De koffers staan gepakt, de neuzen richten zich naar verre oorden. Wie zijn brood verdient in of rond de Wetstraat moet echter nog een drietal weken wachten, want niemand wil het mirakel van 15 juli missen, de dag waarop alles anders zal worden.

Het seizoen 2007-2008 zal vooral herinnerd worden als het jaar van de drie federale regeringen, waarvan er geen enkele echt regeerde. Omdat de Belgische deur te smal blijkt om noord en zuid er nog samen door te wringen. Maar 2007-2008 was ook het jaar waarin het Vlaamse beleid rond Brussel zwaar onder druk kwam. Vlaanderen groeide uit tot het Benidorm van internationale onderzoekscommissies. Populair vakantieoord voor wie liever geen inspanningen doet om zich een beetje te verdiepen in cultuur, gebruiken en geschiedenis van de inboorlingen. Want 'we' krijgen het niet uitgelegd aan de buitenwereld. Blijkbaar niet eens aan een heel stuk binnenwereld.

'Getuigt het niet gewoon van een gezond democratisch beginsel wanneer een gemeente met meer dan 60 procent Franstalige inwoners een tweetalige gemeente wordt?', vraagt een Vlaamse specialist in ondernemingscreativiteit zich in deze krant af. Mogen we even de logica van die redenering doortrekken? En dan mag iedereen op vakantie.

Als genoeg inwijkelingen weigeren zich aan te passen aan de taal van de nieuwe omgeving, volgt de beloning van gebiedsuitbreiding. Demografisch imperialisme als democratisch beginsel. Weg met het uitgangspunt dat nu al ruim een halve eeuw voor vrede zorgt in Europa: respect voor de grenzen. Leve het Lebensraum-ideaal, waarmee een belangrijk stuk oorlogslogica van vorige eeuwen gerehabiliteerd wordt.

Het kan ook anders. Wim en Chantal zijn Vlamingen die in Jodoigne een lap grond bebouwden (DS 13 juni). Volgens de burgemeester zijn de Wimmen en Chantals daar al met zowat duizend. Hebben zij een partij opgericht die faciliteiten of zelfs de aanhechting bij Vlaanderen bepleit? Neen, zij verklaren: 'We hebben het ons nog geen dag beklaagd dat we Walen zijn geworden.' In Vlaams-Brabant zou dat bij vele Antoines en Antoinettes klinken: 'We hebben nog geen dag overwogen Vlamingen in Vlaanderen te worden’.

Communautaire problemen in Jodoigne? Onbekend. Want: 'In de gemeente weten we niet altijd wie Nederlandstalig is. Iedereen past zich hier aan en zegt bonjour. Je kan hier als Vlaming ook niet echt eisen stellen, maar eigenlijk vinden we dat ook niet erg.' Simple comme bonjour dus. Gevolg: 'De Franstalige inwoners van Jodoigne zijn best tevreden met hun Vlaamse stadsgenoten.' Want, zegt de lokale slagerin: 'Al die communautaire problemen tussen Frans- en Nederlandstaligen zijn toch nutteloos. Hier gaat dat ontzettend goed tussen ons.' Juist, want de Vlamingen doen wat honderdduizenden voor hen in heel Wallonië deden: zich aanpassen. Hun nakomelingen leiden geen partijen die Vlaamse gebiedsuitbreiding nastreven, maar ontpopten zich tot volbloed Waalse politici die luisteren naar namen als Reynders of Onkelinx. Welke internationale commissie komt onderzoeken waarom honderdduizenden Vlamingen in Wallonië geen communautaire heisa veroorzaken en honderdduizenden Franstaligen in Vlaanderen de boel verzieken?

Of nog een paradox die onder de loep kan worden genomen door een Bretoense burgemeester met te veel vrije tijd. Volgens de Franstalige media zijn de Vlamingen onverdraagzaam, ziekelijk extremistisch en afkerig van solidariteit. Maar 60procent van de Walen verkiest het Belgische beleidsniveau (in meerderheid bevolkt door francofonenvreters) boven het Waalse (uitsluitend gevuld met ruimdenkende en verlichte geesten). Wordt Wallonië bevolkt door masochisten? Of kunnen ze gewoon beter rekenen?

Als er nog volk te vinden is voor een derde commissie internationale waarnemers, mag die de nota van Kirsch en Dubois onder de loep nemen. Die gewezen medewerkers van Dehaene stelden vorige week een nieuw model van financiering van de deelstaten op. Uit hun cijfers leren we dat voor elke 110 euro die een Vlaming in de Belgische pot gooit er maar 86 euro uit een Waalse of Frans-Brusselse zak komt. Omdat we rijker zijn, en rijke mensen mogen wel wat van hun extraatjes doorschuiven naar de minder fortuinlijken. Maar in België krijgt Vlaanderen per kop 98 euro terug, het Waalse gewest of de Franse Gemeenschap 102.

Met die wetenschap in het achterhoofd overweeg ik een politieke partij op te richten die de overheveling van Mortsel naar Wallonië eist. Met een corridor over de middenstrook van de E19. Kunnen we meteen fileloos naar la capitale rijden.

Peter De Roover is politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging

Deze tekst is verschenen in De Standaard op 25 juni 2008.

Bron: www.standaard.be

Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen nodigt u van harte uit op de 11-juliviering die doorgaat op zondag 13 juli 2008 om 14u30 in het Dienstencentrum te Gentbrugge (Braemkasteelstraat 29). Ook dit jaar bieden we een aantrekkelijk programma aan.

Sinds de verkiezingen van 10 juni 2007 waren we getuige van een weinig fraai politiek spel. De regeringsvorming verliep uiterst moeizaam en de broze coalitie sleept zich van crisis naar crisis terwijl de huidige situatie duidelijke antwoorden vraagt. De besluiteloosheid is opvallend. Zowel op communautair- als op economisch blijven de beslissingen uit.   

De Vlaamse beweging en in het bijzonder het Verbond VOS hebben de bijzondere opdracht om de Vlamingen te overtuigen om voor Vlaanderen te kiezen. De tijd dringt om werk te maken van de Vlaamse staatsvorming! Op 11 juli leggen we niet alleen de bakens uit, maar vieren we ook uitbundig.

Dit jaar wordt de feestrede verzorgd door mevr. An De Moor, voorzitter van de organisatie Vlaanderen Feest! en de beweging Vlaanderen-Europa vzw. De beweging Vlaanderen-Europa zet zich actief in voor een open Vlaamse identiteitsbeleving en koppelt het Vlaams bewustzijn aan een internationale oriëntatie en de positieve interactie met andere culturen. De beweging promoot initiatieven die een betere bekendheid en aanwezigheid van Vlaanderen in de wereld nastreven. Jaarlijks kent men de Gulden Sporen voor Vlaamse Uitstraling toe en organiseert men mee de uitreiking van de Orde van de Vlaamse Leeuw.

Daarnaast zijn we verheugd om opnieuw het befaamde  VVVG koor ‘Emiel Hullebroeck’ met de muzikale begeleiding van dhr. Jan Janssens voor te stellen die ons enkele prachtige Vlaamse liederen brengt. Daarna volgt een gezellig samenzijn en een fijne ontmoeting bij een hapje en een drankje met de muzikale opluistering door dhr. Janssens.

Gelieve uw aanwezigheid voor 9 juli te bevestigen bij Jacques De Groeve (09 258 09 26 of degroeve.pieters@telenet.be) of Libert Robert (09 231 19 41 of libert.robert@telenet.be).

Iedereen is van harte welkom! Samen maken we er een Vlaams feest van!

Het parlementaire zomerreces, de 'deadline der deadlines', nadert met rasse schreden. De kans op een hernieuwde Pax Belgica lijkt zo goed als onbestaande. Een referendum over Vlaamse onafhankelijkheid kan een uitweg bieden, vinden zeven Vlaams-nationalisten.

Een grote stap voorwaarts in de hervorming van de Belgische Staat blijft voor Vlaanderen noodzakelijk en voor de Franstalige politici ondenkbaar. Om nog maar te zwijgen over het dossier-BHV, de splijtzwam van België. De ondertussen beruchte note pedagogique sur BHV van de PS zegt het allemaal. Het gaat hen niet in de eerste plaats om de (overwegend blauwe) Franstalige kiezers uit de Vlaamse Rand, het gaat de Franstalige socialisten om het vrijwaren van de Franstalige claim op Vlaams grondgebied in het post-België-scenario.

Vicepremier Laurette Onkelinx kon het niet beter verwoorden toen ze onlangs in een interview met De Standaard (DS 31 mei) het volgende zei: 'Brussel-Halle-Vilvoorde gaat over: hebben Wallonië en Brussel al dan niet een aparte toekomst? BHV gaat natuurlijk ook over de verdediging van de Franstaligen die in de Rand leven, maar dat is niet de kern van de discussie. Wie in Vlaanderen nog gelooft dat het over het inschrijvingsrecht voor Franstaligen uit de Rand gaat, begrijpt niets van de gevoeligheid van de Franstaligen. BHV is echt veel fundamenteler dan dat. Dat maakt de discussie zeer moeilijk.' En dan te weten dat elk 'inschrijvingsrecht' voor de Vlaamse partijen al zo goed als onbespreekbaar is…

Kortom, de toestand is uitzichtloos. Nieuwe federale verkiezingen dan maar? Afgezien van het feit dat nieuwe verkiezingen de communautaire tegenstellingen enkel maar zouden vergroten, zijn ze ook juridisch heel erg controversieel. Dat bleek enkele weken geleden nog maar eens op de studiedag naar aanleiding van het 40-jarig bestaan van het Instituut voor Constitutioneel Recht van de KU Leuven. Hoewel onderzoekster Evelyne Maes met overtuiging de stelling verdedigde dat nieuwe verkiezingen zonder een gesplitst BHV misschien wel ongrondwettelijk zijn, maar simpelweg niet kunnen worden tegengehouden, kreeg ze ferm de wind van voren van enkele collega-juristen.

Vooral professor emeritus Hugo Vandenberghe kon zich helemaal niet vinden in haar redenering. Hij beweerde met grote stelligheid - internationale verdragen en normen in de hand - meer dan voldoende juridische argumenten te kunnen aanhalen om deze eventuele verkiezingen te doen kelderen. Als senator van CD&V en dus sterk betrokken partij, blijft het natuurlijk de vraag of hij, eens het zover is, dit ook effectief zal doen. De giftigste adder onder het gras zou wel eens van de lokale besturen en van de kiezers zelf kunnen komen. Zo wees Luc Deconinck (jurist en voorzitter van vzw De Rand) op de mogelijk enorme organisatorische problemen in Halle-Vilvoorde. Dat bijna geen enkele dienstweigeraar (van 10 juni 2007) veroordeeld werd, zal ongetwijfeld bij veel Vlamingen de vastberadenheid en de verbetenheid om deze ongrondwettelijke verkiezingen te boycotten een enorme 'boost' geven.

De opmerking op de studiedag dat België, indien het nieuwe verkiezingen zou organiseren zonder het arrest van het Grondwettelijk Hof uit te voeren, zich in een onvoorzienbare chaos stort en afdaalt tot het niveau van een 'bananenmonarchie' kon op algemene bijval rekenen… En wat te denken van een scenario waarbij een aantal (oppositie)partijen hun kiezers formeel oproept om deze verkiezingen te boycotten door niet te gaan stemmen?

Neen, nieuwe verkiezingen zonder splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde zijn in alle opzichten ondenkbaar. Trouwens, ook de terugkeer naar de oude arrondissementele kieskringen (het stokpaardje van de Franstaligen) is juridisch al even wankel en zal ongetwijfeld leiden tot nieuwe procedures voor het Grondwettelijk Hof, niet het minst ingeleid door de Vlaamse Beweging.

Rien ne va plus of de totale uitzichtloosheid dus, of toch…

Misschien kan een volksraadpleging of referendum duidelijkheid bieden over de toekomst (of het einde) van België? Wij stellen alvast voor om, indien de communautaire onderhandelingen tegen het zomerreces tot niets leiden en een 'majeure' institutionele crisis onafwendbaar is, in het najaar een referendum te houden over de Vlaamse onafhankelijkheid. De stemming zou gaan over de vraag of de Vlaamse Regering en het Vlaams Parlement onderhandelingen moeten beginnen over de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Dit referendum wordt gehouden in de Vlaamse Gemeenschap (uiteraard ook bij de Brusselse Vlamingen), maar is niet-verplicht en niet-bindend. De kiesvoorwaarden zijn dezelfde als bij de verkiezingen voor het Vlaams Parlement. Voor Brussel wordt er een specifiek voorstel uitgewerkt dat zowel de functie van Vlaamse hoofdstad als de rechten en vrijheden van de Brusselse Vlamingen vrijwaart. Dit laatste kan op basis van een vrije gemeenschapskeuze tussen de Vlaamse of de Franse Gemeenschap.

Vlaanderen zou uiteraard lang niet de eerste deelstaat zijn die een onafhankelijkheidreferendum organiseert. Zo gingen onder andere Quebec, Ierland, Montenegro, Slovenië, Estland, Letland, Litouwen en Kroatië ons voor, Baskenland, Groenland en Schotland volgen binnen afzienbare tijd.

Voor alle duidelijkheid: Vlaamse onafhankelijkheid lost niet alle problemen op, maar schept wel het enige werkbare kader om de uitdagingen echt aan te pakken. Het is in elk geval een veel betere optie dan de institutionele chaos die op ons afkomt lijdzaam te ondergaan. Of, om het met de woorden van Eric Van Rompuy (CD&V) te zeggen: 'Er ligt een staat op sterven, twee volkeren zullen erven.'

Theo Francken, Karl Vanlouwe, Matthias Storme, Dominick Vansevenant, Bart De Valck, Guido Moons en Peter De Roover zijn actief in de Vlaamse Beweging en schreven deze bijdrage in eigen naam.

www.onafhankelijkheidsreferendum.be

'U heeft de taak om een hele stad vanaf de grond op te bouwen - en the sky is the limit! Maar uw macht gaat verder dan het bouwen. U bent de baas over alles, van budgetten tot bulldozers, van belastingen tot blikseminslagen - en u heeft meer controle dan ooit.'

Ze weten hun spelletje te slijten, de makers van Sim City, volgens henzelf het 'best verkochte pc-game aller tijden'. Heerlijke droom: los van alle feiten een Utopia opbouwen. Dat die virtuele steden alleen maar functioneren binnen het kunstmatige en wereldvreemde kader dat de programmeurs hebben getekend, stoort niet. Het is maar een spelletje.

De reeks België Nieuwe/Nouvelle Formule had een hoog Sim City-gehalte. Logisch misschien, want vormen de 'na-70'ers' niet de eerste computerspelletjesgeneratie? Hoe verscheiden ook de auteurs en hun achtergronden, er lopen enkele rode draden door de meeste bijdragen.

Vooreerst valt de grote creativiteit op, waarbij feiten niet altijd relevant worden geacht.

Wie vreesde dat we het met de exotische ideeën van unitaire kieskringen en samenvallende verkiezingen wel gehad hadden wat politieke science fiction betreft, zal genoten hebben van het Sim City-debat. De ideeën zijn bijwijlen grappig, soms beangstigend totalitaristisch, maar heel dikwijls getuigen ze van de hopeloosheid van de opdracht om een realistisch project voor België te ontwerpen.

Vandaar de kernzin uit de hele reeks: 'Zetten we de teller weer op nul?' Mooie beeldspraak, want vele bijdragen leken erg op het discours van handelaars in versleten tweedehandsauto's, die aan de argeloze koper als nieuw worden aangeboden door frauduleus de kilometerstand naar nul te draaien. Van waar dat heimwee naar een België dat nooit heeft bestaan? Het voorstel om de geschiedenis van België te vergeten, komt te laat. Velen hebben dat duidelijk al gedaan.

Opvallend is ook het structuurfetisjisme waarvan blijk wordt gegeven. De overtuiging domineert dat de tegenstellingen in dit land het gevolg zijn van de staatshervormingen, terwijl het natuurlijk net omgekeerd is. De partijen zijn niet gesplitst bij decreet, uitgevaardigd door de Hoge Raad voor Etnische Zuivering. Dat proces verliep heel spontaan (en meestal op aandringen van de Franstaligen, die hun dominantie zagen verwateren).

Maar wie de mythe van de kunstmatig opgedrongen scheiding aanhangt, gelooft natuurlijk graag dat ook de eenheid kan opgelegd worden per decreet. Desnoods uit te voeren met bulldozers. Zo simpel is het allemaal.

Oppervlakkig beschouwd krijgen we de indruk dat zowat alles in vraag gesteld werd. Toch bleef één taboe overeind: de onaantastbaarheid van het Belgische feit. België in vraag stellen is geen optie, schreef Geert Buelens expliciet. Daar stopt de creativiteit. Het uitgangspunt was dus niet 'hoe werken we aan een toekomst die ons verlost van onnodige hinderpalen bij het aanpakken van maatschappelijke uitdagingen', maar 'hoe redden we België, ten koste van alles, zonodig zelfs van elke zin voor realisme'. Ook in de generatie 'na '70' is het dogmatisch denken niet dood.

Als we naar de achtergrond zoeken van dat angstvallig vasthouden aan het Belgische feit, komen we uit bij een totaal verkeerde inschatting van het project 'Vlaamse staat'. Dat wordt graag voorgesteld als een techniek om een afgesloten en bekrompen gevangenis op te richten. Het gebruikte beeld van kindjes die niet meer naar de Ardennen kunnen als 'de Vlamingen winnen' geeft aan in welke fuik de België-nostalgie gevangen zit.

Dus daarom even ten behoeve van wie nog niet helemaal vastgeroest zit in genoemd cliché: in een onafhankelijk Vlaanderen zullen alle inwoners via democratische weg en dus bij meerderheid beslissen wat we samen met Wallonië (en andere landen) gaan doen, in welke mate we wederzijdse hulp verlenen, hoeveel Frans we op school leren. Wie beweert dat Vlaanderen - als het zich zelf bestuurt - de grens met Wallonië zal sluiten, elk cultureel contact met de zuiderbuur gaat verbieden, zich opsluit binnen de eigen grenzen en elke vorm van solidariteit zal afzweren, beledigt zes miljoen mensen op een schofterige manier. Dit is een uiting van minachting voor een hele bevolkingsgroep. De grondhouding van het verkrampte verzet tegen volwaardig Vlaams zelfbestuur ligt in respectloosheid en ongeloof in de Vlaamse democratie. Negativisme als raison d'état belge!

Het staat iedereen vrij Vlaanderen het recht te ontzeggen om eigen keuzes te maken omdat de Vlamingen toch alleen maar misbruik zullen maken van hun autonomie. Maar zo leert de aandachtige waarnemer wel dat het Belgique Nieuwe/Nouvelle Formule een project is van Bange Betuttelende Belgen.

Of blijft er ruimte voor volgend compromis? We programmeren een computerspelletje, dopen het België, laten daar het surrealisme heersen en werken in Vlaanderen en Wallonië aan de toekomst.

Peter De Roover - politiek secretaris Vlaamse Volksbeweging

Verschenen in De Standaard op 16 juni 2008

www.standaard.be

Open brief aan de Vlaamse onderhandelaars:

Geachte,

Wij wensen langs deze weg een duidelijke boodschap te geven aan die Vlaamse onderhandelaars die zouden overwegen  zich « inschikkelijk » op te stellen tegenover de eisen van de Franstaligen bij de onderhandelingen over een mogelijke nieuwe staatshervorming.

Ten eerste: voor de oplossing van de zaak “Brussel-Halle-Vilvoorde” willen wij dat de grondwet én de gewone wet worden toegepast door iedereen. Het Grondwettelijk Hof heeft de huidige kieswetgeving bij herhaling ongrondwettelijk verklaard. Bovendien is het volstrekt onlogisch om in het hele land provinciale kieskringen te organiseren, behalve in Vlaams-Brabant, en dat alleen maar omdat in de Vlaamse rand enkele tienduizenden franskiljons zijn komen wonen die geen zin hebben om zich aan te passen. Daarom eisen wij de splitsing van dat kiesarrondissement, zonder enige “compensatie”. Er kan dus geen sprake zijn van territoriale “compensaties” voor de toepassing van de wet die voor iedereen geldt. Als sommige Vlaamse onderhandelaars dat niet doordrukken, dan hoeft voor ons de naleving van de andere Belgische wetten ook niet langer.

Ten tweede: wij zijn boos over de herhaalde Franstalige annexatie-eisen. In 1963 werd veel Vlaams grondgebied (Komen, Moeskroen, Overmaas, Jekervallei…) aan Wallonië ‘afgestaan’, zogenaamd “voor de laatste maal”. In ruil daarvoor werd door Vlamingen én Franstaligen aanvaard dat voortaan iedereen, die zich op het grondgebied van de andere Gemeenschap komt vestigen, zich aan het taalregime van die Gemeenschap zal aanpassen. Dat is ongeveer de regeling in Zwitserland. Ze geeft daar grote voldoening. Maar de Franstaligen zijn in de Vlaamse randgemeenten komen wonen, pasten zich niet aan en wachtten tot ze talrijk genoeg waren om dan vervolgens een nieuwe anti -Vlaamse gebiedsroof te eisen.

We constateren dat deze gebiedsroof openlijk door leidende Franstalige politici wordt gesteund. Meer zelfs: we constateren dat de Vlaamse eis om de wetten van 1963 eerlijk toe te passen, door Franstaligen beantwoordt wordt met eisen tot ontmanteling van Vlaamse autonomie (federale kieskring, samenvallende verkiezingen, herfederaliseringen, …).

Over de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië hoort men echter geen woord. Vlaanderen zou dus autonomie en territorium verliezen en nadelige wetten moeten slikken en de hele zaak dan nog financieren ook.

De ondertekenaars onderstrepen dat ze nooit met dit gesjoemel akkoord zullen gaan en waarschuwen die Vlaamse onderhandelaars die er zouden aan denken tot bovenbeschreven “inschikkelijkheid” bereid te zijn. Dat zou voor ons het einde van de Belgische rechtsorde betekenen. Bovendien zou niets beletten dat het in 1963 afgestane grondgebied terug wordt geëist.

Wij Vlamingen vragen niets dat niet al van ons is. Dat kan men van Franstaligen helaas niet zeggen. Wij vragen alleen maar respect voor wat van ons is: ons territorium, onze autonomie en ons geld. Als dat dan zo moeilijk ligt, eisen wij alvast dat de geldtransfers onmiddellijk worden gestopt.

Jaak Peeters (initiatiefnemer) en vele honderden mede-ondertekenaars

Wie het initiatief wenst te steunen, neemt het best contact op met Jaak Peeters:

Peeters.jaak@pandora.be.

Wie het wil zien, ziet het. Dit land draait vierkant omdat de communautaire en maatschappelijke problemen met elkaar zijn vervlochten. Dat dringt echter niet door tot opiniemakers die de tweespalt toeschrijven aan het nationalisme. Intellectueel oneerlijk is dat zij zichzelf de status van objectieve waarnemer toemeten, terwijl ze dat helemaal niet zijn. Neem nu bijvoorbeeld Luc van der Kelen van Het Laatste Nieuws. Wie van de lezers van dit populaire dagblad weet dat  de  hoofdredacteur ervan lid is van het neo-Belgicistische clubje B-plus? Of welke lezer van De Standaard is ervan op de hoogte dat Dave Sinardet, die zijn tweewekelijkse bijdragen onderschrijft als politicoloog, de petitie van Kunst en Democratie van begin mei ondertekende, waarin het nationalisme wordt vereenzelvigd met onverdraagzaamheid en extremisme?

Van der Kelen, Sinardet en anderen hebben natuurlijk recht op een eigen mening. Maar ze gaan in de fout als ze alle Vlaamsnationalisten te pas en te onpas afschilderen als verkapte fascisten. Voor Kunst en Democratie zijn alle nationalisten zelfs cultuurbarbaren en domoren, want de ondertekenaars van de petitie uiten zich namens ‘de artistieke en intellectuele wereld’ die zich niet kan vinden in ‘het gangbare nationalisme’.

Het schoentje wringt op meerdere plekken. In de selectieve voorstelling van Van der Kelen, Sinardet en anderen wordt het nationalisme met alle zonden van Israël overladen. De geschiedenis leert ons dat het nationalisme inderdaad kan leiden tot mensonterende praktijken. Maar ze leert ons evenzeer dat het nationalisme emanciperend kan werken. De Vlaamse ontvoogding is daar een schoolvoorbeeld van. Daarom is de gelijkstelling van nationalisme aan onderdrukking eenzijdig en intellectueel oneerlijk. Het nationalisme heeft vele gezichten, zoals elk -isme. Het is fout om elke vorm van nationalisme over een kam te scheren zoals het fout zou zijn om bijvoorbeeld alle vormen van liberalisme of socialisme te veroordelen omdat ook in naam van deze –ismen ontsporingen zijn gebeurd.

Te gek voor woorden is dat de ondertekenaars van Kunst en Democratie zich ondanks hun veroordeling van het nationalisme paradoxaal bekennen tot het Belgische vaderland. In zijn rubriek Bruggen bouwen in de Belgische Standaard brengt Dave Sinardet de doelstelling van Kunst en Democratie, met name de bevordering van de culturele samenwerking tussen Nederlandstaligen en Franstaligen binnen een Belgisch kader, in de praktijk. Blijkbaar beseft hij niet dat die vergaande loyaliteit aan België niet meer of niet minder is dan een Belgisch nationalisme. Als zodanig berusten deze opinie op een interne tegenspraak. Maar zo ver lijkt hun intellectuele bagage niet te reiken.

Laten we het allemaal niet aan ons hart komen. Wij blijven verder gaan op onze weg voor een Vlaanderen dat, groeiend in zelfbestuur, op eigen maat kan bijdragen tot meer solidariteit en vrede in de wereld. Nationalisme kan dus wel degelijk bevrijdend werken.

Philippe Haeyaert - Algemeen voorzitter VOS
Juni 2008