten gaan.

Van nu af dagelijkse updates uit de Giro ;)

De voorjaarsklassiekers zijn achter de rug en de ronderenners warmden zich alvast op in de ronde van Trentino of tegenwoordig in de sterk bezette ronde van Romandië. Alexander Kristoff was de sterkste renner van het voorjaar met een nipte voorgift op John Degenkolb. Samen met heuvelkoning Alejandro Valvere waren zij de exponenten van de openingsmaanden van het wielerseizoen, maar de sterkste ploeg voor het voorjaar is en blijft Etixx-Quickstep.

Een opvallende rode lijn die voorgenoemde actoren met elkaar verbindt is dat ze alle drie niet of niet echt naar één bepaald doel hebben toegeleefd. Ze stonden er namelijk al heel vroeg en hebben die lijn gewoon doorgetrokken. De prestaties van de Noor Kristoff spreken het meest tot de verbeelding: de 27-jarige beer van Katusha won voor zijn ongeziene serie Driedaagse De Panne-Koksijde - Ronde van Vlaanderen - Scheldeprijs ook al drie ritten in Qatar, eentje in Oman, eentje in Parijs-Nice en was ook al tweede geweest in Kuurne-Brussel-Kuurne en Milaan-San Remo.

Maar ook zijn een jaar jongere collega van Giant-Alpecin, John Degenkolb, stond er al heel vroeg in het seizoen. Hij won de tweede etappe in de Tour of Dubai, waar hij op een steile heuvel verrassend de maat nam van Alejandro Valverde en ook onder meer van Philippe Gilbert. En het is maar omdat de vermaledijde Spanjaard Juan José Lobato al vroeg in het seizoen over bloedvorm beschikte, dat de Duitser geen dagzeges pakte in de Ruta Del Sol. Maar ook in Parijs-Nice liet hij zich al eens opmerken met een top-3 notering. Hij was weliswaar minder constant dan Kristoff (en ook minder constant dan bijvoorbeeld Greg Van Avermaet), hij won wel twee van de grootste wielermonumenten met Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix, waar dus ook vrij veel tijd tussen zit.

Alejandro Valverde bleek dit jaar dan weer ongenaakbaar in de Ardennenklassiekers: 2e in de Amstel Gold-race en de dubbel Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik er bovenop, daags na zijn 35e verjaardag. Ook hij liet zich al vroeg in het seizoen vroeg opmerken in de rondes van Dubai en Oman, maar hij won bijvoorbeeld ook de Spaanse heuvelklassieker Trofeo Serra de Tramuntania, werd tweede in de ronde van Catalonië (na Richie Porte) en derde in de Strade Bianchi. Zoals vanouds lijkt het alsof Valverde overal waar hij start, ook meedoet om de prijzen.

Maar de ploeg van het voorjaar is voor mij toch weer die van Patrick Lefevere. Etixx-Quickstep werd dan wel al snel onthoofd van zijn kopman Tom Boonen na een val in Parijs-Nice, maar bleek naarmate het seizoen vorderde toch gewoon over het sterkste team in de breedte te beschikken. De blauwhemden staan dan ook niet voor niets autoritair aan de leiding in het ploegenklassement van de WorldTour-ploegen en beschikt als enige van die ploegen over liefst vier renners binnen de best geklasseerde twintig renners. En dat voor een ploeg waarbij velen het gevoel hadden dat het steeds net niet was. Etixx bewijst echter dat je ook zonder exponent of absolute kopman/bliksemafleider kan scoren, als je maar genoeg kwaliteit in de breedte in huis hebt.

Mark Cavendish wordt een dagje ouder en sommigen zagen hem al als een sprinter op zijn retour. Maar The Manx Express staat er nog steeds. De Brit pakte een ritje mee in de ronde van Argentinië en stopte er bij wijze van spreken ook Fernando Gaviria ook in zijn valies mee terug naar België. De jonge Colombiaan gaf Cavendish twee keer het nakijken in dat openingsrondje en ziet zich daarvoor beloond met een stagiairscontract bij Etixx-Quickstep vanaf augustus.

Het moet de pocketsprinter geprikkeld hebben, want met de Tour of Dubai, de Classica Almèria en Kuurne-Brussel-Kuurne zette ook hij een mooi reekje neer. Ook in de Tour of Turkey staat de zegeteller voor hem al op twee. Nog geen week na Cav's zege in Kuurne schoot Etixx-Quickstep alweer de hoofdvogel af, ditmaal was Zdenek Stybar aan het feest in de Strade Bianchi.

Michal Kwiatkowski had overigens geen last van een zogeheten vloek van de regenboogtrui. Hij werd tweede (na Ariano Malori) in de tijdrit van de ronde van Argentinië, tweede in de ronde van Algarve (na E3 Harelbeke-winnaar Geraint Thomas), tweede in Parijs-Nice en proloogwinnaar aldaar, vierde in Dwars door Vlaanderen alvorens de kers op de taart te zetten in de Amstel Gold-race.

Voorts herinner ik me ook de sterke seizoensstart van Niki Terpstra. In de tijdrit van de ronde van Qatar klopte hij dé topspecialisten Cancellara, Wiggins en Bodnar en slaagde hij er ook in om de leiderstrui mee naar huis te mogen nemen. Daarnaast werd hij ook drie keer tweede (Omloop Het Nieuwsblad, Gent-Wevelgem en de Ronde van Vlaanderen). De Nederlander miste misschien wel het meest van al zijn ploegmaats de aanwezigheid in de koers van een Tom Boonen.

Ik vraag me af of Jelle Wallays volgend jaar de kans krijgt bij Etixx-Quickstep. De 25-jarige renner uit Staden rijdt al gans zijn carrière voor Topsport Vlaanderen-Baloise, maar heeft, met alle respect, nog veel meer in zijn mars. Hij werd in 2011 3e op het Belgisch Kampioenschap, maar brak vorig jaar echt door met zijn zege in Parijs-Tours, waar hij de ervaren Thomas Voeckler er oplegde in een sprint-à-deux na een lange ontsnapping. De grote renner toonde zich toen erg klein door te passen voor de podiumceremonie. Diezelfde Wallays roerde zich ook weer dit voorjaar met de winst in Dwars door Vlaanderen, maar mist nog wat constantheid in zijn prestaties.

Bij het ingaan van dit seizoen koos Lefevere om West-Vlaming Yves Lampaert aan te trekken ten nadele van Wallays. Lampaert ontgoochelde niet en won een rit en de eindstand in de Driedaagse van West-Vlaanderen en werd 7e in Parijs-Roubaix. Ook dat andere talent, Matteo Trentin, heeft aangetoond meer te zijn dan een verdienstelijke sprinter. Hij werd naast 6e in de Scheldeprijs ook 3e in de E3 Harelbeke. Is er een nieuwe klassieke outsider in de maak? Als je op die leeftijd topsprinters het vuur aan de schenen kan leggen en al bewezen hebt te kunnen winnen (twee Tourritten onder andere) ben ik geneigd te geloven van wel.

Nog een tendens die toch duidelijk wordt: om klassiekers te kunnen winnen moet je vooral kunnen sprinten. De beste renners van dit moment zijn machtssprinters, een beetje naar het voorbeeld van hoe de carrière van Boonen ook verliep. Solo's zoals we voordien zagen van Boonen en Cancellara hebben we op Ben Hermans (Brabantse Pijl) niet gezien. De koersen zijn vaak erg gesloten tot de laatste kilometers en pure aanvallers zoals een Terpstra en Vanmarcke kunnen maar zeer moeilijk winnen. Greg Van Avermaet moet dat echter wel kunnen, vergeet niet dat hij in 2008 een spurtzege en de overwinning in het puntenklassement pakte in de Vuelta. Dat geldt trouwens ook voor de Waalse klassiekers. Het schoolvoorbeeld was misschien wel de overwinning van Simon Gerrans vorig jaar in Luik-Bastenaken-Luik vorig jaar, maar ook dit jaar was Valverde telkens degene die naast de sterkste ook nog eens de snelste benen had. En ook in dat segment heeft Etixx-Quickstep met Julian Alaphilippe een toppertje in worden in de rangen. Uitkijken wat die vandaag vermag in de ronde van Romandië!

Op dit eigenste moment wordt in de provincie Antwerpen de 103e editie van de Scheldeprijs verreden. De kans dat we straks geen getuige zijn van een massasprint is nagenoeg onbestaande, maar wel al zeker is het feit dat noch titelverdediger Kittel, noch Cavendish en ook niet Greipel het zegegebaar zal maken. Organisator Piet Desmet is ontgoocheld over de drie afzeggingen, die van Greipel in het bijzonder. Toch valt er iets voor de forfaits van de topsprinters te zeggen.

De Scheldeprijs zou het toneel worden van de comeback van drievoudig winnaar Marcel Kittel. Helaas blijft de Duitser van Giant-Alpecin maar last ondervinden van een virus dat hem al maandenlang parten speelt. De blonde spurtbom is sinds vorig jaar dé te kloppen man in de massasprints, dus was zijn afzegging al een ferme streep door de rekening van Piet Desmet, maar bijvoorbeeld ook van Maarten De Veuster (burgemeester van Schoten), die namens de gemeente de organisatie 50.000 euro subsidiegeld toestak om de finishlijn op de Churchillaan te mogen behouden.

Mark Cavendish staat ook niet aan de start in Antwerpen. Ook de Brit won de Scheldeprijs al drie keer, maar zijn laatste zegebloemen dateren al van 2011. Cavendish' forfait stond al langer vast, want na zijn kwalijke val in de nu al legendarische editie van Gent-Wevelgem was hij volgens de ploegleiding toe aan rust, na een druk voorjaarsprogramma. Een logische zet, aangezien alleen een fitte Cavendish het vuur aan de schenen van Kittel kan leggen in de grote rondes. Cavendish herneemt op 26 april in de ronde van Turkije.

Organisator Desmet was voorts het meest ontnoegd over de late afzegging van André Greipel, de Gorilla van Lotto-Soudal. De Duitser die verrassend sterk voor de dag kwam in Vlaanderens Mooiste is naar eigen zeggen nog te vermoeid van die wedstrijd en stuurt daarom zijn kat naar de Scheldeprijs. Een andere waarheid is ook dat Greipel nog nooit scoorde in de Scheldeprijs en er doorheen de jaren een zeer koele liefde is gegroeid voor deze traditionele klassieker voor rassprinters. De renner scoorde er in 2012 met een twaalfde stek zijn meest dichte notering. En kwam nadien ten val.

De Scheldeprijs heeft immers ook een kwalijke reputatie opgebouwd wat betreft valpartijen. Iets wat stilaan mag opgaan voor alle Vlaamse klassiekers. Vorig jaar was eerder uitzondering dan regel. In 2013 viel een valpartij van Cancellara te betreuren, maar de spekgladde kasseien in de editie van 2012 staan nog in het geheugen van menig wielerfan en ook renner gegrift. Wouter Mol brak daarbij zijn sleutelbeen. Tom Boonen kwam zowel in 2009, 2010 en 2011 ten val in de Scheldeprijs. Andere slachtoffers van die grote valpartij in 2011 waren Boasson Hagen en Tyler Farrar. En wie maakte er in 2008 een doodsmak in de Scheldeprijs? Mark Cavendish.

Oudere sprinters zoeken de hectiek van een hachelijke massasprint in de Scheldeprijs, die geen WorldTour-koers is, liever niet meer op. Het kan hun seizoen in gevaar brengen en dus blijven ze liever thuis of ze startten gewoon elders. De Scheldeprijs wordt verreden pal tussen twee grotere klassiekers in én tijdens de ronde van het Baskenland (WorldTour-koers) en de kleinere ronde van de Sarthe, die dan weer voor Franse ploegen erg belangrijk is. Vergeet niet dat Cofidis daar start met topsprinter Nacer Bouhanni en in Antwerpen (met alle respect) Michael Van Staeyen in de spits opstelt. Vorig jaar zegde de ploeg zelf haar deelname af.

André Greipel wordt dus met alle zonden van Israël overladen in een emotionele bui van een wedstrijdorganisator die ook andere interessante deelnemers niet op zijn startlijst mocht verwelkomen. Moreno Hofland (LottoNL-Jumbo) is bijvoorbeeld nog steeds ziek, net als Ben Swift (die ondertussen is uitgevallen in de ronde van het Baskenland). De keuze om Matthews te laten participeren in de ronde van het Baskenland als sprinter met kwaliteiten op heuvelachtige aankomsten is gewoon logisch. Een van de opvallendste afwezigen vind ik persoonlijk Raymond Kreder (Team Roompot) die in de Sarthe ereplaatsen bijeen rijdt.

Tot slot mijn sterrenverdeling voor de sprint, verdeeld over een dozijn renners.

***** Alexander Kristoff (Katusha)

**** Tyler Farrar (MTN-Qhubeka), Peter Sagan (Tinkoff-Saxo), Francesco Chicchi (Androni Giocattoli)

*** Theo Bos (MTN-Qhubeka), Sam Bennett (Bora-Argon 18), Elia Viviani (Team Sky)

** Mark Renshaw (Etixx-Quickstep), Tom Van Asbroeck (LottoNL-Jumbo), Andrea Guardini (Astana)

* Matteo Trentin (Etixx-Quickstep), Fréderique Robert (Wanty-Groupe Gobert)

Met Milaan-Sanremo achter de kiezen zijn we toe aan de belangrijkste weken van het klassieke voorjaar. Gisteren werd pijnlijk duidelijk dat een Belg enkel zal winnen als hij durft aanvallen. Greg Van Avermaet deed dat zondag tot twee keer toe, maar kende geen succes. De heroptredende Jürgen Roelandts sprintte zich naar een kleurloze elfde stek. Belgische sprinters zijn een curiositeit geworden. Toch doen de Belgische topploegen het goed.

Afgelopen weken merkte ik hoe veel de twee Belgische WorldTourploegen van elkaar verschillen. Het rijkere Etixx-Quickstep heeft meer sterkere renners om te scoren in het voorjaar. De troepen van Patrick Lefevere legden in de ronde van Zeeland beslag op de eerste vier plaatsen: Iljo Keisse, Niki Terpstra, Lukas Wisniowski en Yves Lampaert. Des te straffer als je weet dat slechts twintig renners de aankomst in deze koers bereikten, van wie zeven coureurs van Etixx-Quickstep. Daags voordien grabbelde Gianni Meersman ook al snel Handzame Classic mee. Nokere Koerse was dan weer voor Lotto Soudal. Jammer genoeg kreeg Kris Boeckmans gisteren de kans niet om te tonen of hij een kansje maakte op de Via Roma.

Etixx-Quickstep is een mature ploeg die steevast haar verantwoordelijkheid neemt. Ondanks een onzekere Mark Cavendish als kopman werkte het team gisteren ook in het peloton om de vluchtersgroep terug te halen en toen favoriet Greg Van Avermaet al vroeg opende op de Cipressa plakte Zdenek Stybar netjes op zijn wiel, iets wat hij later ook bij die andere BMC-Belg, Philippe Gilbert, zou doen. Een noodlottige valpartij in de afdaling van de Poggio betekende evenwel een ferme streep door de rekening: Cavendish bolde als 46e over de Via Roma en was daarmee de dichtst genoteerde renner van zijn ploeg. Gegokt en verloren. Net zoals BMC Racing Team Team Sky. Zonder hen zou het echter een saaie koers zijn geweest. Het is leuk vast te stellen dat zelfs in een wedstrijd mét oortjes we nog een spannende en open finale kunnen krijgen.

Lotto Soudal moet het doen met beperktere middelen maar doet het goed. Met Tony Gallopin (9e), Jürgen Roelandts (11e) en Tim Wellens (15e) was de Lotto-formatie zelfs goed voor drie plaatsen binnen de beste vijftien renners en behaalde het dus een pak belangrijke punten. Kopman André Greipel zakte er wel weer nog eens door op de Poggio en een opvolger voor de 32-jarige spurter lijkt er nog niet meteen klaar te staan. Het niet aantrekken van Tom Van Asbroeck lijkt me in dat opzicht erg jammer. Boris Vallée finishte recent nog als 9e in de winderige editie van de ronde van Zeeland, maar Van Asbroeck lijkt me als pure sprinter over meer potentieel te beschikken.

Toch moet je de ploeg feliciteren met de gok Jens Debusschere. In afwezigheid van beide kopmannen André Greipel en Jürgen Roelandts beperkte hij de schade voor zijn werkgever met een 12e stek in de Omloop Het Nieuwsblad en een 7e stek in Kuurne-Brussel-Kuurne. In Tirreno-Adriatico versloeg hij in de eerste rit Peter Sagan in een massasprint en pakte hij zo een belangrijke zege. Ook in de slotrit werd hij derde. Het zorgt alleen maar voor een gezonde druk binnen de ploeg op Roelandts. De 29-jarige Oost-Vlaming wint dit jaar best een klassieker of hij is zijn rol van kopman in de klassiekers volgend jaar al kwijt. Hij zal moeten gokken op de ultieme aanval of slim anticiperen zoals hij in de ronde van Vlaanderen anno 2013 deed.

Graag wil ik ook nog een slotakkoordje toevoegen over Sep Vanmarcke. De kopman voor de kasseiklassiekers binnen LottoNL-Jumbo paste niet alleen voor Milaan-Sanremo, maar ook voor 'Vlaamse' koersen zoals Nokere Koerse, Handzame Classic en de ronde van Zeeland. De Vlaamse tempobeul wil extra fris 'zijn' klassiekers aanvatten en was vooral bezig met het parcours van de Ronde en van Parijs-Roubaix al te verkennen. Hopelijk loont die aanpak en rijdt hij echt voor de prijzen mee. Voor mij hoeft hij daarvoor niet de beste man in koers te zijn. Met zijn 26 lentes heeft hij nog tijd, maar hij torst nu al de zware last om als kopman binnen een toch aan kwaliteit ingeboet LottoNL-Jumbo te scoren. Ook door zijn matige sprint moet hij aanvallen. Iets wat ik Louis Vervaeke in de ronde van Catalonië, die vandaag van start gaat, ook graag zou zien doen.

Het wielerseizoen anno 2015 heeft zich gisteren op gang getrokken met de Tour de San Luis (Argentinië) en de Tour Down Under (Australië). In beide rittenkoersen ging de eerste dagzege telkens naar een onverwachte naam en dat is goed. Wielersport mag niet herleid worden tot een door oortjes gestuurd orkestspel van managers, waarbij wielrenners marionetten zijn.

Voor de volledigheid wil ik eerst nog meegeven dat er al eerder dit jaar werd gekoerst. De inmiddels 38-jarige Francisco Mancebo (ex-Banesto) schreef de ronde van Egypte op zijn naam. Vier ploegmaats van Skydive Dubai Pro Cycling Team finishten daar trouwens eveneens binnen de eerste tien. Verder kroonde José Rujano (ex-Vacansoleil) zich tot eindwinnaar van de ronde van Venezuela. De 32-jarige Venezolaan zit momenteel wel zonder ploeg...

Om maar aan te geven dat de Tour de San Luis en de Tour Down Under de eerste rittenkoersen zijn die er toch echt toe doen. In Zuid-Amerika werd de eerste rit volgens het voorgeschreven scenario beslist met een massasprint waarin favoriet Mark Cavendish (Etixx-Quickstep) verrassend de duimen moest leggen voor Fernando Gaviria. Ik kende de amper 20-jarige Colombiaan ook niet, geef ik grif toe. De jonge snaak komt sinds 2013 uit voor het continentale Colombia-Coldeportes en werd bij in de juniorencategorie al eens wereldkampioen in de omnium. Hij is een product van het baanwielrennen en werd vorig jaar tweede in het puntenklassement van de Tour de l'Avenir dankzij drie top-10 noteringen in die etappekoers.

Tegenwoordig heerst er een hype rond Colombianen. Het is niet gezegd dat Gaviria het helemaal gaat maken als toprenner, noch is het zo dat Cavendish al meteen gedoemd is tot een rotseizoen. Het is voor de sprinter van de Belgische renstal ook beter dat hij hier de zege laat liggen, dan pakweg in de Giro of de Tour. Maar het is sinds Duque geleden dat we nog eens een beloftevolle Colombiaanse sprinter gezien hebben. Het is slechts maanden vooraleer die ergens voor een ploegje van hoger echelon tekent.

Ook in de Tour Down Under zullen weinig gokkers in de roos geschoten hebben met hun gekozen renners. De verwachtte massasprint kwam er niet. De vier vluchters Jack Bobridge, Lieuwe Westra, Luke Durbridge en Maxim Belkob bleven buiten schot en eindigden achtereenvolgens 1e, 2e, 3e en 4e. Het blijft evenwel leuk voor de Aussies om twee landgenoten op het podium te zien staan blinken. Jack Bobridge won in 2010 een rit in de Eneco Tour, maar had het bij Belkin moeilijk de laatste jaren. De 25-jarige tijdrijder komt voortaan uit voor het continentale Budget Forklifts en misschien doet die veranderde omgeving, dichter bij huis, hem wel goed. Ook voor de Nederlander Westra is dit hopelijk de start van een beter seizoen dan het vorige.

Een renner die ook terug lijkt te zijn van weggeweest is Heinrich Haussler. De kersvers Australisch kampioen snelde gisteren in zijn eigen land naar een achtste stek in de dagafrekening. Haussler wordt straks 31 jaar en lijkt me rijp om terug mee te doen in de klassiekers. Nu zijn werkgever IAM Cycling meedoet op het hoogste niveau is er bovendien meer druk en misschien is dat wel goed voor iemand als Haussler. Boonen, Vanmarcke en Van Avermaet zijn bij deze gewaarschuwd.

U vertoefde gisteren op Mars of een nog verder afgelegen hol als u niet weet dat Klaas Vantornout zich toen in Erpe-Mere tot Belgisch kampioen veldrijden kroonde. Boegeroep van aanwezige supporters en nog meer bagger op sociale media, veel vuiler dan dat op het parcours, kreeg de West-Vlaming over zich heen. Achteraf moet je zelfs als vurigste fan van een andere renner kunnen toegeven dat Vantornout een logische kampioen is: hij was de fitste, sterkste en ja, ook de sluwste renner van een dozijn profs. Het BK veldrijden leert ons wel dat een herziening van de veldritkalender zich wél opdringt.

Ik heb even getwijfeld om een stukje te schrijven over het gecontesteerde kampioenschap. Het veldrijden zal altijd veroordeeld zijn tot een kleine broer van het wegwielrennen en mag van geluk spreken dat het zoveel aandacht krijgt in de media. De kijkcijfers zijn een klein beetje dalend, maar cyclocross blijft, zeker in onze contreien, razend populair. Het gat na Sven Nys wenkt evenwel en ik acht de kans klein dat Vlamingen in de toekomst even hard kunnen genieten van de cross als Nederlanders het wereldje zouden komen domineren. Bovendien is van echte internationalisering nog steeds geen sprake.

Toch ben ik in mijn pen gekropen. Er is in het kleine universum van het veldrijden meer strijd dan ooit: de dominantie van Nys is definitief voorbij en andere gevestigde namen als Pauwels en Meeusen moeten het vaak afleggen tegen beloftevolle coureurs als zijnde Van Aert en van der Poel. Bovendien vond ik het verbazend hoe iedereen, eminente wielerkenners incluis, Wout Van Aert al vooraf tot kampioen had gebombardeerd. Om het even kromweg met voetbal te vergelijken: elke wedstrijd moet gespeeld worden. Ik rekende stiekem op nog een andere outsider: Rob Peeters is een typische kampioenschapsrenner en zou in de schaduw van zijn 'kopman' aangenaam kunnen verrassen. En geef toe, slecht was hij zeker niet. Tot slot nog deze statistiek: Vantornout won eind september in Erpe-Mere een van zijn weinige crossen dit seizoen. In 2013 was hij daar ook al tweede, in 2012 stond hij op het laagste schavotje, maar nog steeds op het podium. Bovendien lag het parcours er extra zwaar bij en leek de cross bij wijlen meer op een marathon dan op koers.

Het was een spannende wedstrijd en de druk op de amper 20-jarige Van Aert was enorm. Bij de beloften werd hij vorig jaar nog wat flauw gediskwalificeerd na een valse start en dit jaar schoot hij, gepiloteerd door teammaat Rob Peeters als een raket naar voor en koos hij al vlug het ruime sop. Mede door materiaalpech werd hij eerst door Nys terug tot de orde geroepen, nadien door de andere titelfavorieten die de koers mee kleur gaven. De kannibaal himself leek even terug blijk van de (goede) oude te worden die hij tot voor kort was, maar kwam ook te kort voor kans op winst. Hij werd in geen tijd bijgebeend (letterlijk!) door Klaas Vantornout.

Het verdere verloop is getoond en al meermaals uitgeschreven: de eerste vijf renners in koers ontliepen elkaar niet of nauwelijks en uiteindelijk sloeg Vantornout er in het begin van de laatste ronde een kloofje door een fout die hij zelf veroorzaakte. Hij kon op een hellinkje niet tot boven rijden en moest voet aan de grond zetten. Om Peeters en Van Aert wat op te houden zette Vantornout zijn fiets breed, hijste hij zichzelf weer op zijn ros terwijl Peeters zijn kopman Van Aert wat hinderde door wat krasselend zijn vehikel weer te bestijgen. De vogel was gaan vliegen, maar bij Peeters én Van Aert was het beste dan al van de soep. Het beste bewijs daarvoor is dat Meeusen nog op en over het duo van Vastgoedservice-Golden Palace ging en als tweede over de streep zou bollen.

Vantornout wordt twee jaar na Mol weer onverwachts nationaal kampioen en dat wordt hem niet in dank afgenomen. De noeste zwoeger oogt stilistisch niet mooi en komt ook in de media soms onhandig over, gezien ook zijn ongelukkige uitspraak na het BK over 'de minder getalenteerde Peeters'. Door een virale infectie stond hij weken aan de kant en volgens ploegleider Mario De Clercq liep zijn persoonlijk geldverlies op tot bijna 50.000 euro. Kwatongen beweren dat de noeste werker opzettelijk langer aan de kant bleef om extra fris aan de start van het kampioenschap te komen en zich hierop ook specifiek in alle luwte te kunnen voorbereiden. Wat zou daar ook mis aan zijn als hij die gok zou durven nemen?

Vele mensen vinden dat het BK met Vantornout als overwinnaar een muis heeft gebaard. Alsof enkel een populaire, vlotgebekte wielrenner het recht heeft een nationale tricolore te mogen aantrekken. Vantornout zou in zijn zetel gelegen hebben terwijl andere renners het drukke eindejaarsprogramma hebben afgewerkt. Alsof andere renners die keuze niet hadden. Natuurlijk was hij de meest uitgeruste renner in koers, maar dat was een Contador ook in de Vuelta afgelopen jaar. Is hij daarom een minder mooie winnaar? Ook ene Lance Armstrong zag je in zijn heerschappij in de Tour ook niet veel in andere koersen.

De vrees van onder meer sportjournalist Wim Vos van Het Nieuwsblad is dat andere renners in de komende jaren het voorbeeld Van Vantornout zullen volgen. Eindejaarscrossen Loenhout, Baal en/of Diegem schrappen uit het programma schrappen om er dan op het BK helemaal te staan. Alhoewel ik zijn commentaarstukjes doorgaans erg apprecieer volg ik hem hier niet: de gok is immers te groot. Slechts één van de vele renners die zouden gokken wordt beloond; het blijft voor de veldrijders veiliger om klassementen te blijven betwisten en de nodige startgelden op te strijken. Enkel voor outsiders is het een optie. Niemand had een probleem met Zdenek Stybar als wereldkampioen in het veld, terwijl die zelfs maar vijf veldritten betwistte.

Klaas Vantornout is tot slot niet de enige die ziek uitviel om dan frisser terug te keren. Sven Nys lastte een pauze in om zijn vermoeidheid op te lossen en wellicht ook om zijn scheiding wat weg van de camera's een plaatsje te geven. Lars Van der Haar had een vervelende verkoudheid in het begin van het seizoen. Bart Aernouts koerst voorlopig niet meer, omdat resultaten achterwege bleven en ook Pauwels trok tussendoor al op stage. Volgens mij dringt daarom een hervorming van de veldritkalender zich op: het zijn er te veel en zeker in de eindejaarsperiode is de snelle opeenvolging van de races een te grote roofbouw op de fysieke gesteldheid van de renners. Een harmonisering van al die verschillende klassementen zou het voor de kijker en andere veldritliefhebbers ook al overzichtelijker maken om volgen.

Ik vraag me om te besluiten ook af of het echt nodig is om sommige crossen oeverloos zwaar te maken: hogere balkjes, ongelijkmatige treden van trappen, hypersteile hellinkjes tot dit te verzopen parcours, op een kampioenschap nota bene. Wanneer we moord en brand schreeuwen over onmogelijke en mensonterende cols die sporters tot doping aanzetten in de grote wielerrondes mogen we ook eens een kritische blik werpen op wat op kleinere schaal in het veldrijden gebeurt. De sensatiezucht groeit en hoe dikker de kalender wordt, hoe meer crossers inderdaad de neiging zullen vertonen zich op bepaalde wedstrijden te gaan toeleggen. Of hebt u ook maar één renner gehoord die de tactiek van lange Klaas afkeurde?

Kevin Seeldraeyers vervoegt in 2015 de gelederen van het continentale Torku Sekerspor. Onze bij wijlen straf klimmende landgenoot hoopt om via een lager echelon zich weer in de kijker te fietsen en zijn carrière weer leven in te blazen. Maar was er nu echt geen ander team geïnteresseerd in de diensten van een van onze betere ronderenners?

Torku Sekerspor doet bij de gemiddelde wielervolger misschien niet onmiddellijk een belletje rinkelen, maar wie even de recente historiek van het team opsnort komt al snel uit bij dopingverhalen. Als je weet dat de enigste professionele Turkse ploeg nog maar bestaat sedert 2011 is het minste dat je dan kan zeggen dat Torku Sekerspor een bedenkelijke reputatie 'geniet'. Zowel de Bulgaar Ivailo Gabrovski als de Turk Mustafa Sayar wonnen voor de equipe in 2012 als 2013 de voor het team zo prestigieuze ronde van Turkije, maar liepen daarna tegen de epolamp. Dit jaar waren de kopmannen David de la Fuente en Juan José Cobo. Vooral aan die laatste Spanjaard hangt een zweem van twijfel. Cobo won in 2011 vanuit het niets de Vuelta tegen de toen ontluikende Christopher Froome, maar verdween daarna weer even geruisloos van de radar.

Seeldraeyers is nu 28 jaar oud en gold vroeger als een klimmerstalent. Quickstep zag wel brood in hem en gaf hem in 2007 zijn eerste profcontract. Hij ontgoochelde niet met een vijfde stek in de eindafrekening van de ronde van Georgië, een elfde plaats overall in Oostenrijk en ook een top-20 notering in het finale uitslag in Catalonië. De nu in Maldegem wonende coureur brak definitief door in 2009 door de witte jongerentrui in de Giro in de wacht te slepen en tiende te worden in het eindklassement, onder meer na het schrappen van de illustere Lance Armstrong uit de tabellen.

Daarna zakte Seeldraeyers wat weg. Af en toe liet hij in een etappe van een ronde nog wel vlagen van zijn klasse zien, maar echt spraakmakende resultaten bleven uit. Vooral het feit dat hij nooit kon overtuigen in de Waalse klassiekers blijft eigenlijk gezien zijn capaciteiten vreemd. Zijn overstap naar Astana in 2012 bracht niet veel zoden aan de dijk, al bracht zijn tweede jaar bij de Kazachse formatie beterschap. Seeldraeyers werd uit de Tourselectie gelaten, maar revancheerde zich wondermooi door in de ronde van Oostenrijk twee ritten te winnen en derde te worden in het klassement. Toch bleek dit onvoldoende voor een nieuw contract.

Wanty-Groupe Gobert schoot de wanhopige renner ter hulp door hem voor dit jaar onderdak te bieden, maar vooral door ziekte kon hij weer niet bevestigen. Hij werd derde op het Oost-Vlaams kampioenschap en elfde in de ronde van Turkije. Is die laatste uitslag de Turkse formatie opgevallen? Seeldraeyers was wel eerder dik in orde in de voor Torko Sekerspor zo belangrijke rittenkoers. Een etappekoers waarin overigens ook traditioneel veel WorldTour-ploegen aan deelnemen.

Feit is dat dit wel eens een laatste kans zou kunnen zijn voor Seeldraeyers, die zelf ook al aangaf misschien de Europese koersen te zullen missen. Hij zal moeten top zijn in de ronde van Turkije en vaak ver op verplaatsing wedstrijden moeten afhaspelen, daar het team zich vooral op de Asia Tour mikt. Bovendien zal Seeldraeyers om moeten kunnen met het kopmanschap van de ploeg, iets waar hij in het verleden moeite mee had.

Hoe dopingvrij de nieuwe ploeg van onze landgenoot werkelijk is moet nog blijken, al lijkt de nieuwe Franse manager Lionel Marie wel degelijk een nieuwe wind door de ploeg te laten waaien. De 49-jarige ploegleider was voor Torku Sekerspor al in dienst bij diverse ploegen zoals Cofidis, Garmin en laatst ook bij het toch clean geachte Giant-Shimano van zelfverklaarde dopingstrijder Marcel Kittel. Onder impuls van Marie mag de ploeg zich nu ook voorlopig voorwaardelijk lid van de MPCC (mouvement pour un cyclisme crédible) noemen en ziet het David de la Fuente naar het continentale Efapel (Portugal). Of Cobo bij de ploeg blijft is ook uiterst onzeker, wat misschien de ploeg wel goed zou uitkomen. Zo hopen we met Seeldraeyers mee op een faire kans om zijn carrière effectief te herlanceren en nog te dromen van een dopingvrije wielersport. Ook in een land als Turkije.

Eindelijk. Dat was de eerste gedachte die me overviel toen ik las dat Jürgen Roelandts volgend seizoen vol als klassiek speerpunt wordt uitgespeeld door Lotto-Soudal. De Vlaams-Brabander verbond zijn lot tot 2017 aan de loterijploeg, maar krijgt garanties om voor eigen rekening te mogen rijden. Hij stapt uit de sprinttrein van spurter André Greipel en legt de focus meer dan ooit op de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Na heel wat eremetaal op dat specifieke terrein is Roelandts inmiddels bijna 30 jaar oud geworden. Voor een voetballer begint dan het verval, bij een wielrenner is dat de tijd om te oogsten.

Daags voor de voorstelling van de selectie heeft Lotto-Soudal al heel wat knopen doorgehakt. Jurgen Van den Broeck rijdt geen Tour de France, in tegenstelling tot jong veulen Tim Wellens. Diezelfde jonge knaap tekende een (wellicht) verbeterd contract tot en met 2017, net zoals Tony Gallopin. Het Franse talent redde de Tour voor de ploeg met een ritzege en het dragen van de gele trui en onderstreepte met een zesde plaats in de E3-prijs van Harelbeke en een zesde stek in de Brabantse Pijl ook zijn potentieel als klassieke renner.

Zijn kopman in de ploeg in dat vak moest het met heel wat minder stellen. Roelandts werd derde overall in Qatar, 10e in Gent-Wevelgem en krasselde verder wat verre top-15 noteringen in 'zijn' koersen zoals de Omloop Het Nieuwsblad en de E3-prijs bijeen. Veel had te maken met de valpartij die hij opliep in de Ronde van Vlaanderen waardoor hij een spierscheur opliep en het hele voorjaar eigenlijk moest krasselen om bij te blijven. Pech en ziekte zouden hem gans het jaar blijven achtervolgen en ook in Montréal, waar hij doorgaans ook goed scoort, wist hij nu geen hoge toppen te scheren. Wel verzette hij zoals steeds weer bergen werk voor André Greipel en piloteerde hij bovendien ook zijn schoonbroer Jens Debusschere naar de Belgische tricolore in Wielsbeke. Een nominatie voor de 'Kristallen Zweetdruppel' was zijn magere beloning. Langzaam moet bij hem het besef toen zijn opgeborreld dat het anders moet.

Roelandts was en blijft een van de eerste renners van wie ik de naam opneem in mijn pronostiekjes. Hij kan op vele terreinen goed uit de voeten, durft initiatief te nemen en is op zichzelf een prima sprinter. Helaas ontbreekt vooralsnog de kers op de taart: een overwinning in een klassieker. Sinds 2008 speelt hij steevast wel aardig mee, maar winnen is en blijft voorlopig o zo moeilijk.

Nochtans was het voor de geboren Assenaar in zijn eerste profjaar meteen raak: hij werd in Knokke Belgisch kampioen in 2008 na een perfecte lead-out van Greg Van Avermaet, waar ze het toenmalige Quickstep een ferme neus zetten. Roelandts bleef zichzelf in de radar fietsen en dat in verrassend verschillende races. In 2009 werd hij vijfde in de Vierdaagse van Duinkerke, maar fietste hij in de Vuelta ook vijf keer naar een top-10-notering. Verdere opmerkelijke prestaties: 6e in Gent-Wevelgem, 8e in Tour Down Under, 4x top-10 Tour de France (allen 2010), 2e in E3-Prijs Harelbeke (na ene Cancellara), 9e in Omloop Het Nieuwsblad, 5e op WK Kopenhagen, 4e GP Montréal (allen 2011), 3e in Ster ZLM-toer, 7e (en eerste Belg) op de Olympische Spelen, 7e GP Montréal (allen 2012), 3e in de Ronde van Vlaanderen, 8e in de Omloop Het Nieuwsblad, 8e in de Ronde van België, 4e in de GP van Plouay (allen 2012).

De keuze die zich na dit seizoen opdrong was om zich definitief in het keurslijf van de trouwe luitenant te laten opsluiten ofwel om kopman te worden in de klassiekers drong zich meer dan ooit op. Het getuigt van ambitie en vechtersmentaliteit van de renners om na een minder seizoen toch de stap hoger proberen te zetten. De manier waarop hij vooral in 2012 terugkwam na een verschrikkelijke val in de Tour Down Under en daarbij nekwervels brak was tekenend: winnen in echt flandrienweer in Luxemburg en meteen ook de lager aangeschreven Eurométropole Tour op zijn palmares schrijven. Roelandts is uit het juiste hout gesneden en dat weet ook Lotto-Soudal. De ploeg is het ook aan zijn kopman verplicht om hem die garanties te geven, want ik vraag me wel af op wie Roelandts zal kunnen rekenen in zijn wedstrijden. Alleen is maar alleen, kijk maar naar wat Cavendish overkwam bij Team Sky in de Tour de France. Gedegradeerd tot waterdrager en daar zo'n degout van gekregen dat hij als een slap sloepje bij Omega Pharma-Quickstep aanspoelde.

Het aantrekken van sporttrainer Paul van den Bosch (eveneens coach van Sven Nys) is hoe dan ook hoopgevend voor de verdere carrière van Roelandts. Hij was het die Lotto-Soudal de kunst van het pieken aanraadde en zijn wil ook mag laten geschieden. In essentie komt het er op neer dat elke toprenner een aangepast programma rijdt in functie van de races waarin hij kan schitteren, door daar fris aan de start te staan. Voor Roelandts betekent dit geen Tour Down Under meer en ook het Midden-Oosten laat hij links liggen. De Tour mag hij ook op zijn buik schrijven, maar is dat zo erg. Dat evenement is een mastodont geworden dat klassieke allrounders uitspuwt, vraag dat maar aan Tom Boonen. Specialisering is hoe langer hoe meer het modewoord en Roelandts zal frisser dan ooit op het Vlaamse strijdtoneel verschijnen. En zie maar hoe Sep Vanmarcke het er op die manier dit jaar van afbracht.

Absolute kopman André Greipel vond het tot slot jammer dat Roelandts uit zijn sprinttrein stapt en leek vanuit het Spaanse trainingskamp ook uit de lucht te vallen. Hij hoopte dat het nog niet zeker was en dat het nog zou kunnen worden besproken in de schoot van de groep. Nochtans zou de nukkige Pruis als geen ander moeten weten wat het is om als renner in je ambitie beknot te worden, gezien zijn knechtenperiode voor Cavendish ten tijde van HTC-Highroad. Wanneer hij diep in zijn hart kijkt zal hij zijn vriend Roelandts geen ongelijk kunnen geven.

19-07-2015, 03:20 geschreven door Bart van Maele

14-07-2015, 00:00 geschreven door Bart van Maele

23-05-2015, 21:50 geschreven door Bart van Maele

17-05-2015, 15:01 geschreven door Bart van Maele

14-05-2015, 23:44 geschreven door Bart van Maele

14-05-2015, 15:32 geschreven door Bart van Maele

11-05-2015, 21:54 geschreven door Bart van Maele

10-05-2015, 21:15 geschreven door Bart van Maele

09-05-2015, 23:35 geschreven door Bart van Maele

02-05-2015, 22:59 geschreven door Bart van Maele

30-04-2015, 16:56 geschreven door Bart van Maele

08-04-2015, 15:18 geschreven door Bart van Maele

23-03-2015, 10:30 geschreven door Bart van Maele

20-01-2015, 09:35 geschreven door Bart van Maele

12-01-2015, 14:30 geschreven door Bart van Maele

22-12-2014, 00:00 geschreven door Bart van Maele

17-12-2014, 18:51 geschreven door Bart van Maele