Ik wil jullie deze tekst niet onthouden. Graag met aandacht lezen!  

Enige tijd geleden verscheen in een Vlaamse krant het volgende: aan het woord is de Finse gids Akke (ik citeer): “Hoe komt het toch dat wij, Finnen, hoewel we onderhevig zijn aan muskieten, extreme weersomstandigheden, het duister van de winter en het bijna constante licht in de zomer, toch opvallen in bijvoorbeeld de gsm-industrie, Formule 1 of tot de top behoren van het internationale leerprogramma Pisa? Er is volgens Akke maar één antwoord op: SISU. “Dat is een nationale karaktertrek, een combinatie van wilskracht, moed en volharding.”

Ik werd er zowaar even stil van. Sisu: = “Nationale karaktertrek” - “Wilskracht” - “Moed” - “Volharding”. Kennen wij, Vlamingen, deze begrippen?

Ik zie - maar misschien zie ik dat verkeerd - dat veel Vlaamse politici politieke ruggengraat missen en er de voorkeur aan geven om eerst tegen elkaar te onderhandelen.

Tegenover de Franstalige hardheid zie ik bovendien de Vlaamse wendbaarheid. Vlamingen draaien snel bij om hun positie te behouden. Wendbaarheid grenst soms aan zelfverloochening. Het is opvallend hoe vaak Franstalige politici aan de onderhandelingstafel hun zin doordrijven terwijl ze de mindere zijn.

Ik krijg het maar niet uitgelegd aan mijn drie zonen. In de aardrijkskundeles hebben ze nochtans geleerd dat Vlaanderen een demografisch overwicht heeft. Vlaanderen zorgt voor het leeuwendeel van het Belgische bnp. Zowel Wallonië als Brussel zijn met een werkloosheid van twintig procent economisch geen levensvatbare entiteiten. Een argeloze buitenstaander zou denken dat Vlaamse politici het voor het zeggen hebben. Niet dus.

Laten we in godsnaam toch de fierheid hebben - naar het voorbeeld van en uit respect voor onze voorouders - om op de onderhandelingstafel niet datgene te leggen wat niet onderhandelbaar is.

Laten we er eens bij stilstaan dat wij het enige volk ter wereld zijn dat bereid is om te willen onderhandelen, sterker nog, om afstand te willen doen van de wezenskenmerken van elk volk: onze taal en ons grondgebied. ‘Grond’ is geen abstract begrip als wij vaststellen dat ook vandaag de internationale politiek worstelt met twisten tussen landen over grondgebied. Zie bijvoorbeeld

Palestina en Israël, China en Taiwan, de grensgeschillen tussen China en India, de disputen tussen Turkije, Syrië en Irak over de Eufraat of de ruzie tussen Rusland en Japan over het eiland Sachalin, of godbetert de ruzie tussen Canada en Denemarken over een onbewoond rotseilandje van 1,3 km², omgeven door ijsmassa’s.

Er móet paal en perk gesteld worden aan het geleidelijk afpakken van Vlaams grondgebied door de Franstaligen. We móeten vermijden dat onze Vlaamse cultuur teloor gaat of dat de motor - van gedegen Vlaamse kwaliteit - van onze economie sputtert.

Het is het moment om nú - samen - stop te zeggen: aan sommige wezenskenmerken wordt niet geraakt. En laten we elke uitspraak vermijden die verdeeldheid in onze Vlaamse rangen brengt.

Laten we de krachten bundelen, eensgezind, samen de neuzen in dezelfde richting.

Als de 2 miljoen Slovenen, de 3 miljoen Litouwers, de 4 miljoen Ieren en de 5 miljoen Slovaken aan de beslissingstafel van Europa zitten, waarom hebben de 6 miljoen Vlamingen daar dan nog te weinig te zeggen? Wie bekommerde zich om de Baltische staten toen ze nog deel uitmaakten van de Sovjet-Unie? Nu heeft ook een land als Estland een duidelijke, onderscheiden internationale identiteit. En dat is nuttig om toeristen en investeringen aan te trekken.

Ik ben het eens met Mahatma Gandhi: "Om internationalist te zijn, moet je eerst nationalist zijn.

Internationalisme houdt in dat volkeren van verschillende streken of naties samen komen en het eens worden over een gemeenschappelijk beleid. De inzet voor de eigen natie is niet in tegenspraak met de inzet voor de wereldgemeenschap."

Onthoud toch deze woorden: “Sisu. Wilskracht. Moed. Volharding”. Gebruik er uw verbeeldingskracht bij. (An De Moor) 

17-07-2008 om 19:35 geschreven door jefeggermont