Van harte welkom op de webstek van VOS Oost-Vlaanderen met meer informatie over de Oost-Vlaamse VOS activiteiten en werking. Neem regelmatig eens een kijkje.
Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen overkoepelt de Oost-Vlaamse VOS afdelingen. We coördineren en ondersteunen de Oost-Vlaamse VOS werking. Met meer dan 20 afdelingen is VOS stevig ingebed in Oost-Vlaanderen. De talrijke enthousiaste bestuursleden staan garant voor tal van diverse activiteiten die kaderen in onze opdracht en ons engagement, de realisatie van het IJzertestament.
Iedereen is van harte welkom om deel te nemen aan onze activiteiten of actief mee te werken.
Met de uitbouw van de webstek wensen we bezoekers te informeren en te laten kennismaken met Vlaanderens oudste vredesvereniging.
Oost-Vlaamse VOS afdelingen
VOS Oost-Vlaanderen overkoepelt tal van plaatselijke VOS afdelingen die een zelfstandige werking ontplooien en zich enthousiast engageren om onze doelstellingen ook in uw buurt te realiseren.
Er zijn afdelingen in Aalter, Adegem, Bazel, Beveren, Belsele, Deinze, Destelbergen, Evergem, Gent, Gentbrugge, Geraardsbergen, Kruibeke, Ledeberg, Maldegem, Mariakerke, Melle, Nieuwkerken Amedee Verbruggenkring, Sint-Amandsberg, Sint-Niklaas, Stekene, Temse, Wetteren, Wondelgem en Zulte.
Wenst u meer meer informatie over een afdeling uit uw buurt, wenst u lid te worden of zich actief in te zetten? Neem dan als de bliksem contact op met het secretariaat van Oost-Vlaanderen.
17-12-2007
België heeft uitgediend!
Het Plakkaat van Verlating van 1581 herschreven
Op 26 juli 1581 zwoeren onze moegetergde voorouders in de Staten-Generaal van de Verenigde Nederlanden in Den Haag Koning Philips II af. Zij riepen meteen hun onafhankelijkheid uit. Ze waren ten einde raad door de politiek van uitbuiting en vervolging, bedreven in naam van de Koning van Spanje. Ze wilden het de zoon van de in Gent geboren Keizer Karel niet vergeven dat hij hen in de steek liet en onderdrukte, terwijl het toch de plicht van een Vorst moet zijn, "zijn onderdanen te behoeden voor ongeluk, overlast en geweld". Hij die zijn onderdanen verdrukt en als slaven behandelt, hun eeuwenoude rechten en vrijheden ontneemt en hun bezittingen in vreemde handen doet overgaan, noemden zij een tiran. De Koning heeft door zijn wanbeleid voldoende wettige redenen gegeven om hem te verlaten en het recht te ontzeggen nog als legitieme heerser op te treden.
Om gelijkaardige redenen hebben onze voorouders Keizer Jozef II als wettige vorst afgezet. Op 22 november 1789 riepen de Staten van Vlaanderen in het Stadhuis van Gent de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit. Zij onderbouwden die met een Manifest dat op 4 januari 1790 door de griffier van de Staten van Vlaanderen op de Vrijdagmarkt werd voorgelezen. Op 11 januari 1790 sloten de overige Zuidelijke Nederlanden zich bij deze afscheiding aan in het Tractaet van Vereeniging of van de Vereenigde Nederlandsche Staeten. Deze afscheidingsbeslissingen was geen lang leven beschoren want onze gewesten werden door het revolutionaire Frankrijk geannexeerd, tot ze in 1814 na het Congres van Wenen met de Noordelijke Nederlanden werden herenigd.
In 1830 bewerkten door Frankrijk gesteunde opstandelingen een nieuwe secessie waaruit het Koninkrijk België ontstond, dat zij in handen legden van Leopold van Saksen-Coburg. Na 177 jaar heeft dit Koninkrijk uitgediend.
Vandaag delen de Vlamingen, leden en sympathisanten van Pro Flandria tegenover de staat België, die wordt verpersoonlijkt door Albert II van Saksen-Coburg, gelijkaardige gevoelens als hun voorouders in 1581 en 1789.
België biedt enkel meerwaarde voor een kleine bevoorrechte klasse.
Uit de aanslepende pogingen tot regeringsvorming blijkt dat zelfs diegenen die het meeste heil van België verwachten, nog geen minieme geste willen doen om het land te redden. Zelfs voor de toepassing van "de grondwet en de wetten van het Belgische volk" wil men een prijs doen betalen. De elementaire regels van goed bestuur worden voortdurend met voeten getreden, terwijl enerzijds Vlaanderen het recht wordt ontzegd zijn lot grotendeels in eigen hand te nemen en anderzijds Wallonië terugschrikt voor het opnemen van zijn verantwoordelijkheid voor eigen lot.
Aan de Vlamingen zal het niet gelegen hebben.
Zij werden anderhalve eeuw in het unitaire België misdeeld, misbruikt en steeds weer bedrogen. In 1840 dienden ze een eerste wensenprogramma bij de Kamer in, maar dit "Petitionnement" werd er niet eens besproken. Elke latere beschermingsmaatregel moest duur worden bevochten, dikwijls tegen de wil van de Vorst. Tijdens de Eerste Wereldoorlog richtten de Vlaamse frontsoldaten tot Koning Albert I tevergeefs hun smeekbede: "hier ons bloed, wanneer ons recht?" Een halve eeuw geleden mochten de Vlamingen de monarchie en dus het Koninkrijk redden; maar de Koning liet hen systematisch in de steek en koos steevast de kant van de tegenpartij, tot op de dag van vandaag.
Het sinds 1970 ingevoerde federalisme draaide uit op oogverblinding.
Toen de vlijt van generaties Vlamingen zich eindelijk ging vertalen in politieke macht, werd het Belgische roer geleidelijk in federalistische richting omgegooid. Maar zij die in het unitaire België hun zin konden doen, bleven het federale België naar hun hand zetten. De Vlamingen brachten steeds opnieuw de nodige federale loyauteit op en eerbiedigden gewetensvol de bevoegdheidsverdeling tussen de diverse bestuurslagen alsook het grondgebied van de anderen. De andere kant was en is daar nooit toe bereid. Zelfs de vele miljarden EURO die de Vlamingen elk jaar opnieuw voor hun landgenoten veil hebben, volstaan niet om dezen tot loyaal gedrag te bewegen, laat staan tot enig respect voor de donoren.
Besluit:
Verdere pogingen tot vorming van een federale regering kunnen de doodstrijd van België alleen maar rekken, onnodige tegenstellingen aanwakkeren, grote schade toebrengen aan de inwoners en ondernemingen van het land en de toekomst hypothekeren.
Vlaanderen en Wallonië kunnen best als zelfstandige staten verder door het leven gaan, zoals Tsjechië, Slowakije, de landen van het vroegere Joegoslavië en vroeger Oostenrijk en Hongarije, Noorwegen en Zweden. Ze moeten de boedelscheiding rationeel, in vriendschap en binnen een redelijke tijdspanne, waar nodig met internationale arbitrage kunnen regelen. Vlamingen en Walen moeten beseffen dat ze altijd elkaars buren zullen blijven met een gemeenschappelijk verleden en gedeelde belangen, waardoor ze elkaar binnen de Europese Unie als bevoorrechte partners zullen behandelen. Voor Brussel, dat integraal in Vlaanderen ligt, is een gedurfd statuut aangewezen van Europese, nationale en internationale hoofdstad met ruim zelfbestuur, met medebeheer van en co-financiering door de instellingen die er zijn gevestigd.
Pro Flandria 15 december 2007
11-12-2007
Persbericht: Renaat De Rudder wordt niet vergeten!
Op 17 december 2007 zullen we om 14u30 namens het Verbond VOS Oost_Vlaanderen een bloemenkrans neerleggen aan het monument van Renaat De Rudder in Landegem. Het is dan precies 90 jaar geleden dat Renaat De Rudder tijdens een patrouille op een kille nacht aan het IJzerfront door een Belgische kogel werd getroffen. Als Verbond VOS hebben we steeds ons steentje bijgedragen om de herinnering aan het IJzersymbool levendig te houden. Hij staat symbool voor de zovele duidenden slachtoffers tijdens de Eerste Wereldoorlog en de vele Vlamingen die vanuit een Vlaams ideaal aan het front geconfronteerd werden met de verschrikkingen van de oorlog en de Belgische wantoestanden.
Renaat De Rudder
Renaat De Rudder was een Vlaamse jongen van eenvoudige komaf. Hij droomde ervan om priester te worden en stopte zijn humaniorastudies om zich, gehoor gevend aan de oproep van koning Albert, als vrijwilliger te melden voor de oorlog. In de gruwel van de loopgrachten aan de IJzer groeide het besef van de zinloosheid van oorlog en de minachting ten aanzien van de Vlamingen. Vanuit dit ongenoegen groeide zijn Vlaamse bewustwording. Zijn idealisme werd niet getolereerd en zwaar bestraft door de Franstalige legerleiding. In zijn nagelaten teksten getuigt Renaat van een enorme onbaatzuchtige inzet voor zijn volk en spirituele overtuiging.
Tijdens een nachtelijke verkenningspatrouille op 17 december 1917, waarvoor Renaat zich vrijwillig meldde, werd hij door hetgeen men vandaag friendly fire noemt in de rug neergeschoten. De correcte omstandigheden zijn nog steeds met een dikke mist omgeven.
Zijn laatste brief aan zijn moeder enkele dagen voor zijn dood wordt als zijn testament beschouwd:
'Gaan offeren heb ik mij voor Vlaanderen, en voor Vlaanderen heb ik geleden en gestreden, en als t moet zal ik sterven. Voor God en Vlaanderen, voor Altaar en haardstee. Dit is de leuze die waait in mijn banier. Ik minde u allen met blakende liefdeherte. O, kon ik in mijn woorden iets leggen van de liefdegloed die mij hert verteert Dit zijn misschien mijn laatste woorden. Moeder, wees uw zoon waardig en ween niet, ik heb ook niet geweend toen ik de dood voor ogen zag in Vlaanderens weiden '
Op 21 juli 1932, tijdens de 13de IJzerbedevaart, werd zijn stoffelijk overschot, samen met dit van zeven andere Vlaamse helden, in de crypte onder de IJzertoren bijgezet. Als eerbetoon aan Renaat De Rudder werden monumenten opgericht te Wippelgem en te Landegem.
Het verleden herdenken om de toekomst tegemoet te treden
Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen wil zijn erflaters steeds herinneren en huldigen. Want wie wortels ontbreekt, heeft geen toekomst. De verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog mogen niet worden vergeten om een dergelijk desastreus conflict in de toekomst te vermijden.
Het IJzertestament blijft voor het Verbond VOS de inspiratiebron. De vele conflicten die de wereld teisteren, bevestigen de noodzaak voor Nooit meer oorlog. De huidige perikelen rond de regeringsvorming en de inefficiënte staatsstructuur maken duidelijk dat er werk moet worden gemaakt van Zelfbestuur en Vlaamse staatsvorming. De Godsvrede-gedachte stelt dat de Vlaamse natie, als het om de verdediging haar belangen gaat, eendrachtig moet zijn.
Bloemenhulde
Op 29 september organiseerden we samen met tal van andere Vlaamse verenigingen en met de steun van de gemeente Nevele een geslaagde Renaat De Rudder-herdenking. Daarbij hebben we naast de traditionele herdenking tijdens een academische zitting de betekenis van de figuur van Renaat De Rudder aan het begin van de 21ste eeuw gekaderd en zijn boodschap geactualiseerd.
Op 17 december 2007 zullen we om 14u30 namens het Verbond VOS Oost-Vlaanderen een bloemenkrans neerleggen en een bezinnend woordje uitspreken aan het monument van Renaat De Rudder te Landegem. Het monument te Evergem staat momenteel in de steigers wegens verbouwingswerken. Daarmee willen we niet alleen hulde brengen aan Renaat De Rudder, maar ook aan alle slachtoffers van de Groote Oorlog en allen wie zich onbaatzuchtig heeft ingezet voor Vlaanderen.
Jacques De Groeve voorzitter Verbond VOS Oost-Vlaanderen
10-12-2007
Vlaamse eendracht maakt macht!
Over enkele weken kunnen we de balans opmaken van 2007. Het jaar stond in het teken van de communautaire hoogspanning. De door ons gewenste grote staatshervorming is nog niet binnen. Met spijt stellen we vast dat het verzet tegen een grondwetsherziening berust op de drogreden dat een verdere staatshervorming automatisch leidt tot minder solidariteit. VOS spreekt zich in elk geval consequent uit voor een zo groot mogelijke interne en externe solidariteit, maar wel op een transparante basis.
Positief was de Vlaamse eendracht - op 1 spreekwoordelijke uitzondering na - in de kamercommissie Binnenlandse Zaken op 7 november. Sinds het ontstaan van België zijn de Vlamingen met de regelmaat van de klok in dit land geminoriseerd. En de Franstaligen hebben dit altijd doodnormaal gevonden. Ook nu nog worden de rechten van de Vlamingen in de Vlaamse rand en in Brussel miskend. Het moet je maar overkomen om als patiënt te worden opgenomen in een ziekenhuis waar niemand - tegen alle wetten en regels in - voldoende Nederlands kent. Dergelijke toestanden vallen niet te tolereren.
De stemming op 7 november kan een keerpunt betekenen, kan de Franstaligen eindelijk laten inzien dat het de Vlamingen menens is. De Vlaamse leden van de commissie Binnenlandse Zaken verdienen alle lof. Zij hebben met de morele steun van Vlaamsbewuste burgemeesters en militanten waargemaakt wat de Franstaligen niet hadden verwacht: dat de leeuw zijn tanden laat zien. Als de Franstaligen door dit signaal, dat er pas kwam nadat zij de dialoog hooghartig hadden geweigerd, niet hebben begrepen dat het ernst is, moeten ze later niet komen grienen maar moeten ze daar de consequenties van dragen.
Wij moeten, over onze levensbeschouwelijke en sociaal-economische verschillen heen, de Vlaamse eendracht schragen. Vlaanderen kent een grote verscheidenheid. Verschillende opinies hebben altijd bestaan en zullen blijven bestaan. Onze democratische cultuur vaart wel bij een confrontatie van woord en wederwoord. Daaruit kan een debatcultuur groeien die wordt beheerst door redelijkheid, sereniteit en waardigheid.
Populistisch jargon en scheldpartijen hebben misschien een amusementswaarde, maar hebben geen meerwaarde. Laten we in de Vlaams-pacifistische beweging alvast het goede voorbeeld geven. Want als je principes van godsvrede, verdraagzaamheid en samenhorigheid in je blazoen plaatst, moet je daar in eerste instantie zelf naar handelen.
Voor ons is 2008 alweer een bijzonder jaar, 90 jaar na het einde van de Grote Oorlog. De Vlaamse soldaten aan het IJzerfront bleven teleurgesteld achter. Voor de Vlaamshatende officierenkaste waren zij enkel kanonnenvlees. Maar bij het Vlaamsbewuste voetvolk groeide iets moois, namelijk het ideaal van een Vlaanderen dat vreedzaam en zelfbewust zou kunnen groeien in een vredevolle wereld.
Wij kunnen deze pioniers niet beter eren dan door hun nobel streven in onze dagelijkse handel en wandel toe te passen. Zo ontstaat een beter Vlaanderen.
Philippe Haeyaert - algemeen voorzitter VOS
06-12-2007
Als België splijt, kiest Brussel voor Europa!
In Trouw van 4 december verscheen een interessant artikel van Derk-Jan Eppink.
Is België nog regeerbaar? Na 174 dagen informeren en formeren mislukte de tweede poging van kandidaat-premier Yves Leterme om een regering te vormen. De buitenwacht denkt vaak dat het gaat om verschillen tussen Vlamingen en Franstaligen. Maar het Franstalige front is ook onderling verdeeld, want er is een groot verschil tussen Walen en Franstalige Brusselaars. Uiteindelijk is Brussel de kern van het Belgische probleem. België heeft een ingewikkelde psychologie. Vlamingen vormen een demografische meerderheid die zich gedroeg als een verdrukte minderheid. De Franstalige taalgroep is een culturele minderheid die zich superieur voelde. Met de emancipatie van Vlaanderen tot sterkste regio ging dat wringen. Het voormalige kleine boerke werd plotseling economisch en politiek sterker. De Franstalige minderheid verdedigt zich door die vroegere boerkes uit te maken voor racisten, separatisten en egoïsten zodat ze hun oude, ondergeschikte plaats weer innemen. Maar die psychologische intimidatie werkt niet meer. Voor het eerst in vijftig jaar gebruikten Vlamingen hun demografische meerderheid door in te zetten op splitsing van het kiesdistrict Brussel-Halle-Vilvoorde. Dat was een enorme schok voor de Franstaligen.
Zijn Vlamingen rancuneus en egoïstisch? Ze betalen jaarlijks ongeveer 6 miljard euro om armere Franstaligen in Wallonië en Brussel op de been te houden via sociale uitkeringen. Dat bedrag is hoger dan de netto-bijdrage van Nederland aan de EU. De Nederlandse regering maakte daar veelophef over. Vlamingen betalen dat bedrag al decennia zonder veel morren, terwijl Wallonië er economisch niet op vooruit gaat. Integendeel, de deelstaat raakte subsidieverslaafd en kwam in handen van een parasitaire politieke klasse. Vlamingen vinden dat de solidariteit met Wallonië te veel een bodemloze put is geworden. Werkloosheidsuitkeringen zijn in België onbeperkt in de tijd en worden uitbetaald door de vakbonden. Veel Waalse gezinnen zijn al generaties werkloos.
Willen Vlamingen zich wreken? Nee, zij hebben geen hekel aan de Walen en zullen blijven betalen ook al valt België uiteen. Ze vinden Walen arme sukkelaars zoals zij dat vroeger waren. Veel Walen zijn geëmigreerde Vlamingen die ooit gingen werken in de staal- en kolenindustrie. Vlaming en Waal voelen elkaar vrij goed aan, ook al spreken ze verschillende talen. Beiden houden van improviseren en bricoleren. Vlamingen voelen zich wel gekrenkt door Franstalige Brusselaars, de ooit machtige bourgeoisie in de hoofdstad die neerkeek op de boerkes. Ze spraken enkel Frans en vonden Nederlands een keutertaaltje. Ze etaleerden een culturele arrogantie die Nederlanders zich wellicht moeilijk kunnen voorstellen. De Francofonie was daar waar Frans werd gesproken, ook al was het in Vlaanderen. Dat gebrek aan aanpassingsvermogen heeft Vlamingen altijd gestoken, of ze nu links of rechts zijn. Vlaamse gemeenten rondom Brussel stelden taalfaciliteiten in voor Franstaligen, om hen te helpen zich aan te passen. Maar ze pasten zich niet aan en eisten een blijvend recht op het Frans als administratieve taal. Die houding van de Brusselse bourgeoisie is nog altijd een open zenuw. Tijdens de Mars voor België op 19 november was 90 procent van de deelnemers Franstalig, in meerderheid uit Brussel. De meeste manifestanten spraken geen woord Nederlands.
Wie moet zich nu aanpassen aan wie? Belgische Franstaligen zijn dus niet per definitie Walen. Bovendien gaan Walen en Franstalige Brusselaars ook niet goed samen. Daarom hebben zij twee aparte regeringen. De Waalse Gewestregering in Namen beheert de Waalse economie en infrastructuur. De Franse Gemeenschapsregering in Brussel is enkel bevoegd voor culturele zaken, onderwijs en pers. De Brusselse francofonie kijkt ook neer op Wallonië. In de hoogtijdagen van het unitaire (niet-federale) België aan het begin van de 20-ste eeuw zei men wel eens dat Brussel drie kolonies had: Vlaanderen, Wallonië en Kongo.
Brussel is in België een zeer aparte entiteit. Als het ooit tot een deling komt, kiest Brussel niet voor Vlaanderen noch voor Wallonië maar voor Europa: Capitale de lEurope.
Is de Europese Commissie in staat supervisie te houden over Brussel zoals het Amerikaanse Congres Washington DC onder zijn hoede heeft?
De stad bestaat uit 19 gemeenten: in de praktijk lokale bolwerken van partijen en politieke families. De ene helft van de stad is burgerlijk liberaal; de andere helft islamiseert in hoog tempo. De gemiddelde werkloosheid is 20 procent en in migrantwijken zoals Molenbeek en Anderlecht tot 60 procent. Na het Frans is de tweede taal van Brussel niet meer het Nederlands maar het Arabisch. De islam is de grootste religie in de hoofdstad van Europa. De Belgische federatie loopt op haar laatste benen. Steeds minder bindt de Belgen. Het uiteenvallen van België en de positie van Brussel worden in de eerste plaats een Europees probleem. Dat was de proclamatie van de Belgische staat in 1830 ook. Toen werd Europa verrast door Belgische toestanden. Nu weer. Frans Brussel kijkt neer op Vlaanderen én Wallonië.
04-12-2007
Onderteken de petitie: Niet toegeven.
Gezien de politieke actualiteit vestigt het Verbond VOS Oost-Vlaanderen uw aandacht op de petitie Niet toegeven: 'Met de verkiezingen van juni 2007 hebben de Vlaamse kiezers een duidelijk signaal voor meer Vlaanderen gegeven. Wij willen niet dat er toegegeven wordt om een regering te vormen zonder verregaande staatshervorming. Wij willen Vlaanderen en ook Wallonie meer autonomie geven om de welvaart en het welzijn van onze bevolking te vrijwaren. 'Niet toegeven' is een ongebonden initiatief van diverse bezorgde, Vlaamse burgers. We benadrukken dat 'Niet toegeven' absoluut geen initiatief is van welke partij dan ook. De leden van het 'Niet toegeven'-team hebben geen enkele partijkaart. Wij zullen de Vlaamse onderhandelaars correct en regelmatig inlichten over de stand van zaken van deze petitie'.
Bart Maddens over een regering zonder Vlaamse meerderheid.
In de morgen van dinsdag 4 december 2007 verscheen een opmerkelijke opiniebijdrage van Bart Maddens, politicoloog KUL, over hoe een regering zonder Vlaamse meerderheid wel eens de genadeslag zou kunnen betekenen voor de geloofwaardigheid van het regime.
Een paars-groene regering zou weliswaar een riante meerderheid hebben in de Kamer, maar geen meerderheid in de Nederlandse taalgroep. Dat verklaart waarom de Vlaamse paars-groene partijen minder enthousiast zijn over dat scenario. Maar anderzijds lijken ze het ook niet helemaal meer uit te sluiten. Als ze al zouden meestappen in die richting, dan zal het zijn uit harde noodzaak: bijzondere omstandigheden vergen nu eenmaal een bijzondere regering. Tenminste, dat is de perceptie die men ongetwijfeld zal proberen te creëren. Maar klopt die ook met de werkelijkheid?
Een regering zonder een meerderheid in één van de twee taalgroepen is formeel-juridisch uiteraard perfect mogelijk. Een meerderheid in elk van de twee taalgroepen is enkel vereist voor een staatshervorming, meer bepaald voor het wijzigen van de bijzondere wetten. Maar wat dat betreft zou een paars-groene regering handig gebruik kunnen maken van de Conventieformule. Die zou niet alleen toelaten om de communautaire dossiers voorlopig van de regeringstafel te vegen, maar zou het bovendien mogelijk maken om CD&V-N-VA willens nillens bij de staatshervorming te betrekken. Die partij zou dan veroordeeld zijn om de rol te spelen van "verantwoordelijke oppositie", een rol die oorspronkelijk voor sp.a-Spirit leek te zijn weggelegd.
Natuurlijk bestaat er bij de paars-groene partijen nog steeds heel wat huiver om mee te stappen in een dergelijk scenario. Karel De Gucht heeft al herhaaldelijk gezegd dat de Open Vld er beducht voor is om van Leterme een Vlaamse martelaar te maken. Maar anderzijds mag paars misschien wel hopen op een kentering in de Vlaamse publieke opinie. De stemming kan snel omslaan van "goed dat de Vlamingen eindelijk eens het been stijf houden" naar "wanneer zal men eindelijk eens stoppen met dat belachelijke gekrakeel?". En het is wellicht ook geen toeval dat sommige Vlaamse kranten de jongste dagen hun best doen om die omslag te helpen bewerkstelligen door nogal genadeloos in te hakken op de figuur van Leterme.
Nu het land in een schijnbaar uitzichtloze institutionele crisis is beland, de imagoschade in het buitenland dramatische vormen begint aan te nemen en de economische problemen hand over hand toenemen, zitten de mensen misschien meer te wachten op een Belgische redder des vaderlands dan op een Vlaamse martelaar. Althans, dat zou wel eens de redenering kunnen zijn van de Open Vld. En wie kan die redder anders zijn dan Guy Verhofstadt? Verhofstadt, die zich tot nu toe wonderwel boven het gewoel heeft weten te houden en wiens ster kennelijk opnieuw aan het stijgen is in de populariteitspolls.
Toch blijft het een levensgrote vraag of een dergelijke regering, ook al wordt die dan voorgesteld als een tijdelijke "noodregering", enige legitimiteit zou hebben in Vlaanderen. Er is natuurlijk het precedent van de rooms-blauwe regering Martens V (eigenlijk ook een sociaal-economische noodregering), die geen meerderheid had aan Franstalige kant. Maar toen ging het wel om de kleinste taalgroep. En bovendien zijn we inmiddels 25 jaar verder en werkt België in vergelijking met toen veel meer als een bijna-confederaal systeem, waarbij de federale regering een soort permanent overlegorgaan vormt tussen een Vlaamse en een Franstalige meerderheid.
Een regering zonder Vlaamse meerderheid zou tijdelijk misschien enig soelaas kunnen brengen voor België. Maar op termijn zou dat gedurfde manoeuvre wel eens de genadeslag kunnen betekenen voor de geloofwaardigheid van het regime....
Bart Maddens, politicoloog K.U.Leuven
03-12-2007
Leterme gooit handdoek in de ring.
De weekend stormt het niet alleen in Vlaanderen, maar ook in de Wetstraat. Na meer dan 170 dagen gooit formateur Yves Leterme (CD&V)de handdoek in de ring. Het ziet ernaar uit dat de gevallen premier Guy Verhofstadt (Open VLD) met zijn vorige ploeg als een noodregering op het voorplan zal treden en de communautaire kastanjes uit het vuur moet halen. De impasse is totaal. Het grote struikelblok voor de oranje-blauwe coalitie blijft de uiteenlopende opinies over een staatshervorming. Terwijl de oranje-blauwe onderhandelaars er min of meer in slagen om de socio-economische krijtlijnen uit te tekenen, worden op het vlak van de staatshervorming geen stappen vooruit gezet. Zo vreemd is dat niet aangezien de formateur water en vuur dient te verzoenen. De Franstaligen blijven zich halsstarrig verzetten tegen iedere vorm van meer Vlaanderen, terwijl de Vlamingen van bij de aanvang hopen op een ingrijpende hervorming van de instellingen. Terwijl alle onderhandelende partners hun best doen om iedereen de zwarte piet toe te wijzen om zichzelf gezichtsverlies te sparen, vieren de politieke spelletjes hoogtij.
Momenteel ligt Leterme onder vuur. Hetgeen men hem niet kan verwijten, is dat hij ten koste van zijn principes voor het premierschap kiest. Hij heeft er goed aan gedaan om de bal terug te kaatsen. Het Vlaams kartel blijft nodig voor een federale regering. Nu moeten de Franstaligen maar eens op de proppen komen met een constructief voorstel. We zijn benieuwd wat zij uit hun mouw kunnen schudden om de Vlamingen over de streep te halen. Wanneer de Franstaligen beweren geen vragende partij te zijn voor communautaire onderhandelingen, moeten ze beseffen dat de Vlamingen een enorme prijs betalen om het status quo te behouden?
Veel meer dan te kijken wie nu gezichtsverlies zal lijden, wordt het meer en meer duidelijk dat het huidige staatsmodel grondig moet worden herdacht. Het falen van de formatie heeft het failliet van de federale staat bewezen. We moeten blijvend herhalen dat de staats(her)vorming geen doel op zich is, maar een middel om een beter beleid te realiseren en de socio-economische toekomst veilig te stellen. Wij zijn op een punt beland dat de kost om België in stand te houden te groot is geworden. We stellen vast dat de situatie in de deelstaten fundamenteel verschillend zijn. Deze verschillende realiteiten vergen een andere aanpak. Maar om het heft in eigen handen te kunnen nemen, moeten de deelstaten over instrumenten (bevoegdheden) beschikken. Een ingrijpend herstel kan alleen maar gerealiseerd worden door de deelstaten meer verantwoordelijkheid en slagkracht te geven.
Het volstaat niet langer om het hoofd in het zand te steken voor de toekomstige uitdagingen. De drogredenen wat moet men in het buitenland van ons denken of de politici moeten zich bezighouden met wat de mensen echt belangrijk vinden, zijn maar al te doorzichtige pogingen om de Vlaamse eisen af te blokken en het federale België in stand te houden. Iedere dag dat de formatie duurt, wordt het steeds duidelijker waar de angel zit. De Vlamingen moeten het been stijf houden en kiezen voor de toekomst. Ookal duurt het nog maanden om de knoop door te hakken. Een slecht akkoord dat de problemen uit de weg gaat zal op den duur veel fataler zijn. Het vergt moed om maatregelen te nemen voor de toekomst, waarvan de resultaten veel langer op zich laten wachten dan de volgende verkiezing.
'Verfransing is oud én Belgisch. Alle theorieën die het begin van de verfransing in Vlaanderen situeren in de Franse Tijd (17951815) mogen de prullenmand in. Niet Napoleon en zijn opvolgers, maar Charles Rogier eerste minister van België na de Omwenteling van 1830 en diens tijdsgenoten zijn schuldig aan de systematische verfransing van het nationale bestuursapparaat. Gelukkig hebben in Vlaanderen de provincies en de kleine steden en gemeenten voldoende weerstand geboden om deze zwarte periode te overleven, maar op nationaal vlak hebben de eerste Belgen hun nieuwe land grondig verfranst, en treft de vroegere buitenlandse bezetter(s) geen schuld.' Dit lezen we in de editie van de Randkrant (december 2007) waar een studie van de VUB, dat een aantal hardnekkige mythes over de verfransing weerlegt, wordt toegelicht. (lees meer)
23-11-2007
Kies voor Vlaanderen!
De mensen worden het gekibbel rond de regeringsvorming waarschijnlijk een beetje beu. Terwijl de Franstaligen zich blijven verzetten tegen iedere ingrijpende staatshervorming, lijken de verwachtingen aan Vlaamse kant af te kalven. Van een beloofde grote staatshervorming, blijft alleen een al dan niet vette vis over. Een vis die trouwens na de aanvang van de regering zal worden gevangen en zonder garantie dat oranje-blauw met volle netten huiswaarts keert.
Herman Van Rompuy (CD&V) en Armand De Decker (MR) delen vandaag tijdens de koffie bij de koning glorieus mee dat grote stappen werden gezet voor de Conventie, een instantie die moet resulteren in een staatshervorming. Wordt het niet opnieuw een praatbarak met veel grote woorden, maar weinig daden? Het Vlaams kartel eist dat de regering de motor van de conventie wordt, CDH wil het liefst zo vaag mogelijk. Dat belooft! Trouwens, met eventuele garanties voor de Conventie, zijn de communautaire hete hangijzers lang niet van de baan. De bevoegdheidsoverdrachten die met een gewone meerderheid kunnen geregeld worden, liggen nog steeds op de onderhandelingstafel.
Ondanks dit slechte onderhandelingsklimaat blijft Yves Leterme aan het roer als formateur. De Oranje-Blauwe excellenties popelen vol ongeduld om de regeringsvorming aan te vatten. Daarbij ziet het ernaar uit dat de grote staatshervorming geen breekpunt meer vormt voor de Vlamingen en de Franstaligen zodus opnieuw hun slag thuis halen. Voor de toekomst van Vlaanderen is een staats(her)vorming nochtans cruciaal, willen we de welvaart en het welzijn van de Vlamingen behouden.
Na meer dan 160 dagen ziet het er niet rooskleuriger uit. De voor de verkiezingen beloofde zoete communautaire wijn, zal na het regeerakkoord als klinkklare azijn worden geschonken. Dit ondergraaft de geloofwaardigheid van de politici en het vertrouwen in de politiek. Hetgeen als een boemerang hard zal aankomen. Zou Leterme niet beter bedanken voor de eer en de bal in het kamp van de Franstaligen leggen? Laat hen de kastanjes uit het vuur halen en op de proppen komen met een verleidelijk voorstel. Het wordt tijd dat de Vlaamse politici Vlaanderen als referentiepunt nemen en de inefficiënte federale logica voorgoed vaarwel zeggen. Vlaamse politici, hou woord en kies voor Vlaanderen!
13-11-2007
Israël-Palestina: 40/60, conflict in een impasse?
Debat met: Ludo Abicht, Mustapha Barghouthi, Ilan Pappé, Karel De Gucht
Deze zomer was het veertig jaar geleden dat de zesdaagse oorlog van 1967 uitmondde in de bezetting van de Palestijnse gebieden. In november is het dan weer zestig jaar geleden dat de toenmalige lidstaten van de Verenigde Naties het Britse mandaatgebied Palestina opsplitsten in een Joods en Palestijns deel. Al die tijd beheerste het Israëlisch-Palestijns conflict de buitenlandpaginas van onze pers. Er worden telkens nieuwe vredesinitiatieven aangekondigd, maar de impasse lijkt met de dag groter te worden. Hoe komt dat? Door historische vergissingen? Door de hardnekkige bezettings- en annexatiepolitiek van Israël? Door de onredelijke eisen van de Palestijnen wiens politieke leiders corrupt zijn? Of spelen de internationale en regionale grootmachten hun politieke spelletjes en gooien ze olie op het vuur?
Een panel van bevoorrechte getuigen zal zijn licht werpen op de kwestie nu woensdag 14 november 2007 om 20u00 in de Vooruit (Gent), waarbij zij niet zullen aarzelen om stelling in te nemen. De muzikale omlijsting gebeurt door de Soedanese oud-speler Sadeg Shiakh Eldin Gibril.
11 november is traditioneel een belangrijk moment voor de VOSsen. Tal van afdelingen wonen de herdenkingen bij in hun gemeente en ook op de historische site van de IJzertoren vindt er jaarlijks een herdenking plaats. In de crypte houdt de Algemeen voorzitter van het Verbond VOS, Vlaamse Vrdesvereniging Philippe Haeyaert er een toespraak over de betekenis van 11 november. In bijlage kunt u de integrale tekst nalezen.
Op 11 november 1918, nu 89 jaar geleden, zwegen de wapens na een vierjarige desastreuze oorlog. Het onvermijdelijk conflict dat ontstond door een wankel evenwicht tussen de Europese grootmachten en Rusland ontaarde in een wereldwijd conflict. Gedurende de vier lange jaren liepen er in de wereld verschillende fronten, waarvan het westelijke het meest belangrijke was, waar een allesvernietigende loopgravenoorlog zich ontwikkelde. Jonge mannen werden massaal naar het front gestuurd en kenden er de meest schrijnende omstandigheden.
Door de oorlog werd de kaart van de wereld door elkaar geschud. De enorme economische en maatschappelijke gevolgen waren verschrikkelijk. Door de mechanisatie en de wetenschappelijke ontwikkelingen stapelden de slachtoffers zich op. Uiteindelijk zullen meer dan negen miljoen burgers en militairen de dood vinden. Het einde van de oorlog betekende vaak geen einde voor de soldaten, velen keerden psychologisch gekraakt terug naar huis. De jarenlange bezetting en het overleven als vluchteling waren voor veel burgers traumatische ervaringen.
Ook Vlaanderen was het toneel van deze oorlog. De vele begraafplaatsen en monumenten in de Westhoek getuigen vandaag de dag nog steeds van het dramatische tafereel dat er 89 jaar geleden heeft afgespeeld. Dagboeken, brieven en kunstwerken vertellen het verhaal van het lijden en sterven van eenvoudige mensen die door omstandigheden verwikkeld waren in een enorm conflict die ze niet in de hand hadden.
Zoals zovele volkeren hebben ook de Vlamingen toen zwaar geleden. Vanuit deze verschrikkelijke ervaringen in de loopgrachten ontstond een testament voor de toekomst: het IJzertestament met de boodschap van Zelfbestuur, Nooit meer oorlog en Godsvrede.
Vandaag de dag staan we soms te weinig stil bij wat er zich tijdens de Eerste Wereldoorlog heeft afgespeeld. Ondanks de vele pogingen om het conflict levendig te houden, vervagen de herinneringen snel. Geweld, verdrukking en onverdraagzaamheid blijven de wereld teisteren.
Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen wil op een hedendaagse manier het IJzertestament uitdragen. Vrijheid voor alle volkeren en samenhorigheid zijn cruciaal en vrede kan enkel groeien als iedereen zijn steentje bijdraagt en de eigenheid van eenieder respecteert. Naties moeten de ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen met respect voor elkaars eigenheid, cultuur en territoriale integriteit. Zo dienen alle mensen mee te bouwen aan een vredevolle samenleving. Was dat niet de droom van de soldaten in de loopgraven?
08-11-2007
Een historische dag?
Misschien hadden velen het niet verwacht of zelfs niet durven dromen. Gisterenmiddag heeft de Commissie van Binnenlandse zaken dan toch eindelijk de wetsvoorstellen voor de splitsing van de kieskring B-H-V goedgekeurd. In zekere zin gebeurde dat met enige tegenzin bij de Vlaamse vertegenwoordigers van oranje-blauw aangezien een onderhandelende oplossing dan toch niet mogelijk bleek. Gelukkig maar want het voorstel waar bij de Vlaamse onderhandelaars een consensus bestond, waren allesbehalve voordelig en bevatten meer dan enkel het symbolische 'lepeltje suiker'.
Het is uniek in de korte Belgische geschiedenis dat de Vlamingen eenzijdig een wet goedkeuren en daarmee gebruik maken van hun democratische meerderheid. Een meerderheid die met het inroepen van een belangenconflict onmiddellijk aan banden wordt gelegd door een Franstalige minderheid. Deze mogelijkheid is een historische vergissing van de Vlamingen door hun meerderheid kwijt te spelen. Reeds meermaals waren we er getuige van hoe een Franstalige minderheid erin slaagde om de democratische meerderheid in dit land te gijzelen. Het inroepen van een belangenconflict is slechts een vertragingsmanoeuver. Na de procedure is het nog steeds het parlement die beslist of het advies van het Overlegcomité wordt gevolgd. Dus als de Vlamingen het been stijf houden en finaal in het parlement stemmen, is B-H-V gesplitst en dat zonder prijs.
Kort voor de stemming verklaarde Olivier Maingain (FDF) het vertrouwen in de persoon van formateur Yves Leterme te hebben verloren. De pogingen van de Franstaligen zijn maar al te doorzichtig om de Zwarte Piet voor het eventuele falen van de onderhandelingen naar de Vlamingen door te schuiven. Op de laatste knip verklaarde men dat men tot een onderhandelende oplossing wou komen. Dat men reeds 150 dagen de tijd heeft gehad, vergeet men al te graag.
Met de splitsing van de kieskring B-H-V zijn de overige communautaire kwesties nog lang niet van de baan. Voor de formatie van de oranje-blauwe coalitie moeten nu de communautaire onderhandelingen worden aangevat. Dit zijn noodzakelijke stappen om Vlaanderen de hefbomen te geven om een adequaat socio-economisch beleid te voeren, rekening houdend met de noden van vandaag. Het hertekenen van de staat is voor Vlaanderen noodzakelijk om een antwoord te bieden op de ingrijpende toekomstige uitdagingen. De vraag is doen we dat in dialoog of eenzijdig? Als de Franstaligen de Vlaamse voorstellen blijven negeren en iedere constructieve dialoog weigeren, dan hebben de Vlaamse politici geen keus. Voor Vlaanderen heeft België geen meerwaarde en het zou onverstandig zijn om te kiezen voor een status quo. Eens te meer geraken de communautaire gemoederen verhit. Wil men deze hete hangijzers in de koelkast stoppen, dan moeten deze eerst kunnen afkoelen. Best smeden we het ijzer als het warm is. Nu moeten knopen worden doorgehakt! Waarom zouden de Vlamingen dan geen belangenconflict inroepen, want de belangen voor Vlaanderen worden geschaad als de Franstaligen geen rekening willen houden met onze eisen.
05-11-2007
Wapenstilstandherdenking op 11 november 2007
De afdeling Wondelgem van het Verbond VOS v.z.w. - de erfgenaam van de legendarische fronters, de Vlaamse Oudstrijders van 1914-1918 - herdenkt op zondag 11 november alle slachtoffers van oorlogsgeweld.
Dagindeling: 9u40 samenkomst aan de Sint-Catharinakerk Vroonstalledries 9u45 bloemenhulde aan het graf van Hendrik Meuleman sr. stichter van de afdeling 10u00 H. Mis voor de overledenen 11u00 bloemenhulde aan het graf van de gefusilleerden en aan het monument in de Vroonstalledries
Na de plechtigheid biedt het bestuur u een drink aan. (Er is ruime parkeermogelijkheid rond de Vroonstalledries). Indien er gevlagd wordt, doen VOSsen dat met de Vlaamse vlag.
Met vriendelijke groeten,
Georges Martien (voorzitter) Dirk Buys (secretaris)
Waarom? Daarom?
In de discussie over de jaarlijkse torenhoge transfers van Vlaanderen naar Wallonië blijven er nog veel vragen. Wallonië beweert vaak dat dankzij hun rijkdom Vlaanderen is kunnen groeien tot de welvarende staat die we vandaag de dag kennen. Deze zogenaamde omgekeerde transfers blijven echter hardnekkige mythes. Hoogleraar Juul Hannes maakte daarover een interessante studie en stelde in Trends (2004): 'Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden. [...] Noch in de negentiende, noch in de twintigste eeuw stroomde er een Waals belastingoverschot naar Vlaanderen. [...] De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50% hoger dan in Vlaanderen. Dat is nog hoger dan in Brussel, waar de meerkosten 35% bedragen. [...] Laat de transfers passeren via de Europese Unie en na enkele jaren zal men daar vaststellen dat het de spuigaten uitloopt. De EU zal eisen dat Wallonië zijn bestedingen normaliseert. Vanaf 1830 hebben de Vlamingen de Belgische rekeningen buitenmatig betaald, onder meer voor de bruggen, spoorwegen en kanalen van Wallonië. Dat deden ze zelfs in de dramatische jaren 1840-1860, toen arm Vlaanderen op zijn dieptepunt zat en er op het Vlaamse platteland hongerdoden vielen.'
Interessant is de brochure van Claudius Severus (Lodewijk Severijns). Een uniek tijdsdocument dat de wortels bevat van veel ongenoegen in Vlaanderen en daarmee een bron is van veel flamigantisme. klik hier voor de brochure.
29-10-2007
Elektronische Nieuwsbrief OVV
Wie op de hoogte wenst gehouden te worden over hetgeen reilt en zeilt in de Vlaamse Beweging en op het politieke en maatschappelijke toneel kan intekenen voor de gratis elektronische Nieuwsbrief van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). De Nieuwsbrief biedt een overzicht van de belangrijkste (pers)artikels en opiniestukken omtrent Vlaanderen. Het volstaat om uw naam en e-adres op te geven aan Wim De Wit (wim.dewit@skynet.be) en uw ontvangt meermaals per week de OVV Nieuwsbrief.
Voor meer informatie over het OVV kunt u doorklikken naar de Webstek.
28-10-2007
âSire, il nây a pas des Belgesâ
Het is niet gebruikelijk dat de titel van dit hoofdartikel in de taal van Molière wordt gesteld. In 1912 stelde Jules Destrée (1863-1936), een Waalse advocaat en socialistische volksvertegenwoordiger, in zijn Lettre au roi sur la séparation de la Wallonie et de la Flandre vast: Er zijn Vlamingen, er zijn Walen, maar sire, er zijn geen Belgen. Verder hield hij uit angst voor het numerieke Vlaamse overwicht een vurig pleidooi voor een bestuurlijke scheiding. (lees meer)
26-10-2007
Vrije tribune VOS: Vlaamsbewuste opinie wacht af met bang hart.
De aanslepende onderhandelingen over de vorming van een regering baart menigeen zorgen. De Belgen vrezen dat een verregaande staatshervorming het einde van het land betekent. Zij vergeten hierbij dat een staatshervorming, die niet ver genoeg gaat, dit einde alleen zal versnellen, waarschuwt Philippe Haeyaert, algemeen voorzitter van het Verbond VOS, Vlaamse vredesvereniging.
Derk Jan Eppink: politieke stormen in Nederland en Vlaanderen.
Het Algemeen Nederlands Verbond (ANV), het Sint-Lievenscollege Gent, de Oud-Leerlingenvereniging van het Sint Lievenscollege (OLV) en de Vlaamse Volksbeweging (VVB) hebben het bijzonder grote genoegen u uit te nodigen om te komen luisteren naar de politieke journalist, gewezen Europese ambtenaar, publicist en commentator
Derk Jan Eppink
Politieke stormen in Nederland en Vlaanderen.
De politieke toestand na de verkiezingen in Nederland en België: Hoe, waarom en waar gaat het heen?
De recente politieke ontwikkelingen in Nederland en in België, met zijn bijzonder moeizame regeringsvorming, roepen tal van vragen op. Hoe moet het verder? Welke oplossingen zijn (on)denkbaar? Het lijdt geen twijfel dat Derk Jan Eppink met zijn scherpe analytische blik en spitse formuleringen voor een bijzonder interessante avond zal zorgen en dat hij ons in elk geval stof tot nadenken zal geven. Voor wie het niet met zijn standpunten eens is, blijft er na de pauze ruimte voor een verdere gedachtewisseling.
De lezing zal plaatshebben in de Feestzaal van het Sint-Lievenscollege, Zilverenberg 1 te 9000 Gent op maandag 12 november om 20 uur. De feestzaal is toegankelijk via de grote poort aan de Volmolenstraat aan de achterkant van de school. De toegangsprijs bedraagt 2.
-Activiteiten-
28 februari 2010 - 14u30 72ste Vlaams Nationaal Zangfeest: 'Vlaanderen aan zet!' Lotto Arena (Antwerpen)
30 mei - 3 juni 2010 Gouwreis: 'Ile De France'
juli 2010 Guldensporenviering Dienstencentrum (Gentbrugge)
