Het is Richard Celis weer eens gelukt om een gevulde Schelp in het Vlaams parlement bijeen te krijgen voor een symposium over ons Vlaams cultuurbeleid.
Vertegenwoordigers van de 5 cultuurfondsen (Davidsfonds, Marnixring, Masereelfonds, Rodenbachfonds, Vermeylenfonds en Willemsfonds), genootschappen zoals de Orde van den Prince en verenigingen zoals het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) en het VVA formuleerden er hun visie op het congresthema Welke Vlaamse cultuurpolitiek voor het volgende decennium?
Dit initiatief was niet onuitgegeven: de Beweging Vlaanderen-Europa liet zich inspireren door een eerder debat over het Vlaamse cultuurbeleid sinds de invoering van de culturele autonomie. Dit vond plaats in 1990 toen de toenmalige Vlaamse Culturele Koepel de vijf eerste Vlaamse Ministers van Cultuur samenbracht.
Nu, bijna 20 jaar later, werd dit debat met hun opvolgers herhaald. En dit met Patrick Dewael, Hugo Weckx, Luc Martens en vertegenwoordigers van Paul Van Grembergen en Bert Anciaux.
Symposiumvoorzitter Prof.dr. Jan De Groof vatte bondig samen door te stellen dat het beleid Poma-Dewael cultuur benaderde vanuit een economisch standpunt en een aanzet gaf voor meer Vlaamse cultuur in het buitenland. De ministers Weckx en Martens zagen cultuur meer vanuit welzijnsoogpunt en zorgden voor een solide decretale onderbouw en decentralisatie. Het beleid Van Grembergen-Anciaux schroefde de verzuiling terug, zorgde voor een heruitvinding van het middenveld en voor meer cultuurparticipatie en een spectaculaire stijging van het budget.
Conclusie: er is behoefte aan meer debat, de verschillende overheidsniveaus dienen beter gecoördineerd te worden, niet alleen planning en kwaliteit stimuleren maar ook het vrij initiatief, een inhaalbeweging maken voor de achtergestelde sectoren en een buitenlands cultureel beleid stimuleren.
Cultuur is iets buitengewoon in de zin dat zij ons nieuwe dingen doet ontdekken. Maar cultuur heeft ook met het dagelijkse leven te maken, cultuur is de ziel van een gemeenschap.
Wie de verscheidene, meer dan interessante toespraken hierover wil raadplegen, kan deze aanvragen via een berichtje op deze weblog of via www.vlaandereneuropa.net
Onlangs vond ik nog een tekst van Jef Turf, ooit voorzitter van de Kommunistische Partij in dit land.Toch vind ik zijn betoog van belang en hieronder volgt er een stukje:
Ruim 176 jaar geleden werd op een totaal kunstmatige manier, door de Europese grootmachten van toen, een land gecreëerd. Op enkele historische momenten na, telkens tegenover de buitenlandse bezetter, werd vergeefs gezocht naar een Belgisch nationaal besef. Buiten de drie K's, Kapitaal, Koning en kerk, liepen er weinigen warm voor dit eigenaardige conglomeraat, dwars doorsneden door een eeuwenoude taal- en cultuurgrens tussen Romanen en Germanen.
Vlaanderen heeft, met vallen en opstaan, stilaan de weg gevonden die moet leiden naar zelfstandigheid. Twee grote gebreken hebben die lange reis vertraagd: het wederzijds wantrouwen tussen de traditionele Vlaamse beweging en de sociale organisaties enerzijds, en de extreem rechtse ontsporingen van een deel van de traditionele Vlaamse beweging anderzijds. Die fouten gaven telkens belgicisten de gelegenheid om in het offensief te gaan en de inspanningen voor Vlaamse emancipatie te blokkeren. Vanaf de jaren '60 groeide het Vlaams bewustzijn buiten de traditionele oevers.
Industrialisering, sociale weerbaarheid en massale inzet voor vrede en ontwikkeling hielpen er eigen accenten te leggen. Telkens zag het establishment zich genoodzaakt met minimale maatregelen de openbare mening te sussen. Dit leidde uiteindelijk tot de onleefbare toestanden die we vandaag kennen.
Overal eisen volkeren het recht op zelfbeschikking op en overal willen zij de natie, het volk, in eer herstellen tegenover de globaliserende, vereffende en verarmende trend in. Dit is het antwoord van de volkeren op het ultra-neoliberale beleid dat men ons, onder Amerikaanse voogdij, wil opdringen.
Met de eis tot zelfstandigheid zit Vlaanderen in "de vaart der volken".
