wij spraken nooit dezelfde taal
al peuterde de kleuter die ik was
letters uit zijn mond
ik kraaide nimmer zijn gemak
noch zijn onvermogen
wel eigen wisselwoorden
die hij niet verstond

stappen, fietsen, autorijden:
vreemde talen die hij sprak
of liever, schreeuwde
tot het kristallen lexicon
van mijn kinderliefde brak

deelden wij geen idioom
waarop we samen konden bogen
nu het zijne is vergeeld
de harde kaft heeft losgelaten
aanhoren wij elkanders taal
met mededogen

(Met dit gedicht won ik de derde prijs in de Hilarion Thans poëziewedstrijd 2008.)

Neen, wij drinken uit steen.
Het motief loopt zonder stoppen
over onze beide koppen,
zoals ze in elkander passen
lijkt het net of ze zijn één.

de rest is nog een labyrint
waar geen mens zijn weg in vindt
behalve zij die de codes kent
met stift geschreven op elk pak

haar kleren sprokkelt ze bijeen
uit deze en gene mand
ze stapelt op
en af elkaar
waar kan het zijn beland
wat ze zo ijverig zoekt

ze toont zich naakt
aan een onbekend bad
terwijl ze in warme wanhoop drijft
knispert het schuim als troost:
die dromen heb je echt gedoosd
ze komen vast wel uit

in zoveel brokken donker
heb ik het licht
nooit eerder geschopt
alweer veeg ik ze met mijn voet bij-
1
tel    op    de    tast
de lagen wrevel
in de breuk/vlak/ken
en bedenk dat kleven
een hels karwei wordt

deze keer maak ik een lamp
van m+o+z+a+ï+e+k
met een schakelaar
(klik)

AAN

weet je nog of je zoet of bitter dronk?
of het tikken van twee glazen klonk?
of daarbij ogen straalden, stemmen streelden?

je slaat breekbare gedachten tegeneen
en wat je toen zo zeker wist
tracht je nu opnieuw te weten

elk heden heb je slechts te leen
over de grens van het moment
ligt het druppelsgewijs vergeten

Dit is één van mijn twee genomineerde gedichten in de wedstrijd van de Stad Ronse n.a.v. gedichtendag, met als thema "Over de grens".
Om de gezongen versie te beluisteren, klik hier.

wie gebruikt als eerste zijn tong voor de taal
en niet om er zijn wonden mee te likken
waar de stilte reeds als een pleister op ligt

ja?
jij?
zweeg je iets?

als ik mijn armen sla rond die kloeke stam
kunnen mijn vingertoppen elkaar niet raken
ze tasten in onzekerheid

bij elke halm daarentegen
die ik met de pink omvat
beeld ik me in:
die kan ik aan
die is van mij

al groeit hij net zo goed op land
dat mij niet toebehoort

ze beeldhouwt rotsen met een scherpe zon
kleurt een waterval in regenbogen
voor 't lijf dat achterkomt
als eerste snelt ze de helling op
voelt de witte koelte

wanneer er op de gletsjertop
hijgend naast haar wordt neergeploft
de batterij platter dan plat
staat zíj alweer op sprintersbenen
ze heeft dedzju geen zittend gat

Nu ook een gezongen versie te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/


als water vallend op steen

stroom ik over je heen

je houdt me niet

ik struikel

tuimel

huil

en

breek mijn verdriet

in druppels

open op

jou

als water vallend op steen

na de hoogte meteen

het sombere dal 

ik donder

daver

 kraak

en

braak mijn gal

machteloos

uit over

jou

als water vallend op steen

één natuurfenomeen

ik sla je niet stuk

ik klater

jubel

juich

en

streel mijn geluk

als balsem

uit over

jou

29 februari,

dit jaar een onbestaande dag. Wat zou ik doen als mij vannacht, na de twaalfde slag, een extra etmaal werd gegeven en als geen ander dan ikzelf dit wakker zou beleven?   Waar zou ik gaan? Wat zou ik willen zien? Wie zou ik kussen in zijn slaap? Bij wie zou ik de suiker vervangen door het zout?   Of zou ik blijven liggen naast hem, die van mij houdt, tot aan het tweede ochtendgloren waarin de nieuwe maand geboren.

               ik vernevel sterren rond hun hoofd 
               glinsterende dromen die doen twinkelen 

                           die 

                                    doen 

                         d       n       e 

                            a         s        n 

               dan lopen ze niet wijdbeens 
               achter verre, ongrijpbare wensen aan 
               maar dansen ter plekke, schuifelend 
               brengen stil, ssst!, stil 
               de handen naar het hoofd 
               zodat ze er soms eentje kunnen 

                               vàngen! 

Op zondag 10 augustus vonden er weer allerlei evenementen plaats n.a.v. Amsterdam Wereldboekenstad, dit keer in het Bijlmerpark. Opnieuw nam ik deel aan een rondje "parkgedichten schrijven". Twee acteurs gingen op pad met de bakfiets en vroegen aan inwoners van de wijken rond het Bijlmerpark om een dichtregel te schenken die als inspiratie kon dienen voor een dichter. Ik kreeg de regel "regen, regen, regen, het is zo triest" van Dorothy Rohles toebedeeld en daar kwam volgend gedicht uit voort:

die tikken met hun hamertjes

ze gaan er keihard tegenaan

verroeste nagels liggen klaar

wanneer ik dan mijn ogen sluit

opdat zij niets meer zien

komt het geklop mijn oren uit

even gedreven doen ze voort

en als ze klaar zijn met mijn kop

dan is mijn maag weer aan de beurt

daar springen ze met zijn allen op

tot de trampoline scheurt

roepen ze treiterig in koor

en ik, de pijn lijdende sloor,

bedenk hoe jammer het toch is

dat ik dat werkvolk in mijn lijf

opdat ze hun karweien staken

want net dat biertje of die wijn

zou anders de remedie zijn

om alles, alles te vergeten

waar ik mij druk zat in te maken

gezongen versie te beluisteren op : http://veradebrauwer.punt.nl/?gr=785520

Op zondag 8 juni, was ik een van de voordragende dichters tijdens de POEZIEWANDELING IN HET NOORDERPARK VAN AMSTERDAM, georganiseerd door "Amsterdam Wereldboekenstad". Tussen 14u en 16u kon men een wandeling maken in het park en bij verschillende dichters een "voordracht op maat" krijgen. Zelf vond ik het heel aangenaam. Het was mooi weer, en ik kon gedichten voorlezen en zingen voor heel geïnteresseerde luisteraars: nu eens een koppel, dan weer vriendinnen die samen op pad waren, en af en toe zelfs mededichters. Na de poëziewandeling waren er nog voordrachten aan de Noorderparkkamer, ingeleid door Jos van Hest. De muzikale omlijsting werd verzorgd door Humus (die gezongen Engelstalige poëzie brachten).

Op zondag 15 juni vonden er in het REMBRANDTPARK VAN AMSTERDAM eveneens poëziefestiviteiten plaats. Ik mocht daartoe een bescheiden bijdrage leveren met drie gedichten waarvan de eerste regels gegeven werden door bewoners van de buurt. Deze gedichten werden samen met die van andere dichters ter plekke op diverse manieren gepresenteerd en in een map meegegeven aan de bewoners die de regels hebben geleverd.

Eén van mijn bijdragen :

Geduld

er moet veel gebeuren

maar als je geduld hebt

gebeurt er veel vanzelf

je schoenen en kleren leren

VUIL schreeuwen

de koelkast gaat hol klinken

het brood gelukt na veel proberen

de grote verdwijntruc

stofpluizen dansen een innige tango

op de vloer en

op de ramen

verschijnen grijze landingsbanen

oh, oh, wat maakt men zich toch druk

omdat er zoveel moet gebeuren

terwijl, met een béétje geduld...

(eerste twee regels van de heer Jaap Hendriksen, wonende in de Baarsjes)