bert embrechts was er ook, bassist van de laatste show band... megasympathiek zoals iedereen van die familie... hy speelt soms ook bas by sweet coffee daarom was hy hier...
life in de kassa om drie uur 's nachts... het ingewikkeldste boek allertyden, finnegan's wake van james joyce, gaat over de gedachtengang van een vermoeid tapper die dromend op zyn kraan staat te leunen - precies zoals hier...
hey riki - minstens jy moet weten hoe zy alweer heet, heeft toch voor kingkong gewerkt, geloof ik? ik wor almaar slechter in het onthouden van namen, echt een ziekte...
de hele dag aan het corrigeren geweest aan de drukproeven van "op sterk water", dwz de geur van nat haar deel drie... daarna zeer toepasselyk en naar het goede voornemen, my naar theater rataplan begeven voor de brouwersmonoloog van tom van bauwel aldaar. brouwers is altyd hetzelfde: 1. zeuren, 2. zich schamen voor dat zeuren, 3. het redden met een snydende grap, 4. opnieuw zeuren. ik ben wel bly dat nu biesheuvel de hooftprys heeft gewonnen, maar feitelyk is er toch geen schryver zo indrukwekkend als brouwers de dagboeken-, brieven- en essayschryver (de romancier brouwers vind ik niks aan.) vooral deed dit toneelstuk my nostalgie krygen naar dat oer-archaïsche beeld van de schryver die schryft en verder niets anders doet; zitten, door het huis benen, schryven, lezen, schryven, schryven. maar ja, waar moeten al die schryfsels naartoe? als je op het eind van je leven vierhonderd bladzyden proza en tachtig goeie gedichten achterlaat, zal het wel goed zyn geweest! (pikant detail: in het toneelstuk komt rhynvis feith ter sprake (zie photo) - het totale onbenul, door wie ik echter geobsedeerd ben, ik weet niet waarom...)
behalve een tentoonstelling van rachel was er ook een optreden van dominique osier, bekend als bassist by de oranje houtzagery - een uiterst sobere act: zang, bas en drum; maar daarbinnen zeer gevarieerd en poëtisch... den dominique "heeft" het, gewoon moet hy nu volhouden... hy is echt even goed als bvb mauro pavlovski... zo'n vernissage ook wel een geschikte context voor zyn act...
ook deze charmante kerel die in het nachtleven iedereen minstens kent van ziens was er aanwezig - een nonkel van de gentse charmezanger frankie (zou die frankie nog leven eigenlyk?)
toch weer in café de kroon gestrand, uiteindelyk... alle kroegen zyn tydverlies maar na de zuidantwerpse bermudadriehoek van den hopper, den bar tabac en het quadrivium, die onze jaren negentig domineerde, is dit roodverlichte minibordeel, tezamen met de kassa op de ossenmarkt, een verademing.
myn goeie maat kris agten van club circuit had me gevraagd of ik niet wilde meedoen in een projekt dat de kreuners zou coveren. ik sta voor alles open, en we hebben dus eens gerepeteerd. in het repetitieruimtencomplex trix dan nog, waar ik nooit eerder was geweest; een kafkaäanse opeenstapeling van repetitieruimtes, als er een deur opengaat zweven de gitaarsolo's je tegemoet, en als je de deur weer dichtdoet is het terug muisstil. er is een ondergrondse parking en in de lounge liggen er tydschriften met daarin interviews met tom van laere die vertelt hoe hy van los angeles overvliegt naar new york voor een duet met dolly parton... dat kreunersconcept klopte wel en het kan geen kwaad in een paar van die liedjes eens even myn tanden te hebben gezet, maar nadien heb ik het projekt toch weer afgeblazen - ik maak my voor de eerste keer in myn leven een beetje zorgen over myn integriteit, mensen snappen geen ironie en ik wil nu heel even eens niét in myn eigen vel snyden. ik wil muziek maken met de oranje houtzagery, ofwel géén muziek maken. maar bedankt gasten, - het was zeker supertof! en ik ben bly dat kris terug is!
daarna 's avonds naar de arenberg afgezakt om het stuk van noémi schlosser te zien, een verhaal dat een combinatie is van alice in wonderland en het proces; de controlefreakness van noémi blyft adembenemend en erki devries heeft hier en daar prachtige decors gemaakt, - toch was voor my persoonlyk maar één scène écht yzersterk, namelyk de in muziek omgezette vertelling over 'de wachter' uit het proces, daarin ontpopte noémi zich wel als een laurie anderson en ik hoop dan ook dat ze in die richting verder gaat zoeken... in de cafetaria zag ik na een deccenium de nico nog eens terug (photo), die destyds de decors bouwde voor circus bulderdrang...
de hele ochtend en voormiddag in de dagboeken van de gebroeders goncourt gelezen, vervroegd kerstcadeau van prinses riki. heerlyke lectuur, die ons doet inzien dat behalve schryven, behalve het geschrevene, alles au fond stomvervelend is...
