Het is zo gek nog niet of het gebeurd. Grappige of ernstige kritiek al dan niet op de actualiteit. Soms kolder, soms gevoelig.
Ga ook naar
http://michaelpfjanssens.deviantart.com
Daar vind je kunst van mij
01-05-2014
Kinderen
Op een gegeven moment in je relatie mag je jezelf aan de vraag verwachten
'Schat, mijn biologische klok tikt, wat dacht je ervan om een kindje te maken?'
Krijsend sprong ik uit het raam. Met twee gebroken benen, een hersenschudding en een gescheurde milt trok ik een wijf uit haar auto en scheurde na deze gewaagde carjacking naar veiliger oorden. Het is niet dat ik kinderen haat, ik moet er gewoon niet van weten. Als baby bleit en schijt dat zich verloren. Eten kotsen en urineren nog niet eens vermeldend. Wie staat er op voor die kleine. Ik heb het gevoel dat ik dat wel eens zou kunnen zijn. En worden ze dan iets groter en kunnen ze lopen dan begint de hel pas echt. 5 seconden je rug draaien en die idioten steken iets levensgevaarlijk uit, je zou gaan denken dat ze met tegenzin leven. In de winkel graaien hun hebberige handjes naar alles wat ze kunnen grijpen.
'Nee, Jantje, geen snoep voor jou.'zeg je kordaat
De kleine zet zijn sirene op en de helft van de winkel kijkt afkeurend of verstoord jouw richting uit. En wat nog erger is, kinderen zijn niet in staat te liegen, ze zeggen steeds de waarheid.
'Papa, waarom heb jij zo'n vreemd haar?'
'Omdat papa schizoaffectief is.'
'Wat is dat schisoafectiev?'
'Dat wil zeggen dat papa de helft van zijn tijd zijn kas vol chocolade steekt en zijn bed in kruipt en de andere helft zonder slaap en voedsel dolgelukkig van alles bij elkaar schrijf en schildert. Dat hij gemene stemmen hoort en af en toe een afgehakt hoofd of aanverwanten ziet liggen op de weg.'
'Werk je daarom niet, papa. Mijn vriend Thomas zegt dat omdat je lui en dom bent.'
'Waarom nodig je die etter eens niet uit en ik zal hem eens tonen hoe lui en dom ik ben.'knarsetandde ik
Dan zit je eens in een ontspannen bad, gaat de telefoon.
'Meneer Janssens, het is de juf van Jantje. Hij heeft gevochten op de speelplaats.'
'Waarom?'zei ik korzelig
'Kevin zei dat hij een dikzak en een brillekas is.'
'Wel, dan kreeg die Kevin wat hij verdiende.'
'Meneer, geweld laten wij niet toe op school, ongeacht de reden.'neuzelde ze
'Wacht maar tot het volgende oudercontact, trut, dan zul je pas geweld zien.'dreigde ik en smakte toen de telefoon neer
En dan komt alles in een stroomversnelling terecht, de tienerjaren: rebelleren, blowen, slikken, snuiven, etc...
Als de dag dan toch komt dat die oen zijn school afmaakt en jij je zure centen spendeert aan zijn universitaire opleiding komt karma om de hoek kijken. Het eerste liefdesverdriet, een goeie partner en op een dag de vraag van haar:'schat, mijn biologische klok tikt, zouden we geen kindje maken?'
Ik zat al een week op een chatsite en het had me al geld gekost ook. Chatsite mijn kloten. Die achterlijke wijven bezochten mijn profiel maar antwoorden als je hen aanspreekt, ho maar. Wat denken die lellebellen wel? Ze ruiken natuurlijk angst, mijn gynofobie is de eeuwige spelbreker. Maar wat doe je eraan. Ik stortte mijn hart uit tegen de schemerlamp, een gesprek op mijn niveau. Mijn hond staat met zijn Oxford diploma helaas boven mij. Hij zegt steeds:'fuck off, peasant.'
Het altijd hetzelfde liedje, de woorden 'mentaal ziek' en 'invalide' werken als de beste muggenspray op vrouwen. Wat moeten ze met een man die knettergek is en amper geld genoeg heeft om rond te komen. Leven van de liefde noemen ze dat, gemakkelijk gezegd als je gezond in het hoofd bent en een miljoen op de bank staan hebt.
Die Engelsen zouden zogenaamd zo slim zijn maar waarom eten ze dan friet met vis en azijn uit een stuk vies krantenpapier? En van hun ontbijt moet elk normaal mens direct even over de pot gaan hangen. Achter elke man staat een goeie vrouw. Achter mij staat alleen een gribus die op instorten staat. Als ik de Mount Everest wil beklimmen weet ik dat er achter mij niemand staat want er zijn ondertussen al twintig sherpa's naar beneden gedonderd. Wat wil je, ze zuipen zich lam aan hun gefermenteerde geitenmelk.
Nee, leven in eenzaamheid is niet te bejubelen. Het vraagt een ijzeren wil en doorzettingsvermogen die aan het onwaarschijnlijke grenst om je 's morgens nog uit je bedstee te hijsen. En het helpt niet als je geen commentaar op je columns krijgt van zowel de Humo als P-magazine. De Story of De Allemaal is dan weer beneden mijn stand. Ik schiet nog liever mijn ballen eraf met een buks alvorens naar die kut redacties iets anders dan mijn misprijzen te sturen. De Flair en Libelle zijn ook al off limits want daarvoor moet je een vrouw begrijpen en die komen met een onbegrijpelijke Ikea handleiding. De Eos is te wetenschappelijk, de Knack te saai. Het is altijd wat. Nee, ik denk dat een aspirant schrijver het best de weg van Hemingway in hogere versnelling aflegt. De roem even vergetend en dan maar meteen na wat gepest van de FBI een kogel door zijn hoofd schietend.
Of je zoekt je een andere passie. Zoals duiven tellen, om het gemakkelijk te houden. Je hebt meer duiven dan vinken. Je moet ze dan wel effe taggen met een paintball geweer om niet steeds weer diezelfde duif te tellen want dat is vals spelen. Ik zal me weer maar gaan onderhouden op vieze sites en één voor schilderijen en aanverwanten. Daar heb ik toch al een schijnbare semi-goddelijke status verworven.
Daar antwoord ik volmondig 'ja!' op. De Aziatische woestijnmus namelijk. Deze lijd er een hard bestaan, in die hitte vind ze in het mulle zand maar weinig wormen. Verder werd ze belaagd door woestijnvossen en zandstormen. Dierenleed laat me niet koud. De eerste die in mijn buurt een dier mishandeld toon ik zijn uitgescheurde ingewanden na de lever en het hart onder mijn hielen te hebben geplet. Maar verder ben ik een vreedzaam mens. Ik help jan en alleman, rook 2 pakjes per dag om de Belgische Staat te steunen en probeer zo weinig mogelijk naar waterige porno te kijken.
Ik ben in mijn leven nog maar 2 keer verliefd geweest. Op dezelfde vrouw, twee keer omdat we twee keer met vlammende haat uit elkaar zijn gegaan. Nu is ze mijn beste vriendin, ik zou alles voor dat meisje over hebben. Ze is een deel van mij. Ik kan al bijna in het ziekenhuis kamperen, ik moest voor een spuit die niet werkte of een bloedonderzoek die een vitamine d tekort aanwijst waarop je druppeltjes moet slikken die smaken naar het voorvocht van een ontbindende prostituee langsgaan. Dat wilde die pillendraaier me nog een medicijn opsolferen dat ik elke week op bloedonderzoek moest komen. Ik loog dat het een lieve lust was. Hij kon zijn medicament zelf beginnen slikken. En leren schrijven. Want altijd ontbreek ik wel één medicament.
Dus ben ik alleen met wat vrienden, ouders hond en een trits stemmen in mijn hoofd. Die laatste maken constant ruzie. Ze hebben al een berisping van een ingebeelde wijkagent gekregen voor burengerucht. Deze werd op het matje geroepen omdat hij zonder huiszoekingsbevel alle stripteaseuses in een bar had gefouilleerd op zoek naar a little green bag. De tip kwam van George Baker. En René, de flik, had een hekel aan cannabis. Maar nu moet ik echt vertrekken. Boeken gaan kopen die ik toch nooit zal lezen omdat ik er godverdomme de tijd niet voor heb.
Geen nieuwe Brusselmans, geen Amoras. Uitverkocht of niet binnen. Ik koos dus maar lukraak 4 strips die op elkaar volgden. Ik had mijn moede lijf nog maar net neergevlijd of de wijkagent stond aan mijn deur (de echte). Of ik klachten had over onze straat of een misdrijf wist aan te geven.
'Wel ik wil geen verklikker zijn maar onze buurman, ik wees met mijn duim naar links, is een heroïnedealer. Hij versnijdt zijn stuff in dat zogenaamde duivenkot van hem.'
De agent trok ogen en rukte zijn walkie talkie van zijn gesp. 'Alfa October, eenheid 6 waar bent u?'
'In de Meuleschettestraat.'
'Ruk meteen uit naar mijn locatie, en verwittig het speciaal interventie squadron nadat je een huiszoeking hebt geregeld...'
De rest hoorde ik niet meer. Ik had de deur al dicht gesmeten. Mijn burgerplicht zat erop. Wist ik veel of er drugs te vinden was, maar sinds Eigen Kweek moest je opletten met de derde leeftijd. Die waren sinds de Benimdorm Bastards rond uit misdadig geworden.
Even later weer de bel. Een lelijke dikzak en een al even afschuwelijk karkas.
Ik zag mijn buurman zwaar toegetakeld in handboeien afgevoerd worden.
'Gelooft u meneer in een betere wereld en een hemel, wij Getuigen van Jehova...'
'Sorry, maar ik ben satanist en u stoort me eigenlijk in een belangrijk ritueel, mijn mensenoffer, een baby zou wel eens de buurt durven bijeen krijsen. En ik wil geen ambras met de wijkagent.'
Ik zat in Lede om af te kicken van de drank. Mijn vriend Manuel kwam met het idee aanzetten om een citytrip naar Rome te maken. Leila, mijn lieve ex wou ook wel mee. Het werd geregeld. Mijn psychiater zag er geen graten in en ontsloeg me van de afdeling. Pa zat op dat moment met een joekel van een hernia, toch offerde deze brave ziel zich op om me naar de luchthaven van Chaleroi te brengen. Een beslissing die hij hem zou beklagen. Bij het inchecken merkte ik tot mijn consternatie op dat ik mijn identiteitskaart vergeten was. Bellen naar huis. Pa was net daar aangekomen. Terug de auto in om me te helpen. In ware actiefilm stijl scheurde zijn auto voor de luchthaven naar mij. Ma deed het venster naar beneden, papa brulde dat het vooruit moest gaan. Ze wierp me een identiteitskaart toe, de hare zou blijken. Een derde rit Chaleroi. Mistroostig ging ik naar huis, mijn vrienden zaten al op het vliegtuig dat ik gemist had. Met vijf slaappillen achter de kiezen kon het me achteraf eigenlijk weinig schelen.
De volgende morgen was mijn lust om nog te gaan al danig getemperd. Maar pa zou me op het vliegtuig kijken. Hij bleef zelfs wachten tot het opsteeg.
'Is dit het vliegtuig naar Parijs?' vroeg de man naast mij
Ik kreeg haast een beroerte. Ik bestelde me een wit wijntje om bij mijn zes slaappillen te gaan. Die dingen kalmeerden me gelukkig want de ellende was verre van voorbij.
In Rome vond ik wonderwel een taxi met koppel die me voor de riante som van tweehonderd euro naar mijn hotel wouden rijden. Tegen honderdtachtig vlamden we weg, piepend de bochten nemend en door het rood rijden. Ik dacht:'nu ga ik dood.'
Wonderwel kwamen we heelhuids aan. De oplichters haastten zich weg en ik kreeg te horen in het hotel dat ze van mijn vrienden nooit gehoord hadden. Paniek, slaappillen en met een haast platte gsm in paniek naar huis gebeld. Ik was ervan overtuigd dat ik beroofd en in elkaar getimmerd zo worden als ik lang op straat bleef staan.
Ze kwamen de hoek om, meneer Manuel die hier trouwens enkel voor de voetbal was had in het restaurant vijf keer zijn geld herteld, vandaar het oponthoud. Leila dook met mij de stad in, we crashten een verjaardagsfuif. Ik zag om twee uur eindelijk mijn bed en sliep in.
Tok tok! 'Michaël, we gaan naar de paus gaan zien.'riep Leila
Over aanslagen, parkeerplaatsen en blotebillenselfies
Rusland is woedend door de aanslag (even origineel tegenwoordig als een wafelenbak voor de giro) van rechtse nationalisten op Russisch-gezinden op de Krim. De Russische separatisten schreeuwden om wapens, wellicht aangevuurd door sloten peperwodka. Hebben ze dan geen 't Amerikaantje in hun contreien waar je voor een bescheiden bedrag een machete kunt kopen? Ondertussen toont Rusland zijn spierballen door een lange afstandsraket te lanceren die raketschilden kan omzeilen. Als er op t.v. overal Thuis, voetbal en softporno te zien zou zijn zou er veel minder geweld in de wereld zijn. Wil je een rustig leven, engageer je dan niet politiek. Blijf weg van die slangenkuil. Obama wacht af, maar stuurt aan op economische sancties tegen Rusland als die militair ingrijpen. En wat als Poetin na een slechte portie Borsjtsjer genoeg van krijgt en de gaskraan eens dichtdraait. Dan zit de helft van Europa met de ongebakken peren. Ach in tijden waar je stamkroeg waar je gezellig kon zuipen, zeveren, dartsen en biljarten plotsklaps vervangen wordt door een Mc Donalds of een nacht winkel en elke scheet die je laat met een GAS-boete wordt bestraft, in die tijden waar je je auto zover moet parkeren dat je met de bus naar huis moet, siert het een persoon dat hij vriendelijk blijft.
Het nieuwe woord van de maand in de Van Dale is dan toch niet blotebillenselfies. Spijtig, ik heb net al mijn zweren van mijn gat door mijn ma laten uitknijpen. Die klaagde dat ze teveel brilpoetsdoekjes moest verspillen omdat alle etter en pus op haar bril terechtkwamen. Nee, het woord van de maand is knuffelwild. Wilde dieren die als huisdieren worden gehouden. Gevaarlijk en dierenmishandeling waarschuwde National Geographic. Ik doe mijn knuffelolifant toch niet weg. Zijn mest is een zegen voor mijn rozenstruiken. Met de laxeermiddelen die ik elke dag dag door zijn voer meng stat mijn tuin vol sierlijke bloemen. De overschot verkoop ik aan Jules, de bloemist die gespecialiseerd is in het urineren met effect. De straal raakt de drie kanten van de pot. Een echte Raymond Ceulemans, die driebander. En geloof het maar, zet jullie niet in de zeik.
Mama heeft echt Vlaamse asperges uit Nederland gekocht bij Albert Heyn. We kunnen ons echt geen leven meer voorstellen zonder deze uitstekende supermarkt met zijn scherpe prijzen. O ja, de Aldi. Maar een mens is kort van memorie. De dag ervoor hadden we immers ook al asperges gegeten van bij de traiteur. Daar zou Sergio Hermans :'Die shit is niet te eten. Wat een kutzooi.' Helaas is de grootmeester druk bezig met een nieuw boek te schrijven vol vergeten recepten voor de boerinnenbond. Ik eet geen asperges, ma kan ze immers niet deftig schillen.Ze eet constant, praat altijd over eeuwig veranderende menu's dat pa serieus na twintig keren een vraag moeten te trotseren over prei en eendenborst op zijn zenuwen gaat werken en kijkt naar alle kookprogramma's. Toch overleven wij in de werkweek op gefrituurd voedsel van de frituur, eeuwig hetzelfde eten van de Lunch (voor mij meestal spaghetti) en Comme a Casa lasagne uit de Carrefour.
Ik ben zeer terughoudend op het gebied van delicatessen. Asperges, ja. Maar ook truffels, die worden je door een vunzig varken uit de grond gepoot en je ongewassen (het aroma dient intact te blijven) geserveerd. Kaviaar zijn visseneieren, foie gras gemartelde ganzenlever en oesters als je ze al ope krijgt zonder een bezoek aan de Spoed, een hoopje naar zee smakend snot. Die smaak draag je dagen mee in je mond.
Asielzoekers klagen dat ze te vaak moeten verhuizen. Wij belanden voor een sociale woonstek op een wachtlijst van jaren, die mannen klaren de klus in maanden, als ze uitgezet worden gebeurd dat humaan met een knusse bus en ze krijgen geld toe op de gratis rit naar de zon. Is het onze schuld dat ze hier met de eerste de beste vrachtwagen terug hier belanden? Wat is het volgende, rovende Albanese maffiabendes die gaan klagen over hun onkosten en aan de regering gaan vragen dat ze hun benzine terugbetalen als ze met kilo's koper en geld en juwelen van beurs geslagen Belgen de grenzen oversteken. Het volgende dat ik nu ga schrijven heb ik van een INSPECTRICE op het GERECHT. DIT IS ECHT GEBEURD.
Enkele Albanezen werden laat voor de procureur gebracht na een gefaalde gewapende overval.
'Ik ga naar huis, noteer hun adres en ik laat ze convoceren.'
Natuurlijk hadden die hier geen adres.
Tot slot de vakantie. Politici van de CD en V, de partij van de antichrist, wil de zomervakantie met 2 weken inkorten. Waarom? Tijdens al die pedagogische studiedagen en examens lopen die jonge lummels toch al op straat rond. Verdwaasd met oortjes in hun Iphone bedienend. Volgens ze misschien les op het Internet. Dat zou het fileprobleem kunnen indijken. Want er wordt voorspeld dat we in de nabije toekomst allemaal in een constante file gaan staan. Gedaan met snelheidsduivels en verkeersdoden. 'Tenzij je natuurlijk door een wielerterrorist wordt aangereden. Als alle leraren achter hun pc een konijn dissecteren of seksuele voorlichting geven.
Pinksteren zou volgens de duivelse partij ook moeten sneuvelen. Dank u, meneer De Crem.
Voila, dit moest u nederige schrijver even van het hart.
Ik haat feestdagen. Laatst nog met Sint-Nicolaas ontstond er grote paniek toen één van de Sinten zichzelf wou laten opblazen. Het ging om Muhmed El Schazlick die met een bom, ineengeknutseld door zijn negenjarige zoon Mohammed die het als bouwpakket voor het Suikerfeest cadeau had gekregen. De schurk droeg een tulband, wat je meer van zwarte piet zou verwachten maar die was afwezig door de schuld van de Nederlanders. Die verboden zwarte piet immers omdat dat te rascistisch en denigrerend overkwam. Die verzuurde wet werd gretig door België overgenomen die alles zowat nadoet van de buurlanden dat het leven onaangenamer maakt. Neem nu de pensioenen, volop streven ze naar een pensioenleeftijd van 78 jarig, zoals in Noorwegen. Gelukkig hebben ze nog geen lucht gekregen van het feit dat in Rusland na de val van het gezegende communisme er 70% van hun loon naar de belastingen gaat.
'En wat wil jij, westerse gedegenireerde hond?'murmelde de namaaksint
'Een Ipad.'zei de in zijn neus pulkende kleine die wijzelijk zijn snot aan de baard van de terrorist afveegde.
El Schazlick had er genoeg van en ging naar de knop van de ontsteker die aan zijn kruis bevestigd was.
'Pedofiel!'gilde de moeder van de kleine snotaap.
El Sschazlick werd direct door een meute overklopt. Heiligen waren immers net als priesters bestempeld als fervente pederasten. De toegesnelde terreurseenheid ranselde er met hun matrak op los. Toen stopte er met piepende banden een busje van de gelijke kansen commissie die zich over El Sazhlick wou ontfermen en de rest een les wou leren over de gevaren van rascisme. Die werden ook in elkaar getimmerd. Iedereen gelijk voor de wet. Toch in die winkelgalerij op dat moment.
Kleine bemerking, tegenwoordig kun je met de pc via een webcam zien naar een nest slechtvalken op de Sint-Goedelekathedraal in Brussel. Deze nobele vogels hebben hun naam enkel en alleen te danken omdat ze in hun jeugd overdreven blank zijn, zelfs hun stront die nagenoeg constant uitspoot. 'White supremmacy!'tsjirpen ze in afwachting van een lekker stukje duif die hun ouders zijn gaan zoeken.
Maar feestdagen dus. Die kuddementaliteit stoort me. Vreselijke evergreens blèren naast een vermassacreerde kerstboom die langzaam aan bruin werd. Of vandaag met Pazen als een debiel paaseieren gaan zoeken. Je doet alsof want je hebt ze er de dag ervoor zelf gelegd.
Weet je wat het ook is, met de rokershetze en de verlaging van het toegestane promilleniveau die de sfeer rechtevenredig kelderde snak ik niet meer naar familiefeestjes ter gelegenheid van wat dan ook. Ik ben een kettingroker. De laatste leuke kerst die ik me herinnerwas toen tante Inge ons naar huis bracht omdat pa laddderzat was. De rebel in pa ontwaakte en we gingen terug om vier uur 's nachts om alsnog met de auto naar huis te rijden.
De dag erna op Kerstdag zei pa tegen tante Inge:'Wat is er gebeurd, mijn auto is gestolen.'
Met briezende open en dichtgaande neusgaten riep tante bevend:'gij onnozelaar!'
Wat een lol.
Nadien maakte ik er door mijn zieke en alcoholprobleem er een gewoonte van om de gemiddelde feestdag in de psychiatrie door te brengen. Met Nieuwjaar zagen we vanop het vierde verdiep in het rokerskot overal rond twaalf uur vuurwerk de hoogte in gaan. Het leek een beetje op het luchtbombardement van de Amerikanen in de tijd dat ze Milosevic uit zijn konijnenpijp wilden roken.
We dronken lauwe koffie die nog op de karretjes stond van het voormalige avondeten. Een oudstrijder deelde zijn legerdienst met ons.
'Ik was bij het eerste regiment van de cyclisten maar we hadden geen fiets.'
Compleet high van de tranxene en andere leuke pillen die ik er toegediend kreeg schoot ik in een slappe lach van een half uur. Om duur lachte iedereen mee.
Daarna won ik tweeëndertig spelletjes uno van de vierenvijftig en om zeven uur kroop ik in mijn nest, ik zag nog steeds kaarten voor mijn ogen. Die psychiatrie in het Aalsters Stedelijk Ziekenhuis noemt PAAZ, het is nu pasen, zou ik een bezoekje brengen?
Neh, toch maar niet.j
Ik haat feestdagen. Laatst nog met Sint-Nicolaas ontstond er grote paniek toen één van de Sinten zichzelf wou laten opblazen. Het ging om Muhmed El Schazlick die met een bom, ineengeknutseld door zijn negenjarige zoon Mohammed die het als bouwpakket voor het Suikerfeest cadeau had gekregen. De schurk droeg een tulband, wat je meer van zwarte piet zou verwachten maar die was afwezig door de schuld van de Nederlanders. Die verboden zwarte piet immers omdat dat te rascistisch en denigrerend overkwam. Die verzuurde wet werd gretig door België overgenomen die alles zowat nadoet van de buurlanden dat het leven onaangenamer maakt. Neem nu de pensioenen, volop streven ze naar een pensioenleeftijd van 78 jarig, zoals in Noorwegen. Gelukkig hebben ze nog geen lucht gekregen van het feit dat in Rusland na de val van het gezegende communisme er 70% van hun loon naar de belastingen gaat.
'En wat wil jij, westerse gedegenireerde hond?'murmelde de namaaksint
'Een Ipad.'zei de in zijn neus pulkende kleine die wijzelijk zijn snot aan de baard van de terrorist afveegde.
El Schazlick had er genoeg van en ging naar de knop van de ontsteker die aan zijn kruis bevestigd was.
'Pedofiel!'gilde de moeder van de kleine snotaap.
El Sschazlick werd direct door een meute overklopt. Heiligen waren immers net als priesters bestempeld als fervente pederasten. De toegesnelde terreurseenheid ranselde er met hun matrak op los. Toen stopte er met piepende banden een busje van de gelijke kansen commissie die zich over El Sazhlick wou ontfermen en de rest een les wou leren over de gevaren van rascisme. Die werden ook in elkaar getimmerd. Iedereen gelijk voor de wet. Toch in die winkelgalerij op dat moment.
Kleine bemerking, tegenwoordig kun je met de pc via een webcam zien naar een nest slechtvalken op de Sint-Goedelekathedraal in Brussel. Deze nobele vogels hebben hun naam enkel en alleen te danken omdat ze in hun jeugd overdreven blank zijn, zelfs hun stront die nagenoeg constant uitspoot. 'White supremmacy!'tsjirpen ze in afwachting van een lekker stukje duif die hun ouders zijn gaan zoeken.
Maar feestdagen dus. Die kuddementaliteit stoort me. Vreselijke evergreens blèren naast een vermassacreerde kerstboom die langzaam aan bruin werd. Of vandaag met Pazen als een debiel paaseieren gaan zoeken. Je doet alsof want je hebt ze er de dag ervoor zelf gelegd.
Weet je wat het ook is, met de rokershetze en de verlaging van het toegestane promilleniveau die de sfeer rechtevenredig kelderde snak ik niet meer naar familiefeestjes ter gelegenheid van wat dan ook. Ik ben een kettingroker. De laatste leuke kerst die ik me herinnerwas toen tante Inge ons naar huis bracht omdat pa laddderzat was. De rebel in pa ontwaakte en we gingen terug om vier uur 's nachts om alsnog met de auto naar huis te rijden.
De dag erna op Kerstdag zei pa tegen tante Inge:'Wat is er gebeurd, mijn auto is gestolen.'
Met briezende open en dichtgaande neusgaten riep tante bevend:'gij onnozelaar!'
Wat een lol.
Nadien maakte ik er door mijn zieke en alcoholprobleem er een gewoonte van om de gemiddelde feestdag in de psychiatrie door te brengen. Met Nieuwjaar zagen we vanop het vierde verdiep in het rokerskot overal rond twaalf uur vuurwerk de hoogte in gaan. Het leek een beetje op het luchtbombardement van de Amerikanen in de tijd dat ze Milosevic uit zijn konijnenpijp wilden roken.
We dronken lauwe koffie die nog op de karretjes stond van het voormalige avondeten. Een oudstrijder deelde zijn legerdienst met ons.
'Ik was bij het eerste regiment van de cyclisten maar we hadden geen fiets.'
Compleet high van de tranxene en andere leuke pillen die ik er toegediend kreeg schoot ik in een slappe lach van een half uur. Om duur lachte iedereen mee.
Daarna won ik tweeëndertig spelletjes uno van de vierenvijftig en om zeven uur kroop ik in mijn nest, ik zag nog steeds kaarten voor mijn ogen. Die psychiatrie in het Aalsters Stedelijk Ziekenhuis noemt PAAZ, het is nu pasen, zou ik een bezoekje brengen?
Toen ik acht was kreeg ik de kinkhoes. Mij ma ging ongerust met mij naar de dichts bijzijnde arts. Dokter Flebiet, die bijnaam had gij gekregen amat hij ams stagair iemand flebitis had bezorgd doordat hij vergeten was zijn infuus in een andere ader te steken. Eerst moest je langs het bureau van de secretaresse, die controleerde of je een afsprak had. Elke keer was het na een paar weken een andere omdat de viriele dokter graag zijn snikkel in hun foef draaide. Negen maanden later werd er dan een kindje met ros haar geboren want de dokter had veel weg van een oerang oetang. Inclusief het grommend en gillend in de luster gaan hangen als hij wat gestresseerd was. Zijn vrouw had uiteindelijk lucht van zijn praktijken gekregen en posteerde haar moeder achter de bureau.Het was een mens dat lelijkheid een heel nieuwe dimensie gaf.
'Naam!, blafte ze op een wijze waar de gestapo nog een puntje kon aan zuigen
'Janssens.'
'U bent tien minuten te vroeg en zorg dat dat vervelende kind stopt met hoesten. Dat stoort me enorm.'
Ma, passief agressief, schuifelde deemoedig met mij de wachtkamer in.
Exact twee uur later marcheerde de secretaresse binnen. 'De dokter kan u nu ontvangen.'
In het kantoortje van de dokter werd de hoest erger want de rook van havanasigaren was er te snijden. Hij pafte met zijn door nicotine bruin geworde vinger lustig aan zijn stinkstok en krabde in zijn baard.
'Zozo, de kinkhoest dus. En rookt uwe kleine al, mevrouw.'
'Nee, dokter, hij is nog maar acht.' antwoordde mijn moeder verbouwereerd
'Ja, maar je kan er niet vlug genoeg bij zijn. De rook dood de bacteriëen in de longen. Allez, ik zal hem een spuit morfine zetten dat hij wat kalmer wordt. En ik heb hier ook nog wat twijfelachtige pillen liggen maar aangezien er nog geen enkele patiënt er levend over komen klage is zal het wel geen kwaad kunnen.' Er volgde een doorrookte bulderlach en een klodder groen slijmerige rochel spuwde hij op de grond.
'Dat is dan 500 frank. En denk eraan, koop uw kind zo rap mogelijk een sloef sigaretten.'
In deze antirookwereld denk ik vaak terug aan dokter Flebiet? Hoe is het dokter Flebiet dan wel gevaren zult u zich wel afvragen. Wel dat is een tragisch gegeven. Op een keer moest hij een patiënt gaan verzorgen in een waanzinnigengesticht. Deze had hondsdolheid wegens het feit dat hij dacht een Duitse Scheper te zijn.
'Spreek hem aan met Rex en laat haam aan je hand eerst eens snuffelen, geef hem dan een koekje.' raadde de verpleger aan
Flebiet was er echter de man niet naar om orders te krijgen. Hij nam zijn reflexhamertje en stapte de speciale cel binnen. Hij laveerde voorzichtig tussen de hopen uitwerpselen en plassen urine. De man op handen en voeten gromde, er stond schuim op zijn mond. Flebiet gaf hem een flinke tik op het hoofd.
'Net wat ik dacht, compleet gestoord. U bent duidelijk geen Duitse Scheper maar een chiuahua.'
Dat liet Rex niet over zijn kant gaan en hij viel brullend aan. Flebiet werd zwaar toegetakeld. Aangezien het personeel een confrontatie hadden voelen aankomen waren ze flink beginnen gokken op de winnaar. Zwaargewond wist dokter Flebiet de patiënt toch buitenwesten te kloppen met zijn reflexhamertje. Helaas bezweek hij kort daarna aan iet totaal anders. Waar gebeurd.
Er komt
een moment in je leven dat je begint te beseffen dat je je ouders
voorbijstreeft betreffende intelligentie. Ik ervoer dat gisteren toen ze meer
dan vier achter de laptop zaten te vloeken en vitten om een reservatie voor een
vakantie aan zee te maken. Na heel wat schuttingstaai en toetsengeram kwamen ze
uiteindelijk aan het uiteinde van de pagina. Ik lachte me een kriek toen er
stond 'gelieve kredietkaartgegevens in te geven'. Wij, nog van de tamelijk oude
stempel en niet rijk genoeg om het hebben van een kredietkaart te
rechtvaardigen waren mooi gekloot. Tenminste zei waren dat, ik lag zowat onder
tafel met de slappe lach. Later had ik daar last van toen ik scheidsrechter
moest spelen omdat ma beweerde dat pa een punt vergeten te zetten had in zijn emailadres.
De tranen liepen uit mijn ogen. Maar op een gegeven moment werd de situatie zo
erg dat het meelijwekkend begon te worden. Ze waren het zelfs al niet meer eens
over de bestemming. Tirol, voor jonge mensen. Blankenberge, geen lekker eten.
Ardennen, zagen ze wel zitten maar dan moesten ze tot daar rijden om te
reserveren omdat ze blijkbaar incapabel waren om een reservatie in het Frans
via de telefoon te doen. Op een gegeven moment dacht ik dat pa zijn zwaar
gereedschap en ma haar steelpan ging bovenhalen. Ik hield de camera van mijn
smart Phone in aanslag. Uiteindelijk gaven ze het om middernacht simpelweg op.
De dag erna lieten ze mij even aan de computer mijn ding doen en ik boekte hun
een weekje Center Parcs in Limburg. Ik ben ergens wel blij want mijn beste
vriendin (vriendschapsliefde, zoek maar eens op in de woordenboek, luie lezer.
Hoe bedoel je die heb je niet? Je leest de playboy? Viespeuk, een Van Dale kan
er niet vanaf maar obsceen
materiaal om je flurk op af te snokken dat kan dan wel. Barbaar!) Ik ga me in
ieder geval nog beter amuseren als de vorige vakanties. Op de eerste was ik
strontzat vol wodka in slaap gevallen in het waskot. Ik had een gedragen slipje
van pa op mijn gezicht hangen. Niet aan te raden! Ik bedwater nog zo nu en dan.
Ik was de tweede vakantie verslaafd aan de pseudoephedrine uit tabletten tegen
de hooikoorts. Ik was dankzij het internet er achter gekomen dat die ongeveer
dezelfde werking had als speed. Ik liep twee apothekers af en bestelde massa's
online. En wat deed ik dan hele dagen en nachten dat ik wakker bleef. Op de
Sims spelen. Zielig? Gestoord? Zeer zeker. Op echte speed ruk ik me tenminste
drie dagen en nachten non-stop af. Deze keer houden we het echter clean en
nuchter, wel ik toch. Annelies zal wel wat duveltjes verzetten. Laat ze maar,
ik word tegenwoordig happy van spuitwater, raar.
Maar
Michaël, ga je je ouders dan niet missen? Mijn ma alleszins want die is er niet
om mijn spuitwater aan te voeren. Gelukkig kan Annelies rijden. Pa, ja, die
ook. Mijn schattig beertje knor zal ik zeker mankeren. Of al die keren dat hij
straalbezopen met mij over de belangrijke dingen des levens aan de keukentafel
praat. Zoals de intense haat voor zijn werk die na een hectisch weekend shoppen
en bezoeken weer helemaal verdwenen is, over zijn naderende pensioen en
natuurlijk, last but not least. ZIJN BEGRAFENIS. Het wordt een crematie,
hopelijk ontploft de oven niet van al die alcohol waar hij al jaren in
gemarineerd is. Ja, ik ga die ouwe rukkers eigenlijk wel missen. Zelfs al
kunnen ze absoluut niet in peis en vree met een laptop overweg.
Winkelen,
ik haat het, zeker met mijn ma erbij. Die haar boodschappenlijstjes zijn altijd
bedrieglijk klein maar eigenlijk doet ze dat enkel om je mee te krijgen om de
zware dingen te helpen sjouwen. Het begint al bij het nemen van een kar, plots
staat er een meute ongeduldig zuchtende mensen achter je terwijl je lieftallige
moeder een 2 euro stuk uit haar handtas probeert op te diepen. Wat is dat toch
met vrouwen en handtassen? Veranderen die soms in zwarte gaten waarin alles
wordt opgeslokt? Binnen begint het spel pas echt, op het allerlaatste moment
kun je nog voorkomen dat je door een zwaar pallet op de tenen wordt
gereden door een uitgebluste winkelmedewerker. En dan heb je nog de
winkelkarren van op koop beluste maniakken die van alle kanten op je afkomen.
Ondertussen staat ma te treuzelen. 'Zou ik die kaas nu kopen of niet?' 'Dat kan
me geen fluit schelen, maar koop hem snel want anders gaat iemand het hier
bekopen. 'Gromde ik tussen mijn tanden 'Ja ja, me niet afjagen, he.' Zucht. En
dan heb je nog de karren met blèrende peuters in die hun favoriet snoepgoed
ontzegd werd door ouders die bezorgd zijn over mogelijk tandbederf. What the
fuck maakt dat uit, het zijn toch melktanden, die vallen uit! Uiteindelijk lukt
het dan toch iemand om je hielen plat te walsen.
Hij
bekeek me alsof ik het vuil van de straat was. Ik nam een blikje gepelde
tomaten uit zijn winkelkar en smeet het op volle kracht tegen zijn hoofd. Had
een Amerikaanse baseballmanager die worp gezien, hij zou me direct rekruteren
voor de eerste divisie te gaan pitchen.
Uiteindelijk staan we toch in een ellenlange rij aan
te schuiven aan de kassa die bemand was door een depressieve misantroop met een burn-ou
Een bejaarde
oetlul vergat steeds door zijn beginnende Alzheimer hoeveel hij moest betalen.
Bovendien wou hij die 26 euro absoluut in 2 eurocentjes betalen. Ik hoopte dat
de herseninspanning hem een bloeding opleverde zodat het hier wat vooruit zou
gaan. Helaas, niet alle wensen worden beantwoord.
'Oei, ik
ben iets vergeten, 'riep mama 'ik ben direct terug. Ik wist genoeg. Ik zou een
eeuwigheid met de "overvriendelijke" verkoopster mogen doorbrengen alvorens
ze met een kotelet kwam aangerend. De klanten achter mij begonnen al te morren.
Ik schonk ze een psychopathische blik en tastte naar mijn binnenzak; die truc
werkt altijd. Ze dachten dat ik een revolver ging trekken. Er stak er zelfs één
zijn handen angstig omhoog waarbij zijn eieren kapot vielen op de grond. Ma
rekende af, rukte alles wat ik in de kar wou keilen uit mijn handen en wierp ze
er dan zelf in. Ik dacht even dat ik hier zou sterven aan een hartaanval of
eventueel aan de ouderdom.
Buiten slaakte
ik een zucht van verlichting niet tegenstaande het feit dat ik geladen was als
een muilezel.
'Michaël we moeten ook nog even hiernaast bij de slager binnen voor het eten vanavond.'
Op een manier gillend waar Midden-Oosterse gozers nog een puntje konden
aanzuigen slingerde ik mijn boodschappen weg en stormde op een aanrijdende auto
af. Ik werd wakker op de Spoed. Ze hadden me volledig in het gips gelegd. De
morfine deed me goed. Even geen winkels niet meer voor mij. Waar gebeurd.
Het zal
je maar overkomen, een job in de Ardennen aannemen. Ik maakte er geen punt van
want ik vervuil graag de natuur met mijn dieseltank. Ik word misselijk van al
dat groen, wellicht een trauma uit mijn kindertijd omdat we elke dag spinazie
met lever aten. De kleur alleen al doet me mottig worden. Kwam ik daar toch
iets tegen. Ik reed een hert aan. Kon die idioot niet naar rechts en links
kijken voor het overstak? En van een zebrapad had het waarschijnlijk ook nog
nooit gehoord. Mijn 4x4 was plots maar een 3x3. Ik heb daar lang gestaan. Omdat
dat rot dier weigerde zijn verzekeringspapieren boven te halen. Dat kan
natuurlijk ook mede door het feit zijn dat ik het morsdood had gereden. Dan
maar de politie gebeld, die trommelden het parket op omdat het om een verdacht
overlijden zou gaan.
Ik
probeerde in mijn beste gebroken frans:'ca va prendre encore beaucoup de temps. 'Ah, monsieur est flamande.' Ik kreeg daar een mep van die flik zijn matrak.
Dat bleek één van het front nationale te zijn. Na veel vijven en zessen
arriveerde ik toch op mijn werk in de seksspeeltjes fabriek waar ik op de
dienst Onderzoek werkte.k kwam Danny tegen die de proefkonijnen moest
screenen.
'Wat een
rotdag.' zuchtte ik 'En ik dan. 10 kandidates en geen enkele had ooit een
orgasme gehad of kwam gillend klaar. Pure tijdverspilling. En ze hebben Roger
buiten gesmeten omdat hij een condoom met hondenbrokken smaak naar buiten had
proberen smokkelen om zijn penis. In het kader van het neuken op zijn hondjes
realistischer te maken. Beet de waakhond
hem toch
wel niet in zijn spel zeker.' 'Ik heb een dode op mijn geweten.' 'Iemand die ik
ken.' vroeg Danny geïnteresseerd
'Als je
van gaia of natuurpunt zou zijn misschien wel, maar ik laatje ik sta achter op
schema.'
Ik deed
mijn doktersjas aan en stapte het proeflaboratorium binnen. Er klonk gedempte
muziek, het licht was schemerig en op het hemelbed lag een naakte blondine op
me te wachten. Ik haalde een roze dildo uit mijn jas, de dildomatic 500. Een
zelf bewegende dildo. Ik drukte op het knopje en stak het in de vrouw haar
vagina. Geconcentreerde luisterde ik en chronometreerde de tijd. Na enkele
minuutjes begon ze zacht te kreunen. Voorvocht sijpelde op het onderlaken dat
we elke dag lieten vervangen door een Poolse schoonmaakster, de rolls royce
onder het poetspersoneel. Na een kwartier kwam de blondine gillend klaar. Ik
noteerde tevreden de testgegevens op een klembord en wierp de vrouw 500 euro
toe.
'En wees voorzichtig als je naar huis rijdt, het
wemelt hier van de herten. Ik kan het weten.' bromde ik
'De baas
wil je spreken.' zei Eddy, een klootzak die dacht dat hij god de vader was
omdat zijn geslijm hem de functie van onder bureauchef had toebedeeld.
Ik liet
hem maar verder de de secretaresse betasten en klopte op de deur van de
directeur.Die voerde manueel een vaginaal onderzoek uit bij de stagiaire en
vroeg of ik wou chronometreren. Waar gebeurd.
