De mensen worden het gekibbel rond de regeringsvorming waarschijnlijk een beetje beu. Terwijl de Franstaligen zich blijven verzetten tegen iedere ingrijpende staatshervorming, lijken de verwachtingen aan Vlaamse kant af te kalven. Van een beloofde grote staatshervorming, blijft alleen een al dan niet ‘vette vis’ over. Een ‘vis’ die trouwens na de aanvang van de regering zal worden gevangen en zonder garantie dat oranje-blauw met volle netten huiswaarts keert.

Herman Van Rompuy (CD&V) en Armand De Decker (MR) delen vandaag tijdens de koffie bij de koning glorieus mee dat grote stappen werden gezet voor de Conventie, een instantie die moet resulteren in een staatshervorming. Wordt het niet opnieuw een praatbarak met veel grote woorden, maar weinig daden? Het Vlaams kartel eist dat de regering de motor van de conventie wordt, CDH wil het liefst zo vaag mogelijk. Dat belooft! Trouwens, met eventuele garanties voor de Conventie, zijn de communautaire hete hangijzers lang niet van de baan. De bevoegdheidsoverdrachten die met een gewone meerderheid kunnen geregeld worden, liggen nog steeds op de onderhandelingstafel.

Ondanks dit slechte onderhandelingsklimaat blijft Yves Leterme aan het roer als formateur. De Oranje-Blauwe excellenties popelen vol ongeduld om de regeringsvorming aan te vatten. Daarbij ziet het ernaar uit dat de grote staatshervorming geen breekpunt meer vormt voor de Vlamingen en de Franstaligen zodus opnieuw hun slag thuis halen. Voor de toekomst van Vlaanderen is een staats(her)vorming nochtans cruciaal, willen we de welvaart en het welzijn van de Vlamingen behouden.

Na meer dan 160 dagen ziet het er niet rooskleuriger uit. De voor de verkiezingen beloofde zoete communautaire wijn, zal na het regeerakkoord als klinkklare azijn worden geschonken. Dit ondergraaft de geloofwaardigheid van de politici en het vertrouwen in de politiek. Hetgeen als een boemerang hard zal aankomen. Zou Leterme niet beter bedanken voor de eer en de bal in het kamp van de Franstaligen leggen? Laat hen de kastanjes uit het vuur halen en op de proppen komen met een verleidelijk voorstel. Het wordt tijd dat de Vlaamse politici Vlaanderen als referentiepunt nemen en de inefficiënte federale logica voorgoed vaarwel zeggen. Vlaamse politici, hou woord en kies voor Vlaanderen!

Debat met: Ludo Abicht, Mustapha Barghouthi, Ilan Pappé, Karel De Gucht

Deze zomer was het veertig jaar geleden dat de zesdaagse oorlog van 1967 uitmondde in de bezetting van de Palestijnse gebieden. In november is het dan weer zestig jaar geleden dat de toenmalige lidstaten van de Verenigde Naties het Britse mandaatgebied Palestina opsplitsten in een Joods en Palestijns deel.
Al die tijd beheerste het Israëlisch-Palestijns conflict de buitenlandpagina’s van onze pers. Er worden telkens nieuwe vredesinitiatieven aangekondigd, maar de impasse lijkt met de dag groter te worden. Hoe komt dat? Door historische vergissingen? Door de hardnekkige bezettings- en annexatiepolitiek van Israël? Door de onredelijke eisen van de Palestijnen wiens politieke leiders corrupt zijn? Of spelen de internationale en regionale grootmachten hun politieke spelletjes en gooien ze olie op het vuur?

Een panel van bevoorrechte getuigen zal zijn licht werpen op de kwestie nu woensdag 14 november 2007 om 20u00 in de Vooruit (Gent), waarbij zij niet zullen aarzelen om stelling in te nemen. De muzikale omlijsting gebeurt door de Soedanese oud-speler Sadeg Shiakh Eldin Gibril.

Meer informatie: http://www.vooruit.be/nl/productions/1288

11 november is traditioneel een belangrijk moment voor de VOSsen. Tal van afdelingen wonen de herdenkingen bij in hun gemeente en ook op de historische site van de IJzertoren vindt er jaarlijks een herdenking plaats. In de crypte houdt de Algemeen voorzitter van het Verbond VOS, Vlaamse Vrdesvereniging Philippe Haeyaert er een toespraak over de betekenis van 11 november. In bijlage kunt u de integrale tekst nalezen.

(lees meer)

Op 11 november 1918, nu 89 jaar geleden, zwegen de wapens na een vierjarige desastreuze oorlog. Het onvermijdelijk conflict dat ontstond door een wankel evenwicht tussen de Europese grootmachten en Rusland ontaarde in een wereldwijd conflict. Gedurende de vier lange jaren liepen er in de wereld verschillende fronten, waarvan het westelijke het meest belangrijke was, waar een allesvernietigende loopgravenoorlog zich ontwikkelde. Jonge mannen werden massaal naar het front gestuurd en kenden er de meest schrijnende omstandigheden.

Door de oorlog werd de kaart van de wereld door elkaar geschud. De enorme economische en maatschappelijke gevolgen waren verschrikkelijk. Door de mechanisatie en de wetenschappelijke ontwikkelingen stapelden de slachtoffers zich op. Uiteindelijk zullen meer dan negen miljoen burgers en militairen de dood vinden. Het einde van de oorlog betekende vaak geen einde voor de soldaten, velen keerden psychologisch gekraakt terug naar huis. De jarenlange bezetting en het overleven als vluchteling waren voor veel burgers traumatische ervaringen.

Ook Vlaanderen was het toneel van deze oorlog. De vele begraafplaatsen en monumenten in de Westhoek getuigen vandaag de dag nog steeds van het dramatische tafereel dat er 89 jaar geleden heeft afgespeeld. Dagboeken, brieven en kunstwerken vertellen het verhaal van het lijden en sterven van eenvoudige mensen die door omstandigheden verwikkeld waren in een enorm conflict die ze niet in de hand hadden.

Zoals zovele volkeren hebben ook de Vlamingen toen zwaar geleden. Vanuit deze verschrikkelijke ervaringen in de loopgrachten ontstond een testament voor de toekomst: het IJzertestament met de boodschap van Zelfbestuur, Nooit meer oorlog en Godsvrede.

Vandaag de dag staan we soms te weinig stil bij wat er zich tijdens de Eerste Wereldoorlog heeft afgespeeld. Ondanks de vele pogingen om het conflict levendig te houden, vervagen de herinneringen snel. Geweld, verdrukking en onverdraagzaamheid blijven de wereld teisteren.

Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen wil op een hedendaagse manier het IJzertestament uitdragen. Vrijheid voor alle volkeren en samenhorigheid zijn cruciaal en vrede kan enkel groeien als iedereen zijn steentje bijdraagt en de eigenheid van eenieder respecteert. Naties moeten de ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen met respect voor elkaars eigenheid, cultuur en territoriale integriteit. Zo dienen alle mensen mee te bouwen aan een vredevolle samenleving. Was dat niet de droom van de soldaten in de loopgraven?

Misschien hadden velen het niet verwacht of zelfs niet durven dromen. Gisterenmiddag heeft de Commissie van Binnenlandse zaken dan toch eindelijk de wetsvoorstellen voor de splitsing van de kieskring B-H-V goedgekeurd. In zekere zin gebeurde dat met enige tegenzin bij de Vlaamse vertegenwoordigers van oranje-blauw aangezien een onderhandelende oplossing dan toch niet mogelijk bleek. Gelukkig maar want het voorstel waar bij de Vlaamse onderhandelaars een consensus bestond, waren allesbehalve voordelig en bevatten meer dan enkel het symbolische 'lepeltje suiker'.

Het is uniek in de korte Belgische geschiedenis dat de Vlamingen eenzijdig een wet goedkeuren en daarmee gebruik maken van hun democratische meerderheid. Een meerderheid die met het inroepen van een belangenconflict onmiddellijk aan banden wordt gelegd door een Franstalige minderheid. Deze mogelijkheid is een historische vergissing van de Vlamingen door hun meerderheid kwijt te spelen. Reeds meermaals waren we er getuige van hoe een Franstalige minderheid erin slaagde om de democratische meerderheid in dit land te gijzelen. Het inroepen van een belangenconflict is slechts een vertragingsmanoeuver. Na de procedure is het nog steeds het parlement die beslist of het advies van het Overlegcomité wordt gevolgd. Dus als de Vlamingen het been stijf houden en finaal in het parlement stemmen, is B-H-V gesplitst en dat zonder prijs.

Kort voor de stemming verklaarde Olivier Maingain (FDF) het vertrouwen in de persoon van formateur Yves Leterme te hebben verloren. De pogingen van de Franstaligen zijn maar al te doorzichtig om de Zwarte Piet voor het eventuele falen van de onderhandelingen naar de Vlamingen door te schuiven. Op de laatste knip verklaarde men dat men tot een onderhandelende oplossing wou komen. Dat men reeds 150 dagen de tijd heeft gehad, vergeet men al te graag.

Met de splitsing van de kieskring B-H-V zijn de overige communautaire kwesties nog lang niet van de baan. Voor de formatie van de oranje-blauwe coalitie moeten nu de communautaire onderhandelingen worden aangevat. Dit zijn noodzakelijke stappen om Vlaanderen de hefbomen te geven om een adequaat socio-economisch beleid te voeren, rekening houdend met de noden van vandaag. Het hertekenen van de staat is voor Vlaanderen noodzakelijk om een antwoord te bieden op de ingrijpende toekomstige uitdagingen. De vraag is doen we dat in dialoog of eenzijdig? Als de Franstaligen de Vlaamse voorstellen blijven negeren en iedere constructieve dialoog weigeren, dan hebben de Vlaamse politici geen keus. Voor Vlaanderen heeft België geen meerwaarde en het zou onverstandig zijn om te kiezen voor een status quo. Eens te meer geraken de communautaire gemoederen verhit. Wil men deze hete hangijzers in de koelkast stoppen, dan moeten deze eerst kunnen afkoelen. Best smeden we het ijzer als het warm is. Nu moeten knopen worden doorgehakt! Waarom zouden de Vlamingen dan geen belangenconflict inroepen, want de belangen voor Vlaanderen worden geschaad als de Franstaligen geen rekening willen houden met onze eisen.

In de discussie over de jaarlijkse torenhoge transfers van Vlaanderen naar Wallonië blijven er nog veel vragen. Wallonië beweert vaak dat dankzij hun rijkdom Vlaanderen is kunnen groeien tot de welvarende staat die we vandaag de dag kennen. Deze zogenaamde omgekeerde transfers blijven echter hardnekkige mythes.
Hoogleraar Juul Hannes maakte daarover een interessante studie en stelde in Trends (2004): 'Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden. [...] Noch in de negentiende, noch in de twintigste eeuw stroomde er een Waals belastingoverschot naar Vlaanderen. [...] De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50% hoger dan in Vlaanderen. Dat is nog hoger dan in Brussel, waar de meerkosten 35% bedragen. [...] Laat de transfers passeren via de Europese Unie en na enkele jaren zal men daar vaststellen dat het de spuigaten uitloopt. De EU zal eisen dat Wallonië zijn bestedingen normaliseert. Vanaf 1830 hebben de Vlamingen de Belgische rekeningen buitenmatig betaald, onder meer voor de bruggen, spoorwegen en kanalen van Wallonië. Dat deden ze zelfs in de dramatische jaren 1840-1860, toen arm Vlaanderen op zijn dieptepunt zat en er op het Vlaamse platteland hongerdoden vielen.'  

Interessant is de brochure van Claudius Severus (Lodewijk Severijns). Een uniek tijdsdocument dat de wortels bevat van veel ongenoegen in Vlaanderen en daarmee een bron is van veel flamigantisme. klik hier voor de brochure.