VOS Oost-Vlaanderen ondersteunt het waardevolle manifest van de Gravensteengroep (zie onderstaand). Indien u het manifest wenst te ondertekenen, klikt u het best door naar: http://www.gravensteengroep.org/petitie.php.

De ondertekenaars van dit manifest, die zich de Gravensteengroep* noemen, vertrekken vanuit verschillende politieke en ideologische uitgangspunten, maar zijn het eens in hun gehechtheid aan de democratie en de mensenrechten. Zij stellen de waarden van vrijheid, gelijkheid, solidariteit en wederzijds respect centraal, en wijzen alle vormen van racisme en xenofobie radicaal af.

Zij zijn echter verontrust door het feit dat in de recente discussies over de staatshervorming de indruk wordt gewekt dat redelijke en rechtvaardige Vlaamse eisen telkens weer met (extreem-) rechts gedachtegoed worden geassocieerd.  Daarom wensen ze de volgende standpunten naar voren te brengen.

Bij het ontstaan van België in 1830 heeft de francofone bourgeoisie de kans schoon gezien haar prioriteiten veilig te stellen, door een regime te installeren dat essentieel op sociale ongelijkheid en discriminatie van de Vlaamse taal en bevolking was gefundeerd. Die sociaal-economische ongelijkheid is mettertijd in grote mate weggewerkt dankzij een strijdbare arbeidersbeweging. Het recht op eigen taal en cultuur hebben de Vlamingen echter moeten afdwingen via een kluwen van ondoorzichtige compromissen. Het resultaat is een omslachtige staatsstructuur, een institutionele doolhof met zeven parlementen en zes regeringen. Onze 'imago-schade' in het buitenland wordt niet alleen veroorzaakt door de voorbije formatiecrisis, maar ook door de chaos die de Belgische constructie na 177 jaar lapwerk kenmerkt. De verkiezingsuitslag van 10 juni 2007 in Vlaanderen is mede veroorzaakt door het ongenoegen over deze historische vergroeiing en lijkt een onomkeerbare optie op de toekomst te nemen.

Dat een flink deel van de Vlaamse culturele wereld de intellectuele moed mist om deze analyse te maken, is onbegrijpelijk. Dat ze zich, samen met de oude Belgische elites, vastklampt aan een Belgische status-quo, is onaanvaardbaar. Dit zelfverklaard 'progressief Vlaanderen' stelt zich behoudsgezind op en dreigt de trein van de geschiedenis te missen. Ons aanknopingspunt is niet een belegen Vlaams romantisme, maar wel de Verlichtingsfilosofie, het democratisch gelijkheidsbeginsel, een moderne visie rond decentralisatie, subsidiariteit, schaalverkleining en regionale autonomie die overal in Europa aan de orde is, van Schotland tot Kosovo, en van Catalonië tot Estland.

Centraal staat daarin het principe van territorialiteit. In 1962-63 werden de definitieve grenzen vastgelegd van Vlaanderen, Wallonië en Duitstalig België, als taalkundige én culturele ruimtes binnen het Belgisch federaal bestel. Dit nadat al in 1932 de eentaligheid der regio's -mede onder sterke Waalse druk-  werd aanvaard. De taalgrens heeft hier in dit opzicht de kracht van een staatsgrens. Zo'n ruimtelijke afbakening impliceert bepaalde spelregels, nodig voor een gezond sociaal weefsel. Wereldwijd beschouwt men het namelijk als evident dat een immigrant, mits een aanpassingsperiode, zich inburgert door zich de taal van het nieuwe thuisland eigen te maken. Dit doet geen afbreuk aan de mensenrechten inzake godsdienst, culturele eigenheid of taalgebruik in de privé-sfeer. Laagopgeleide allochtone migranten doen deze inspanning met vrucht, terwijl veelal hoogopgeleide Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen dit om principiële redenen niét blijken te doen, hierin gesteund door hun politici. Sommigen menen zelfs dat het volstaat, in een grensgemeente een meerderheid te verwerven, om de grenzen te verplaatsen. Daarmee ondergraven ze het principe van de politieke solidariteit tussen de gewesten, en meteen ook van de Belgische federale structuur op zich. Men kan zich indenken hoe de Fransen zouden reageren, mocht een Duitstalige meerderheid in een Franse grensgemeente eventjes de grenzen tussen beide landen willen wijzigen...

De ondertekenaars van dit manifest vinden daarom dat elke discussie over sociaal-economische solidariteit onmogelijk wordt, indien men de politieke solidariteit, d.w.z.  het wederzijds respect voor grens en ruimte niet eerbiedigt. Er is een ommekeer in de mentaliteit nodig bij de francofone politici: wij hoeven dit respect niet 'af te kopen'. De splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is een toepassing van dat in de grondwet verankerd territorialiteitsbeginsel. Daarnaast vormt reële tweetaligheid in Brussel, als hoofdstedelijk gewest, de laatste kans voor België om als confederale staat te overleven.

Als een consensus over deze basisbeginselen wordt afgewezen,  is elke discussie over staatshervorming zinloos. Noodgedwongen moeten we dan de nodige stappen zetten om de regio's als onafhankelijke staten deel te laten uitmaken van de Europese Unie. Overigens, in de post-Belgische context van de Europese samenwerking kan interregionale solidariteit maximaal spelen. Wij willen, als welvarende regio, zowel de interpersoonlijke als de interregionale solidariteit in stand houden. Met ons hoofd én met ons hart. Maar niet met een latent onbehagen omtrent cultuurimperialisme, ongezond parasitisme, en verborgen partijpolitieke agenda's.

Dit België is zonder duidelijke, onherroepelijke afspraken niet werkbaar; wie een hervorming in deze democratische zin afwijst, pleit in feite voor de ontbinding van die staat. In het verlengde van deze moderniseringsgedachte vragen wij transparante politieke structuren, responsabilisering van de regionale besturen, de toepassing van democratische grondrechten, en onschendbaarheid van taalgrenzen. Met onze Franstalige vrienden als het kan, zonder hen als het moet.

Meer autonomie zal eenieder tot voordeel strekken. Gelukkig groeit aan beide zijden van de taalgrens het besef dat ook Franstalig België zijn eigen groeikansen hypothekeert in de mate dat het zich laat gijzelen door politici die zweren bij de status-quo.

De oude vijandbeelden moeten vervangen worden door nieuwe samenwerkingsverbanden, gebaseerd op een evenwicht tussen solidariteit en verantwoordelijkheid. Wallonië als bevriende partnernatie lijkt ons een aantrekkelijker perspectief dan een staatsbestel dat zich van de ene crisis naar de andere voortsleept.

Namens de Gravensteengroep,

Het rest mij alleen nog even het glas te heffen op het nieuwe jaar en iedereen nog een aangenaam samenzijn toe te wensen.

Jacques De Groeve
voorzitter VOS Oost-Vlaanderen

De Vlaamse Beweging wordt kritischer tegenover de Vlaamse onderhandelaars, meldde De Standaard (28 jan.). Niet alleen omdat er Vlaamse partijen er vooralsnog niet in slagen om een staatshervorming richting meer Vlaanderen te onderhandelen. Maar vooral omdat bepaalde partijen blijkbaar van plan zijn de staatshervorming van richting te doen veranderen. De Vlaamse Volksbeweging (VVB) en het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV)zullen bijzonder scherp reageren mochten de onderhandelingen leiden tot een federale kieskring, een paritaire senaat, samenvallende verkiezingen, of gemorrel aan de grenzen van Brussel. Politieke Partijen die die deur openzetten mogen rekenen op scherpe acties tot aan de eerstvolgende verkiezingen (of het nu gaat om federale, om regionale of om samenvallende verkiezingen).

'Zes maanden bleef de toon in alle verklaringen van de Vlaamse Beweging verrassend positief. Sinds vorige week is dat veranderd', schreef Guy Tegenbos in De Standaard.

Tegenbos leidde dat terecht af uit de mededelingen van het OVV, de koepel van Vlaamse verenigingen, met onder meer IJzerbedevaartcomité, Davidsfonds en Gezinsbond -persbericht: zie bijlage).

Minder scherp gezien is dat er pas nu reactie komt. Eind november doofden onder meer Vlaamse Volksbeweging en IJzerbedevaartcomité (Eric Defoort, Peter De Roover, Walter Baeten) met felle kritiek het vuur onder de kookpan van Leterme. De vis in de pan was behoorlijk rot, en dat vonden zij niet alleen, zo bleek de daaropvolgende dagen. De "bakte" ging niet door. Maar dit terzijde.

Ook nu weer nadert een bijzonder kritisch moment.

OVV en VVB hebben op 31 januari overlegd over de te volgen strategie voor de komende weken en maanden. Op zaterdag 8 maart organiseert de VVB met steun van OVV actiemomenten in alle Vlaamse provincies.

Meer info over communautaire actualiteit: www.woordhouden.be

Persbericht: Het OVV mobiliseert voor Vlaams zelfbestuur.

25 januari 2008

Verontrust door de politieke impasse roept het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) de Vlaamse politici op om de Franstaligen ervan te overtuigen dat meer deelstaat- bevoegdheden (zoals afgesproken in de resoluties van het Vlaams Parlement in 1999 en in de regeerakkoorden van 1999 en 2004) op termijn ook in het voordeel van Wallonië en de Franse Gemeenschap zijn.

De Vlaamse onderhandelaars moeten daartoe de belangrijke eisen, zoals de communautarisering van de gezondheidszorg, onmiddellijk op tafel leggen.

Bovendien moeten ze stand houden bij de verdere afhandeling van hun wetsvoorstel over Brussel-Halle-Vilvoorde.

Het gebrek aan democratische representativiteit aan Vlaamse zijde van de Octopusgroep ondermijnt de geloofwaardigheid en aanvaarding van zijn besluiten.

Het OVV vraagt aan de Vlaamse politici dat ze alle voorstellen tegenhouden die knagen aan Vlaams grondgebied, Vlaamse macht, Vlaams geld, dus:

·         Geen uitbreiding van Brussel, op geen enkele manier

·         Geen bijkomende voorrechten voor Franstaligen, noch in faciliteitengemeenten, noch elders

·         Geen afstand van Vlaamse bevoegdheden aan de federale overheid

·         Geen paritaire Senaat met verdere minorisering van de Vlaamse democratische meerderheid

·         Geen federale kieskring die B-H-V uitbreidt tot heel Vlaanderen

·         Geen gelijktijdige federale en deelstaatverkiezingen met alle verwarring van dien en degradatie van de deelstaten tot vazallen van de federale regering

·         Geen bijkomende communautaire grendels.

maar wel de democratisch gestemde zéér ruime autonomie en geleidelijke afbouw van de transfers vanuit Vlaanderen, om o.a. de vergrijzing, een betere afstemming tussen gezin en arbeid te kunnen betalen, en echte solidariteit.

Wij eisen een grondige en volwaardige staatshervorming! We roepen alle Vlamingen op om mee te werken aan deze mobilisering.

Renaat Roels, voorzitter

Namens het Dagelijks Bestuur van het OVV,

Voor meer informatie: www.woordhouden.be

VOS Oost-Vlaanderen ondersteunt de oproep van het OVV ter mobilisatie voor Vlaams zelfbestuur.

Verontrust door de politieke impasse roept het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) de Vlaamse politici op om de Franstaligen ervan te overtuigen dat meer deelstaat- bevoegdheden (zoals afgesproken in de resoluties van het Vlaams Parlement in 1999 en in de regeerakkoorden van 1999 en 2004) op termijn ook in het voordeel van Wallonië en de Franse Gemeenschap zijn.

De Vlaamse onderhandelaars moeten daartoe de belangrijke eisen, zoals de communautarisering van de gezondheidszorg, onmiddellijk op tafel leggen en bovendien stand houden bij de verdere afhandeling van hun wetsvoorstel over Brussel-Halle-Vilvoorde.

Het gebrek aan democratische representativiteit aan Vlaamse zijde van de Octopusgroep ondermijnt de geloofwaardigheid en aanvaarding van zijn besluiten.

Het OVV vraagt aan de Vlaamse politici dat ze alle voorstellen tegenhouden die knagen aan Vlaams grondgebied, Vlaamse macht, Vlaams geld, dus:

• Geen uitbreiding van Brussel, op geen enkele manier.
• Geen bijkomende voorrechten voor Franstaligen, noch in de faciliteitengemeenten, noch elders.
• Geen afstand van Vlaamse bevoegdheden aan de federale overheid.
• Geen paritaire Senaat met verdere minorisering van de Vlaamse democratische meerderheid.
• Geen federale kieskring die B-H-V uitbreidt tot gans Vlaanderen.
• Geen gelijktijdige federale en deelstaatverkiezingen met alle verwarring van dien en degradatie van de deelstaten tot vazallen van de federale regering.
• Geen bijkomende communautaire grendels.

maar wel de democratisch gestemde zéér ruime autonomie en geleidelijke afbouw van de transfers vanuit Vlaanderen, om o.a. de vergrijzing, een betere afstemming tussen gezin en arbeid te kunnen betalen, en echte solidariteit.

Wij eisen een grondige en volwaardige staatshervorming! We roepen alle Vlamingen op om mee te werken aan deze mobilisering.

Namens het Dagelijks Bestuur van het OVV,

Renaat Roels – Voorzitter

24 januari 2008

Meer info: www.ovv.be

In een volgelopen Gentse Lakenhalle pleitten Eric Defoort (voorzitter) en Peter Peene (voorzitter Davidsfonds) op de nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse Volksbeweging op 19 januari 2008 voor een ‘vernieuwde’ Vlaamse Beweging. Weg van de verkramptheid en de frustraties, maar opener, diverser, creatiever, positiever. Dat was de belangrijkste boodschap naast de traditionele eisen (grote staatshervorming, BHV, geen federale kieskring). De opvallende aanwezigheid van Vlaamsgezinde politici en figuren van rechts én links kan een signaal zijn dat die ontwikkeling succesvol kan zijn.

Peter Peene hekelde de drogredenen die de tegenstanders van een grote staatshervorming inroepen om ‘niets’ te doen (alarmberichten over economische schade, over schade aan het imago van België in het buitenland, over het zogezegd voorbijgaan aan de échte problemen...). Ook over het herhaaldelijk inroepen van de fameuze solidariteit was hij kritisch, want ‘er is nog altijd geen sluis gebouwd, laat staan dichtgegaan – op het transferkanaal’.

Positief noemde hij de onbetwistbare groei van politieke bewustzijn van de Vlaming sinds 10 juni en de toenemende eensgezindheid over grote doelstellingen: splitsing BHV, absolute noodzaak van een staatshervorming.

Peene was duidelijk kritisch over de rol de Vlaamse Beweging. ‘Ze stond erbij en keek ernaar’, terwijl de frustratie om de geringe aandacht in de pers groter werd. Maar pessimisme is geen goeie raadgever, waarschuwde hij. Zwaartepunt en kracht van de Vlaamse Beweging zijn immers deels verschoven van de opinievorming en de actiegroeperingen naar de (beïnvloeding van) politieke besluitvormers en politieke partijen.

Peene benadrukte de verschillende rol van Davidsfonds en VVB. ‘Sinds 1875 zet het Davidsfonds cultuur in als dé hefboom voor ontvoogding en emancipatie. Soms profileerde de vereniging zich nadrukkelijk politiek (nooit partijpolitiek!), vanaf 1980 weer voluit cultureel en terughoudend tegenover het innemen van politieke standpunten en moties. In 2007 (aanloop federale verkiezingen) gebeurde dat wél, in een Open Brief met een minimumprogramma voor een staatshervorming (sterk gebaseerd op Resoluties Vlaams Parlement]. Toch is de DF-kerntaak via cultuur bouwen aan een beter Vlaanderen. (vanuit zorg en inzet voor taal, cultuur, identiteit).

De Vlaamse Volksbeweging was volgens Peene als politieke boodschapper nadrukkelijker aanwezig, dankzij de vernieuwing aan de top en de nieuwe koers, ‘van grote betekenis voor de hele Vlaamse Beweging’. Hij somde een aantal ontwikkelingen op die van essentieel belang zijn voor de VVB en de Vlaamse Beweging: - Bruggen slaan tussen alle Vlaamsgezinden - streven naar een open Vlaanderen - werken aan een positieve stijl - weg van het eeuwige onderlinge getwist - weg van een bekrompen, eng-nationalistische visie van het kaakslagflamingantisme - openheid in de waardering voor mensen uit andere culturen die zich in Vlaanderen integreren, en in de relaties met andere culturen buiten Vlaanderen - creativiteit en originaliteit naar de vorm. Hij pleitte voor ‘een veelvormiger Vlaamse Beweging’, die in haar midden de diversiteit moet cultiveren, wil ze meer mensen bereiken. ‘Mag 2008 voor Vlaanderen en voor de Vlaamse Beweging een scharnierjaar worden en laten we daar samen werk van maken’, besloot Peene.

VVB-voorzitter Eric Defoort bevestigde de nieuwe koers die de VVB wil varen. ‘De Vlaamse Beweging is in de loop van de voorbije decennia in overwegende mate een aangelegenheid geworden van stromingen, indicivduen, organisaties die denken en handelen rechts tot uiterst rechts van het centrum... Die toenemende eenzijdige oriëntatie is inhoudelijk schadelijk en een substantiële bedreiging voor de slagkracht van de Beweging’, aldus de VVB-voorzitter.

De VVB wil het anders en was duidelijk tevreden met de ‘gevarieerde’ aanwezigheid van politici uit diverse formaties (Geert Lambert en Jan Roegiers van Spirit, Ludwig Caluwé en Pol Van den Driessche van CD&V, Bart De Wever, Helga Stevens, Sarah Smeyers en Jan Jambon van N-VA, Bruno Valkeniers, Rita De Bont en Francis Van den Eynde van Vlaams Belang)

Niet onopgemerkt waren ook de prominenten uit de Beweging, van links tot rechts (Jef Turf, Ludo Abicht, Lionel Vandenberghe, Johan Van Slambroeck van IJzerwake, Walter Baeten van het IJzerbedevaartcomité, Roger Pauly van de Gezinsbond, prof. Matthias Storme...)

Onder de vele politici die zich lieten verontschuldigen vermeldde Defoort op hun verzoek Danny Van den Bossche (sp.a) en Bart Staes (Groen!)

Defoort wees erop dat links van het centrum men zich nog altijd ‘uiterst schichtig tot afwijzend’ opstelt tegenover Vlaamse nationale bezorgdheden. Ten dele onze eigen fout (’t is goed in ’t eigen hert te kijken’), maar ten dele ook omdat links ‘schrikbarend conservatief reageert op en omgaat met nationale problematiek, dit in tegenstelling tot het buitenland (Schotland, Catalonië...)

In zijn analyse van de huidige politieke toestand rond de interim-regering citeerde Defoort Bart Sturtewagen (De Standaard) en prof. Bart Maddens (KU Leuven) in hun kritiek op de ‘gemiste kans’ om het politieke zwaartepunt naar de deelstaten te verleggen. Het tij kan nog gekeerd, 23 maart 2008 (afloop Verhofstadt III) is ‘een nieuwe vervaldatum’.

Ook Defoort had het over het vaak ontweken debat over solidariteit en citeerde met bijval Siegfried Bracke (VRT): ‘Di Rupo kies voor Wallonië, dat is zijn horizon. Daar spelen niet alleen de volgende verkiezingen, daar speelt ook zijn solidariteit’.

Defoort had het kort over de belangrijkste Vlaamse eisen: niet raken aan de taalgrens en grenzen van Brussel, splitsing BHV en geen federale kieskring. Hij daagde de tegenstanders van Vlaamse autonomie en onafhankelijkheid uit om de voordelen van België op te sommen. Zijn het misschien ‘de vele grendels, pariteiten, convergenties....waarin Vlaamse werkgevers en werknemers worden opgesloten’?... Separatisme mag geen scheldwoord zijn, aldus Defoort, die nogmaals Bracke citeerde: ‘Het naderende einde van België als bruikbaar bestuursniveau’ was voor de VRT-man de opmerkelijkste ontwikkeling in het voorbije jaar (eindejaarsvragen Humo)

Defoort wil dat de regionale krachten (minister-presidenten en parlementsvoorzitters) de politieke touwtjes in handen nemen. ‘Ik wil een kwartet bestaande uit José, Marleen, Rudy en Kris’.

‘Separatisme om het separatisme is geen doel. Wat erop volgt is dat wel. Onafhankelijkheid is een positieve situatie van ontvoogding en zelfstandigheid’, aldus nog Defoort, en een voorwaarde om nadien te komen tot nieuwe samenwerkingsverbanden (eventueel in een confederatie van Vlaanderen met Nederland en Wallonië).

Jan Van de Casteele

Bron: www.vvb.org

De politieke, economische en sociale isolatie van de bezette Gazastrook is een schending van het internationaal recht en heeft verstrekkende gevolgen voor de toekomstige vrede, ontwikkeling en veiligheid in de regio.

Wij, de ondertekenende internationale, Palestijnse en Israëlische ontwikkelings- en mensenrechtenorganisaties, roepen dringend op tot het stopzetten van de Israëlische blokkade en de internationale isolatie van de Gazastrook en tot dialoog en verzoening tussen de Palestijnse partijen. We pleiten eveneens voor het einde van Israëls veertigjarige bezetting in het belang van vrede en rechtvaardigheid voor iedereen.

Israëls veertigjarige bezetting van de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem is en zijn beleid van afsluiting en isolatie hebben de bezette Palestijnse gebieden sterk versnipperd.

Israël startte zijn afsluitingsbeleid in de Gazastrook in het begin van de jaren ‘90. Sindsdien is de toegang tot onderwijs, gezondheidszorg, tewerkstelling en de economie zienderogen achteruitgegaan. Vandaag zijn 1,5 miljoen Palestijnen opgesloten in de Gazastrook, enkel voorzien van druppelsgewijze humanitaire hulp. Ze zijn volledig afgesneden van de Westelijke Jordaanoever en de buitenwereld, zonder dat ze beschikken over de essentiële benodigdheden om te overleven, laat staan zich te ontwikkelen. Meer dan 80% van de bevolking leeft onder de armoedegrens.

Israël verzaakt aan zijn verplichtingen als bezettende macht omdat het de Gazastrook, afsluit, het als vijandig gebied behandelt, de toevoer van brandstof vermindert en dreigt met het afsluiten van de elektriciteit. Het treedt niet alleen het internationaal humanitair recht met de voeten. Maar zijn illegale beleid van collectieve bestraffing vergroot bovendien de frustratie en de wanhoop in de Gazastrook. Dit leidt niet tot veiligheid voor Israëli’s of Palestijnen. De veiligheid van beide partijen is immers onlosmakelijk verbonden met elkaar.

De internationale gemeenschap heeft deze situatie verergerd door de Gazastrook verder te isoleren en de Westelijke Jordaanoever voorop te stellen bij de levering van hulp en het aanhalen van de diplomatieke banden. Hierdoor liet ze 1,5 miljoen mensen achter in armoede. Het gewelddadige einde van de Palestijnse eenheidsregering in juni 2007 en de breuk tussen Hamas in de Gazastrook en Fatah in de Westelijke Jordaanoever hebben de isolatie van de Gazastrook op de spits gedreven, ten koste van de gemarginaliseerde bevolking.

De voortzetting van dit isolatiebeleid is illegaal en zal enkel leiden tot meer leed. Dit bemoeilijkt vrede voor de hele regio. Prioritair zijn:

• Het recht op werk en een adequate levensstandaard. De economie is verwoest aangezien 85% van de fabrieken de deuren sloten, 70.000 arbeiders hun baan verloren, import en export onmogelijk is en productie stil ligt.

• Het recht op gezondheidszorg. Door de verslechterde omstandigeheden en het tekort aan medische voorraad kunnen de ziekenhuizen de patiënten onvoldoende behandelen in de Gazastrook. Patiënten die medische verzorging nodig hebben die niet beschikbaar is in de Gazastrook krijgen echter vaak geen toestemming om het gebied te verlaten.

• Het recht op onderwijs. Studenten worden verhinderd om te studeren aan universiteiten op de Westelijke Jordaanoever of in het buitenland. Schoolboeken kunnen niet langer worden gedrukt door het tekort aan materiaal. De volgende generatie wordt het recht op onderwijs ontzegd, met verstrekkende gevolgen voor ontwikkeling.

• Het recht op leven. De isolatie van de Gazastrook heeft geen eind gemaakt aan de Palestijnse raketaanvallen op Israël. De hele bevolking in de Gazastrook staat bloot aan Israëlische militaire aanvallen. Volgens het international recht moeten alle burgers, Israëli’s en Palestijnen, beschermd worden.

De onderstaande organisaties ondertekenden de Engelse versie van de oproep, te vinden op www.christianaid.org.uk./gaza_statement

Actieplatform Palestina, Adalah: The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Addameer Prisoner Support and Human Rights Association, Al Haq, Al Mezan, Arab Human Rights Association, BADIL Resource Center for Palestinian Residency and Refugee Rights, Association belgo-palestinienne, Broederlijk Delen, B’tselem, CARE International UK, Christian Aid, CODA International, Council for Arab-British Understanding, Culture and Free Thought Association, Defense for Children International-Palestine Section, Diakonia, Gaza Community Mental Health Programme, Gisha: Legal Center for Freedom of Movement, HaMoked, Housing and Land Rights Network - Habitat International Coalition, Ittijah-The Union of Arab Community Based Associations, Medical Aid for Palestinians, Medico International, Near East Council of Churches, Norwegian Church Aid, Palestinian Agricultural Relief Committees (PARC), Palestinian Centre for Human Rights, The Palestinian-International Campaign to End the Siege on Gaza, Palestinian Medical Relief Society,  Palestinian NGO Network (PNGO), Physicians for Human Rights – Israel, Plateforme des ONG françaises pour la Palestine, Public Committee Against Torture in Israel, Swedish Cooperative Centre, Trócaire, War on Want, Women’s Affairs Centre, YMCA Rehabilitation Program and Beit Sahour YMCA, YMCA–YWCA Joint Advocacy Initiative

bron: www.vrede.be

Gelukkig weten Amerikanen niet te veel over Belgische politiek. Na een satelliet-interview met ‘De Zevende Dag’ vroeg de cameraman op het dak van het CBS-gebouw mij of Brussel naast België lag. Hij had gehoord dat beide iets met elkaar te maken hadden.

‘Bestaat België nog?’

Zodra ik echter een politiek geïnteresseerde Amerikaan ontmoet, volgt onvermijdelijk de vraag of België nog bestaat. Ik dedramatiseer en antwoord dat België zes regeringen heeft en er slechts één in moeilijkheden zit. Kortom: ‘Belgium is not yet running out of governments’. De verbazing over het aantal regeringen is meestal ook het einde van de dialoog.

De one liner waarmee ik de situatie probeer te redden, neemt natuurlijk niet weg dat er wel degelijk een probleem is. Internationaal wordt België gezien als een land dat bezig is te verdwijnen. Het is een Kingdom in its final days.

‘België is afgelopen’

Het duurde lang voordat de internationale pers in de gaten had hoe ernstig de politieke crisis in Brussel was. Daarna kwamen alle grote Amerikaanse kranten met verhalen over het uiteen vallen van het land. De publieke opinie vatte de toestand met gekende haast samen: ‘België is afgelopen, volgende onderwerp graag’.

Een internationaal handelsmerk

De federale structuren zijn natuurlijk wat taaier dan buitenstaanders denken maar zelfs de meest geoefende Wetstraat deskundige kan niet meer ontkennen dat het ‘Belgisch model’ vastzit. Tot voor kort was dit model een internationaal handelsmerk.

Ik herinner me hoe Jos Chabert, als Brussels minister voor het leven, naar Jeruzalem reisde om het Belgische model aan te prijzen voor de co-habitatie van Joden en Palestijnen. Ook in de Balkan crisis dook het ‘Belgisch model’ regelmatig op als modus vivendi voor bijvoorbeeld Bosnie-Herzegovina.

Zelfs de vroegere secretaris-generaal van de VN, Kofi Annan, zag het Belgisch model als oplossing voor de jarenlange blokkade in Cyprus. Het Belgisch model had dus een intrinsieke waarde.

Bouwstenen

Eerlijk gezegd, zitten er in het Belgisch model veel bouwstenen voor het construeren van een maatschappij met bevolkingsgroepen die om één of andere redenen fricties hebben. Denk maar aan de scheiding tussen zaaks- en persoongebonden materies. Daarmee kan men een culturele autonomie bewaren binnen een samenleving die één fysieke infrastructuur veronderstelt.

Voor Sarajevo is zoiets nu een oplossing. Ook in Kosovo zal de EU elementen uit het Belgisch model voor de dag moeten halen om een samenleving levenswaardig te houden, naast uiteraard de

financiële steun.

Geen exportmiddel meer

Maar de voortdurende crisis heeft het ‘Belgisch model’ als exportmiddel kapot gemaakt. Een Belgische minister van Buitenlandse Zaken moet nu in het buitenland uitleggen dat België nog bestaat. Ook de premier krijgt overal vragen. Tijdens een bezoek aan de Algemene Vergadering van de VN moet dat vrij irritant zijn geweest.

De lamme en de blinde

En ook het internationale zakenleven vraagt zich af hoe het nu eigenlijk zit. De buitenwereld ziet dat er in dat model ergens een ongeneesbaar virus van splitsing zit. De politicus die nu naar Israël, de Balkan, Congo of Cyprus trekt met het ‘Belgisch model’ wordt weggelachen. Zo gaat De Gucht geregeld naar Congo om te spreken over nationale eenheid. Dat is gelijk de lamme die de blinde vertelt hoe hij de marathon kan winnen.

Derk-Jan Eppink

Bron: http://www.politiek.net/diogenes/22920

Op gebied van natuurpracht, bergen, kunst en prachtige kastelen, een werkelijk onvergetelijke reis in een aangenaam gezelschap en met onderlegde begeleiding.

Programma

Maandag 26 mei 2008:

Vertrek om 07.00 uur te Gentbrugge (Dienstencentrum - Braemkasteelstraat).

Met regelmatige stops en een vrije lunch naar Beieren in de omgeving van Oberammergau. Avondmaal en overnachting in hotel “Ludwig der Bayer” te Ettal.

Dinsdag 27 mei 2008:

Ontbijtbuffet in het hotel.

Bezoek aan het sprookjeskasteel van Ludwig II Neuschwanstein.

Nadien een wandeling in het stadje Füssen (grens met Oostenrijk).

Om te eindigen bezoek aan de kerk Wieskirche (behoort sinds 1983 tot het UNESCO wereld-erfgoed).

Avondmaal in het hotel.

Woensdag 28 mei 2008:

Ontbijtbuffet in het hotel.

Daguitstap naar München met eerst een bezoek aan de zomerresidentie van de Beierse koningen: Nymphenburg.

Wandeling met gids door het historische centrum van München met o.a.:

De Marienplatz en het Neues Rathaus;

de Asamkirche, Peterskirche, Frauenkirche, Michaelskirche, Theatinerkirche;

de Feldherrnhalle;

de Residenz;

het Hofbräuhaus;

En zoveel meer… (ook tijd om te winkelen)

Avondmaal in het hotel.

Donderdag 29 mei 2008:

Ontbijtbuffet in het hotel.

Bezoek aan de distillerie en de Klosterbasilika met de sacristie in Ettal.

Bezoek aan het kasteel Linderhof, het buitenverblijf en ook het enige afgewerkte kasteel van Ludwig II met prachtige tuin en nagemaakte grotten.

Vrijdag 30 mei:

Ontbijtbuffet en uitchecken in het hotel.

Terugreis naar Gent met de gebruikelijke tussenstops.

Halfpension in:

Hotel “Ludwig der Bayer”

Kaiser Ludwig Platz 10-12

82488 Ettal

tel.: 0049/8822.9150

Is ook in de prijs inbegrepen:

4 x ontbijtbuffet,

4 x een viergangen menu ’s avonds,

Nederlandstalige reisleiding,

de inkomgelden voor:

Neuschwanstein, Linderhof, Wieskirche,

Nymphenburg, abdij Ettal (ong. 40 €)

Niet inbegrepen:

Middagmaal op 26 mei in snelwegrestaurant.

Alle middagmalen, waarvoor tijdens de uitstappen voldoende tijd wordt vrijgemaakt.

Alle dranken.

Gebeurlijke niet voorziene bezoeken.

Middagmaal op 30 mei in snelwegrestaurant.

Reisverantwoordelijken

en contactadressen

Adeline De Graeve

Vossenstraat 128

9090 – Melle

Tel. 09.252.21.08

adeline.de.graeve@groepvanroey.be

Jacques De Groeve

Hoevestraat 10

9940 – Evergem

Tel. 09.258.09.26

degroeve.pieters@telenet.be

Kostprijs voor deze vijfdaagse reis:

In éénpersoonskamer: 480 €

In tweepersoonskamer: 420 € p.p.

Inschrijven vóór 1 maart door betaling van een voorschot van 150 € per persoon via de bankrekening van VOS en met vermelding van het gewenste kamertype. Het saldo moet ons bereiken ten laatste op 10 april op KBC 737 –0217896 – 77 (opgelet dit is de nieuwe rekening van VOS Oost-Vlaanderen).

Het is dit jaar 90 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog. Aan het front was een samenhorigheidsbesef gegroeid tussen de Vlamingen, gediscrimineerd omwille van hun taal en afkomst. Na de wapenstilstand streefden zij verder naar samenwerking over hun levensbeschouwelijke verschillen heen. Gelovig of vrijzinnig, het maakte niet uit. In hun eisen tot ‘zelfbestuur’ en ‘nooit meer oorlog’ verenigd, brachten zij het beginsel van de godsvrede in de praktijk. Hun idealen inspireren ons nog altijd. Samenhorigheid is verzoenbaar met diversiteit. 

Naast het respect voor andermans opvattingen bestaat er ook het respect voor gemaakte afspraken, bijvoorbeeld de taalgrens en de taalwetgeving in het Brusselse Gewest. Die afspraken worden echter niet nageleefd. De toepassing van de taalwetgeving in Brussel laat nog altijd te wensen over. In de Vlaamse Rand worden de Vlamingen getart door burgemeesters van het Front démocratique des Francophones (FDF), die met het Nederlands de vloer aanvegen. Dit incivieke gedrag wordt door alle Franstalige partijen goedgepraat. Allemaal vragen zij de uitbreiding van het Brusselse gewest op grond van de ‘sociologische realiteit’ van de uitbreidende verfransing - eigenlijk een ‘carte blanche’. Niet verwonderlijk liet Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Marino Keulen zich ontvallen dat hij de wetsovertredingen ‘spuugzat’ was. Maar de Franstalige partijen en media volharden halstarrig in den boze. Zij zijn maar civiek als het hen goed uitkomt. En in toepassing van de Franstalige godsvrede kwalificeren ze elke standvastige Vlaamse politicus die weerwerk biedt als een extremist.

De Vlamingen zijn - om de woorden van minister Keulen te herhalen - de Franstalige oekazes ‘spuugzat’. Het is nu of nooit om af te rekenen met àlle Franstalige veto’s. Als wij Vlamingen in meerderheid kiezen voor het confederalisme of separatisme is dat niet beschamend – zoals de Franstaligen, maar ook sommige Vlamingen ons aanwrijven - maar een politiek legitiem streefdoel. Dat snappen de Walen blijkbaar niet. Er valt vooral heil te verwachten van sociaal-economische argumenten om hen over de streep te trekken. Vlaanderen moet een eigen tewerkstellings- en gezondheidsbeleid kunnen voeren, een eigen fiscaliteit kunnen ontwikkelen. Gebeurt dat niet, dan komt niet alleen de vastheid van de Vlaamse, maar ook van de Franstalige welvaart in het gedrang. En dan verliest zowel Noord als Zuid.

De Franstaligen moeten ervan worden overtuigd dat de overdracht van ruime bevoegdheidspakketten zal uitlopen op een ‘win-winsituatie’, in het voordeel van zowel de Vlamingen als de Franstaligen. En vliegen vang je niet met azijn, maar met stroop. Het komt er dus op aan iedereen hiervan te overtuigen. Een sterk en zelfbewust Vlaanderen zal meer middelen kunnen spenderen om zowel intern als extern solidair te zijn. Vanuit een grote sociale bewogenheid zal Vlaanderen de eigen noden beter kunnen ondersteunen. En op basis van objectieve en transparante criteria kan het ook afspraken maken met onze Waalse buren, met andere regio’s en landen. Voor dat scenario gaan we.

Philippe Haeyaert - Algemeen voorzitter VOS
Januari 2008

Guy Verhofstadt is een knap politicus. Met zijn nota over de staatshervorming slaagt hij er weer in de indruk te wekken een staatsman te zijn die zich boven de kibbelende kabouters verheft. Yves Leterme moet een staatshervorming uitdokteren, maar Verhofstadt zal het huiswerk even snel in zijn plaats maken. Want, moet de boodschap luiden, 'ik kan het wel'. Vloeit er geen akkoord uit, dan is het de schuld van Leterme. Pak aan,Yves.

De meest positieve beoordeling van de nota in Vlaanderen luidt dat beide zijden water in de wijn moeten doen. Verhofstadt, de man van het evenwicht. Wat stellen we vast? De regeringspartijen PS en CDH noemen de 'evenwichtige' nota onaanvaardbaar. VLD gaat akkoord. SP.A spreekt van een constructieve basis. Groen!, de meest belgicistische partij in Vlaanderen, is zonder meer 'enthousiast'. CD&V ('nuttig', zegt Etienne Schouppe, 'interessant en belangrijk', vindt Leterme) durft geen kritiek te uiten en vlucht voor de eigen schaduw. Zelfs de N-VA blijft om onduidelijke redenen voorzichtig en beperkt zich ertoe de betekenis van het document, dat Leterme dus 'belangrijk' noemt, te minimaliseren.

De toon is meteen gezet. De nota vormt een goede basis. De Vlaamse partijen die mogen meedoen, zijn content en dus moet er alleen nog wat worden opgeschoven in francofone richting. Psychologisch hangt politiek Vlaanderen al in de touwen.

Men kan analyseren wat er niet in de nota staat. Nogal wat van de Vlaamse verzuchtingen - goedgekeurd in het Vlaams parlement, opgenomen in Vlaamse regeerakkoorden, opgenomen in verkiezingsprogramma's van partijen die daarmee de stembusslag wonnen - zijn met geen vergrootglas terug te vinden. We noemen maar de gezondheidszorg, waarvan de defederalisering toch wel van het grootste belang is.

Anderzijds wordt een aantal bevoegdheden wel naar de deelstaten gebracht. Tot zo ver krijgen we de discussie over halfvolle en halflege glazen. Iedereen beseft dat niet alle Vlaamse wensen meteen zullen verwezenlijkt worden, maar dat stappen vooruit gezet zouden worden. Op dit punt kan enige Vlaamse mildheid in de beoordeling verdedigbaar zijn. Maar een sluitstuk voor decennia, zoals Verhofstadt nastreeft, kan dit natuurlijk niet zijn.

Niet het hele programma uitvoeren is geen kiesbedrog. Ingaan tegen het eigen programma is dat wel.

Het Vlaams kartel wou een staatshervorming die het zwaartepunt naar de deelstaten zou verschuiven. Nu liggen een federale kieskring (een internationaal onuitgegeven politiek fantasietje), een paritaire senaat met grondwetgevende bevoegdheid (verder blokkeren van de democratische meerderheid), nieuwe faciliteiten in de zes en samenvallende verkiezingen op tafel. Had CD&V die zaken voor de verkiezingen bespreekbaar genoemd, dan was er niet eens een Vlaams kartel geweest, leidde Leterme nu gefrustreerd de Vlaamse regering en moest Pieter De Crem zijn loopbaan als oppositieleider voortzetten. De basis van het Vlaams kartel-akkoord wordt daarmee opgezegd en meteen het contract met de kiezer.

Geen sprake meer van een onverwijlde en rechtlijnige splitsing van BHV. Slikken maar, CD&V.

Het Sint-Michielsakkoord, het voorbeeld van Bart De Wever, wordt fundamenteel uitgehold met de samenvallende verkiezingen. (Overigens ook een democratische enormiteit die nergens ter wereld bestaat. In dit land laten we de kiezer liefst zo weinig mogelijk aan het woord.) Uppercut voor De Wever.

De Vlaamse overheid wordt opzijgeschoven met federale oekazes over het minderhedenverdrag, schoolinspectie in de faciliteitengemeenten, rondzendbrief-Peeters. Kris Peeters tegen het canvas.

In een federaal akkoord worden afspraken gemaakt die een inmenging vormen in de Vlaamse autonomie, waardoor de deelstaten ondergeschikt worden gemaakt. Zelfs in het ophemelende commentaar van De Standaard op de nota-Verhofstadt lezen we van het 'gevaar voor een bevoogde autonomie van de deelstaten'. Er komt orde op zaken. De federatie wordt weer het uitgangspunt. Lekker vuurtje stoken met de fundamentele Vlaams kartel-beginselen.

We zouden vanuit Vlaams oogpunt Verhofstadts oefening de 'verliezersnota' kunnen noemen. Applaus op de banken van de partijen die op 10 juni een opdoffer kregen. Haaks in fundamentele punten op het programma van de winnaars van die dag.

Zijn verkiezingen dan inderdaad een wat lastig maar formeel noodzakelijk ritueel dat liefst zo weinig mogelijk invloed mag hebben op wat 'staatsmannen' bedisselen? Wat een verkiezingszege werd voor meer Vlaanderen, zou eindigen in meer Belgische tang op de deelstaten?

Het werkstuk van Verhofstadt is in ieder geval de natte droom van de Vlaamse oppositiepartijen Vlaams Belang en LDD. Als dit uitgevoerd wordt, winnen ze de volgende verkiezingen met de vingers in de neus.

Een grondige staatshervorming is nodig. Maar beter geen dan wat hier op tafel ligt. Laat het Vlaams kartel dan de eer aan zichzelf houden en voor de oppositie kiezen. Voor een fatsoenlijke politicus is de keuze tussen eervol woord houden en tot elke prijs deelnemen aan de macht gemakkelijk. Met deze nota wint in elk geval de anti-politiek. Dat is politiek die ingaat tegen gedane beloften. Als Vlaming ben ik teleurgesteld. Als kiezer voel ik me bedrogen.

Peter De Roover is de politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging.

In de eerste plaats wensen we iedereen een fantastisch 2008 toe met veel geluk, voorspoed en een goede gezondheid. Laten we hopen dat in het nieuwe jaar werk zal worden gemaakt van meer Vlaanderen en vrede in de wereld. 
 

Er mag dan al voor de kerstvakantie een interimregering zijn gevormd, daarmee zijn de cruciale hete hangijzers nog niet van de baan. Van enige euforie bij de aanvang was niets te merken en zelfs intern werden kritische bemerkingen geplaatst bij deze constructie. Misschien heeft België het gezicht voor het buitenland even kunnen redden, maar meer dan ‘schone schijn’ kunnen we het niet noemen.  

Alle aandacht is nu gericht op 23 maart, want dan zouden de grote lijnen voor een volgende staatshervorming worden gepresenteerd en zal Guy Verhofstadt (Open VLD) het roer doorgeven aan Yves Leterme (CD&V). Als minister in de nieuwe interimregering heeft Leterme de opdracht om deze staatshervorming op gang te brengen en de Franstaligen over de streep te halen. De vraag blijft of de huidige ‘interimcoalitie’ de verschillende socio-economische programma’s zal kunnen verzoenen? De crisis is even bezworen, maar niet opgelost.

Daarenboven ziet het er niet rooskleuriger uit. De mensen voelen nu ook dat het economisch niet voor de wind gaat en zien dat de koopkracht daalt. Met andere woorden worden we allemaal een beetje armer, en daar ligt de ‘man in de staart’ wel wakker van. Het wordt ook steeds duidelijker dat deze dossiers nauw verbonden zijn met de communautaire situatie. In die zin lijkt 2008 een cruciaal jaar te worden.

De berichtgeving uit de wereld is aan het begin van het nieuwe jaar niet rooskleurig. In Kenia leidden de protesten na de omstreden presidentsverkiezingen tot een waar bloedbad. De waarnemers spraken van betwistbare verkiezingen en noemden het resultaat ongeloofwaardig. Ondertussen houdt het geweld aan en internationaal wordt gevreesd voor een etnische zuivering. Na de moord op de oppositieleidster Benazir Bhutto, is het protest in Pakistan geëscaleerd tot een gewelddadig treffen. In Irak bleek 2007 voor de Amerikaanse soldaten het zwartste jaar te zijn sinds de invasie in 2003. In volle feestvreugde werden we opgeschrikt door nieuwe bomaanslagen in Algerije en Sri Lanka, het aanhoudende geweld in het Midden Oosten,… . Er is nog veel werk aan de winkel voor een vredevolle en rechtvaardige wereld.   

Laten we in 2008 samenwerken voor een beter Vlaanderen en een betere wereld! Zo zetten we ons samen in om, trouw aan onze erflaters, het IJzertestament te realiseren.

‘We moeten proberen een wereld achter te laten die een beetje schoner, een beetje mooier is dan ze was…’

Marguerte Yourcenar

Godsvrede

Godsvrede duidt op een temporeel bestand of een tijdelijke stopzetting van de vijandelijkheden met een religieuze grondslag. Een typerend voorbeeld is de samenhorigheid die heerste tijdens de Panhelleense spelen in de Oudheid. Uit alle delen van de Griekse wereld stroomde men samen om zich in een sportieve geest met elkaar te meten. Daardoor groeide de waardering en de samenhorigheid tussen de anders zo versnipperde en rivaliserende stadstaten en gebieden.

Aan het begin van de 20ste eeuw stond Godsvrede voor het overstijgen van de verschillen tussen de Katholieke en vrijzinnige Vlamingen. Het beklemtoonde de eendracht tussen de verschillende religieuze strekkingen in de realisatie van vrede en de ontvoogding van Vlaanderen.

Vandaag de dag is het principe van Godsvrede nog steeds niet voorbijgestreefd. Zowel op politiek vlak als in het middenveld is er, ondanks verschillende pogingen, amper sprake van een Vlaamse frontvorming. Wij pleiten er dan ook voor dat Vlamingen over de ideologische grenzen heen kiezen voor Vlaanderen en samen front vormen als de belangen van de Vlaamse natie in het gedrang komen. Voor de realisatie van een Vlaamse staat dienen we de ideologische verschillen en geschillen te kunnen overbruggen. Iedere bewuste Vlaming moet daarvoor zijn verantwoordelijkheid opnemen en werk maken van verzoening en bevordering van eendracht in de Vlaamse Beweging.

Sociaal bewogen

Het begrip Godsvrede wordt veel ruimer geïnterpreteerd en refereert naar sociale rechtvaardigheid en verdraagzaamheid, noodzakelijk om van Vlaanderen een echte vredevolle natie te maken. De vooroordelen ten aanzien van anderen of de verbittering moeten we tegengaan door vastberaden werk te maken van een samenhorige en respectvolle, warme samenleving met respect voor eenieders eigenheid waar mensen kansen krijgen en niet in de kou hoeven te blijven staan. Een menswaardig bestaan is een recht. ‘Oude’ als ‘nieuwe’ Vlamingen hebben de verantwoordelijkheid om de handen in mekaar te slaan om te bouwen aan een Vlaanderen waar het goed is om wonen.

‘Als er onder de sterfelijke mensen iets bestaat dat uitgeroeid moet worden en dat ieder verplicht is met alle wettige middelen tegen te gaan en te helpen voorkomen, dan is het zonder twijfel de oorlog’

Erasmus

Nooit meer oorlog

In de loopgraven tijdens de Eerste Wereldoorlog groeide bij de fronters de afkeer voor de oorlog en geweld. Velen waren tijdens de zomer van 1914 goedgemutst ten strijde getrokken voor de verdediging van hun land. In de algemene euforie werd namelijk gesteld dat deze oorlog het ‘einde van alle oorlogen zou inluiden’ en dat het tegen kerstmis zou beslecht zijn. Niets was echter minder waar. Wanneer de opmars van de Duitsers aan de oevers van de IJzer was gestuit, groeven de verschillende kampen zich in voor een jarenlange stellingenoorlog met vreselijke inhumane gevolgen. De Eerste Wereldoorlog escaleerde door innovatie en mechanisatie tot een exploitatie van menselijk lijden. Door nieuwe technologische ontwikkelingen werden wapens geïntroduceerd van een ongekende desastreuze wreedheid en een massale niets ontziende destructie. Vanuit deze ontreddering groeide bij de Vlaamse soldaten, die het lot van zovele andere volkeren deelden, de oprechte hoop voor ‘Nooit meer oorlog’.

Pacifisme

De hoop voor een vredevolle samenleving staat in schril contrast met de vele conflicthaarden in de wereld. Een oorlog is steeds afschuwelijk en mensonwaardig. Door technologische ontwikkelingen zijn de verschillende vernietigingstechnieken immens uitgebreid. Hedendaagse oorlogen worden op grote schaal gevoerd waarbij zowel de bevolking als alle industriële en economische middelen worden ingeschakeld in de oorlogsretoriek en –logica. Niet alleen de humane, maar ook de economische kostprijs is opzienwekkend. Het legt een hypotheek op de menselijke ontplooiing, de wereld en de welvaart. Een oorlog vernietigt wat het pretendeert de verdedigen en liquideert ieder toekomstperspectief. Iedere vorm van geweld leidt tot een escalatie en dus tot meer geweld. Een vrede die door dominantie en wapens wordt opgelegd bevat in zich de kiemen van een nieuw conflict. Door de permanente bewapening wordt de spiraal van geweld nooit doorbroken.

Geweld is niet het geschikte middel om een conflict te beslechten. Vrede wordt ook niet bereikt door conflicten te bannen, maar door andere oplossingsstrategieën uit te werken. Conflicten zijn menselijk en inherent aan de intermenselijke verhoudingen. Zo is vrede meer dan een conflictloze periode tussen twee oorlogen. Vrede vraagt een sociale rechtvaardige maatschappij waar iedereen kansen krijgt om zich te ontplooien, maar ook verantwoordelijkheid draagt. Verdrukking, ongelijkheid, het beknotten van vrijheden en het moeten ontberen van fundamentele rechten creëren een voedingsbodem voor conflict en geweld. De democratische samenleving moet ruimte creëren voor tegengestelde meningen en voldoende waarborgen scheppen voor geweldloze oplossingsstrategieën.

Een nationaal bewustzijn verzekert de cohesie en een samenhorige samenleving met respect voor ieders eigenheid is het beste wapen tegen zinloos geweld en oorlog. Bouwen aan vrede begint bij de intermenselijke contacten of de zogenaamde ‘kleine vrede’. Om een samenleving mogelijk te maken heeft ieder individu rechten, plichten en verantwoordelijkheden in de Vlaamse gemeenschap. Ons vrijheidsnationalisme beoogt de ontvoogding van Vlaanderen en een lotsverbetering van de mensen. Het betekent een hefboom naar persoonlijke ontplooiing en maakt ons tot wereldburgers die zichzelf ‘inschakelen in de mensheid’.

'Zoals een boom zonder wortels sterft, zijn mensen zonder geschiedenis of cultuur ook ten dode opgeschreven'

vrij naar: Malcolm X

De kiemen van het Verbond VOS liggen in de Eerste Wereldoorlog. Deze oorlog fungeerde als een katalisator van flamingantisme. De achteruitstelling en de minachting ten aanzien van het Nederlands en de Vlaamse cultuur in het arme Vlaanderen sinds het ontstaan van België in 1830 door de suprematie van de Franstalige elite, lokte wrevel uit in Vlaamsegezinde kringen van intellectuelen. Hier liggen dan ook de wortels van het ontstaan van de Vlaamse Beweging die de emancipatie en de ontvoogding van het Vlaamse Volk nastreefde.

Tijdens de dreigende invasie in 1914 deed Koning Albert met de oproep 'Vlamingen gedenk de Slag der Gulden Sporen' een beroep op de Vlaamsgezinden om eensgezind de Duitse agressor te bestrijden. In de loopgraven hadden de Vlamingen niet alleen af te rekenen met de desastreuze gevolgen van de oorlog, maar tevens ook met de Franstalige legerleiding die geen oren had naar de Vlaamse eisen en zelfs vijandig stond tegenover iedere vorm van uiting van flamingantisme. De Frontbeweging, een organisatie van flaminganten die deze marginalisering aan de kaak stelde door oa de publicatie van de 'Open Frontbrieven', werd al snel verboden en diende clandestien te worden verdergezet. In dit kader van permanente en pertinente minachting ten aanzien van alles wat Vlaams was en de gruwelen in de loopgraven door de aanslepende en allesvernietigende oorlog, groeide een drievoudig ideaal. Een testament voor de toekomst. Het zogenaamde IJzertestament:'Zelfbestuur', 'Nooit meer oorlog' en 'Godsvrede'. Terwijl 'Nooit Meer Oorlog' de vredesgedachte uitdraagt en 'Godsvrede' de samenhorigheid onder de Vlamingen beklemtoont, duidt 'Zelfbestuur' op het streven voor meer Vlaanderen.

Na de Eerste Wereldoorlog werd door de oud-strijders het Verbond van Vlaamse Oud-Strijders (Verbond VOS) opgericht dat niet alleen de belangen van de voormalige fronters behartigde, maar tevens ook pleitte voor de ontvoogding van Vlaanderen en actief meebouwde aan vrede. Als 'ziel van de IJzerbedevaart' hield men het IJzertestament levendig.

Vandaag de dag zijn de oud-strijders er niet meer. Maar hun idealen blijven nog steeds brandend actueel, weliswaar verdient het een actuele vertaling gebaseerd op de huidige noden, waarden en normen in de samenleving. Bij VOS  spreekt men dan ook over 'Vlaamsbewust', 'Open Pacifistisch' en 'Sociaal bewogen'.  Uit de vele conflicthaarden en het schrijnende onrecht, weerklinkt de schreeuw naar vrede en samenhorigheid. Het contraproductieve België legitimeert de eis voor meer Vlaanderen.

De link tussen nationalisme en vrede wijst op de ondeelbaarheid van het IJzertestament. In tegenstelling tot hetgeen vaak wordt gesuggereerd gaat nationalisme wel degelijk hand in hand met een vredevolle samenleving. Een samenhorige gemeenschap is een vereiste voor het streven naar een langdurige vrede tussen de volkeren in de wereld.

'Gaan offeren heb ik mij voor Vlaanderen, en voor Vlaanderen heb ik geleden en gestreden, en als ’t moet zal ik sterven.'

Renaat De Rudder

Voor het Verbond VOS – Oost-Vlaanderen is één van de symbolen die ons na aan het hart ligt, omwille van de onbaatzuchtige dienstbaarheid voor zijn volk, de figuur van Renaat De Rudder. Destijds, tijdens het interbellum, werd hij in een meer romantische taal de "Heilige van het IJzerfront" genoemd. Zijn levensverhaal hier neerschrijven zou veel te langdradig zijn, daarvoor verwijzen wij naar de verscheidene werken die over hem geschreven zijn.

Nochtans willen wij hier, voor de geïnteresseerden, een korte schets van zijn leven maken.

Renaat werd geboren te Oostakker op 11 december 1897 en was de oudste van 5 kinderen. In augustus 1905 werd zijn vader hovenier van het kasteel te Wippelgem (huidig deelgemeente van Evergem) dat ook het Goed Ten Hulle of in de volksmond "domein Ten Bosch" genoemd werd. Vader De Rudder was bevriend met de onderwijzer Jozef De Pourcq, wiens klas Renaat volgde. Toen de eigenaar van het kasteel, Alfred baron de Neve de Roden, samen met zijn echtgenote bij één van de eerste treinongevallen overleed, ze werden met hun koets door een voorbijrijdende trein gegrepen, en daar zij kinderloos waren moest de familie De Rudder noodgedwongen uitwijken naar een andere werkgelegenheid.

Dit vonden zij in 1909 op het kasteel van Mr. De Kerckhove d’Ousselghem te Landegem. Het gezin vestigde er zich in het hoveniershuis. Renaat volgde er klas bij onderwijzer Van Ooteghem en kreeg vanaf 1910 gedurende twee jaar onderricht in Latijn van de onderpastoor van Nevele E.H. de Wilde.

In 1912 begon Renaat, die priester wilde worden, zijn humaniorastudies aan het, in die tijd eentalig Frans Sint Vincentiuscollege te Eeklo. Hij was lid van de Vlaamse Studentenbeweging, waarvan Filip De Pillecijn toen algemeen voorzitter was. Toen de oorlog uitbrak beëndigde Renaat net de vierde Latijnse klas. De 12de oktober 1914 trok hij met 3 kameraden op, en ’s anderdaags was hij als oorlogsvrijwilliger te Brugge ingelijfd.

Maar wat bezielde een 17 jarige jongen om zich te laten inlijven als oorlogsvrijwilliger?

Heel eenvoudig, opgezweept door een sluwe, chauvinistische Belgische pers en met een rechtvaardigheidsgevoel, eigen aan de jeugd, moest het onrecht door een vreemde mogendheid bedreven, gestraft worden. Het vaderland was in gevaar. Dit was geen eng nationalisme maar een beveiliging van en een gedrevenheid voor het volk.

Maar gauw, in de loopgraven van de IJzervlakte, bleek het besef van recht, de romantiek over het soldatenleven, enkel een illusie te zijn. "Vlamingen, gedenk de slag der Guldensporen " was een goedkoop lokken van Vlaamse studenten geweest. Met die ervaring zijn vele Vlaamse soldaten in het verweer gegaan.

Gedreven door een mateloos idealisme werd Renaat , en met hem vele Vlaamse vrienden, meegesleurd in de tredmolen van oorlog, met zijn loopgrachten, verblindende fusees, de angst voor de dood, de morele verbeesting en de fysische aftakeling van de mens, de vernedering omwille van Vlaamse idealen. Tijdens de zomer van 1916 verschijnen zijn eerste geschreven teksten: onuitgegeven schetsen en artikels voor de frontkranten. Ze waren vrij onbeholpen en relatief arm aan taal en zeggingskracht, maar droegen reeds de kiemen in zich van zijn opbruisende ijver voor de Vlaamse zaak en van zijn onuitblusbare drang om te strijden tegen de zedeloosheid onder de soldaten.

Na 11 juli 1917, een hoogdag voor de Vlaamse soldaten, werden overal contacten gelegd met de "frontbeweging" en toen kwam de ophefmakende "Open brief aan de Koning", een in het geheim verspreid vlugschrift, waarbij Vlaamse soldaten hun vertrouwen stelden in de koning maar ook hun Vlaams recht opeisten. De militaire overheid beschuldigden de flaminganten van hoogverraad, defaitisme en muiterij. Ook in de compagnie van Renaat De Rudder werd een onderzoek bevolen en op 14 augustus 1917 werd hij gevangen gezet. Onder druk van een vijftigtal medesoldaten werd hij vrijgelaten maar kreeg toch het censuurnummer 69, waardoor al zijn doen en laten steeds gecontroleerd werd.

Op 17 december 1917 werd een, uit vrijwilligers samengestelde verkenningspatrouille te Merkem, beschoten door Belgische soldaten. Enkel Renaat De Rudder bleek gewond door een Belgische kogel. Ongeluk of misdaad? Vergissing of beraamde moord? Men weet het niet, maar vaststaat dat Vlaamse vraagtekens zelden of nooit in dit land worden opgeklaard… Brancardiers kwamen aan en brachten Renaat naar het krijgshospitaal van Westvleteren. Kort na zijn aankomst aldaar doorscheurde een hevige pijn zijn lichaam en fluisterende hij nog: "Ik wist niet dat een mens zo kon lijden maar, alles voor Vlaanderen, en Vlaanderen voor Kristus" … De 20-jarige Renaat was niet meer…

Renaat werd begraven op het krijgskerkhof van Westvleteren op 21 december 1917.

De stem van Renaat is blijven naklinken, voor wie ze wil aanhoren, in zijn geschriften. Enkele dagen voor zijn dood, schrijft hij een opmerkelijke brief aan zijn moeder. Dit was zijn laatste brief en wordt ook als zijn testament gezien:

'Gaan offeren heb ik mij voor Vlaanderen, en voor Vlaanderen heb ik geleden en gestreden, en als ’t moet zal ik sterven. Voor God en Vlaanderen, voor Altaar en haardstee. Dit is de leuze die waait in mijn banier. Ik minde u allen met blakende liefdeherte. O, kon ik in mijn woorden iets leggen van de liefdegloed die mij hert verteert… Dit zijn misschien mijn laatste woorden. Moeder, wees uw zoon waardig en ween niet, ik heb ook niet geweend toen ik de dood voor ogen zag… in Vlaanderens weiden…'

Op 21 juli 1932, tijdens de 13de IJzerbedevaart, werd zijn stoffelijk overschot, samen met dit van zeven andere Vlaamse helden, in de crypte onder de IJzertoren bijgezet.

Als eerbetoon aan Renaat De Rudder werden monumenten opgericht te Wippelgem (de Renaat De Rudder rustbank - links) en te Landegem (zijn testament - rechts).

Tot besluit een fragment uit de toespraak van Staf Beelen, toenmalig voorzitter Verbond VOS, tijdens de herdenking van 24 april 2004, te Landegem:

'Renaat,

Als 17-jarige hoefde je niet naar het leger. Naar jouw voorbeeld hebben duizenden jongeren zich bij het uitbreken van de oorlog als vrijwilliger gemeld. Nog los van de omstandigheden waarin jullie moesten leven of overleven aan het front, was de houding van zowel de politieke als militaire overheden ronduit schandalig.

Zelf voelen wij dat nog zo aan.

Dat koning Albert bij het begin van het conflict refereerde naar de Guldensporenslag is enlel te verklaren door het feit dat de overheden verdomd goed wisten dat de discriminatoire taalverhoudingen in het leger, de administratie, het gerecht en het onderwijs voor jullie en voor Vlaanderen onrechtvaardig waren.

Hoe de regering zich tijdens de oorlog ook heeft ingespannen om dit alles te minimaliseren neemt niet weg dat wij vandaag weten dat de strijdende eenheden tussen de 70 à 90 procent bemand waren door jonge Vlamingen van uw slag. Toch werd jullie offer na de oorlog niet gevalideerd. De nieuwe naoorlogse regering, gevormd te Loppem, bestond volledig uit franstaligen. Gematigde flaminganten als Van Cauwelaert en Dr. Van de Perre, die tijdens de oorlog zich regelmatig gingen vergewissen van de toestand aan het front en bijgevolg maar al te goed jullie schrijnende en mensonwaardige leefomstandigheden kenden, werden door het Hof genegeerd.

Wat jou en anderen beloofd was voor de oorlog, werd na de oorlog prompt onder de mat geveegd als "niet dringend". Dat deze ondankbaarheid en gebrek aan respect resulteerde in een radicalisering van de Vlaamse Beweging is logisch. De Vlaamse Beweging begreep dat zij, als tegengewicht tegen de onwil van het Belgisch establishment, zelf het politieke heft in handen moest nemen.

De hedendaagse verworvenheden hebben wij te danken aan jou en duizenden van uw medestanders.

Dank u Renaat voor je ultiem offer'.

Het Verbond VOS Oost-Vlaanderen overkoepelt de Oost-Vlaamse VOS afdelingen. We coördineren en ondersteunen de Oost-Vlaamse VOS werking. Met meer dan 20 afdelingen is VOS stevig ingebed in Oost-Vlaanderen. De talrijke enthousiaste bestuursleden staan garant voor tal van diverse activiteiten die kaderen in onze opdracht en ons engagement, de realisatie van het IJzertestament.

Iedereen is van harte welkom om deel te nemen aan onze activiteiten of actief mee te werken.

Met de uitbouw van de webstek wensen we bezoekers te informeren en te laten kennismaken met Vlaanderens oudste vredesvereniging.

Oost-Vlaamse VOS afdelingen