Ik ben in mijn leven nog maar 2 keer verliefd geweest. Op dezelfde vrouw, twee keer omdat we twee keer met vlammende haat uit elkaar zijn gegaan. Nu is ze mijn beste vriendin, ik zou alles voor dat meisje over hebben. Ze is een deel van mij. Ik kan al bijna in het ziekenhuis kamperen, ik moest voor een spuit die niet werkte of een bloedonderzoek die een vitamine d tekort aanwijst waarop je druppeltjes moet slikken die smaken naar het voorvocht van een ontbindende prostituee langsgaan. Dat wilde die pillendraaier me nog een medicijn opsolferen dat ik elke week op bloedonderzoek moest komen. Ik loog dat het een lieve lust was. Hij kon zijn medicament zelf beginnen slikken. En leren schrijven. Want altijd ontbreek ik wel één medicament.

Dus ben ik alleen met wat vrienden, ouders hond en een trits stemmen in mijn hoofd. Die laatste maken constant ruzie. Ze hebben al een berisping van een ingebeelde wijkagent gekregen voor burengerucht. Deze werd op het matje geroepen omdat hij zonder huiszoekingsbevel alle stripteaseuses in een bar had gefouilleerd op zoek naar a little green bag. De tip kwam van George Baker. En René, de flik, had een hekel aan cannabis. Maar nu moet ik echt vertrekken. Boeken gaan kopen die ik toch nooit zal lezen omdat ik er godverdomme de tijd niet voor heb.

Geen nieuwe Brusselmans, geen Amoras. Uitverkocht of niet binnen. Ik koos dus maar lukraak 4 strips die op elkaar volgden. Ik had mijn moede lijf nog maar net neergevlijd of de wijkagent stond aan mijn deur (de echte). Of ik klachten had over onze straat of een misdrijf wist aan te geven.

'Wel ik wil geen verklikker zijn maar onze buurman, ik wees met mijn duim naar links, is een heroïnedealer. Hij versnijdt zijn stuff in dat zogenaamde duivenkot van hem.'

De agent trok ogen en rukte zijn walkie talkie van zijn gesp. 'Alfa October, eenheid 6 waar bent u?'

'In de Meuleschettestraat.'

'Ruk meteen uit naar mijn locatie, en verwittig het speciaal interventie squadron nadat je een huiszoeking hebt geregeld...'

De rest hoorde ik niet meer. Ik had de deur al dicht gesmeten. Mijn burgerplicht zat erop. Wist ik veel of er drugs te vinden was, maar sinds Eigen Kweek moest je opletten met de derde leeftijd. Die waren sinds de Benimdorm Bastards rond uit misdadig geworden.

Even later weer de bel. Een lelijke dikzak en een al even afschuwelijk karkas.

Ik zag mijn buurman zwaar toegetakeld in handboeien afgevoerd worden.

'Gelooft u meneer in een betere wereld en een hemel, wij Getuigen van Jehova...'

'Sorry, maar ik ben satanist en u stoort me eigenlijk in een belangrijk ritueel, mijn mensenoffer, een baby zou wel eens de buurt durven bijeen krijsen. En ik wil geen ambras met de wijkagent.'

Ze haastten zich weg. Wat een dag.

De volgende morgen was mijn lust om nog te gaan al danig getemperd. Maar pa zou me op het vliegtuig kijken. Hij bleef zelfs wachten tot het opsteeg.

'Is dit het vliegtuig naar Parijs?' vroeg de man naast mij

Ik kreeg haast een beroerte. Ik bestelde me een wit wijntje om bij mijn zes slaappillen te gaan. Die dingen kalmeerden me gelukkig want de ellende was verre van voorbij.

In Rome vond ik wonderwel een taxi met koppel die me voor de riante som van tweehonderd euro naar mijn hotel wouden rijden. Tegen honderdtachtig vlamden we weg, piepend de bochten nemend en door het rood rijden. Ik dacht:'nu ga ik dood.'

Wonderwel kwamen we heelhuids aan. De oplichters haastten zich weg en ik kreeg te horen in het hotel dat ze van mijn vrienden nooit gehoord hadden. Paniek, slaappillen en met een haast platte gsm in paniek naar huis gebeld. Ik was ervan overtuigd dat ik beroofd en in elkaar getimmerd zo worden als ik lang op straat bleef staan.

Ze kwamen de hoek om, meneer Manuel die hier trouwens enkel voor de voetbal was had in het restaurant vijf keer zijn geld herteld, vandaar het oponthoud. Leila dook met mij de stad in, we crashten een verjaardagsfuif. Ik zag om twee uur eindelijk mijn bed en sliep in.

Tok tok! 'Michaël, we gaan naar de paus gaan zien.'riep Leila

'Laat me slapen.'gromde ik

Wat een reis. Ik blijf thuis vanaf nu.

Het nieuwe woord van de maand in de Van Dale is dan toch niet blotebillenselfies. Spijtig, ik heb net al mijn zweren van mijn gat door mijn ma laten uitknijpen. Die klaagde dat ze teveel brilpoetsdoekjes moest verspillen omdat alle etter en pus op haar bril terechtkwamen. Nee, het woord van de maand is knuffelwild. Wilde dieren die als huisdieren worden gehouden. Gevaarlijk en dierenmishandeling waarschuwde National Geographic. Ik doe mijn knuffelolifant toch niet weg. Zijn mest is een zegen voor mijn rozenstruiken. Met de laxeermiddelen die ik elke dag dag door zijn voer meng stat mijn tuin vol sierlijke bloemen. De overschot verkoop ik aan Jules, de bloemist die gespecialiseerd is in het urineren met effect. De straal raakt de drie kanten van de pot. Een echte Raymond Ceulemans, die driebander. En geloof het maar, zet jullie niet in de zeik.