Op donderdag 3 juli jl. hield An De Moor, voorzitter van de 11-Daagse Vlaanderen-Europa en de Beweging Vlaanderen-Europa een meer dan interessante 11 juli-toespraak.
Ik wil jullie deze tekst niet onthouden. Graag met aandacht lezen!
Enige tijd geleden verscheen in een Vlaamse krant het volgende: aan het woord is de Finse gids Akke (ik citeer): Hoe komt het toch dat wij, Finnen, hoewel we onderhevig zijn aan muskieten, extreme weersomstandigheden, het duister van de winter en het bijna constante licht in de zomer, toch opvallen in bijvoorbeeld de gsm-industrie, Formule 1 of tot de top behoren van het internationale leerprogramma Pisa? Er is volgens Akke maar één antwoord op: SISU. Dat is een nationale karaktertrek, een combinatie van wilskracht, moed en volharding.
Ik werd er zowaar even stil van. Sisu: = Nationale karaktertrek - Wilskracht - Moed - Volharding. Kennen wij, Vlamingen, deze begrippen?
Ik zie - maar misschien zie ik dat verkeerd - dat veel Vlaamse politici politieke ruggengraat missen en er de voorkeur aan geven om eerst tegen elkaar te onderhandelen.
Tegenover de Franstalige hardheid zie ik bovendien de Vlaamse wendbaarheid. Vlamingen draaien snel bij om hun positie te behouden. Wendbaarheid grenst soms aan zelfverloochening. Het is opvallend hoe vaak Franstalige politici aan de onderhandelingstafel hun zin doordrijven terwijl ze de mindere zijn.
Ik krijg het maar niet uitgelegd aan mijn drie zonen. In de aardrijkskundeles hebben ze nochtans geleerd dat Vlaanderen een demografisch overwicht heeft. Vlaanderen zorgt voor het leeuwendeel van het Belgische bnp. Zowel Wallonië als Brussel zijn met een werkloosheid van twintig procent economisch geen levensvatbare entiteiten. Een argeloze buitenstaander zou denken dat Vlaamse politici het voor het zeggen hebben. Niet dus.
Laten we in godsnaam toch de fierheid hebben - naar het voorbeeld van en uit respect voor onze voorouders - om op de onderhandelingstafel niet datgene te leggen wat niet onderhandelbaar is.
Laten we er eens bij stilstaan dat wij het enige volk ter wereld zijn dat bereid is om te willen onderhandelen, sterker nog, om afstand te willen doen van de wezenskenmerken van elk volk: onze taal en ons grondgebied. Grond is geen abstract begrip als wij vaststellen dat ook vandaag de internationale politiek worstelt met twisten tussen landen over grondgebied. Zie bijvoorbeeld
Palestina en Israël, China en Taiwan, de grensgeschillen tussen China en India, de disputen tussen Turkije, Syrië en Irak over de Eufraat of de ruzie tussen Rusland en Japan over het eiland Sachalin, of godbetert de ruzie tussen Canada en Denemarken over een onbewoond rotseilandje van 1,3 km², omgeven door ijsmassas.
Er móet paal en perk gesteld worden aan het geleidelijk afpakken van Vlaams grondgebied door de Franstaligen. We móeten vermijden dat onze Vlaamse cultuur teloor gaat of dat de motor - van gedegen Vlaamse kwaliteit - van onze economie sputtert.
Het is het moment om nú - samen - stop te zeggen: aan sommige wezenskenmerken wordt niet geraakt. En laten we elke uitspraak vermijden die verdeeldheid in onze Vlaamse rangen brengt.
Laten we de krachten bundelen, eensgezind, samen de neuzen in dezelfde richting.
Als de 2 miljoen Slovenen, de 3 miljoen Litouwers, de 4 miljoen Ieren en de 5 miljoen Slovaken aan de beslissingstafel van Europa zitten, waarom hebben de 6 miljoen Vlamingen daar dan nog te weinig te zeggen? Wie bekommerde zich om de Baltische staten toen ze nog deel uitmaakten van de Sovjet-Unie? Nu heeft ook een land als Estland een duidelijke, onderscheiden internationale identiteit. En dat is nuttig om toeristen en investeringen aan te trekken.
Ik ben het eens met Mahatma Gandhi: "Om internationalist te zijn, moet je eerst nationalist zijn.
Internationalisme houdt in dat volkeren van verschillende streken of naties samen komen en het eens worden over een gemeenschappelijk beleid. De inzet voor de eigen natie is niet in tegenspraak met de inzet voor de wereldgemeenschap."
Onthoud toch deze woorden: Sisu. Wilskracht. Moed. Volharding. Gebruik er uw verbeeldingskracht bij. (An De Moor)
De niet-aflatende inzet van generaties Vlaamsgezinden is op bepaalde punten bijzonder succesrijk geweest en heeft ons op andere vlakken op het spoor gezet naar meer. Dankzij hun engagement kan het defensieve, schadebeperkende verhaal van het afdwingen van Vlaams recht binnen België grotendeels afgelost worden door het offensieve project van de Vlaamse staatsvorming.
Met respect voor de verdiensten van de oude "strijdmethodes" moet de speerpunt van de Vlaamse Beweging die de Vlaamse Volksbeweging (VVB) wil zijn, haar zoektocht naar aan de omstandigheden aangepaste werkingstechnieken voortdurend verder zetten.
Er is een lange weg afgelegd. Vlaanderen beschikt vandaag over structuren met belangrijke eigen bevoegdheden en de Vlaamse Beweging mag terecht trots zijn op die verwezenlijkingen. Zo is het Nederlands vandaag de enige bestuurstaal in Vlaanderen en de Vlaamse overheid beschikt over middelen om het Nederlands te promoten als publieke taal in Vlaanderen.
Maar dit onmiskenbare succes van de Vlaamse Beweging mag de ogen niet doen sluiten voor de blijvende bedreigingen in de grensstreken. De VVB is van mening dat deze problematiek binnen de Belgische context geen definitieve oplossing kan vinden. Alert blijven voor de gevaren van publieke verfransing van delen van het Vlaamse grondgebied is dan ook de boodschap.
We moeten ongenadig de zwakheden van het Belgisch project blootleggen, met de nadrukkelijke ambitie om steeds meer mensen van de noodzaak van de Vlaamse staatsvorming te overtuigen.
Het nieuwe project van de VVB "onafhankelijkheid en samenwerking" moet slagen. Pas dan zal de opdracht voltooid zijn. Laat ons de rangen sluiten en samen ijveren voor de realisatie van een eigen staat!
Met België gaat het niet goed. Het is zelfs op sterven na dood. De crisis die wij de jongste maanden meemaken, is het eindspel van een verlamd regime en kan hopelijk het begin zijn van een heropstanding in een beter en leefbaar staatsmodel, met voordelen voor àlle gemeenschappen.
Een sociaal-economisch propgramma zonder staatshervorming is niet mogelijk. Het ene gaat niet zonder het andere en het is hallucinant dat Wallonië dwars blijft liggen en haar veto stelt. Kan een verregaande regionalisering niet met Wallonië dan zal blijken dat dit alleen nog kan als België gesplitst wordt. Wie dit vandaag niet begrijpt zal dit morgen aan den lijve ondervinden als de economische koek te klein wordt om alle verworvenheden te blijven betalen:
- om te concurreren in een globaliserende wereld
- om onze economische slagkracht te bewaren
- om de pensioenkassen te vullen
- om de torenhoge belastingen te verminderen
- om de hoge werkloosheid terug te dringen
- om het overheidsapparaat efficiënter te maken
- om de solidariteit in stand te houden, enz...
Splitsen dus om een einde te maken aan een contraproductieve, verlammende staatsstructuur waar een minderheid de meerderheid belet om de noodzakelijke hervormingen door te voeren. Vlaanderen heeft zich ontwikkeld tot de meest dynamische regio en heeft zich de facto in een ware natie omgevormd, terwijl de Franstalige gemeenschap zich blijft vastklampen aan het denkbeeld België omdat het niet kan overleven zonder de Vlaamse geldelijke steun. Van democratie gesproken!!
De dagelijkse realiteit is zo dat de beide gemeenschappen nu al weinig met elkaar gemeen hebben. Het is zelfs zo dat Vlaanderen en Wallonië in een aantal landen eigen vertegenwoordigingen hebben die met elkaar concurreren om investeringen binnen te halen. Zo heten de kantoren van Vlaanderen en Wallonië in Barcelona, de hoofdstad van Catalonië, respectievelijk "Wallonië en Brussel" en "Vlaanderen en Brussel"... De enen leggen er de nadruk op dat Brussel Franstalig is, de anderen dat Brussel op Vlaams grondgebied ligt.
Wat dus met Brussel... Hier moet eindelijk eens ernstig over gedebatteerd worden. Gaan wij Brussel loslaten? Gaan wij blijven opteren voor de klassieke oplossing dat Brussel een Vlaamse stad moet zijn en blijven? Of gaan we eens op de gedurfde toer door te stellen dat er een tweede Brussel zou kunnen gecreëerd worden?
Een tweede Brussel bijvoorbeeld omvattend de gordel rond het huidige Brussel van de 19 gemeenten, samengevoegd met heel wat Vlaamse randgemeenten- en steden. Met dan o.m. de industriële gebieden van St.Pieters-Leeuw, Groot-Bijgaarden, Asse, Wemmel, Grimbergen, Vilvoorde, Zaventem en Machelen... Naar het buitenland toe zal er maar één Brussel zijn, doch binnen de grenzen zijn er dan twee, elk met zijn eigen taalregime...
Zelfs zonder onafhankelijkheid kan met dit project gestart worden en kunnen we beter investeren in onze eigen toekomst dan nog verder bij te dragen aan de verfransing van een stad en een bestuur zonder enig respect voor Vlaanderen.
Over Brussel zal nog veel inkt vloeien, zoveel is zeker.... maar we moeten er dringend werk van maken zodat dit geen hypotheek legt op onze verdere stappen naar onafhankelijkheid!!
Als fervente Vlaams-nationalisten, mei 68'ers uit de tijd van "Leuven Vlaams", voerden we vele tientallen jaren harde strijd in talrijke radicale groeperingen. "België Barst" was dè slogan en niets kon ons deren: "Vlaanderen moest bevrijd worden"... En inderdaad, Vlaanderen heeft vroeger fel geleden onder dat belgische juk, de verfransing, zeg maar bezetting! Door die lange, volgehouden en soms verbeten strijd is de Vlaamse Beweging vandaag uitgegroeid tot een volwassen emancipatiebeweging. Vandaar ook dat we moeten leren Vlaanderen te verdedigen op een andere manier dan vroeger. Vlaanderen is vandaag geëvolueerd. De sociaaleconomische, culturele en politieke situatie is sterk gewijzigd.En dat moet ons toch doen concluderen dat we moeten ophouden met vandaag dat intussen toch wel eng geworden denken te blijven propageren.
Klaagzangen over hoe slecht het vroeger was, het België Barst-geroep versterken alleen maar de antipolitiek. Een antipolitiek die leidt naar nog meer zelfbeklag, tot frustraties die uiteindelijk meer schade toebrengen aan onze Vlaamse identiteit dan we wel denken.Als volwassen volk zouden we vandaag fier moeten zijn op de eigen Vlaamse instellingen en onze politici van allerlei kleur. Dat vormt juist de rijkdom van Vlaanderen. Geëngageerde kritiek mag scherp zijn, een reeks vooroordelen daarentegen brengt schade toe aan onze Vlaamse identiteit.Als Vlaanderen blijft klagen en jammeren bestaat het gevaar dat we door de modale Vlaming niet meer ernstig genomen worden. Want dan voelen zij dat je alleen nog maar met je eigen echte en/of vermeende problemen bezig bent of alles daartoe herleidt. Terwijl we toch weten en dagelijks ondervinden dat elke belangrijke vooruitgang naar Vlaamse zelfstandigheid het gevolg is geweest van een zo breed mogelijke confrontatie van mensen, ideeën, technieken en noem maar op.
Eén levendig en uniek moment als voorbeeld: één resolutie in een parlementaire commissie waar alle Vlamingen doodbedaard gebruik maken van hun numerieke en dus democratische meerderheid! Dat getuigde van volwassen Vlaamsgezindheid, de realiteit van een Vlaamse gemeenschap die zich begint te gedragen als om het even welke andere democratische gemeenschap elders ter wereld.
DE GRAVENSTEENGROEP publiceerde op 22 februari haar eerste manifest. Daarin sprak zij haar gehechtheid aan het principe van de solidariteit uit. De samenhang van solidariteit en wederzijds respect vormt de basiswaarde van een rechtvaardige maatschappij. Institutionele hervormingen moeten de realisatie van dergelijke waarden dichterbij brengen.
In een tijd van toenemend individualisme is solidariteit de beste garantie om de kloof tussen arm en rijk, tussen individu en gemeenschap, tussen staten en regio's te overbruggen. Eensgezindheid over dit nobele ideaal lijkt vanzelfsprekend. Maar een nauwkeurige analyse van het principe en de toepassing ervan toont aan dat de verwezenlijking van een authentieke solidariteit in onze samenleving steeds moeilijker wordt. Uitgerekend ter verdediging van de solidariteit wil de Gravensteengroep het vaak foutieve en lege gebruik van het begrip aan de orde stellen, meer bepaald door wie voorbijgaat aan fundamenteel democratische principes.
In de loop van de geschiedenis krijgt het begrip solidariteit verschillende betekenissen, wat een slordig en manipulatief gebruik in de hand werkt. Aan het einde van de achttiende eeuw betekent solidariteit de wederzijdse morele verplichting van personen voor en tegenover elkaar. Tijdens de Franse Revolutie is ze synoniem voor 'broederlijkheid'. Naast de principes van 'vrijheid' en 'gelijkheid' wordt de broederlijkheid de derde grote waarde van de Verlichting en de moderniteit. Vanaf het midden van de negentiende eeuw geraakt de term ingeburgerd in de sociale emancipatiestrijd, wanneer arbeiders staken uit solidariteit met hun lotgenoten elders. Het socialisme van de drie opeenvolgende 'Internationales' beschouwt die grensoverschrijdende solidariteit als een van de vaste pijlers van de maatschappelijke ontvoogding. Toch schiet deze solidariteit van bij de aanvang schromelijk tekort jegens de 'verworpenen der aarde' in de Europese kolonies. Uiteindelijk worden in Europa, na de beide wereldoorlogen, systemen van Sociale Zekerheid opgebouwd, die echter uitsluitend op nationale basis functioneren. Deze laatste, reële beperking van de solidariteit tot de eigen natie, vormt onmiskenbaar een minpunt ten opzichte van het 19de-eeuwse principe. Zo overstijgt de solidariteit weliswaar de fabrieksmuren, maar blijft ze tegelijk structureel binnen de landsgrenzen gevat. Buiten die grenzen geldt slechts de aloude 'liefdadigheid'.
In een context van geleidelijke verbrokkeling van de verzorgingsstaat wordt aan de term solidariteit steeds vaker een wisselende inhoud toegekend. Paus Johannes Paulus II maakt in 1987 van de solidariteit opnieuw een christelijke deugd, die van wederzijdse morele verantwoordelijkheid. Zowel het 'Verdrag van Maastricht' (1992) als 'Een Grondwet voor Europa' (2004) verheffen de solidariteit tot basisprincipe. Maar de teksten blijven uiterst vaag over de vraag hoe die verplichting tussen overheid en burgers moet worden geregeld. Regeringsleiders hebben in naam van de solidariteit tijdens de voorbije jaren ongehinderd maatregelen genomen - bijvoorbeeld inzake fiscaliteit - die allesbehalve ten goede komen aan wie echt solidariteit behoeft. Het begrip is inmiddels zozeer moreel beladen, dat elke kritische analyse ervan onmogelijk wordt en de politieke discussie erover verstomt.
Solidariteit moet de relatie tussen individu en maatschappij regelen. Zij vormt een reactie tegen het vooropstellen van het eigen belang en betekent een bewuste keuze voor de verbondenheid met anderen. Het solidariteitsprincipe stoelt op het idee van gelijkwaardigheid en verdraagzaamheid. Het veronderstelt wederkerigheid en vrijwilligheid. Wie zich solidair verklaart, aanvaardt een gedeelde verantwoordelijkheid, vanuit het diepe morele besef dat het normaal is dat wij de medemens hulp bieden, wanneer wij daartoe in staat zijn. In een solidaire samenleving wordt louter liefdadigheid vervangen door een sociale structuur, die niet zomaar het leed verzacht, maar ook en vooral de economische en politieke ongelijkheden aanpakt, die van dat leed de oorzaak vormen.
Vanuit die beschouwingen wordt duidelijk hoe principieel de Gravensteengroep is in haar verdediging van de solidariteit. Maar dit principe wordt in de huidige Belgische context misbruikt. Wie in dit land durft te pleiten voor het verder ontwikkelen van de regionale solidariteit, die vandaag een van de wezenlijke voorwaarden vormt voor het behoud van de solidariteit in België, wordt bij voorbaat verdacht gemaakt. Wie daarentegen in naam van de solidariteit de historisch vergroeide en beperkende structuren verdedigt, werpt zich graag op als de verdediger van de sociale democratie.
Is het dan niet aangewezen dat Vlaanderen solidair is met Wallonië, met Brussel? Jazeker. Dat is trouwens ook een sociologisch en economisch feit. Maar leven in gelijkwaardigheid en verbondenheid veronderstelt meer dan sociaal-economische solidariteit alleen. Een gelijkwaardige en solidaire samenleving is immers niet realiseerbaar zonder politieke transparantie en zonder politieke solidariteit. Wie sociale solidariteit verwacht, maar tegelijk de politieke solidariteit hypothekeert, ondermijnt zelf, als eerste, het principe van de solidariteit. Dat ontwricht de democratie.
In dit land zijn institutionele hervormingen hoogdringend. Het naast elkaar bestaan van deelstaten, als gelijkwaardige partners, biedt mogelijke garanties voor een reële én realiseerbare solidariteit, voor een op maat gemaakte invulling van regionale behoeften en individuele noden, en voor het aanpassen van onze sociale zekerheid aan nieuwe internationale uitdagingen. De overdracht van sociale, fiscale en economische kernbevoegdheden zal de inwoners van dit land in staat stellen om beter, op een democratische en gelijkwaardige manier, samen te werken.
Tijdens de crisis van de afgelopen maanden werd ons ten onrechte voorgehouden dat 'meer Vlaanderen' tegelijk 'minder Wallonië' betekent. Die voorstelling van zaken zal de spanningen slechts doen toenemen, tot het wellicht te laat zal zijn voor een redelijke en op wederzijds respect gebaseerde oplossing. De oplossing van communautaire problemen moet politici aanzetten tot transparantie omtrent hun solidaire intenties, en dit zowel op het vlak van de politieke, de sociale als de regionale solidariteit.
Tinneke Beeckman, Willy Courteaux, Brigitte Raskin, Pierre Darge, Karel Gacoms, Peter Hoogland, Johan Swinnen, Jan Van Duppen, Tuur Van Wallendael, Etienne Vermeersch, Frans-Jos Verdoodt, Piet van Eeckhaut, Jef Turf, Bart Staes, Jean-Pierre Rondas, Yves Panneels, Chris Michel, Bart Maddens, Paul Ghijsels, Paul De Ridder, Dirk Denoyelle, Peter De Graeve, Eric Defoort, Jo de Caluwe, Ludo Abicht, Jan Verheyen.
Uit de toespraak van ANZ-voorzitter Erik Stoffelen:
Dit land is rot! Generaties lang hebben we dat vaak aan den lijve mogen ondervinden. Dit land is het niet langer waard een democratie genoemd te worden! En toch is er hoop. Het deksel van de Belgische beerput is opengevlogen.
Iedereen ziet nu in wat voor een kunstmatig land wij leven. Iedereen constateert elke dag opnieuw dat er met de Franstaligen niet te praten valt. Zij weigeren elke vorm van debat. Hun NON klinkt elke dag opnieuw.
Na Madame NON hebben we nu ook een Monsieur NON. Het heeft tenminste dat voordeel dat de publieke opinie radicaliseert. Traag, maar zeker.
En zo schuiven we stilaan, maar zeker, op naar de politieke meerderheid die we nodig hebben om onze onafhankelijkheid zo snel mogelijk uit te roepen!
Als we het regeerakkoord in alle rust, maar objectief en kritisch, lezen, stellen we vast dat men in de Wetstraat bezig is met het defederaliseren van de preventie van de gezondheidszorgen, dat men zonder blikken of blozen een regularisatie voorstelt van het teveel aan afgestudeerde artsen omdat de Franse gemeenschap - in tegenstelling tot de Vlaamse - het vertikte om een numerus clausus uit te werken.
En we stellen tenslotte vast dat deze federale regering het taalevenwicht totaal niet respecteert en daarmee de klok 35 jaar terugdraait Het wordt tijd dat Vlaamse politici wat meer strijdbaarheid aan de dag leggen en niet zoals Frank Vandenbroucke onderdanig vaststellen dat federale Waalse politici niet overleggen met de gewesten De Waalse politici volgen maar één agenda en dat is de Waalse. Ze hebben bovendien alle strategische posten van de sociale zekerheid in handen.
En ondertussen blijven de arrogante fransdolle burgemeesters oproepen tot een oorlog met Vlaanderen De Vlaamse Lamme Goedzakken dienen dringend wakker geschud te worden. Het uur van de waarheid nadert.
Als de Franstaligen blijven tegenwringen, als de Franstaligen de minimale afspraken blijven negeren, dienen de Vlamingen zelf de stekker uit het federale stopcontact te trekken!
Doen ze dat niet, dan zullen we de politici die met Vlaamse adelbrieven verkozen zijn, blijvend herinneren aan hun loze beloften. Dan zal de storm losbarsten over de Wetstraat. Dan zullen wij de Vlaamse achterban van het kartel overtuigen om het voorbeeld van de CD&V-jongeren te volgen en NEEN te zeggen aan de regering Leterme, die niet doet wat ze moet doen, namelijk minimaal de quasi unanieme resoluties van het Vlaamse Parlement ten uitvoer brengen.
Een essentieel kenmerk van onze democratie is de verkiezing van vertegenwoordigers van het volk, die dan belast worden met het vormen van een regering, het maken van wetten en de controle van de regering.
Vandaag worden de vertegenwoordigers van het volk nog wel gekozen maar ze spelen geen wezenlijke rol meer. Laat me toe één voorbeeld te geven. Met de zegen van de koning werd een "Raad van Wijzen" samengesteld, buiten het parlement om, die belast wordt met het uitwerken van een staatshervorming. Die "Raad van Wijzen" is gewoon een middel om het parlement te omzeilen en te vervangen door mensen waarvan men weet dat ze een gedegen staatshervorming in de weg staan.
Deze werkwijze komt neer op het degraderen van het parlement tot een praatbarak, ver weg van elke reële rol zoals die toebedacht werd door de grondwet. En zo kan het vandaag dat een uitgesproken parlementaire meerderheid voor schut wordt gezet door een minderheid die zich verschuilt in een doolhof van pseudo-democratische goocheltoeren.
Hoe lang nog kan men zich nog laten verkiezen op redelijke Vlaamse eisen om nadien opnieuw te verzanden in triest gesjoemel?
Het is Richard Celis weer eens gelukt om een gevulde Schelp in het Vlaams parlement bijeen te krijgen voor een symposium over ons Vlaams cultuurbeleid.
Vertegenwoordigers van de 5 cultuurfondsen (Davidsfonds, Marnixring, Masereelfonds, Rodenbachfonds, Vermeylenfonds en Willemsfonds), genootschappen zoals de Orde van den Prince en verenigingen zoals het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) en het VVA formuleerden er hun visie op het congresthema Welke Vlaamse cultuurpolitiek voor het volgende decennium?
Dit initiatief was niet onuitgegeven: de Beweging Vlaanderen-Europa liet zich inspireren door een eerder debat over het Vlaamse cultuurbeleid sinds de invoering van de culturele autonomie. Dit vond plaats in 1990 toen de toenmalige Vlaamse Culturele Koepel de vijf eerste Vlaamse Ministers van Cultuur samenbracht.
Nu, bijna 20 jaar later, werd dit debat met hun opvolgers herhaald. En dit met Patrick Dewael, Hugo Weckx, Luc Martens en vertegenwoordigers van Paul Van Grembergen en Bert Anciaux.
Symposiumvoorzitter Prof.dr. Jan De Groof vatte bondig samen door te stellen dat het beleid Poma-Dewael cultuur benaderde vanuit een economisch standpunt en een aanzet gaf voor meer Vlaamse cultuur in het buitenland. De ministers Weckx en Martens zagen cultuur meer vanuit welzijnsoogpunt en zorgden voor een solide decretale onderbouw en decentralisatie. Het beleid Van Grembergen-Anciaux schroefde de verzuiling terug, zorgde voor een heruitvinding van het middenveld en voor meer cultuurparticipatie en een spectaculaire stijging van het budget.
Conclusie: er is behoefte aan meer debat, de verschillende overheidsniveaus dienen beter gecoördineerd te worden, niet alleen planning en kwaliteit stimuleren maar ook het vrij initiatief, een inhaalbeweging maken voor de achtergestelde sectoren en een buitenlands cultureel beleid stimuleren.
Cultuur is iets buitengewoon in de zin dat zij ons nieuwe dingen doet ontdekken. Maar cultuur heeft ook met het dagelijkse leven te maken, cultuur is de ziel van een gemeenschap.
Wie de verscheidene, meer dan interessante toespraken hierover wil raadplegen, kan deze aanvragen via een berichtje op deze weblog of via www.vlaandereneuropa.net
Onlangs vond ik nog een tekst van Jef Turf, ooit voorzitter van de Kommunistische Partij in dit land.Toch vind ik zijn betoog van belang en hieronder volgt er een stukje:
Ruim 176 jaar geleden werd op een totaal kunstmatige manier, door de Europese grootmachten van toen, een land gecreëerd. Op enkele historische momenten na, telkens tegenover de buitenlandse bezetter, werd vergeefs gezocht naar een Belgisch nationaal besef. Buiten de drie K's, Kapitaal, Koning en kerk, liepen er weinigen warm voor dit eigenaardige conglomeraat, dwars doorsneden door een eeuwenoude taal- en cultuurgrens tussen Romanen en Germanen.
Vlaanderen heeft, met vallen en opstaan, stilaan de weg gevonden die moet leiden naar zelfstandigheid. Twee grote gebreken hebben die lange reis vertraagd: het wederzijds wantrouwen tussen de traditionele Vlaamse beweging en de sociale organisaties enerzijds, en de extreem rechtse ontsporingen van een deel van de traditionele Vlaamse beweging anderzijds. Die fouten gaven telkens belgicisten de gelegenheid om in het offensief te gaan en de inspanningen voor Vlaamse emancipatie te blokkeren. Vanaf de jaren '60 groeide het Vlaams bewustzijn buiten de traditionele oevers.
Industrialisering, sociale weerbaarheid en massale inzet voor vrede en ontwikkeling hielpen er eigen accenten te leggen. Telkens zag het establishment zich genoodzaakt met minimale maatregelen de openbare mening te sussen. Dit leidde uiteindelijk tot de onleefbare toestanden die we vandaag kennen.
Overal eisen volkeren het recht op zelfbeschikking op en overal willen zij de natie, het volk, in eer herstellen tegenover de globaliserende, vereffende en verarmende trend in. Dit is het antwoord van de volkeren op het ultra-neoliberale beleid dat men ons, onder Amerikaanse voogdij, wil opdringen.
Met de eis tot zelfstandigheid zit Vlaanderen in "de vaart der volken".
Kijkt de leeuw nu naar links of naar rechts? Op dinsdag 15 april heeft een meer dan interessant debat plaats met voor- en tegenstanders over het recente Gravensteen manifest.
Prof. Eric Defoort (KUB en voorzitter VVB), prof. Peter De Graeve (UA) en prof. Eric Corijn (VUB en verdediger tegenmanifest) debateren in de Blandijn UGent, Auditorium E om 20u. Dit debat wordt georganiseerd door Jong N-VA, afdeling Gent.
"Links-flamingantisme, een contradictio in terminis? Linksen en flaminganten, het lijkt geen goeie combinatie te zijn. Terwijl de flaminganten blijven hameren op een grote staatshervorming, zeggen de linksen dat er belangrijker problemen zijn, zoals de vergrijzing, de opwarming van de aarde en de om zich heen grijpende privatisering en neo-liberalisering." aldus de organisatoren.
In het verleden is de combinatie van socialisme en nationalisme vaak ook al gevaarlijk gebleken.
Maar zou het niet kunnen dat een 21ste eeuws socialisme en een 21ste eeuws nationalisme door de veranderende omstandigheden elkaar als bondgenoot kunnen vinden? De rol die staten bijvoorbeeld kunnen spelen in de strijd tegen het wereldwijd oprukkende neo-liberalisme, dat door het oplossen van steeds meer nationale grenzen, zijn kapitaal supersnel uit een regio kan wegtrekken? Of de rol die nationale gemeenschappen kunnen spelen in het tegengaan van het groeiend individualisme en de eenzaamheid, die verantwoordelijk zijn voor o.m. 7 zelfmoorden per dag in Vlaanderen? Of de emancipatie van de ex-koloniale volkeren die nu misschien politiek onafhankelijk zijn, maar zeker nog niet economisch? Als zij als gemeenschap opkomen voor de onafhankelijkheid van hun eigen staat, zijn zij dan nationalisten?
Het klassieke beeld van de verzuurde, onverdraagzame, onsolidaire nationalist moet doorbroken worden. En dat vonden ook de auteurs van het Gravensteenmanifest. Daarover en nog veel meer gaat het debat te Gent. Twee ondertekenaars van het manifest nemen het op tegen een vurige tegenstander ervan. Een sterke aanrader!
