Het Tibetan Youth Congress België organiseert een vreedzame manifestatie in Brussel op 8 - 8 - 2008, de dag van de opening van de Olympische Spelen in Beijing.

Dont ever miss that day, as our enemy is celebrating victory, and we remain silent, so we will not let this happen without a voice ( TYC Quote)

  11.00-13.00 uur: betoging aan gebouwen van de Europese Commissie aan de rotonde op het Schumanplein

  13.00 uur: optocht van het Schumanplein naar de Chinese ambassade

  15.00-17.00 uur: betoging aan de Chinese ambassade

Kom talrijk de Tibetaanse bevolking ondersteunen op een cruciaal moment van haar geschiedenis.

Terwijl Beijing op 8 augustus as. de opening van de Olympische Spelen zal vieren, is er in Tibet niets veranderd.

In tegendeel, sinds de gebeurtenissen van maart jl. is de toestand zelfs verslechterd.

Thans leven de Tibetanen in een sfeer van terreur die aan de slechtste dagen van de culturele revolutie herinnert.

Meer dan ooit heeft de Tibetaanse bevolking uw steun nodig.
De Vrienden van Tibet hopen op een heel talrijke opkomst!!

http://www.vriendenvantibet.be/

VOS Oost-Vlaanderen blikt terug op een geslaagde 11-juliviering in Gentbrugge met felgesmaakte toespraken van mevr. An De Moor en Jos De Cock, met een geslaagd optreden van het befaamde VVVG-koor 'Emiel Hullebroeck' en dhr. Janssens en bovenal een bijzonder goede en een vriendschappelijke sfeer.
 
Wij bedanken het talrijk opgekomen publiek vanuit heel Oost-Vlaanderen en omstreken die samen met ons 11 juli vierde.

We nodigen alvast iedereen van harte uit voor een even sfeervolle en strijdbare viering volgend jaar! 

CD&V-voorzitster Marianne Thyssen pleitte een aantal weken geleden in Plopsaland in duidelijke bewoordingen voor een belangrijke staatshervorming. “Wie deze hervorming tegenhoudt, speelt met de toekomst van het land. Wij kunnen niet toestaan dat er wordt gepokerd met de Vlaamse, Brusselse en Waalse welvaart als inzet… We zijn nog bereid de interregionale en interpersoonlijke solidariteit te verdedigen. Maar als men de noodzakelijke hervormingen voor ons land onmogelijk maakt, sluiten wij niets uit”. Zonder hervormingen schieten de Franstaligen in eigen voeten.

Deze uitspraak bracht slechts wat lichte rimpelingen op het water, meer niet. Twee jaar geleden zou dat tot heel wat politieke heisa hebben geleid, maar het laatste jaar volgen de straffe en stoere uitspraken elkaar op de voet. Er is  een duidelijke escalatie aan de gang.

15 juli wordt voor dit land de ‘dag des oordeels’. Als er geen aanzet is tot een stevige staatshervorming, dan trekken de christen-democraten de stekker uit de regering. Een institutionele crisis zonder weerga zal dan het gevolg zijn. Maar in de Wetstraat 26 weet men maar al te goed dat onze overjaarse staatsstructuur absoluut geen wissel op de toekomst is. Over zowat alles denken Vlamingen en Walen (samen met hen ook de Franstaligen in Brussel) anders. Vlaanderen is vragende partij om belangrijke fiscale, sociaal-economische, financiële en juridische hefbomen in handen te krijgen. In Wallonië gruwt men van deze gedachte. Het enige wat hen interesseert, is een uitbreiding van Brussel, richting Wallonië wel te verstaan, en, als het even kan, met de faciliteitengemeenten erbij.

De wensen en verlangens van Walen en Vlamingen liggen lichtjaren uit elkaar. 44% van de Walen kiest voor een herstel van België. Wallonië wenst de huidige toestand te bevriezen. Nochtans heeft Wallonië heel veel redenen om zich zorgen te maken. Graydon berekende dat in de eerste helft van dit jaar in Wallonië bijna 5% en in Brussel zelfs meer dan 7% van de bedrijven failliet gingen. Vlaanderen kende daarentegen een lichte daling van bijna 2%. Uit de studie blijkt ook dat Vlaamse bedrijven doorgaans gezonder zijn dan de Waalse en Brusselse. Daarnaast blijkt ook dat de kloof in de werkzaamheids- en de werkloosheidsgraad tussen Vlaanderen enerzijds en Wallonië en Brussel anderzijds maar blijft stijgen.

Het is paradoxaal dat de Franstaligen die juist het meest gebaat zijn bij een fiscaal, financieel en tewerkstellingsbeleid op maat van hun noden en wensen, het staatshervormingsproces blokkeren. Wallonië (heel Franstalig België) blijft rekenen op de huidige solidariteitsmechanismen.

Maar alles wijst erop dat het de publieke opinie in Vlaanderen eindelijk menens is. Een grondige hervorming van de staat als wissel op de toekomst is voor het leeuwendeel van de Vlamingen de enige optie. Nog nooit was de eensgezindheid in Vlaanderen zo groot. Het huidige België biedt geen soelaas. België moet grondig worden herdacht of zal straks niet meer zijn. Dat is de krachtige boodschap van Marianne Thyssen.

De CD&V moet woord houden. Ze heeft de sleutel in handen. We brengen de woorden van Luc Van den Brande in herinnering: “Dit land mag niet terugkeren naar een systeem van federale voogdij over de deelgebieden. Die deelgebieden moeten met versterkte bevoegdheden en verantwoordelijkheden uit de staatshervorming komen.” Voor de CD&V moet blijven: een zeer sterke financiële en fiscale verantwoordelijkheid voor de regio's, arbeidsmarktbeleid en economische hefbomen (mobiliteit, energie, wetenschapsbeleid), een verschillend gezondheidsbeleid, een eigen gezinsbeleid. Gewesten moeten beslissingsrecht hebben inzake justitie, NMBS... Maar vooreerst de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.

Is dit niet het minimumprogramma dat alle Vlaamse partijen goedgekeurd hebben?

CD&V, kies voor de Vlaamse staatsraison.

Walter Baeten, Eric Defoort, Peter Peene, Philippe Haeyaert

Op vrijdag 4 juli 2008 verscheen het derde manifest van de Gravensteengroep. Hieronder volgt de integrale versie van de tekst.

Politieke solidariteit: een noodzaak voor de democratie

België kreunt onder een gebrek aan politieke solidariteit. Recente gebeurtenissen illustreren dit scherp. Franstalige politici hebben opnieuw een aantal beslissingen van het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering verdacht gemaakt in de Raad van Europa. Ook de Verenigde Naties werden onlangs in dit proces ingeschakeld.

Dat zijn zorgwekkende feiten. Redelijke en rechtvaardige Vlaamse standpunten worden voortdurend geassocieerd met een extreemrechts gedachtegoed, zoals het eerste Gravensteenmanifest al stelde. Die kritiekloze aanname creëert een klimaat waarin de Vlamingen als onverdraagzaam worden voorgesteld. Er zijn Franstaligen die zich nu verheugen omdat men in het buitenland denkt: 'Vlaanderen is racistisch'. Alsof dat zelf geen racistische gedachte is. Dergelijke praktijken verzieken de omgang tussen Vlamingen en Franstaligen.

Internationale spelregels

Een consequente toepassing van Europese principes in België zou het Vlaamse standpunt vooral bevestigen. In het huidige Europa kan een grens niet langer worden beschouwd als een slagboom, of het grondgebied als een slagveld. De binnengrenzen van Europa functioneren vandaag veeleer als spelregels. Wie Luik verlaat richting Aken, of Kortrijk richting Parijs, komt voorbij de voormalige staatsgrenzen weliswaar in een andere taal en cultuur terecht, maar gelukkig niet langer in een andere wereld, of een ander Europa.

Vandaag hebben Fransen rechten in Duitsland. Ze genieten er, zoals alle EU-burgers, de bescherming van Europese wetten en verdragen. Ze kunnen er wonen, werken, studeren, leven… Maar ze hebben er ook plichten. Ze worden geacht de taal en cultuur te respecteren van het land dat hun gastvrijheid biedt. Er zijn spelregels: elke grensovergang is als het betreden van een nieuw vakje in een gezamenlijk spel.

De Gravensteengroep gaat uit van een - voorwaardelijk - vertrouwen in de onomkeerbaarheid van de Europese eenwording. Dit Europa is nog niet ideaal. Maar het is zeker niet langer de speeltuin van een Bismarck of een Napoleon.

Als de negentiende-eeuwse versie van de natiestaat achterhaald is, dan geldt dit ook voor België. De Gravensteengroep vraagt niets anders dan dat Europese en dus inter-nationale regels ook in ons land worden gerespecteerd. Het territorialiteitsbeginsel maakt daar deel van uit, als de politieke basis voor een vreedzaam samenleven in federaal verband. Maar ook het respect voor de meerderheidsregel behoort tot die regels, evenals de politieke verantwoordelijkheid van de bestuurders voor het gevoerde beleid ('no taxation without representation').

IJzeren Rijn

Wij wensen dat de Franstaligen in België eindelijk ophouden onze problemen vanuit een eng nationaal kader te benaderen. Dat bovendien een deel van de Vlamingen onze zoektocht naar een democratische en Europese benadering niet bijtreedt, blijft een probleem. Zelf kritiekloos de Belgische natie verdedigen maar anderen nationalisme verwijten, is niet ernstig.

Het aankaarten van het democratisch deficit in België is het tegendeel van 'Vlaamse navelstaarderij'. Hoe meer je onze buurlanden bestudeert, hoe duidelijker blijkt dat de basisprincipes van een volwaardig, democratisch federalisme in ons land niet worden toegepast. Eén van die principes is de politieke solidariteit. In het tweede Gravensteenmanifest stelden we dat solidariteit het eigenbelang overstijgt. Politieke solidariteit betekent onder meer dat politici van het ene landsdeel niet moedwillig handelen tegen het belang van een andere deelstaat in.

Een illustratie van dat laatste was het optreden van het Waalse Gewest in het dossier van de 'IJzeren Rijn'. De Vlaamse regering heeft jarenlang moeizaam onderhandeld met Nederland over de aansluiting van de Antwerpse haven op het Duitse Ruhrgebied via het spoor. Het traject liep niet over Waals grondgebied en kwam niet ten laste van de Waalse begroting. Toch vond de toenmalige minister-president van het Waalse Gewest, Elio di Rupo, in een advies aan het provinciebestuur van Maastricht dat het hele project 'weggegooid geld' was. Terecht noemden de SP.A-ministers deze visie 'ongehoord, inconsequent en dom'. Wie de elementaire principes van de politieke solidariteit niet respecteert, ondermijnt zelf het samenleven in de federale staat België.

Machtsvacuüm

In België wordt de doorwerking van de democratie al decennialang tegengewerkt. Vandaag behoort het tot het politieke spel om de meerderheidregel niet te respecteren. Franstaligen steigeren als in de Kamer van Volksvertegenwoordigers de Vlamingen hun meerderheid gebruiken om een kieswet aan te passen. Nochtans hebben deze laatsten daar volgens de Grondwet het volste recht toe. Anderzijds eisen de Franstaligen dat de meerderheid in een faciliteitengemeente zou mogen beslissen over een aanhechting bij Brussel, terwijl voor een dergelijke procedure geen grondwettelijke basis bestaat. Er wordt geen moeite gespaard om een democratische maatregel als de Vlaamse wooncode voor te stellen als een dwangmaatregel van een racistische overheid. Door dit alles zijn wij in een crisis van de democratie zonder voorgaande beland. De meerderheid kan haar democratische visie op het toekomstige beleid niet realiseren. Zij wordt voortdurend afgeblokt door de minderheid, die nochtans in de wetgeving ruime bescherming geniet. De scheiding der machten is zonder voorwerp, aangezien er geen macht meer is maar een steeds zorgwekkender vacuüm. Dít België ter discussie stellen, lijkt ons een daad van democratisch verzet.

Herstel van de democratie

De loodzware taak van de huidige regering is niet alleen het vestigen van goed bestuur, maar eerst en vooral het herstel van de democratie. Dit zal enkel slagen indien het belang van enkele fundamentele regels wordt erkend: De erkenning van het territorialiteitsbeginsel. Waardering, te goeder trouw, voor de democratische spelregels in de Belgische politiek. Respect voor de meerderheidsregel. Verantwoordelijkheid van de verschillende overheden voor het eigen beleid, wat moet leiden tot ruime fiscale autonomie.

Wie het Belgische federalisme nog een toekomst wil geven, stemt ondubbelzinnig in met een institutionele pacificatie, waarvan de vanzelfsprekende splitsing van BHV een hoeksteen vormt. Als de Franstalige minderheid werkelijk wil dat dit land, waarvan zij nu enthousiast de vlag hijst, door de Nederlandstalige meerderheid in ere wordt gehouden, dan moet zij voor die meerderheid zelf het nodige respect opbrengen.

De macht uit haar vacuüm en de democratie uit haar diepe crisis halen, zal meer vergen dan 'vijf minuten politieke moed'. Het veronderstelt bij de verantwoordelijken een visie die uitgaat van de dringende behoefte aan politieke solidariteit. Het vereist een overtuigingskracht die daaraan beantwoordt. Zonder politieke solidariteit, zowel bij de overheden als de burgers, wordt verdraagzaam en democratisch samenleven onmogelijk. Alleen de bewuste keuze voor politieke solidariteit zal het land uit het huidige vacuüm halen. Wij pleiten ervoor dat de stilaan uitzichtloze Belgische crisis wordt benaderd vanuit een democratische, rationele invalshoek. Wij kunnen niet langer aanvaarden dat de redelijkheid van de democratie in heel Europa mag zegevieren, behalve in België. Wij eisen geen grond, geen geld en geen macht. Wij wijzen op principes die moeten leiden tot meer democratie.

Meer info: www.gravensteengroep.be

De koffers staan gepakt, de neuzen richten zich naar verre oorden. Wie zijn brood verdient in of rond de Wetstraat moet echter nog een drietal weken wachten, want niemand wil het mirakel van 15 juli missen, de dag waarop alles anders zal worden.

Het seizoen 2007-2008 zal vooral herinnerd worden als het jaar van de drie federale regeringen, waarvan er geen enkele echt regeerde. Omdat de Belgische deur te smal blijkt om noord en zuid er nog samen door te wringen. Maar 2007-2008 was ook het jaar waarin het Vlaamse beleid rond Brussel zwaar onder druk kwam. Vlaanderen groeide uit tot het Benidorm van internationale onderzoekscommissies. Populair vakantieoord voor wie liever geen inspanningen doet om zich een beetje te verdiepen in cultuur, gebruiken en geschiedenis van de inboorlingen. Want 'we' krijgen het niet uitgelegd aan de buitenwereld. Blijkbaar niet eens aan een heel stuk binnenwereld.

'Getuigt het niet gewoon van een gezond democratisch beginsel wanneer een gemeente met meer dan 60 procent Franstalige inwoners een tweetalige gemeente wordt?', vraagt een Vlaamse specialist in ondernemingscreativiteit zich in deze krant af. Mogen we even de logica van die redenering doortrekken? En dan mag iedereen op vakantie.

Als genoeg inwijkelingen weigeren zich aan te passen aan de taal van de nieuwe omgeving, volgt de beloning van gebiedsuitbreiding. Demografisch imperialisme als democratisch beginsel. Weg met het uitgangspunt dat nu al ruim een halve eeuw voor vrede zorgt in Europa: respect voor de grenzen. Leve het Lebensraum-ideaal, waarmee een belangrijk stuk oorlogslogica van vorige eeuwen gerehabiliteerd wordt.

Het kan ook anders. Wim en Chantal zijn Vlamingen die in Jodoigne een lap grond bebouwden (DS 13 juni). Volgens de burgemeester zijn de Wimmen en Chantals daar al met zowat duizend. Hebben zij een partij opgericht die faciliteiten of zelfs de aanhechting bij Vlaanderen bepleit? Neen, zij verklaren: 'We hebben het ons nog geen dag beklaagd dat we Walen zijn geworden.' In Vlaams-Brabant zou dat bij vele Antoines en Antoinettes klinken: 'We hebben nog geen dag overwogen Vlamingen in Vlaanderen te worden’.

Communautaire problemen in Jodoigne? Onbekend. Want: 'In de gemeente weten we niet altijd wie Nederlandstalig is. Iedereen past zich hier aan en zegt bonjour. Je kan hier als Vlaming ook niet echt eisen stellen, maar eigenlijk vinden we dat ook niet erg.' Simple comme bonjour dus. Gevolg: 'De Franstalige inwoners van Jodoigne zijn best tevreden met hun Vlaamse stadsgenoten.' Want, zegt de lokale slagerin: 'Al die communautaire problemen tussen Frans- en Nederlandstaligen zijn toch nutteloos. Hier gaat dat ontzettend goed tussen ons.' Juist, want de Vlamingen doen wat honderdduizenden voor hen in heel Wallonië deden: zich aanpassen. Hun nakomelingen leiden geen partijen die Vlaamse gebiedsuitbreiding nastreven, maar ontpopten zich tot volbloed Waalse politici die luisteren naar namen als Reynders of Onkelinx. Welke internationale commissie komt onderzoeken waarom honderdduizenden Vlamingen in Wallonië geen communautaire heisa veroorzaken en honderdduizenden Franstaligen in Vlaanderen de boel verzieken?

Of nog een paradox die onder de loep kan worden genomen door een Bretoense burgemeester met te veel vrije tijd. Volgens de Franstalige media zijn de Vlamingen onverdraagzaam, ziekelijk extremistisch en afkerig van solidariteit. Maar 60procent van de Walen verkiest het Belgische beleidsniveau (in meerderheid bevolkt door francofonenvreters) boven het Waalse (uitsluitend gevuld met ruimdenkende en verlichte geesten). Wordt Wallonië bevolkt door masochisten? Of kunnen ze gewoon beter rekenen?

Als er nog volk te vinden is voor een derde commissie internationale waarnemers, mag die de nota van Kirsch en Dubois onder de loep nemen. Die gewezen medewerkers van Dehaene stelden vorige week een nieuw model van financiering van de deelstaten op. Uit hun cijfers leren we dat voor elke 110 euro die een Vlaming in de Belgische pot gooit er maar 86 euro uit een Waalse of Frans-Brusselse zak komt. Omdat we rijker zijn, en rijke mensen mogen wel wat van hun extraatjes doorschuiven naar de minder fortuinlijken. Maar in België krijgt Vlaanderen per kop 98 euro terug, het Waalse gewest of de Franse Gemeenschap 102.

Met die wetenschap in het achterhoofd overweeg ik een politieke partij op te richten die de overheveling van Mortsel naar Wallonië eist. Met een corridor over de middenstrook van de E19. Kunnen we meteen fileloos naar la capitale rijden.

Peter De Roover is politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging

Deze tekst is verschenen in De Standaard op 25 juni 2008.

Bron: www.standaard.be

Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen nodigt u van harte uit op de 11-juliviering die doorgaat op zondag 13 juli 2008 om 14u30 in het Dienstencentrum te Gentbrugge (Braemkasteelstraat 29). Ook dit jaar bieden we een aantrekkelijk programma aan.

Sinds de verkiezingen van 10 juni 2007 waren we getuige van een weinig fraai politiek spel. De regeringsvorming verliep uiterst moeizaam en de broze coalitie sleept zich van crisis naar crisis terwijl de huidige situatie duidelijke antwoorden vraagt. De besluiteloosheid is opvallend. Zowel op communautair- als op economisch blijven de beslissingen uit.   

De Vlaamse beweging en in het bijzonder het Verbond VOS hebben de bijzondere opdracht om de Vlamingen te overtuigen om voor Vlaanderen te kiezen. De tijd dringt om werk te maken van de Vlaamse staatsvorming! Op 11 juli leggen we niet alleen de bakens uit, maar vieren we ook uitbundig.

Dit jaar wordt de feestrede verzorgd door mevr. An De Moor, voorzitter van de organisatie Vlaanderen Feest! en de beweging Vlaanderen-Europa vzw. De beweging Vlaanderen-Europa zet zich actief in voor een open Vlaamse identiteitsbeleving en koppelt het Vlaams bewustzijn aan een internationale oriëntatie en de positieve interactie met andere culturen. De beweging promoot initiatieven die een betere bekendheid en aanwezigheid van Vlaanderen in de wereld nastreven. Jaarlijks kent men de Gulden Sporen voor Vlaamse Uitstraling toe en organiseert men mee de uitreiking van de Orde van de Vlaamse Leeuw.

Daarnaast zijn we verheugd om opnieuw het befaamde  VVVG koor ‘Emiel Hullebroeck’ met de muzikale begeleiding van dhr. Jan Janssens voor te stellen die ons enkele prachtige Vlaamse liederen brengt. Daarna volgt een gezellig samenzijn en een fijne ontmoeting bij een hapje en een drankje met de muzikale opluistering door dhr. Janssens.

Gelieve uw aanwezigheid voor 9 juli te bevestigen bij Jacques De Groeve (09 258 09 26 of degroeve.pieters@telenet.be) of Libert Robert (09 231 19 41 of libert.robert@telenet.be).

Iedereen is van harte welkom! Samen maken we er een Vlaams feest van!

Het parlementaire zomerreces, de 'deadline der deadlines', nadert met rasse schreden. De kans op een hernieuwde Pax Belgica lijkt zo goed als onbestaande. Een referendum over Vlaamse onafhankelijkheid kan een uitweg bieden, vinden zeven Vlaams-nationalisten.

Een grote stap voorwaarts in de hervorming van de Belgische Staat blijft voor Vlaanderen noodzakelijk en voor de Franstalige politici ondenkbaar. Om nog maar te zwijgen over het dossier-BHV, de splijtzwam van België. De ondertussen beruchte note pedagogique sur BHV van de PS zegt het allemaal. Het gaat hen niet in de eerste plaats om de (overwegend blauwe) Franstalige kiezers uit de Vlaamse Rand, het gaat de Franstalige socialisten om het vrijwaren van de Franstalige claim op Vlaams grondgebied in het post-België-scenario.

Vicepremier Laurette Onkelinx kon het niet beter verwoorden toen ze onlangs in een interview met De Standaard (DS 31 mei) het volgende zei: 'Brussel-Halle-Vilvoorde gaat over: hebben Wallonië en Brussel al dan niet een aparte toekomst? BHV gaat natuurlijk ook over de verdediging van de Franstaligen die in de Rand leven, maar dat is niet de kern van de discussie. Wie in Vlaanderen nog gelooft dat het over het inschrijvingsrecht voor Franstaligen uit de Rand gaat, begrijpt niets van de gevoeligheid van de Franstaligen. BHV is echt veel fundamenteler dan dat. Dat maakt de discussie zeer moeilijk.' En dan te weten dat elk 'inschrijvingsrecht' voor de Vlaamse partijen al zo goed als onbespreekbaar is…

Kortom, de toestand is uitzichtloos. Nieuwe federale verkiezingen dan maar? Afgezien van het feit dat nieuwe verkiezingen de communautaire tegenstellingen enkel maar zouden vergroten, zijn ze ook juridisch heel erg controversieel. Dat bleek enkele weken geleden nog maar eens op de studiedag naar aanleiding van het 40-jarig bestaan van het Instituut voor Constitutioneel Recht van de KU Leuven. Hoewel onderzoekster Evelyne Maes met overtuiging de stelling verdedigde dat nieuwe verkiezingen zonder een gesplitst BHV misschien wel ongrondwettelijk zijn, maar simpelweg niet kunnen worden tegengehouden, kreeg ze ferm de wind van voren van enkele collega-juristen.

Vooral professor emeritus Hugo Vandenberghe kon zich helemaal niet vinden in haar redenering. Hij beweerde met grote stelligheid - internationale verdragen en normen in de hand - meer dan voldoende juridische argumenten te kunnen aanhalen om deze eventuele verkiezingen te doen kelderen. Als senator van CD&V en dus sterk betrokken partij, blijft het natuurlijk de vraag of hij, eens het zover is, dit ook effectief zal doen. De giftigste adder onder het gras zou wel eens van de lokale besturen en van de kiezers zelf kunnen komen. Zo wees Luc Deconinck (jurist en voorzitter van vzw De Rand) op de mogelijk enorme organisatorische problemen in Halle-Vilvoorde. Dat bijna geen enkele dienstweigeraar (van 10 juni 2007) veroordeeld werd, zal ongetwijfeld bij veel Vlamingen de vastberadenheid en de verbetenheid om deze ongrondwettelijke verkiezingen te boycotten een enorme 'boost' geven.

De opmerking op de studiedag dat België, indien het nieuwe verkiezingen zou organiseren zonder het arrest van het Grondwettelijk Hof uit te voeren, zich in een onvoorzienbare chaos stort en afdaalt tot het niveau van een 'bananenmonarchie' kon op algemene bijval rekenen… En wat te denken van een scenario waarbij een aantal (oppositie)partijen hun kiezers formeel oproept om deze verkiezingen te boycotten door niet te gaan stemmen?

Neen, nieuwe verkiezingen zonder splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde zijn in alle opzichten ondenkbaar. Trouwens, ook de terugkeer naar de oude arrondissementele kieskringen (het stokpaardje van de Franstaligen) is juridisch al even wankel en zal ongetwijfeld leiden tot nieuwe procedures voor het Grondwettelijk Hof, niet het minst ingeleid door de Vlaamse Beweging.

Rien ne va plus of de totale uitzichtloosheid dus, of toch…

Misschien kan een volksraadpleging of referendum duidelijkheid bieden over de toekomst (of het einde) van België? Wij stellen alvast voor om, indien de communautaire onderhandelingen tegen het zomerreces tot niets leiden en een 'majeure' institutionele crisis onafwendbaar is, in het najaar een referendum te houden over de Vlaamse onafhankelijkheid. De stemming zou gaan over de vraag of de Vlaamse Regering en het Vlaams Parlement onderhandelingen moeten beginnen over de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Dit referendum wordt gehouden in de Vlaamse Gemeenschap (uiteraard ook bij de Brusselse Vlamingen), maar is niet-verplicht en niet-bindend. De kiesvoorwaarden zijn dezelfde als bij de verkiezingen voor het Vlaams Parlement. Voor Brussel wordt er een specifiek voorstel uitgewerkt dat zowel de functie van Vlaamse hoofdstad als de rechten en vrijheden van de Brusselse Vlamingen vrijwaart. Dit laatste kan op basis van een vrije gemeenschapskeuze tussen de Vlaamse of de Franse Gemeenschap.

Vlaanderen zou uiteraard lang niet de eerste deelstaat zijn die een onafhankelijkheidreferendum organiseert. Zo gingen onder andere Quebec, Ierland, Montenegro, Slovenië, Estland, Letland, Litouwen en Kroatië ons voor, Baskenland, Groenland en Schotland volgen binnen afzienbare tijd.

Voor alle duidelijkheid: Vlaamse onafhankelijkheid lost niet alle problemen op, maar schept wel het enige werkbare kader om de uitdagingen echt aan te pakken. Het is in elk geval een veel betere optie dan de institutionele chaos die op ons afkomt lijdzaam te ondergaan. Of, om het met de woorden van Eric Van Rompuy (CD&V) te zeggen: 'Er ligt een staat op sterven, twee volkeren zullen erven.'

Theo Francken, Karl Vanlouwe, Matthias Storme, Dominick Vansevenant, Bart De Valck, Guido Moons en Peter De Roover zijn actief in de Vlaamse Beweging en schreven deze bijdrage in eigen naam.

www.onafhankelijkheidsreferendum.be

'U heeft de taak om een hele stad vanaf de grond op te bouwen - en the sky is the limit! Maar uw macht gaat verder dan het bouwen. U bent de baas over alles, van budgetten tot bulldozers, van belastingen tot blikseminslagen - en u heeft meer controle dan ooit.'

Ze weten hun spelletje te slijten, de makers van Sim City, volgens henzelf het 'best verkochte pc-game aller tijden'. Heerlijke droom: los van alle feiten een Utopia opbouwen. Dat die virtuele steden alleen maar functioneren binnen het kunstmatige en wereldvreemde kader dat de programmeurs hebben getekend, stoort niet. Het is maar een spelletje.

De reeks België Nieuwe/Nouvelle Formule had een hoog Sim City-gehalte. Logisch misschien, want vormen de 'na-70'ers' niet de eerste computerspelletjesgeneratie? Hoe verscheiden ook de auteurs en hun achtergronden, er lopen enkele rode draden door de meeste bijdragen.

Vooreerst valt de grote creativiteit op, waarbij feiten niet altijd relevant worden geacht.

Wie vreesde dat we het met de exotische ideeën van unitaire kieskringen en samenvallende verkiezingen wel gehad hadden wat politieke science fiction betreft, zal genoten hebben van het Sim City-debat. De ideeën zijn bijwijlen grappig, soms beangstigend totalitaristisch, maar heel dikwijls getuigen ze van de hopeloosheid van de opdracht om een realistisch project voor België te ontwerpen.

Vandaar de kernzin uit de hele reeks: 'Zetten we de teller weer op nul?' Mooie beeldspraak, want vele bijdragen leken erg op het discours van handelaars in versleten tweedehandsauto's, die aan de argeloze koper als nieuw worden aangeboden door frauduleus de kilometerstand naar nul te draaien. Van waar dat heimwee naar een België dat nooit heeft bestaan? Het voorstel om de geschiedenis van België te vergeten, komt te laat. Velen hebben dat duidelijk al gedaan.

Opvallend is ook het structuurfetisjisme waarvan blijk wordt gegeven. De overtuiging domineert dat de tegenstellingen in dit land het gevolg zijn van de staatshervormingen, terwijl het natuurlijk net omgekeerd is. De partijen zijn niet gesplitst bij decreet, uitgevaardigd door de Hoge Raad voor Etnische Zuivering. Dat proces verliep heel spontaan (en meestal op aandringen van de Franstaligen, die hun dominantie zagen verwateren).

Maar wie de mythe van de kunstmatig opgedrongen scheiding aanhangt, gelooft natuurlijk graag dat ook de eenheid kan opgelegd worden per decreet. Desnoods uit te voeren met bulldozers. Zo simpel is het allemaal.

Oppervlakkig beschouwd krijgen we de indruk dat zowat alles in vraag gesteld werd. Toch bleef één taboe overeind: de onaantastbaarheid van het Belgische feit. België in vraag stellen is geen optie, schreef Geert Buelens expliciet. Daar stopt de creativiteit. Het uitgangspunt was dus niet 'hoe werken we aan een toekomst die ons verlost van onnodige hinderpalen bij het aanpakken van maatschappelijke uitdagingen', maar 'hoe redden we België, ten koste van alles, zonodig zelfs van elke zin voor realisme'. Ook in de generatie 'na '70' is het dogmatisch denken niet dood.

Als we naar de achtergrond zoeken van dat angstvallig vasthouden aan het Belgische feit, komen we uit bij een totaal verkeerde inschatting van het project 'Vlaamse staat'. Dat wordt graag voorgesteld als een techniek om een afgesloten en bekrompen gevangenis op te richten. Het gebruikte beeld van kindjes die niet meer naar de Ardennen kunnen als 'de Vlamingen winnen' geeft aan in welke fuik de België-nostalgie gevangen zit.

Dus daarom even ten behoeve van wie nog niet helemaal vastgeroest zit in genoemd cliché: in een onafhankelijk Vlaanderen zullen alle inwoners via democratische weg en dus bij meerderheid beslissen wat we samen met Wallonië (en andere landen) gaan doen, in welke mate we wederzijdse hulp verlenen, hoeveel Frans we op school leren. Wie beweert dat Vlaanderen - als het zich zelf bestuurt - de grens met Wallonië zal sluiten, elk cultureel contact met de zuiderbuur gaat verbieden, zich opsluit binnen de eigen grenzen en elke vorm van solidariteit zal afzweren, beledigt zes miljoen mensen op een schofterige manier. Dit is een uiting van minachting voor een hele bevolkingsgroep. De grondhouding van het verkrampte verzet tegen volwaardig Vlaams zelfbestuur ligt in respectloosheid en ongeloof in de Vlaamse democratie. Negativisme als raison d'état belge!

Het staat iedereen vrij Vlaanderen het recht te ontzeggen om eigen keuzes te maken omdat de Vlamingen toch alleen maar misbruik zullen maken van hun autonomie. Maar zo leert de aandachtige waarnemer wel dat het Belgique Nieuwe/Nouvelle Formule een project is van Bange Betuttelende Belgen.

Of blijft er ruimte voor volgend compromis? We programmeren een computerspelletje, dopen het België, laten daar het surrealisme heersen en werken in Vlaanderen en Wallonië aan de toekomst.

Peter De Roover - politiek secretaris Vlaamse Volksbeweging

Verschenen in De Standaard op 16 juni 2008

www.standaard.be

Open brief aan de Vlaamse onderhandelaars:

Geachte,

Wij wensen langs deze weg een duidelijke boodschap te geven aan die Vlaamse onderhandelaars die zouden overwegen  zich « inschikkelijk » op te stellen tegenover de eisen van de Franstaligen bij de onderhandelingen over een mogelijke nieuwe staatshervorming.

Ten eerste: voor de oplossing van de zaak “Brussel-Halle-Vilvoorde” willen wij dat de grondwet én de gewone wet worden toegepast door iedereen. Het Grondwettelijk Hof heeft de huidige kieswetgeving bij herhaling ongrondwettelijk verklaard. Bovendien is het volstrekt onlogisch om in het hele land provinciale kieskringen te organiseren, behalve in Vlaams-Brabant, en dat alleen maar omdat in de Vlaamse rand enkele tienduizenden franskiljons zijn komen wonen die geen zin hebben om zich aan te passen. Daarom eisen wij de splitsing van dat kiesarrondissement, zonder enige “compensatie”. Er kan dus geen sprake zijn van territoriale “compensaties” voor de toepassing van de wet die voor iedereen geldt. Als sommige Vlaamse onderhandelaars dat niet doordrukken, dan hoeft voor ons de naleving van de andere Belgische wetten ook niet langer.

Ten tweede: wij zijn boos over de herhaalde Franstalige annexatie-eisen. In 1963 werd veel Vlaams grondgebied (Komen, Moeskroen, Overmaas, Jekervallei…) aan Wallonië ‘afgestaan’, zogenaamd “voor de laatste maal”. In ruil daarvoor werd door Vlamingen én Franstaligen aanvaard dat voortaan iedereen, die zich op het grondgebied van de andere Gemeenschap komt vestigen, zich aan het taalregime van die Gemeenschap zal aanpassen. Dat is ongeveer de regeling in Zwitserland. Ze geeft daar grote voldoening. Maar de Franstaligen zijn in de Vlaamse randgemeenten komen wonen, pasten zich niet aan en wachtten tot ze talrijk genoeg waren om dan vervolgens een nieuwe anti -Vlaamse gebiedsroof te eisen.

We constateren dat deze gebiedsroof openlijk door leidende Franstalige politici wordt gesteund. Meer zelfs: we constateren dat de Vlaamse eis om de wetten van 1963 eerlijk toe te passen, door Franstaligen beantwoordt wordt met eisen tot ontmanteling van Vlaamse autonomie (federale kieskring, samenvallende verkiezingen, herfederaliseringen, …).

Over de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië hoort men echter geen woord. Vlaanderen zou dus autonomie en territorium verliezen en nadelige wetten moeten slikken en de hele zaak dan nog financieren ook.

De ondertekenaars onderstrepen dat ze nooit met dit gesjoemel akkoord zullen gaan en waarschuwen die Vlaamse onderhandelaars die er zouden aan denken tot bovenbeschreven “inschikkelijkheid” bereid te zijn. Dat zou voor ons het einde van de Belgische rechtsorde betekenen. Bovendien zou niets beletten dat het in 1963 afgestane grondgebied terug wordt geëist.

Wij Vlamingen vragen niets dat niet al van ons is. Dat kan men van Franstaligen helaas niet zeggen. Wij vragen alleen maar respect voor wat van ons is: ons territorium, onze autonomie en ons geld. Als dat dan zo moeilijk ligt, eisen wij alvast dat de geldtransfers onmiddellijk worden gestopt.

Jaak Peeters (initiatiefnemer) en vele honderden mede-ondertekenaars

Wie het initiatief wenst te steunen, neemt het best contact op met Jaak Peeters:

Peeters.jaak@pandora.be.

Wie het wil zien, ziet het. Dit land draait vierkant omdat de communautaire en maatschappelijke problemen met elkaar zijn vervlochten. Dat dringt echter niet door tot opiniemakers die de tweespalt toeschrijven aan het nationalisme. Intellectueel oneerlijk is dat zij zichzelf de status van objectieve waarnemer toemeten, terwijl ze dat helemaal niet zijn. Neem nu bijvoorbeeld Luc van der Kelen van Het Laatste Nieuws. Wie van de lezers van dit populaire dagblad weet dat  de  hoofdredacteur ervan lid is van het neo-Belgicistische clubje B-plus? Of welke lezer van De Standaard is ervan op de hoogte dat Dave Sinardet, die zijn tweewekelijkse bijdragen onderschrijft als politicoloog, de petitie van Kunst en Democratie van begin mei ondertekende, waarin het nationalisme wordt vereenzelvigd met onverdraagzaamheid en extremisme?

Van der Kelen, Sinardet en anderen hebben natuurlijk recht op een eigen mening. Maar ze gaan in de fout als ze alle Vlaamsnationalisten te pas en te onpas afschilderen als verkapte fascisten. Voor Kunst en Democratie zijn alle nationalisten zelfs cultuurbarbaren en domoren, want de ondertekenaars van de petitie uiten zich namens ‘de artistieke en intellectuele wereld’ die zich niet kan vinden in ‘het gangbare nationalisme’.

Het schoentje wringt op meerdere plekken. In de selectieve voorstelling van Van der Kelen, Sinardet en anderen wordt het nationalisme met alle zonden van Israël overladen. De geschiedenis leert ons dat het nationalisme inderdaad kan leiden tot mensonterende praktijken. Maar ze leert ons evenzeer dat het nationalisme emanciperend kan werken. De Vlaamse ontvoogding is daar een schoolvoorbeeld van. Daarom is de gelijkstelling van nationalisme aan onderdrukking eenzijdig en intellectueel oneerlijk. Het nationalisme heeft vele gezichten, zoals elk -isme. Het is fout om elke vorm van nationalisme over een kam te scheren zoals het fout zou zijn om bijvoorbeeld alle vormen van liberalisme of socialisme te veroordelen omdat ook in naam van deze –ismen ontsporingen zijn gebeurd.

Te gek voor woorden is dat de ondertekenaars van Kunst en Democratie zich ondanks hun veroordeling van het nationalisme paradoxaal bekennen tot het Belgische vaderland. In zijn rubriek Bruggen bouwen in de Belgische Standaard brengt Dave Sinardet de doelstelling van Kunst en Democratie, met name de bevordering van de culturele samenwerking tussen Nederlandstaligen en Franstaligen binnen een Belgisch kader, in de praktijk. Blijkbaar beseft hij niet dat die vergaande loyaliteit aan België niet meer of niet minder is dan een Belgisch nationalisme. Als zodanig berusten deze opinie op een interne tegenspraak. Maar zo ver lijkt hun intellectuele bagage niet te reiken.

Laten we het allemaal niet aan ons hart komen. Wij blijven verder gaan op onze weg voor een Vlaanderen dat, groeiend in zelfbestuur, op eigen maat kan bijdragen tot meer solidariteit en vrede in de wereld. Nationalisme kan dus wel degelijk bevrijdend werken.

Philippe Haeyaert - Algemeen voorzitter VOS
Juni 2008

Solidariteit met zwakkeren en minderbedeelden in de samenleving is een belangrijke menselijke waarde. Maatschappelijke solidariteit is echter geen absoluut begrip: ze heeft bepaalde kenmerken en is aan randvoorwaarden verbonden. Wanneer de Vlamingen een gebrek aan solidariteit verweten wordt door te pleiten voor een eigen Sociale Zekerheid (SZ), moet onderzocht worden of die beschuldiging terecht is: ze moet getoetst worden aan die kenmerken en randvoorwaarden.

Kenmerken van en randvoorwaarden voor solidariteit

Sociale solidariteit verloopt in concentrische kringen

Solidariteit berust op vrijwilligheid en op democratische inspraak

Solidariteit veronderstelt doorzichtigheid

Solidariteit veronderstelt verantwoordelijkheid van beide partijen: gever en ontvanger

Solidariteit is verbonden met omkeerbaarheid

Solidariteit veronderstelt respect en wederkerigheid van de ontvanger

Toepassing op de Vlaams-Waalse financiële solidariteit

1.Concentrische kringen

Sociale solidariteit verloopt in concentrische kringen met als middelste kring het gezin en daar rond – in ons geval – de Vlaamse volksgemeenschap, de federale staat, de Europese Unie en de wereld. Dat is een gewone vaststelling.

De financiële solidariteit van Vlaanderen met Wallonië en Brussel verloopt actueel via de SZ, de financiële verrichtingen van de federale overheid en via de financiering van gemeenschappen en gewesten door de federale overheid: samen goed voor 4,2% van het Vlaamse primaire inkomen in 2003 volgens de ABAFIM-studie (1).

Wanneer de geldtransfers, die voortvloeien uit de afbetaling van de interestlasten op de staatsschuld, daaraan worden toegevoegd, komt men tot een transfer van 6,6% van het Vlaamse primaire inkomen of bruto regionaal product (BRP) (2).

Het geldtransfer van België naar de Europese Unie bedraagt minder dan 0,5% van het bruto nationaal inkomen (BNI) (3).

En in 2007 besteedde België 0,43% van zijn bruto nationaal product (BNP) aan ontwikkelingssamenwerking (4).

Er is dus kwantitatief een duidelijk verschil tussen de financiële solidariteit van Vlaanderen met Wallonië en Brussel en die van Vlaanderen met de EU en de wereld.

Waarom zou Vlaanderen dan geen interne solidariteit mogen organiseren die groter is dan die met Wallonië en Brussel?

Om het met een boutade te zeggen: wie beweert financieel even solidair te zijn met de derde wereld als met zijn gezin, leeft in utopia.

2.Vrijwilligheid en democratische inspraak

De vorming van de Vlaamse deelstaat is pas begonnen in 1970 en die Vlaamse staatsvorming is ver van voltooid: bij gebrek aan bevoegdheden heeft Vlaanderen nu nauwelijks vat op de solidariteit binnen de eigen volksgemeenschap. De huidige SZ is een erfenis, gekregen van de Belgische staat en is geen beslissing van de Vlaamse regering.

In de toekomst zal de interpersoonlijke solidariteit bijgevolg meer en meer ingericht worden binnen de gemeenschappen door overheveling van de daartoe noodzakelijke hefbomen: een volwaardige fiscale autonomie en een eigen beheer van de SZ. Die inrichting zal gebeuren op basis van democratische besluitvorming in de parlementen van de Vlaamse en Franse Gemeenschap.

De financiële solidariteit tussen de gemeenschappen zal dan op een onderhandelde basis worden ingericht: dan pas zullen de randvoorwaarden van vrijwilligheid en democratische inspraak gegarandeerd zijn. Ludo Abicht verwoordde die voorwaarde als “Geen solidariteit zonder soevereiniteit” (5).

3 Doorzichtigheid

De geldtransfers na de laatste wereldoorlog uit Vlaanderen naar Wallonië en Brussel werden voor het eerst in kaart gebracht door de KU Leuven tussen 1980 en ’90 (6), en later door de KBC (7) en de diensten van de Vlaamse Administratie ABAFIM (1, 8).

Die geldtransfers werden en worden namelijk niet openbaar gemaakt door de federale overheid.

De voorwaarde van doorzichtigheid en openbaarheid van bestuur is dus allerminst vervuld.

4.Verantwoordelijkheid

Solidariteit moet rekening houden met de verantwoordelijkheid van de gever.

Om een idee te krijgen over de omvang van de Vlaamse solidariteit binnen België (tot 6,6% van het Vlaamse BRP per jaar) kan de vergelijking gemaakt worden met de financiële solidariteit van West-Duitsland, dat jaarlijks 4% van zijn BBP (bruto binnenlands product) transfereert naar Oost-Duitsland (9, 10).

De Vlaamse economische vooruitzichten zijn in vergelijking met de gemiddelde welvaart in de EU niet rooskleurig, Vlaanderen moet bovendien rekening houden met de kosten van de vergrijzing die vroeger begint dan in Wallonië en tenslotte heeft Vlaanderen ook zijn “armen”, zijn vierde wereld. Vlaanderen moet dus voorzichtig omgaan met zijn middelen en mag de volgende generaties niet opzadelen met schulden.

Doch ook de ontvanger moet verantwoordelijkheidszin vertonen en daar wringt het schoentje: de geldtransfers uit Vlaanderen worden in Wallonië hoofdzakelijk gebruikt voor consumptie en te weinig voor investeringen in nieuwe werkgelegenheid. Ze verzachten de pijn, doch halen Wallonië niet uit de diepe put van de werkloosheid. Bovendien heeft Wallonië ook zijn “rijken” en mogen de Waalse politici best eens nadenken hoe zij de solidariteit binnen Wallonië beter kunnen organiseren.

Het Waalse volk is niet slechter of beter dan het Vlaamse. Teleurstellend evenwel is de geringe ambitie van de Waalse politici om hun volk uit de put te trekken.

5.Omkeerbaarheid

Een dikwijls geformuleerde tegenwerping tegen de toewijzing van de SZ aan beide deelstaten is de stelling dat vroeger, toen Wallonië welvarender was, de geldstroom van Wallonië naar Vlaanderen verliep.

De uitgebreide SZ, zoals we die nu kennen, dateert pas van na de laatste wereldoorlog. Welnu, Prof. Paul Van Rompuy en zijn Leuvense collega’s evenals anderen bestudeerden de periode vanaf 1975 en toonden continu transfers van Vlaanderen naar Wallonië aan (6).

En de periode tussen 1955 en 1975, in haar geheel bekeken en bestudeerd door licentiaat Economie Gerd Dottermans (KU Leuven), brengt ook alleen transfers aan het licht van Vlaanderen (en Brussel) naar Wallonië (11).

Vóór de laatste wereldoorlog kan men wel spreken over tewerkstelling van Vlamingen in Waalse industriebekkens, doch dat is iets anders dan transfers in de SZ. Bovendien hebben die Vlamingen, die omwille van het werk naar Wallonië verhuisden, ook bijgedragen tot de Waalse welstand en zij hebben zich op een loyale wijze in het nieuwe milieu geïntegreerd: de familienaam van menig Waals politicus liegt er niet om.

Uit een studie van Prof. Juul Hannes (VUB en RUG) blijkt overigens enerzijds dat Vlaanderen in de periode 1830 – 1914 zelfbedruipend was: het % afgedragen belastingen stemde in die periode namelijk overeen met het bevolkingspercentage. Anderzijds werd Vlaanderen in die periode door het Belgisch investeringsbeleid niet verwend: het % van de openbare investeringen (wegen, spoorwegen, waterwegen) in Vlaanderen was beduidend kleiner dan het bevolkingspercentage. In die periode van het economisch arme Vlaanderen was er dus geen geldstroom van Wallonië naar Vlaanderen (12).

Een andere populaire stelling luidt dat de Vlaams-Waalse geldstroom weldra zal omkeren, zoals beweerd wordt door meerdere vakbondsleiders. Zij steunen zich hiervoor op de snellere vergrijzing van de Vlaamse bevolking.

De simulatieberekeningen van ABAFIM tot 2030 wijzen er echter op dat de geldstromen niet zullen omkeren van Wallonië naar Vlaanderen, zelfs niet wanneer Wallonië Vlaanderen zou inhalen inzake werkgelegenheidsgraad (1).

De randvoorwaarde van de omkeerbaarheid is dus in de feiten niet vervuld.

6.Respect en wederkerigheid

Financiële solidariteit veronderstelt steeds respect en loyaliteit van de ontvanger. Vlaanderen verwacht van de Franstaligen respect voor het territorialiteitsbeginsel, voor de toepassing van de taalwetten te Brussel en voor het Vlaamse recht op zelfbestuur.

Doch aan die kant blijft Franstalig België potdoof.

Elk ander volk dan het Vlaamse zou in die omstandigheden de geldstroom onmiddellijk stoppen: men spuwt niet in de hand van de gever.

De actie “Red de solidariteit”

Einde september ll. werd door de christelijke en socialistische vakbonden een petitieactie gestart, ondersteund door Belgische vlaggen aan huisgevels, als reactie tegen de splitsingsvoorstellen die bij de federale regeringsonderhandelingen op tafel lagen.

Dit offensief werd gelanceerd onder de sluwe misleidende slogan “Red de solidariteit” en “We willen solidariteit en geen splitsing” (13).

Over die splitsingsvoorstellen schrijft Luc Van der Kelen, lid van de Raad van bestuur van B-Plus: “De Vlaamse onderhandelaars hadden, niet zonder gevaar voor de eigen geloofwaardigheid, rekening houdend met de Franstalige gevoeligheden een heel gemodereerde lijst samengesteld, waarin de quasi totaliteit van de sociale zekerheid werd ontzien … de interpersoonlijke solidariteit zou onaangetast blijven.” (14).

“Red de solidariteit” heeft dus een andere agenda dan het handhaven van de solidariteit: de vakbonden willen niet het risico lopen hun politieke en financiële macht te zien afkalven.

Deze actie is een regelrechte manipulatie van een goedgelovige publieke opinie. Jammer voor organisaties die kunnen terugblikken op een verdienstelijk sociaal verleden.

Besluit

Niemand kan Vlaanderen het recht ontzeggen om een eigen SZ in te richten met volledige bevoegdheden inzake normering, uitvoering en financiering: dat is het recht van elke volwassen natie.

Daarvoor pleiten ook een aantal zakelijke argumenten: het leggen van eigen klemtonen, het voeren van een efficiënt beleid met coherente bevoegdheidspakketten en responsabilisering tot een spaarzaam beleid; die argumenten gelden ook voor Wallonië.

De hoge graad van de huidige financiële solidariteit van Vlaanderen met de Franse Gemeenschap beantwoordt niet aan de randvoorwaarden van soevereiniteit, doorzichtigheid, verantwoordelijkheid, omkeerbaarheid, respect en wederkerigheid.

Niettemin pleit ik er voor dat Vlaanderen, na de overheveling van fiscaliteit en volledige volwaardige SZ naar beide deelstaten, bereid zou zijn tot een onderhandelde financiële solidariteit met Wallonië. Ludo Abicht koppelde aan zijn reeds vermelde solidariteitsvoorwaarde:”Geen soevereiniteit zonder generositeit” (5).

Die solidariteit kan de vorm aannemen van een financieel hulpplan met resultaatsverbintenis inzake de Waalse werkgelegenheidsgraad en afnemend in de tijd. Daartegenover staat dan ook de voorwaarde van federale loyaliteit, die moet blijken uit de toepassing van de taalwetgeving in Brussel, uit het stoppen van het Franstalig taalimperialisme met pogingen tot gebiedsuitbreiding van Brussel en op de taalgrens en uit het afzien van verdere pogingen om Vlaams zelfbestuur te boycotten.

Zelfs in het scenario van een splitsing van België zal Vlaanderen de bespreking van een solidair financieel overgangsplan niet weigeren.

Mogen we dromen van een nieuwe generatie Waalse politici, die samen met Vlaamse politici, de motor worden van Waals en Vlaams zelfbestuur? De haan en de leeuw, niet als tegenstanders doch als medestanders …

Bibliografie

1. Samenvatting van de ABAFIM-studie in “Waar Maas en centen vloeien” , 2005, p. 7- 10,Uitgave van het Aktiekomitee voor een Vlaamse Sociale Zekerheid; www.akvsz.org

2. Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa: Denkgroep “In de Warande”, 2005, p. 155,164

3. Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa: Denkgroep “In de Warande”, 2005, p. 164

4. A. De Greef: België geeft een pak minder aan het Zuiden, De Standaard, 05.04.08

5. Ludo Abicht: Geen solidariteit zonder soevereiniteit, in “Naar een Vlaamse Sociale Zekerheid en fiscaliteit”, juli 1998, p. 10- 13, Uitgave van het Aktiekomitee voor een Vlaamse Sociale Zekerheid

6. Rapport van de Club van Leuven: Vlaanderen op een kruispunt, Lannoo 1990, p. 140- 151

7. Johan Van Gompel en Bart Van Craeynest: Financiële transfers tussen de Belgische gewesten herbekeken, KBC Asset Management, mei 2003

8. J. Van Gompel en B. Van Craeynest: Financiële transfers tussen de Belgische gewesten: actualisering”, 2004, Studie in opdracht van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap (ABAFIM)

9. J. Ragnitz: Wie hoch sind die Transferleitungen für den neuen Länder?, IWH-Pressemitteilung, Halle, 21/2003

10. The Economist: “Germany’s depressed East”, 26.05.07

11. Gerd Dottermans: Financiële stromen tussen de gewesten in België 1955 - 1975, licentiaatsthesis Toegepaste Economische Wetenschappen KU Leuven, 1997

12. Juul Hannes: De mythe van de omgekeerde transfers – Fiscale prestaties van Vlaanderen, Wallonië en Brabant 1832 -1912, Roularta Books 2007

13. www.reddesolidariteit.be

14. Luc Van der Kelen: Het Laatste Nieuws, 17.08.07

Eric Ponette
14 april 2008

Deze tekst werd inhoudelijk onderschreven door het Dagelijks Bestuur van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) op 21 april 2008.

In een tijd van toenemend individualisme is solidariteit de beste garantie om de kloof tussen arm en rijk, tussen individu en gemeenschap, tussen staten en regio's te overbruggen. Eensgezindheid over dit nobele ideaal lijkt vanzelfsprekend. Maar een nauwkeurige analyse van het principe en de toepassing ervan toont aan dat de verwezenlijking van een authentieke solidariteit in onze samenleving steeds moeilijker wordt. Uitgerekend ter verdediging van de solidariteit wil de Gravensteengroep het vaak foutieve en lege gebruik van het begrip aan de orde stellen, meer bepaald door wie voorbijgaat aan fundamenteel democratische principes.

In de loop van de geschiedenis krijgt het begrip solidariteit verschillende betekenissen, wat een slordig en manipulatief gebruik in de hand werkt. Aan het einde van de achttiende eeuw betekent solidariteit de wederzijdse morele verplichting van personen voor en tegenover elkaar. Tijdens de Franse Revolutie is ze synoniem voor 'broederlijkheid'. Naast de principes van 'vrijheid' en 'gelijkheid' wordt de broederlijkheid de derde grote waarde van de Verlichting en de moderniteit. Vanaf het midden van de negentiende eeuw geraakt de term ingeburgerd in de sociale emancipatiestrijd, wanneer arbeiders staken uit solidariteit met hun lotgenoten elders. Het socialisme van de drie opeenvolgende "Internationales" beschouwt die grensoverschrijdende solidariteit als één van de vaste pijlers van de maatschappelijke ontvoogding. Toch schiet deze solidariteit van bij de aanvang schromelijk tekort jegens de 'verworpenen der aarde' in de Europese kolonies. Uiteindelijk worden in Europa, na de beide wereldoorlogen, systemen van Sociale Zekerheid opgebouwd, die echter uitsluitend op nationale basis functioneren. Deze laatste, reële beperking van de solidariteit tot de eigen natie, vormt onmiskenbaar een minpunt ten opzichte van het 19de-eeuwse principe. Zo overstijgt de solidariteit weliswaar de fabrieksmuren, maar blijft ze tegelijk structureel binnen de landsgrenzen gevat. Buiten die grenzen geldt slechts de aloude "liefdadigheid".

In een context van geleidelijke verbrokkeling van de verzorgingsstaat wordt aan de term solidariteit steeds vaker een wisselende inhoud toegekend. Paus Johannes Paulus II maakt in 1987 van de solidariteit opnieuw een christelijke deugd, nl. die van wederzijdse morele verantwoordelijkheid. Zowel het 'Verdrag van Maastricht' (1992) als 'Een Grondwet voor Europa' (2004) verheffen de solidariteit tot basisprincipe. Maar de teksten blijven uiterst vaag over de vraag hoe die verplichting tussen overheid en burgers moet worden geregeld. Regeringsleiders hebben in naam van de solidariteit tijdens de voorbije jaren ongehinderd maatregelen genomen - bijv. inzake fiscaliteit - die allesbehalve ten goede komen aan wie echt solidariteit behoeft. Het begrip is inmiddels zozeer moreel beladen, dat elke kritische analyse ervan onmogelijk wordt en de politieke discussie erover verstomt.

Solidariteit moet de relatie tussen individu en maatschappij regelen. Zij vormt een reactie tegen het vooropstellen van het eigen belang en betekent een bewuste keuze voor de verbondenheid met anderen. Het solidariteitsprincipe stoelt op de idee van gelijkwaardigheid en verdraagzaamheid. Het veronderstelt wederkerigheid en vrijwilligheid. Wie zich solidair verklaart, aanvaardt een gedeelde verantwoordelijkheid, vanuit het diepe morele besef dat het normaal is dat wij de medemens hulp bieden, wanneer wij daartoe in staat zijn. In een solidaire samenleving wordt louter liefdadigheid vervangen door een sociale structuur, die niet zomaar het leed verzacht, maar ook en vooral de economische en politieke ongelijkheden aanpakt, die van dat leed de oorzaak vormen.

Vanuit die beschouwingen wordt duidelijk hoe principieel de Gravensteengroep is in haar verdediging van de solidariteit. Maar dit principe wordt in de huidige Belgische context misbruikt. Wie in dit land durft te pleiten voor het verder ontwikkelen van de regionale solidariteit, die vandaag één van de wezenlijke voorwaarden vormt voor het behoud van de solidariteit in België, wordt bij voorbaat verdacht gemaakt. Wie daarentegen in naam van de solidariteit de historisch vergroeide en beperkende structuren verdedigt, werpt zich graag op als de verdediger van de sociale democratie.
Is het dan niet aangewezen dat Vlaanderen solidair is met Wallonië, met Brussel? Jazeker. Dit is trouwens ook een sociologisch en economisch feit. Maar leven in gelijkwaardigheid en verbondenheid veronderstelt meer dan sociaal-economische solidariteit alleen. Een gelijkwaardige en solidaire samenleving is immers niet realiseerbaar zonder politieke transparantie en zonder politieke solidariteit. Wie sociale solidariteit verwacht, maar tegelijk de politieke solidariteit hypothekeert, ondermijnt zelf, als eerste, het principe van de solidariteit. Dit ontwricht de democratie.

In dit land zijn institutionele hervormingen hoogdringend. Het naast elkaar bestaan van deelstaten, als gelijkwaardige partners, biedt mogelijke garanties voor een reële én realiseerbare solidariteit, voor een op maat gemaakte invulling van regionale behoeften en individuele noden, en voor het aanpassen van onze sociale zekerheid aan nieuwe internationale uitdagingen. De overdracht van sociale, fiscale en economische kernbevoegdheden zal de inwoners van dit land in staat stellen om beter, op een democratische en gelijkwaardige manier, samen te werken.

Tijdens de crisis van de afgelopen maanden werd ons ten onrechte voorgehouden dat 'meer Vlaanderen' tegelijk 'minder Wallonië' betekent. Die voorstelling van zaken zal de spanningen slechts doen toenemen, tot het wellicht te laat zal zijn voor een redelijke en op wederzijds respect gebaseerde oplossing. De oplossing van communautaire problemen moet politici aanzetten tot transparantie omtrent hun solidaire intenties, en dit zowel op het vlak van de politieke, de sociale als de regionale solidariteit.

Graag vestigen wij uw aandacht op onderstaande interessante activiteit.

Links flamingantisme, een contradictio in terminis?

Voor- en tegenstanders van het Gravensteenmanifest aan het woord. Linksen en flaminganten, het lijkt geen goeie combinatie te zijn. Terwijl de laatsten maar blijven hameren op het belang van een staatshervorming, zeggen de eersten dat er belangrijker problemen zijn, zoals de vergrijzing, de opwarming van het klimaat en de om zich heen grijpende privatisering en neoliberalisering. In het verleden is de combinatie van socialisme en nationalisme vaak ook al gevaarlijk gebleken. Solidariteit voor het eigen volk, gecombineerd met een drang naar dominantie over andere volkeren, het kan niet goed aflopen. Of toch?

Zou het niet kunnen dat een 21ste eeuws socialisme en een 21ste eeuws nationalisme door de gewijzigde omstandigheden elkaar als bondgenoot kunnen vinden? De rol die staten bijvoorbeeld kunnen spelen in de strijd tegen het wereldwijd oprukkende neo-liberalisme, dat door het oplossen van steeds meer nationale grenzen, zijn kapitaal supersnel uit een regio kan wegtrekken? Of de rol die nationale gemeenschappen kunnen spelen in het tegengaan van het groeiend individualisme en de eenzaamheid, die verantwoordelijk zijn voor 7 zelfmoorden per dag (!) in Vlaanderen? Of de emancipatie van ex-koloniale volkeren die nu misschien politiek onafhankelijk zijn, maar zeker nog niet economisch? Als zij als gemeenschap opkomen voor de onafhankelijkheid van hun eigen staat, zijn zij dan nationalisten?

Het klassieke beeld van de verzuurde, onverdraagzame, onsolidaire, vlaggenzwaaiende nationalist is dus te eenzijdig. Dat vonden ook de auteurs van het Gravensteenmanifest (22 feb). Daarover organiseren wij op 15 april, in auditorium E van de Blandijn een academisch debat, met twee ondertekenaars van het manifest en een vurige tegenstander ervan.

prof. Eric Defoort (KUB, voorzitter VVB)
prof. Peter De Graeve (UA)
prof. Eric Corijn (VUB, tegenmanifest)
moderator: Miel Dullaert (Meervoud)

Gravensteendebat
Dinsdag 15 april – 20.00 u
Aud. E Blandijn – inkom gratis

Gratis vat achteraf in café Artevelde!

Meer informatie: www.jongnva.be/ugent

Via de media en de pers werd de laatste maanden een virtuele 'campagne' gevoerd voor de onafhankelijkheid van Gent en de uitsluiting van de West-Vlamingen. Er ontstond echter ook een tegenbeweging G plus (www.bloggen.be/gplus) die het spelletje meespeelde.

G plus onderschrijft de boodschap voor verdraagzaamheid en solidariteit, maar betreurt de associatie tussen separatisme en onverdraagzaamheid. Ze reageren vanuit een Vlaamsgezinde overtuiging tegen de karikaturen van de N-GA. In onderstaand opiniestuk maakt G plus het standpunt duidelijk.

Voor wie wil verder denken…

oproep voor een eerlijke discussie.

Sinds de Gentse nieuwjaarsreceptie vormen het internet en de media door de N-GA de arena voor de onafhankelijkheid van Gent en de uitsluiting van West-Vlamingen. Van bij de aanvang is het ludiek karakter overduidelijk. De boodschap van verdraagzaamheid komt goed uit de verf. G plus speelt als virtuele beweging het karikaturale spel mee.

Als initiatiefnemers van G plus betreuren we echter dat alle clichés op een hoopje worden gegooid. N-GA maakt een duidelijke associatie tussen onafhankelijkheid en racisme. Waarom? Zijn flaminganten per definitie racisten? Separatisme en discriminatie zijn geen synoniemen. Wie een eerlijke discussie wil aangaan, dient zich te wapenen met oprechte argumenten. Iedere kritische stem weerleggen met clichés en vooroordelen is dubieus.

De groeiende complexiteit in België door diverse bestuursniveaus en het kluwen van bevoegdheden vormt een uitdaging, maar surrealisme oogt dan wel mooi op doek, het werkt niet als politieke structuur. Alleen oogkleppen verhinderen het erkennen van de verschillende leefwerelden tussen noord en zuid. Dat vormt geen probleem, ware het niet dat daardoor ingrijpende maatregelen uit de weg worden gegaan. Een specifieke situatie vergt een specifiek antwoord. Het erkennen van verschil hoeft niet gepaard te gaan met het etaleren van eigen superioriteit en de wil om te domineren.

Een staat is een abstract begrip en een tijdelijke sociale constructie. Geen doel op zich, maar een structuur waarbinnen de samenleving zich ontplooit. Vandaag vervagen de grenzen en de 19^de eeuwse natiestaat wordt uitgehold door de Europese integratie. Een grens hoeft niet langer een belemmering te zijn. Regionale autonomie gaat hand in hand met internationale samenwerking en de EU schept kansen.

De impasse rond de regeringsvorming toont aan dat de staatshervorming een heikel punt blijft. Gezien het nemen van beslissingen het loslaten van alternatieven impliceert en over de Belgische constructie een discussie ten gronde onmogelijk blijkt, is het verleden een opeenstapeling van gemiste kansen. Tot nu toe heeft geen enkele staatshervorming tot een bevredigende oplossing geleid. Met de ingrijpende socio-economische uitdagingen is er geen ruimte voor immobilisme en politieke spelletjes. Autonomie betekent als alternatief noch een eindpunt, noch een garantie voor euforie, maar een nieuwe dynamiek. Een status quo staat voor Vlaanderen en Wallonië gelijk met achteruitgang.

Het is opmerkelijk hoe sommigen iedere vorm van interdependentisme afzweren, maar krampachtig vasthouden aan de Belgische structuur. Men ontpopt zich als internationalist, maar denkt sterk vanuit een Belgisch referentiekader. België lijkt ideaal en een toonbeeld van solidariteit. Alternatieven zijn hen vreemd en een solidaire Vlaamse staat ondenkbaar.

Wij kanten ons resoluut tegen iedere vorm van onverdraagzaamheid, discriminatie en racisme. Een samenleving moet optreden tegen onrecht en gelijke kansen creëren. Solidariteit tussen mensen, regio's en staten is noodzakelijk. We stellen vast dat de transfers hoofdzakelijk fungeren om een economische toestand artificieel op te krikken. Ze weerhouden de politici ervan om (doorgaans onpopulaire) maatregelen te treffen. Trouwens, Vlaanderen heeft alle belang bij een heropleving in Wallonië. Bruggen bouwen kan pas op solide oevers. Deze overbruggen een kloof, maar negeren het niet.

Wij koesteren ook de hoop op verandering en revolutie. Wij hebben oog voor de mondiale problemen, maar zien hierin geen alibi om de eigen onvolkomenheden niet aan te pakken. Wij willen iedereen de hand reiken die op een eerlijke manier wil verder denken over de toekomst van de instellingen. Behoort een 'post-België' dan tot de mogelijkheden? Het is niet evident om de huidige paradigma's in vraag te stellen en het valt te begrijpen dat sommigen deze ingrijpende vragen liever negeren.

Wij wensen N-GA veel succes met de actie voor solidariteit, maar hopen dat de link met de onafhankelijkheidsgedachte achterwege blijft.

Robrecht De Wolf, Walter van Waterloo, Liesbeth Schrijvers en Johan Rombaut.

Initiatiefnemers van G plus

Goede vrienden en medeleden van VOS,

Toen de broers Van Raemdonck in augustus 1914 gehoor gaven aan de oproep van koning Albert “Vlamingen, gedenkt de Slag der Gulden Sporen”, en zich meldden als oorlogsvrijwilligers, waren zij nauwelijks de school ontgroeid: Edward was 19 jaar en Frans pas 17. Van Frans zijn meerdere brieven bewaard. Op 29 november 1915 schreef hij “Wij willen van België maken een nieuw land … Een nieuw België moet verrijzen uit dezen krijg! In Vlaanderen Vlaamsch! Wallonië Fransch. Wij zijn Germanen, geen Latijnen! Wij willen recht!” Een brief van 23 september 1916 eindigt met “En als ik val, dan eerst voor Vlaanderen, en voor België daarachter!” Beide broers sneuvelden in de nacht van 25 op 26 maart 1917 tijdens een Belgisch offensief te Steenstraete. Edward was toen 22 jaar en Frans was er 20. Hun namen, samen met die van Renaat de Rudder, Joe English, Bert Willems, Juul De Winde en vele anderen die hun jonge leven verloren aan het IJzerfront, staan diep in onze ziel gebrand. Als leden van VOS voelen wij ons verantwoordelijk voor de uitvoering van hun testament “Zelfbestuur, Nooit meer oorlog, Godsvrede”.

Ik wil drie aspecten van dit testament actualiseren: het zelfbestuur, de openheid als kenmerk van volwassen zelfbestuur, en de godsvrede.

Ons institutioneel einddoel is een zo groot mogelijk zelfbestuur voor Vlaanderen. We beschikken weliswaar over een aantal bevoegdheden zoals cultuur, onderwijs en wetenschapsbeleid, landbouw, ruimtelijke ordening, wonen, openbare werken en mobiliteit, ook economie, buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking. Doch vele van die bevoegdheden zijn onvolledig door het feit dat ze gedeeld worden met de federale overheid. Bovendien valt de ganse Sociale Zekerheid (SZ) buiten de deelstatelijke bevoegdheden. Vlaanderen en Wallonië zijn volgens de bijzondere wet van 8 augustus 1980, met aanvullingen in 1988 en 1989, weliswaar bevoegd voor het gezondheidsbeleid, voor het gezinsbeleid, voor het bejaardenbeleid en voor elementen die met arbeid te maken hebben, namelijk het economisch beleid, de arbeidsbemiddeling en de beroepsopleiding. Doch die bevoegdheden zijn grotendeels lege dozen gebleven, omdat de SZ-sectoren, die de hefbomen zouden moeten zijn voor die beleidsvormen, in de handen van de federale regering gebleven zijn.

Zo zijn we verzeild in de voor een volksgemeenschap beschamende toestand waarin we wel bevoegd zijn voor het gezondheidsbeleid, doch niet voor de ziektekosten- en invaliditeitsverzekering. We zijn bevoegd voor het gezinsbeleid, doch niet voor de gezinsbijslagen.

We zijn bevoegd voor het bejaardenbeleid, doch niet voor de pensioenen. We zijn bevoegd voor het economisch beleid, de arbeidsbemiddeling en de beroepsopleiding, doch niet voor de werkloosheidsvergoedingen. Wij hebben meer ambitie dan verzamelaars te zijn van lege dozen of van auto’s zonder motoren: wij willen een eigen Vlaamse SZ. Naast de beschikking over een eigen SZ veronderstelt echt zelfbestuur ook de mogelijkheid om zelf de belastingen te innen, nodig om het eigen beleid te voeren. Op dit ogenblik bedraagt onze fiscale autonomie slechts ongeveer 20%; de overige 80% van onze middelen krijgen we van de federale overheid: dat is consumptiefederalisme.

Wij willen 100% fiscale autonomie: dan pas zullen de kiezers hun Vlaamse parlementsleden kunnen belonen of straffen op basis van hun beleid met de centen die ze rechtstreeks van hun kiezers hebben gekregen. Een laatste voorwaarde voor echt Vlaams zelfbestuur is een afzonderlijke en rechtstreekse stem in het Europees beleid. Nu wordt er slechts één stem, namelijk op federaal niveau, uitgebracht en in afwezigheid van consensus tussen de deelstaten brengt België geen stem uit.

Over de staatkundige vorm van dat zelfbestuur, confederalisme of een onafhankelijke Vlaamse staat in Europa, kunnen we van mening verschillen. Ook over de strategie om dat doel te bereiken, de geleidelijke weg of de ééntrapsraket, kunnen onze opvattingen uiteen lopen. Belangrijk is dat die meningsverschillen niet leiden tot gebrek aan samenwerking en immobilisme. Elke stap voorwaarts is een winstpunt op voorwaarde dat er in andere domeinen geen stap achterwaarts wordt gezet en op voorwaarde dat latere te zetten stappen niet geblokkeerd worden.

Externe en interne openheid zijn kenmerken van volwassen zelfbestuur. Vanuit ons groeiend zelfbestuur moeten we in de eerste plaats meer contact zoeken met Nederland. We moeten ook niet bevreesd zijn om vanuit de Vlaamse regering nu reeds samenwerkingsakkoorden af te sluiten met Wallonië. We moeten de boodschap uitsturen dat de Vlaams-Waalse samenwerking zal verbeteren naarmate het zelfbestuur van beide deelstaten groter wordt. Ook in de Europese Unie (EU) moet onze wil tot eerlijke samenwerking worden gehoord. Sinds jaren bestaat er discussie over het bestuursmodel dat de EU moet aannemen: enerzijds zijn er de federalisten die een sterk supranationaal bestuur willen boven de lidstaten, anderzijds de confederalisten die de Unie zien als een bond van staten die hun soevereine beslissingsmacht behouden en delen. Ik geloof dat de Europese volkeren het meest baat hebben bij een confederaal Europa. Doch Vlaanderen moet ook zijn vreedzaam gelaat aan de wereld tonen. Dat kan door een ruime bijdrage te leveren aan efficiënte ontwikkelingssamenwerking en door resoluut te kiezen voor ondersteuning van de pacificatie in oorlogsgebieden. Een volwassen zelfbestuur stimuleert ook interne openheid. De toegenomen inwijking van de laatste tientallen jaren stelt ons, en gans West-Europa, voor een nieuwe uitdaging. Door te verzaken aan een integratiebeleid heeft de federale overheid het probleem laten verrotten en heeft ze gemeend een oplossing te kunnen bieden door de snel-Belg-wet, die de Belgische nationaliteit tot een lachertje maakte. Op Vlaams niveau is er wel een inburgeringsbeleid aan het groeien. Het is onze menselijke en maatschappelijke plicht de hand te reiken aan de inwijkelingen die zich in onze volksgemeenschap willen integreren. Er is evenwel een probleem met de doorstroming van allochtonen naar de arbeidsmarkt en naar het hoger en universitair onderwijs. Een belangrijke oorzaak is de taalachterstand. Vlaams minister van Onderwijs en Werk, Frank Vandenbroucke, is zich daarvan bewust en stelde een inschrijvingsplicht van alle vijfjarigen in de kleuterschool in het vooruitzicht vanaf 1 september 2009. Dat is terecht, want taalachterstand van allochtonen in het lager onderwijs wordt zeer moeilijk ingehaald. Ondanks de goede wil van vele allochtonen en autochtonen blijven er echter vele vragen en problemen. Hoe kan de snel-Belg-wet teruggeschroefd worden? Hoe kan een te sterke aangroei van de inwijking beperkt worden? We wensen immers geen vreemden te worden in eigen land. Hoe kan gettovorming voorkomen worden? We wensen immers geen duale maatschappij met uitbarstingen van geweld zoals in de Parijse voorsteden. Hoe overtuigen we Marokkaanse en Turkse jongeren ervan dat er ook huwelijkspartners zijn in Vlaanderen en niet alleen in Marokko en Turkije, zodat het taalprobleem voor de kinderen niet steeds opnieuw vanaf nul herbegint? Zal de Islam in Europa evolueren naar een variant, waarin kerk en staat gescheiden worden? Laten we dus gastvrij doch niet naïef zijn.

Tot slot een woord over godsvrede. In mei 1917 werd door de Vlaamse legerleiding aan het IJzerfront naast de zelfbestuursgedachte ook het godsvredeprincipe aanvaard. In de praktijk hield dat in dat de schoolkwestie tot nader order zou worden opgeschort. Professor Eric Defoort verwoordde en actualiseerde datzelfde principe recent met de zin “Als het om de natie gaat, zijn we één.” Indien onze Vlaamse politici het cordon rond het Vlaams Belang zouden opheffen, zou het zelfbestuur een flinke stap dichterbij komen. Hier is werk aan de winkel, ook voor de politici van het Vlaams Belang. Als niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging hebben we daar echter geen rechtstreekse invloed op. Waar we wel iets rechtstreeks kunnen en moeten aan doen is de broedertwist tussen IJzerbedevaart en IJzerwake. Er zijn acties en reacties geweest, waarover de spons moet kunnen worden geveegd. Genereuze mensen van goede wil uit beide kampen moeten elkaar terug ontmoeten, afstappen van het eigen enige grote gelijk en terug met elkaar praten. Hierin kan VOS een bemiddelende rol spelen. Dan komt misschien de dag dat we het gebed voor het vaderland niet meer apart doch weer samen kunnen zingen.

BESLUIT

1. Ons institutioneel einddoel is een zo groot mogelijk zelfbestuur voor Vlaanderen. Over de staatkundige vorm daarvan en over de strategie om dat doel te bereiken kunnen we van mening verschillen, doch die meningsverschillen mogen samenwerking niet verhinderen.

2. Onze zorg voor de eigen identiteit moet samengaan met openheid van geest en hart voor inwijkelingen en voor de andere volkeren in de Europa en in de wereld, zonder te vervallen in naïeviteit.

3. De godsvrede, tijdens de eerste wereldoorlog aan het front geformuleerd als de wil tot samenwerking – over de levensbeschouwelijke grenzen heen – tussen Vlamingen die ijverden voor zelfbestuur, blijft voor ons allen een plicht indien we dat zelfbestuur werkelijk willen binnen halen.

ZO VLAAMS MOET VOS ZIJN!

Eric Ponette
8 maart 2008

VOS Oost-Vlaanderen ondersteunt het waardevolle manifest van de Gravensteengroep (zie onderstaand). Indien u het manifest wenst te ondertekenen, klikt u het best door naar: http://www.gravensteengroep.org/petitie.php.

De ondertekenaars van dit manifest, die zich de Gravensteengroep* noemen, vertrekken vanuit verschillende politieke en ideologische uitgangspunten, maar zijn het eens in hun gehechtheid aan de democratie en de mensenrechten. Zij stellen de waarden van vrijheid, gelijkheid, solidariteit en wederzijds respect centraal, en wijzen alle vormen van racisme en xenofobie radicaal af.

Zij zijn echter verontrust door het feit dat in de recente discussies over de staatshervorming de indruk wordt gewekt dat redelijke en rechtvaardige Vlaamse eisen telkens weer met (extreem-) rechts gedachtegoed worden geassocieerd.  Daarom wensen ze de volgende standpunten naar voren te brengen.

Bij het ontstaan van België in 1830 heeft de francofone bourgeoisie de kans schoon gezien haar prioriteiten veilig te stellen, door een regime te installeren dat essentieel op sociale ongelijkheid en discriminatie van de Vlaamse taal en bevolking was gefundeerd. Die sociaal-economische ongelijkheid is mettertijd in grote mate weggewerkt dankzij een strijdbare arbeidersbeweging. Het recht op eigen taal en cultuur hebben de Vlamingen echter moeten afdwingen via een kluwen van ondoorzichtige compromissen. Het resultaat is een omslachtige staatsstructuur, een institutionele doolhof met zeven parlementen en zes regeringen. Onze 'imago-schade' in het buitenland wordt niet alleen veroorzaakt door de voorbije formatiecrisis, maar ook door de chaos die de Belgische constructie na 177 jaar lapwerk kenmerkt. De verkiezingsuitslag van 10 juni 2007 in Vlaanderen is mede veroorzaakt door het ongenoegen over deze historische vergroeiing en lijkt een onomkeerbare optie op de toekomst te nemen.

Dat een flink deel van de Vlaamse culturele wereld de intellectuele moed mist om deze analyse te maken, is onbegrijpelijk. Dat ze zich, samen met de oude Belgische elites, vastklampt aan een Belgische status-quo, is onaanvaardbaar. Dit zelfverklaard 'progressief Vlaanderen' stelt zich behoudsgezind op en dreigt de trein van de geschiedenis te missen. Ons aanknopingspunt is niet een belegen Vlaams romantisme, maar wel de Verlichtingsfilosofie, het democratisch gelijkheidsbeginsel, een moderne visie rond decentralisatie, subsidiariteit, schaalverkleining en regionale autonomie die overal in Europa aan de orde is, van Schotland tot Kosovo, en van Catalonië tot Estland.

Centraal staat daarin het principe van territorialiteit. In 1962-63 werden de definitieve grenzen vastgelegd van Vlaanderen, Wallonië en Duitstalig België, als taalkundige én culturele ruimtes binnen het Belgisch federaal bestel. Dit nadat al in 1932 de eentaligheid der regio's -mede onder sterke Waalse druk-  werd aanvaard. De taalgrens heeft hier in dit opzicht de kracht van een staatsgrens. Zo'n ruimtelijke afbakening impliceert bepaalde spelregels, nodig voor een gezond sociaal weefsel. Wereldwijd beschouwt men het namelijk als evident dat een immigrant, mits een aanpassingsperiode, zich inburgert door zich de taal van het nieuwe thuisland eigen te maken. Dit doet geen afbreuk aan de mensenrechten inzake godsdienst, culturele eigenheid of taalgebruik in de privé-sfeer. Laagopgeleide allochtone migranten doen deze inspanning met vrucht, terwijl veelal hoogopgeleide Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen dit om principiële redenen niét blijken te doen, hierin gesteund door hun politici. Sommigen menen zelfs dat het volstaat, in een grensgemeente een meerderheid te verwerven, om de grenzen te verplaatsen. Daarmee ondergraven ze het principe van de politieke solidariteit tussen de gewesten, en meteen ook van de Belgische federale structuur op zich. Men kan zich indenken hoe de Fransen zouden reageren, mocht een Duitstalige meerderheid in een Franse grensgemeente eventjes de grenzen tussen beide landen willen wijzigen...

De ondertekenaars van dit manifest vinden daarom dat elke discussie over sociaal-economische solidariteit onmogelijk wordt, indien men de politieke solidariteit, d.w.z.  het wederzijds respect voor grens en ruimte niet eerbiedigt. Er is een ommekeer in de mentaliteit nodig bij de francofone politici: wij hoeven dit respect niet 'af te kopen'. De splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is een toepassing van dat in de grondwet verankerd territorialiteitsbeginsel. Daarnaast vormt reële tweetaligheid in Brussel, als hoofdstedelijk gewest, de laatste kans voor België om als confederale staat te overleven.

Als een consensus over deze basisbeginselen wordt afgewezen,  is elke discussie over staatshervorming zinloos. Noodgedwongen moeten we dan de nodige stappen zetten om de regio's als onafhankelijke staten deel te laten uitmaken van de Europese Unie. Overigens, in de post-Belgische context van de Europese samenwerking kan interregionale solidariteit maximaal spelen. Wij willen, als welvarende regio, zowel de interpersoonlijke als de interregionale solidariteit in stand houden. Met ons hoofd én met ons hart. Maar niet met een latent onbehagen omtrent cultuurimperialisme, ongezond parasitisme, en verborgen partijpolitieke agenda's.

Dit België is zonder duidelijke, onherroepelijke afspraken niet werkbaar; wie een hervorming in deze democratische zin afwijst, pleit in feite voor de ontbinding van die staat. In het verlengde van deze moderniseringsgedachte vragen wij transparante politieke structuren, responsabilisering van de regionale besturen, de toepassing van democratische grondrechten, en onschendbaarheid van taalgrenzen. Met onze Franstalige vrienden als het kan, zonder hen als het moet.

Meer autonomie zal eenieder tot voordeel strekken. Gelukkig groeit aan beide zijden van de taalgrens het besef dat ook Franstalig België zijn eigen groeikansen hypothekeert in de mate dat het zich laat gijzelen door politici die zweren bij de status-quo.

De oude vijandbeelden moeten vervangen worden door nieuwe samenwerkingsverbanden, gebaseerd op een evenwicht tussen solidariteit en verantwoordelijkheid. Wallonië als bevriende partnernatie lijkt ons een aantrekkelijker perspectief dan een staatsbestel dat zich van de ene crisis naar de andere voortsleept.

Namens de Gravensteengroep,

Het rest mij alleen nog even het glas te heffen op het nieuwe jaar en iedereen nog een aangenaam samenzijn toe te wensen.

Jacques De Groeve
voorzitter VOS Oost-Vlaanderen

De Vlaamse Beweging wordt kritischer tegenover de Vlaamse onderhandelaars, meldde De Standaard (28 jan.). Niet alleen omdat er Vlaamse partijen er vooralsnog niet in slagen om een staatshervorming richting meer Vlaanderen te onderhandelen. Maar vooral omdat bepaalde partijen blijkbaar van plan zijn de staatshervorming van richting te doen veranderen. De Vlaamse Volksbeweging (VVB) en het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV)zullen bijzonder scherp reageren mochten de onderhandelingen leiden tot een federale kieskring, een paritaire senaat, samenvallende verkiezingen, of gemorrel aan de grenzen van Brussel. Politieke Partijen die die deur openzetten mogen rekenen op scherpe acties tot aan de eerstvolgende verkiezingen (of het nu gaat om federale, om regionale of om samenvallende verkiezingen).

'Zes maanden bleef de toon in alle verklaringen van de Vlaamse Beweging verrassend positief. Sinds vorige week is dat veranderd', schreef Guy Tegenbos in De Standaard.

Tegenbos leidde dat terecht af uit de mededelingen van het OVV, de koepel van Vlaamse verenigingen, met onder meer IJzerbedevaartcomité, Davidsfonds en Gezinsbond -persbericht: zie bijlage).

Minder scherp gezien is dat er pas nu reactie komt. Eind november doofden onder meer Vlaamse Volksbeweging en IJzerbedevaartcomité (Eric Defoort, Peter De Roover, Walter Baeten) met felle kritiek het vuur onder de kookpan van Leterme. De vis in de pan was behoorlijk rot, en dat vonden zij niet alleen, zo bleek de daaropvolgende dagen. De "bakte" ging niet door. Maar dit terzijde.

Ook nu weer nadert een bijzonder kritisch moment.

OVV en VVB hebben op 31 januari overlegd over de te volgen strategie voor de komende weken en maanden. Op zaterdag 8 maart organiseert de VVB met steun van OVV actiemomenten in alle Vlaamse provincies.

Meer info over communautaire actualiteit: www.woordhouden.be