Mensen die het archief van mijn blog eens bezocht hebben, zullen het misschien al gezien hebben. Vorig jaar ging ik met het Rode Kruis op kamp, met kinderen die in de kansarmoede leven. Dit jaar wil het RK 500 kinderen de vakantie van hun leven bezorgen. Daar is volk voor nodig. Véél volk. Voel je je geroepen om 1 weekje van je grote vakantie te besteden als Monitor Of Logistieker? Laat dan iets weten aan de Dienst Sociale Hulpverlening van het Rode Kruis.
Misschien een woordje uitleg bij de kampen zelf. Voor de start van de kampen moeten we eventjes terug in de tijd, we zijn dan 1988. In dat jaar werd er samen met acteur Ugo Prinsen, een Vlaamse acteur die jammer genoeg in 2004 overleden is. Samen met Nonkel Bob en een aantal maatschappelijk kwetsbare kinderen gingen ze op daguitstap. Het werd een onvergetelijke dag waarop heel wat gezongen en gelachen werd. Door het succes gingen er stemmen op dat het niet bij die ene dag moest blijven, maar dat er meer moest komen.
En er zou meer komen. Een jaar later ging de eerste ploeg op kamp. 32 maatschappelijk kwetsbare kinderen gingen met hun begeleiders naar Friesland op zeilkamp. Hoewel niemand echt ervaring had met de doelgroep, werd het een succes, dat tot 2002 herhaald werd. Vanaf 1992 werden er ook kampen in het binnenland georganiseerd. En langzaamaan steeg het aantal kampen. Vorig jaar organiseerde RK Vlaanderen 10 kampen, en dit jaar kunnen we 500 kinderen een fantastische vakantie laten beleven.
Dat zijn ongeveer 13 kampen. En daar hebben volk voor nodig. zoals ik zei Héééél vééél volk.
Nu wie hebben we eigenlijk nodig? Wel de monitoren zijn tussen 18 en 35 jaar oud (of jong). Kampervaring mag, maar is niet verplicht. Je houdt gedurende 5 dagen samen met je collega moni's de kinderen bezig. Aan de ganse voorbereiding gaat wel wat werk en tijd vooraf. Er is een opleidingsweekend, dan is er een voorbereidingsweekend, en dan moet je de spelen in elkaar steken, en de week plannen (per groep)
Voor de Logistiekers is een ander pakket weggelegd, zij zijn meer dan "alleen maar" kook- en boodschappenploeg. Zij doen ook kleine klusjes, en ondersteunen als het nodig is de monitoren of vangen kinderen op die het wat moeilijker hebben.
Als je interesse zou hebben en je wil meer weten, hier kan je een folder met meer info vinden. Mailen kan je altijd naar rodekruisvakanties@rodekruis.be
Ik moet zelf toegeven, dat ik niet zo voor de ganse commerciële hetze ben die rond elke speciale dag gemaakt wordt. Volgens mij is het in een goede relatie elke dag Valentijn (alzo sprak een leek op het vlak van de liefde). Nu de mening die ik er op Valentijn nahoud is nog vrij onschuldig. Vanochtend echter vlak voor de les filosofie toen ik bezig was met mijn dagelijks gegrasduin door de actualiteit, viel ik wel even van mijn klapstoeltje. Mijn favoriete krant (Metro nvdr) had namelijk 2 vrij schokkende artikels "Valentijn is vergif voor hindoes" Fundamentalistische hindoegroperingen in India hebben dreigementen geuit tegen jongeren dieValentijnsdag vieren "We vragen jonge koppeltjes niet naar het park of restaurants te gaan of feestjes te organiseren op Valentijnsdag. Als ze niet luisteren zullen we ze in elkaar slaan", meldde een lid van de militante hindoegroepering Bajrang Dal. "Valentijnsdag is een poging om de Indiase cultuur te verwoesen, en wij zullen dat niet toelaten." nu ja, er zijn nog wel enkele leuke plekjes die ik me kan inbeelden waar je Valentijn kan doorbrengen
Het volgende artikel brengt ons naar Thailand Thaise zedenpolitie wil Valentijn kuis houden Bankok- Tieners in Bangkok kunnen maar beter al hun verliefde gevoelens inslikken vandaag. De Thaise politie is van plan grootscheeps te patrouilleren en alle minderjarigen die op kussen of op ander "ongepast gedrag" worden betrapt, een standje te geven. Zodra de scholen uit zijn, zullen agenten "risicogebieden" overspoelen, zoals parken, winkelcentra en restaurants. 's Avonds breidt het terrein uit naar nachtclubs, bars en zogenaamde liefdesmotels, waar voor krote tijd een kamer gehuurd kan worden. "Als we jongeren betrappen op ongepast gedrag, zoals zoenen, zulllen we ze terecht wijsen en het melden aan hun ouders, zodat die hen kunnen komen ophalen", zegt een politiewoordvoerder. Ook eigenaars van nachtclubs en bars is gevraagd een oogje in het zeil te houden. "Deze plekken zijn niet bestemd voor kinderen. Op Valentijn lijken tieners extra open te staan voor seksuele verleidingen." Thailand meent het met zijn liefesrestricties voor tieners. Afelopen weekend vaardigde de regering al de "10 geboden van liefe" uit om jongeren te ontmoedigen losbandig te worden op Valentijnsdag. Het eerste luidt "Heb geduld, zodat je geen tienerouder wordt".
Hoe staat ge daar nu? Gij begoochelaar van mijn gevoelens. Gehuld in uw mantel der liefde En belicht door de schijn van je genegenheid
En ik lig hier ergens In de coulissen achter jouw toneel. Een vergeten wit konijntje, uit jouw grote zwarte hoed.
In de zaal hoor ik gefluit Terwijl je reeds geniet van je volgende kunstgreep. Hoor ik in het duister een stem die fluistert: Doorsteek de band en volg mijn leiddraad
We zullen ons n.a.v. de gedichtendag eens van onze beste dichterskant laten zien. Dit jaar met het thema Stilte
In de vroegte van het ochtendgloren adem ik de stilte in. Een nieuwe dag werd net geboren, maar de school zij ontwaakt nog niet. De gangen leeg en doods, zonder het lawaai van het leven. Geen kind dat roept, geen kind dat loopt. Ook de bel houdt zich afzijdig en kijkt wat in de stilte. Eenzaam stap ik door de gang, en schuifel de stilte voorbij
Sommigen weten het, sommigen niet, maar sinds enkele weken ( 6 om precies te zijn) loop ik stage op een interne leerlingenbegeleidingsdienst op een Middenschool. Een van de dingen die me vooral opvalt is het pesten. Van "kleine scheldpartijen" tot systematisch treiteren, ambeteren, koeioneren, ... . En speciaal voor alle pesters heb ik het volgende tekstje opgesnord. Mensen uit de omgeving van Boom zal het misschien bekend in de oren klinken, het is deze tekst die Pol Goosens op het Vredesmoment vlak voor de kerstvakantie heeft voorgelezen. Pesters Wee U!
Kinderen of niet, pesters zijn gruwelijke schepsels. Ze vergelijken met beesten is een oneer voor de beesten. Die doen zoiets niet. Om zoiets te doen moet je verstand hebben. Pesters zijn in het beste geval dieven, in het slechtste geval moordenaars. Het stelen van iemands gemoedsrust loopt wel s faliekant af. Vergelijk het met Guantanamo: mensen ambeteren, lastigvallen, jennen en de duivel aandoen. Zit het in de genen? Dan rammen we het er best uit, van kindsbeen af. Dankzij de baasjes hun consequente aanpak heb ik al menig vriendelijke pitbull mogen ontmoeten, genetisch bepaalde superbijtkracht incluis. Waar een wil is, is dus een weg. Natuurlijk helpt het geen zier om tegen gepesten, mentaal en fysiek onbekwaam zich te verdedigen, te zeggen dat ze van zich moeten afbijten en er desnoods op kloppen. Goodwill van derden in de buurt moet de zaken op orde stellen. Ouders, leraars, collegas, medeleerlingen met hoog in het vaandel: in mijn buurt wordt niet gepest. Als kind had ik het al. Ik rook het gewoon als iemand gepest werd. Kom maar bij me staan. Als een beschermend roofdier dat verloren welpen adopteert en belagers te lijf gaat. Driemaal horen en dan voelen. Een peer op hun appel. Tot moes, als het moest. Eentje riskeerde ooit, na meer dan één verwittiging, nogmaals een poot uit te steken naar mijn beschermeling en zal het zich 45 jaar na datum ongetwijfeld nog herinneren. Ik hààt pesters, dat druipt van mijn bakhuis. Bij ludieke studentendopen onderdruk ik moordneigingen, nog nét. Gebuurte van gepesten, kom voor ze op. Verdrààg dat gehannes niet langer. Er zijn nog altijd merkelijk méér mensen die niet pesten, dan wél. Ontmasker ze, tem ze. Broek af en in blote billen aan de schandpaal. Heb geen angst. Angst is kak om pesters te lijf te gaan. Woede moet er zijn. Ik draag een bril en mijn hond is ros. Ik raad iedereen af ons hiermee ook maar één stonde te pesten. Het zal hun beste dag niet zijn.
Als men mij zou vragen, wat mijn favoriete song van The Cranberries is, dan zou ik na lang twijfelen, wikken en wegen voor Dreams gaan. Waarom? Voor mij is het simpel, een rustige, doch niet saaie melodie en een zachte stem van een vrouw die zingt. Meer hoeft dat voor mij niet te zijn.
Nu we 2006 naar de schroothoop van de geschiedenis hebben verwezen, kan ik iedereen van jullie een gelukkig, gezond, aangenaam, ... 2007 wensen. Voor mijn 1ste bericht van het jaar heb ik wel even lopen denken over wat ik nu zou schrijven. Gezien ik nogal aan mijn gezondheid gehecht ben, heb ik niet echt zin om over de ophanging van Sadam te gaan zitten keuvelen. Hoewel, het moet toch wel lastig zijn dat je op 30 december opgehangen wordt, net op de dag van het offerfeest. Misschien is Bush toch moslim. Enfin, gedaan over Sadam, kruis er over. Ander onderwerp.
Misschien over de goede voornemens, wel ja. Ik heb mezelf voorgenomen om dit jaar wat meer te lezen, en om het jaar goed in te zetten, ben ik begonnen met een meesterwerkje uit de Oud Nederlandsche Taalkunde en filosofie: Stultitiae Laus, of De lof der Zotheid van Erasmus. Een boek waarin Erasmus zichzelf als de zotheid in eigen persoon ziet, en een toespraak houdt. Schitterend geschreven. Ik kan het niet nalaten jullie te laten meegenieten van dit meesterwerk, daarom een kort fragmentje.
Het stuk dat ik ga citeren, is punt 2, en een stukje van punt 7 uit "De Toespraak van Moria", waarin hij de menigte toespreekt, in naam van de zotheid (Moria is oud grieks voor zotheid als ik het boek goed begrepen heb). "Aanstonds zal ik U vertellen, waarom ik hier voor u sta met op het hoofd een zotskap, een ongewone dracht voor redenaars. Wilt dus goed luisteren, niet met dat halve oor, dat gij aan de boetepredikers pleegt te schenken, maar met de aandacht, warmee gij martschreeuwers, piassen en hansworsten aanhoort, met oren dus als Midas eens voor Pan opzette. De kwestie is namelijk, dat ik er vandaag plezier in heb om voor U eens de sophist te spelen - ik bedoel niet zo een van dat slag als tegenwoordige studenten syllogismen inprenten, zodat dezen nog hardnekkiger leren kijven dan vrouwen. Neen ik wil een van die oude sophisten navolgen, die, om in de slechte reuk staande benaming "wijsgeren" te vermijden liever sophisten (d.i. "wijsmakers") genoemd willen worden. Het was hun lust en leven om de loftrompet over goden en hleden te steken. En daarm zult gij ook van mij thans een lofrede horen, maar niet op helden of op wijzen, doch op mij zelf: de dwaasheid" ... "Ge weet nu dat ik moria heet. Maar gij mijne toehoorders, hoen noem ik U? Welke andere eretitel dan Opperzotten kan ik u geven? Kan godin Moria een passender naam bedenken voor haar volgelingen?" Om geen last te krijgen met de auteursrechten vereniging en andere houdt hierbij mijn citatenronde op. U mag nu applaudiseren.
Enkele jaren geleden werd er in ons Vlaemsche Land een verkiezing gehouden, voor het mooiste Nederlandstalig lied. Geheel terecht won "De roos" van wijlen Ann Christy deze wedstrijd. Het was een van haar laatste liedjes, dat ze zong. Het grote publiek zal haar kennen als de zangeres van "Gelukkig zijn", "Dag vreemde man", en van "De roos" Ann stierf veel te vroeg, ze was nog geen 40. Op 7 augustus 1984 stierf ze aan baarmoederkanker. Maar zelfs het dikste pak sneeuw en de bitterste winter hebben niet verhinderd dat muziekminnend Vlaanderen haar ooit zou vergeten.
Omdat ik niet ga wachten tot gans de problemen zijn opgelost met de computer, of waar de fout zich ook bevindt, zet ik hieronder gewoon de links naar de foto's. gewoon op klikken, en de foto wordt geopend. Veel kijkplezier, Vogatoro
Op zondag om een uur of 6 je bed uitkomen, om in Amsterdam te gaan roeien, aan het begin van de winter. Je hoeft niet gek te zijn, maar het helpt in elk geval een flink stuk.
Zo kwam het dat we omstreeks 7 uur ongeveer met 10 man op Hazewinkel stonden, en met de wagen koers zetten richting Nederland, het land van Maas en Waal. Omdat er aan het berschrijven van een autorit van twee en een half uur niet zoveel is, slaan we dit stukje over, en gaan we wat verder in de tijd, en we belanden in het ondertussen ontwakende Amsterdam. We komen ver als eerste aan bij het clubhuis. We zijn zo vroeg dat de koffie nog niet eens is doorgelopen. In de kantine warmen we even op, eten een hapje (sommigen hebben nog niets achter de kiezen), en kleden ons om. Na een tijdje komen onze collega roeiers toe, en maakt iedereen zich klaar om te vertrekken voor een tochtje per roeiboot door Amsterdam. Ik wordt ingedeeld in een Werry. Dit is een sloep met 2 roeiers, en een bankje voor 2 personen. Vrij handig, zo kan iemand sturen, en de andere kan rustig de kaart lezen. Het begin verloopt niet altijd even vlot, gezien het de eerste keer is dat ik in de stad moet sturen, en vooral AL DIE BRUGGEN. Er zitten der hele mooie tussen, maar jammer genoeg ook vaak smalle bruggen, waardoor soms in allerijl de riemen moeten ingetrokken worden, wat de boot soms nogal doet schommelen. Ik moet toegeven dat ik me even niet goed voelde. Halverwege de tocht stoppen we voor een lekker stuk peperkoek en heerlijke Glühwein. Ik ben geen wijndrinker, maar deze smaakte naar nog. Gelukkig heb ik toen niet meer moeten sturen .
Na de Glühwein zetten we onze tocht door de prachtige binnenstad verder, en worden door hele hordes toeristen gefotografeerd (zit mijn jasje goed?). Af en toe moeten we even blijven stil liggen als we een stuk of 3 toerboten moeten kruisen. ÉÉN keer moet ik de handjes vouwen en vurig bidden dat we niet zouden zinken, als een particulier met zijn speedbootje komt voorbij scheuren. Door de golven worden we in ons bootje wat heen en weer geslingerd. Na dit incident roeien we verder, en komen zo na een tijdje aan bij de roeiclub, waar de warme Snert ons staat op te wachten. Na alle boten te hebben afgetuigd, van het water gehaald, afgedroogd en binnengelegd, kunnen we de voeten onder tafel steken. We blijven nog even plakken, en zetten dan terug koers richting ons eigenste Belgenlandje.
Een iets moet ik onze Noorderburen nageven. Van organiseren hebben ze kaas gegeten. Zowel in de roeiclub als in de stad. De stad zal voor sommigen nogal eentonig aandoen, vooral als je onze Belgische steden hebt gezien, waar de ene kleur en stijl de andere afwisselt. Het was een prachtige dag, schitterend weer, een mooie roeitocht en lekker eten. Meer moet dat niet zijn.
Groetjes, Vogatoro
De grote versie van de foto's zal ik eens op het Blog plaatsen, als ik meer tijd heb, en de Bloggen.be, of Photobucket niet tegenwerkt.
Is het niet schandalig? De laatste vijg van het paard van Sinterklaas is nog niet opgeveegd, nu ja, de meeste paardevijgen blijven liggen tot er zoveel leven inzit dat ze zelf weg kunnen lopen. Maar dit doet niet terzake nu. Of overal in de straten is men al bezig met het uitstallen van de kerstversiering.
Gaande van kerstbomen, tot 87 meter snoer met lichtjes, opblaassneeuwmannen(!), En zo verder. Bij ons in het gezellige Willebroek stond de grote kerstboom er reeds van voor de Sint officieel in Willebroek aankwam.
Wordt dit hele gedoe niet een beetje opgeblazen? Een beetje heel veel zou ik zelfs zeggen. Het oorspronkelijke kerstfeest, daar hebben wij ook nooit echt aan meegedaan in de familie, voor zover ik me kan herinneren, het was eerder een familiegebeuren. Maar zeker niet deze commercieel orgie van melige evergreens (inderdaad ja, geen enkele witte kerst meegemaakt), uitpuilende etalageruiten en langs binnen en buiten van de kelder tot de nok versierde huizen. We mogen het van mij gerust wat gezellig maken in deze donkere maanden, maar we gaan toch niet overdrijven? Meermaals doet mijn maag tijdens het afleggen van korte stukken door winkelstraten een dubbele reflux en een aanval van acute buikloop, die menig purgeermiddel het nakijken geeft.
Kunnen we misschien terug van Kerstmis een gezellig familiefeest maken, zonder dat we er een competitie van maken wie er het grootste en het meeste koopt en krijgt? En vooral, zouden we niet met de opsmuk en de versieringen beginnen als kerstmis meer nadert? Middenstanders en meelopers geef ons het verlangen terug! Laat ons terug uitkijken naar de kerstperiode, en gun de kinderen eerst nog de Sinterklaas periode!
Als toegewijd RK vrijwilliger houd ik wel van hulpdienstvoertuigen, hieronder vinden jullie enkele foto's van Jeeps die in het Rode Kruis Vlaanderen gebruikt worden, alsook de Rampaanhangwagen.
Weinig Vlaamse of Belgische films zouden populairder geweest zijn dan Coco Flanel. Waarom? Misschien om de eenvoud van het verhaal, het langs de ene kant zo mooie, en langs de andere kant o zo grappige, hilarische, bestervenswaardige aspect van Urbanus, voeg daarbij nog eens een aardige Belgisch-Nederlandse cast en je hebt een enorm potentieel, dat hier optimaal benut is geweest. Maar daar komen dan ook nog eens de talloze scènes bij waarin je haast zou stikken in je lach, of wat je op dat moment aan het eten/drinken bent. Voorbeelden zat in de film: *Urbanus komt met lang rechthoekig pak aan de deur* *Deur gaat eerst open, maar wordt dan dichtgeslaan, terwijl het pak er half tussenzit* *Deur gaat weer open en Jan Decleir vraagt uit nieuwsgierigheid*: "En wa zit er in da pak ?" Urbanus met beteurd gezicht: "Een ruit" Of de moment waarin Urbanus (Placide in de film) in de camionette in een hevig gevecht verwikkeld is, als er plots een schot gelost wordt, de kogel langs alle wanden in de auto afketst, om vervolgens na door de geopende deur naar buiten gevlogen te zijn de enige emmer met water te doorboren. Momenten zat, die ik niet allemaal ga opnoemen, omdat ik anders te lang zou bezig zijn, maar ik kon het niet nalaten jullie een klein fragmentje uit deze film mee te geven. Veel plezier alvast.
You should know, you should know I love you You should know, You should know I'm here Always be near me, guardian angel, Always be near me, there's no fear.
Iedereen maakt het al eens mee, als hij of zij op de bus zit, medereizigers die lekker asociaal willen wezen, dit kan vaak op verschillende manieren. Vooreerst hebben we de mensen die zo nodig de benen is moeten strekken, en daarbij liefst de bank over hen ook inpalmen, waardoor daar dus niemand kan gaan zitten. Meestal doen deze mensen wel hun been weg als iemand wil gaan zitten, dit gaat dan eigenlijk wel door de beugel. Hetzelfde met mensen die hun ganse (nu ja, "ganse" voor zover je plek hebt op sommige bussen )) bank met hun rugzakken, tasjes, ... bezetten, en het liefst nog op een propvolle bus, zo zitten ze lekker rustig. Ook hier hebben we uitzonderingen die hun gerief op de grond zetten, als er iemand wil gaan zitten (soms wel na expliciet vragen). En dan, wie kent ze niet, de "oortjes-generatie" waartoe ik ook behoor. Bijna iedereen op de bus zal ze al wel gehoord en gezien hebben. MP3 of Ipod op zak, en dan de R&B, Techno, Rai en andere volle bak, en het liefst nog zo luid dat je buren (ja zelfs die 7 banken er voor en er achter zitten) kunnen "meegenieten". Hartstikke gezellig, niet? Ok, ik geef toe, ik heb ook regelmatig mij MP3 in steken, maar ik probeer dan wel met de andere reizigers rekening te houden. Ja, ik vraag zelfs af en toe om me een seintje te geven als de muziek te luid zou staan. Maar ik kan niet altijd even goed luisteren, omdat andere mensen hun machine zo luid staat, dat ik mijn eigen muziek, met de oortjes tot half in de gehoorgang gepropt niet kan horen. Aangenaam is anders. Daarom, iedereen die met de bus rijdt, u bent niet alleen, en als iedereen een beetje minder asociaal zou doen, dan zouden we al veel beter geluimd van en naar het werk/school gaan. Want ik moet zelf toegeven, er zijn sommige dagen dat ik nogal prikkelbaar ben, vooral als ik een dag heel lang, of net bijna geen les heb gehad (en dus langer op mijn bus zit (te wachten) dan in een aula of klaslokaaltje te zitten. Daarom misschien enkele zaken die we in gedachten zullen houden als we met de bus reizen: - iedereen heeft recht op een plek, dus leg de plaatsen naast en over jou niet vol met je benen en andere rommel - als je GSMt of een gewoon gesprek met je buur hebt laat dan niet de ganse bus delen in de conversatie - als je naar muziek luistert, gun jezelf een privé concert en denk eens aan je trommelvliezen, je kan het volumeknopje ook op minder zetten Zo enkele kleine zaken, die 't busreizen prettiger kunnen maken
Vogatoro's plek
nu ja, er zijn nog wel enkele leuke plekjes die ik me kan inbeelden waar je Valentijn kan doorbrengen
.
)) bank met hun rugzakken, tasjes, ... bezetten, en het liefst nog op een propvolle bus, zo zitten ze lekker rustig. Ook hier hebben we uitzonderingen die hun gerief op de grond zetten, als er iemand wil gaan zitten (soms wel na expliciet vragen). En dan, wie kent ze niet, de "oortjes-generatie" waartoe ik ook behoor. Bijna iedereen op de bus zal ze al wel gehoord en gezien hebben. MP3 of Ipod op zak, en dan de R&B, Techno, Rai en andere volle bak, en het liefst nog zo luid dat je buren (ja zelfs die 7 banken er voor en er achter zitten) kunnen "meegenieten". Hartstikke gezellig, niet? Ok, ik geef toe, ik heb ook regelmatig mij MP3 in steken, maar ik probeer dan wel met de andere reizigers rekening te houden. Ja, ik vraag zelfs af en toe om me een seintje te geven als de muziek te luid zou staan. Maar ik kan niet altijd even goed luisteren, omdat andere mensen hun machine zo luid staat, dat ik mijn eigen muziek, met de oortjes tot half in de gehoorgang gepropt niet kan horen. Aangenaam is anders. Daarom, iedereen die met de bus rijdt, u bent niet alleen, en als iedereen een beetje minder asociaal zou doen, dan zouden we al veel beter geluimd van en naar het werk/school gaan. Want ik moet zelf toegeven, er zijn sommige dagen dat ik nogal prikkelbaar ben, vooral als ik een dag heel lang, of net bijna geen les heb gehad (en dus langer op mijn bus zit (te wachten) dan in een aula of klaslokaaltje te zitten. Daarom misschien enkele zaken die we in gedachten zullen houden als we met de bus reizen: 
