Zo heel af en toe komt één van onze rode Leiders aandraven met een "tof idee".. Toen de leider van de rooie bende met zijn tof idee voor de proppen kwam, konden we echter enkel eens goed vloeken. Dat we daar zelf nu niet op gekomen waren! Want iedereen zal het toegeven: een dergelijk briljant idee hadden we enkel van zijn vader verwacht.
En wat was dat tof idee dan wel, zul je jezelf afvragen? Onze belastingsbrief dient opgesmukt te worden met een reeks koppen van hen die verantwoordelijk zijn voor de crisis! Wij dachten al dadelijk aan een hele resem portretten van parlementsleden... maar we hadden het verkeerd voor. De echte schuldigen van de crisis willen we zien! Want het is door hen dat de belastingsbrief zo gepeperd is. Niet de "beleidsverantwoordelijken" van enkele tientallen jaren geleden. Want blijkbaar is de staatsschuld van de federatie er pas de laatste jaren gekomen. We hebben dus onze belastingsbrieven van voor 2008 blijkbaar niet zo goed gelezen.
We geven toe, we hebben geen belastingsconsulent zoals enkele vrienden van de Rooie Leider. Blijkbaar deed de Rooie Leider een dutje tijdens de paarse regeringen. Zijn vader werd toen ook wat stiller.
Nee, we moeten de schuldigen voor de huidige crisis en de hoogte van de belastingen meer in de schijnwerpers plaatsen, dat zijn dus de bankiers. Maar is dat niet wat eenvoudig?
Nu kunnen we ons rood genie wel begrijpen... In deze tijden van crisissen, kaasschaven en besparingen ga je beter niet te ver zoeken naar foto's. Kwestie van auteursrechten en zo. We nemen dus maar foto's van bekenden in de rode stal. Zoals die van een gewezen excellentie, eigenaar van een managementvennootschap, die voorzitter wordt van een bedenkelijk bankje. Of die van een andere gewezen excellentie, tussendoor ook gouverneur, die baas was van een verzekering, die tussendoor even spaarrekeningen met een onmogelijke rente versjacherde. Toevallig drong een gezante van de socialistische "powers that be" er zo sterk op aan dat Vlaanderen een fameuze duit in het zakje zou doen om dit maatschappijtje van de schroothoop te houden. Zo weten we ook weer waarom we belastingen betalen. Haar fotootje mag er ook bij. En dan zwijgen we maar over de vele notabelen die een zuurverdiende zitpenning opstreken om "ja" te knikken bij één of andere holding. Die mogen we ook redden.
Was de voorzitter wat minder politiek correct geweest, dan had hij waarschijnlijk het epitheton "populist" over zich gekregen. Daarvoor was zijn geniale inval wellicht niet spectaculair genoeg. Enkele dagen later las hij zijn syndicale vrienden dan maar de levieten. Politieke stakingen mogen, maar niet tegen regeringen waar hij in zetelt. En de belastingen mee vaststelt. Of wilde hij per se zijn eigen fotootje op onze belastingsbrief?
Het zijn niet alleen de Walen die zich om welbegrepen eigenbelang verzetten tegen het streven naar een zelfstandig Vlaanderen.
Minder begrijpelijk is de tweedracht binnen Vlaanderen die ons belet eendrachtig de belangen van het Vlaamse volk te behartigen. En dan hebben we het hier niet over het vertederend royalisme van brave mensen die in de glitter van de monarchie een zekere compensatie vinden voor hun eigen miserie.
Het gaat over dat deel van onze Vlaamse elite die vanuit de eigen luxueuze eigengereidheid elk contact met het volk heeft verloren en zichzelf nu uitroepen tot herauten van het belgische nationalisme en die alleen overleven dank zij hun belgicistische broodheren!
Het ergste daarbij zijn nog niet die schrijvers en artiesten die regelmatig hun ergernis ventileren tegen de actieve Vlaamse middens, maar wel de vakbonden. Vakbonden die vergeten dat ze de belangen moeten behartigen van het eigen volk en in naam van een eenzijdige solidariteit samenwerken met reactionaire belgicistische en royalistische middens.
Binnen het ACV ging men zelfs zo ver op te roepen te stemmen voor de klasse vijand, uit haat tegen de flaminganten van de N-VA. De vakbonden hebben wellicht ook hun welbegrepen eigenbelangen om dergelijke volksvijandige keuze te maken. Maar in de keuze tussen voorgewend eigenbelang als organisatie en dienstbaarheid aan het eigen volk, hebben zij het laten afweten en hebben ze als vakbond gefaald.
De manier waarop we naar een zelfstandig Vlaanderen gaan, zal bepalen hoe de toekomst van Vlaanderen er zal uitzien. Die toekomst zal in grote mate afhangen van de wijze waarop die zelfstandigheid wordt bereikt. De belgicistische auteur Tom Lanoye die geen enkele gelegenheid laat voorbijgaan om zijn volk te beledigen, heeft onlangs smalend gezegd dat een zelfstandig Vlaanderen niet zou verschillen van België, waaruit uiteraard de conclusie volgt dat splitsen niet nodig is.
Wanneer men zulk een minachtende houding aanneemt tegenover Vlaanderen, is het normaal dat men tot de overtuiging komt dat er niets ten gronde kan gewijzigd worden in het politieke gebeuren.
Wij geloven dat er voldoende levende krachten zijn, in de verschillende geledingen van onze Vlaamse samenleving, om corruptie, vriendjespolitiek en zelfbediening doelmatig te bestrijden en de democratie te herstellen.
Wanneer de communautaire hypotheek zal gelicht zijn, is de kans groot dat Vlaanderen de samenlevingsproblemen veel efficiënter kan aanpakken.
Maar dat zal afhangen van de Vlamingen zelf, van hun initiatieven, hun democratische wil.
Voor de modale Vlaming is de Vlaamse Beweging een emancipatorische en dus fundamenteel democratische beweging. Het Vlaamse huis dat wij verdedigen is geen afgesloten folkloristische Bokrijkhoeve maar een woning met verschillende corresponderende kamers waar plaats is voor iedereen die hier leeft.
In een zelfstandig Vlaanderen zal er plaats zijn voor verschillende groepen die alle rechten en plichten met elkaar delen. Dit geldt o.m. ook voor de nieuwe Vlamingen die zich hier voorgoed gevestigd hebben.
Feit is dat de ontvoogding van onze Vlaamse gemeenschap nog volop bezig is en in de richting gaat van een steeds grotere Vlaamse autonomie. De opbouw die nu echt van start kan gaan, zal het werk zijn van àlle bevolkingsgroepen die hieraan wensen mee te doen.
En daarom is het vandaag meer dan tijd om ook de nieuwe Vlamingen hierin te betrekken. Er zijn redenen te over om elkaar op te zoeken, aan tafel te gaan zitten en na te gaan wat we samen kunnen doen om aan de weg te timmeren. We moeten de allochtonen leren kennis maken met onze taal, cultuur, hen eens uitnodigen en meenemen naar buurtfeesten, culturele activiteiten, Vlaamse manifestaties en dergelijke meer.
We moeten die nieuwe Vlamingen ons verhaal vertellen, het verhaal van ons jarenlange streven naar meer zelfstandigheid, het verhaal van onze identiteit. Heel wat van de nieuwe Vlamingen spreken reeds onze taal. Dan kan het ook niet moeilijk zijn om hen verder te laten kennis maken met ons zo rijke cultuurleven.
Integreren mag geen kwestie zijn van papieren regels, wat handtekeningen of een examen over de kennis van de taal. Integreren doe je met heel je hart, heel je ziel en met al je krachten. Het is een avontuur, een geestelijk, moreel, emotioneel en daarom volop menselijk avontuur. Maar ook een avontuur dat je niet alleen onderneemt. Als het menselijke netwerk waarin de nieuwe Vlaming terechtkomt, hermetisch gesloten blijft, is er voor niemand binnenkomen aan. Ook aan onze kant moet het integratieproces plaatsvinden. En ook daar moet het geschieden met hart en ziel!
Wij moeten aanvaarden dat er nieuwe bondgenoten zijn, mensen die, net zoals het Vlaamse volk zelf, door machthebbers gebruikt werden en die daarom, alleen al door het gedeelde lot, best elkaar vinden en samen aan de kar gaan trekken.
De overweldigende overwinning van het Vlaams-nationalisme heeft velen weer geloof gegeven.
De overwinning heeft als stiefouders immers Madame Non en Maingain-Reynders. En de modale Vlaming liet zich niet bij de neus leiden door de zelfverklaarde belgicistische wijsneuzen à la Marc Reynebeau of zogenaamde wijze staatslieden van het type Mark Eyskens of Wilfried Martens. Vakbonden, zowel ACV als ABVV achtten het nodig om stemadvies te geven en nadrukkelijk de V-partijen af te wijzen en schoten daarmee in eigen voet. De Vlaming toonde zich "oud en wijs" genoeg om zich geen stemgedrag te laten opdringen. De modale Vlaming toonde niet in het verleden te leven maar te geloven in een betere, autonomere toekomst.
Die verkiezingsuitslag maakt ook dat de naam Vlaanderen, de Vlaamse Leeuw als vlag, kortom de symbolen van onze groeiende natie, niet langer vies zijn in de ogen van Jan-met-de-Pet. Vlag, naam, leeuw... ze behoren weer toe aan àlle Vlamingen.
Maar we moeten ook erg goed beseffen dat de Vlaamse partijen die aan de onderhandelingen zullen deelnemen, de moed zullen moeten opbrengen om duidelijke ja's en neen's te formuleren en tegelijkertijd de wijsheid dienen te hanteren om voor Vlamingen én Walen toekomstgerichte beslissingen te treffen.
De problematiek is zo immens complex dat niemand achter de illusie mag aanlopen dat op 21 juli voor de laatste keer de Brabançonne weerklinkt! Matigheid in het verwachtingspatroon is dan ook geboden! Want 13 juni is en was niet het eindpunt van honderdvijftig jaar Vlaamse beweging. Het kan een keerpunt blijken, laat ons hopen. De groei naar een autonoom Vlaanderen moet een evolutair proces zijn, een democratisch proces. Nog meer Vlamingen moeten ervan overtuigd worden dat ze beter af zijn , én ook de Walen, met onafhankelijkheid en mogelijks daarop volgend een samenwerking in de Lage landen en Europees verband.
De groeiende Vlaamse staat moet gelijke kansen bieden aan àlle ingezetenen, moet de fiscale fraude met alle middelen bestrijden en moet iedereen een fatsoenlijk bestaan bieden.
Het socialisme beroept er zich op een rechtvaardigheidsbeweging te zijn. Het Vlaams-nationalisme werkt bevrijdend en ontvoogdend. Samenwerken houdt de potentie in van vooruitgang, breed volkswelzijn en rechtvaardigheid. Zowel socialisme als volksnationalisme zijn dragers van wat de Franse Revolutie aanreikte als "fraternité". We gunnen dus Di Rupo en De Wever een kans, tijd en respijt... een betere toekomst ten bate... niet voor België maar voor ons en onze kinderen.
Recent viel mij een nummer van "Meervoud" in handen. Het is een politiek-cultureel maandblad dat 10 keer per jaar verschijnt. Meervoud is geïnspireerd vanuit het links Vlaams-nationaal gedachtegoed en trok daarom juist mijn aandacht. Eindelijk een links-geörienteerd tijdschrift dat ook streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen.
Wij zeggen altijd "als het om de natie gaat, zijn we één!", wel dit is een mooi voorbeeld om de handen in elkaar te slaan en ook die mensen meer en intenser te betrekken op onze weg naar een vrij Vlaanderen.
Iedereen met open ogen en oren ziet dat er grote uitdagingen op ons afkomen. Hoe kan Vlaanderen zijn onafhankelijkheid en soevereiniteit veroveren op de Belgische staat en de Europese Unie? Is er een nieuwe taalstrijd nodig tegen de "verengelsing"? Hoe is sociale achteruitgang te stoppen? Zullen de Vlaamse beweging, de Vlaamse vakbonden en de brede sociale beweging alternatieven kunnen bieden voor de nieuwe uitdagingen, liefst gezamenlijk? Welke rol wil Vlaanderen internationaal spelen? Hoe tot redelijke oplossingen komen voor het multiculturele vraagstuk? En wat met de plaats van Brussel in een soeverein Vlaanderen?
Het hoeft geen betoog dat het nationalisme, de hernieuwde aandacht voor de rol van de naties en volkeren vandaag brandend actueel zijn. Volkeren en naties worden geconfronteerd met de uitschakeling van de democratie, met grote migratiestromen, met de militarisering van de samenleving, enz... Naties en volkeren dreigen cultureel, economisch en politiek te worden gemarginaliseerd ten voordele van de winst van multinationale bedrijven en politieke regimes in hun dienst die de rijkdommen plunderen...
Als we via dit blad dan de lijn verder doortrekken naar o.m. de Gravensteengroep, de Vlaams-Socialistische Beweging (V-SB) en de SFL die trouwens nu zaterdag 26 september een Sociaal-Flamingantische Landdag organiseert over "Brussel Vlaams: onrealistisch of levensnoodzakelijk?" dan voel ik me meer en meer geroepen om ook in die richting mijn hand uit te steken. "Als het om de natie gaat..." Het moet kunnen!
Vreemd dat heel wat van onze culturele en artistieke intelligentsia beschaamd zijn om zich als Vlamingen te "outen". Nochtans volstaat het om in Vlaanderen geboren te worden om Vlaming te zijn. Daar is net als aan jarig zijn, geen verdienste aan. Het is meer een feitelijkheid. Waarom dan dit Vlaming zijn loochenen?
Hebben sommigen in Vlaanderen dan zo'n collectief trauma opgelopen met die voorbije "zwarte zondagen"? Het begrip "Vlaams" lijkt sedertdien wel bezoedeld, gekaapt als het ware door één radikale strekking... En vanuit een reactie daarop, "rechts is fout, dus Vlaams is fout", wendde onze elite zich blind naar de andere kant. Waar in normale landen de artistieke wereld bijna per definitie kritisch staat tegenover Kerk en staat, is ze hier verworden tot schoothondje van de meest antidemocratische instelling die er bestaat: de monarchie, laatste symbool van de erfelijke macht!
Vlamingen hebben evenveel recht op het uiten van hun eigen cultuur als pakweg Denen, Ieren, Basken, Portugezen en dat staat los van overdreven trots en chauvinisme. Het is simpelweg een deel van wie we zijn. Wij zijn Vlaams, verdraagzaam, solidair en open voor de wereld.
Maar het schelden, bespotten, kleineren en afgeven op de Vlaamse cultuur is totaal misplaatst en getuigt van een pover zelfbeeld.
Er zijn maar weinig volkeren ter wereld die er zo'n masochistisch genoegen in scheppen hun eigen verleden, hun eigen identiteit te bezwadderen als de Vlamingen.
"Spuw nooit in de bron waaruit u heeft gedronken" is dan ook een meer dan wijze spreuk van de Nederlandse anarchist Anton Constandse.
Het werk van de Vlaming en van Vlaanderen zit er nog lang niet op!
Davidsfonds Wilrijk en de Vlaamse Volksbeweging Antwerpen nodigen Ludo Abicht uit voor een gespreksavond op donderdag 12 februari 2009.
Deze avond heeft plaats in Praat & Eetcafé 't Spant, Boomsesteenweg 335 te Wilrijk. (Ruime parkeergelegenheid onder de brug van de A12).
Ludo doceerde literatuur en filosofie aan de universiteiten van New Brunswick (Canada), Antioch en Berkeley (VS). Vanaf 1984 aan de UIA, het HIVT-RUCA en de Plantijn Hogeschool, Antwerpen. Hij is emeritus-hoogleraar sinds oktober 2001.
Op dit ogenblik is hij nog gastprofessor aan de UA en de Ugent en publiceerde 21 boeken (dichtbundels, romans, essays over filosofie, literatuur, het jodendom, de multicultuur en het Palestijnse vraagstuk) en schrijft regelmatig artikels in diverse tijdschriften. Ludo is ook medeondertekenaar van het Gravensteenmanifest.
Ludo komt deze avond spreken over zijn nieuw boek "het lunapark en andere plekken", waarin de schrijver ons meeneemt naar 17 plaatsen die een onuitwisbare stempel hebben gedrukt op zijn persoonlijk verleden: mijlpalen zowel als kruispunten, momenten van stilstand en van verandering van koers...
Aansluitend vertelt hij over zijn medewerking aan de Gravensteengroep die vanuit verschillende politieke en ideologische uitgangspunten wil meewerken aan meer Vlaanderen. De ondertekenaars willen dat redelijke en rechtvaardige Vlaamse eisen door zoveel mogelijk mensen onderschreven worden en zijn ervan overtuigd dat de Vlaamse identiteit moet doorgetrokken worden naar alle lagen van de bevolking. "In Vlaanderen telt immers iedereen mee".
Inkom: 5 euro. Leden van DF, VVB en VVVG betalen 4 euro.
Op donderdag 3 juli jl. hield An De Moor, voorzitter van de 11-Daagse Vlaanderen-Europa en de Beweging Vlaanderen-Europa een meer dan interessante 11 juli-toespraak.
Ik wil jullie deze tekst niet onthouden. Graag met aandacht lezen!
Enige tijd geleden verscheen in een Vlaamse krant het volgende: aan het woord is de Finse gids Akke (ik citeer): Hoe komt het toch dat wij, Finnen, hoewel we onderhevig zijn aan muskieten, extreme weersomstandigheden, het duister van de winter en het bijna constante licht in de zomer, toch opvallen in bijvoorbeeld de gsm-industrie, Formule 1 of tot de top behoren van het internationale leerprogramma Pisa? Er is volgens Akke maar één antwoord op: SISU. Dat is een nationale karaktertrek, een combinatie van wilskracht, moed en volharding.
Ik werd er zowaar even stil van. Sisu: = Nationale karaktertrek - Wilskracht - Moed - Volharding. Kennen wij, Vlamingen, deze begrippen?
Ik zie - maar misschien zie ik dat verkeerd - dat veel Vlaamse politici politieke ruggengraat missen en er de voorkeur aan geven om eerst tegen elkaar te onderhandelen.
Tegenover de Franstalige hardheid zie ik bovendien de Vlaamse wendbaarheid. Vlamingen draaien snel bij om hun positie te behouden. Wendbaarheid grenst soms aan zelfverloochening. Het is opvallend hoe vaak Franstalige politici aan de onderhandelingstafel hun zin doordrijven terwijl ze de mindere zijn.
Ik krijg het maar niet uitgelegd aan mijn drie zonen. In de aardrijkskundeles hebben ze nochtans geleerd dat Vlaanderen een demografisch overwicht heeft. Vlaanderen zorgt voor het leeuwendeel van het Belgische bnp. Zowel Wallonië als Brussel zijn met een werkloosheid van twintig procent economisch geen levensvatbare entiteiten. Een argeloze buitenstaander zou denken dat Vlaamse politici het voor het zeggen hebben. Niet dus.
Laten we in godsnaam toch de fierheid hebben - naar het voorbeeld van en uit respect voor onze voorouders - om op de onderhandelingstafel niet datgene te leggen wat niet onderhandelbaar is.
Laten we er eens bij stilstaan dat wij het enige volk ter wereld zijn dat bereid is om te willen onderhandelen, sterker nog, om afstand te willen doen van de wezenskenmerken van elk volk: onze taal en ons grondgebied. Grond is geen abstract begrip als wij vaststellen dat ook vandaag de internationale politiek worstelt met twisten tussen landen over grondgebied. Zie bijvoorbeeld
Palestina en Israël, China en Taiwan, de grensgeschillen tussen China en India, de disputen tussen Turkije, Syrië en Irak over de Eufraat of de ruzie tussen Rusland en Japan over het eiland Sachalin, of godbetert de ruzie tussen Canada en Denemarken over een onbewoond rotseilandje van 1,3 km², omgeven door ijsmassas.
Er móet paal en perk gesteld worden aan het geleidelijk afpakken van Vlaams grondgebied door de Franstaligen. We móeten vermijden dat onze Vlaamse cultuur teloor gaat of dat de motor - van gedegen Vlaamse kwaliteit - van onze economie sputtert.
Het is het moment om nú - samen - stop te zeggen: aan sommige wezenskenmerken wordt niet geraakt. En laten we elke uitspraak vermijden die verdeeldheid in onze Vlaamse rangen brengt.
Laten we de krachten bundelen, eensgezind, samen de neuzen in dezelfde richting.
Als de 2 miljoen Slovenen, de 3 miljoen Litouwers, de 4 miljoen Ieren en de 5 miljoen Slovaken aan de beslissingstafel van Europa zitten, waarom hebben de 6 miljoen Vlamingen daar dan nog te weinig te zeggen? Wie bekommerde zich om de Baltische staten toen ze nog deel uitmaakten van de Sovjet-Unie? Nu heeft ook een land als Estland een duidelijke, onderscheiden internationale identiteit. En dat is nuttig om toeristen en investeringen aan te trekken.
Ik ben het eens met Mahatma Gandhi: "Om internationalist te zijn, moet je eerst nationalist zijn.
Internationalisme houdt in dat volkeren van verschillende streken of naties samen komen en het eens worden over een gemeenschappelijk beleid. De inzet voor de eigen natie is niet in tegenspraak met de inzet voor de wereldgemeenschap."
Onthoud toch deze woorden: Sisu. Wilskracht. Moed. Volharding. Gebruik er uw verbeeldingskracht bij. (An De Moor)
Met België gaat het niet goed. Het is zelfs op sterven na dood. De crisis die wij de jongste maanden meemaken, is het eindspel van een verlamd regime en kan hopelijk het begin zijn van een heropstanding in een beter en leefbaar staatsmodel, met voordelen voor àlle gemeenschappen.
Een sociaal-economisch propgramma zonder staatshervorming is niet mogelijk. Het ene gaat niet zonder het andere en het is hallucinant dat Wallonië dwars blijft liggen en haar veto stelt. Kan een verregaande regionalisering niet met Wallonië dan zal blijken dat dit alleen nog kan als België gesplitst wordt. Wie dit vandaag niet begrijpt zal dit morgen aan den lijve ondervinden als de economische koek te klein wordt om alle verworvenheden te blijven betalen:
- om te concurreren in een globaliserende wereld
- om onze economische slagkracht te bewaren
- om de pensioenkassen te vullen
- om de torenhoge belastingen te verminderen
- om de hoge werkloosheid terug te dringen
- om het overheidsapparaat efficiënter te maken
- om de solidariteit in stand te houden, enz...
Splitsen dus om een einde te maken aan een contraproductieve, verlammende staatsstructuur waar een minderheid de meerderheid belet om de noodzakelijke hervormingen door te voeren. Vlaanderen heeft zich ontwikkeld tot de meest dynamische regio en heeft zich de facto in een ware natie omgevormd, terwijl de Franstalige gemeenschap zich blijft vastklampen aan het denkbeeld België omdat het niet kan overleven zonder de Vlaamse geldelijke steun. Van democratie gesproken!!
De dagelijkse realiteit is zo dat de beide gemeenschappen nu al weinig met elkaar gemeen hebben. Het is zelfs zo dat Vlaanderen en Wallonië in een aantal landen eigen vertegenwoordigingen hebben die met elkaar concurreren om investeringen binnen te halen. Zo heten de kantoren van Vlaanderen en Wallonië in Barcelona, de hoofdstad van Catalonië, respectievelijk "Wallonië en Brussel" en "Vlaanderen en Brussel"... De enen leggen er de nadruk op dat Brussel Franstalig is, de anderen dat Brussel op Vlaams grondgebied ligt.
Wat dus met Brussel... Hier moet eindelijk eens ernstig over gedebatteerd worden. Gaan wij Brussel loslaten? Gaan wij blijven opteren voor de klassieke oplossing dat Brussel een Vlaamse stad moet zijn en blijven? Of gaan we eens op de gedurfde toer door te stellen dat er een tweede Brussel zou kunnen gecreëerd worden?
Een tweede Brussel bijvoorbeeld omvattend de gordel rond het huidige Brussel van de 19 gemeenten, samengevoegd met heel wat Vlaamse randgemeenten- en steden. Met dan o.m. de industriële gebieden van St.Pieters-Leeuw, Groot-Bijgaarden, Asse, Wemmel, Grimbergen, Vilvoorde, Zaventem en Machelen... Naar het buitenland toe zal er maar één Brussel zijn, doch binnen de grenzen zijn er dan twee, elk met zijn eigen taalregime...
Zelfs zonder onafhankelijkheid kan met dit project gestart worden en kunnen we beter investeren in onze eigen toekomst dan nog verder bij te dragen aan de verfransing van een stad en een bestuur zonder enig respect voor Vlaanderen.
Over Brussel zal nog veel inkt vloeien, zoveel is zeker.... maar we moeten er dringend werk van maken zodat dit geen hypotheek legt op onze verdere stappen naar onafhankelijkheid!!
Als fervente Vlaams-nationalisten, mei 68'ers uit de tijd van "Leuven Vlaams", voerden we vele tientallen jaren harde strijd in talrijke radicale groeperingen. "België Barst" was dè slogan en niets kon ons deren: "Vlaanderen moest bevrijd worden"... En inderdaad, Vlaanderen heeft vroeger fel geleden onder dat belgische juk, de verfransing, zeg maar bezetting! Door die lange, volgehouden en soms verbeten strijd is de Vlaamse Beweging vandaag uitgegroeid tot een volwassen emancipatiebeweging. Vandaar ook dat we moeten leren Vlaanderen te verdedigen op een andere manier dan vroeger. Vlaanderen is vandaag geëvolueerd. De sociaaleconomische, culturele en politieke situatie is sterk gewijzigd.En dat moet ons toch doen concluderen dat we moeten ophouden met vandaag dat intussen toch wel eng geworden denken te blijven propageren.
Klaagzangen over hoe slecht het vroeger was, het België Barst-geroep versterken alleen maar de antipolitiek. Een antipolitiek die leidt naar nog meer zelfbeklag, tot frustraties die uiteindelijk meer schade toebrengen aan onze Vlaamse identiteit dan we wel denken.Als volwassen volk zouden we vandaag fier moeten zijn op de eigen Vlaamse instellingen en onze politici van allerlei kleur. Dat vormt juist de rijkdom van Vlaanderen. Geëngageerde kritiek mag scherp zijn, een reeks vooroordelen daarentegen brengt schade toe aan onze Vlaamse identiteit.Als Vlaanderen blijft klagen en jammeren bestaat het gevaar dat we door de modale Vlaming niet meer ernstig genomen worden. Want dan voelen zij dat je alleen nog maar met je eigen echte en/of vermeende problemen bezig bent of alles daartoe herleidt. Terwijl we toch weten en dagelijks ondervinden dat elke belangrijke vooruitgang naar Vlaamse zelfstandigheid het gevolg is geweest van een zo breed mogelijke confrontatie van mensen, ideeën, technieken en noem maar op.
Eén levendig en uniek moment als voorbeeld: één resolutie in een parlementaire commissie waar alle Vlamingen doodbedaard gebruik maken van hun numerieke en dus democratische meerderheid! Dat getuigde van volwassen Vlaamsgezindheid, de realiteit van een Vlaamse gemeenschap die zich begint te gedragen als om het even welke andere democratische gemeenschap elders ter wereld.
DE GRAVENSTEENGROEP publiceerde op 22 februari haar eerste manifest. Daarin sprak zij haar gehechtheid aan het principe van de solidariteit uit. De samenhang van solidariteit en wederzijds respect vormt de basiswaarde van een rechtvaardige maatschappij. Institutionele hervormingen moeten de realisatie van dergelijke waarden dichterbij brengen.
In een tijd van toenemend individualisme is solidariteit de beste garantie om de kloof tussen arm en rijk, tussen individu en gemeenschap, tussen staten en regio's te overbruggen. Eensgezindheid over dit nobele ideaal lijkt vanzelfsprekend. Maar een nauwkeurige analyse van het principe en de toepassing ervan toont aan dat de verwezenlijking van een authentieke solidariteit in onze samenleving steeds moeilijker wordt. Uitgerekend ter verdediging van de solidariteit wil de Gravensteengroep het vaak foutieve en lege gebruik van het begrip aan de orde stellen, meer bepaald door wie voorbijgaat aan fundamenteel democratische principes.
In de loop van de geschiedenis krijgt het begrip solidariteit verschillende betekenissen, wat een slordig en manipulatief gebruik in de hand werkt. Aan het einde van de achttiende eeuw betekent solidariteit de wederzijdse morele verplichting van personen voor en tegenover elkaar. Tijdens de Franse Revolutie is ze synoniem voor 'broederlijkheid'. Naast de principes van 'vrijheid' en 'gelijkheid' wordt de broederlijkheid de derde grote waarde van de Verlichting en de moderniteit. Vanaf het midden van de negentiende eeuw geraakt de term ingeburgerd in de sociale emancipatiestrijd, wanneer arbeiders staken uit solidariteit met hun lotgenoten elders. Het socialisme van de drie opeenvolgende 'Internationales' beschouwt die grensoverschrijdende solidariteit als een van de vaste pijlers van de maatschappelijke ontvoogding. Toch schiet deze solidariteit van bij de aanvang schromelijk tekort jegens de 'verworpenen der aarde' in de Europese kolonies. Uiteindelijk worden in Europa, na de beide wereldoorlogen, systemen van Sociale Zekerheid opgebouwd, die echter uitsluitend op nationale basis functioneren. Deze laatste, reële beperking van de solidariteit tot de eigen natie, vormt onmiskenbaar een minpunt ten opzichte van het 19de-eeuwse principe. Zo overstijgt de solidariteit weliswaar de fabrieksmuren, maar blijft ze tegelijk structureel binnen de landsgrenzen gevat. Buiten die grenzen geldt slechts de aloude 'liefdadigheid'.
In een context van geleidelijke verbrokkeling van de verzorgingsstaat wordt aan de term solidariteit steeds vaker een wisselende inhoud toegekend. Paus Johannes Paulus II maakt in 1987 van de solidariteit opnieuw een christelijke deugd, die van wederzijdse morele verantwoordelijkheid. Zowel het 'Verdrag van Maastricht' (1992) als 'Een Grondwet voor Europa' (2004) verheffen de solidariteit tot basisprincipe. Maar de teksten blijven uiterst vaag over de vraag hoe die verplichting tussen overheid en burgers moet worden geregeld. Regeringsleiders hebben in naam van de solidariteit tijdens de voorbije jaren ongehinderd maatregelen genomen - bijvoorbeeld inzake fiscaliteit - die allesbehalve ten goede komen aan wie echt solidariteit behoeft. Het begrip is inmiddels zozeer moreel beladen, dat elke kritische analyse ervan onmogelijk wordt en de politieke discussie erover verstomt.
Solidariteit moet de relatie tussen individu en maatschappij regelen. Zij vormt een reactie tegen het vooropstellen van het eigen belang en betekent een bewuste keuze voor de verbondenheid met anderen. Het solidariteitsprincipe stoelt op het idee van gelijkwaardigheid en verdraagzaamheid. Het veronderstelt wederkerigheid en vrijwilligheid. Wie zich solidair verklaart, aanvaardt een gedeelde verantwoordelijkheid, vanuit het diepe morele besef dat het normaal is dat wij de medemens hulp bieden, wanneer wij daartoe in staat zijn. In een solidaire samenleving wordt louter liefdadigheid vervangen door een sociale structuur, die niet zomaar het leed verzacht, maar ook en vooral de economische en politieke ongelijkheden aanpakt, die van dat leed de oorzaak vormen.
Vanuit die beschouwingen wordt duidelijk hoe principieel de Gravensteengroep is in haar verdediging van de solidariteit. Maar dit principe wordt in de huidige Belgische context misbruikt. Wie in dit land durft te pleiten voor het verder ontwikkelen van de regionale solidariteit, die vandaag een van de wezenlijke voorwaarden vormt voor het behoud van de solidariteit in België, wordt bij voorbaat verdacht gemaakt. Wie daarentegen in naam van de solidariteit de historisch vergroeide en beperkende structuren verdedigt, werpt zich graag op als de verdediger van de sociale democratie.
Is het dan niet aangewezen dat Vlaanderen solidair is met Wallonië, met Brussel? Jazeker. Dat is trouwens ook een sociologisch en economisch feit. Maar leven in gelijkwaardigheid en verbondenheid veronderstelt meer dan sociaal-economische solidariteit alleen. Een gelijkwaardige en solidaire samenleving is immers niet realiseerbaar zonder politieke transparantie en zonder politieke solidariteit. Wie sociale solidariteit verwacht, maar tegelijk de politieke solidariteit hypothekeert, ondermijnt zelf, als eerste, het principe van de solidariteit. Dat ontwricht de democratie.
In dit land zijn institutionele hervormingen hoogdringend. Het naast elkaar bestaan van deelstaten, als gelijkwaardige partners, biedt mogelijke garanties voor een reële én realiseerbare solidariteit, voor een op maat gemaakte invulling van regionale behoeften en individuele noden, en voor het aanpassen van onze sociale zekerheid aan nieuwe internationale uitdagingen. De overdracht van sociale, fiscale en economische kernbevoegdheden zal de inwoners van dit land in staat stellen om beter, op een democratische en gelijkwaardige manier, samen te werken.
Tijdens de crisis van de afgelopen maanden werd ons ten onrechte voorgehouden dat 'meer Vlaanderen' tegelijk 'minder Wallonië' betekent. Die voorstelling van zaken zal de spanningen slechts doen toenemen, tot het wellicht te laat zal zijn voor een redelijke en op wederzijds respect gebaseerde oplossing. De oplossing van communautaire problemen moet politici aanzetten tot transparantie omtrent hun solidaire intenties, en dit zowel op het vlak van de politieke, de sociale als de regionale solidariteit.
Tinneke Beeckman, Willy Courteaux, Brigitte Raskin, Pierre Darge, Karel Gacoms, Peter Hoogland, Johan Swinnen, Jan Van Duppen, Tuur Van Wallendael, Etienne Vermeersch, Frans-Jos Verdoodt, Piet van Eeckhaut, Jef Turf, Bart Staes, Jean-Pierre Rondas, Yves Panneels, Chris Michel, Bart Maddens, Paul Ghijsels, Paul De Ridder, Dirk Denoyelle, Peter De Graeve, Eric Defoort, Jo de Caluwe, Ludo Abicht, Jan Verheyen.
Een essentieel kenmerk van onze democratie is de verkiezing van vertegenwoordigers van het volk, die dan belast worden met het vormen van een regering, het maken van wetten en de controle van de regering.
Vandaag worden de vertegenwoordigers van het volk nog wel gekozen maar ze spelen geen wezenlijke rol meer. Laat me toe één voorbeeld te geven. Met de zegen van de koning werd een "Raad van Wijzen" samengesteld, buiten het parlement om, die belast wordt met het uitwerken van een staatshervorming. Die "Raad van Wijzen" is gewoon een middel om het parlement te omzeilen en te vervangen door mensen waarvan men weet dat ze een gedegen staatshervorming in de weg staan.
Deze werkwijze komt neer op het degraderen van het parlement tot een praatbarak, ver weg van elke reële rol zoals die toebedacht werd door de grondwet. En zo kan het vandaag dat een uitgesproken parlementaire meerderheid voor schut wordt gezet door een minderheid die zich verschuilt in een doolhof van pseudo-democratische goocheltoeren.
Hoe lang nog kan men zich nog laten verkiezen op redelijke Vlaamse eisen om nadien opnieuw te verzanden in triest gesjoemel?
Het is Richard Celis weer eens gelukt om een gevulde Schelp in het Vlaams parlement bijeen te krijgen voor een symposium over ons Vlaams cultuurbeleid.
Vertegenwoordigers van de 5 cultuurfondsen (Davidsfonds, Marnixring, Masereelfonds, Rodenbachfonds, Vermeylenfonds en Willemsfonds), genootschappen zoals de Orde van den Prince en verenigingen zoals het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) en het VVA formuleerden er hun visie op het congresthema Welke Vlaamse cultuurpolitiek voor het volgende decennium?
Dit initiatief was niet onuitgegeven: de Beweging Vlaanderen-Europa liet zich inspireren door een eerder debat over het Vlaamse cultuurbeleid sinds de invoering van de culturele autonomie. Dit vond plaats in 1990 toen de toenmalige Vlaamse Culturele Koepel de vijf eerste Vlaamse Ministers van Cultuur samenbracht.
Nu, bijna 20 jaar later, werd dit debat met hun opvolgers herhaald. En dit met Patrick Dewael, Hugo Weckx, Luc Martens en vertegenwoordigers van Paul Van Grembergen en Bert Anciaux.
Symposiumvoorzitter Prof.dr. Jan De Groof vatte bondig samen door te stellen dat het beleid Poma-Dewael cultuur benaderde vanuit een economisch standpunt en een aanzet gaf voor meer Vlaamse cultuur in het buitenland. De ministers Weckx en Martens zagen cultuur meer vanuit welzijnsoogpunt en zorgden voor een solide decretale onderbouw en decentralisatie. Het beleid Van Grembergen-Anciaux schroefde de verzuiling terug, zorgde voor een heruitvinding van het middenveld en voor meer cultuurparticipatie en een spectaculaire stijging van het budget.
Conclusie: er is behoefte aan meer debat, de verschillende overheidsniveaus dienen beter gecoördineerd te worden, niet alleen planning en kwaliteit stimuleren maar ook het vrij initiatief, een inhaalbeweging maken voor de achtergestelde sectoren en een buitenlands cultureel beleid stimuleren.
Cultuur is iets buitengewoon in de zin dat zij ons nieuwe dingen doet ontdekken. Maar cultuur heeft ook met het dagelijkse leven te maken, cultuur is de ziel van een gemeenschap.
Wie de verscheidene, meer dan interessante toespraken hierover wil raadplegen, kan deze aanvragen via een berichtje op deze weblog of via www.vlaandereneuropa.net
Onlangs vond ik nog een tekst van Jef Turf, ooit voorzitter van de Kommunistische Partij in dit land.Toch vind ik zijn betoog van belang en hieronder volgt er een stukje:
Ruim 176 jaar geleden werd op een totaal kunstmatige manier, door de Europese grootmachten van toen, een land gecreëerd. Op enkele historische momenten na, telkens tegenover de buitenlandse bezetter, werd vergeefs gezocht naar een Belgisch nationaal besef. Buiten de drie K's, Kapitaal, Koning en kerk, liepen er weinigen warm voor dit eigenaardige conglomeraat, dwars doorsneden door een eeuwenoude taal- en cultuurgrens tussen Romanen en Germanen.
Vlaanderen heeft, met vallen en opstaan, stilaan de weg gevonden die moet leiden naar zelfstandigheid. Twee grote gebreken hebben die lange reis vertraagd: het wederzijds wantrouwen tussen de traditionele Vlaamse beweging en de sociale organisaties enerzijds, en de extreem rechtse ontsporingen van een deel van de traditionele Vlaamse beweging anderzijds. Die fouten gaven telkens belgicisten de gelegenheid om in het offensief te gaan en de inspanningen voor Vlaamse emancipatie te blokkeren. Vanaf de jaren '60 groeide het Vlaams bewustzijn buiten de traditionele oevers.
Industrialisering, sociale weerbaarheid en massale inzet voor vrede en ontwikkeling hielpen er eigen accenten te leggen. Telkens zag het establishment zich genoodzaakt met minimale maatregelen de openbare mening te sussen. Dit leidde uiteindelijk tot de onleefbare toestanden die we vandaag kennen.
Overal eisen volkeren het recht op zelfbeschikking op en overal willen zij de natie, het volk, in eer herstellen tegenover de globaliserende, vereffende en verarmende trend in. Dit is het antwoord van de volkeren op het ultra-neoliberale beleid dat men ons, onder Amerikaanse voogdij, wil opdringen.
Met de eis tot zelfstandigheid zit Vlaanderen in "de vaart der volken".
Kijkt de leeuw nu naar links of naar rechts? Op dinsdag 15 april heeft een meer dan interessant debat plaats met voor- en tegenstanders over het recente Gravensteen manifest.
Prof. Eric Defoort (KUB en voorzitter VVB), prof. Peter De Graeve (UA) en prof. Eric Corijn (VUB en verdediger tegenmanifest) debateren in de Blandijn UGent, Auditorium E om 20u. Dit debat wordt georganiseerd door Jong N-VA, afdeling Gent.
"Links-flamingantisme, een contradictio in terminis? Linksen en flaminganten, het lijkt geen goeie combinatie te zijn. Terwijl de flaminganten blijven hameren op een grote staatshervorming, zeggen de linksen dat er belangrijker problemen zijn, zoals de vergrijzing, de opwarming van de aarde en de om zich heen grijpende privatisering en neo-liberalisering." aldus de organisatoren.
In het verleden is de combinatie van socialisme en nationalisme vaak ook al gevaarlijk gebleken.
Maar zou het niet kunnen dat een 21ste eeuws socialisme en een 21ste eeuws nationalisme door de veranderende omstandigheden elkaar als bondgenoot kunnen vinden? De rol die staten bijvoorbeeld kunnen spelen in de strijd tegen het wereldwijd oprukkende neo-liberalisme, dat door het oplossen van steeds meer nationale grenzen, zijn kapitaal supersnel uit een regio kan wegtrekken? Of de rol die nationale gemeenschappen kunnen spelen in het tegengaan van het groeiend individualisme en de eenzaamheid, die verantwoordelijk zijn voor o.m. 7 zelfmoorden per dag in Vlaanderen? Of de emancipatie van de ex-koloniale volkeren die nu misschien politiek onafhankelijk zijn, maar zeker nog niet economisch? Als zij als gemeenschap opkomen voor de onafhankelijkheid van hun eigen staat, zijn zij dan nationalisten?
Het klassieke beeld van de verzuurde, onverdraagzame, onsolidaire nationalist moet doorbroken worden. En dat vonden ook de auteurs van het Gravensteenmanifest. Daarover en nog veel meer gaat het debat te Gent. Twee ondertekenaars van het manifest nemen het op tegen een vurige tegenstander ervan. Een sterke aanrader!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
