De overweldigende overwinning van het Vlaams-nationalisme heeft velen weer geloof gegeven.
De overwinning heeft als stiefouders immers Madame Non en Maingain-Reynders. En de modale Vlaming liet zich niet bij de neus leiden door de zelfverklaarde belgicistische wijsneuzen à la Marc Reynebeau of zogenaamde wijze staatslieden van het type Mark Eyskens of Wilfried Martens. Vakbonden, zowel ACV als ABVV achtten het nodig om stemadvies te geven en nadrukkelijk de V-partijen af te wijzen en schoten daarmee in eigen voet. De Vlaming toonde zich "oud en wijs" genoeg om zich geen stemgedrag te laten opdringen. De modale Vlaming toonde niet in het verleden te leven maar te geloven in een betere, autonomere toekomst.
Die verkiezingsuitslag maakt ook dat de naam Vlaanderen, de Vlaamse Leeuw als vlag, kortom de symbolen van onze groeiende natie, niet langer vies zijn in de ogen van Jan-met-de-Pet. Vlag, naam, leeuw... ze behoren weer toe aan àlle Vlamingen.
Maar we moeten ook erg goed beseffen dat de Vlaamse partijen die aan de onderhandelingen zullen deelnemen, de moed zullen moeten opbrengen om duidelijke ja's en neen's te formuleren en tegelijkertijd de wijsheid dienen te hanteren om voor Vlamingen én Walen toekomstgerichte beslissingen te treffen.
De problematiek is zo immens complex dat niemand achter de illusie mag aanlopen dat op 21 juli voor de laatste keer de Brabançonne weerklinkt! Matigheid in het verwachtingspatroon is dan ook geboden! Want 13 juni is en was niet het eindpunt van honderdvijftig jaar Vlaamse beweging. Het kan een keerpunt blijken, laat ons hopen. De groei naar een autonoom Vlaanderen moet een evolutair proces zijn, een democratisch proces. Nog meer Vlamingen moeten ervan overtuigd worden dat ze beter af zijn , én ook de Walen, met onafhankelijkheid en mogelijks daarop volgend een samenwerking in de Lage landen en Europees verband.
De groeiende Vlaamse staat moet gelijke kansen bieden aan àlle ingezetenen, moet de fiscale fraude met alle middelen bestrijden en moet iedereen een fatsoenlijk bestaan bieden.
Het socialisme beroept er zich op een rechtvaardigheidsbeweging te zijn. Het Vlaams-nationalisme werkt bevrijdend en ontvoogdend. Samenwerken houdt de potentie in van vooruitgang, breed volkswelzijn en rechtvaardigheid. Zowel socialisme als volksnationalisme zijn dragers van wat de Franse Revolutie aanreikte als "fraternité". We gunnen dus Di Rupo en De Wever een kans, tijd en respijt... een betere toekomst ten bate... niet voor België maar voor ons en onze kinderen.
Recent viel mij een nummer van "Meervoud" in handen. Het is een politiek-cultureel maandblad dat 10 keer per jaar verschijnt. Meervoud is geïnspireerd vanuit het links Vlaams-nationaal gedachtegoed en trok daarom juist mijn aandacht. Eindelijk een links-geörienteerd tijdschrift dat ook streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen.
Wij zeggen altijd "als het om de natie gaat, zijn we één!", wel dit is een mooi voorbeeld om de handen in elkaar te slaan en ook die mensen meer en intenser te betrekken op onze weg naar een vrij Vlaanderen.
Iedereen met open ogen en oren ziet dat er grote uitdagingen op ons afkomen. Hoe kan Vlaanderen zijn onafhankelijkheid en soevereiniteit veroveren op de Belgische staat en de Europese Unie? Is er een nieuwe taalstrijd nodig tegen de "verengelsing"? Hoe is sociale achteruitgang te stoppen? Zullen de Vlaamse beweging, de Vlaamse vakbonden en de brede sociale beweging alternatieven kunnen bieden voor de nieuwe uitdagingen, liefst gezamenlijk? Welke rol wil Vlaanderen internationaal spelen? Hoe tot redelijke oplossingen komen voor het multiculturele vraagstuk? En wat met de plaats van Brussel in een soeverein Vlaanderen?
Het hoeft geen betoog dat het nationalisme, de hernieuwde aandacht voor de rol van de naties en volkeren vandaag brandend actueel zijn. Volkeren en naties worden geconfronteerd met de uitschakeling van de democratie, met grote migratiestromen, met de militarisering van de samenleving, enz... Naties en volkeren dreigen cultureel, economisch en politiek te worden gemarginaliseerd ten voordele van de winst van multinationale bedrijven en politieke regimes in hun dienst die de rijkdommen plunderen...
Als we via dit blad dan de lijn verder doortrekken naar o.m. de Gravensteengroep, de Vlaams-Socialistische Beweging (V-SB) en de SFL die trouwens nu zaterdag 26 september een Sociaal-Flamingantische Landdag organiseert over "Brussel Vlaams: onrealistisch of levensnoodzakelijk?" dan voel ik me meer en meer geroepen om ook in die richting mijn hand uit te steken. "Als het om de natie gaat..." Het moet kunnen!
